Mesele nga Pleqtë tanë

[salihaj]

Shkon nji far Hajrizi me çue pare s’pari te miku. Asht adet qi, kur shkohet, duhet mi qu nja tri a katër okë sheqer, kafe e duhan. Tu i zoti i shpisë kishin ardhë shumë kojshi e ishin ba koxha kallabllak. Tuj nejt mas darke e tu pjekë kafe mas kafe, soset sheqeri. Nja prej atyne kojshive i thotë Hajrizit qi kish que paret:
- Mik, çou me shku n’han t’Lutanit e me marr harç se u sos sheqeri.
- Qysh u sos kaq shpejt ? - tha Hajrizi. – Boll kam pas marrë e ma ka pas marrë menja qi mirë jam shtërngue për mik s’pari.
At’herë ja priti tjetri:
- He more mik, kur t’dalsh me gjahtua, duhet me mushë pushkën si për fëllanzë si për uk.
- Valla, jo si për fëllanzë, po e kam pas mushë si për thi, po tybe nuk e nali, - tha Hajrizi e u çue me shkue n’han.

[salihaj]

Ishin kan tubue do burra n’ni odë e po bajn llaf. Po vet njani:
- Sa duer gjin hien nër burra ?
Asnjani s’diti me ja qillue. Dikur foli ni plak:
- Tri duer gjin hien nër burra: ni dorë janë ata qi i kanë met t’lene, qi janë t’meçëm; ni tjetër dorë janë ata qi nien e i majnë men fjalët, qi blejn men; edhe ni dorë janë budallët qi s’flasin hiç.
- Qysh me hi budalla me gjin t’meçëm me nejë ? – e pveten.
- Se budalla nuk flet, e ata burra qi janë aty s’mujnë me ditë a dinë a s’dinë se, ai me folë, e përzen veten.

[alem_de]

Plaku dhe pleqeria.

E pyeten nje plak: Sa her vdes njeriu.

-Njeriu vdes 3 here.Heren e pare kur femite dhe gruaja ja marin zotshpillekun,hern e dyte kur ja mbyllin me cels te gjitha e nuk ka me prit mysafirin kur i vijne ne konak, dhe heren e tret kur nuk e ndron as shpia e as komshia.

[salihaj]

Gjithmonë a thanë fjala “dert” ose “m’ka rrokë dert i madh” ose “filani ka dert”. Ni here ne ni nej t’burrave e kishin pas vetë Adem Bajraktarin:
- Shka asht “dert” e shka asht “dert mbi dert” ?
Plaku e kish pas lanë kshtu:
- Dertet e njerit janë shum farësh, po e kam fjalën tu belaja. Me tu thye puna me ni ma t’largët e me ra n’bela, ksaj i thonë dert e duhet me ja gjetë deren e mu marue. Po me ra n’bela me tanin, kësaj i thonë dert mbi dert se, edhe mu ba marim shihet ditë për ditë e rrnesa nuk shkon mirë, se nuk harrohet kurr belaja e dikurshme, e ka tutë t’madhe qe apet përtrihet.

[salihaj]

E veti nji djal i ri ni plak e po i thotë:
- O baba Osë!”
- Hoja!
- A m’tutesh?
- Boll valla.
- A e di qe t’vras ?
- E di.
- Edhe t’djegu ?
- E di.
- A ma trim je ti a une ?
- Jo, ma trim jam une se ti.
- Qysh ti ma trim edhe po m’tutesh!
- Jam ma trim qi t’i baj fjelët ty e nuk t’bie pishtole me t’i qitë trutë n’tokë se, kur po t’vras ty, unë po fikna e kur po fikna, edhe po koritna. At’here as trimnija s’me duhet gja. Qata po t’duroj.

[salihaj]

Ish kanë ni burr tuts e kish pas jetue sall me t’shoqen. Kish pasë shumë frigë, kurr nuk guxoje me dal natën n’oborr vetun për nevojë. Po e marrke gruen me vedi.
Ni natë ish kanë shumë terr; bike shi e fryke era sa qaq bahet. Tuj shku ky burri me gjithë t’shoqen n’fun t’oborrit, po i thot grues:
- Sa natë e shtirë kanka. Bre shka asht mirë me shkue e me ja thye shpinë njanit e me vjedhë. As nuk t’ngon kush e as fërkem nuk len.
- Shuku aty, more! – ja priti e shoqja. – Ti s’po je i zoti me dalë vetm n’oborr për nevojë e jo me shku me ja thye shpin najkuj.

[salihaj]

E kishin pa tutë njanin, erdh n’shpi, i thirri djemt e po u thotë:
- Unë po vdes, veç, ru se bini kah bira e ukut se qyre, unë rash anej, e pej tutës po des.
- Ani, babë, ku a bira e ukut?
- Ku ka birë, ka uk.

[salihaj]

N’ditë t’mretit njani e kish pas ba ni faj t’madh. U mlodhen njerëzit e hyqymetit me ja da denimin. Njani thojke:
- Ti ki ba faj t’madhe duhet me ta nxjerrë ni sy. Tjetri tha me ja shkurtu njanin krah. Tjetri thojke me ja pre ni vesh. Njani nuk bajke za hiq e veç u kujtoje. Dikur e veten fajtorin:
- Kujna po i tutesh ma fort. a këti qi po thotë me ta nxirrë ni sy, a këti qe po don me ta shkurt uni krah, a kti qe po don me ta pre njanin vesh?
- Valla – tha fajtori – për kta po di çka dojnë me m’ba , po ma shumë po i tutna qati qe s’ka folë hala se s’po e di çfarë denimi po don me m’dhanë.

[salihaj]

Niset çaushi me dy zapti t’vet udhës. Kah shkon, teshet me ni katunar me kerr. Hypë me gjithë zapti n’kerr pa e tvetë hiç. Katunari po i mberthen kualt. Çaushi i thotë:
- Kadal se po na rrxon.
- Jo, jo çaush, mos u tutë se s’jeni t’tanë.

[salihaj]

Ish kanë njani n’gjak. E luet njanin me çue me ndore. Edhe ai e muer e p’e çon. Tuj ecë, ky qi ish n’gjak, p’e dvetë at tjetrin:
- Allahile me m’dalë e me m’vra hasmi, çka ban ti ?
- Allahile unë kaj sa t’jem gjallë.
- Për me kajtë, bre shoq, unë i kam katërdhetë rob te shpija qe m’kajnë. Kthehu e shko te shpija se s’m’duhesh gja.
Edhe e le e u nisë vetun.