Jomedh-hebizmi 1

[mujoislam]

Jomedhhebizmi - Fitne që prish unitetin islam

Më e keqja për Muslimanët është kur dikush në emër të fesë fillon të flet nga hamendja e tij, apo sipas dëshirës dhe mendimit tij ose jep sqarime dhe merr vendim në ligjin islam duke mos pasur aspak njohuri ne atë lëmi.
Para 15-20 viteve në vendlindjet tona nuk kishe kësi lloj të këqijash. Më pas “jo mirë” të arsimuarit e padiplomuar, turbullues të mendjeve hapën një rrugë të re. Doli njëri me emrin Reshid Rida dhe e shkroi librin “Telfik-i Medhahib” (tubimi i medhhebve në një, praktikim i obligimeve në formë të përzier). Ndërsa dijetarët Islam një gjë të tillë nuk e kanë lejuar.
Pas hapjes së kësaj dere në vendlindjet tona hyri fitneja e jomedhhebizmit. Në të vërtetë ky mendim dhe rrymë është një prodhim i masonit kamuflues Xhemaledin Afganit. Ky njeri për të prish disiplinën e Ehl-i Sunnetit, për të turbulluar pastërtinë e fesë hapi një rrugë të re duke thënë: “Ja ku është Kur’ani dhe Hadithi! Secili le të mësoj fenë nga këto dy burime”. Kjo do të thotë: Inxhinierë, doktorë, juristë, biznesmenë, rrobaqepës, studentë shkurtimisht secili mysliman i cili nuk ka nxënë njohuri fetare le të marrë në dorë përkthimet e Kuranit, komentime të Kur’anit plus libra të Haditheve, koleksione të haditheve... dhe duke shikuar këta të nxjerrë vendime prej tyre. Çfarë imagjinatë mashtruese! Sa shumë njerëz të këtillë dolën nga feja duke nxjerrë vendime sipas hamendjes tyre edhe atë duke mos e kuptuar aspak.
Dijetari i madh, merhum Muhammed Zahid el-Kutheri ka shkruar një artikull me titullin “Jomedhhebizmi është urë e pabesimit”. Profesor i Universitetit të Damaskut Said Ramadan el-Buti njërin nga librat e tij e titulloi me titullin “Jomedhhebizmi bidat më i rrezikshëm që i kanoset sheriatit Islam”.(Ky libër është përkthyer edhe në gjuhën shqipe)
Tepër shumë u brengosa kur para ca ditësh lexova disa fjali nga një libër të një profesori të Teologjisë ku thoshte se ndjekja e një medhhebi është tradhti. Të jesh i lidhur pas një medhhebi, të mos dalësh jashtë rregullave dhe disiplinës një medhhebi, të jesh një mysliman mukallid nuk është tradhti, në të kundërtën ajo është shenjë e besnikërisë dhe lidhshmërisë ndaj Islamit. Tradhti është, refuzimi i medhhebeve nga dikush duke mos qenë muxhtehid, që nëpërkëmbë temat fetare, nxitje të personave për ixhtihad të cilët nuk kanë njohuri islame. Të këtillët Allahu i udhëzoftë! Pak a shumë diçka kanë lexuar por në bazë të metodës dhe mentalitetit nuk janë në rrugë të drejtë.
Sionistët, Evangjelistët, Sabateistët (jehuditë dhe simpatizuesit e tyre), kundërshtarët e Islamit përgatitin kurthe, sisteme, tradhti, plane dhe të këqija të ndryshme për të shkatërruar unitetin e myslimanëve, për t’i ngatërruar mes vete dhe për të nxjerrë luftën ndërmjet vëllezërve. Jemi duke e parë, në ç’farë gjendje e sollën Irakun? Muslimanët therin njëri tjetrin. Në Palestinë të Fetihut me të Hamasit i bënë armiq të njëri tjetrit. Në Liban mundohen të nxjerrin luftë të brendshme. Në Turqi turqit me kurdët, sunnitët me alevijtë, modernistët me fetarët i kanë bërë armiq të njëri tjetrit. Ndërsa myslimanët sunnit i shkatërrojnë me telfik-i medhahib, jomedhhebizëm, afganizm, etj.

Nëse myslimanët dëshirojnë që të mbrojnë vëllazërim bashkimin Islam duhet t’u kushtojnë kujdes këtyre pikave:
1. Në temat e besimit dhe të fikhut nuk duhet të ketë jomedhhebizm.
2. Të mos bihet në kurthin e Telfik-i Medhahib-it.
3. Nuk duhet pranuar mendimin e Afganit ku thotë se: “Secili mysliman mund të bën ixhtihad, duhet ta bëj atë” sepse për këtë nevojitet dituri sa një dijetarë i cili e ka arritur gradën e muxhtehidit, e jo njerëz të rëndomtë të cilët nuk dinë.
4. Nuk duhet të kushtohet vëmendje e as të blehen e as të lexohen librat e armiqve të fesë, hipokritëve, orientalistëve, muxhtehidëve të falsifikuar, atyre të cilët komentojnë Kur’anin sipas hamendjeve dhe epshit të tyre.
5. Asnjë mysliman në temat e fesë nuk duhet të flas duke thënë “Sipas mendimit tim...Mendimi im rreth kësaj çështjeje është ...apo unë mendoj...” Është turp i madh, jo sjellje e mirë për një mysliman i paditur të flas në këtë mënyrë. Ligjet fetare, fikhu, sheriati, lëmit tjera Islame janë punë e njerëzve të specializuar. Njerëzit të cilët nuk kanë leje-diplomë-në lëmit e fesë,edhe nëse janë qëllim mirë, nuk duhet të flasin ashtu si ju vjen, sepse në atë mënyrë mund të dëmtojnë edhe veten, edhe fenë, po edhe ummetin islam.
Profeti (s.a.v.s.) ka thënë: “Falni namazin ashtu sikur mua më shikoni duke u falur”. Imami i medhhebit Hanefij Hz. Ebu Hanife, Imami i medhhebit Shafiij Hz.Shafiiu nga Kur’ani dhe Sunneti me një kuptim të thellë dhe me një njohje të gjerë të fesë që sot më askush nuk mund të e arrijë këtë shkallë të kuptimit, kanë nxjerrë kushtet e namazit dhe i kanë sistematizuar ato. Më pas me shekuj të tërë dijetarët Islam kanë shkruar koleksione madhështore të fikhut. Këto vepra ngërthejnë më shumë se dhjetë mijë kushte fetare. Secili prej tyre ka sqaruar hadithet në të cilat janë mbështetur ata. Dijetarët e ummetit Islam të cilët ishin muxhtehid mutlak (hulumtues ekspert të përgjithshëm) kanë bërë ixhtihad (hulumtim) duke i ditur më se shtatëdhjetëmijë hadithe me të gjitha variantet e tyre. Ndërsa sot një grup të paditur e mendjemëdhenj të cilët edhe katërdhjetë hadithe nuk mund të i lexojnë përmendësh anojnë për të bërë ixhtihad. Merhum Mehmet Akifi për të tillët në veprën e tij Safahat (është përkthyer edhe në shqip “Fletët”) ka një poezi shumë të bukur.
“Ashtu njerëz jam duke parë, nuk dinë arabisht, me të parë elifin mendojnë se është shtyllë. Ka marrë një përkthim anon për të bërë ixhtihad. Ja Rabbi! Në ç’farë ditësh kemi ardhur ne!
Kujdes, mos të bimë në kurthet e jomedhhebistëve...!

[mujoislam]

Thirrja vehabiste në selefizëm


Hyrje

Në këtë punim do t'i shpjegojmë karakteristikat themelore të vehabizmit dhe neo-selefizmit. Më shumë do të bazohemi në fenomenin e selefizmit, duke pasur parasysh se ai është ideologjia e një lëvizjeje fetaro-reformatore e cila botën islame më shumë e degradoi sesa që e afirmoi. Do të shpjegojmë se selefizmi nuk është medhheb fetar dhe juridik, porse ai më tepër është reaksion në një situatë në të cilën muslimanët i gjetën në kontakt me popujt dhe civilizimet e tjera që e kishin pranuar islamin dhe në të kishin sjellë diçka nga traditat e tyre. Krahas kësaj do t'i përmendim edhe karakteristikat kryesore të selefizmit, domethënien e fjalës selef në gjuhën arabe, si dhe dallimin midis selefit dhe selefizmit, që sot shumë muslimanë nuk e vërejnë. Në këtë punim do të shpjegojmë se krijimi i medhhebit selefij është risi (sajim, bid'at) dhe se nuk ka ekzistuar në kohën e gjeneratave të para të muslimanëve, dhe se krijimi dhe ndjekja e një medhhebi, janë dy shprehje të ndryshme.


Themeluesi i vehabizmit

Themelues i kësaj lëvizjeje ka qen Muhammed ibn Abdulvehhabi (1703-1792/ 1115-1206 h.), origjina e të cilit është nga Lindja prej fisit Benu Temin. Lindi dhe u rrit në krahinën shkretinore të Nexhdit, e cila ka qenë e ndarë nga ndikimet e civilizimeve të tjera. Në të është zhvilluar jeta primitive arabe e cila as që ishte e përparuar, as që dinte për shkencën dhe artin, me të cilat arabët erdhën në kontakt përgjatë pushtimeve.

Deri para disa pesëqind viteve, Nexhdi ishte, kryesisht, i pabanuar; jeta e tij e vetme njerëzore kufizohej nga beduinët, të cilët i kullotnin kafshët e tyre. Nexhdi ishte i izoluar nga shumica e territoreve të Gadishullit - Mekka dhe Medina ishin larg në Perëndim - ndërsa qarkullimi i vetëm i Nexhdit në kohën e Ibn Abdulvehhabit qe me Kuvajtin dhe ishullin e Bahrejnit në Lindje. Mirëpo, Nexhdi i shkretë dhe i paujë, përfundimisht, do të bënte një ndikim të madh në historinë botërore, pasi që aty ithtarët e vehabizmit do të ndërtojnë Rijadin, fronin e ardhshëm të Arabisë Saudite. Kur Ibn Abdulvehhabi shkoi nga Medineja në Basra dhe në qytete të tjera në kërkim të diturisë, i refuzoi risitë dhe legjendat të cilat i dëgjoi dhe i pa, si edhe shkencat të cilat nuk pajtoheshin me mënyrën e të menduarit të tij.

Kjo, pra, ndodhi para kontaktit me popujt joarab që e kishin pranuar Islamin dhe që në të futën mënyrën e re të të menduarit dhe të interpretuarit. Atëherë u paraqitën ilmu-l-kelami dhe u përkthyen veprat filozofike nga gjuha greke. Ai me këtë nuk u pajtua, pasi që praktikonte Islamin fillestar dhe iu përmbajt shkencës dhe mendimit, përfaqësues të të cilit ishin Ahmed ibn Hanbeli, Ibn Tejmijje dhe Ibn Kajjim el-Xhevzijje. Babai i tij ishte një njeri i mirë. U shqua si një dijetar. Gjithashtu, edhe vëllai i tij, shejh Sulejmani.

Babai i tij, i vëllai si edhe dijetarë të tjerë, në të gjetën prognozën e animit kah humnera dhe të zemrës së devijuar, pasi që ishin dëshmitarë të fjalëve dhe veprimeve të tij dhe të devijimeve të tij në shumë çështje. E kanë kritikuar për këtë dhe i kanë alarmuar njerëzit e tjerë nga ai. Dhe, tamam u vërtetua frika e tyre kur haptas u paraqit me risitë, lajthitjet dhe devijimet me të cilat i mashtroi injorantët dhe u kundërshtua me dijetarët dhe imamët e fesë, dhe arriti deri në atë shkallë sa që i shpalli për qafirë një bashkësi besimtarësh.

Që këndej filloi kundërshtimi i parë dhe kryesor i Ibn Abdulvehhabit me atë që, ashtu siç e kishin kuptuar arabët e parë dhe qarqet arabe në jetën e tyre primitive, Islamit iu bashkëngjit në pikëpamje të risive dhe shtesave, pavarësisht se a ishin ato absurditete të vërteta apo fryte të mënyrës së të kuptuarit të bashkësive të qytetëruara. Pas ikjes së fatimitëve nga qeverisja dhe ardhjes së osmanlinjve, në botën sunnite u paraqitën tarikate të ndryshme sufiste të cilët jo rrallë iu shmangën autenticitetit islam, gjë që Ibn Abdulvehhabin e nxiti që t'i kundërvihej kësaj, pasi që kjo, sipas mendimit të tij, ishte shirk i qartë.

Konsideronte se të vizituarit e varrit të të Dërguarit, s.a.v.s., dhe të bërit e teves-sulit me të dhe me të dërguarit e tjerë, si dhe me robërit e mirë të Allahut dhe vizita e varreve të tyre, është shirk. Konsideronte se është shirk të thirrurit e të Dërguarit tek teves-suli, gjithashtu thirrja e robërve të tjerë të Allahut, kur të bëhet teves-suli, është shirk. Gjithashtu, konsideronte se nëse dikush ia përshkruante dikujt tjetër ndonjë veprim pos Allahut, madje edhe me fjalët simbolike, si p.sh., "Ky ilaç më bëri dobi", ai bëhet mushrik (politeist).

Edhe pse Ibn Abdulvehhabi nuk i takoi asnjë medhhebi, sepse i mohonte ato, prapë se prapë u mbështet në mendimet e Ahmed Ibn Hanbelit dhe në ideologjinë selefite. Ai ishte më tepër se një shejh dhe fekih, dhe kishte filluar t'i bind udhëheqësit arabë që ta pranojnë dhe që të luftojnë me ushtri kundër, gjoja, mushrikëve. Në këtë e dëgjoi emiri i Der'ijjes, Muhammed ibn Saud, i cili i shprehi edhe mirëseardhje. Atëherë, ata bënë marrëveshje që të krijojnë shtetin dhe mbretërinë e re në themelet e monoteizmit të pastër.


Karakteristikat kryesore të vehabizmit

Pra, nismëtari i kësaj doktrine, Ibn Abdulvehhabi, lidhi marrëveshje me Muhammed ibn Saudin, në vitin 1744, sipas së cilës duheshin të përkrahnin njëri tjetrin në krijimin e ambicieve të tyre analoge fetare dhe politike në gadishullin Arabik. Fjala ishte që Abdulvehhabi të bëhej imam, udhëheqës fetar, gjersa Ibn Saudi të bëhej emir, udhëheqës politik.

Megjithatë, ashtu si Alma Imamoviq thekson në punimin e saj të magjistraturës "Wehhabism in Bosnia and Herzegovina", është e nevojës që të bëhet dallimi ndërmjet vehabizmit të shekullit tetëmbëdhjetë dhe neo-vehabizmit të shek. njëzet: "Përderisa vehabizmi i shek. 18, konsiderohet si një lëvizje reformiste dhe paraqitje e zymtë në fund të Perandorisë Osmane, neo-vehabizmi i shek. 20, është ideologji politike, e shndërruar në fenomen ndërkombëtar".

Por, Andras Riedlmayer, ekspert për historinë osmane dhe arkitekturën islame në universitetin e Hardvardit, gjithashtu vë në pah që të kuptuarit se vehabistët janë muslimanë konservativë është gabim. Vetë esenca e konzervativizmit përbën respektimin e historisë dhe traditës dhe vazhdimin e ruajtjes së vlerave tradicionale.

Vehabistët nuk janë konzervatorë, porse radikalë, të cilët - njëjtë sikur protestantët fundamentalistë amerikanë- preferojnë leximin primitiv, tekstual të Librit të Shenjtë mbi atë që ata e quajnë "hulumtim i padobishëm i librit", dhe dëshirojnë të lënë anësh vite të tëra të historisë dhe traditës islame. Vërtetë, në mes të muslimanëve, vetëm vehabistët janë ata të cilët, në njëfarë mënyre në formë novatore, pohojnë se për gjatë 1100 viteve para Ibn Abdulvehhabit dhe shtëpisë së Ibn Saudit askush nuk e kishte kuptuar Islamin aq sa duhet.

Një interpretim i tillë, tekstual, i vendeve dhe traditave tradicionale fetare islame, si rrezik i cili shpie kah idhujtaria, ka përcjell ngritjen politike të shtëpisë së Saudit në gadishullin Arabik nga fillimi i shekullit nëntëmbëdhjetë. Duke u ngritur kundër Perandorisë Osmane, në vitin 1801, gjersa ajo mbrohej nga invazioni i Napolonit në Egjipt dhe Palestinë, ushtria saudite-vehabiste pushtoi proveniencën osmane, Irakun, ndërsa në mesin e kulteve të shenjta islame të shkatërruara dhe të dëmtuara në atë luftë ishte edhe kupola në varin e imam Huseinit, nipit të Pejgamberit, në Qerbela. Më pas, ushtria e Saud bin Abdul Azizit pushtoi qytetet e shenjta, Mekken dhe Medinen, kurse qeveria e re filloi një spastrim të madh të trashëgimisë islame.

Në largimin sistematik të mauzoleve islame, vendeve të shenjta dhe përmendoreve mbi vare, u shkatërruan edhe shtëpitë ku lindën i Dërguari, vajza e tij, Fatimja, dhëndri Aliu dhe dy halifët e parë, Ebu Bekri dhe Omeri. Të ruajtura kanë qenë vetëm Qabeja në Mekke dhe Xhamia e të Dërguarit, s.a.v.s., (me varrin e tij) në Medine.

Në shtatë vitet vijuese, muslimanët e kishin të ndaluar vizitën e qyteteve të shenjta përderisa nuk pranonin të ndiqnin doktrinën vehabiste.

Perandoria Osmane, në vitin 1813, i ktheu qytetet e shenjta, mirëpo një shekull më vonë, me rënien e saj pas Luftës së Parë Botërore, të ndihmuar dhe të armatosur me paratë britanike, përsëri në to hyri ushtria saudite. Që nga atëherë, 1920, deri më sot, në vazhdimin e largimit sistematik të vendeve historike islame dhe të përmendoreve, ndër të tjerash, u shkatërrua varreza Xhennetu-l-mual-la në Mekke, me varrin e Hatixhes, gruas së parë të të Dërguarit, s.a.v.s., (dhe shtëpia e saj në qytet), dhe Xhennetu-l-baki në Medine, me varret e një numri të personaliteteve historike islame; gati se të gjitha burimet e ujit dhe bunarët në të cilat i Dërguari, s.a.v.s., i kryente ritualet e larjes, duke e përfshirë edhe atë në pronën e shoqëruesit të tij, Selman el-Farisiut, e cila edhe vetë është rrafshuar me tokën.


(Fjala) selefijje

Në realitetin bashkëkohor arab dhe islam në shumë qarqe ideologjike dhe politike fjala selefijje është shumë e paqartë ose e papërcaktuar. Dikush i konsideron si lëvizje që nuk është afirmative, porse konservative në jetën tonë ideologjike, e veçanërisht në atë fetare.

Mirëpo ka edhe nga ata që i konsiderojnë si lëvizje e cila më së shumti është aktive në luftën kundër risive dhe absurditeteve dhe që më së shumti e shkëlqen ideologjinë fetare muslimane. Kjo paqartësi nuk është e rastësishme, pasi që me të vërtetë ekzistojnë selefi të cilët janë të prapambetur dhe të paarsimuar, mirëpo ka prej tyre që nën moton e selefizmit ftojnë në ripërtëritjen e mendimeve islame.

Ashtu siç ka prej atyre të cilët mendjen njerëzore, si potencial njerëzor për të identifikuar të mirën nga e keqja, e mohojnë, ndërsa Teksteve Kur'anore dhe të Sunnetit u japin përparësi, ka edhe prej atyre të cilët mendjes njerëzore i japin më shumë përparësi në botën perceptuese (alemu-sh-shehadeh) dhe e llogarisin si dhuntinë më të madhe të cilën Allahu ia fali njeriut, gjersa rolin e Teksteve e lënë në domenin e botës së paperceptuar (alemu-l-gajb).


Domethënia e fjalës "selef"

Kjo fjalë në Kur'an nënkupton kohën e kaluar (el-madi). Këtë mund ta vërejmë në ajetet vijuese: "Atij që i ka arritur këshillë (udhëzim) prej Zotit të tij dhe është ndalë (prej kamatës), atij i ka takuar e kaluara dhe çështja e saj mbetet te All-llahu..."(el-Bekare, 275), "... me përjashtim të asaj që ka kaluar ..." (En-Nisa, 22), "All-llahu ka falur të kaluarën." (El-Maide, 95), "... do t'u falet e kaluara ..." (El-Enfal, 38), etj..

Në hadithin e të Dërguarit, s.a.v.s., fjala selef, gjithashtu ka domethënien e kohës së kaluar. Në Musnedin e Ahmed ibn Hanbelit, transmetohet nga Fatime Ez-Zehra, r.a., se i Dërguari, s.a.v.s., në shtratin e vdekjes i ka thënë: "Shoh që më është afruar çasti i vdekjes. Ti, prej familjes sime, do të jesh e para që do të më shoqërojnë. Sa paraprijës (selef) i mirë jam për ty". Gjithashtu, në fjalorët e gjuhës arabe kjo fjalë është sinonim i atij i cili ndiqet, etj.


Selefijje - paraqitja abbasite

Kah fundi i shekullit të parë hixhri, pushtimet arabe arritën kulmin e saj ashtu që pjesët e imperisë arabe u zgjeruan në të gjithë tokën. Arabët për 80 vite pushtuan më shumë se sa që pushtuan Romakët për 8 shekuj. Pushtimet e tilla, Arabët i sollën në ambiente të reja të jetesës. Më parë bënin jetë të thjeshtë shkretinore duke mos u lëshuar në peripecitë e saj. Islamin e kuptuan nga Kur'ani dhe Sunneti pa shumë interpretime dhe analogji. Por pushtimet e mëdha muslimanët arabë i bënë të jenë në kulm të imperisë e cila përbënte një territor të madh. Në të gjendej civilizimi pers i cili kishte një civilizim, kulturë dhe art të zhvilluar, pastaj India me urtësitë e saja, Egjipti dhe Siria me pasuritë e tyre, pastaj civilizimi grek dhe romak me trashëgiminë e tij të pasur kulturoro-artistik, etj.

Të gjitha këto mbretëri ranë nën qeverisjen islame, të cilën e udhëhoqën muslimanët arabë. Në vend të bashkësisë primitive dhe të thjeshtë, në të cilën ishin mësuar, u gjendën në një mjedis shoqëror që dallohej nga vet civilizimi, traditat dhe problemet. Dhe ishte e natyrshme që këto arabë-muslimanë, pushtues, të hasin në kundërshtime me fenomenin e ri i cili i kishte rrethuar. Ajo që u ndodhi arabëve, i ndodhi edhe Islamit.

Kur'ani, i cili u shpall në gjuhen e qartë arabe dhe që me ajetet e tij të thjeshta, të zakonshme, ka kënaqur bashkësinë arabe, ka pasur nevojë për dëshmi dhe argumente të reja me të cilat do t'i kënaqte popujt e mësuar në të tjera metoda gjatë diskutimit dhe debateve.

Këtë nevojë e përforcon fakti se fraksionet dhe religjionet joislame, të cilat i gjetën gjatë çlirimit të territoreve, shpallën luftë ideologjike kundër Islamit, duke shfrytëzuar armë të cilat ishin të panjohura në gadishullin arabik dhe për arabët - muslimanët.
Kur muslimanët panë se me logjikën e thjeshtë, mbrojta e Islamit nga bashkësitë ideologjike dhe teologjike, që ishin të armatosura me Logjikën e Aristotelit, si dhe popull që posedonte urtësitë indiane dhe filozofisë greke, duke ftuar në Islam nëpërmjet Teksteve, atëherë veç më panë se Tekstet e tilla nuk u bënin dobi në raport me ata të cilët nuk u besonin atyre Tekste dhe shenjtërisë së tyre. Gjithashtu panë se fenomeni i ri ideologjik kërkon mjete të reja të luftës dhe që ato duhet patjetër të jenë natyrore (njerëzore) dhe internacionale; që patjetër të jenë të përshtatshme për çdo lloj diskutimi dhe argumentimi, pavarësisht nga qytetërimi apo mënyra e të menduarit, pavarësisht dallimeve nacionale, dyshimeve kohore dhe vendeve të ndryshme.

Përballë këtyre kërkesave të reja, bashkësia arabo-muslimane nxori elitën e filozofëve dhe teologëve të cilët panë esencën e Teksteve, duke shfrytëzuar mendjen, logjikën dhe ekzegjezën.

Ata u bazuan në trashëgiminë ideologjike, e sidomos në atë filozofike, e cila u takonte popujve të pushtuar, si edhe në armët ideologjike dhe metodat e diskutimit dhe argumentimit, në qëllim të mbrojtjes së kredos islame, e cila do të proklamohej në bashkësitë në të cilat Tekstet dhe mbrojtësit e tyre nuk shënuan fitoren që do t'i përshkruhej kësaj feje.

Ky grup i teologëve (mutekel-liminëve) dhe i filozofëve islamë ishin nga mu'tezilitët (ehlu-t-tevhid). Por, mënyra e të menduarit dhe filozofia, si edhe argumentet të cilët i shfrytëzuan këto apologjetë, e bëri që atë elitë masa e thjeshtë të mos mund ta kuptojë, sepse (popullata) kryesisht u përqendrua te Tekstet dhe kuptimi i jashtëm i tyre. Madje ato dyshuan në seriozitetin e punës me të cilën u morën apologjetët si dhe në akiden e tyre.

Këtë dyshim e rritën teologët jomuslimanë të cilët i hodhën Tekstet, kështu që disa teologë muslimanë i lanë pas dore ose i interpretuan në mënyrë të gabuar. Kështu erdhi koha që populli i thjeshtë të mendoj se Islami, me Tekstet e qarta dhe të thjeshta, të cilëve nuk u nevojitet komentim dhe me të cilët jetuan gjeneratat e para të muslimanëve, në ambientin e ri ideologjik, është bëre fe e individëve. Në popull shpesh citohej hadithi: "Islami ka filluar me individë dhe do të kthehet në individë, e lumë për ato individë". U proklamua kthimi nga ambienti ideologjik në të cilin u jepej përparësi argumenteve logjike mbi ato tradicionale dhe tekstuale dhe në të cilin përdorej mendja, analogjia dhe hermeneutika, në islamin e parë dhe autentik; në islamin e periudhës së selefu-s-salihinëve.

Propaganduesi kryesor i këtyre ideve, tashmë edhe i lëvizjes selefiste, ishte Ahmed ibn Hanbel (780-855/ 164-241) i cili jetoi në kohën e qeverisjes së abasitëve, atëherë kur u paraqitën këto drejtime të reja ideologjike.

Pas tij, përfaqësuesit kryesorë të lëvizjes selefiste ishin:
Ibn Tejmijje (431-513 / 1263-1328);
Ibn Kajjim El-Xhevzijje (691-751 / 1292-1350).

Në kohën e re përfaqësuesit kryesor të selefizmit konsiderohen:
Muhammed bin Abdulvehhabi (1115-1206/1703-1792);
Muhammed bin Ali Es-Senusi (1202-1276/1787-1859);
Muhammed Ahmed El-Mehdi (1260-1302/1844-1885);
Xhemaluddun El-Afgani (1254-1214/1838-1897);
Muhammed Abduhu (1266-1323/1849-1905);
Abdurrahman El-Kevakibi (1270- 1320/1854-1902);
Muhammed Reshid Rida (1282-1354/ 1865-1935);
Xhemaluddin El-Kasimi (1283-1332/1866-1914);
Abdulhamid ibn Badisi (1307-1359/1889-1940), etj..


Dallimi midis krijimit të medhhebit selefij dhe ndjekjes së medhhebeve ekzistuese

Çdo ditë e më tepër selefizmi tek ne konsiderohet si medhheb i veçant dhe mëton të krahasohet, të themi, me medhhebin hanefi. Ne tani do të orvatemi të shpjegojmë se selefizmi është shenjë e epokës së artë islame dhe atë e tre shekujve të parë, e assesi medhheb islam.

Ndjekja e të parëve të ndershëm (selefu-s-salih) dhe mënyrën e të kuptuarit të tyre të Kur'anit dhe Sunnetit dhe të vepruarit sipas tyre, është obligim i çdo muslimani që i përmbahet Librit të Allahut dhe udhëzimit të të Dërguarit, s.a.v.s..

Allahu, xh.sh. i ka obliguar robërit e Tij që të jenë të dëgjueshëm ndaj të Dërguarit, s.a.v.s.: "Çka t'ju japë Pejgamberi, atë merrnie, e çka t'ju ndalojë, përmbanju dhe kini frikë All-llahun, se All-llahu është ndëshkues i ashpër.", (El-Hashr, 7).

Kurse i Dërguari s.a.v.s., urdhëroi që njerëzit të ndjekin sunnetin e tij dhe praktikën e hulefai rashidinëve dhe të kapen për jetët e as'habëve dhe njerëzve të mirë të cilët jetuan në tre shekujt e parë të Islamit. Në këtë kontekst ka thënë: "Keni kujdes nga risitë, sepse ato janë lajthitje. E kush prej jush i arrin ato, le t'i përmbahet Sunnetit tim dhe prakitës së Hulefai Rashidinëve, në rrugën e drejtë. Intenzivisht përmbajuni kësaj". Po ashtu ka thënë: "Njerëzit më të mirë janë ata të shekullit tim, pastaj ata të cilët do të vijnë pas tyre, dhe pastaj ata pas tyre".

Të shpallurit e mirësisë dhe kualitetit të tyre është për shkak të përmbajtjes dhe të kapurit e tyre për sunnetin e të Dërguarit të Allahut s.a.v.s.. E dimë që ekziston krijimi dhe kreacioni i medhhebit të ri (selefist) i cili qëndron në themelet fanatike. Duhet të themi që ky pasim nuk është ai që potencohet në hadith.


Cili është dallimi midis vendosjes së medhhebit të ri i cili sot quhet selefizëm dhe pasimit të të parëve të ndershëm (selefu-s-salih)?

Dallimi ndërmjet kësaj është identik me dallimin i cili ekziston midis fjalëve muhamedan dhe musliman. Dihet që emërtimi i muslimanëve me fjalët muhamedan është karakteristikë e një numri të madh orientalistësh dhe hulumtuesish të huaj. Gjithashtu dihet që një adresim i këtillë, sipas Islamit, është i refuzuar dhe atë sipas mënyrës së jetesës së muslimanëve të sinqertë.

Fjala muhamedan nënkupton lidhjen e muslimanit për Muhammedin a.s., kthimin nga personaliteti i tij, si dhe të përmbajturit e ideve dhe udhëzimeve të tij. Gjersa fjala musliman nënkupton konfesionin e cili i takon sundimit dhe urtësisë së Allahut, dhe pranimin e të gjithë asaj e cila ka ardhur nëpërmjet të Dërguarit të Allahut, Muhammedit, s.a.v.s.. Të preokupuarit me të Dërguarin e Allahut s.a.v.s., është borxh nga Allahu, xh.sh., ndërsa respektimi i tij është sikur të respektuarit e Allahut xh.sh.. Dashuria ndaj tij nuk është për asgjë tjetër, por vetëm se e meriton si i Dërguar i Allahut. Ky dallim, i cili qartë vërehet midis fjalës muhamedan dhe musliman, është dallim i njëjtë që mund të parashihet ndërmjet krijimit të medhhebit selefij dhe ndjekjes së selefëve të parë.

Të krijuarit e medhhebit selefij do të nënkuptonte që selefi veç kishte medhhebin e tij i cili pasqyronte identitetin e tij shoqëror. Pastaj, kjo do të nënkuptonte që ata të cilët hyrën në atë medhheb janë përfaqësuesit e vërtetë të islamit dhe se vetëm ata e dinë esencën e tij. Pra, islami paraqitet nëpërmjet këtyre imazheve dhe kuptimeve, ndaj edhe ndjekja e medhhebit selefij, dispozitave dhe principeve të tij, paraqet islamin e vërtetë autentik.

Të parët e ndershëm (Selefu-s-salih) janë njerëzit të cilët jetuan në tre shekujt e parë të islamit, duke e besuar sinqerisht fenë e Allahut dhe duke u kapur sinqerisht për litarin e Tij. Prandaj i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., na ka urdhëruar që t'i respektojmë dhe të kapemi për to. Të kapurit e këtillë shihet në të kuptuarit e Kur'anit dhe të Sunnetit dhe të gjeturit e principeve dhe dispozitave, ashtu sikurse ata i kuptuan.

Islami, pra, është ai që ndiqet, ndërsa metoda e të hulumtuarit dhe të kuptuarit e islamit nga ana e selefu-s-salihinëve është themeli dhe boshti kryesor. Të parët e ndershëm sinqerisht e besuan fenë e Allahut. Ata janë udhëheqës dhe udhëzues të popullit me anë të metodës së drejtë. Ata që nuk e ndoqën këtë metodë u hoqën nga rrethi i të parëve të ndershëm, edhe pse jetuan në kohën e tyre. Islami dhe mënyra e të komentuarit dhe të kuptuarit e tij është shkak i suksesit të njerëzve, mirëpo ndonjëherë edhe i humbjes, siç thotë prijësi i besimdrejtëve, Omer ibn el-Hattabi, r.a. Në këtë shihet dallimi ndërmjet atyre të cilët veten e quajnë pjesëtar të medhhebit selefij dhe pasuesve të vërtetë të selefu-s-salihinëve.

Shihet qartë që selefizmi është fiksion të cilin nuk e lejon Allahu dhe risi e cila nuk ka ekzistuar asnjëherë gjatë historisë, derisa selefu-s-salih është thelbi i fesë dhe baza e Sunnetit me të cilën ka predikuar i Dërguari, s.a.v.s.. Në tre shekujt e parë të islamit, në hapësirat e ummetit islam, nuk ka ekzistuar medhhebi selefij apo medhhebi i selefëve i cili i posedon bazat dhe karakteristikat e veta që e kanë dalluar nga muslimanët e tjerë. Ka ekzistuar dallimi midis njerëzve të cilët e kuptonin fenë me anë të metodës së drejtë dhe sinqerisht i besonin Allahut dhe midis atyre të cilët ishin kundër islamit ose atyre të cilët u larguan nga kuadri islam dhe metodave të të menduarit dhe të hulumtuarit. Ky dallim nuk ka pasur mundësi që të mohohet. Ai që u shoqërua me grupin e parë të njerëzve morri dekorata të mëdha në këtë botë dhe ahiret, ndërsa ai i cili nuk e pati fat të ketë këtë karakteristikë, ai ose ishte kundër islamit, ose ishte i larguar nga kuadri islam dhe metodave të tij të të menduarit dhe të hulumtuarit.

E dimë që në kohën e selefëve ka pasur fraksione dhe grupacione të ndryshme të cilat janë shmangur nga vlerësimet dhe metodat e drejta. Selefizmi i tyre aspak nuk u ka ndihmuar tek Allahu dhe ishin më të këqij sesa shumë novatorë të cilët, më vonë, u paraqitën pas tyre.

Pra, mbase është lehtë që njeriu i arsyeshëm të kuptoj se të kuptuarit e drejtë të Kur'anit dhe Sunnetit dhe të besuarit e drejtë, i cili është në pajtueshmëri me logjikën dhe shkencën, është suazë e cila e kufizon shoqërinë e drejtë islame. Ai që do t'i përmbahet kësaj do të hyj në rrethin e muslimanëve, pavarësisht kohës në të cilën jeton.

Të parët e ndershëm kishin vetëm një karakteristikë, e ajo është afërsia e Dërguarit, s.a.v.s., dhe vështrimi i drejtë në principet e islamit dhe të Tekstit të Kur'anit dhe Sunnetit. Për shkak të kësaj, me të drejtë ishin mësues, në të përmbajturit e metodave dhe rregullave të të komentuarit të Teksteve, për ata që erdhën pas tyre. Ata janë sikur arabët e parë, të cilët më vonë gjeneratave të popullit të vet ua mësuan gjuhën dhe gramatikën arabe. Nga këtu mund të vërejmë dallimin midis medhhebit selefij dhe grupit të parë të muslimanëve, të cilët me të drejtë ishin mësues për ata që erdhën pas tyre. Pra, fenomeni i selefizmit nuk ka ekzistuar në kohën e selefëve të parë, kurse ndjekja e këtyre është obligim nga i Dërguari, s.a.v.s., në kuptimin të cilin e sqaruam.

Sikur të ishte korrekt ekzistimi i selefizmit dhe të selefëve të sotshëm, duke pasur parasysh që ky emërtim u nxor nga koha islame në të cilën vepruan selefu-s-salihinët, atëherë, për njerëzit e tjerë, do të ishte korrekte që të shpiknin drejtim tjetër islam, të nxjerr nga koha në të cilën vepruam hulefai-r-rashidinët dhe pas kësaj, të thonë për vete se janë rashidinë. Ndoshta do të ishte argument i fuqishëm kundër atyre që veten e quajnë selefij, sepse i Dërguari, s.a.v.s., ka thënë: "Përmbajuni sunnetit tim dhe praktikës së hulefai-r-rashidinëve, të udhëzuarve", dhe nuk ka thënë përmbajuni selefëve. Kështu do të ishte korrekt që edhe grupi i tretë të shpikte një medhheb, emri i të cilit do të asoconte në periudhën e as'habëve dhe, pas kësaj, të thonë se ne jemi sahabij.

Dhe nuk është fare çudi që sajuesit e medhhebeve të këtilla të tubojnë elemente të mjaftueshme për kredibilitet medhhebor, me të cilin do të dalloheshin nga medhe'hebet e tjera, e që do të reflektohej në ixhtihad, në pikëpamjet mbi besimin dhe mirësjelljen.

Atëherë, pa kurrfarë dyshimi, ithtarët e çdo medhhebi do të vazhdonin që, ithtarët e medhhebeve të tjera, t'i përbuznin dhe t'i shpallnin për novatorë dhe mashtrues dhe që dallimet në ixhtihad dhe mendim do të ishin armë në luftën kundër njëri tjetrit. Pa dyshim që çdo ithtar nga këto medhhebe do të ishte në kundërshtim me metodën islame të cilën e praktikuan të parët e ndershëm, qofshin ato sahabe, hulefai-r-rashidinë, apo të tjerë. Ata u dalluan në mendime, mirëpo nuk u ndanë në parti dhe degëzime. Ata ishin ithtarë të një metode të të kuptuarit të fesë dhe është normale që të ketë pasur mospajtueshmëri gjatë ixhtihadit në kuadër të asaj metode. Mirëpo ata gjendeshin nën patronazhin e solidaritetit islam i cili i bashkonte.

Andaj, nuk dimë ndonjë nga muxhtehidët që ta ketë zhvleftësuar ixhtihadin e tjetrit me të cilin nuk është pajtuar, apo t'i jetë drejtuar muxhtehidit tjetër për novator, apo pikëpamjet e tij me të cilat është shquar ai dhe medhhebi i tij t'i ketë drejtuar në konkurrim me medhhebet e tjera dhe ithtarët e tyre. Ata që u shkëputën nga kjo, siç janë fraksionet jashtë Ehli-s-sunnetit dhe Xhematit, pa dyshim se tendencat e tyre, në përgjithësi, përbëjnë barriera të forta ndërmjet tyre dhe Ehli-s-sunnetit dhe Xhematit dhe i ndajnë prej trupit islam.

Për shkak të kësaj u ndanë në fraksione të veçanta që u ngjajnë fanatikët dhe ekstremistët. Arsyet e tyre të vetme për metodën e këtillë janë fanatizmi dhe egoizmi.

Duhet ditur se të parët e ndershëm janë munduar në gjetjen e dispozitave juridike, andaj edhe kjo i ka çuar deri te krijimi i shkollave të ndryshme juridike. Këto medhhebe janë vetëm pasqyrë e mendimeve tek të cilat erdhën muxhtehidët nëpërmes hulumtimeve dhe studimeve. Lidhjet e përfaqësuesve të medhhebeve me njëri tjetrin kanë qenë në nivel lakmues. Ata i kanë ndihmuar njëri tjetrit në ixhtihad dhe kanë qenë të vetëdijshëm për obligimin që duhet respektuar çdolloj ixhtihadi.

Ne sot nuk e gjejmë tolerancën tek të ashtuquajturit selefij të cilët mendimet dhe kuptimet i marrin si armë në luftën kundër atyre që nuk mendojnë sikur ato. Ekzistojnë çështje dhe zgjidhje të shumta të ixhtihadit në kuadër të të përmbajturit të Kur'anit dhe Sunnetit, rreth të cilave janë kundërshtuar vetë të parët. Si gjykojnë ata që e quajnë veten selefij të diskutojnë mbi ato çështje dhe ta kufizojnë të drejtën dhe të vërtetën potenciale në një mendim dhe arsyetim i cili iu përgjigjet atyre.

Nga ky mendim i tyre ata bëjnë adresë të fesë së vërtetë dhe dëshmi për lajthitjen dhe marrëzinë e atyre të cilët nuk pajtohen me ata, pa vështrim në kriteret dhe dispoizitat të cilat tolerojnë ekzistimin e më shumë se të një mendimi dhe faktin se pararendësit e respektuar janë ndarë në shumë çështje.


Argumenti se medhhebi selefij është risi

Të gjithë neve na është e njohur që periudha e selefëve ka numëruar grupe të cilat ishin jashtë islamit, qofshin ata ehlu-l-kitabë apo të tjerë. Gjithashtu, ka pasur fraksione dhe grupacione të cilat në mënyrë deklarative janë numëruar si muslimanë, mirëpo me tendencë të shpërfilljes së metodës së të komentuarit dhe të kuptuarit të islamit nëpërmjet së cilës kanë ecur dijetarët dhe udhëheqësit muslimanë. Tendencat e tilla krijuan fraksione të ndryshme nga të cilat mund t'i veçojmë mu'tezilitët, murxhitët, harixhitët, ejt. Çdo njëra prej këtyre fraksioneve u nda në shumë sekte nga të cilat njëra tjetrën e akuzuan për herezi dhe ateizëm.

Periudha e të parëve të ndershëm (selefëve) u gjend në atë idil, dhe se shumica e muslimanëve ndoqën kriterin të cilin e morën nga i Dërguari i Allahut, s.a.v.s., dhe nga shokët të tij, të cilët i interpretuan Tekstet dhe u morën me ixhtihad.

Ata realizuan lidhjen midis arsyes dhe Teksteve, andaj dhe me të drejtë bartën emrin e Ehli Sunnetit dhe Xhematit. Arsyeja që bartin këtë emër gjendet në të përmbajturit e metodës së njohjes e cila qëndron në lidhjen precize të shqyrtimit racional dhe rrëfimit tradicional, si dhe në të përmbajturit e gramatikës së gjuhës arabe gjatë interpretimit.

Interpretimi i Kur'anit nga ana e të Dërguarit të Allahut, s.a.v.s., dhe të as'habëve, si dhe ixhtihadi i tyre, ishin bazat kryesore të hermeneutikës. Të gjithë ata që iu përmajtën kësaj metode do të llogariten nga rrethin e Ehli Sunnetit dhe Xhematit, madje edhe nëse do të jetonin në shekullin e fundit. Përkundër kësaj, të gjithë ata që nuk iu përmbajtën kësaj metode, nuk do të llogariten nga rrethi i Ehli Sunnetit dhe Xhematit, madje edhe nëse kanë jetuar në shekullin e parë të islamit.

Arritëm që të përfundojmë se ndjekja e të ashtuquajturit "medhheb selefij", të cilin shumë njerëz e konsiderojnë si përcaktim të drejtë të muslimanit, nuk njihej tek Ehli Sunneti dhe Xhemati, respektivisht te të parët e ndershëm (selefu-s-salihinët) në shekujt e parë të islamit. Një gjendje e tillë vazhdoi edhe për disa shekuj me radhë. Bashkëkohësit e asaj periudhe ishin ithtarë besnik të bontonit islam dhe metodës së të kuptuarit të islamit, duke qenë të kapur për të parët e tyre nga Ehli Sunneti dhe Xhemati. Kishte edhe prej atyre të cilët pjesërisht ose tërësisht e braktisën atë mënyrë të sjelljes dhe të të kuptuarit. Grupi i parë i njerëzve ishte me shekuj nën flamurin e Ehli Sunnetit dhe Xhematit, i cili në të gjitha periudhat paraqet shumicën e ummetit islam. Grupi tjetër i njerëzve ishin larg nga Ehli Sunneti dhe Xhemati, për arsye se u larguan nga metoda e drejtë.

Nuk dimë se a ka pasur ndonjë në ato shekuj që ta ketë kompozuar atë rrugë dhe atë metodë për t'iu bashkangjitur ndonjë medhhebi, të quajtur selefizëm, në kuptim që kjo ka qenë hyrja në mesin e të udhëzuarve, apo që mbetja eventuale në atë medhheb, të ketë nënkuptuar mbetjen në humnerë dhe novatori.

Nuk kemi dëgjuar një medhheb të tillë të ketë ekzistuar në shekujt e kaluar të islamit, ose tek muslimanët te ketë ekzistuar grupi i cili veten ta ketë quajtur si selefij , që ka caktuar identitetin e tij medhhebor të mendimeve me të cilat thirret dhe me etikën që praktikon. Nga ana tjetër nuk ekziston grup i cili quhet si novatorë dhe i humbur. E dimë që elementi vlerësues i saktësisë së muslimanit, ose pasaktësisë eventuale, është mënyra e të përmbajturit të metodës së Ehi Sunnetit dhe Xhematit e cila pasqyrohet në jetën e të parëve të ndershëm.

Ithtarët e selefizmit janë karakteristikë e përgjithshme e muslimanit. Njëjtë sikur ishte e drejtë që të parët e ndershëm të hasnin në mospajtime nën hijen e metodës të cilën ata e ndoqën, ashtu është e drejtë që të hasin në mospajtime edhe ata që vijnë pas tyre. Ashtu sikur ajo mospajtueshmëri nuk ndikoi në ndarjen e ummetit në të devotshëm dhe mëkatarë, atëherë as mospajtimi i tyre nuk do të ndikoj në ndarjen e unitetit islam dhe prej tyre të formohen selefitët dhe bida'txhitë (novatorët).

Kështu kaluan katërmbëdhjetë shekuj e nuk dëgjuam asnjë dijetarë të thotë që dëshmia e saktësisë së muslimanit dhe përudhjes së tij është në të bashkangjiturit e medhhebit i cili quhet selefizëm, dhe ata që nuk do t'i bashkëngjiten këtij medhhebi të trajtohen si novatorë dhe të humbur!


Neo-selefizmi

Pak më parë përmendëm se iniciator i selefizmit konsiderohet Ahmed ibn Hanbeli. Megjithatë, mund të themi se fillimi i neo-selefizmit me siguri ka qenë në Egjipt në kohën e okupimit të Anglisë, si dhe në ditët e lëvizjes reformatore fetare të cilën e udhëhoqën Xhemaludin Afgani dhe Muhammed Abduhu. Paraqitja e kësaj lëvizjeje e afirmoi fenomenin e neo-selefizmit.

Shkaku i kësaj qëndron në rrethanat të cilat kishin pushtuar Egjiptin. Edhe krahas së Ekzistimit të Az'harit dhe dijetarëve të tij dhe lëvizjes aktive të dijetarëve përreth, madje edhe në vet Egjiptin, kishte lloje të shumta të risive dhe legjendave të cilat u përhapën në të gjitha territoret, por edhe në vet Az'harin, nën emrin e tesavvufit dhe nën patronazhin e tarikateve të shumta sufiste të cilat nuk kanë asnjë bazë fetare, porse janë absurditete dhe nihilizma.

Ndërsa sa i përket zhvillimit brenda Az'harit, aktivitetet shkencore ishin shndërruar në plane formale, gojëdhëna të çuditshme dhe destruktive dhe fraza të përsëritura të cilat nuk kishin asnjë lidhje me jetën dhe realitetin e njerëzve. Az'hari nuk ishte vetëm i shkëputur nga bashkësia, por nuk ndjente as barrën e mesazhit për ringjallje dhe ndryshim.

Andaj, sipas kësaj njerëzit vepruan në dy mënyra: njëri grup iu bashkëngjit civilizimit perëndimor, duke u çliruar nga vendimet dhe parimet, madje edhe nga idetë islame, dhe grupi i tjetër i cili dëshironte përmirësimin e gjendjes së muslimanëve dhe nxjerrjen e tyre nga dezintegrimi deri te i cili i çuan shumë dijetarë të Az'harit, dhe kthimin e tyre në islamin autentik dhe të drejtë, larg legjendave, iluzioneve dhe risive. Ata dëshironin që islamin ta vendosnin në rrethin e jetës moderne dhe gjetjen e rrugës së bashkëjetesës me qytetërimet e tjera. Përfaqësuesit e këtij grupi ishin Muhamed Abduhu dhe Xhemaludin Afgani të cilët denjësisht dhe guximshëm ftuan në rilindjen islame.

Duke e pasur parasysh që çdo lëvizje reformuese duhet të ketë një moto me anë të së cilës do ta mishëronin formën dhe thelbin e lëvizjes në masë, moton të cilën e zgjodhën udhëheqësit e kësaj lëvizjeje ishte selefizmi. Kjo thirrje u shqua për puritanizëm dhe spastrim të turbullirave, të cilat e kishin mbuluar pastërtinë dhe kthjelltësinë islame nëpërmes risive dhe legjendave, në mënyrën e kthimit të muslimanit në të kuptuarit e drejtë të islamit ashtu sikurse e kuptuan të parët e ndershëm. Kthimi në periudhën e selefizmit nënkuptonte çlirimin nga risitë, iluzionet dhe legjendat të cilat mundeshin të gjenden në shumë shoqëri dhe vende të ndryshme islame.

Gjithashtu, kjo ka nënkuptuar marrjen e islamit si fe e punës, aksionit dhe xhihadit, e jo e dekadencës, përgjumjes dhe injorimit të luftës jetësore. Këtë esencë të lëvizjes, që është e drejtë dhe e lartësuar për shkak se nënkupton realitetin e islamit në çdo kohë, kanë mundur që krahas selefit dhe selefizmit ta emërtojnë me ndonjë emër tjetër.

Pyesim nëse këto fjalë janë më të vërteta se sa vet fjala islam?! Mendojmë mbi islamin i cili është i pastër nga të metat e involvuara dhe absurditetet e shtuara. Mirëpo prijësit e kësaj lëvizjeje në këtë mënyrë dëshironin që të stimulojnë dëshirën e njerëzve për islamin dhe ndryshimin e fotografisë së islamit, pasi që njerëzit kishin bërë tok gjendjen e muslimanëve të shekujve të parë me gjendjen e mjerueshme të muslimanëve të sotshëm. Dëshironin që thirrja islame gjatë kohës së selefëve të bëhet model i fatit, përparimit dhe mirësisë.

Pra, për këtë lëvizje reformatore motoja e selefit dhe selefizmit, qe pozitive për ata njerëz që lavdëronin heronjtë e islamit dhe që ishin krenarë për gjeneratat e para të islamit. Në atë periudhë u paraqit ideja e selefizmit që e ndërtuan dhe ftuan në të grupi i parë i lëvizjes reformatore-fetare në krye me Muhammed Abduhunë, Xhemaludin Afganin, Reshid Ridanë dhe Abdurrahman El-Kevekibiun.

Por, ta kemi parasysh që kjo ide nuk kishte formë të medhhebit islam, i cili i posedon ithtarët dhe parashenjat e tij, porse ajo ishte adresë misionare dhe parashenjë e metodës së drejtë, si dhe pasqyrë e të kuptuarit të ndryshëm të islamit, përkundër atyre të cilët ishin zhytur në risi dhe legjenda dhe ishin larg nga islami me të cilin ishin stolisur të parët e ndershëm, r.a..

Të kuptuarit e selefizmit më së miri e shpjegon dijetari Jusuf El-Kardavi kur përshkruan idenë e lëvizjes së "Vëllezërve Muslimanë", i cili thotë se ajo është: "thirrje selefiste, rrugë e Ehli Sunnetit, esencë e sufizmit, ndërmarrje ekonomike, institucion sportiv, organizatë politike, institucion kulutoro-arsimor dhe organizim shoqëror".

Duhet ditur që, edhe përkrah parashenjës kryesore të selefizmit të cilën e kishte përvetësuar kjo lëvizje duke luftuar kundër risive dhe legjendave, nga ana tjetër përsëri u largua nga selefi i parë, sepse protagonistët kryesor të saj herë-herë dhanë fetva dhe e komentuan Kur'anin në mënyrë të palejueshme.

Kjo lëvizje reformatoro-fetare kishte një rol të madh në të vendosurit në qarkullim të fjalëve selef dhe selfijje në qarqet publike dhe intelektuale, edhe pse këto fjalë kishin domethënie të ndryshme të cilat shfrytëzoheshin vetëm në rrethe të vogla shkencore.

Me fillimin e këtij shekulli pamë se si këto fjalë dolën nga rrethet e vogla shkencore në titujt kryesorë të revistave, emrave të shtypshkronjave dhe librarive. Shembulli më i mirë i kësaj është Egjipti. Kjo fjalë u përhap në publik me tonin e shquar të cilin e shoqëroi konsolidimi i lëvizjes fetaro-refomatore mbi duart e protagonistëve të saj të parë. Në këtë periudhë, siç e përmendëm, ishte përhapur medhhebi të cilin e themeloi Muhammed ibn Abdulvehhabi në Nexhd dhe në pjesët ujore arabe.

Midis medhhebit vehabij dhe thirrjes të cilën e udhëhoqën protagonistët e rilindjes fetare në Egjipt, ekzistonte lidhja reciproke e cila pasqyrohej në luftën kundër risive dhe legjendave, dhe sidomos atyre sufiste, ashtu që këto fjalë, selef dhe selefijje, u futën në vokabularin e medhhebit dhe thirrjes vehabiste, ndërkaq zgjuan vëmendjen tek ato njerëz të cilët neveriteshin nga vehabizmi.

Për to kjo do të thoshte që selefizmi nuk ishte medhheb dhe fryt i Muhammed ibn Abdulvehhabit, por i të parëve të ndershëm, andaj dhe ky ndërrim i fjalës u mirëprit. Sipas themeluesve të këtij medhhebi, selefistët janë ruajtës të akidës së selefit, ideve të tyre, metodave gjatë të të kuptuarit dhe të praktikuarit të islamit. Ky është emërtimi i ri i lëshuar në qarkullim në vend të atij të vjetrit.


Krijimi i selefizmit si medhheb është risi

Sa i përket karakteristikës themelore të ummetit islam, i cili në Ditën e Gjykimit do të jetë i shpëtuar me mëshirën e Allahut, ajo është Ehli Sunneti dhe Xhemati dhe e përbën shumicën e muslimanëve. Këtë e na e vërteton hadithi i të Dërguarit të Allahut, s.a.v.s., konsensusi i dijetarëve islam dhe elita e selefu-s-salinëve. Kur sot muslimani deklarohet si pjesëtar i Ehli Sunnetit dhe Xhematit, atëherë ai nuk shpik ndonjë emër të ri të cilin nuk e përkrah Kur'ani dhe Sunneti. Karakteristika kryesore e Ehli Sunnetit dhe Xhematit është në të ndjekurit e Librit të Allahut dhe në të përmbajturit e udhëzimit të të Dërguarit të Allahut, s.a.v.s, ndërsa si shembull për këtë janë as'habët dhe pasuesit të cilët erdhën pas tyre. Ndërkaq, kur muslimani deklarohet si pjesëtar i medhhebit selefij, nuk ka dyshim që është novator, pasi që domethënia e tij nuk i përgjigjet kuptimit të fjalës së Ehli Sunnetit dhe Xhematit. Kjo do të thotë që dikush në bashkësinë muslimane të shpik emërtim për të cilin të parët e ndershëm nuk janë pajtuar. Për një emërtim të tillë nuk ka nevojë, sepse krijon tollovi dhe shkëputje të rreshtave muslimane.

Edhe në rast se ky emërtim nuk ka domethënie kuptimore të fjalës "Ehli Sunnet vel Xhemah", çfarë është edhe fakt, atëherë inovacioni është i qartë në veprimtarinë e saj destruktive e cila forcon dhe lartëson protagonistët e saj në vend se të vërtetën, për të cilën ishin të pajtuar të parët, e që shihet te Ehli Sunneti dhe Xhemati.

Inovacioni vërehet edhe në përdorimin e fjalës selefij, e cila ka domethënie novatore, po ashtu edhe emri është për një grupacion të ri islam i cili u nda nga trupi islam dhe uniteti i konsoliduar brenda Ehli Sunnetit dhe Xhematit. Sot, selefij është çdonjëri i cili i përmbahet listës së caktuar të mendimeve dhe tezave, dhe që i mbron ato, ndërsa i përçmon ata të cilët nuk i përkrahin dhe i cilësojnë si novatorë, pavarësisht se bëhet fjalë mbi çështjet e besimit, dispozitave juridike apo ato morale.

Secili që e kufizon të vërtetën në mendim ose zgjidhje deri te e cila është ardhur, kurse të tjerët, të cilët nuk mendojnë ashtu, i llogarit për novatorë dhe tradhtarë, atëherë, në fakt, është ai novator dhe shkatërrues i bashkësisë muslimane dhe iniciator i pengesave dhe zënkave midis tyre, pa pasur ndonjë arsye. Ai i shmanget bashkimit të muslimanëve, sepse refuzon metodën e drejt të pranuar nga Ehli Sunneti dhe Xhemati, metodë e cila ka të bëj me realizmin e veprave, mendimeve dhe ixhtihadit. Kjo metodë i ka përfshirë të dy grupet e selefu-s-salihinëve: Ehlu-r-re'j-in - racionalistët dhe Ehlu-l-hadith-in - tradicionalistët. Në këtë mënyrë mospajtimet e tyre u shndërruan në ndihmesë reciproke dhe hapërim drejtë së vërtetës.

Ata që e kundërshtojnë këtë metodë të cilën e pranuan selefët e parë, e ndërrojnë të vërtetën për egoizmin dhe fanatizmin medhhebor, duke i cilësuar të gjithë ata që dallojnë prej tyre për novatorë dhe heretikë.


Përfundim

Nga ekspozimi që bëmë shihet që neo-selefizmi i ditëve të sotshme nuk është sinonim për selefizmin e parë, ose selefu-s-salihinët, porse është lëvizje fetare e cila, ummetin islam, më shumë e dëmton sesa i bën dobi. Thirrja vehabiste në selefizëm, para së gjithash, është joreale dhe pasqyrë e vakuumit dhe ekskluzivizmit intelektual, i cili fshihet në organizimet e ndryshme të bibliotekave familjare. Në plotësimin e këtij vakuumi intelektual është e domosdoshme organizimi i dialogjeve ndërmuslimane, në mënyrë që muslimanët tanë, e sidomos të rinjtë e shqetësuar, të njoftohen me islamin tradicional i cili ka mundësi të inkorporohet në kohën moderne në të cilën jetojmë. Ky është prioriteti i institucioneve tona fetare dhe arsimore, si dhe, në rend të parë, na obligon ne imamëve.

[mujoislam]

Jomedhhebizmi të shtyn për dëme të mëdha në fe


Ka kohë që në botën islame flitet për një rrymë të re (jomedhhebizmi), që hedh pas krahëve medhhebet dhe mbështetet vetëm tek argumenti (delil). Si e shikoni këtë dukuri dhe çfarë i këshilloni muslimanët në lidhje me këtë gjë?

"E para lojë me medhhebet ka ndodhur në kohën e khalifit el-Muktedir" [1], kur një person i solli një libër, në të cilin kishte përzier pjesë të medhhebit Hanefi me atë të medhhebit maliki, etj.. Muktediri, thirri dijetarin dhe kadiun Ismail, të cilin e pyeti për atë libër. Kadiu, kur e lexoi dhe kuptoi se çfarë ka në të, tha: "Ky libër meriton të digjet"! Khalifi pyeti: "A mos vallë në të ka gënjeshtra?". Kadiu tha: "Jo, por ai ka përzier në të medhhebet Hanefi me atë Maliki, prandaj nuk duhet shpërndarë ndër njerëz, pasi mund t'u krijojë atyre trazime në çështjet e fesë". Dhe u dogj.

Pasi ndërroi jetë Pejgamberi (a.s.), njiheshin vetëm 152 muxhtehidë, ndër 130.000 sahabë, që ishin mukal-lidë. Kaluan kohë dhe dijetarët sëbashku me masën islame ranë dakort për të ndjekur dhe për të pasuar katër medhhebet e katër imamëve të mëdhenj dhe e mbyllën derën e jomedhhebizmit, sepse ishte dhe vazhdon të jetë me të vërtetë një rrezik që e gris petkun e fesë.

Jomedhhebizmi të shtyn për dëme të mëdha në fe, si për shembull: "Një Hanefi, i shtyrë nga kjo rrymë, mund të mos japë zekatin e tregëtisë, duke ndjekur Ibni Hazmin, që ka thënë se nuk jepet zekat për mallrat e tregtisë", e sa e sa mendime të tjera të devijuara.

Prandaj atyre që thonë se ne e lidhim këtë lojë (jomedhhebizmin) me argumente dhe dogma, ndjekim delilin, etj. dhe nuk lëmë ndokënd të tallet me fenë, u themi: "A jeni ju në atë gradë sa të bëni ixhtihad?", por ata me të vërtetë ndjekin interesin e tyre!

Shkolla medicinale amerikane ndryshon nga ajo gjermane dhe njëkohësisht ata nuk përzihen me njëra-tjetrën. Një i sëmurë që shkon tek një mjek, ai pasi t'i ketë përcaktuar sëmundjen do t'i japë disa ilaçe, mirëpo nëse ai do të shkojë tek një tjetër mjek, edhe ai do t'i japë ilaçe, por do t'i thojë të sëmurit që të mos i përziejë të dyja sëbashku.

Tema e jomedhhebizmit është e gjerë dhe e gjatë dhe nuk po zgjatem më tepër, por po përmend shkurtas se çfarë ka thënë dijetari Muhammed Zahid el-Keutheri, zëvendës i Meshihatit në Stamboll, përpara të ngratit Ataturk: "Jomedhhebizmi është rrugë për në jofetarizëm". Ose siç ka thënë Dr. Muhammed Said Ramadan el-Buti: "Jomedhhebizmi është risija më e rrezikshme që kërcënon sheriatin islam" [2].

Kulmin e modestisë së tij Shejkh Vehbiu e shpreh në fund të kësaj letre, ku më përgjigjet për pyetjet e drejtuara, duke thënë: "Shpresoj se t'u përgjegja, aq sa pata kohë e letër, e ndoshta këto fjalë shkruhen dhe njerëzit avamë (ne jemi avamë) i lexojnë. Kurse dijetarët kanë fjalë më të gjata dhe me shembuj përkatës, për përcaktimin e rrezikut të këtij bidati". Kjo përgjigje, shoqërohet edhe me një letër tjetër në vete, ku Hoxhë Vehbiu ka sjellë disa njohuri përforcuese të përgjigjes së tij për jomedhhebizmin, të shkruara në arabisht, në fillim të së cilës më shkruan: "Mirë është që ti të përkthesh atë që po të shkruaj këtu, si përforcim i përgjigjeve të mija".


Katër medhhebet

Katër Imamët, janë drejtuesit e njerëzve në kohën e tyre dhe udhëzues për të tjerët më pas, në akiden (besimin) e tyre, akiden e "ehlis-sunneti vel-xhemaa"-s [3]. Ata ishin shembull i lartë në kohën e tyre dhe udhëzim për të tjerët më pas, në dije, kuptim, adhurim, devotshmëri, besnikëri, në frikën për Zotin (xh.sh.), në mënyrën e pendesës dhe sakrificat e shumta në këtë botë. U sprovuan nga udhëheqësit e kohëve të tyre, sepse i kundërshtuan ata për disa interesa të fesë dhe të kësaj bote dhe duruan për hir të Zotit (xh.sh.), në studimin e figurës së secilit, kjo gjë do të dalë e qartë.

1. Katër Imamët kanë qenë si një familje e vetme, duke rënë dakord në bazat (usul) dhe vendimet absolute (kat'ijjat) në argumente dhe vendime. Divergjencat ndërmjet tyre ishin të lidhura me mënyrën e të kuptuarit të çështjeve nga secili, veçanërisht në disa fakte, të nisur nga saktësia, mënyra e argumentimit me to, etj..

Ebu Hanife [4]: U lind në vitin 80 h.
Malik ibn Enes [5]: U lind në vitin 93 h.
Muhammed Idris Esh-Shafii [6]: U lind në vitin 150 h.
Ahmed ibni Hanbel [7]: U lind në vitin 164 h.

2. Secili Imam e ka vlerësuar vëllanë e tij Imam, që do thotë se ata janë respektuar dhe kanë qenë të kënaqur me njëri-tjetrin. Ndërsa divergjencat e tyre në çështje degëzore, janë të padëmshme, pasi kjo është natyrë e mendjes njerëzore dhe dukuri ekzistuese edhe te sahabët e mëdhenj, sikurse e dimë.

3. Thotë muhadithi indian Ed-Dehlevi: "Pasimi i këtyre katër medhhebeve të shkruara është pritur me miratim konsensual nga ymmeti deri në ditët e sotme. Kjo është tepër e dobishme sidomos në Indi, kur vullneti është ulur, shpirtrat janë mbushur me kapriço dhe çdokush po shikon vetëm mendimin e tij", ("El-insaf fi bejani esbabil-ikhtilaf", fq. 97).

4. Thotë Shejkh Ali el-Khafif: "Divergjencat në mes Imamëve të katër medhhebeve dhe pasuesve të tyre nuk kthehen në bazat e fesë, sepse është vërtetuar dhe sqaruar, se bazat e tyre janë një, por këto divergjenca kthehen tek kuptimi, peshorja dhe përcaktimi i këtyre bazave, sepse të gjithë ata punojnë me: Kur'an [8], Sunnet [9], Ixhma' [10], Kijas [11], Istihsan [12], Mesalih mursele [13], Istis'hab [14], sipas mënyrave që sqaruam më përpara ...", ("Esbabu ikhtilafil-fukaha", vëll. 2, fq. 282).

5. Thotë Shejkh Muhammed Ebu Zehra: "Divergjencat (e Imamëve të medhhebeve) nuk kanë të bëjnë me bazat, por lidhen thjeshtë me degët", ("Tarikhul-medhahib el-islamijje", fq. 85).

6. Thotë Shejkh Velijull-llah ed-Dehlevi, në librin e tij: "Akdul-xhejjid fi mesailil-ixhtihadi vet-teklid", kapitulli: (Vërtetimi i të kapurit me katër medhhebet ): "Dije se të kapurit pas këtyre katër medhhebeve është një interes i madh, ndërsa një e keqe e madhe do të vijë nëse largohemi prej tyre", për disa arsye:

Së pari: Ymmeti ka rënë në konsensus për t'u mbështetur te të parët tanë në njohjen e Sheriatit. Vetë veprimi i këtij konsensusi tregon për të mirën e këtij veprimi, pasi Sheriati nuk njihet vetëm se me anë të kalimit nga dijetari tek nxënësi dhe me anë të nxjerrjes së mësimeve nga rregullat dhe argumentet e ndryshme. Vetë kalimi nuk mund të arrihet pa e marrë nga të parët që e kanë marrë me lidhje, ndërsa nxjerrja e mësimeve të reja, duhet të bazohet në njohjen e medhhebeve të të parëve, për të mos dale me ndonjë shprehje që prish më pas konsensusin ...
Së dyti: Me qenë se nuk kanë mbetur vetëm se këto medhhebe, pasimi i tyre është ndjekje e pjesës më të madhe dhe dalja prej tyre, dalje nga rruga e pjesës më të madhe. Edhe vetë Pejgamberi (a.s.) ka urdhëruar për pasimin e pjesës më të madhe, duke thënë: "Ndiqni, pasoni dhe qëndroni me bashkimin" [15], etj., (Marrë nga libri: "El-muxhez fish-Sheriah", fq. 273). Ndër këto pika përmendet gjithashtu fjala e Imam Dehlevisë në spjegimin e "Muvetta"-së, gjatë fjalës së tij për katër imamët e medhhebeve, kur thotë: "Në përgjithësi, dija e atyre katër imamëve përfshin të gjithë botën", ("Sherhul-Muvetta", fq. 6).

7. Thotë Shejkh Dr. Abdul-Latif Farfur: "Ajo që më del më e saktë mua dhe verifikuesve nga pasimi dhe ndjekja e katër medhhebeve dhe çfarë përfshijnë ato, është se Ixhtihadi nuk është i ndaluar dhe se Taklidi është haram për muxhtehidin, sikurse është vaxhib [16] për avamët që nuk kanë plotësuar kushtet e ixhtihadit, edhe nëse janë të ditur në disa lloje diturish!". Dhe argumentet për këtë, janë si në vijim:

a). Thënia e All-llahut (xh.sh.): "... e nëse nuk dini këtë, atëherë pyetni njerëzit e dijshëm" [17],është i përgjithshëm (Am) për çdo të ngarkuar me obligimet islame (mukel-lef), kështu që ai duhet të jetë i përgjithshëm edhe në pyetjen rreth çdo të paditure.
b). Është konsensual fakti i ekzistencës së avamëve në kohën e sahabëve dhe tabiinëve, para daljes së kundërshtarëve, siç është konsensual fakti se këta avamë kërkonin fetva nga muxhtehidët, të cilët u përgjigjeshin për vendimet e ndryshme islame. Madje dijetarët e tyre jepnin përgjigje edhe pa bërë shenjë për përmendjen e faktit, duke mos i ndaluar as ata vetë për një veprim të tillë. Kështu që ishte konsensus çështja e detyrimit të avamëve për të ndjekur muxhtehidët. Kështu vazhdoi kjo gjëndje në tre shekujt e parë, për mirësinë e të cilëve dëshmoi vetë Pejgamberi (a.s.).
c). Fakti se ixhtihadi është një dhunti që nuk u jepet vetëm se pak njerëzve, i afrohet logjikës, sepse nëse ngarkohen me të të gjithë njerëzit, atëherë ajo do të ishte një ngarkesë e padurueshme, gjë që është e ndaluar në ligjet islame dhe me logjikë. Avamët janë të ngarkuar me vendimet islame dhe nëse ata e ngarkojnë veten për të arritur gradën e ixhtihadit, atëherë do ta fusin veten në vështirësi dhe siklet, e kjo pa dyshim do të sjellë vështirësi për ta dhe do t'u largojë vëmemendjen për t'u marrë me punët e tyre të kësaj bote, gjë që është e ndaluar!

All-llahu (xh.sh.), thotë: "dhe nuk ju obligoi në fé me ndonjë vështirësi" [18], (Marrë nga "El vexhizu fistinbati usulil-ahkam", v. 2, fq. 574).

8. Thotë Dhehebiu, nxënës i Ibni Tejmijes, në shkrimet për Abdurr-Rrahman Euzai-në, All-llahu (xh.sh.) e mëshiroftë: "Pothuajse nuk mund ta gjejmë të vërtetën jashtë asaj që kanë rënë dakort katër imamët e ixhtihadit, edhe pse e pranojmë se konsensusi i tyre për ndonjë çështje, nuk është konsensus edhe për ymmetin. Por kemi frikë të themi me bindje, për një çështje rreth së cilës kanë rënë dakort, se vërteta është jashtë saj", (Marrë nga "Sieru ealamin-nubela", v. 7, fq. 17), (I gjithë ky material, thotë në shkrimin e tij Shejkh Vehbiu, është marrë nga libri im "Muhaderatun fi tarikhil-fikhil-islami" - "Leksione në historinë e fikhut islam").

[fisniku-student]

Kesaj i thonë: "Mos paqsh punë luje deren"

Pse more jan te prirur disa qe te merren me polemika dhe me thashetheme e konteste qe realisht nuk kan kurfar peshe!!

Nje hadith shum bukur e qarteson kete problematike shejtanore: Kush heq dore nga nje polemikë(debat), edhe nese ka te drejtë, une ja garantoj nje shtepi ne xhennet!!

Sa prej jush e keni parasysh nje fakt te tillë, apo qellimisht mbyllni syte dhe deshironi te tregoheni VIPa ne forum dhe te na shisni mend se dini diqka te kote per ta na servuar.


hajde se na lodhet pfff

[mujoislam]

Dialogu me disa JoMedhhebistë


Shkak për këtë nuk është fakti se ndoshta do të hasish në argumente të reja, sepse më parë kemi cekur argumente të llojllojshme, por shkaku fshehet në atë që do të shohish në dukuritë e inatit që ndoshta nuk mund të hasish tek asnjë i mençur prej njerëzve! Na akuzojnë ata me inat sepse ne nuk pranojmë të heqim dorë nga e vërteta që për të ekzistojnë një mijë e një argumente. Mirëpo, në këtë kapitull do të vëresh se si ata e mbyllin veten në kafazet e inatit të çuditshëm edhe pse ndoshta ajo i detyron që të kërkojnë ndihmë edhe prej çmendurisë.

I thash vëllait që diskutonim rreth kësaj çështjeje atëherë kur ai më drejtohej me fjalë të çuditshme -do të informoj opinionin me këtë që po e thotë nëse je i këmbëngulur në të, Allahu dëshmon se këtë fjalë nuk ia thash përpos që ta detyroj që të mendojë pak më shumë e mos të shpejtojë në gjykime! Por ai më tha: informo kë të duash sepse nuk frikohem.

Nuk do t'ia ceki emrin këtij burri, vetëm se mjafton të dish se është prej atyre që ua mëson të tjerëve jomedhhebizmin, e jo prej atyre që e mësojnë. Megjithatë është njeri i respektuar, djalosh në rrugë të drejtë sikur mos të ishte kjo rrëshqitje që e ka hudhur atë në një gropë të madhe prej luginës së inatit të çuditur.

Më erdhi së bashku me disa të rinjë të mirë, të cilët gjithnjë janë të interesuar për kërkëmin e të vërtetës, ku fillova me atë këtë bisedë.

U thash: Cila është metoda juaj në kuptimin e dispozitave të Allahut? A i merrni ato nga Kur'ani dhe nga suneti apo nga muxhtehidët?
Më tha: I shikoj mendimet e dijetarëve muxhtehidë dhe argumentet e tyre, e mandej marr atë që është më afër argumentit të Kur'anit dhe sunetit.

I thashë: Posedoni 5000 dollar, kanë kaluar gjashtë muaj duke i poseduar ato në duart e tua, mandej keni blerë me ato të holla rrobe për tregëti. Prej kur fillon t'ua japësh zeqatin, pas gjashtë muajvë të tjerë apo pas një viti të plotë?
Më tha duke menduar: Kjo do të thotë se ju jeni të mendimit se mallrave për tregëti duhet t'iu jipet zeqati!

I thashë: Unë po pyes, e prej teje kërkohet që të më përgjigjesh me metodën tënde të posaçme. Biblioteka është para teje që përmbanë librat e tefsirit, të sunetit dhe librat e imamëve muxhtehidë.
Njeriu mendoi pak dhe tha: Vëllai im kjo është fe, nuk është lehtë të përgjigjet kalimthit. Duhet patjetër që të studiohet çështja mirë, është gjë që kërkon kohë, e ne kemi ardhur që të bisedojmë krejtësisht rreth një teme tjetër.

Hoqa dorë nga kjo pyetje dhe i thashë: Mirë ... a është patjetër që çdo musliman t'i studiojë argumentet e imamëve muxhtehidë e mandej të marrë atë që është më afër Kur'anit dhe sunetit?
Tha: Po.

I thashë: Kjo do të thotë se të gjithë njerëzit po poseduakën aftësi të ixhtihadit, sikurse edhe vetë imamët e medhhebeve, bile ata po posedokan aftësi edhe më të mëdha, sepse ai që ka mundësi të gjykojë kundër mendimeve të imamëve ose të gjykojë për ta, duke u bazuar në Kur'an dhe sunet, ai pa dyshim është më i ditur se gjithë ata.
Tha: E vërtetë është se njerëzit ndahen në tre grupe: mukalid, mutebi' dhe muxhtehid. Ai që ka mundësi që t'i krahasojë medhhebet njëra me tjetrën dhe të nxjerrë mendimin që është më afër Kur'anit dhe sunetit, ai është mutebi. Ky është një nivel mesatar mes teklidit dhe ixhtihadit.

I thashë: çfarë është detyra e mukalidit?
Më tha: I imiton muxhtehidët e të njejtit mendim.

I thashë: A gabon nëse e imiton ndonjerin prej tyre gjithnjë, pa hequr dorë nga ai?
Tha: Po, është haram ajo.

I thashë: Cili argument e bën këtë haram?
Tha: Argumenti është në atë se është kapur për një gjë çka nuk e ka obliguar Allahu xh.sh. që të kapet për te.

I thashë: Me cilin prej shtatë kiraeteve e lexon Kur'anin?
Tha: Me kiraetin e Hafsit.

I thashë: A gjithnjë i përmbahesh këtij kiraeti, apo lexon çdo ditë me kiraet të ndryshueshëm?
Tha: I përmbahem gjithnjë këtij kiraeti.

I thashë: Për çka i përmbahesh këtij kiraeti, në kohë kur Allahu xh.sh. nuk të ka obliguar me diç tjetër përpos që të lexosh Kur'anin ashtu siç na ka arritur neve nga Muhamedi a.s. sipas mënyrës mutevatir?
Tha: Sepse nuk kam pasur mundësi që t'i mësoj kiraetet tjera dhe se nuk më është mundësuar leximi përpos sipas kësaj mënyre. I thashë: Ai person i cili e ka mësuar fikhun sipas medhhebit Hanefi p.sh., poashtu atij nuk i është mundësuar që të mësojë dispozitat fetare përpos prej këtij imami. Nëse e detyron që t'i dijë ixhtihadet e të gjithë imamëve për ta nxjerrë mendimin që është më afër Kur'anit dhe sunnetit, atëherë edhe ti duhet që ti mësosh të gjitha kiraetet që të lexosh me të gjithat. Nëse e arsyeton veten se nuk mundesh t'i mësosh të gjitha, atëherë duhet ta arsyetosh poashru edhe këtë mukalid.

Sidoqoftë ne themi: Me çka argumenton se mukalidi duhet të kaloj prej një medhhebi në tjetrin, pasiqë Allahu xh.sh. nuk e ka angazhuar me këtë gjë, do të thotë se sikur që nuk e ka obliguar që të vazhdojë gjithnjë në të njejtin medhheb, poashtu nuk e ka obliguar që t'i ndërrojë medhhebet në mënyrë të vazhdueshme.
Tha: Është haram nëse e përcjell një medhheb dhe në të njëjtën kohë është i bindur se Allahu e ka urdhëruar me këtë gjë.

I thash: Kjo është diçka tjetër, kjo është e vërtetë që nuk dyshohet e as që diskuton dikush rreth saj, mirëpo a gabon nëse i përmbahet mendimeve të një muxhtehidi (një medhhebit) të caktuar duke e ditur se Allahu nuk e ka obliguar?
Më tha: Nuk gabon.

I thashë: Mirëpo (Kerrasi) librin që po ua mëson të tjerëve thotë të kundërtën e asaj që po e thua ti. Ai thotë se është haram, po bile në disa vende thotë se bën kufër ai person i cili i përmbahet një imamit (medhhebit) të caktuar nëse nuk e ndryshon atë.
Tha: Ku? ... u kthye në librin e Hexhendiut duke menduar rreth temave dhe shprehjeve të tij dhe filloi të mendojë rreth fjalës së Haxhendiut në Kerrasin e tij ku thotë: "... bile kush përcjell njerin prej tyre (medhhebeve) në të gjitha mes'elet, ai është inatçor dhe gabimtar që imiton imitim të verbët dhe është prej atyre që e kanë përçarë fenë".

Tha: ka për qëllim me fjalën -përcjell- nëse është i bindur se kjo është vaxhib nga aspekti i sheriatit, shprehja ka mangësi!
I thashë: Me çka e argumenton, se ai ka pasur për qëllim këtë dhe se për çka nuk po thua se autori është gabim? Vendosi burri me këmbëngulje se shprehja është e realtë, e që në te ka mangësi dhe se autori është i mbrojtur prej çfardo gabimi!

I thashë: Nëse është shprehja sipas këtij kuptimi atëherë nuk ka kundërshtarë dhe se nuk përmban asnjë lloj dobie. çdo musliman e di se përcjellja e ndonjë medhhebi prej katër medhhebeve nuk është obligim prej obligimeve sheriatike dhe se çdo musliman që i përmbahet ndonjë medhhebit i përmbahet sipas dëshirës së tij.
Tha: Si? Unë dëgjoj prej shumë njerëzve dhe prej disa dijetarëve se është obligim sheriatik përcjellja e ndonjë medhhebi të caktuar ashtu që nuk lejohet në asnjë mënyrë të hiqet dorë nga ai.

I thashë: Më trego emrin e njërit prej popullatës së thjeshtë apo emrin e ndonjërit prej dijetarëve që e ka thënë këtë fjalë? Heshti njeriu, se vallë a është fjala ime e vërtetë dhe përsëriste: gjithë atë që e paramendoj se shumë prej njerëzve ndalojnë kalimin prej një medhhebi në tjetër.

I thashë: Sot nuk mund të hasish në asnjë njeri që beson në këtë fantazmë të pabazë. Po, është transmetuar gjatë kohëve të fundit të periudhës osmane se e kanë zënë për të madhe që hanefiu ta ndërroj medhhebin e tij e të kalojë në medhheb të tjetër. Kjo nuk ka dyshim -nëse është e vërtetë- se ka qenë një lloj inati i verbët. Mandej i thashë: Në çka po bazohesh se ekziston dallim mes fjalës mukalid dhe mutebi', a është dallim gjuhësor apo terminologjik?
Tha: Mes tyre ekziston dallim gjuhësor. Ia solla të gjitha burimet dhe literaturën gjuhësore që t'a vërtetojë dallimin gjuhësor mes dy fjalëve por nuk hasi në asgjë.

Mandej i thashë: Ebu Bekri r.a. i ka thënë beduinit i cili kundërshtoi rreth rrogës të cilën e kanë pranuar muslimanët: "Kur të pranojnë muhaxhirët për juve nuk mbetë tjetër përpos t'iu bëheni tabi'". Është shprehur me fjalën tabi' për pëlqimin që nuk ka aspak të drejtë që askush të diskutoj ose të hulumtoj rreth saj.
Tha: Le të jetë dallim terminologjik ... a nuk kam të drejtë të terminoj për diçka?

I thashë: Si jo, por terminimi yt nuk e ndërron realitetin. Këtë që e quani "mutebi" ose është i njohur me argumentet dhe metodat e nxjerrjes së dispozitave, atëherë ai është muxhtehid. E nëse nuk është i tillë atëherë ai është mukalid. E nëse në disa mes'ele është i tillë e në disa jo atëherë ai është në disa muxhtehid e në disa mukalid. Pra sidoqoftë ndarja bëhet në dy, e hukmi i secilit prej tyre është i ditur.
Tha: Mutebiu është ai person i cili mund t'i dallojë mendimet dhe argumentet e muxhtehidëve, e mandej përcaktohet në njërin mendim prej tyre. Kjo është një gradë e dalluar nga teklidi i pastërt.

I thashë: Nëse ke për qëllim me dallimin mes mendimeve, dallimin e njërit prej të tjerëve sipas fuqisë së argumentit ose dobësisë, atëherë kjo është grada më e lartë e ixhtihadit. Ju personalisht a keni mundësi të jeni të tillë?
Tha: Unë e bëj atë sipas mundësisë.

I thashë: Unë e di se ju jepni fetva se talaki thelath (tri të lëshuara) në një vend konsiderohen si një, vallë para se të jepni fetva rreth kësaj çështjeje a i keni lexuar mendimet e imamëve muxhtehidë, e që i ke dalluar mes tyre që më në fund në bazë të saj keni dhënë këtë fetva?. Uvejmir el-Axhlani e ka lëshuar gruan e vet (tri të lëshuara) në mexhlisin e Muhamedit a.s. pasi që bëri mulaane (ndarje e burrit prej gruas së tij me anë të katër betimeve) prej saj.
E që ka thënë: Nëse e mbaj o i Dërguari i Allahut atëherë e kam gënjyer ate, ajo është e lëshuar tri herë, çka di rreth këtij hadithi dhe vendit të tij prej kësaj mes'ele dhe çka di rreth argumentimit të tij sipas medhhebit të xhumhurëve ose Ibn Tejmijes.
Tha: Nuk e kam parë këtë hadith.

I thashë: Si jep fetva në këtë mes'ele e që kundërshtohesh me katër medhhebet pa i lexuar argumentet e tyre dhe se sa janë të dobëta ose të forta? Ju pra e keni lënë pas dore metodën tuaj që po thoni se e keni detyruar veten me te dhe përpiqesh që të na detyroni edhe neve t'i përmbahemi, e ajo është metoda "el-itiba" sipas kuptimit që terminuat vetë.
Tha: Nuk kam pasur libra të mjaftueshme që t'i lexoj mendimet e medhhebeve dhe argumentet e tyre.

I thashë: Çka të detyroj që të shpejtosh në fetva, e që e ke kundërshtuar me te xhumhurin e muslimanëve, pa lexuar ende asgjë prej argumenteve të tyre.
Tha: Çka të bëj pasi u pyeta ... në kohë kur nuk posedoj përveç një numër të kufizuar të librave!

I thashë: Ke pasur mundësi të bësh atë që e kanë bërë gjithë dijetarët dhe imamët, e ajo është të thuash: nuk e di, ose t'i tregosh mendimet e medhhebeve dhe mendimin e kundërshtarëve pa anuar kah njëri prej dy mendimeve. Ke pasur mundësi që ta bësh këtë, po bile ke qenë i obliguar, sidomos pasi që nuk ke qenë i detyruar që të marësh ndonjë mendim të caktuar. Ndërsa sa i përket fetvasë sate sipas mendimit që kundërshton ixhmain e katër medhhebeve pa i lexuar argumentet e tyre, duke mjaftuar në atë se zemra yte është e qetësuar në argumentet e kundërshtarëve. Kjo është pika e fundit e inatit që po na akuzoni neve me te.
Tha: I kam lexuar mendimet e katër medhhebeve në librin e Shevkanit, Subulus-selam dhe Fikhus-sunne të Sejjid Sabik.

I thashë: Këto janë librat e hasmëve të katër medhhebeve në këtë mes'ele, të gjitha janë të njëanshme ku i cekin argumentet që përforcojnë mendimin e anës së tyre. A pajtohesh që të gjykosh mbi njërin nga dy hasmet në bazë të asaj që e dëgjon nga njëri prej tyre ose dëshmitarët apo të afërmit e tij?
Tha: Unë nuk shoh në sjelljen time asgjë që meriton qortim. Isha i detyruar t'i përgjigjem pyetësit, ky ishte fundi që kam arritur me të kuptuarin tim.

I thashë: Ju po thoni se jeni "mutebi "duke kërkuar që të gjithë të jenë të tillë. Keni komentuar "el-itiba" se duhet të studiohen mendimet e gjithë medhhebeve me argumentet e tyre, e më në fund të pranohet mendimi që është më afër argumentit të vërtetë. Ju me këtë sjellje e keni hudhur poshtë metodën e punës siaj. Ju e dini se ixhmai i katër medhhebeve është në atë se tri të lëshuara me një shqiptim konsiderohen tri, poashtu e dini se ato për këtë vendim posedojnë argumente, që nuk i ke lexuar. Megjithatë ke hequr dorë nga ixhmai i tyre në mendimin që dëshironi ju vetë. Vallë a e ke ditur qysh prej fillimit se argumentet e katër medhhebeve janë të papranuara.
Tha: Jo, por nuk i kam lexuar sepse nuk posedoj literaturë.

I thashë: Për çka nuk ke pyetur? Për çka ke shpejtuar në kohë kur Allahu xh.sh. nuk të ka angazhuar me këtë gjë. A po ndoshta mosleximi yt i argumenteve të xhumhurit është argument që përforcon mendimin e Ibn Tejmijes? Vallë inati që po na akuzoni neve me te a është gjë tjetër pos kësaj?
Tha: Kam hasur në librat që i posedoj në argumente që më kanë bindur, Allahu nuk më ka angazhuar me më shumë se kjo.

I thashë: Nëse has muslimani në ndonjë libër që e ka lexuar në ndonjë argument për diçka, a mjafton kjo që të heqë dorë prej medhhebëve që e kundërshtojnë atë edhe pse nuk i ka lexuar argumentet e tyre?
Tha: Mjafton.

I thashë: Një njeri që ka pranuar islamin, e që nuk posedon dituri të mjaftueshme rreth islamit, ka lexuar fjalën e Allahut xh.sh. "E Allahut është lindja dhe perendimi kado që të ktheheni aty është Ai" dhe e ka kuptuar se lejohet për muslimanin të drejtohet në namaz kah të dojë sipas kuptimit të ajetit. Në të njëjtën kohë ka dëgjuar se katër medhhebet janë të mendimit se është pa tjetër të drejtohet drejt Qabes dhe e dinë se ato për këtë çështje posedojnë argumente, mirëpo nuk i ka lexuar, çka duhet të bëjë nëse don të falë namaz a duhet t'i përmbahet bindjes së tij prej argumentit që e posedon apo duhet t'i përmbahet mendimit të medhhebeve që është në kundërshtim me atë që e ka kuptuar?
Tha: I përmbahet bindjes vetijake të tij.

I thashë: Të falet në drejtim të lindjes për shembull dhe namazi i tij të jetë i saktë.
Tha: Po, sepse ai është i angazhuar t'i përmbahet bindjes vetijake të tij.

I thashë: Paramendo nëse bindja e tij e inspiron se nuk ka dëm nëse bën zina ose të mbush barkun me alkool ose të marrë pasurinë e njerëzve me pa të drejtë, a i bëhet e gjithë kjo hallall ngase është "bindja e tij vetijake"?
Heshti njeriu pak dhe tha: Sidoqoftë, për këtë mënyrë që po më pyetni është fantazmë që nuk mund të ndodhë.

I thashë: Jo nuk është fantazi, por shpeshëherë ndodhë. Një njeri që nuk di për islamin e as për Kur'anin dhe sunetin, ka lexuar ose ka dëgjuar rastësisht këtë ajet dhe ka kuptuar siç e kupton çdo arab se nuk ka dëm nëse drejtohet namazxhiu drejt cilës do anë qoftë edhe pse i sheh njerëzit se drejtohen drejt Qabes. Një supozim i tillë është normal dhe realizimi i tij është normal derisa në mesin e muslimanëve të ekzistojnë aso lloj njerëzish që nuk dinë asgjë rreth islamit. Sidoqoftë gjykove për këtë çështje (fantazi qoftë ose realitet) me gjykim që është i pafantazuar dhe konsideruat bindjen vetijake pikëvendim rreth çdo gjendje, kjo hudhë poshtë ndarjen tuaj që ua bëtë njerëzve se ndahen në tri grupe: mukalidët, mutebiinët dhe muxhtehidët.
Tha: Ka për detyrë që të hulumtojë, a nuk ka lexuar asnjë hadithë apo ndonjë ajet tjetër?

I thash: Nuk posedon burime ose literaturë për hulumtim, sikur që ju nuk i posedonit kur dhatë vendim në mes'elen talaki thelath, kështu që nuk ka pasur mundësi që të lexoj më shumë se këtë ajet që ka të bëjë me kiblen dhe caktimin e tij. A ende je këmbëngulës se duhet t'i përmbahet bindjes së tij vetijake duke lënë anësh ixhmain e imamëve?
Tha: Po, nëse nuk ka mundësi të hulumtoj i arsyetohet, mjafton që të mbështetet në atë që e ka udhëzuar hulumtimi i tij!

I thashë: Unë do ta informoj opinionin me këtë që po e thua, kjo është fjalë e rrezikshme dhe e çuditshme!
Tha: Informo çka të duash sepse unë nuk frikohem.

I thashë: Si të frikohesh prej mua, në kohë kur nuk frikohesh prej Allahut, ku e hudhni poshtë fjalën e Allahut ku thotë: "Pyetni dijetarët nëse nuk e dini".
Tha: Vëllai im, imamët janë të pambrojtur prej gabimit, ndërsa ajeti që është mbështetur në te është fjalë e të pagabuarit, si të lihet i pagabuari e të kapet për tër të gabuarin?

I thashë: Vëlla i mirë, i pagabuar është kuptimi i vërtetë që e do Allahu prej fjalës së tij "E Allahut është lindja dhe perendimi ..." e jo kuptimi i njeriut i cili është shumë larg njohurive islame dhe dispozitave të tij. Do të thotë, se krahasimin që po të pyes për te është mes dy kuptimeve, kuptimit të këtij njeriut injorant dhe kuptimit të imamëve muxhtehidë. Të dyjat janë të pambrojtura prej gabimit vetëm se njëri prej tyre është i thellosur në injorancë e tjetri i thellësuar në hulumtim dhe dituri.
Tha: Allahu nuk e ka angazhuar me më shumë se sa ka arritur me aftësitë e veta!

I thashë: Përgjigju pra rreth kësaj pyetje: Një njeri ka një fëmijë të sëmuar që ankohet prej disa ndezjeve. E kanë kontrolluar të gjithë mjekët e vendit, e që kanë qenë të një mendimit që t'i japin barrëra të caktuara duke ia dhënë babait të tij vërejtjen që mos t'i japë penicilin dhe e kanë paralajmëruar se nëse e bënë këtë gjë do ta çoj jetën e fëmiut në rrezik. Ndërkohë babai i fëmiut e dinë në bazë të asaj që e ka lexuar në disa revista medicinale- se penicilini është i dobishëm në raste të ndezjes. Bazuar në këtë është kapur për dituritë e tij të posaçme duke hudhur poshtë vërejtjen e mjekëve, për atë se ai nuk e dinë argumentin e tyre rreth asaj vërejtjeje që ia kanë dhënë. Ka përdorur "bindjen e tij vetijake "dhe e ka mjekuar fëmiun e tij me penicilin që ishte shkak për vdekjen e tij. A do të gjykohet babai dhe a ka bërë mëkat me këtë që e bëri apo jo?
Mendoj burri (diskutuesi) pak dhe tha: Kjo nuk është si ajo.

I thashë: Bile kjo është plotësisht sikur ajo. Ka dëgjuar prej gjithë mjekëve sikur që ka dëgjuar prej gjith muxhtehidëve, mirëpo është kapur për ndonjë tekst që është shpallur në revistë medicinale sikur që është kapur për ndonjë ajet Kur'anor dhe e ka përdorur bindjen e tij vetijake sikurse e ka përdorur ai bindjen e tij vetijake.
Tha: Vëllai im. Kur'ani është dritë ... dritë ... a është drita në përmbajtjen e kuptimeve sikur çdo fjalë tjetër?

I thashë: A ndoshta drita e Kur'anit reflektohet në mendjen e çdo lexuesi dhe e kupton ashtu siç dëshiron Allahu?! Atëherë çka është dallimi mes dijetarëve dhe të tjerëve pasi që të gjithë marin prej kësaj drite? Të dy shembujt janë të barabartë, nuk ka aspak dallim mes tyre, vetëm se është patjetër që të më përgjigjesh se a duhet hulumtuesi t'i përmbahet bindjes së tij vetijake apo t'i përmbahet mendimeve të profesionalistëve?
Tha: Bindja e tij vetijake është në rend të parë.

I thashë: Babai e përdori bindjen e tij vetijake që çoi deri në vdekjen e fëmiut, vallë a do të japë përgjegjësi fetare apo gjykatëse?
Tha diskutuesi me gojë të mbushur: Jo nuk ka aspak përgjegjësi.

I thashë: Le ta përfundojmë diskutimin pas kësaj fjale që e thatë. U këputën të gjithë rrugët rreth ndonjë gjëje të përbashkët mes mua dhe juve që mund në bazë të saj të diskutojmë. Mjafton se ju me këtë përgjigje të çuditshme e keni thyer ixhmain e gjithë popullatës islame. Pasha madhërinë e Allahut nuk do të ketë asnjë kuptim tjetër inati nëse ju nuk jeni ata inatçinjë.

Besimtari injorant përdor "bindjen e tij vetijake "për ta kuptuar atë që e ka lexuar prej Kur'anit ... dhe falet në drejtim të kundërt me gjithë muslimanët megjithatë namazin e ka të plotë. Poashtu njeriu i thjeshtë përdor "bindjen e tij vetijake " dhe mjekon kanë të dojë dhe si të dojë dhe më në fund vdes në duart e tij. E i thuhet atij Allahu ta dhashtë sabrin! Pra, nuk e di për çka ata njerëz nuk na lënë të lirë që edhe ne ti përdorim "bindjet tona vetijake" se injoranti në dispozitat e fesë dhe argumentet e tija duhet patjetër që të kapet për medhhebin e ndonjë imami prej muxhtehidëve që e përcjellë atë, ngase ai është më i njohur me librin e Allahut dhe sunnetin e të Dërguarit të Tij. Atëherë sado që të jetë i gabuar ky mendim le ta përmbledhë shefaati i "bindjes vetijake" dhe le të marim shembull prej mendimit të atij që është larguar nga drejtimi i vërtetë i kibles në kohë kur namazin e ka të plotë dhe prej atij që e ka mbytur fëminë në kohë kur mbytja e tij është ixhtihad dhe mjekim.

[mujoislam]

Selamun Alejkum


Sa i Perket asaj per deren dihet boll mire se kurr dera del prej vendit duhet teluhet derisa te vije ne vend,sa i perket asj qe desha me u ba Vip,per ashtu po te jete puna thirri nje dite disa kamerman edhe u bana vip,po nuk e kam qellimin aty e as qe me intereson te behem,po nje keshill te vogelur ta shohesh qe dikush eshte tu e lujt deren,shikoje ti deren tende mos vall duhet te luhet edhe ajo e te rregullohet.

Selamun Alejkum

[mujoislam]

Kesaj i thonë: "Mos paqsh punë luje deren"

Pse more jan te prirur disa qe te merren me polemika dhe me thashetheme e konteste qe realisht nuk kan kurfar peshe!!

Nje hadith shum bukur e qarteson kete problematike shejtanore: Kush heq dore nga nje polemikë(debat), edhe nese ka te drejtë, une ja garantoj nje shtepi ne xhennet!!

Sa prej jush e keni parasysh nje fakt te tillë, apo qellimisht mbyllni syte dhe deshironi te tregoheni VIPa ne forum dhe te na shisni mend se dini diqka te kote per ta na servuar.


hajde se na lodhet pfff

Selamun Alejkum

se pari ky komunitet eshte i hapur per te tregu cdonjweri ate qe di per islamin dhe per ta ndihmuar njeri tjetrin,kurse nese i le punet ashtu si jane ateher thjesht ti nuk ua do te miren vllezerve tu musliman kurse Pejgamberi a.s. ka thene:Nuk beson asnjeri prej jush derisa nuk ja deshiron vellaut te vete ate qe ja deshiron vetes.
Nese nuk i hapim keto tema ketu ateher ku ti hapim?Si tju ndihmojm te tjereve?Nese heshtim ateher gjithmon do te na sundojn te tjeret,deri kur keshtu,derisa te vdesim apo vetem me goje duhet te themi se neser do te jete ma mire se sot,kurse kur vjen e nesermja prap njejte,prap me ate verbi qe ishim dje nuk shikojm tja gjejm ilacin....me keto gjera mjaft ke se na keni lodh duke thane kto jane muhabete te kota,nuk duhet te bahen kesi muhabete e ku e di une...kurse ka ana tjeter crregullime sa munden bajne ne toke......kjo eshte marri qe nje student te thote se na lodhet me dickah qe eshte kancer apo semundja e muslimaneve,po prap klm,se nuk mundesh as me bind dike me zore e as ta largojsh prej asaj qe beson vetem nese do All-llahu xh.sh.edhe ne fund nuk po e shoh se kjo debat qenka shejtanore,nese eshte ashtu ateher duhet te heshtim te verteten e le te dal ne pah jo e verteta.pfffffff

Selamun Alejkum

[referi_1]

mujoislam:

Tepër shumë u brengosa kur para ca ditësh lexova disa fjali nga një libër të një profesori të Teologjisë ku thoshte se ndjekja e një medhhebi është tradhti

E kjo është nji rrenë shuuuuume madhe.Sepse kërkush nuk thotë ashtu prej ehli sunnetit.Ibn Tejmijje dhe Shejh Abduluehhabi r.a, si armiqt e juaj të përbetuar naj nxjerr ndonji fjali të tyre ku thuajnë se ndjekja e medhehbit është tradhëti?
Në çështjet dytësore të fesë mundet të ndjekish ndonji diejtar,porse në çështjet e teuhidit asnjëri nuk ndiqet nëse nuk bjen argumente ose nuk i din argumentet e tij.
Sepse në çështjet dytësore të fesë edhe nëse dietari gabon ka nji shpërblim kurse nëse dijatri gabon në çështjet e teuhidit,atëher ai nuk ka shpërblim por ka dënim.
Ku shkruan se vetëm katër mezhebe janë hakk?
Trego ti mujo a mundesh sot ta ndjekish homoinin dhe mezhebin etij?

[mujoislam]

medh-hebin e kujt be alltan,se nuk po muj tet kuptoj se shka po do me thane

[referi_1]

medh-hebin e kujt be alltan,se nuk po muj tet kuptoj se shka po do me thane

O mujo,po kush ore ta ndalon tye që të mos e ndjekish ndonji mezheb?Ska problem ore ndiqe ndonjërin nga imamët e mëdhaj,por qëllimi ëlshtë që ta ndjekish me argumente se ku i ka marr ai ato argumente sepse kështu secili do të ndjek fakihun,muxhtehidin.
A e din ti se sa muxhtehida ka në ummet?Me qindra.Tani a duhet të ndjeket secili prej këtyre?Ok.të themi se ti e ndjek njërin,POR, kur ta ndjekish ndiqe me argumente se ku ai i ka marr argumentet.KJo ëshjtë e tëra.
Sot a thua se njerëzit ndjekin Imam Ebu Hanifen?Jo,sepse shum veprime që këta sot i bëjnë nuk i ka bërë imam Ebu Hanife.Trego cili diejtar i sunneit e ka sharë Ebu Hanifen r.a?
-Ku ka hadith se vetëm katër meshebe janë,ose se vetëm ata mezhebe duhet të ndiqen?
-Ai që ndjek mezhebin e Homeinit (dietar rrafida i Iranit) a është i arsyetuar?Si e shiqon ti ose si e arsyeton njërin i cili thotë se ndjek meshebin e rrafidave?Çdo ti thuash ti këtij njeriu?