A duhet largohet Janullatos prej kryesise Kishes orthodokse shqiptare?

[ilia spiro]

“...Misioni i këtij libri është të tregojë vlerat e pamohueshme të Orthodhoksisë dhe krishterimit në përgjithësi...”

Fjala e Prof. Dr. Paskal Milos

Fortlumturia Juaj! Të nderuar miq! Sot Prof. Anastasi na ka mbledhur në një rast disi të veçantë, ndryshe nga herë të tjera. Jo për të ndjerë elokuencën depërtuese dhe predikimin e tij mbresëlënës, por për ta njohur atë shumë më tepër se çfarë kemi ditur si një filozof shumëdimensional dhe mbi të gjitha si një teoricien e zhvillues origjinal i Orthodhoksisë në botën e ndërlikuar e komplekse bashkëkohore. Përkthimi në gjuhën shqipe i studimeve të tij për rolin dhe misionin e Orthodhoksisë me titullin shumë domethënës “Globalizmi dhe Orthodhoksia” është një kontribut i vyer i Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë për pasurimin e literaturës që ngërthen problemet e globalizmit, i parë nga një këndvështrim origjinal. Libri nuk është thjesht një përmbledhje studimesh të një teologu epokal të Orthodhoksisë, por edhe një dëshmi e një filozofi, akademiku dhe personaliteti me integritet të shquar ndërkombëtar, që dëshmon erudicionin dhe kulturën e tij enciklopedike në një mënyrë tepër të thjeshtë dhe të kuptueshme. Libri ka një numër të madh idesh dhe tezash tërheqëse dhe origjinale, por, në pamundësi për të qëndruar në të gjitha ato, po shfaqim disa mendime modeste për vlerat e çmuara që paraqesin disa prej tyre. Unë mendoj që mesazhi kryesor që sjell Fortlumturia e Tij në këtë libër nuk është shqetësimi për fatin e Orthodhoksisë në botën e sotme globale, që siç thotë vetë në parathënie e ka kthyer planetin tonë në një qytet të madh me shumë lagje të varfra. Përkundrazi misioni i këtij libri është të tregojë vlerat e pamohueshme të Orthodhoksisë dhe të Krishterimit në përgjithësi në zhvillimin dhe përkryerjen e shoqërisë njerëzore drejt një bashkësie mbarëbotëore të dashurisë sikurse me të drejtë është edhe leitmotivi i këtij libri shumë mbresëlënës. Fortlumturia e Tij ka një vështrim vizionar për botën dhe për të ardhmen e saj. Ai vlerëson lart arritjet e shoqërisë moderne teknologjike, por ndjen thellë edhe shqetësimet që ajo ka sjellë dhe që mund të sjellë në të ardhmen. Në këto shqetësime nuk ndihet vetëm shpirti i trazuar i një apostulli të Orthodhoksisë, por edhe i një qytetari, filozofi dhe akademiku që jeton kohën e tij, që është i ndërgjegjshëm për çekuilibret që sjell zhvillimi intensiv teknologjik dhe për detyrat urgjente që ka shoqëria bashkëkohore për t’u ruajtur nga fenomenet negative dhe shkatërruese që shoqëron zhvillimet e pakontrolluara. Me ndjenjën e këtij shqetësimi Fortlumturia e Tij konstaton se me zhvillimin teknologjik rrezikohemi të hyjmë në një peripeci të tmerrshme vetëshkatërrimi, sepse nuk e përdorim, por e shpërdorojmë natyrën. Njeriu modern, duke humbur vlerën e çdo shenjtërie ka kaluar tashmë në ekstremin tjetër; të shikojë natyrën me një vështrim të përlyer, pa respekt, shpesh me një cinizëm agresiv dhe jo me dashuri. Sillet ndaj saj si grabitës dhe izolohet në strofkat artificiale të tij, por edhe hakmerret. Ky është një shqetësim i natyrshëm, që përputhet me ndjenjat e shumicës së bashkësisë njerëzore. Protokolli i Kiotos është një përpjekje e institucionalizuar e komunitetit ndërkombëtar për t’u mbrojtur nga fenomenet negative që sjell për të ardhmen e njerëzimit abuzimi me natyrën dhe me burimet e saj. Por në dallim nga qeveritë që ruajtjen e ekuilibrit të natyrës e kërkojnë në zbatimin e disiplinave teknike dhe ekologjike, Orthodhoksia e shikon ruajtjen e tij në raportet njeri-natyrë. “Rigjetja e dimensionit të shenjtërisë së natyrës e harmonisë fillestare të saj me natyrën njerëzore është një kontribut vendimtar në arritjen e një shoqërie të vërtetë mbarëbotërore”, - konkludon në një nga faqet e librit Fortlumturia e Tij. Por ne që kemi lexuar veprën dhe për një lexues më të gjerë, që ka rënë në kontakt me medimet dhe analizat që u ka bërë Fortlumturia e Tij të drejtave të njeriut nuk mund të mos konstatojmë se ka një trajtim origjinal që del jashtë dimensioneve të së drejtës ndërkombëtare për të drejtat e njeriut. Ndërkohë që ka një vlerësim të njëjtë për konceptet bazë të të drejtave të njeriut me të drejtën ndërkombëtare, ka ndryshime thelbësore nga pikënisja dhe nga përmbajtja e këtyre të drejtave. Nëse dokumentet ndërkombëtare për të drejtat e njeriut kërkojnë të imponojmë përmes formës së shtrëngimit ligjor dhe politik, Orthodhoksia i kultivon dhe i ushqen ato përmes ndërgjegjes, bindjes dhe besimit. Politika shpeshherë abuzon me terminologjinë e të drejtave të njeriut. Për të më tepër ka rëndësi shfaqja e jashtme sesa garantimi real i tyre. Madje ka ndodhur dhe ndodh që ka edhe standarde të dyfishta për zbatimin e këtyre të drejtave. Këmbëngulja shpeshherë për motive politike vetëm në zbatimin e të drejtave të njeriut duke anashkaluar detyrimin që ka vet njeriu ndaj ligjit dhe shoqërisë ka krijuar një disekuilibër që çon në abuzim dhe shtrembërim të karakterit dhe të synimeve themelore të të drejtave universale të njeriut.

Fortlumturia e Tij ka nënvizuar dhe trajtuar me një profesionalizëm të admirueshëm kundërthënien midis të drejtave dhe detyrave të njeriut në shoqërinë bashkëkohore dhe si personalitet i madh i Orthodhoksisë, Ai di të vlerësojë përqasjet filozofike edhe të përfaqësuesve të tjerë të mëdhenj të qytetërimeve të tjera duke na sjellë aq thjesht dhe natyrshëm në funksion të konkluzionit të vet një nga mësimet e shumta të filozofit dhe shtetarit të urtë indian Mahap Magandi, që në përgjigje të një letre drejtuar drejtorit të përgjithshëm të UNESKO-s shkruante: “Mësova nga nëna ime e pashkolluar edhe pse e urtë, se të gjitha të drejtat që jemi të denjë për t’i gëzuar dhe për t’i ruajtur vijnë nga detyrimet që janë zbatuar. Kështu edhe vetë e drejta e jetës na përket vetëm kur bëjmë detyrën tonë si qytetarë të botës”.

Libri “Globalizmi dhe Orthodhoksia” nuk është thjesht dhe vetëm një raport dualist apo pasqyrë e një shqetësimi për fatet e Orthodhoksisë në botën e sotme. Fortlumturia e Tij shfaqet në këtë libër me dimensionet e një shkencëtari vizionar që e shqetëson realisht e ardhmja e njerëzimit në këtë epokë. Ai pohon anët pozitive të fenomenit, por është shumë i kujdesshëm për të qenë entuziast dhe paralajmëron bindshëm nevojën e kontrollit të rreptë ndaj rrjedhojave negative që ka sjellë dhe mund të sjellë në të ardhmen globabalizmi. Në përballimin e aspekteve negative të këtij fenomeni Ai i jep një rol shumë të rëndësishëm kulturës shpirtërore, rolit të besimeve fetare, të cilat Ai i konsideron si kështjella e identitetit për shumë popuj për ruajtjen e fizionomisë së tyre dhe në këtë kuadër një vend të rëndësishëm i jep Orthodhoksisë jo thjesht në kuptimin e besimit fetar, por edhe të komunitetit të gjerë të njerëzve, klerikë e pjesëtarë laikë të kishës. Thirrja e tij profetike drejt një shoqërie mbarëbotërore të dashurisë është një mesazh gjithëpërfshirës që përbën thelbin filozofik të të gjitha besimeve fetare, universalitetin e tyre historik në rrethana të reja të fillimit të këtij mijëvjeçari. Libri është pasqyrë e një mendjeje të ndritur, por edhe një përkushtim i shërbëtorit të Zotit për njeriun e thjeshtë. Ai mbyllet me mesazhe të mëdha që e kapërcejnë kohën tonë dhe që janë unikale për nga forca e ideve dhe për nga dashuria për njeriun... Dëshiroj t’i mbyll këto vlerësime modeste të miat duke përsëritur disa fjalë profetike që tingëllojnë si një testament i shkruar me kaq pathos, dashuri e dëlirësi nga Fortlumturia e Tij dhe që pavarësisht se u citua nga parafolësi, unë mendoj se e ka vlerën të përsëritet dy herë dhe shumë herë të tjera. Dhe këto janë vërtet fjalë profetike të një mendjeje që vazhdon të jetë vitale, që ka prodhuar dhe prodhon me këtë mendje vitale në Shqipëri një dashuri të pakufishme për njeriun dhe jep mesazhe të pashlysheme për të gjithë shqiptarët, për ndërtimin e një Shqipërie demokratike, tolerante, drejt një Shqipërie që të shikojë drejt së ardhmes dhe që të bëjë hapa të shpejta për t’u bashkuar me të gjithë botën demokratike anembanë, e çmuar për të gjitha vlerat e saj. Dhe këto fjalë unë dëshiroj t’i përsëris edhe një herë tjetër: “Kur e mendoj orthodhoksinë në shekujt që vijnë, e ëndërroj të hapur ndaj zhvillimit, ndaj kushteve të reja të krijuara nga shkenca, arti, teknologjia dhe orthodhoksët e gatshëm për të kuptuar dhe përdorur kodet e komunikimit që do të krijohen. Vendi i orthodhoksisë nuk është në një hapësirë jashtë historisë, por në qendrën e brumosjeve sociale, në pararojë të progresit”.

Ju faleminderit!

[ilia spiro]

Libri “Globalizmi dhe Orthodhoksia” promovohet edhe në Shkodër

GLOBALIZMI DHE ORTHODHOKSIA
Studime të preokupimit orthodhoks nga Anastas Janullatos

Tonin Gjuraj,
Universiteti i Shkodrës “Luigj Gurakuqi”

Ishte viti 1996, kur Samuel P. Huntington boton librin e tij “Përplasja e Qytetërimeve dhe Ribërja e Rendit Botëror”. Ky libër sa interesant, aq dhe i “frikshëm”, gjeneroi shumë diskutime dhe ngriti pyetjen nëse konfliktet midis qytetërimeve do të dominonin të ardhmen e politikës botërore. Autori do të përgjigjej jo vetëm se si përplasjet ndërmjet qytetërimeve janë kërcënimi më i madh ndaj paqes botërore, por edhe si një rend botëror i mbështetur në qytetërime është siguria më e madhe kundër kësaj lufte.
Dhe pikërisht disa vite më vonë, më 2004, vjen në skenë në duart e lexuesve të interesuar një libër tjetër, shumë i dobishëm, “Globalizmi dhe Orthodhoksia” i Kryepiskopit të Tiranës, Durrësit dhe të gjithë Shqipërisë, Prof. Dr. Anastas Janullatos. Në vend të rendit botëror, në fjalët e autorit vjen “bashkësia mbarëbotërore” (fq.23), si një ngjarje në zhvillim, si proces ku fetë kanë detyrimin që kanë lidhur me formimin e kësaj bashkësie. “Në globin tonë tokësor, - thekson autori, - ekziston një polifoni fetare” (fq.24). Më tej, sipas autorit, “kërkimet në fushën e studimit të feve tregojnë se asnjë fe nuk ka arritur deri më sot t’i mposhtë fetë e tjera dhe të mbizotërojë plotësisht në mbarë botën” (fq.24). Kjo është pikëpamja orthodhokse e problemit, që paraprin kuadrin e problemit dhe pjesët në vijim. Libri ka shtatë pjesë, ku, në këndvështrimin tonë, veçohen trajtimet mbi: “Orthodhoksinë dhe të drejtat e njeriut”, “Dialogu me Islamin”, “Kuptimi teologjik i feve të tjera” dhe “Globalizimi dhe bioma fetare”.
...Në analizën e tij për të kaluarën e feve (fq. 25-32), Anastasi, jo vetëm priret të jetë i paanshëm, ndoshta duke ruajtur pozicionin e tij si një lider shpirtëror i respektueshëm, por shfaqet një analist i zoti, sociolog i kujdesshëm dhe padyshim historian i një rangu të lartë. Fetë për autorin kanë qenë faktorë uniteti, por edhe përçarjeje, faktorë lirie, por edhe frenimi të lirive njerëzore. Faktorët shekullorë, rreziqet dhe shtrembërimet e çuditshme të qytetërimit modern nuk mungojnë në analizën e profesorit të nderuar. Megjithatë vizioni dhe përpjekja e krishterë është rruga drejt një shoqërie dashurie, pasi “bashkësia mbarëbotërore”, sipas Anastasit, sjell dyshimin nëse do të formojë një ideal, martirizim të ri, apo kërcënim të ri. “Edhe nëpër çmendina njerëzit rrojnë së bashku - shprehet autori, - por këtë bashkim të tyre e krijon kryesisht vendi, afrimiteti dhe çmenduria e tyre”. (fq. 30/31).
Pra, mungon dashuria, aq e lakmueshme për rendin e sotëm të ri botëror, që mund ta kultivojnë fetë e ndryshme, ndoshta më shumë sesa institucionet e tjera socialpolitike dhe ekonomike. Qyteti ku ne jetojmë është një qytet tipik shumëfetar. Në këtë kontekst, libri “Globalizmi dhe Orthodhoksia”, tezat e tij, vlejnë shumë, sepse autori parashtron detyrën e përbashkët të feve (fq. 63). Bashkëpunimi i popujve nuk duhet të ndërpritet nga divergjencat ekzistuese të njerëzimit lidhur me pikëpamjen e të kuptuarit të historisë dhe të qëllimit të njerëzimit, pasi “ne pikëllohemi, vdesim, qajmë, qeshim, dëshpërohemi shpresojmë, së bashku”. (fq. 64). Autori e përforcon këtë argument kur thotë: “Nuk justifikohemi po të injorojmë pikat e përbashkëta dhe të tregohemi indiferentë për qëndrimin e feve, për sigurinë se ekziston një përvojë dhe një mundësi e ‘përmbibotshme’” (po aty).
Autori i kushton një vëmendje shumë të madhe raportit të kishës me të drejtat e njeriut, veçanërisht dy shekujt e fundit. Ai nënvizon vizionin orthodhoks, sipas të cilit, “për të përkrahur të drejtat e njeriut, Kisha Orthodhokse, përveç doktrinës, disponon edhe një përvojë të thellë besimi dhe jete liturgjike, me të cilën është në gjendje t’i frymëzojë anëtarët e saj, t’i ndihmojë për t’u ripozicionuar dhe për t’u penduar, t’i bëjë ata faktorë drejtësie, paqeje dhe dashurie” (fq. 97).
...Një kapitull domethënës është ai i dialogut bizantino-islamik, në tri fazat e tij (fq. 148-176). Prof. Dr. Anastasi ruan dukshëm dialogun dhe respektin për fetë e tjera kur thotë se “njeriu që ka një besim tjetër, nuk e humbet kurrë cilësinë e tij bazë, qytetarinë e tij shpirtërore” (fq. 176). Dialogu ndërfetar tingëllon shumë aktual në ditët tona, ku konfliktet e ndryshme të dekadave të fundit kanë marrë, jo rrallë, edhe ngjyrime fetare. Respekti ndaj personalitetit dhe lirisë së bashkëbiseduesve në dialog përbën një bazament të fuqishëm për ndërtimin dhe konsolidimin e dialogut ndërfetar, brenda vetë feve dhe mes tyre.
Më tej autori tregon një interes shumë të madh ndaj feve të tjera (kapitulli V), kuptimit teologjik të tyre. Ai paraqitet një njohës i shkëlqyer i tyre.
Në përfundim, Prof. Dr. Anastasi përcakton faktorët e globalizimit në kohën e sotme: zhvillimet teknologjike, evidentimi i kapitalizmit si zgjidhje e vetme alternative, veprimet dhe vendimet e shteteve të mëdha, si planifikime politike të atyre që ekonomikisht janë të fuqishëm. Autori konstaton se globalizimi nuk është vetëm një proces ekonomik, por ai është imponim i drejtpërdrejtë ose i tërthortë i një sistemi mendimi, që injoron apo dhe shkatërron veçoritë e popujve dhe njerëzve të veçantë, dhe mënjanon ose prish vlerat, siç janë miqësia, ndershmëria dhe vetëpërmbajtja, duke paraqitur një model konsumi me synime për fitime të vazhdueshme, nën ndikimin e të cilit shpesh shkatërron marrëdhëniet njerëzore (fq. 264). Nëse një argument i tillë i autorit qëndron edhe për vende të tilla si Shqipëria me një tranzicion të tejzgjatur, por edhe me aspiratën e palëkundur për integrim, kjo mbetet për t’u debatuar më tej. Në këtë kontekst, leximi i këtij libri të jep kënaqësi dhe të bën të mendosh shumë, të intrigon, por edhe të përfshin në diskutimin e çështjeve delikate të rolit të feve, ndikimit të tyre social në kohën e sotme, kuptimit dhe rolit të globalizimit dhe procesit të integrimit të Shqipërisë, si një vend shumëfetar.

[dias10]

Ok, Ilia por dua te te kujtoj se kjo teme eshte per te diskutuar nese duhet te qendroje Anastasi ne Shqiperi apo jo, ne SHQIPERI. Sill nje analize tenden me pak fjale pse duhet te qendroje i derguari i Kishes greke ne Shqiperi, pse duhet te behen meshat ne gjuhen greke. Me pak fjale ashtu sic di ti.

[dias10]

Dhe dicka tjeter, pse ky bari i Perendise nxitoi ta shpallte vehten Kryepeshkop i TIRANES, DURRESIT, Llakatundit, Bubullimes dhe gjithe SHQIPERISE ?

[ilia spiro]

Fakte

te mara edhe nga ky forum.




3) Qe ka deklaruar se eshte i perkohshem ne krye te KOASH dhe ka mashtruar

e qendron akoma aty ne kundershtim me statusin e KOASH ku eshte e qarte se kreu i KOASH duhet te jete Shqiptar me kombesi Shqiptare

Etj etj etj.

Organizimi i struktutave te KOASH-it

Janë riorganizuar enoritë orthodhokse dhe po zhvillohet veprimtaria liturgjike, predikuese dhe katekiste në shumicën e qyteteve dhe të fshatrave.


Në vitin 1998, u formua Sinodi i Shenjtë i Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë, i përbërë nga Kryepiskopi Anastas, Mitropoliti i Beratit Ignati, Mitropoliti i Korçës Joani, Episkopi i Apollonisë Kozmai (i fjetur në vitin 2000) dhe me Kryesekretar Protopresviter Jani Trebicka.


Në vitin 2006 u dorëzuan edhe tre episkopë të rinj: Arkimandrit Dhimitër Sinaiti, Mitropolit i Gjirokastrës, Arkimandrit Nikolla Huka, i cili mori titullin Episkop i Apollonisë dhe Arkimandrit Andon Merdani, i cili mori titullin Episkop i Krujës (dy të fundit janë episkopë ndihmës të Kryepiskopit). Të gjithë hierakët janë anëtarë të Sinodit të Shenjtë me të drejtë të plotë vote.


Nga 3-4 nëntor 2006, në Manastirin e Shën Vlashit, në Durrës, u mblodh posaçërisht Asambleja Kleriko-laike e Kishës, e përbërë nga 257 anëtarë, e cila shqyrtoi nen për nen dhe pranoi unanimisht Statutin e ri të Kishës.


Më 6 nëntor, u mblodh Sinodi i Shenjtë, i cili aprovoi Statutin e Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë.

( I.S. :Pra qe prej dates 6 Nentor 2006 eshte ne fuqi Statuti i ri i KOASH-it dhe eshte shfuqizuar ai i vitit 1929, sipas te cilit duhej qe Kryepiskpi te ishte me kombesi shqiptare)

[dias10]

Më 6 nëntor, u mblodh Sinodi i Shenjtë, i cili aprovoi Statutin e Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë.

( I.S. :Pra qe prej dates 6 Nentor 2006 eshte ne fuqi Statuti i ri i KOASH-it dhe eshte shfuqizuar ai i vitit 1929, sipas te cilit duhej qe Kryepiskpi te ishte me kombesi shqiptare)

Po sigurisht Sinodi i "Shenjte" """Shqiptar""" i perbere nga 2 greke dhe 1 arvanitas(nje race kjo e zhdukur qe ne kohen e dinosaureve atje ku gjendet sot Greqia) nje shqiptari qe nuk dihet kur ka qene hera e fundit qe ka marre pjese ne nje mbledhje te Sinodit, dhe nje "shqiptari" tjeter qe eshte peshkop i Krujes ku me zor gjen 5 ortodokse, do te merrte vendimin aq te mirepritur prej shqiptareve qe ne krye te Kishes AUTOQEFALE SHQIPTARE te ishte nje .......i huaj. Ky lajm gezoi dhe F. Nolin atje ne parajse. Por me shume Nolin e gezoi fakti qe meshat e kishes behen ne greqisht, pra ne gjuhen qe Noli po flet ketu:

http://arbenia.forumotion.com/litera...-1962-t195.htm

[ilia spiro]

Ok, Ilia por dua te te kujtoj se kjo teme eshte per te diskutuar nese duhet te qendroje Anastasi ne Shqiperi apo jo, ne SHQIPERI. Sill nje analize tenden me pak fjale pse duhet te qendroje i derguari i Kishes greke ne Shqiperi, pse duhet te behen meshat ne gjuhen greke. Me pak fjale ashtu sic di ti.

Une, z. dias10, ne fakt kam folur nja tre here me siper duke shfaqur qarte edhe mendimin tim per kete ceshtje e nuk dua te perseris gjera te thena e te sterthena prej meje.
Ketu vetem dua te shtoj dicka, por duhet te thellohesh qe ta kuptosh sepse ka pak fryme teologjike.
Se pari, Anastasi nuk eshte i derguar i Kishes Greke. Ai ka ardhur ne Shqiperi me urdhrin e Patriarkanes se Kostandinopolit (Stambollit), si organ i vetem qe mund te bente dicka te tille dhe ardhja e tij u prit me entuziazem nge orthodhokset shqiptare.
Fakti qe Kryepiskopi ka kombesi greke, per Kishen Orthodhokse nuk perben asnje problem. Ai mund te ishte edhe me origjine ruse, serbe, rumune, ceke, etj., boll qe te ishte orthodhoks, pasi per ne Kisha eshte Nje. Tek ne nuk ka dallim ndermjet kombeve, racave, ngjyrave, pozites shoqerore, etj. Nese eshte i pagezuar ne Kishen Orthodhokse (e cila eshte mbareboterore), per ne eshte vella ne besim.

Nga ana tjeter, gjithe sa rreshtova me siper japin pak a shume nje tabllo te qarte se cili eshte Kryepiskopi yne. Dhe nga sa postova del qe eshte nje figura, jo vetem fetare, por edhe poliedrike, shkencore e humanitare.
Ai eshte me nje bagazh dhe eksperience kaq te madhe, sa Kishes Orthodhokse Shqiptare ju be nje nder i madh me ardhjen e tij ne krye te saj, ne nje kohe kur gjithcka ishte e rrenuar dhe nuk kishte asnje Kishe ne kembe.
Me nderhyrjen e tij eshte bere gjithcka aq sa mund te thuhet se Kisha Orthodhokse Autoqefale e Shqiperise dhe Kryepiskopi +Anastas jane nje dhe te pandare.
Dhe e them me bindje te plote se Kryepiskopi yne eshte nje ndihme e madhe edhe per Shqiperine dhe shqiptaret, gje qe del qarte nga shkrimet.
Nuk mund te gjendet, jo shqiptar, po asnje tjeter figure tjeter boterore qe mund te rivalizoje me te ne postin qe ai ka marre.

[dias10]

Fakti qe Kryepiskopi ka kombesi greke, per Kishen Orthodhokse nuk perben asnje problem. Ai mund te ishte edhe me origjine ruse, serbe, rumune, ceke, etj., boll qe te ishte orthodhoks, pasi per ne Kisha eshte Nje. Tek ne nuk ka dallim ndermjet kombeve, racave, ngjyrave, pozites shoqerore, etj. Nese eshte i pagezuar ne Kishen Orthodhokse (e cila eshte mbareboterore), per ne eshte vella ne besim.

Kisha eshte nje, per ty dhe per te gjithe ne, por ka vetem një KISHE ORTODOKSE AUTOQEFALE SHQIPTARE , dhe vetem nje SHQIPERI. Pra dergimi i Kryepeshkopit prej Patriarkanes se Stambollit ishte jashte autoritetitit te saj. Statusi i Kishes e thoshte qarte: nga te vdekshmit vetem nje shqiptar mund te drejtoje kishen Shqiptare. Pastaj nga ana teologjike Anastasi mund te jete i pazevendesueshem por kjo nuk i jep te drejten te drejtoje atje ku nuk e ka vendin.

[ilia spiro]

Kisha eshte nje, per ty dhe per te gjithe ne, por ka vetem një KISHE ORTODOKSE AUTOQEFALE SHQIPTARE , dhe vetem nje SHQIPERI. Pra dergimi i Kryepeshkopit prej Patriarkanes se Stambollit ishte jashte autoritetitit te saj. Statusi i Kishes e thoshte qarte: nga te vdekshmit vetem nje shqiptar mund te drejtoje kishen Shqiptare. Pastaj nga ana teologjike Anastasi mund te jete i pazevendesueshem por kjo nuk i jep te drejten te drejtoje atje ku nuk e ka vendin.

Nese ben sikur s`kupton kjo eshte ceshtje tjeter....humoristike...e une e pranoj humorin.
Por per faktin a eshte i ligjshem apo jo Kryepiskopi, une sapo e kam sqaruar:

Nga 3-4 nëntor 2006, në Manastirin e Shën Vlashit, në Durrës, u mblodh posaçërisht Asambleja Kleriko-laike e Kishës, e përbërë nga 257 anëtarë, e cila shqyrtoi nen për nen dhe pranoi unanimisht Statutin e ri të Kishës.

Më 6 nëntor, u mblodh Sinodi i Shenjtë, i cili aprovoi Statutin e Kishës Orthodhokse Autoqefale të Shqipërisë.

( I.S. :Pra qe prej dates 6 Nentor 2006 eshte ne fuqi Statuti i ri i KOASH-it dhe eshte shfuqizuar ai i vitit 1929, sipas te cilit duhej qe Kryepiskopi te ishte me kombesi shqiptare)
Pra, +Anastasi eshte ne vendin e duhur. Ai u riafirmua nga Kongresi dhe Sinodi i Shenjte.

[Vista]

Te ishte ndonje i huaj ne Greqi ne postin e Janullatosit , ihaa deri tash 1000 her e kishin vra.