Njehshmeria e Zotit tek te krishteret dhe muslimanet

[_Mersin_]

Nqs do te thuash qe Trinia nuk eshte nje mesim dogmatik i shpalosur me spjegime qe ne Bibel, atehere, po, kjo eshte e vertete. Megjithate nuk mund te thuhet se nuk ka pasazhe biblike qe flasin per Nje Perendi Tre personal. As Gjithkundodhja e Zotit, megjithese permendet ne Bibel, nuk spjegohet aty ne ate menyre qe mendja e njeriut ta kuptoje qarte se si eshte e mundur logjikisht kudondodhja.
Pastaj nuk duhet harruar se Hebrejte, megjithese monoteiste, nuk kane pasur nje mesim uniform, te percaktuar mbi Perendine dhe natyren e Tij, apo mbi boten e pertejme.




Patjeter qe ka njerez qe besojne ne nje helenizim te sektit jude krtistian.

Te krishteret kurre nuk kane pranuar kete pozicion. Madje vete Eterit e Kishes qe perdoren kulturen dhe diturine helene per te shprehur te vertetat e krishterimit, kane qene ne shumice anti-helen, ne sensin qe helen per ta ne ate kohe ishte = pagan.
Kultura helene u perdor vetem si mjet shprehes i te vertetave te krishtera, e jo si burim krijues i tyre.


Rendesi ka qe te kuptohet, sic e thashe me siper, se akuza e te berit SHOK Zotit/Perendise/Allahut, u shkon per shtat herezive kristiane (Ariusi etj), se sa vete doktrines kishtare mbi Trinitetin.
Ne herezine Ariane, Krishti eshte nje lloj gjysem perendie, tjeter dhe pervec Perendise se vertete Nje, i cili i gjendet prane Perendise, e ndihmon Ate.

Ne mesimin mbi Trinitetin, ne dallim, Krishti, si Bir i Perendise, nuk eshte aspak dikush TJETER jashte dhe vecmazi Atit, por Ai eshte i se njejtes natyre dhe i bashkeperjetshem me Atin, duke qene i dallueshem vetem ne hipostaze (Person).

Atehere sipas jush Zoti nje perbehet nga tre persona si i quani ju.

Me thuaj ku eshte argumenti biblik se keto te tre personifikojne Njeshin.Me thuaj ku tregohet ne bibel ne mynyre direkte se Triniteti simbolizon ose personifikon Zotin e NJE.

Jezusi eshte pjese Qenies se Zotit?
Fryma e shenjte eshte pjese Qenies se Zotit?

Ju mendoni se Zoti ne te njejten kohe ka qene Zot ne qiell , Jezus-njeri ne toke dhe Fryme e shenjte -pellumb ne toke?

Perdora fjalen pellumb mbasi ne bibel permendet se fryma e shenjte u be pellumb kur edhe Jezusi ishte Njeri .

Me cfare argumentash biblike i mbroni keto teza dhe keto pyetje.

[crici_01]

BESOJ NË HYJIN ATË




198 Dëshmimi ynë i fesë fillon me Zotin, sepse Zoti është «i pari dhe i fundit» (Is 44, 6), Fillimi dhe mbarimi i çdo gjëje. Besojma fillon me Hyjin Atë, sepse Ati është Veta e parë hyjnore e të Shenjtërueshmes Trini; Simboli ynë nis me krijimin e qiellit e të tokës, sepse krijimi është fillimi dhe themeli i të gjitha veprave të Zotit.



Neni 1
«BESOJ NË HYJIN, ATIN E GJITHPUSHTETSHËM,
KRIJUESIN E QIELLIT E TË TOKËS»



Paragrafi 1.
BESOJ NË HYJIN

199 «Unë besoj në Hyjin»: ky pohim i parë i dëshmisë së fesë është edhe më i rëndësishmi, themelori. I gjithë Simboli bën fjalë për Zotin, dhe nëse flet edhe për njeriun e për botën, këtë e bën në lidhje me Zotin. Nenet e Besojmës varen të gjithë nga i pari, ashtu si Urdhërimet që janë shtjellimi i të parit. Nenet e tjerë na bëjnë ta njohim më mirë Zotin, ashtu si u është zbuluar njerëzve në mënyrë progresive. «Prandaj të krishterët me të drejtë pohojnë si gjë të parë besimin në Zotin» .

I. «Besoj në një Hyj të vetëm»
200 Me këto fjalë fillon Besojma e Nikesë-Kostantinopolit. Rrëfimi i karakterit unik të Zotit, që e ka rrënjën te Zbulesa hyjnore në Besëlidhjen e Vjetër, është i pandashëm nga ai i ekzistencës së Zotit dhe është po aq themelor. Zoti është Një i Vetëm ; nuk ka veçse një Zot të vetëm: «Feja e krisherë beson dhe pranon një Zot të vetëm, unik për nga natyra, për nga substanca dhe për nga esenca (thelbi)» .
201 Izraelit, të zgjedhurit të vet, Zoti i është zbuluar si i Vetëm : «Dëgjo, Izrael! Zoti, Hyji ynë, është një Zot i vetëm! Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd e me gjithë fuqinë tënde!» (Lp 6, 4-5). Nëpërmjet profetëve, Zoti e fton Izraelin dhe të gjitha kombet që t’i drejtohen Atij, të Vetmit: «Kthehuni kah unë e do të shpëtoni, të gjitha viset e tokës, se unë jam Hyj e tjetër s’ka! … Para meje çdo gju do të përkulet, e çdo gjuhë do të bëjë betim, e do të thotë: vetëm në Zotin ka drejtësi e forcë!» (Is 45, 22-24) .
202 Vetë Jezusi e vërteton që Zoti «është i vetmi Hyj» dhe se duhet dashur me gjithë zemër, me gjithë shpirtin, me gjithë mendjen, me të gjitha fuqitë . Në të njëjtën kohë lë të kuptohet që edhe ai vetë është «Zoti» . Të rrëfesh që «Jezusi është Zot» është një veçantí e besimit të krishterë. Kjo nuk është në kundërshtim me besimin në një Zot të Vetëm. Të besosh në Shpirtin Shenjt «që është Zot dhe jep Jetën» nuk sjell asnjë ndarje në Zotin si të vetëm:
Besojmë me ngulm dhe e rrëfejmë haptas që një i vetëm është Zoti i vërtetë, i amshuar dhe i pafundshëm, i gjithëpushtetshëm, i pandryshueshëm, i pakuptueshëm dhe i patregueshëm me gojë, Ati, Biri dhe Shpirti Shenjt: tri Veta por një Qenie, një Substancë e vetme, domethënë Natyrë absolutisht e thjeshtë .

II. Zoti zbulon Emrin e vet
203 Zoti i është zbuluar Izraelit, popullit të vet, duke ia bërë të njohur emrin e vet. Emri shpreh thelbin, identitetin e personit dhe kuptimin e jetës së tij. Zoti ka një emër. Nuk është një fuqi anonime. Të zbulosh emrin do të thotë të bëhesh i njohur për të tjerët; në një farë mënyre është ta dorëzosh vetveten duke u bërë i kapshëm, i aftë që të njihesh në mënyrë më intime dhe të quhesh personalisht.
204 Zoti i është zbuluar popullit të vet në mënyrë progresive e nën emra të ndryshëm; por zbulimi i emrit hyjnor i bërë Moisiut në teofaninë e kaçubës së zjarrtë, në prag të Daljes dhe të Besëlidhjes së Sinait, është treguar si zbulimi themelor për Besëlidhjen e Vjetër dhe të Re.

HYJI I GJALLË
205 Zoti e thërret Moisiun nga mesi i një kaçubeje që digjet pa u konsumuar dhe i thotë «Unë jam Hyji i atit tënd Abrahamit, Hyji i Izakut, Hyji i Jakobit» (Dal 3, 6). Zoti është Zoti i etërve, ai që i kishte thirrur dhe udhëhequr patriarkët në udhëtimet e tyre. Është Zoti besnik dhe i dhimbshëm që i kujton ata dhe premtimet e veta; ai vjen për të çliruar pasardhësit e tyre nga skllavëria. Ai është Zoti që, përtej hapësirës dhe kohës, mundet dhe do një gjë të tillë dhe që, për të realizuar këtë plan, do të vërë në veprim gjithëpushtetësinë e vet.

«UNË JAM AI QË JAM»
Moisiu i tha Hyjit: «Qe po qe se unë po shkuakam te bijtë e Izraelit dhe po ju thënkam: Hyji i etërve tuaj më dërgoi tek ju. Po nëse më thonë: ‘Si e ka emrin?’, çka do t’u them?». Hyji i tha Moisiut: «Unë jam ai që jam!».
Dhe Hyji i tha përsëri Moisiut: Unë-Jam më ka dërguar tek ju... Ky është emri im i përhershëm, me këtë emërtim do të kujtohem prej breznive në brezni» (Dal 3, 13-15).
206 Duke zbuluar Emrin e vet të mistershëm YHWH, «Unë jam ai që Është» ose «Unë jam ai që jam, Zoti thotë kush është ai dhe me çfarë emri duhet të thirret. Ky emër hyjnor është i mistershëm, ashtu si Zoti që është Mister. Në të njëjtën kohë është një Emër i zbuluar dhe gati mospranimi i një emri; pikërisht për këtë e shpreh, si s’ka më mirë, realitetin e Zotit, në mënyrë të pakufishme më lart se çdo gjë që ne mund të kuptojmë ose të themi: ai është «Zoti i fshehur» (Is 45,15), emri i tij është i pashprehshëm , dhe është Zoti që bëhet i afërm për njerëzit.
207 Duke zbuluar emrin e vet, Zoti zbulon në të njëjtën kohë besnikërinë e vet që ka qenë përgjithmonë dhe është përgjithmonë, e vlefshme për të kaluarën («Unë jam Zoti i etërve të tu», Dal 3, 6), si dhe për të ardhmen («Unë do të jem me ty», Dal 3, 12). Zoti që zbulon emrin e vet si «Unë jam», zbulohet si Zoti që është gjithmonë aty, i pranishëm përkrah popullit të vet për ta shpëtuar.
208 Përballë pranisë magjepsëse dhe të mistershme të Zotit, njeriu zbulon vogëlsinë e vet. Përpara kaçubës në flakë, Moisiu heq sandalet dhe mbulon fytyrën në prani të shenjtërisë hyjnore. Përpara Lavdisë së Zotit tri herë të shenjtë, Isaia thërret: «I mjeri unë! Jam i humbur, sepse njeri me buzë të papastra jam unë» (Is 6, 5). Përpara shenjave hyjnore që Jezusi kryen Pjetri thërret: «Zot, largohu prej meje që jam një mëkatar» (Lk 5, 8). Por, meqë Zoti është i shenjtë, mund ta falë njeriun që para tij e njeh veten si mëkatar: «Nuk do t’i jap shfrim zemërimit tim... sepse jam Zot e jo njeri, jam Shenjti në mes teje» (Oz 11, 9). Edhe apostulli Gjon do të thotë: «Përpara tij do ta qetësojmë zemrën tonë, për çdo gjë që ajo të na qortojë. Zoti është më i madh se zemra jonë dhe njeh çdo gjë» (1 Gjn 3, 19-20).
209 Populli i Izraelit nuk e shqipton Emrin e Zotit, për nderim ndaj shenjtërisë së tij. Gjatë leximit të Shkrimit shenjtë Emri i zbuluar zëvendësohet me titullin hyjnor «Zot (Zotëri)» («Adonai», në greqishte «Kyrios»). Me këtë titull do të shpallet karakteri hyjnor i Jezusit: «Jezusi është Zot».

«HYJI I MËSHIRSHËM E I BUTË»
210 Mbas mëkatit të Izraelit, me të cilin është larguar nga Zoti për të adhuruar viçin e artë , Zoti dëgjon ndërmjetësimin e Moisiut dhe pranon të ecë në mes të një populli të pabesë, duke e shfaqur në këtë mënyrë dashurinë e vet . Moisiut që kërkon të shohë lavdinë e tij, Zoti i përgjigjet: «Do ta bëj të kalojë para teje të gjithë shkëlqimin tim dhe do të shpall emrin tim: Zot (YHWH), përpara teje» (Dal 33, 18-19). Dhe Zoti kaloi përpara Moisiut e shpalli: «YHWH, YHWH, Hyji i mëshirshëm e i butë, i durueshëm e shumë i mëshirshëm dhe i vërtetë» (Dal 34, 5-6). Atëherë Moisiu rrëfen se Zoti është një Hyj që fal .
211 Emri hyjnor «Unë jam» ose «Ai është» shpreh besnikërinë e Zotit, i cili, me gjithë pabesinë e mëkatit të njerëzve dhe ndëshkimin që meriton, «qëndron besnik me mijëra brezni» (Dal 34, 7). Zoti zbulon se është «i pasur me mëshirë» (Ef 2, 4) duke arritur që të japë Birin e vet. Jezusi, duke dhënë jetën për të na shpëtuar nga mëkati, do të zbulojë se edhe ai mban Emrin hyjnor: «Pasi ta keni ngritur Birin e njeriut, atëherë do ta dini që Unë jam» (Gjn 8, 28).

VETËM HYJI ËSHTË
212 Gjatë shekujve besimi i Izraelit ka mundur të zhvillojë dhe të thellojë pasuritë që përmban zbulesa e Emrit hyjnor. Zoti është Zot është i vetëm (unik), jashtë tij nuk ka perëndi të tjera . Ai tejkalon botën dhe historinë. Është Ai që ka bërë qiellin dhe tokën: «këto do të mbarojnë ndërsa ti mbetesh për amshim, gjithçka do të vjetrohet si petku… kurse ti i vetmi je gjithmonë i njëjtë-vitet e tua kurrë nuk kanë të sosur» (Ps 102, 27-28). Në të «nuk ka ndërrim as hije ndryshimi» (Jak 1, 17). Ai është «ai që është» prej amshimit dhe në amshim, prandaj i qëndron besnik vetvetes dhe premtimeve të veta.
213 Zbulimi i Emrit të pashprehshëm «Unë jam ai që jam» përmban pra të vërtetën që vetëm Zoti Është. Në këtë vështrim tashmë përkthimi i të Shtatëdhjetëve dhe, në vazhdën e tyre, Tradita e Kishës e kanë kuptuar Emrin hyjnor: Zoti është plotësia e Qenies dhe e çdo përsosmërie, pa fillim dhe pa mbarim. Ndërsa të gjitha krijesat kanë marrë nga ai çdo gjë që janë dhe që kanë, vetë ai është qenia e vet dhe është nga vetvetja çdo gjë që është.

[Uarda-1]

BESOJ NË HYJIN ATË




198 Dëshmimi ynë i fesë fillon me Zotin, sepse Zoti është «i pari dhe i fundit» (Is 44, 6), Fillimi dhe mbarimi i çdo gjëje. Besojma fillon me Hyjin Atë, sepse Ati është Veta e parë hyjnore e të Shenjtërueshmes Trini; Simboli ynë nis me krijimin e qiellit e të tokës, sepse krijimi është fillimi dhe themeli i të gjitha veprave të Zotit.



Neni 1
«BESOJ NË HYJIN, ATIN E GJITHPUSHTETSHËM,
KRIJUESIN E QIELLIT E TË TOKËS»



Paragrafi 1.
BESOJ NË HYJIN

199 «Unë besoj në Hyjin»: ky pohim i parë i dëshmisë së fesë është edhe më i rëndësishmi, themelori. I gjithë Simboli bën fjalë për Zotin, dhe nëse flet edhe për njeriun e për botën, këtë e bën në lidhje me Zotin. Nenet e Besojmës varen të gjithë nga i pari, ashtu si Urdhërimet që janë shtjellimi i të parit. Nenet e tjerë na bëjnë ta njohim më mirë Zotin, ashtu si u është zbuluar njerëzve në mënyrë progresive. «Prandaj të krishterët me të drejtë pohojnë si gjë të parë besimin në Zotin» .

I. «Besoj në një Hyj të vetëm»
200 Me këto fjalë fillon Besojma e Nikesë-Kostantinopolit. Rrëfimi i karakterit unik të Zotit, që e ka rrënjën te Zbulesa hyjnore në Besëlidhjen e Vjetër, është i pandashëm nga ai i ekzistencës së Zotit dhe është po aq themelor. Zoti është Një i Vetëm ; nuk ka veçse një Zot të vetëm: «Feja e krisherë beson dhe pranon një Zot të vetëm, unik për nga natyra, për nga substanca dhe për nga esenca (thelbi)» .
201 Izraelit, të zgjedhurit të vet, Zoti i është zbuluar si i Vetëm : «Dëgjo, Izrael! Zoti, Hyji ynë, është një Zot i vetëm! Duaje Zotin, Hyjin tënd, me gjithë zemrën tënde, me gjithë shpirtin tënd e me gjithë fuqinë tënde!» (Lp 6, 4-5). Nëpërmjet profetëve, Zoti e fton Izraelin dhe të gjitha kombet që t’i drejtohen Atij, të Vetmit: «Kthehuni kah unë e do të shpëtoni, të gjitha viset e tokës, se unë jam Hyj e tjetër s’ka! … Para meje çdo gju do të përkulet, e çdo gjuhë do të bëjë betim, e do të thotë: vetëm në Zotin ka drejtësi e forcë!» (Is 45, 22-24) .
202 Vetë Jezusi e vërteton që Zoti «është i vetmi Hyj» dhe se duhet dashur me gjithë zemër, me gjithë shpirtin, me gjithë mendjen, me të gjitha fuqitë . Në të njëjtën kohë lë të kuptohet që edhe ai vetë është «Zoti» . Të rrëfesh që «Jezusi është Zot» është një veçantí e besimit të krishterë. Kjo nuk është në kundërshtim me besimin në një Zot të Vetëm. Të besosh në Shpirtin Shenjt «që është Zot dhe jep Jetën» nuk sjell asnjë ndarje në Zotin si të vetëm:
Besojmë me ngulm dhe e rrëfejmë haptas që një i vetëm është Zoti i vërtetë, i amshuar dhe i pafundshëm, i gjithëpushtetshëm, i pandryshueshëm, i pakuptueshëm dhe i patregueshëm me gojë, Ati, Biri dhe Shpirti Shenjt: tri Veta por një Qenie, një Substancë e vetme, domethënë Natyrë absolutisht e thjeshtë .

II. Zoti zbulon Emrin e vet
203 Zoti i është zbuluar Izraelit, popullit të vet, duke ia bërë të njohur emrin e vet. Emri shpreh thelbin, identitetin e personit dhe kuptimin e jetës së tij. Zoti ka një emër. Nuk është një fuqi anonime. Të zbulosh emrin do të thotë të bëhesh i njohur për të tjerët; në një farë mënyre është ta dorëzosh vetveten duke u bërë i kapshëm, i aftë që të njihesh në mënyrë më intime dhe të quhesh personalisht.
204 Zoti i është zbuluar popullit të vet në mënyrë progresive e nën emra të ndryshëm; por zbulimi i emrit hyjnor i bërë Moisiut në teofaninë e kaçubës së zjarrtë, në prag të Daljes dhe të Besëlidhjes së Sinait, është treguar si zbulimi themelor për Besëlidhjen e Vjetër dhe të Re.

HYJI I GJALLË
205 Zoti e thërret Moisiun nga mesi i një kaçubeje që digjet pa u konsumuar dhe i thotë «Unë jam Hyji i atit tënd Abrahamit, Hyji i Izakut, Hyji i Jakobit» (Dal 3, 6). Zoti është Zoti i etërve, ai që i kishte thirrur dhe udhëhequr patriarkët në udhëtimet e tyre. Është Zoti besnik dhe i dhimbshëm që i kujton ata dhe premtimet e veta; ai vjen për të çliruar pasardhësit e tyre nga skllavëria. Ai është Zoti që, përtej hapësirës dhe kohës, mundet dhe do një gjë të tillë dhe që, për të realizuar këtë plan, do të vërë në veprim gjithëpushtetësinë e vet.

«UNË JAM AI QË JAM»
Moisiu i tha Hyjit: «Qe po qe se unë po shkuakam te bijtë e Izraelit dhe po ju thënkam: Hyji i etërve tuaj më dërgoi tek ju. Po nëse më thonë: ‘Si e ka emrin?’, çka do t’u them?». Hyji i tha Moisiut: «Unë jam ai që jam!».
Dhe Hyji i tha përsëri Moisiut: Unë-Jam më ka dërguar tek ju... Ky është emri im i përhershëm, me këtë emërtim do të kujtohem prej breznive në brezni» (Dal 3, 13-15).
206 Duke zbuluar Emrin e vet të mistershëm YHWH, «Unë jam ai që Është» ose «Unë jam ai që jam, Zoti thotë kush është ai dhe me çfarë emri duhet të thirret. Ky emër hyjnor është i mistershëm, ashtu si Zoti që është Mister. Në të njëjtën kohë është një Emër i zbuluar dhe gati mospranimi i një emri; pikërisht për këtë e shpreh, si s’ka më mirë, realitetin e Zotit, në mënyrë të pakufishme më lart se çdo gjë që ne mund të kuptojmë ose të themi: ai është «Zoti i fshehur» (Is 45,15), emri i tij është i pashprehshëm , dhe është Zoti që bëhet i afërm për njerëzit.
207 Duke zbuluar emrin e vet, Zoti zbulon në të njëjtën kohë besnikërinë e vet që ka qenë përgjithmonë dhe është përgjithmonë, e vlefshme për të kaluarën («Unë jam Zoti i etërve të tu», Dal 3, 6), si dhe për të ardhmen («Unë do të jem me ty», Dal 3, 12). Zoti që zbulon emrin e vet si «Unë jam», zbulohet si Zoti që është gjithmonë aty, i pranishëm përkrah popullit të vet për ta shpëtuar.
208 Përballë pranisë magjepsëse dhe të mistershme të Zotit, njeriu zbulon vogëlsinë e vet. Përpara kaçubës në flakë, Moisiu heq sandalet dhe mbulon fytyrën në prani të shenjtërisë hyjnore. Përpara Lavdisë së Zotit tri herë të shenjtë, Isaia thërret: «I mjeri unë! Jam i humbur, sepse njeri me buzë të papastra jam unë» (Is 6, 5). Përpara shenjave hyjnore që Jezusi kryen Pjetri thërret: «Zot, largohu prej meje që jam një mëkatar» (Lk 5, 8). Por, meqë Zoti është i shenjtë, mund ta falë njeriun që para tij e njeh veten si mëkatar: «Nuk do t’i jap shfrim zemërimit tim... sepse jam Zot e jo njeri, jam Shenjti në mes teje» (Oz 11, 9). Edhe apostulli Gjon do të thotë: «Përpara tij do ta qetësojmë zemrën tonë, për çdo gjë që ajo të na qortojë. Zoti është më i madh se zemra jonë dhe njeh çdo gjë» (1 Gjn 3, 19-20).
209 Populli i Izraelit nuk e shqipton Emrin e Zotit, për nderim ndaj shenjtërisë së tij. Gjatë leximit të Shkrimit shenjtë Emri i zbuluar zëvendësohet me titullin hyjnor «Zot (Zotëri)» («Adonai», në greqishte «Kyrios»). Me këtë titull do të shpallet karakteri hyjnor i Jezusit: «Jezusi është Zot».

«HYJI I MËSHIRSHËM E I BUTË»
210 Mbas mëkatit të Izraelit, me të cilin është larguar nga Zoti për të adhuruar viçin e artë , Zoti dëgjon ndërmjetësimin e Moisiut dhe pranon të ecë në mes të një populli të pabesë, duke e shfaqur në këtë mënyrë dashurinë e vet . Moisiut që kërkon të shohë lavdinë e tij, Zoti i përgjigjet: «Do ta bëj të kalojë para teje të gjithë shkëlqimin tim dhe do të shpall emrin tim: Zot (YHWH), përpara teje» (Dal 33, 18-19). Dhe Zoti kaloi përpara Moisiut e shpalli: «YHWH, YHWH, Hyji i mëshirshëm e i butë, i durueshëm e shumë i mëshirshëm dhe i vërtetë» (Dal 34, 5-6). Atëherë Moisiu rrëfen se Zoti është një Hyj që fal .
211 Emri hyjnor «Unë jam» ose «Ai është» shpreh besnikërinë e Zotit, i cili, me gjithë pabesinë e mëkatit të njerëzve dhe ndëshkimin që meriton, «qëndron besnik me mijëra brezni» (Dal 34, 7). Zoti zbulon se është «i pasur me mëshirë» (Ef 2, 4) duke arritur që të japë Birin e vet. Jezusi, duke dhënë jetën për të na shpëtuar nga mëkati, do të zbulojë se edhe ai mban Emrin hyjnor: «Pasi ta keni ngritur Birin e njeriut, atëherë do ta dini që Unë jam» (Gjn 8, 28).

VETËM HYJI ËSHTË
212 Gjatë shekujve besimi i Izraelit ka mundur të zhvillojë dhe të thellojë pasuritë që përmban zbulesa e Emrit hyjnor. Zoti është Zot është i vetëm (unik), jashtë tij nuk ka perëndi të tjera . Ai tejkalon botën dhe historinë. Është Ai që ka bërë qiellin dhe tokën: «këto do të mbarojnë ndërsa ti mbetesh për amshim, gjithçka do të vjetrohet si petku… kurse ti i vetmi je gjithmonë i njëjtë-vitet e tua kurrë nuk kanë të sosur» (Ps 102, 27-28). Në të «nuk ka ndërrim as hije ndryshimi» (Jak 1, 17). Ai është «ai që është» prej amshimit dhe në amshim, prandaj i qëndron besnik vetvetes dhe premtimeve të veta.
213 Zbulimi i Emrit të pashprehshëm «Unë jam ai që jam» përmban pra të vërtetën që vetëm Zoti Është. Në këtë vështrim tashmë përkthimi i të Shtatëdhjetëve dhe, në vazhdën e tyre, Tradita e Kishës e kanë kuptuar Emrin hyjnor: Zoti është plotësia e Qenies dhe e çdo përsosmërie, pa fillim dhe pa mbarim. Ndërsa të gjitha krijesat kanë marrë nga ai çdo gjë që janë dhe që kanë, vetë ai është qenia e vet dhe është nga vetvetja çdo gjë që është.

Bravo te pergezoj, NUK DO TE KISHA PATUR MUNDESI TE SHPREHESHA ME MIRE, PERGEZIME DHE PER DURIMIN.

[crici_01]

Uarda-1, faleminderit. E kam pritur një përgjigjië të tille prej teje.
Lutu për mua. Dëshiroj të arrij te një besim i gjiallë si e ke edhe ti.
Me simpati. crici_01.

[Uarda-1]

Uarda-1, faleminderit. E kam pritur një përgjigjië të tille prej teje.
Lutu për mua. Dëshiroj të arrij te një besim i gjiallë si e ke edhe ti.
Me simpati. crici_01.

crici, me thuaj ti cfare feje je?

[crici_01]

Unë i hap sytë e kërkoj. I ndiej në brendësinë time shumë pyetje në lidhje me aspirata kryesore e çdo njeriu (kështu më duket). Ku do ta gjëj një zhgjidhje? Por kam dëgjuar një fjalë shumë të forte: Sepse Perëndia e deshi aq botën... e unë kam nevbojë për këtë dashuri. Me simpati. crici_01

[Uarda-1]

Unë i hap sytë e kërkoj. I ndiej në brendësinë time shumë pyetje në lidhje me aspirata kryesore e çdo njeriu (kështu më duket). Ku do ta gjëj një zhgjidhje? Por kam dëgjuar një fjalë shumë të forte: Sepse Perëndia e deshi aq botën... e unë kam nevbojë për këtë dashuri. Me simpati. crici_01

Sepse Perendia e deshi aq shume boten sa dha Birin e Tij te vetemlindurin qe kushdo qe beson ne Te te kete jeten e perjetshme.
e vazhdova une per ty, te gjithe kemi nevoje per kete dashuri, te gjithe duam ta ndjejme fort doren e tij ne jeten tone, ne zemrat tona, (cudi tani qe po e shkruaj kete gje mu mbushen syte me lot), te falenderoj me zemer qe kerkon te gjesh te verteten dhe me beso, ashtu si Zoti me udhezoiu mua ashtu do te te udhezoje edhe ty.
hapi pak mesazhet private, te lutem

[land]

nuk je myslymone ti warda

[Uarda-1]

nuk je myslymone ti warda

jo jam e krishtere, emrin e kam Uarda dhe jo Warda

[land]

jo jam e krishtere, emrin e kam Uarda dhe jo Warda

scusa tanto e che ho sbagliato una germa