osmanofobia, turkofobia e islamofobia?

[Marmara]

Si lidhen, dhe si shpërthejnë përnjëhërë osmanofobia, turkofobia e islamofobia? Cila është rrugëdalja?



Janë tri arsye qe më bënë të shkruaj sërish mbi rrymimet e nacionalizmit serb: osmanofobinë, turkofobinë e islamofobinë, me partizanët e tij shqiptarë, rrymime që po gëlojnë këto ditë në kuloaret tashmë të njohura që promovojnë frymë të tillë. Njëra është vizita e ministrit turk të arsimit Omer Dincer, me kërkesën shoqëruese për largimin e termave fyes ndaj periudhës osmane dhe turqëve, nga tekstet shkollore të historisë, e dyta është një ndjesi e përzier në mes objektivizmit ndaj çështjes, me subjektivizmin e një qytetari në lidhje me disa çështje që mendoj se medeomos inteferojnë në kontekstin që nuk është vetëm “teknik”, se a e pati apo se pati me vend Dinceri, por më i thellë. Arsyeja e tretë që më shtyri, është nevojë për edukimin e pjesës së shoqërisë, që ndihen të ofenduar nga rrymimet në fjalë të nacionalizmit serb dhe mercenarëve të tyre shqiptarë.

.

Vizita dhe kërkesa e ministrit Dincer, ishte mëse e arsyeshme, por per shkakun se ishte e vonuar dhe direkte, ajo shkaktoi kakofoni dhe shumë reagime tek rrethet osmanofobe e turkofobe ne Kosovë. Së pari, vetë kerkesa, me qellim a pa qellim u keqinterpretua, sepse Dincer nuk kerkoi rishkrimin e historisë, por vetëm largimin e fjalëve fyese karshi periudhës osmane/turqve. Kjo flet më së miri se sa sensitive dhe se sa problemtike është çështja e historigrafisë, sepse kur një gjë është krejt në rregull, nuk ka nevojë për reagime krejtësisht të paartikuluara e inate, po për kundër-argumente e dëshmi.




Dijmë se tashmë per 10 vite e ma shumë, eksiston projekti i CDRSEE (Center for Democracy and Reconciliation in Southeast Europe), ku ndër të tjera eksiston edhe iniciativa per rishqyrtimin e historigrafive të vendeve te Ballkanit, që nuk kanë dalur akoma nga tutelat ideologjike të periudhës së nacional-komunizmit. Por projekti fatkeqesisht ka hasur në barrieren e mosgadishmerisë per bashkepunim, dhe në istikamet refuzuese të mendësise nacional-komuniste, qe akoma dominon tek institucionet dhe drejtuesit akadamikë në Ballkan. Për më tepër as e ashquruajtuara shoqëri civile e as palo-OJQ-të, që merren me çështje shumë më rudimentare, nuk kanë denjuar ta vënë në theks iniciativën e CDRSEE-së apo të kohabitojnë në ndonjë projekt me të.




Historigrafia që mësojnë shqiptarët në Kosovë, tashmë 40 vite eshte pothuajse e njejtë me atë të Tiranës, e fabrikuar në sistemin enverist, qe ishte më rigjidi per kah egërsia jo vetem ne Ballkan. Një i huaj, qe lexon tekstet e historisë të nxënësve kosovarë, nuk mund ta bëjë dallimin konkret se a është duke lexuar historinë zyrtare te Republikës së Shqiperisë, apo atë te Kosovës. Kjo vlen edhe per serbët e Kosoves, që poashtu mësojnë verzionin e historigrafisë serbe te Republikës së Serbisë, te paliruar akoma nga me mitomania e nacionalizmi. Iniciativat per rishqyrtimin e teksteve tëhistorisë kanë eksistuar qe paslufte, por që nga koha e ish-ministrit Michael Daxner, nuk jane ripërtrirë më, me ndonjë synim konkret. Pasi që Kosova tashme qe 3 vite e gjysme është shtet, dhe përderisa përjashtohet zëshëm mundësia e ndryshimit të kufinjëve (kooptimit të Kosovës me Shqipërinë), kjo eshte nevojë imediate.




Kosova duhet ta ketë historinë specifike te saj, te liruar nga mitomania, ligjerimi nacionalist mbi periudha kur as qe kanë eksistuar kombi e nacionalizmi si fenomene shoqërore, si dhe mbi te gjitha duhet te jetë e liruar nga nocionet fyese ndaj periudhave te caktuara, sic eshte ne veqanti ajo osmane, e ndaj kombeve te caktuar, sic jane ne rastin e historigrafisë shqiptare e serbe, turqit. Vetë anëtari i nderit i Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Kosovës, historiani i njohur Noel Malclom, tashmë një dekadë argumenton mbi panevojën e qendrimeve te shpërfyturuara ndaj te kaluares osmane, duke u përqëndruar në nevojën e shqyrtimit të alienizimit nacional-komunist, por duket se palo-akadamikët ne Prishtinë, e citojnë Malcolmin vetëm kur u duhet, dhe në pjesët që u duhen, kurse në kontekstet ku mund t’i mëshojnë problemeve si kau pelës, i’a fusin vetë sipas tekeve e krizave paroksizmale të momentit.



Historigrafia nuk duhet t’i anashkalojë konfliktet si ndodhi e caktuar ne hapësire dhe kohë, por duhet të mos u jep ngjyrime te tjetersuara, pasi natyra e konflikteve është shumëdimensionale dhe jo-domosdomerisht politike apo nacionaliste. Por, ajo çka eshte disi paradoksale, ne kakofoninë e shkaktuar pas vizitës se ministrit Dincer, janë reagimet me tone te ashpra, ne vecanti nga disa rrethe të krishterësh shqiptarë, dhe disa të tille afër mendësise së tyre. Halabakë të faqes fashistoide www.zemrashqiptare.net, palo-media elektorinike si Gazeta “Express” (ku tolerohen komente që thërrasin në vrasjen e muslimanëve dhe turqëve sikurse në mediat millosheviqane), politikanë pensionistë e nacional-katolistë si Arbën Xhaferi, përjetuan kriza paroksizmale nga kërkesa modeste e Dincerit vetëm për korrigjim fyerjesh. Paradoksi qëndron në faktin se, nese eksiston nje pakënaqesi e pergjithshme per periudhen e enverizmit nacional-komunist, shtrohet pyetja si është e mundur që pikërisht njerëz me formësim dhe deklarim fetar të krishterë t’i bëjne avokim aq mbrojtes historigrafisë enveriste. Përgjigjja qëndron në faktin, se keto rrethe te krishterësh kane gjetur istikame mbrojtese në historinë enveriste, ngase përkundër faktit që verzioni i historigrafise në fjalë nuk potenconte se figurat si Gjergj Kastrioti, Pjeter Bogdani etj., jetuan e vepruan në kohëra lufterash fetare, duke u dhënë veprave tëtyre ngjyrime te luftëarave kombëtare (ineksistente), prapësepraprë dihej e dihet, se figurat në fjalë ishin të krishtera, dhe kryen masakra kundër osmanëve/muslimanëve. Dhe rrethet e krishtera, nuk po distancohen nga mendesia jo-qenesore e historigrafise nacional-komuniste qe eksistencen e kombit e zhvendose ne kohera imagjinare, sepse po u konvenon interpretimi dhe inkubimi i këtyre figurave në histori, si heronjë kombëtar, anipse nuk janë të tillë, dhe anipse sot tek shumica muslimane e tek komuniteti/kombi turk reflektojnë armiqësi. Nuk po distancohen sepse, të paktën historigrafinë e kanë sihariq të mire nga enverizmi: shumica e figurave dominuese në historigrafi, përfshirë edhe atë të periudhës që na e kanë mësuar si “Rilindje”, ishin të krishterë. Prandaj të lartepermendurit po vazhdojnë ta promovojnë të njejtën linjë të menduari, pothuajse të njejtën histori, vetemse tashti, me rezonancë “fetare-kombetare”, duke i promovuar figurat e krishtera në fjalë si “panteonë te kombit”. Pra thënë troç nacional-katolicizmi (kryesisht ky, sepse ortodoksia shqiptare është më pak e ekspozuar ndaj halabakërisë shqiptariste), po i huazon e po i përdorë po të njejtat figura e mite të krishtera të serviruara nga historia nacional-komuniste. Por kjo e fundit, sipas linjës së saj koncipuese proletare që kishte, ka ditur që aty këtu edhe ndonjë figure jo krishtere, ta vlerësojë. I tillë është Haxhi Qamili, kryengritjen e të cilit verzioni enverist i historisë, e ka interpretuar si kryengritje fshatare komuniste kundër beglerëve borgjezë. Por, Haxhi Qamili nuk i shkon përshtati halabakërisë nacional-katoliciste, andaj Haxhi Qamilin jo vetëm që e anashkalojnë por edhe e anatemojnë si “tradhëtar të shqiptarisë”. Keto miskonceptime apo tjetersime te qëllimshme, e gjithnjë e më të impouneshme, jo vetem qe kane intoksuar tashmë disa breza njerëzish në dekadat e shkuara, por avazi i njejtë po vazhdon edhe sot, përderisa ndryshimet nuk kane ndodhur deri me tani.


Çasja osmanofobe e turkofobe (qe shoqerohet me islamofobi si substrat), është ne mënyre konsistente një mendësi e historigrafisë nacionale te shqiptarëve dhe serbëve, qe pas shkuarjes se Perandorise Osmane nga Ballkani. Tek të parët, ne shërbim dhe nën kamoflim, të asaj që emërtohet si “vizion oksidentalizues”/”europianizim”/ “arratisje nga lindja”, kurse tek serbët, gjerat jane më ndryshe, po caku i atakut është i njejtë për të dyja taborret.. Nga kjo duhet të lirohen edhe shqiptarët edhe serbët. Të paktën shqiptarët dhe serbët e Kosovës, për të cilët bëjë fjalë në këtë shkrim. Historia nuk mund te kuptohet nisur nga principet deterministe, kontinuale, statike e te pandryshushme, e assesi nisur nga as konceptime politike, ideologjike, e nacionaliste. Historia ka kthesat e saj, hendeqet e saj, tjetersimet e saj, rrjedhat e ndryshueshme e ciklike, qe kane sjellur e sjellin ndryshime ne kohë dhe hapesirë. Ajo është shkencë në kuptimin brenda koordinatave akadamike dhe njeh vetem faktet dhe argumentet. Por është edhe më shumë se shkencë.



Historia si shkencë, brenda koordinatave të saja akademike, vërtetë duhet të funksionojë si shkencë, por ajo ka edhe njerëzit përballë saj, sepse merret me të kaluarën e tyre, prek në botëkuptimet e tyre, në fetë e tyre, në kulturën e tyre, në nomosin e tyre, në llogosin e tyre, në dinjitetin e tyre. Historia dallon nga retrospektiva dhe kronika, për faktin se lidhet edhe me të tashmën, ajo BËHET dhe e BËNË të ardhmen. Nuk është thënë kot : “kush e kontrollon të shkuarën e kontrollon të ardhmen. Kush e kontrollon të tashmën e kontrollon edhe të shkuarën”. Kontrollimi i historisë nga ideologjia, shkakton reaksione, njejtë ideologjike. Dirigjimi politik i saj, reaksione politike. Nëse akademikët e historianët nuk ndërrmarin hapa në rishqyrtimin e historigrafisë që serviret në Kosovë (çoftë në konsultim me Tiranën/Beogradin, çoftë me iniciativa të pavarura) dhe nuk fillohet së pari me heqjen e idiotizmave tekstuale, e më pas edhe ekzaminimin rrënjësor shkencor të saj, shqiptarët muslimanë, muslimanët e tjerë në Kosovë, komuniteti turk në Kosovë, përfshirë edhe 80 milionë turqë, por edhe ateistët, agnostikët e pjestarët e botëkuptimeve/filozofive të tjera jetësore, duhet të qëndrojnë të alarmuar nga shkalla e pasaktësive të qëllimshme dhe indoktrinimit që u serviren atyre, fëmijve të tyre, e bashkombësëve të tyre. Shqiptarët muslimanë duhet ta kuptojnë njëherë e mirë, se me dekada të tëra janë të indoktrinuar me histori osmanofobe, turkofobe e islamofobe. Duhet ta kuptojnë se nga historia ideologjike e tillë çfarë është, mund të marrin përgjegjje vetëm për KOHËN e ndodhive historike. Pra mund të gjejnë përgjegjje historike vetëm në pyetjen KUR, duke mësuar kështu vetëm data. Në pyetjen KUSH, gjejnë më pak saktësi, sepse gënjehen qëllimshëm mbi profilet e shumë protagonistëve historik. Ndërkaq që në pytjet PSE dhe SI, përgjigjjet historike janë tërësisht ideologjike.



Në shkrim-reagimet e tyre shqiptarët muslimanë, duhet të jenë më “ofanziv” duke potencuar qëndrimin islam të tyre. Të mos potencosh se ke qëndrim islam (ose çfarëdo qëndrimi çoftë) i bie ose të frikohesh, ose të besosh fshehurazi në bindjet që ke. Kurse të kundërshtosh mbi principe tjera jo-islame, anipse ndonjëherë imponohen, nuk është e rekomandushme, sepse gjason në kompleks inferioriteti e defetizëm. Unë e di dhe e kuptoj qe në polemika, nganjeherë shërben si efikase edhe metoda e të qenurit diplomatik, por besoj se muslimanët shqiptarë pas monizmit, po i shterrin krejt energjitë e tyre duke u munduar të dëshmojnë çfarë NUK JANË. Shkruajnë se nuk janë terroristë, se nuk janë anti-europianë, se nuk janë kundër demokracisë, se nuk janë kundër tolerancës…kurse çfarë JANË, dhe si e kanë ndërmend të pozicionohen karshi qëndimeve deri edhe fashiste të palëve të kundërta, defetizohen. Kjo duhet ndryshuar, në ndërrmarësi shumë më proaktive të theksimit të identitetit musliman të tyre. Politikisht, duhet të ngulin këmbë në tri kërkesat bazike: Mësimin-Besimin, Qendrën-Islame dhe Mos-diskriminimin e femrës muslimane, që i preokupojnë që nga rënia e monizmit. Duhet ta krijojnë një qendër rëndese të tyren, dhe bashkim krerësh potencialisht elitistë, nisur nga fakti se janë shumë të decentralizuar. Poashtu duhet mos izolohen, por të emancipohen më shumë mbi të kaluarën e të parëve të tyre muslimanë, që nuk hanin barë, por ishin shoqëri politike në Lidhjen e Prizrenit më 1878, dhe që shumica dërmuese e tyre ishin Klerikë Islamë e muslimanë të devotshëm. Akademikisht duhet dëshmuar e mbrojtur fakti, se themelet e kombit shqiptar janë në Lidhjen e Prizrenit (e jo më herët), anipse Shqipëria nuk u krijua mbi principet e Lidhjes së Prizrenit, e as Kosova nuk është shtet i dytë shqiptar, e lërë më fetar. Të paktën duhet ditur e vërteta historike, e të mos lejohet grabitja e historisë nga ata që nuk e bënë atë.


Komuniteti turk në Kosovë, nuk duhet të bëjë gjumë dimëror ndaj turkofobisë në vend, por nëpërmjet njerëzve të tij, që e kuptojnë shqipen (e që besojë nuk janë të paktë), të informohen mbi shkallen e shfryerjeve ksenofobike ndaj tyre si komunitet, që nga fashistët e zemrësshqiptare me në krye Ndue Ukajn, tek njëfarë nacional-katoliku gjakovar Fahri Xharra, e deri tek “bariu i grixhës” që kompromiton rolin e tij, Don Shan Zefi, e ti denocojnë të tillët për shpifje e ofendime. Jam i bindur se po të kishte ofendime të tilla çfarë bëjnë të lartëcekurit, ndaj komunitetit rom, deri më tani do të kishte reagim nga ky komunitet. Dhe për fund, Turqia dhe krerët e saj institucionalë që nga Ambasada Turke, TIKA etj., pos forcimit të marrëdhënieve të shëndosha me institucionet e Kosovës, duhet sa më shumë ta ndihmojnë krijimin e lidhjeve organike të studentëve shqiptarë të fushave si Historia, Sociologjia, Shkencat Politike, e Marrëdhëniet Ndërkombëtare duke mundësuar shkollimin e avansimin e tyre në fushat respektive, nëse shteti turk është i interesuar që në Kosovë nesër të eksistojë një ambient më volitës, për interesat tona vëllazorore. Është pikërisht historia e shkruar në formën e saj më indoktrinuese ajo që ka alienizuar tashmë me dekada, shumë breza. Shpresoj të investojmë sa më shumë nga vetja jonë që ketë ta ndryshojmë. Po i vuajmë pasojat e historigrafisë enveriste të importuar në Prishtinë në pajtueshmëri me sistemin jugosllav e më pas serb, si dhe 17 vjeqarin rugovist osmanofob, turkofob e islamofob.




Autor: Fatlum Sadiku

[angmokio]

Së pari, vetë kerkesa, me qellim a pa qellim u keqinterpretua, sepse Dincer nuk kerkoi rishkrimin e historisë, por vetëm largimin e fjalëve fyese karshi periudhës osmane/turqve.

Autor: Fatlum Sadiku

Epo sigurisht si gjithmone ne Shqiptaret qimen e bejme tra.
P.s Shume shkrim interesant!

[drague]

per ceshtjen kombetare Turke ishte fjala?

[bazuka]

Fjale me vend ,nuk ka nevoje te komentohet me tutje ,ata qe deshirojne te stermadhojne gjerat i bejne vetem me nje qellim qe te futin percarje dhe qe cdo gje te shkoje ne interes te grekut dhe serbit ,sepse vatem ata jane armik i perbetuar i Turqise, dhe nga frika qe mos dalin gjerat e verteta per mejdani ia fillojne luftes me pare ,kjo i tmeron pakicat greke e serbe nder shqiptaret dhe gjitha ata qe kane frike nga Islami dhe Turqia

[saura]

Ne sundimin e perandorise osmane nuk kishe te drejten e deklarimit te etnis
por te drejten e deklarimit te fese dhe lejimin e perdorimit te saj e kishe ..
te vjen keq qe ne ditet e sotme ka akoma shqiptar qe vella bejne ate te te njejtes fe ...
e jo ate te nje gjaku e te nje gjuhe ...jemi kthyer shume me mbrapa se ish perandoria osmane ..
Shqiptaret i dhane turqise shume me shume se sa i dha ajo
34 vezire (kryeministra ) etjetj.





Qeveria e Kosovës pas kërkesave këmbëngulëse të Qeverisë së Turqisë, ka arritur marrëveshje, e cila parasheh ndryshimin e disa pjesëve të historisë në librat shkollorë, që kanë të bëjnë me Turqinë. Zyrtarët e Qeverisë së Kosovës kanë pranuar ndryshimin e të gjithë atyre fakteve apo komenteve, në tekstet e historisë shqiptare, të cilat autoritetet qeveritare të Turqisë i konsiderojnë fyese dhe të njëanshme, pavarësisht se historianët në Kosovë dhe në Shqipëri e mohojnë kategorikisht mundësinë që në tekstet e historisë së popullit shqiptar të ketë fyerje kundër Turqisë. Pavarësisht nga faktet, pavarësisht se çka dëshmojnë dhe argumentojnë historianët shqiptarë, Qeveria aktuale e Turqisë kërkon me këmbëngulje një qasje tjetër të historisë së Shqipërisë, për hir të marrëdhënieve, aktuale miqësore në mes të dy vendeve.

Mirëpo fjala e historianëve shqiptarë nuk çon peshë kur është në pyetje politika, e cila është e gatshme të bëjë pazare, madje edhe në kurriz të identitetit kombëtar, me qëllim për të qëndruar sa më gjatë në pushtet, dhe për t’iu nënshtruar interesave të ndryshme, ashtu sikur ka pranuar ndërrimin e Himnit dhe të disa simboleve të tjera kombëtare. Duke folur lidhur me këtë marrëveshje, zëvendës-ministri i Arsimit, Nehat Mustafa thotë se ndryshimet do të bëhen për shkak se autorët e teksteve historike, sipas tij, paskan bërë shumë gabime, por edhe për shkak se strategjia e BE-së po kërkuaka që tekstet e historisë të lirohen nga gjuha e dhunës.
Duke folur për këtë skandal të llojit të vet, profesori dhe historiani i mirënjohur i Universitetit të Tiranës, Pëllumb Xhufi thotë se ndryshimet e caktuara në tekstet e historisë së popullit shqiptar edhe mund të bëhen për shkaqe politike, por e vërteta është se nuk ka asgjë fyese dhe jo reale në tekstet e Historisë së popullit tonë. Qeveria e Kosovës nëse pranon ndryshimet, atëherë bën pranimin e një kërkese politike dhe për nevoja politike ka saktësuar, Pëllumb Xhufi, duke shtuar se një kërkesë e tillë, të paktën, është dashur të shqyrtohet me autoritetet e Shqipërisë, për shkak se Shqipëria dhe Kosova ndajnë të njëjtën materie historike sa i përket periudhës së sundimit të Perandorisë Osmane në trojet shqiptare.



Ndryshimi i historisë së kaluar për hir të miqësisë aktuale është një “pazar i keq politik” dhe një precedent i rrezikshëm, jo vetëm për tekstet e historisë, të cilat mjerisht janë ndërruar e censuruar sa e sa herë në të kaluarën, por edhe për fatin se miqësia mbi baza të mohimit të së kaluarës, është miqësi sa për sy e faqe, miqësi me interes dhe në esencë është miqësi tok me hipokrizi e djallëzi.

Të përkujtojmë edhe me këtë rast se historia e marrëdhënieve turke shqiptare është një kapitull i rëndësishëm i këtyre dy popujve. 500 vjet bashkëjetesë të pabarabartë, me hir apo pa hir, kanë bërë që shqiptarët dhe turqit të kenë qenë miq dhe armiq në të njëjtën kohë. Shqiptarët edhe pse pranuan islamin nuk u turqizuan, ashtu sikur turqit edhe pse pranuan islamin, në periudhën më të hershme të përhapjes, nuk u arabizuan.
Duke qenë se shqiptarët në shumicë pranuan islamin, Turqia i trajtonte si qytetarë të barabartë të Perandorisë, duke iu besuar edhe postet më të larta në hierarkinë ushtarake, fetare e politike. Në të njëjtën kohë, kur një shumicë dërrmuese shqiptare ishte bërë pjesë e synimeve pushtuese të Perandorisë, pjesa tjetër luftonte për më shumë autonomi, për vetëqeverim e më në fund edhe për shkëputje. Turqia, asnjëherë gjatë 500 vitesh të sundimit nuk ua ka njohur shqiptarëve të drejtat kombëtare, gjuhën, historinë, kulturën dhe i ka detyruar të deklarohen “turk elhamdulilah”.

Shqiptarët i kanë dhënë Perandorisë rreth 30 serasqerë, vezirë dhe komandantë të nivelit më lartë ushtarak, në anën tjetër nuk kanë qenë pakicë ata vezirë, komandantë e guvernatorë që i tradhtuan interesat e Perandorisë për interesa të trojeve arbërore, si Gjergj Kastrioti-Skënderbeu, Halil Patrona, Ali Pashë Tepelena, Mustafë Pashë Bushati, Avdyl Frashëri, Imer Prizreni, Ismail Qemali e shumë të tjerë.

Kjo ta quajmë bashkëjetesë e detyruar shqiptare-turke gjatë tërë sundimit 500 vjeçar të Perandorisë Osmane, në trojet shqiptare ka pasur specifikat e veçanta historike, të cilat mbase edhe nuk janë gjurmuar sa duhet dhe si duhet.



Pretendimet e politikës së mjerë shqiptare për të rehabilituar të gjithë pushtuesit pa dallim, janë përpjekje të mendjeve dhe kokave servile, thellësisht antikombëtare, të njëjta sikur ato të kohës së pushtimeve shekullore. Nëse vazhdon kjo logjikë e degjeneruar, atëherë pas një kohe të shkurtër do të gjenden politikanë servilë, të cilët do të rehabilitojnë edhe sundimin serb dhe sllav në Kosovë, madje edhe vetë kryekriminelin e damkosur Milosheviq.
Të mos harrojmë se ishin pikërisht zyrtarët e UNMIK-ut në Kosovë, ata të cilët kanë kërkuar nga Instituti i Historisë që të rishikohet tekstet e historisë dhe të hiqen përmbajtjet, të cilat konsiderohen se nxisin urrejtje mes kombeve. Dhe çuditërisht ata kanë hasur në përkrahje pa rezervë në këtë drejtim.



Loja cinike lidhur me rivlerësimin e së kaluarës u bë para dy vitesh, edhe me rastin e organizimit të një manifestimi, në 621-vjetorin e vrasjes së Sulltan Muratit të Parë, në Betejën e Kosovës, të vitit 1389. Manifestimi u mbajt në Tyrben e Sulltan Muratit, në Gazimestan afër Prishtinës. Ky tubim ishte organizuar nga zyrtarë të kulturës së Turqisë, pastaj të komunës së Mamushës, ku mori pjesë edhe kryemyftiu i Kosovës, Naim Tërnava. Në përkujtim të vrasjes së Sulltan Muratit, u tha se Sulltani nuk kishte ardhur në Kosovë si pushtues, me qëllim për të përfituar, apo për të ngritur pasuri, por vetëm si mbret dhe me qëllim kryesor të përhapjes së islamit. Vrasja e tij, sipas disa pjesëmarrësve paskësh ndodhur në rrethana ende të pasqaruara.



Myslimanët shqiptarë të Kosovës e më gjerë, nuk e pranuan islamin për hatër të sulltanëve, as për hatër të merhumit, Sulltan Murad, që la kockat në Kosovë, por për hir të përkushtimit ndaj krijuesit dhe me qëllim që të ndaheshin nga Kisha ortodokse serbe, greke, e cila të gjithë shqiptarët e krishterë i konsideronte dhe i konsideron edhe sot me prejardhje serbe e greke.
Kujtesa jonë e pasur kombëtare e afishuar edhe në tekstet tona të historisë, flet për qindra luftëra e beteja, që zhvilluan shqiptarët myslimanë kundër despotizmit të sulltanëve, kundër mëkëmbësve e pashallarëve gjakatarë turq, por edhe atyre shqipfolës në shërbim të tyre. Në të gjitha lëvizjet çlirimtare kundër pushtimit turk, prej kohës së Skënderbeut, të Halil Patronës, i cili udhëhoqi kryengritjen më të madhe të të gjitha kohëve në Stamboll, në shtator të vitit 1730, Ali Pashë Tepelenës, Abdyl Frashërit, Imer Prizrenit, Haxhi Zekës, Isa Boletinit, Ismail Qemalit, Hasan Prishtinës e qindra të tjerëve, e deri te shpallja e pavarësisë së Shqipërisë, më 28 nëntor të vitit 1912, rezistencën heroike në mbrojtje të identitetit kombëtar dhe në luftë për çlirim nga Turqia e kanë mbartur mbi supe shqiptarët me besim islam, të cilët nuk e luftuan islamin, sepse të tillë ishin edhe vetë, por luftuan despotizmin, dhunën, shkombëtarizimin, luftuan kundër detyrimeve të dhunshme në ndërrimin e fesë, kundër marrjes së dhunshme të fëmijëve të krishterëve, kundër tagrave e plaçkitjeve, kundër marrjes nizamë dhe kundër katandisje së përgjithshme, që ndodhi për afër 500 vjet të pushtim aziatik mbi kurriz të popullit shqiptar.

Në luftërat e tilla morën pjesë edhe vëllezërit tonë krishterë, vëllezërit e gjakut e të gjuhës. As ata nuk e luftuan islamin si fe, por luftuan kundër despotizmit turk, përkrah vëllezërve të tyre, të cilët ishin shumicë, luftuan dhe u copëtuan për krijimin e Shqipërisë etnike, pa dallim feje e ideologjie.

Pretendimet për ta përzier përkatësinë islame të shqiptarëve me kohën e pushtimit turk, meqë në atë kohë, të parët e pranuan islamin, janë pretendime hileqare dhe nuk përkojnë me realitetin historik dhe shkencor. Është e vërtetë se islami erdhi në Shqipëri me turqit ,po kovertimi zgjati disa vjet.shqiptare pranoi islamin, por jo edhe kulturën, zakonet gjuhën dhe pushtimin turk, sepse përcaktimi për një fe, cila do qoftë ajo nuk nënkuptonte, as nuk nënkupton në asnjë mënyrë edhe ndërrimin e identitetit kombëtar, gjuhësor e kulturor.

Miqësia që kanë shqiptarët sot me turqit, e veçmas me shtetin turk, nuk nënkupton vasalitetin, nënshtrimin dhe keqinterpretimin e falsifikimin e së kaluarës. Të besojmë se Turqia nuk e kërkon këtë, por janë disa shqiptarë pacifistë dhe pa kurriz, janë të nënshtruarit denbabaden, të cilët i thurin himne pushtimit, ashtu sikur i kishin thurur himne sulltanit, më vonë Pashiqit e kralit, Musolinit, Hitlerit, Josip Broz Titos e tërë sojit të pushtuesve. Kjo klasë shqipfolësish e injoron identitetin kombëtar dhe pikërisht për këtë e injoron edhe historinë shumëshekullore të rezistencës.



Përpjekjet për ta shtrembëruar historinë janë bërë alfa dhe omega e shumë “intelektualëve, shkrimtarëve dhe historianëve” shqiptarë, të cilët këtë luftë të pandershme e bëjnë për lekë, e bëjnë për hir të padronëve të tyre, për përfitime të pista mbi kurriz të gjakut të derdhur rrëke për liri gjatë shumë shekujve.

Pavarësisht këtyre përpjekjeve, të cilat aktualisht janë në ngritje, historia e shkruar me gjakun e bijve dhe bijave më të mira të kombit, do t’ua errësojë, jo vetëm shkrimet perverse, por edhe sytë e tyre të lëbyrur nga përfitimi, lakmia e mashtrimi.

Shqiptarët që kanë përkatësi fetare islame nuk kanë asnjë nevojë të ndihen turq, arabë apo kurdë. Këtë, besojmë fort se nuk e kërkon Turqia as shtetet arabe. As vëllezërit tanë të krishterë nuk kanë nevojë të ndihen italianë apo grekë. Çështje e fesë është çështje individuale e besimit dhe nuk duhet të keqpërdorët, meqë keqpërdorimi i fesë për qëllime politike ka sjellë dhe aktualisht po sjellë tragjedi kudo në botë. Bashkëjetesa e besimeve të ndryshme fetare në mesin e shqiptarëve, ka qenë dhe do të mbetet diga kryesore e përcaktimit kombëtar dhe këtë digë nuk e shpërthejnë dot mendjet e terratisura dhe ata që prore i ndërrojnë bindjet dhe përcaktimet e tyre. Zyrtarët tanë do të duhej që këtë të vërtetë t’ ua bënin me dije zyrtarëve turq, duke iu kujtuar edhe rastin se turqit osmanë e kishin pranuar islamin nga arabët dhe ata jo vetëm që nuk u arabizuan por edhe i pushtuan pothuajse të gjitha vendet arabe, gjatë sundimit të tyre 700-vjeçar në Azi, Evropë dhe në Afrikë.

Postuar nga: Radio Kosova e lirë - www.radiokosovaelire.com

[saura]

Jam kurioze te di turqit shkruajne ne historine tyre per orgjinen e atyre qe udhehoqen turqine ?
34 kryeministra shqiptar
11 boshnjak
11 gjeorgjan

se himnin turk e ka bere nje shqiptar ?
etjetj


HAJRO LIMAJ*
22/02/2009 Ne dhjetorin e vitit 1994, kur u akreditova atashe Ushtarak ne Republikën e Turqisë dhe fillova takimet zyrtare me ministrin e Mbrojtjes, Shefin e Shtatmadhorisë e shume personalitete te tjera shtetërore dhe politike te vendit gjeta një mikpritje dhe përzemërsi qe nuk e kisha hasur ne shume vende te tjera te Evropës qe kisha qene me pare. Ketë përzemërsi e ndieja edhe me qytetaret e thjeshte te Turqisë ne Ankara, Stamboll, Bursa, Izmir, e kudo qe unë ndodhesha me detyre. Sapo mësonin qe isha atashe ushtarak i Arnavutlluk-ut (Shqipërisë), ata shprehnin një respekt dhe një mirësjellje te veçantë. E gjithë kjo lidhej me autoritetin, dinjitetin, trimëritë, besnikëritë dhe humanizmin qe kishin treguar shqiptaret nga periudha Osmane e deri ne ditët e sotme. Kur trajtonim marrëdhëniet e dy vendeve tona te gjithë autoritetet i referoheshin menjëherë historisë se largët, te mesme dhe te sotme te shqiptareve, vlerave te tyre ne periudhën Osmane dhe ne periudhën e shtetit moderne te Turqisë. “Shqiptaret kane drejtuar perandorinë Osmane dhe shtetin turk. Edhe tani, ne vendet kryesore te Turqisë jane shqiptaret, nipërit dhe mbesat e tyre”, shpreheshin ata me kënaqësi. Dhe ky realitet mua me shoqëroi ne çdo ministri, ne çdo prefekture, bashki e komande ushtarake. Por, ne këtë shkrim do te ndalem me shume per rolin e shqiptareve ne Perandorinë Osmane.Perandoria Osmane jetoi 560 vjet, deri ne vitet 1922 ne tre kontinente: Azi, Evropë dhe Afrike. Te gjithë historianet e huaj dhe turq, te cilët kane studiuar historinë e Perandorise Osmane, pohojnë se: “…Kryeministrat ( kryeveziret ose sadrazamet), ministrat (veziret) dhe pashallarët (gjeneralët) e komandantet ushtarake me te vlefshëm kane qene me origjine shqiptare”. Dhe këtë përfundim e vërteton numri shume i madh i kryevezireve shqiptare ose me rrënjë shqiptare qe administruan perandorinë Osmane deri ne vitet 1922. Kështu, Koxha Sinan Pasha ne periudhën 1580-1596 ka qene pese here Kryeministër: 1580-1582, 1586-1591, 1593-1595, 4 muaj me 1595 dhe 4 muaj ne vitin 1596. Nen drejtimin e tij u pushtua Jemeni.

Ahmet Pash Dukagjini ka qene Kryeministër per 2 muaj e 17 dite ne vitin 1517. Rridhte nga një familje shqiptare e Leke Dukagjinit.

Ajaz Ahmet Pasha lindur ne Vlore, me origjine jeniçeri dhe ka qene Kryeministër ne vitet 1536-1539

Lutfi Pasha nga Vlora, martuar me motrën e Sulltan Kanun Sylejmanit kreu detyrën e Kryeministrit per I vit e 9 muaj ne vitet 1539-1541.

Kara Ahmet Pasha, Kryeministër 1 vit, 11 muaj e 23 dite ne vitet 1553-1555.

Semiz Ahmet Pasha, dy here Kryeministër ne vitet 1579-1580.

Ferhat Pasha, dy here Kryeministër; ne vitet 1591-1592 dhe 4 muaj e 19 dite ne vitin 1595.

Merre Husein Pasha ishte Kryeministër per 2 vjet 2 muaj dhe 13 dite ne vitet 1601-1603. Ai ka shërbyer edhe si prefekt, vali ne Egjipt.

Tabani Jasse Mehmet Pasha ishte Kryeministër ne vitet 1632-1637.

Kujuxhu Murat Pasha ka qenë 4 vjet, 7 muaj e 25 dite Kryeministër ne periudhën 1606-1611. Pastaj vazhduan Nusuh Pasha ne vitet 1611-1614, Ohrili Hysein Pasha ne vitin 1621, Xixhan-Kapuxhubashi Sulltanazde Mehmet Pasha ne vitin 1602-1646, Kara Mustafa Pasha dy here ne vitet 1649-1650 dhe ne vitin 1655, Torhonxhu Mustafa Pasha ne vitet 1652-1653, i cili u dënua me varje ne litar, rridhte nga një familje matjane, Zurnazen Mustafa Pasha shërbeu si Kryeministër vetëm 4 ore ne vitin 1656, Qypryly Mehmet Pasha 5 vjet Kryeministër në periudhën 1578-1661. Ishte me origjine nga Roshniku i Beratit, Qypryly Ahmet Mustafa Pasha, djali i madh i Mehmet Pashes ishte 15 vjet Kryeministër. Ne vitin 1659 u gradua vezir dhe marshall, Qypryly Fazell Mustafa Pasha shërbeu 2 vjet e 3 muaj Kryeministër. Biri i dyte i Mehmet Pashës dhe vëllai i Ahmet Mustafa Pashes, Arabaxhi Ali Pasha ne vitet 1691-1692, Amxhazade Husein Pasha, nga familja e Mehmet Pashe Qyprylyse qëndroi 4 vjet e 11 muaj ne periudhën 1797-1802, Dalltaban Mustafa Pasha, lindur ne Manastir Kryeministër ne vitet 1702-1703, Qypryly Numan Pasha 2 muaj e 2 dite ne vitin ne 1710, Haxhi Halil Pasha lindur ne Elbasan një vit ne voton 1716, Ivaz-zade Halil Pasha ne vitin 1770, Memish Pasha 1 muaj e 9 dite ne vitin 1808-1809, Gjiritli Mustafa Nail Pasha nga Policani Kosturit te Korçës ka qenë tre here Kryeministër ne vitin 1853, 184 dhe 1857, Mehmet Ferit Pashe Vlora shërbeu si Kryeministër gjate viteve 1902-1908, besnik i Sulltan Abdylhamitit te Dyte. Mehmet Ferit Pashe Vlora ka lindur ne Janine ne vitin 1852, ishte biri i Mustafa Pashe Vlorës Ferit Pashe Vlora nga babi ishte stërnipi i admiralit Sinana Pashes dhe nga nena vinte prej familjes se Ali Pashë Tepelenës, Misairli Sait Halim Pasha, nipi i Mehmet Ali Pashe Kavalles shërbeu ne vitet 1913-1917, Ahmet Izet Pasha shërbeu si sadrazam-Kryeministër 25 dite ne vitin 1918, Damat Ferit Pasha, Kryeministri i fundit i perandorisë Osmane, tradhtoi luftën çlirimtare te Ataturkut. Meliki Mansur-Hain Ahmet Pasha, ushtarak i zoti, punoi si Kryeministër ne vitet 1523-1524, Gjedik Ahmet Pasha ne vitin 1475 u emërua Kryeministër per 4 vjet, Rystem Pasha ne vitin 1554 u emërua Kryeministër per 14 vjet derisa vdiq, Ibrahim Pasha shërbeu 13 vjet Kryeministër.

Kryeministrat e familjes “Qypryly” qe sunduan afro 100 vjet ne shekullin e XVII, perandorinë Osmane e shpëtuan nga një rrëzim total, shtetit i dhanë gjak. Pushteti i Qyprylynjve ka qene me i forte dhe me efikas nga autoriteti i sulltanëve te asaj kohe. Pashallarët, gjeneralët e besës fisnike shqiptare shpëtuan edhe “kryet e sulltanëve”

Eshte interesant te përmendet se shqiptaret qe kishin marre një kulture humanitare islame ne shtetin Osman, nuk ishin egoiste. Sami Frashëri per këtë shkruan: “Shqiptaret kane shërbyer me shume per boten e jo per veten e tyre”. Perandori i Francës Napoleon Bonoparti ne vitin 1798 u nis te pushtonte edhe Egjiptin. Osmanllinjtë dërguan një ushtri te përberë prej ushtareve te zgjedhur shqiptare. Këtë ushtri e komandonin shqiptarët Tahir Pasha dhe Mehmet Aliu. Pasi theu Bonopartin, kapiteni Mehmet Ali u vendos ne Egjipt. Ne vitin 1801 u gradua pasha, gjeneral dhe ne 1805 mori ne dore pushtetin lokal te Egjiptit. Mehmet Alia Pasha u shtri deri ne Sudan. Me pas nënshtroi edhe feudalet e Arabisë qe përbenin një problem per Perandorinë Osmane. Me dinastinë e Mehmet Ali Pashës, krahas arabishtes dhe turqishtes, flitej shqipja. Ne Aleksandri atij i eshte ngritur statuja prej bronzi. Dinastia e kësaj familjeje ne Egjipt vazhdoi deri ne vitet 1956. Per rolin dhe vlerat e shqiptareve shefi Shtatmadhorisë Turke, marshalli Fevzi Cakmak shkruante: “Me qindra burra shteti shqiptare jane dalluar ne historinë Osmane. Shume nga ata kishin zënë edhe pozita te larta, te rëndësishme si kryeministra (sadrazame). Turqit dhe shqiptaret, ne betejat qe kane fituar bashkërisht kane pajtuar interesat e tyre te përbashkëta, jane bere vëllezër te vërtetë”. Ndërsa studiuesi gjerman prof. dr. Herman Gros ne librin “Ekonomia Ballkanike” shkruan se “Shqiptaret gjate pese shekujve qe kane bashkëjetuar me turqit osmanlinjë, ne saje te aftësisë se adaptimit dhe te talenteve te tyre si nëpunës, kishin zënë shkallet me te larta ne Qeverinë e Stambollit dhe kishin role te rëndësishme per perandorinë. Mirëpo nga ana tjetër, fiset shqiptare jetonin te lira e te pa varura ne male te Shqipërisë”. Shume shqiptare duke mos e njohur gjuhen turke pyesin me dyshim se, perse turqit shqiptaret i quajnë “arnavut” dhe Shqipërinë Arnavutlluk. Fjala arnaut vjen nga persishtja e vjetër, arna-vut, qe do te thotë “trim, i cili nuk di te kthehet mbrapa”. Osmanllinjtë ne lufte me persët, batalionet (taborët) e skalionit te pare te i zgjidhnin jeniçer trima, qe edhe pse shikonin rrezikun e vdekjes, mësynin vetëm përpara. Ata kryesisht zgjidheshin shqiptare dhe per këtë arsye shqiptareve u vendosen emërtimin “arnavut” dhe Shqipërisë Arnavutluk. Trimërinë e shqiptareve e shpreh edhe historiani Mehmet Tefik, i cili shkruan: “Bashkësinë Otomane e kane siguruar dy krahë: turqit ne Lindje ( Anadoll ) dhe shqiptaret ne Perëndim ( Ballkan)..”.Por shqiptaret, ne perandorinë Osmane krahas personaliteteve qeveritare dhe ushtarake, kane bere emër edhe ne administrate, drejtësi, arsim, kulture, arkitekture, arte etj. Ne radhët e para te këtyre personaliteteve jane shume figura te rëndësishme te Rilindjes tone Kombëtare, veprimtaria e te cilëve, sidomos e Hasan Tahsinit, rektori i pare i universitetit te Stambollit, Sami Frashërit etj, ishin me rrezatim te theksuar per kulturën e tere Perandorisë Osmane, përfshire edhe Shqipërinë e asaj kohe. Sami Frashëri hartoi fjalorët dhe enciklopeditë monumentale si: Fjalori Frëngjisht-Turqisht, Fjalori Turqisht, Enciklopedi Historike-Gjeografike ne 6 vëllime etj, duke i shërbyer arsimit, edukimit dhe kulturës turke-osmane shume me tepër se sa një intelektual turk. Abdyl Frashëri, 10 vjet deputet ne Parlamentin e pare perandorak, 1877-1878, Abedin Dino një nga valinjtë e shquar, Ismail Qemali sekretar i përgjithshëm i Ministrisë se Jashtme, vali ne Siri, deputet ne Parlamentin osman ne vitet 1908-1912, Vaso Pash Shkodrani, vali i përgjithshmen i Libanit. Himni Kombëtar i Turqisë se sotme autor ka shqiptarin Mehmet Akif. Shume personalitete te Turqisë moderne te formuar nga Mustafa Qemal Ataturku me 23 prill 1920 jane me origjine shqiptare. Marrëdhëniet e reja miqësore turke-shqiptare, ne mënyrë te veçante, hodhën themele te forta me 1920, kur lindi Turqia e re dhe qeveria e Tiranes e dale nga Kongresi i Lushnjës ne 28-31 janar 1920 akordoi marrëdhënie miqësore, ushtarake e kulturore me qeverinë e Ankarasë. Per këtë riafrim te Turqisë deputetet greke te Evropës shtruan pyetjen: “Ç’kërkon Mustafa Qemal Ataturku ne Shqipëri? Apo mos ka qellim te krijoje një Turqi te vogël ne perëndim te Ballkanit”?

[saura]

Vizita e Erdoganit, Nano zhduku bustin e Skënderbeut.


Në një simpozium ndërkombëtar kushtuar historisë së Perandorisë Osmane që u zhvillua në Turqi në shtator 2010, ishte bërë thirrje për “ribërjen” e historisë së periudhës osmane. Rreth 70 ekspertë të periudhës së Perandorisë Osmane, 30 prej të cilëve të huaj, merrnin pjesë në simpoziumin që po mbahej në qytetin turk Bilexhik. Shumica e shkencëtarëve pjesmarrës në simpozium mendonin se historianët perëndimorë janë të njëanshëm dhe shprehin mendime të gabuara lidhur me historinë e Perandorisë Osmane. Rektori i Universitetit të Bilexhikut, prof. dr. Azmi Jozxhan, deklaronte se njëra nga dobësitë kryesore është se historia osmane deri tani është shkruar nga të huajt. “Sipas kuptimit të tyre tradicional, turqit janë përshkruar si kolonizues të ashpër dhe pushtues, të cilët kanë shkaktuar gjakderdhje”, deklaroi Jozxhan duke shtuar se ”hulumtimet tregojnë se këto pohime nuk i përgjigjen të vërtetës. Duke grumbulluar në një vend shkencëtarë nga disa shtete, ne dëshirojmë të bëjmë hapat e parë në ndryshimin e historisë osmane, nëse kemi mundësi për këtë”.

Duke nisur që nga Shqipëria dhe më pas Kosova. Por nëse kërkesa e autoriteteve turke ndaj qeverisë së Kosovës për ribërjen e historisë daton vitin 2010, kur kjo kërkesë iu parashtrua ish-ministrit të Arsimit të Kosovës Enver Hoxhaj, në Tiranë kërkesat kanë qenë të rangut më të lartë. Dy herë brenda tre viteve, kryeministri i Turqisë, Rexhep Taip Erdogan, u kërkoi zytarisht autoriteteve shqiptare që të rishikonin tekstet e historisë, për periudhën otomane, duke hequr ato që gjoja fyenin popullin turk dhe madje duke riparë rolin e Skënderbeut. Dhe ky i fundit ishte “kurbani” i vizitës së kryeministrit turk në selinë e qeverisë shqiptare mëse 6 vite më parë. Një ish-zyrtar i selisë së qeverisë Nano në atë kohë tregon se çfarë poshtërimi u bë në selinë e Ekzekutivit të një shteti sovran. Para se kryeministri Nano të priste në takim zyrtar homologun e tij Erdogan, në 12 shkurt 2005, gjatë vizitës në selinë e qeverisë, nga zyra u hoq një statujë e vogël e Skënderbeut. “Ishte një zyrë e re që ishte bërë me oxhak dhe sipër tij ishte statuja e vogël, që u hoq përpara se kryeministrat të takoheshin”-kujton ish-zyrtari i administratës në shkurt 2005.

Ky do të ishte vetëm fillimi. Pak ditë më vonë, agjencia turke e lajmeve “Anadolu”, do të zbardhte bisedimet e mbajtura sekret mes dy kryeministrave, duke u shprehur se kryeministri turk Erdogan kishte kërkuar nga autoritetet shqiptare korrektësi historike, duke bërë thirrje për rishikimin e teksteve të historisë. Erdogan, sipas agjencisë “Anadolu” i kërkoi homologut shqiptar ngritjen e një komisioni ekspertësh dypalesh për rishikimin e teksteve të historisë dhe që “informacioni mbi marrëdhëniet Turqi-Shqipëri duhet të reflektohet korrektësisht në librat shqiptarë të historisë”. Këto detaje të bisedimeve u fshehën nga qeveria e Nanos, siç kishte ndodhur edhe me kërkesat e qeverisë greke për tekstet e historisë që përshkruanin pushtimin dhe masakrat e andartëve grekë në jug të vendit.

Kërkesa e zyrtare e kryeministrit turk për rishikimin e historise i kishte si referim periudhë kohore kur heroi kombëtar I Shqipërisë, Gjergj Kastriot Skenderbeu, për gati një çerek shekulli përballoi sulmet e ushtrive osmane, duke u bërë jo vetëm mbrotës i vendit, por edhe pengesë e hordhive osmane për të kaluar matanë Adriatikut, në Perëndimin e krishterë.



Erdogan, Berishës: Rishikoni “gabimet” në tekstet e historisë

Në mars 2008, Erdogan erdhi sërish në Shqipëri, duke kërkuar rishikimin e teksteve të historisë. Në kuadër të vizitës zyrtare, ku u nënshkrua marrëveshja “Programi kuadër për bashkëpunimin në fushën e arsimit, shkencës, kulturës dhe artit, rinisë dhe sporteve, masmedias dhe kontakteve midis njerëzve”, qeveria e Berishës bëjnë të ditur se kryeministri turk do të paraqesë një propozim për ngritjen e një komisioni të përbashkët për rishikimin e “gabimeve” të tekstet e historisë. Erdogan ishte mbështetës i qeverisë “Berisha” dhe dy ditë para zgjedhjeve parlamentare të 28 qershorit 2009, që të dy prenë shiritin e rrugës dhe tunelit Rrëshen-Kalimash, ndërtuar nga konsorciumi amerikano-turk, “Bechtel-Enka”. Berisha, pas ardhjes në qeverisje në 2005 ndërroi mendje për shitjen e “Albtelekom”, duke u tërhequr nga kritika për shitjen e bërë nga ish-kryeministri Nano në 2005, dhe ia la atë grupit turk “Çalik”.



Arbën Xhaferri

Fjalët e urta popullore kanë konotacione të shumëfishta dhe vlejnë për situata të ndryshme. Populli thotë “ujku qimen e ndërron, por vesin jo”. Kemal Ataturku, Presidenti i parë i Republikës së Turqisë, e ndërroi karakterin e rendit shoqëror politik të Turqisë, por nuk arriti ta ndryshojë mendësinë e popullit, apo thënë më saktë të një elite që mendonte me kategori imperiale. Këto tendenca, ambicie imperiale si moto kryesore e kanë tezën se periudha osmane ka qenë një rrëfim i suksesshëm (suçess story) dhe jo një okupim i egër. Me këtë bëhen përpjekje që jo vetëm ta ndryshojnë të vërtetën historike, por edhe imazhin e turqve. Kjo tezë fillon nga konstatimi se Perandoria Osmane nuk ishte okupatore e jashtme, por erdhi në një hapësirë gjeografike të pasunduar, ngjashëm si popujt evropianë që krijuan shtetet e tyre të reja në Amerikë.



Shkrimtari Sabri Godo: Skënderbeun nuk e heq askush

Sabri Godo shkrimtari i librit “Skënderbeu” ishte ndër zërat që e dënoi ashpër veprimin e qeverisë shqiptare në 2005, duke akuzuar Nano se ishte mundur të zhbënte historinë e lavdishme të vendit, duke hequr bustin e Skënderbeut dhe duke ribërë historinë. Ai ishte shprehur kundër ribërjes së historisë sepse siç shprehej: “Më duket një gjë krejt e habitshme sepse nuk mund t’i kërkosh një njeriu, që të ndryshojë të kaluarën, sepse kjo është jashtë fuqive të kujtdo qoftë. Ne nuk mund të bëjmë ndryshime të sforcuara në histori, sepse nuk e kemi një mundësi të tillë. Skënderbeu ne na është dhënë fillimisht përmes Barletit. Për kontributin e vërtetë të tij kanë dhënë një numër të madh albanologësh të huaj, të shpërndarë në vende të ndryshme të botës, dhe ne nuk mundet që tani ta ndryshojmë. Ashtu si nuk mund të mohojmë dokumentacionin, që është në arkivat e pothuaj tërë shteteve në Evropë, lidhur me Skënderbeun. Më në fund nuk kemi se çfarë t’u bëjmë as vetë kronistëve turq të cilët flasin për dhjetëra fushata, gati 20 fushata të pashallarëve turq kundër Skënderbeut dhe më në fund dy fushatat e mëdha të sulltanëve, Muratit të Dytë dhe të birit Mehmet Fatihut, të cilët rrethuan Krujën me këmbëngulje dhe më pas u detyruan që të tërhiqen me humbje. Ka një kronist turk që thoshte se sulltani hoqi dorë nga dëshira për të kapur nusen e fitores. Të gjithave këtyre nuk kemi se çfarë t’u bëjmë”-shprehej ai duke dënuar edhe heqjen e statujës së Skënderbeut gjatë takimit Nano-Erdogan.

“Na mbetet që të fshehim Skënderbeun dhe të nxjerrim Nanon, dhe kjo do të ishte një gjë e turpshme. Skënderbeun nuk mund ta lëvizë nga vendi, askush. As ndonjë parti politike apo kryeministër. Kështu që, nëse kjo ka ndodhur me të vërtetë, them se i është bërë një poshtërim këtij vendi. Pastaj do të duhej, që kur të vemi ne në Turqi, të kërkonim që të hiqeshin nga galeritë e tyre portretet e sulltanëve, që kanë pushtuar këtë vend. Ajo që më bën mua më tepër përshtypje është se cilado qoftë e vërteta dhe nuk besoj se ndokush të dalë në Turqi dhe të mbrojë agresionet dhe fushatat e përgjakshme, që bënë sulltanët turq njëri pas tjetrit për gati 5 shekuj. Ndaj dhe them se edhe në Turqi zor se ndokush do të pranonte që të ribëhej historia duke i dhënë ngjyrime të tilla”-shprehej autori i librit “Skënderbeu”.

Godo bënte thirrje për të mbrojtur historinë e Shqipërisë, duke mos e bërë atë një mall për treg për interesat tona politike të ditës. Ai bënte paralelizma me historinë e popujve të tjerë që krijojnë dhe ngrenë lart figura edhe kur nuk i kanë, ndërsa shqiptarët kanë Skënderbeun, që është çmuar nga tërë bota si një nga kapitenët e shquar në histori, dhe ndoshta i vetmi që ka mundur të përballojë fuqi të mëdha me trupa të pakta dhe këtë e kanë thënë kritikë të historisë së luftërave në anë të ndryshme të botës.



Historianët e Kosovës: “Sulltani në vend të Skënderbeut?!”

Historiani kosovar: “Okupatori mbetet okupator. Krimet që i kanë bërë Turgut Pasha e sulltanët e Turqisë, asnjë ministri, asnjë individ në asnjë mënyrë nuk mundet t’i injorojë”

Një vit më vonë, pas vizitës së ministrit të arsimit të Turqisë në Kosovë dhe thirrjeve për rishikimin e gabimeve në tekstet e historisë, historianët kosovarë shprehen të hidhëruar se: “Një ditë, jo fort të largët, nxënësit kosovarë ndoshta nuk do ta dinë një prej kapitujve më të tmerrshme të historisë shqiptare – asaj të okupimit nga Perandoria Osmane, që sundoi këtë popull për pesë shekuj. Ndoshta nuk do ta dinë se vetëm disa vite më parë nga Kosova u degdisën në Turqi dhjetëra mijëra kosovarë, si pjesë e një plani djallëzor të hartuar në Beograd dhe Ankara, pas Luftës së Dytë Botërore. E, Sulltan Murati e Sulltan Mehmeti, një ditë, ndoshta do ta zëvendësojnë figurën e Gjergj Kastriotit”.

Frika e historianëve dhe intelektualëve në Kosovë, duket e justifikuar sepse, tashmë që Turqia edhe zyrtarisht i ka kërkuar Kosovës “korrigjimin” e historisë përmes ministrit të Arsimit, Omer Dincer, ndërsa homologu i tij kosovar, Ramë Buja e pranoi kërkesën, duke pohuar se një komision i posaçëm tashmë po punon për t’i jetësuar kërkesat turke për “korrigjimin e historisë”. Ndonëse ministri turk Dincer tha se: “Ne biseduam dhe kërkuam nga Ministria eliminimin e paragrafëve nga librat e historisë së Kosovës, të cilat përmbajnë fyerje për historinë turke” ministri Ramë Buja tha se kërkesa e ministrit Dincer nuk është për ndryshim të historisë, por vetëm të bëhet korrigjimi i saj. ”U tha që do të korrigjohen ata kapituj ku ka pjesë fyese për popullin turk. Kjo do të korrigjohet dhe jo të ndryshohet historia, sepse nuk mund të ndryshojmë historinë, e cila ka ndodhur. Kjo do të ndodhë duke qenë të përbashkëta të dy komisionet shumë profesionale në këtë drejtim”-ishte shprehur ai.

Historianët janë të alarmua, duke theksuar se okupatori mbetet okupator, pavarësisht ndihmës që Turqia mund t’i japë Kosovës aktualisht. Hakif Bajrami, një nga historianët më të njohur në vend, duke folur për gazetën “Express” u shpreh se: “Okupatori mbetet okupator. Krimet që i kanë bërë Turgut Pasha e sulltanët e Turqisë, asnjë ministri, asnjë individ në asnjë mënyrë nuk mundet t’i injorojë”, thotë Bajrami, për Express. “Krejt e dinë që Gjergj Kastrioti-Skënderbeu ka luftuar kundër turqve. Tash na me e fshi atë a? Krejt botën e japim, e Skënderbeun s’e japim”, -u shpreh historian Hakif Bajrami, duke përmendur disa prej krimeve të osmanllinjve: “Prej Shkupit e deri në Merdar, Pasha i Turqisë më 1910, në çdo 10 metra e ka ngulur në hunj nga një shqiptar. A t’i harrojmë ne ato? Jo, nuk duhet t’i harrojmë edhe nuk bën t’i harrojmë”. Dje reagoi edhe Ambasadorja e Turqisë në Kosovë, Songül Ozan. Ajo ka thënë për RTK se projekti me Ministrinë e Arsimit të Kosovës, nuk përmban ndonjë qëllim të ndryshimit të historisë. “Me këtë marrëveshje synohet që gjeneratave të ardhshme të ju sigurohet mësimi i historisë me një botëkuptim objektiv që nuk ngërthen elemente urrejtjeje dhe që është e pastruar nga paragjykimet.”.

“Në takim, janë vlerësuar edhe mundësitë e bashkëpunimit te cilat do të mund të përdoreshin ne periudhat e ardhshme për pastrimin e elementeve të cilat përmbajnë shprehje te gabuara dhe paragjykuese të paraqitura në disa libra të mësimit fillor në pjesët ku flitet për turqit dhe periudhën e Perandorisë Osmane si dhe përmirësimin e disa hartave të cilat përmbajnë emërtime te papranueshme nga vendi ynë”-u shpreh e dërguara e Turqisë në Kosovë. Por historianët kosovarë kanë thënë se librat nuk përmbajnë elemente fyese, dhe se askush nuk mund të mohojë faktin se Perandoria Osmane ka qenë pushtuese.

[Geri Tr]

Si lidhen, dhe si shpërthejnë përnjëhërë osmanofobia, turkofobia e islamofobia? Cila është rrugëdalja?



Janë tri arsye qe më bënë të shkruaj sërish mbi rrymimet e nacionalizmit serb: osmanofobinë, turkofobinë e islamofobinë, me partizanët e tij shqiptarë, rrymime që po gëlojnë këto ditë në kuloaret tashmë të njohura që promovojnë frymë të tillë. Njëra është vizita e ministrit turk të arsimit Omer Dincer, me kërkesën shoqëruese për largimin e termave fyes ndaj periudhës osmane dhe turqëve, nga tekstet shkollore të historisë, e dyta është një ndjesi e përzier në mes objektivizmit ndaj çështjes, me subjektivizmin e një qytetari në lidhje me disa çështje që mendoj se medeomos inteferojnë në kontekstin që nuk është vetëm “teknik”, se a e pati apo se pati me vend Dinceri, por më i thellë. Arsyeja e tretë që më shtyri, është nevojë për edukimin e pjesës së shoqërisë, që ndihen të ofenduar nga rrymimet në fjalë të nacionalizmit serb dhe mercenarëve të tyre shqiptarë.

.

Vizita dhe kërkesa e ministrit Dincer, ishte mëse e arsyeshme, por per shkakun se ishte e vonuar dhe direkte, ajo shkaktoi kakofoni dhe shumë reagime tek rrethet osmanofobe e turkofobe ne Kosovë. Së pari, vetë kerkesa, me qellim a pa qellim u keqinterpretua, sepse Dincer nuk kerkoi rishkrimin e historisë, por vetëm largimin e fjalëve fyese karshi periudhës osmane/turqve. Kjo flet më së miri se sa sensitive dhe se sa problemtike është çështja e historigrafisë, sepse kur një gjë është krejt në rregull, nuk ka nevojë për reagime krejtësisht të paartikuluara e inate, po për kundër-argumente e dëshmi.




Dijmë se tashmë per 10 vite e ma shumë, eksiston projekti i CDRSEE (Center for Democracy and Reconciliation in Southeast Europe), ku ndër të tjera eksiston edhe iniciativa per rishqyrtimin e historigrafive të vendeve te Ballkanit, që nuk kanë dalur akoma nga tutelat ideologjike të periudhës së nacional-komunizmit. Por projekti fatkeqesisht ka hasur në barrieren e mosgadishmerisë per bashkepunim, dhe në istikamet refuzuese të mendësise nacional-komuniste, qe akoma dominon tek institucionet dhe drejtuesit akadamikë në Ballkan. Për më tepër as e ashquruajtuara shoqëri civile e as palo-OJQ-të, që merren me çështje shumë më rudimentare, nuk kanë denjuar ta vënë në theks iniciativën e CDRSEE-së apo të kohabitojnë në ndonjë projekt me të.




Historigrafia që mësojnë shqiptarët në Kosovë, tashmë 40 vite eshte pothuajse e njejtë me atë të Tiranës, e fabrikuar në sistemin enverist, qe ishte më rigjidi per kah egërsia jo vetem ne Ballkan. Një i huaj, qe lexon tekstet e historisë të nxënësve kosovarë, nuk mund ta bëjë dallimin konkret se a është duke lexuar historinë zyrtare te Republikës së Shqiperisë, apo atë te Kosovës. Kjo vlen edhe per serbët e Kosoves, që poashtu mësojnë verzionin e historigrafisë serbe te Republikës së Serbisë, te paliruar akoma nga me mitomania e nacionalizmi. Iniciativat per rishqyrtimin e teksteve tëhistorisë kanë eksistuar qe paslufte, por që nga koha e ish-ministrit Michael Daxner, nuk jane ripërtrirë më, me ndonjë synim konkret. Pasi që Kosova tashme qe 3 vite e gjysme është shtet, dhe përderisa përjashtohet zëshëm mundësia e ndryshimit të kufinjëve (kooptimit të Kosovës me Shqipërinë), kjo eshte nevojë imediate.




Kosova duhet ta ketë historinë specifike te saj, te liruar nga mitomania, ligjerimi nacionalist mbi periudha kur as qe kanë eksistuar kombi e nacionalizmi si fenomene shoqërore, si dhe mbi te gjitha duhet te jetë e liruar nga nocionet fyese ndaj periudhave te caktuara, sic eshte ne veqanti ajo osmane, e ndaj kombeve te caktuar, sic jane ne rastin e historigrafisë shqiptare e serbe, turqit. Vetë anëtari i nderit i Akademisë së Shkencave dhe Arteve të Kosovës, historiani i njohur Noel Malclom, tashmë një dekadë argumenton mbi panevojën e qendrimeve te shpërfyturuara ndaj te kaluares osmane, duke u përqëndruar në nevojën e shqyrtimit të alienizimit nacional-komunist, por duket se palo-akadamikët ne Prishtinë, e citojnë Malcolmin vetëm kur u duhet, dhe në pjesët që u duhen, kurse në kontekstet ku mund t’i mëshojnë problemeve si kau pelës, i’a fusin vetë sipas tekeve e krizave paroksizmale të momentit.



Historigrafia nuk duhet t’i anashkalojë konfliktet si ndodhi e caktuar ne hapësire dhe kohë, por duhet të mos u jep ngjyrime te tjetersuara, pasi natyra e konflikteve është shumëdimensionale dhe jo-domosdomerisht politike apo nacionaliste. Por, ajo çka eshte disi paradoksale, ne kakofoninë e shkaktuar pas vizitës se ministrit Dincer, janë reagimet me tone te ashpra, ne vecanti nga disa rrethe të krishterësh shqiptarë, dhe disa të tille afër mendësise së tyre. Halabakë të faqes fashistoide www.zemrashqiptare.net, palo-media elektorinike si Gazeta “Express” (ku tolerohen komente që thërrasin në vrasjen e muslimanëve dhe turqëve sikurse në mediat millosheviqane), politikanë pensionistë e nacional-katolistë si Arbën Xhaferi, përjetuan kriza paroksizmale nga kërkesa modeste e Dincerit vetëm për korrigjim fyerjesh. Paradoksi qëndron në faktin se, nese eksiston nje pakënaqesi e pergjithshme per periudhen e enverizmit nacional-komunist, shtrohet pyetja si është e mundur që pikërisht njerëz me formësim dhe deklarim fetar të krishterë t’i bëjne avokim aq mbrojtes historigrafisë enveriste. Përgjigjja qëndron në faktin, se keto rrethe te krishterësh kane gjetur istikame mbrojtese në historinë enveriste, ngase përkundër faktit që verzioni i historigrafise në fjalë nuk potenconte se figurat si Gjergj Kastrioti, Pjeter Bogdani etj., jetuan e vepruan në kohëra lufterash fetare, duke u dhënë veprave tëtyre ngjyrime te luftëarave kombëtare (ineksistente), prapësepraprë dihej e dihet, se figurat në fjalë ishin të krishtera, dhe kryen masakra kundër osmanëve/muslimanëve. Dhe rrethet e krishtera, nuk po distancohen nga mendesia jo-qenesore e historigrafise nacional-komuniste qe eksistencen e kombit e zhvendose ne kohera imagjinare, sepse po u konvenon interpretimi dhe inkubimi i këtyre figurave në histori, si heronjë kombëtar, anipse nuk janë të tillë, dhe anipse sot tek shumica muslimane e tek komuniteti/kombi turk reflektojnë armiqësi. Nuk po distancohen sepse, të paktën historigrafinë e kanë sihariq të mire nga enverizmi: shumica e figurave dominuese në historigrafi, përfshirë edhe atë të periudhës që na e kanë mësuar si “Rilindje”, ishin të krishterë. Prandaj të lartepermendurit po vazhdojnë ta promovojnë të njejtën linjë të menduari, pothuajse të njejtën histori, vetemse tashti, me rezonancë “fetare-kombetare”, duke i promovuar figurat e krishtera në fjalë si “panteonë te kombit”. Pra thënë troç nacional-katolicizmi (kryesisht ky, sepse ortodoksia shqiptare është më pak e ekspozuar ndaj halabakërisë shqiptariste), po i huazon e po i përdorë po të njejtat figura e mite të krishtera të serviruara nga historia nacional-komuniste. Por kjo e fundit, sipas linjës së saj koncipuese proletare që kishte, ka ditur që aty këtu edhe ndonjë figure jo krishtere, ta vlerësojë. I tillë është Haxhi Qamili, kryengritjen e të cilit verzioni enverist i historisë, e ka interpretuar si kryengritje fshatare komuniste kundër beglerëve borgjezë. Por, Haxhi Qamili nuk i shkon përshtati halabakërisë nacional-katoliciste, andaj Haxhi Qamilin jo vetëm që e anashkalojnë por edhe e anatemojnë si “tradhëtar të shqiptarisë”. Keto miskonceptime apo tjetersime te qëllimshme, e gjithnjë e më të impouneshme, jo vetem qe kane intoksuar tashmë disa breza njerëzish në dekadat e shkuara, por avazi i njejtë po vazhdon edhe sot, përderisa ndryshimet nuk kane ndodhur deri me tani.


Çasja osmanofobe e turkofobe (qe shoqerohet me islamofobi si substrat), është ne mënyre konsistente një mendësi e historigrafisë nacionale te shqiptarëve dhe serbëve, qe pas shkuarjes se Perandorise Osmane nga Ballkani. Tek të parët, ne shërbim dhe nën kamoflim, të asaj që emërtohet si “vizion oksidentalizues”/”europianizim”/ “arratisje nga lindja”, kurse tek serbët, gjerat jane më ndryshe, po caku i atakut është i njejtë për të dyja taborret.. Nga kjo duhet të lirohen edhe shqiptarët edhe serbët. Të paktën shqiptarët dhe serbët e Kosovës, për të cilët bëjë fjalë në këtë shkrim. Historia nuk mund te kuptohet nisur nga principet deterministe, kontinuale, statike e te pandryshushme, e assesi nisur nga as konceptime politike, ideologjike, e nacionaliste. Historia ka kthesat e saj, hendeqet e saj, tjetersimet e saj, rrjedhat e ndryshueshme e ciklike, qe kane sjellur e sjellin ndryshime ne kohë dhe hapesirë. Ajo është shkencë në kuptimin brenda koordinatave akadamike dhe njeh vetem faktet dhe argumentet. Por është edhe më shumë se shkencë.



Historia si shkencë, brenda koordinatave të saja akademike, vërtetë duhet të funksionojë si shkencë, por ajo ka edhe njerëzit përballë saj, sepse merret me të kaluarën e tyre, prek në botëkuptimet e tyre, në fetë e tyre, në kulturën e tyre, në nomosin e tyre, në llogosin e tyre, në dinjitetin e tyre. Historia dallon nga retrospektiva dhe kronika, për faktin se lidhet edhe me të tashmën, ajo BËHET dhe e BËNË të ardhmen. Nuk është thënë kot : “kush e kontrollon të shkuarën e kontrollon të ardhmen. Kush e kontrollon të tashmën e kontrollon edhe të shkuarën”. Kontrollimi i historisë nga ideologjia, shkakton reaksione, njejtë ideologjike. Dirigjimi politik i saj, reaksione politike. Nëse akademikët e historianët nuk ndërrmarin hapa në rishqyrtimin e historigrafisë që serviret në Kosovë (çoftë në konsultim me Tiranën/Beogradin, çoftë me iniciativa të pavarura) dhe nuk fillohet së pari me heqjen e idiotizmave tekstuale, e më pas edhe ekzaminimin rrënjësor shkencor të saj, shqiptarët muslimanë, muslimanët e tjerë në Kosovë, komuniteti turk në Kosovë, përfshirë edhe 80 milionë turqë, por edhe ateistët, agnostikët e pjestarët e botëkuptimeve/filozofive të tjera jetësore, duhet të qëndrojnë të alarmuar nga shkalla e pasaktësive të qëllimshme dhe indoktrinimit që u serviren atyre, fëmijve të tyre, e bashkombësëve të tyre. Shqiptarët muslimanë duhet ta kuptojnë njëherë e mirë, se me dekada të tëra janë të indoktrinuar me histori osmanofobe, turkofobe e islamofobe. Duhet ta kuptojnë se nga historia ideologjike e tillë çfarë është, mund të marrin përgjegjje vetëm për KOHËN e ndodhive historike. Pra mund të gjejnë përgjegjje historike vetëm në pyetjen KUR, duke mësuar kështu vetëm data. Në pyetjen KUSH, gjejnë më pak saktësi, sepse gënjehen qëllimshëm mbi profilet e shumë protagonistëve historik. Ndërkaq që në pytjet PSE dhe SI, përgjigjjet historike janë tërësisht ideologjike.



Në shkrim-reagimet e tyre shqiptarët muslimanë, duhet të jenë më “ofanziv” duke potencuar qëndrimin islam të tyre. Të mos potencosh se ke qëndrim islam (ose çfarëdo qëndrimi çoftë) i bie ose të frikohesh, ose të besosh fshehurazi në bindjet që ke. Kurse të kundërshtosh mbi principe tjera jo-islame, anipse ndonjëherë imponohen, nuk është e rekomandushme, sepse gjason në kompleks inferioriteti e defetizëm. Unë e di dhe e kuptoj qe në polemika, nganjeherë shërben si efikase edhe metoda e të qenurit diplomatik, por besoj se muslimanët shqiptarë pas monizmit, po i shterrin krejt energjitë e tyre duke u munduar të dëshmojnë çfarë NUK JANË. Shkruajnë se nuk janë terroristë, se nuk janë anti-europianë, se nuk janë kundër demokracisë, se nuk janë kundër tolerancës…kurse çfarë JANË, dhe si e kanë ndërmend të pozicionohen karshi qëndimeve deri edhe fashiste të palëve të kundërta, defetizohen. Kjo duhet ndryshuar, në ndërrmarësi shumë më proaktive të theksimit të identitetit musliman të tyre. Politikisht, duhet të ngulin këmbë në tri kërkesat bazike: Mësimin-Besimin, Qendrën-Islame dhe Mos-diskriminimin e femrës muslimane, që i preokupojnë që nga rënia e monizmit. Duhet ta krijojnë një qendër rëndese të tyren, dhe bashkim krerësh potencialisht elitistë, nisur nga fakti se janë shumë të decentralizuar. Poashtu duhet mos izolohen, por të emancipohen më shumë mbi të kaluarën e të parëve të tyre muslimanë, që nuk hanin barë, por ishin shoqëri politike në Lidhjen e Prizrenit më 1878, dhe që shumica dërmuese e tyre ishin Klerikë Islamë e muslimanë të devotshëm. Akademikisht duhet dëshmuar e mbrojtur fakti, se themelet e kombit shqiptar janë në Lidhjen e Prizrenit (e jo më herët), anipse Shqipëria nuk u krijua mbi principet e Lidhjes së Prizrenit, e as Kosova nuk është shtet i dytë shqiptar, e lërë më fetar. Të paktën duhet ditur e vërteta historike, e të mos lejohet grabitja e historisë nga ata që nuk e bënë atë.


Komuniteti turk në Kosovë, nuk duhet të bëjë gjumë dimëror ndaj turkofobisë në vend, por nëpërmjet njerëzve të tij, që e kuptojnë shqipen (e që besojë nuk janë të paktë), të informohen mbi shkallen e shfryerjeve ksenofobike ndaj tyre si komunitet, që nga fashistët e zemrësshqiptare me në krye Ndue Ukajn, tek njëfarë nacional-katoliku gjakovar Fahri Xharra, e deri tek “bariu i grixhës” që kompromiton rolin e tij, Don Shan Zefi, e ti denocojnë të tillët për shpifje e ofendime. Jam i bindur se po të kishte ofendime të tilla çfarë bëjnë të lartëcekurit, ndaj komunitetit rom, deri më tani do të kishte reagim nga ky komunitet. Dhe për fund, Turqia dhe krerët e saj institucionalë që nga Ambasada Turke, TIKA etj., pos forcimit të marrëdhënieve të shëndosha me institucionet e Kosovës, duhet sa më shumë ta ndihmojnë krijimin e lidhjeve organike të studentëve shqiptarë të fushave si Historia, Sociologjia, Shkencat Politike, e Marrëdhëniet Ndërkombëtare duke mundësuar shkollimin e avansimin e tyre në fushat respektive, nëse shteti turk është i interesuar që në Kosovë nesër të eksistojë një ambient më volitës, për interesat tona vëllazorore. Është pikërisht historia e shkruar në formën e saj më indoktrinuese ajo që ka alienizuar tashmë me dekada, shumë breza. Shpresoj të investojmë sa më shumë nga vetja jonë që ketë ta ndryshojmë. Po i vuajmë pasojat e historigrafisë enveriste të importuar në Prishtinë në pajtueshmëri me sistemin jugosllav e më pas serb, si dhe 17 vjeqarin rugovist osmanofob, turkofob e islamofob.




Autor: Fatlum Sadiku

Gerrmo Tare gerrmo ......

[mal]

Shqiptarofobia, shqiptarëvrasësit dhe trushpëlarët...

Interesant si konformohet mendimi i trushpëlarëve me tezat e shqiptarëvrasësve serbë dhe aleatëve të tyre ballkanikë kur bëhet fjalë për identitetin shqiptar mesjetar... nuk kishte shqiptarë sipas shqiptarëvrasësve dhe trushpëlarëve... kishte vetëm arbër, arnautë, epirotë... me identitet jo-shqiptar... pra kristian-grek, serb, latin dhe mysliman-osman... themelet e kombit shqiptar janë në Lidhjen e Prizrenit sipas shqiptarëvrasësve, shqiptarofobëve dhe trushpëlarëve...

Janë shtuar së tepërmi trushpëlarët dhe trushpëlarësit shqipfolës... Kush për evrot e grekëve apo dollarët e "greko-amerikanëve", kush për petroldollarët e arabëve apo për lirat e turqve, kush për ndonjë PHD, kush për ndonjë publikim, kush për t'u dukur si interesant dhe "antikonformist", kush për "lavdinë helene", kush për "lavdinë islame-osmane", kush duke ëndërruar fushat e Edenit apo virgjëreshat e sulltanit...

Në të njëjtën kohë shqiptarëvrasësit vazhdojnë përpjekjet e tyre... dhe do rrëmbejnë akoma ndonjë copë nga trojet që shqiptarët në shekuj kanë larë me gjak... dhe do derdhet akoma gjak shqiptari... dhe shqiptarët ndoshta akoma nuk do dijnë të mbrohen për faj të trushpëlarëve...

PS: trushpëlarët janë në të njëjtën linjë me tezat e shqiptarëvrasësve edhe kur bëhet fjalë për "favorizimin e shqiptarëve" nga perandoria osmane, paçka numrit të madh dhe të mirëdokumentuar të luftrave dhe ekspeditave ndëshkuese kundër shqiptarëve, paçka fakteve të mirëdokumentuara që flasin për piramida me koka të prera shqiptarësh, rrjepje për së gjalli, ngulje në hunj etj etj etj, paçka gjendjes së mjeruar në të cilën u gjendën shqiptarët në fundin e asaj perandorie famëkeqe... ah po, kishte serasqerë, pashallarë, bejlerë dhe agallarë shqiptarë... që sapo përpiqeshin të bënin diçka në interes të kombit të tyre përfundonin me kokë të prerë, të therur, të helmuar, të shuar me soj e sorollop...

[Albo]

Para 5-6 vjetesh ne kete forum, kam shprehur dy gjera qe ne kohen qe u shkruajten, bene pak buje dhe shume veta i anashkaluan si shqetesime te pavend. Dy gjerat qe une shkruajta ishin:

1. Turqia eshte vene ne gare te biresoje Kosoven e pavarur.
2. Shteti am duhet te beje me shume per te biresuar Kosoven.

Para 5-6 vjetesh, Turiqa me anen e ministrise se saj te jashtme, ngrinte nje televizion te posacem per Kosoven qe transmetonte ne turqisht me vale ne mbare vendin; organizonte minoritetin osman ne Kosove qe te ngrinte partine e vete dhe te ngrinte "oden" e vete te biznesit; dhe nga ana tjeter investonte per te ruajtur "kulturen osmane" nga qytetet e fshatrat e Kosoves.

Pas 6 vjetesh, Turqia nuk merret me vogelsira. Shteti turk, e konsideron tashme territorin e Kosoves si nje zgjatim te Turqise ne Evrope: vete projekti i ndertimit te xhamise me te madhe ne Ballkan ne Mitrovice, ishte menyra e turqve per te thene: "Kosova eshte Turqi". Ishte menyra e tyre per ta kthyer konfliktin etnik mes serbeve e shqiptareve, ne nje konflikt fetar. Ne kete menyre, e mbajme Kosoven larg Evropes se Bashkuar, larg Amerikes, prane gjirit te nenes Turqi!

Ajo qe me shqeteson mua nuk jane goditjet e perqendruara te Turqise qe jane pjese e nje strategjie me te gjere te saj per ta mbajtur Kosoven e Shqiperine jashte Bashkimit Evropian: ajo qe me shqeteson mua jane dy gjera: a) injoranca e shqiptareve ne Kosove qe e gjejne sot veten te terhequr prej hunde b) naiviteti i shtetit am qe para nje situate te tille, nuk pershpejton proceset e integrimit kulturor te Kosoves. Nese Turqise iu deshen vetem 2-3 vjet per te futur gjuhen turke ne ekranet e televizioneve te gjithe familjeve kosovare, shtetit shqiptar iu deshen 12 vjet per te bere te mundur qe edhe femijet e Kosoves te mesojne gjuhen shqipe me nje abetare si ata ne Shqiperi!

Askush mos te kete iluzione: Turqia do te biresoje Kosoven duke e mbajtur peng ate dhe te ardhmen e saj ne te shkuaren osmane. Kjo duhet ti beje te gjithe shqiptaret te ndergjegjshem, qe te investojne pa humbur kohe ne Kosove, qe edhe Kosova te perjetoje Rilindjen tone Kombetare, edhe Kosova te njihet me historine e te pareve tane e jo me historine e osmanllinjve.

Kosova sot e gjen veten mes asimilimit turk, evropian e shqiptar. Deri me sot, asimilimi osman i Kosoves po fiton.

Albo