Korrespondenca e panjohur e Skënderbeut me Sulltan Muratin

[Seminarist]

Ne vepren e Frangut hidhet poshte pretendimi i Albos qe asnje klerik katolik ska guxuar ta mbaje per katolik Skenderbeun. Ja ku kemi nje klerik katolik, bashkekohes te Skenderbeut qe e paraqet qartazi Skenderbeun si katolik.

[Violanda]

Jo vetem Skenderbeu,por dhe i ati i tij Gjoni,ashtu si shumica dermuese e arberve ishin katolike,ne veri dhe ne jug.

[torrkerry]

Seminarist, faleminderit. I ke dhene nje mesim mbi stilin dhe mbi metoden shkencore.

Me nderime.

Torrkerry

[torrkerry]

Matrix, faleminderit.
I ke dhene nje mesim stili dhe metode shkencore. Nuk je prej atyre qe e nderojne sunduesit e kombit dhe e nencmojne ate qe e ka mbrojtur. Ti e di se ai nul ka mbrojtur vetem token e principatit te tij, por edhe krishterimin dhe kulturen kombetare, qe ne kete kohe nuk ishte absolutisht islame.

Me nderime.

Torrkerry

[gerrard73]

Lereni ore djalin te flase te verteten, une per vete u gezova kur pashe qe me ne fund po dalin ne shesh te vertetat rreth Gjergj Kastriotit, kjo eshte dashur te behej shume moti. Ne fakt disa e kane thene kete gje moti, por u quajshin tradhetare. Andaj po me vie mire qe vete te krishteret po e pranojne kete fakt.

Pas renijes se Perandorise Osmane, italianet dhe malazezet nga e majta, bullgaret ne te djathte, serbet mbi koke dhe greket poshte, te gjithe ne aleance u derdhen si te terbuar ne bark te Shqiperise. Dhe kur u gjymtua Shqiperia Etnike, sllavet nuk ishin ne aleance me islamiket, por me Athinen e Vatikanin, Mosken e me gjithe Evropen. Cila aleance i dhuroj Serbise 1400 km2 me 2 milion banore? Cila aleance i dhuroi Greqise 16844 km2 me 1 milion banore? Cila aleance i dhuroi Malit te Zi 2040 km2 me 700 mije banore te tokes shqiptare e te popullit shqiptare??

Bravo Gjergj Kastriotit qe ishte aq solidar me fqinjte, sepse ne kemi toke e popull boll, bile pak si teper, e fqinjte na kane qelluar te varfer!!

Mos thuaj idiotesira.....

[gerrard73]

Duke mbrojtur krishterimin Gjergj Kastrioti mbronte kombin e tije. Krishterimi ne vitin 1500 ishte feja dhe kultura e shqiptareve, humbja e krishterimit ishte ekuivalente me humbjen e atdheut. Gjergj Kastrioti luftoi per krishterim, ky eshte nje fakt i pakontestueshem, ne te njejten kohe luftoi per kombin shqiptar. Per islamiket e forumit eshte nje rrufe ne qiell te hapur, sepse njeriu me i rendesishem i historise se shqiptareve, luftoi kundr islamit duke mbrojtur krishterimin shqiptar dhe europian.
Rrethimi i Vjenes, nuk kishte si qellim vetem pushtimin e Austrise, por konvertimin e Europes ne islam. Dhe ne Vjene u mbrojt krishterimi.

[torrkerry]

iGERRARD73,

jam dakord me ty. Te pyes, shpjegoji asaj(atij)
1)cilat jane idiotesira qe ka shkruar,
2)pse jane idiotesira
3)dhe pse nacionalsocializmi islamik eshte i papranueshem nga nje arsye e shendoshe.
Feleminderit.
Me nderime.

Torrekrry

[gerrard73]

Biografia e Skënderbeut, sipas Dhimitër Frëngut



Në kapitullin e parë të librit të Dhimitër Frangut, “Veprat e lavdishme të Skënderbeut”, jepet një biografi e shkurtër e heroit tonë kombëtar, duke filluar që nga fëmijëria e tij, koha e gjatë e qëndrimit në Turqi në shërbim të Sulltanit, e deri në ditën që ai braktisi atë për t’u rikthyer në atdheun e tij. Lidhur me këtë, në mes të tjerash aty thuhet: “ Princi Gjon Kastrioti ishte ai që sundoi atë pjesë të Shqipnisë që quhet edhe sot e kësaj dite Emathia (Mati i sotëm. Shënim i përkthysit) ose Tumenishtia. Gjoni kishte për grue Vojsavën, të bijën e princit të Pollogut, pjesë e Maqedonisë dhe e Bullgarisë, me të cilën pati shumë fëmijë. Ky Gjoni ishte një burrë i fortë, zemërmadh dhe shumë i zoti në artin ushtarak, që tue luftue kundër Sulltan Murat Osmanlliut, Princ i Turqve, e tue pa se ky Murati ishte ba shumë i fuqishëm në Shqipni dhe në Greqi, e se nuk mund t’i bante ballë ushtrive të tij, kërkoi të vendoste paqen me të (sikur dhe bani). Për realizmin e kësaj paqe, u detyrue me dhanë peng Sulltanit katër fëmijët: Reposhin, Stanicën (Jovanin), Konstandinin dhe Gjergjin.

Fëmijët u çuen para Sulltan Muratit i cili u gëzue shumë dhe mbasi u njoh me paraqitjen e mirë dhe fisnike të tyne, i ndali sytë mbi ma të voglin, Gjergjin, akoma tetë vjeç që paraqitej me trup dhe tipare të bukura e me gjumtyrë të rregullta. Ai mendoi se kur fëmija të rritej do të fitonte cilësi të mira dhe aftësi shumë të spikatuna. Prandaj vendosi mos me ja kthye ma prindit, e me e mbajtë në oborrin e tij. E bani synet dhe ja vuni emnin Skanderbeg, ku Iskander, do të thotë Aleksandër, e beg, fisnik. Mbas kësaj, vendosi ta edukojë sipas zakoneve të turqve dhe fesë myslimane, tue i caktua njerëz shumë të përgatitun që ta kishin kujdes, e që t’i mësonin traditën, kulturën dhe të gjitha rregullat e tjera turke. Ndërkaq atij do t’i plotësoheshin të gjitha nevojat jetësore, si ushqimi e veshmbathja, si të ishte bir’i tij. Ndërsa rritej kështu nën kujdesin e edukatorëve të tij, dita ditës ai shkonte tuj përparue në të gjitha gjanat që i mësonin. Ai stërvitej e kënaqej me shokët e tij, në vrapimet me kalë, në përdorimin e armëve ma të forta dhe në të gjitha ushtrimet e përshtatëshme për një kalorës të nderuem e trim. Aq ishte prirja dhe dëshira e tij në këtë drejtim, sa që, jo vetëm barazohej me bashkëmoshatarët, por edhe ua kalonte atyne në të gjitha stërvitjet, si në kambë ashtu mbi kalë, kur stërviteshin mes tyne, e ku Skënderbeu shquhej gjithmonë. Veçanërisht në prani të Sulltan Muratit, i cili kënaqej shumë kur e shikonte aq të shkathët, guximtar e fitimtar në të gjitha ushtrimet luftarake. Ndërkohë në luftrat kundër mbretërve dhe princërve të tjerë, kudo që shkonte me ushtrinë e tij, Sulltani e merrte gjithnjë me vete Skënderbeun, i cili shpesh herë e luste atë që të merrte pjesë në luftime.

Por Murati, tuj gjykue akoma të ri dhe jo në moshën e duhun për t’u përfshi në vështirësitë e luftës, ia zgjaste pëlqimin e tij me fjalë të mira. Megjithatë, mbasi ky djalë trim, vazhdonte në kërkesën e tij, ma në fund Sulltani, pothuaj kundër dëshirës, i dha leje me marrë pjesë në të gjitha betejat, që mund të zhvillohshin. Skanderbeu filloi të ishte i pranishëm në luftimet e ndryshme, ku dallohej për shpirt luftarak dhe trimëri, sa që për forcën dhe kurajën që tregonte çuditi jo vetëm oborrtarët por edhe vetë Sulltan Muratin, i cili bashkë me të tjerët pranonin se këtij djali, kur të arrinte moshën e përsosun, nuk do t’ja kalonte askush për guxim e trimni, e nuk do të gjendej një i tillë që t’i dilte përballë. Kur Skandërbegu mbushi 19 vjeç, u emnue nga Sulltani Sanxhak, që do të thotë komandant i 10 mijë kalorësve. Më vonë e emnoi Pashë dhe e çoi shpesh herë kundër anmiqve të tij, tue i dhanë me vete disa Sanxhakë të tjerë, të cilët duhej t’i bindeshin, e tua njohun autoritetin mbi të gjithë ushtrinë, siç u njihej Komandantëve të Përgjithshëm nga Princat e tyne. I dërguem në atë pjesë të Azisë së vogël që quhet Anadoll, zhvilloi aty beteja të shpeshta kundër anmiqëve dhe korri gjithmonë fitore, tue u shkaktue atyne humbje dhe vdekje të mëdha, kështu që pushtoi shumë vende në atë provincë, të cilat i vuni nën zgjedhjen dhe pushtetin e Sulltanit. Ky, tue pa gjithë atë shkathtësi dhe trimni të Skanderbeut, e thoshte publikisht se Skanderbeu ishte krahu i djathtë i tij, syni dhe zemra e tij, ishte mbrojtësi i vërtetë dhe i sigurt se zmadhuesi i shtetit të tij.

Prandaj të gjithë turqit e donin fort, e nderonin dhe e çmonin shumë. Kur Skanderbeu kishte mbushur moshën 25 vjeç, e qëndronte në Adrianopul pranë Sulltanit, bashkë me shumë pashallarë dhe fisnikë të tjerë, u paraqit në atë oborr një tartar shumë i madh me trup, i cili i ftoi në dyluftim të gjithë luftëtarët e Sulltanit. Askujt nuk ia mbante të matej me të, sepse këtij tartari i kishte dalë nami se kishte fitue gjithmonë kundër atyne që kishin pranue dyluftimin, dhe shumë prej tyne i kishte vra. Kur Skanderbeu pa gjithë atë frikë të oborrtarëve të Sulltanit, tue mos e durue fodullëkun e tartarit, i kërkoi Sulltanit dhe gjithë të pranishënmëve që ta lejonin të ndeshej me të. Por Sulltani dhe oborrtarët ma të shquem, të gjithë së bashku mundoheshin ta tërhiqshin nga ai vendim, të shqetësuem, sepse kishin frikë për jetën e tij, po të ndeshej me tartarin. Skanderbeu nuk tërhiqej nga kërkesa e tij, sa që ma në fund ia plotësuen. E kështu, në prani të Sulltanit, të gjithë Oborrit, e të një turme të madhe populli, me shpirt të vëndosun dhe guximtar, i doli përballë tartarit, i cili filloi të tallej me të (si Golia me Davidin, se po i vinte keq se po luftonte me një të ri pa përvojë luftarake.

Skanderbeu shumë i inatosun filloi të luftonte dhe për mjaft kohë nuk dallohej se nga do të anonte fitorja. Kur e pa Skanderbeu se kundërshtari, aty mu para Sulltanit, po vazhdonte t’i bante qëndresë, u mbush me aq inat ndaj vetvetes, sa që filloi me i dhanë goditje të tmerrshme anmikut dhe brenda pak kohe e mundi dhe e vrau. Mandej, mes brohoritjeve të oborrtarëve dhe popullit u kthye nga Sulltani, që e priti me gëzim dhe hare. Në këtë kohë, Sulltani shkoi në Bursa, qytet i Bitinjës ku në prani të tij u paraqitën dy luftëtarë persianë, njeni i quejtun Jahja dhe tjetri Zampasa, të cilët kërkuen dyluftim si tartari, por me ndryshimin se do të luftonin mbi kalë, me shtizë me shpatë dhe mburojë. Kundër tyne kërkoi të luftonte Skanderbeu, të cilit iu dha pëlqimi. Filloi luftimi, së pari me Jahjen, e ndërsa luftonte kundër tij, pabesisht e sulmoi Zampasa, por Skanderbeu nuk u shqetësue fare dhe me besim në ndihmën hyjnore dhe në forcën e shkathtësinë e tij, mori ma tepër fuqi dhe shpirt luftarak, e tue luftue me guxim, pothuaj e njëkohësisht u dha vdekjen si njanit ashtu dhe tjetrit. (Sipas Julian Pisko “Studim historik mbi Skënderbeun”, kjo ngjarje pavarësisht nga mënyra si mund të jetë tregue dyluftimi i Skanderbeut kundër kalorësve persianë, asht dhe mbetet një ngjarje historike.) Për këtë trimni të rrallë e të lavdishme.

Skanderbeu u përgëzue e u nderue prej të gjithë të pranishmëve. Ndërkohë hungarezët kishin zbritë kundër Muratit për t’ia shkatërrue shtetin. Ai e nisi Skanderbeun kundër tyne me një ushtri të madhe, dhe në atë fushatë ai u suell me shumë kujdes e shumë urtësi, tue shmangë çdo luftim me hungarezët. Skanderbeu kishte mbajtë dhe mbante gjithmonë pranë vetes mjaft shqiptarë të krishtenë, besnik të prindit, të cilët vazhdimisht i mësonin fshehurazi për atë fe që e kishte fitue qysh në pagëzim. Prandaj bani si bani dhe me urtësi të madhe veproi që hungarezët, shumë të krishtenë, të ktheheshin pa u ndesh me të siç kishte qenë dëshira e tij. Pastaj u rikthye shëndoshn e mirë me gjithë ushtrinë e Sulltanit në Adrianopul, prej të cilit u përgëzue shumë dhe u nderue me dhurata të çmueshme. Murati thoshte në prani të njerëzve ma të shquem, oborrtarëve dhe familjes, se hungarezët ishin friksue nga aftësia dhe trimnia e Skanderbeut, prandaj ishin largue. E luste Skanderbeun, që t’i kërkonte ndonjë nder, por Skanderbeu me shumë respekt i përgjigjej se nuk donte asgja tjetër, përveç mirësisë së tij. Kjo i mjaftonte”.

"Në Romë ndodheshin edhe 3 libra të panjohur për Skënderbeun"

[gerrard73]

Përkthyesi Pervizi: Si e gjeta origjinalin në Itali


Lek Pervizi, i cili që prej vitit 1991 (1944-1991 ka qenë i internuar familjarisht në disa kampe) jeton në Bruksel, ka përshkruar edhe momentin e gjetjes së këtij libri në bibliotekat e Italisë. Lidhur me këtë, në mes të tjerash ai ka shkruar: “Si shumë shqiptarë të tjerë, isha i intersuem dhe jam, me e njoft thellë e ma shkoqitun historinë e kombit tonë, që nga origjina e deri në ditët tona. Por për konditat që ishin krijue për një pjesë prej nesh, të mbyllun nëpër burgje e kampe, një nismë e tillë mund të quhej e pamundshme dhe absurde vetëm me u mendue, e jo ma me u realizue. Ndërkohë librat dhe dokumentet që trajtonin historinë e vjetër shqiptare, qëndronin qetësisht të radhitun në raftet e bibliotekave të ndryshme të Europës, posaçërisht të atyne të Italisë.

Mes atyne vëllimeve pushonte në pritje të heshtun prej 525 vjetëve dhe vepra të Dhimitër Frangut, mos dikush shqiptar vinte dorë mbi të. Në këtë zbulim bibliotekar, gjeta dhe dy libra të tjerë që flisnin për Skënderbeun, njani botue italisht në Palermo më 1845 nga një anonim, dhe tjetri i Austriakut Pisko, gjermanisht, botue në Vjenë në 1894, tue i shtue këtyne dhe veprën e francezit Duponect, Paris 1884. Të gjithë këta shkrimtarë ndjekin fillin tregues të Dhimitër Frangut, pa iu shmangur një fije, me shtesa të tjera plotësuese, me vend e pa vend. Pra, ç’ishte kjo rastësi që më çoi pikërisht mue në atë bibliotëkë dhe me ra në ato libra? Ndoshta sepse në ato kohna të vjetra, fisi im i Pervizit të Skurajve kishte qëndrue e luftue përkrah Skanderbeut? Ndoshta ky, kushtrimi i të parëve, më thirri dhe më caktoi të ndjek rrugën e ripërtërimjes së historisë shqiptare, ku Skanderbeu zinte vendin e nderit. Përfundimisht, kënaqësia ma e madhe, si për mue si për lexuesit, asht ajo e njohjes ma mirë dhe vlersimit të Dhimitër Frangut, si një shqiptar i ditun, ndonëse modest, që i vuni detyrë vetes me radhitë historinë e Skanderbeut ashtu siç e kishte përjetue vetë, pranë tij, gjatë 25 vjetëve të epopesë së madhe e heroike të Shqiptarëve, që luftuan për liri dhe pavarësi nan udhëheqjen e njanit prej strategëve ma të shquem të historisë botore, siç ishte Princi Gjergj Kastrioti Skanderbeu”.

[Smth_Poetic]

Shkembimi i letrave te ketyre dy liderave ishte shume interesant. Nuk e di se sa e vertete eshte burimi i ketyre letrave , mgjth mu duk terrheqes sidoqofte.

Dukej qarte se pergjigja e skenderbeut ishte klasike e diplomacise se asaj kohe.

S'besoj se lexuesit e kesaj letre besojne sikur per nje cast se skenderbeu vertet i qendronte asaj qe shkruajti ne ate leter.

Eshte shume naive ta besosh ate gje .