Ngjarja e Qerbelas

[celyy]

Ue Selamu Alejkum vllezer.
Pasi shiat e permendin shum kete ngjarjen e qerbelas, dhe ne diten e ashureve masakrojn veten per tradhtin qe i ben Huseinit r.a, vendosa ta postoj tregimin shkurtimisht te ngjarjes.
Un tju them te drejten nuk e kam dit ngjarjen e qerbelas, e kam dit vetem qe eshte vra Huseini r.a, mirpo si ka nodh ngjarja se kam dit. Pas disa diskutimeve me only_truth vendosa te interesohem me shum rreth ksaj ngjarje dhe kerkova prej disa vllezerve ne Forum Islamik qe te ma pershkruajn ngjarjen e Qerbelas, dhe ja tani e kemi ketu.



Esselamu alejkum vella i nderuar.

Disa informata per luften e Qerbelase dhe Vrasjen e imam Husseini r.a i kam marre nga nji liber boshnjak i Autorit : Salih Kurdi. Shkurtimisht:
Huseini dhe Hasani r.a kane qene dy djemt e Ali Ebu Talibit r.a.Derisa hasanin r.a e kane helmuar ,Huseinin r.a e kane vrare ne Irak ne vendin e quajtur Kerbela,qe sot eshte nji qytet ne jug te Baghdadit,pra midis qytetit Naxhaf dhe Bagdadit.
Dijetari i madh Ibn-Kethiri (komentatori i njohur i Kur'anit) rahimehulla thote:" Kur ju dha beja per nenshtrim Jezidit birit te Muavijes derisa Muavija ishte gjalle ,Huseini,Abdullah b.Omeri (djali i Omerit r.a),Abdurrahman b. Ebi-Beker (djali i Ebu Bekrit), dhe Ibni Abbasi ishin nga ata te cilet nuk deshironin tja jepnin besen.Abdurrahman b. Ebi-Beker nderroj jete dhe i mbet besnik fjales se tij deri ne fund.Mirepo Kur Muavija nderroj jete,ateher Abdullah b.Omeri dhe Ibni Abbasi pastaj ja dhane besen birit te tij Jezidit.Kjo ndodhi ne vitin 60 te hixhrit..Huseini dhe Ibn Zubejri mbeten me vendimin e pare dhe per kete e lishuan Medinen dhe u shperngulen ne Mekke" (El-bidajetu ue nihaje ,8 f.151).
Kur Ata u shperngulen ne Mekke,atyre u arriten shum letra nga Iraku te cilet kerkonin qe ai ta lishon Mekken dhe te shperngulet ne Irak te ta ne qytetin e Kufes,banoret e te cileve vende nuk deshin tja japin besen Jezidit por Huseinit.
Kur moren vesh sahabet per kete ngjarje ata ja terhoqen verejtjen Huseinit qe te mos shkon ne Irak populi i te cilit njiheshte per tradhtija dhe kurthe te shumta.(Ketu permenden shum ngjarje se si sahabet e keshillonin Huseinin...p.sh ne kete menyre e keshillon Bekr b. Abdurrahman b. Haris b.Hasim : "O djali im,a nuk e pe se si vepruan irakijenet me babin dhe vllaun tend,dhe ti tani don tu shkosh atyre,kurse ata jane rober te vertete te dynjase? ..)O xhaxha,Allahu te shperblefte me cdote mire,do te ndodh ashtu si Allahu ka caktuar-ishin fjalet e Huseinit.
Pas arritjes te letrave te shumta,Huseini vendos qe ta dergon atje axhen e tij Muslim b.Akilin b. ebi-Talibin qe ta kqyr situaten dhe te vertetohet per gjendjen.
Me te arritur ne Kufe rreth vetit Muslimi i tubon 40 mij luftetar te flakte te cilet vete se i kishin bere shpatat gati kundra Ubejdullah b. Zijadit njerit me te afert te Jezidit b. Muavijut.Mirepo edhe ky nuk rrin duar kryq, fillon fushaten propagandistike kundra Muslim b. Akilit,dhe i ja arrin qellimit sepse irakijenet filluan te ja kthejne shpinen dhe filluan me te madhe ti dezertojne duke ikur nga taborri i tij saqe ne fund mbeten vetem dy veta.Kete shance e shfrytezoj njifar Muhammed b.Es'as,i cili e zuri rob bashke me shokun e tij dhe ja dergoj ne pallatin e Zijadit i cili u soll shum vrazhde me te duke i vrare dhe i kryqezuar.
Mirepo kete ngjarje nuk e mori vesh Huseini i cili me ishte afruar Kadisijes tri milje nga ngjarja e vertete.Rruges e takon Harb b.Jezid et-Temimi i cili i tha :" Kthehu prapa,atje prapa meje nuk ka ngele asnji e mire !".Por ai ishte i vendosur ne qellimin e tij se bashku me vellaun e Muslim b. Akilit duke thene :Nuk kthehemi derisa ta kerkojme hakkun ose te bjermi shehid.( el bidaje uen-nihaje 8 f.152).Ne kete menyre irakijenet e treguan fytyren e tyre prej munafiku dhe tradhtari.
Ubejdulla b.Zijadi e pregaditi ushtrin e tij kunder Huseinit dhe per komandant e zgjodh Omer b. Sa'di b. ebi Vekas.Huseinin e zateken tevendi i quajtur KERBELA .Ushtrija e Omerit numeronte 45 kalores dhe 100 ushtar kembesori.
Kur u takuan Huseini me qellim qe ti shmanget ndeshjes u tha disa kushte (ta lejon te vdes ne rrugen e Allahut si luftetar kundra qafireve,ose te me lishojsh te kthehem ne Medine ose te me lejojsh tja jap besen Jezidit)te cilat ai nuk i pranoj bile pa e ditur Jezidi per keto kushte,dhe keshtu filloj ndeshja e pergjakshme ne te cilen humbi jeten Huseini r.a se bashku me 17 te rinj nga familja e tij.Vrasesi i tij eshte Semr b. dhul- Xhujus.Pas kesaj koken e Huseinit e hodhen para Ubejdullah b. Zijadit.(El-isabetu fit-temjizi es-sahabe 1 f.334)
Po kjo nuk ishte dhe nuk mbaroi me kaq tani armiqt e islamit i shfrytezojne keto raste QE TE MBJELLIN URREJTJE DHE NDASI MIDIS MYSLIMANEVE DHE TE SHPIFIN LLOJ-LLOJ RRENASH NE KETE DREJTIM.
DUKE I DEMANTUAR KETO RRENA DHE SHPIFJE SHEJHUL ISLAMI IBN TEJMIJJE rahimehulla THOTE :
"AJO CKA TRANSMETOHET PREJ JEZIDIT ESHTE SE AI NUK DESHTE VRASJEN E HUSEINIT,PERKUNDRAZI,KISHTE DESHIR TI SHPREHTE RESPEKT DHE NDER ASHTU SIC E KISHTE POROSITUR I JATI I TIJ MUAVIJA r.a....kUR HUSEINI E MORI VESH SE IRAKIJENET E TRADHETUAN DESHIRONTE TE KTHEHET NE MEDINE OSE TI SHKONTE JEZIDIT OSE TJA LEJONIN TE VRITESHTE NE XHIHAD DUKE KERKUAR SHEHIDLLEKUN KUNDRA QAFIREVE.MIREPO KETO NUK JA LEJOJ UBEJDULLAH B. ZIJADI I CILI DESHIRONTE TA ROBERONTE.KESHTU HUSEINI U VRA SI SHEHID I PAFAJSHEM.KUR PER KETE NGJARJE MORI VESH JEZIDI PRA PER VRASJEN E HUSEINIT,KJO SHUM E MERZITI DHE KA QARE PER KETE RAST (minhaxhu suneh en-nebevije).Pastaj menjiher ka derguar delegacion per te familja e huseinit per ngushellime.
Pyetja eshte a duhet te mallkohet Jezidi pse e ka vrare Huseinin?
Kesaj pyetje i pergjigjet dijetari Ebu Hamid el-Gazali :
"NUK ESHTE ARGUMENTUAR OSE VERTETUAR SE JEZIDI E KA VRARE HUSEININ OSE SE KA DHENE URDHER QE TE VRITET.PRA NUK LEJOHET PER NJI MYSLIMAN TE THOTE SE AI E KA VRARE SEPSE ASNJI MYSLIMAN NUK DUHET TE DJYKOHET PA ARGUMENTE.
POR A ESHTE E LEJUAR TE THUHET "MALLKIMI I ALLAHUT QOFTE MBI VRASESIN E HUSEINIT?"
-PO-BENE KESHTU ME THENE,PRA MALLKIMI I ALLAHUT QOFTE MBI TE.NESE AI PERSON NUK ESHTE PENDUAR PARA VDEKJES,SIC NDODHI RASTI ME VAHSHIN I CILI VRAU HAMZAN r.a, POR PASTAJ U PENDUA.VRASJA ESHTE GJYNAH I MADH DERISA NUK E DIM SE NDOSHTA AI NJERI ESHTE PENDUAR,POR NUK ESHTE NE SHKALLEN E KUFRIT (qe te nxjerr nga dini islam).
DHE NE SITUATEN SIC ESHTE KJO ME SE MIRI ESHTE QE TE MOS FOLET GJE.
Mirepo ka nga njerezit te cilet aq shum e kane ngritur personalitetin e Huseinit sa qe disa kane filluar ta adhurojne dhe ti thurin llojlloj legjendash,duke i dhene disa atribute, duke rene ne shirk.Shejtani kesaj grupe te njerzve u tha qe duhet ta vajtojne,ta kujtojne me llojlloj mundimesh si prerje dhe shpuarje me thika dhe duke rreh veten e tyre ne fytyra dhe neper trup ne diten e ashures.disa shkuan edhe me larg duke share sahabet e Pejkamberit te cilet ai i pergezoj me xhennet qe ne dynja.I pari i cili filloj ti perhap keto genjeshtra ka qene Muhtar b. ebi Ubejd es -Sekafi.
Dhe per fund si thote Shejhul Islami Ibn Tejmijje DHE KJO ESHTE QENDRIMI I EHLI SUNETIT PER TE " :........VRASJA E TIJ PA DYSHIM ISHTE PA HAKK..HUSEINI ISHTE SHEHIDI I PAFAJSHEM...VRASJA E TIJ PER TE ISHTE SHEHIDLLEK E CILA NUK ARRIHET PERPOS SPROVAVE TE MEDHA..QE TE SHKOJNE NE LARTESIT E XHENNETIT FIRDEUS ..(minhaxh sunneh en-nebevije 4 f.550)"
MIRPO VRASJA E TIJ NUK ESHTE TRAGJEDI MA E MADHE PREJ ATYRE TE CILET ISHIN ME TE MIRE SE AI SIC JANE PEJKAMBERET E MEPARSHEM,SAHABET E RRESULIT NE UHUD OSE VRASJA E EBU BEKRIT,OMERIT,OSMANIT,ALIJUT r.a......
Pra Huseinin e vrane persona me karakter te dobet per interes dunjaje dhe motive te dobta pra per pozita.
Kurse nese kujtojme vrasjen e Aliut eshte edhe tragjedi me e madhe sepse vrasesit e tij mendonin se vrasja e Aliut eshte ibadet me i madh..Allahu mustean.
Ue selam.

[celyy]

Nje vella tjeter kishte ofruar nje material me te gjere,e shoh te arsyeshme ta postoj edhe at




-Tragjedia e Kerbelasë - Kush e vrau Imam Huseinin ?

-Përsëritja e tragjedisë së Kerbelasë tradicionalisht ka qenë një tipar i rëndësishëm i natyrës shpirtërore të Shi’itëve. Dramat pasionante të Iranit dhe subkontinentit Indian, literatura, proza dhe poezia, e përbërë nga tema e dëshmorësisë së Huseinit, radiallahu anhu, dhe atmosfera e përgjithshme e vajtimit që mbretëron midis Shi’itëve gjatë muajit Muharrem, të gjitha këto dëshmojnë për rëndësinë e asaj ngjarjeje në kalendarin Shi’it. Me sa duket, Ashura për Shi’itët është dita më e rëndësishme e vitit.
-Sidoqoftë, është për keqardhje që pavarësisht nga vëmendja e stërmadhe që i kushtohet çështjes së Kerbelasë, kjo ngjarje vazhdimisht është përshkruar dyanshëm. Ajo gjithmonë është përshkruar si Huseini kundër Jezidit, e mira kundra së keqes, kërkimi për drejtësi kundra fuqive shkelëse. Shumë nga oportunistët kanë shkuar aq larg, saqë e kanë mbivendosur në këtë ngjarje motivin e Shi’itëve kundra Ehlus-Sunetit.
Në këtë tregim të pjesshëm që përqendrohet në atë çfarë vërtet ka ndodhur në Kerbela, dhe largon vëmendjen nga grupi tjetër fajtor në tragjedinë e Ashuras, gjindet një tjetër tragjedi në vetvete. Sepse, derisa dëshmorësia e Huseinit shpesh është përkujtuar, ndërsa kundërshtarët e tij truporë dhe vrasësit janë identifikuar, mallkuar dhe menjanuar, askush nuk harxhoi bile as një çast hidhërimi kundra atyre që e braktisën atë në momentet vendimtare. Janë mu këta njerëz në hije, të cilët tamam e meritojnë të quhen batakçinjtë e vërtetë të Kerbelasë, mbi të cilët ky artikull mëton të hedhë dritë.
-Ishte Ramazan 60H kur letrat nisën të vinin nga Kufeja në shtëpinë e Abas Ibn Abd el-Muttalib në Meke, ku Husein Ibn Ali po qëndronte pas arratisjes nga Medineja, letra të cilat e ftonin atë për t’i udhëhequr Kufjanët në rebelim kundra Jezid Ibn Muauijes, që e garantonin atë për besnikëri dhe aleancë. Muauije vdiq dy muaj më vonë, dhe pati shumë fyerje kundra birit të tij, Jezidit, për të cilin ishte bërë betimi si trashëgues i tij. Banorët e Kufes posaçërisht e kërkonin Huseinin për udhëheqësi, dhe së shpejti nisën të vinin një mori letrash nga Kufeja. Në ditë të caktuara, ato mbërinin numrin gjashtëqind, me kumtarë që e përshkruanin me entuziazëm përkrahjen që ai do ta pranonte nga Kufjanët.
-Kufeja ishte një vend unik, ndrësa Kufjanët njerëz të pazakontë. Më 37H Ali, radiallahu anhu, e ndërroi kryeqytetin nga Medineja në Kufe, dhe që atëherë ky qytet u bë strehë për ata që pohonin besnikëri partiake ndaj Ehlul-Bejt [Familjes se pejgamberit, salallahu alejhi ue selam]. Pas pajtimit mes Hasanit dhe Muauijes më 41H, shumë nga ata që kishin qenë në ushtrinë e Hasanit u vendosën në Kufe. Në kohën e vdekjes së Muauijes më 60H, ende mund të gjindej një simpati ndaj Aliut në Kufe. Kështu, kur u paraqit mundësia, Kufjanët që ende e konsideronin veten si Shi’itë [përkrahës] të Ehlul-Bejtit, iu kthyen Huseinit për t’i udhëhequr ata kundra Jezidit.
-Huseini vendosi që të dërgojë kusheririn e tij, Muslim Ibn Akil, për të hetuar gjendjen në Kufe. Nëse do ta shihte atë si të realizueshme, ai do ta informonte Huseinin, i cili do të largohej nga familja e tij në Meke për t’iu bashkangjitur atij në Kufe. Muslim mbërriti në muajin Dhul-Kadeh. Kur Kufjanët morën vesh për arritjen e tij, ata shkuan tek ai në shtëpinë e Muslim Ibn Eusexheh el-Asadit, ku ai po qëndronte. Pas pak, 12 000 Kufjanë iu zotuan se do ta përkrahin dhe mbrojnë Huseinin me jetët dhe me pasurinë e tyre. Kur ky numër u rrit në 18 000, Muslimi e ndjeu veten të sigurt për ta nisur një kumtar për tek Huseini, që do ta informonte atë për zotimin e Kufjanëve, duke e ftuar atë që të nisej nga Mekeja.
Informatat në lidhje me ngjarjet në Kufe së shpejti mbërritën te Jezidi në Damask. Ai menjëherë e zëvendësoi Numan Ibn Beshirin, guvernatorin e Kufes, me Ubejdullah Ibn Zijadin e pamëshirshëm me urdhëra për t’u gjetur dhe vrarë Muslim Ibn Akili. Ibn Zijad hyri në Kufe në fillim të muajit Dhul-Hixheh, i shoqëruar me shtatëmbëdhjetë kalorës. Me fundin e turbanit të tij të vendosur mbi fytyrë, ai ishte i panjohshëm. Ndërsa banorët e Kufes, të cilët e pritnin Huseinin, menduan se ai ishte Huseini. “Paqja qoftë me ty, o biri i pejgamberit,” – e përshëndetnin ata. Kështu Ibn Zijad mori vesh për të vërtetën e thashethemeve. Ishte vetëm atëherë kur një nga kalorësit e tij u bërtiti atyre, “Largohuni! Ky është guvernatori, Ubejdullah Ibn Zijad!” që ata kuptuan seriozitetin e gabimit trashanik të tyre.
-Së shpejti pasi mbërriti tek banimi i guvernatorit, Ubejdullah dërgoi një shërbëtor të tijin me një çantë që kishte 3000 dirhem, që të shtirej si një i porsaardhur nga qyteti Sirian Hims, i etur për t’iu bashkangjitur revolucionit, dhe në këtë mënyrë të zbulojë vendndodhjen e Muslimi Ibn Akilit. Ai e gjeti vendndodhjen e Muslimit në shtëpinë e Hani Ibn Urweh dhe iu zotua për besnikëri. Paratë ia dorëzoi Ebu Thumame el-Amirit, i cili ishte arkëtar i Muslimit. Pasi qëndroi me ta për disa ditë, gjatë të cilave ai mësoi shumicën e asaj që duhej ditur lidhur me komplotin e tyre, ai u kthye te Ibn Zijadi dhe e informoi atë. Hani Ibn Urweh u arrestua. Në fillim, ai mohoi të kishte njohuri për vendndodhjen e Muslimit, por kur “i porsaardhuri nga Himsi” i qe prurë përpara tij, ai pranoi. Mirëpo, ai ende refuzonte të zbulonte vendin ku gjindej Muslim Ibn Akil.
-Në ndërkohë Muslimi dëgjoi për arrestimin e Hani Ibn Urwes. Pasi kuptoi se çasti për ndeshje kishte ardhur, ai hodhi kushtrimin për betejë, “Ja Mensur,” në të cilin 4000 burra që ishin zotuar për besnikëri ndaj Huseinit u mblodhën rreth tij dhe vazhduan drejt fortesës së guvernatorit. Kur pa Muslim Ibn Akilin me Kufjanët tek porta e tij, Ubejdullah dërgoi udhëheqës fisnorë dhe i paralajmëroi ata për tërbimin që do t’u lëshohej atyre kur do të vinte ushtria nga Damasku. Së shpejti ushtrisë së Muslimit iu qasën nënat që u thonin bijve të vet, “Eja në shtëpi, këtu ka mjaft njerëz.” Dhe baballarët që u kërcënoheshin bijve të vet, “Eja në shtëpi, se ka mjaft njerëz. Çfarë do të ndodhë nesër kur të mbërrijnë ushtritë e Sirisë nga Damasku? Çfarë do të bëni ju?”
Vendosmëria e njerëzve që kishin pasë bërë betimin e shenjtë për të përkrahur dhe mbrojtur kauzën e Huseinit dhe të Ehlul-Bejtit kundra Jezidit dhe ushtrisë së tij Siriane, njerëzit mbi fuqinë e të cilëve ishin zotimet e besnikërisë ndaj Huseinit që në atë moment po udhëtonte për në Kufe me të afërmit dhe të dashurit e tij, vendosmëria e këtyre Kufjanëve nuk mundi t’u bënte ballë kërcënimeve dhe shkurajimeve të tilla. Një nga një e braktisën Muslim Ibn Akilin tek porta e fortesës së guvernatorit. Afër perëndimit të diellit, ai mbeti me vetëm 30 njerëz. Ai i udhëhoqi ata për në perëndim, e më pas u larguan te hapësira e derës së Kindes, lagje e Kufes. Ai kaloi nëpër atë derë me jo më shumë se 10 njerëz, dhe para se ta dinte këtë, ai mbeti i vetëm në rrugët e Kufes. Të gjithë ata që i patën shkruar Huseinit me nje entuziazëm dhe merak që t’ju vijë dhe t’i udhëheqë ata në rebelim kundra Jezidit, dhe nga 18 000 njerëz të cilët veçse i patën vendosur duart e tyre mbi të tijën vetëm pak ditë më parë, duke u zotuar solemnisht për besnikëri ndaj kauzës për të cilën e kishin pasë thirrë nipin e pejgamberit, salallahu alejhi ue selam, asnjeri nga ata nuk qe aty për t’ia lehtësuar Muslim Ibn Akilit apo për ta strehuar atë natën.
-Përfundimisht, i tharë nga etja, ai trokitit në një derë. Banuesja, një grua e moshuar, e futi brenda kur mori vesh se ai ishte Muslim Ibn Akil. Ajo e fshehu atë në shtëpinë e saj, por i biri i saj, nga i cili mori premtimin se s’do t’i tregonte ndokujt për praninë e tij, priti vetëm deri në mëngjes për ta njoftuar selinë e guvernatorit. Gjëja tjetër që Muslimi kuptoi ishte se shtëpia ishte rrethuar. Tre here ai arriti që t’i dëbonte me shpatë sulmuesit jashtë shtëpisë, por kur ata nisën t’i vëjnë zjarrin shtëpisë, ai qe detyruar që të ballafaqohet me ta jashtë. Ishte vetëm atëherë kur Abd er-Rahman Ibn Muhamed Ibn el-Esheth, një nga ata që u dërguan për ta arrestuar atë, i premtoi atij se do të jetë i sigurt, kur ai e uli shpatën e tij. Kjo ishte gabim, ngase ata ia morën shpatën dhe e hipën në gomar për ta çuar tek Ibn Zijad. Muslim e dinte se e kishte afër vdejken. Ai e luti Ibn el-Eshethin për ta dërguar dikë te Huseini me porosinë vijuese: Te ti më ka dërguar Ibn Akil. Ai të porositë: Kthehu me familjen tënde. Mos u mashtro nga Kufjanët. Ata janë përkrahësit e njëjtë të babait tënd prej të cilëve ai mezi priste të ndahej, me vdekje apo duke u vrarë. Kufjanët me kanë gënjyer mua dhe ty, dhe gënjeshtari s’ka kurrfarë ndjesie.
-Më vonë, po atë ditë, ditën e Arafatit, më 9 Dhul-Hixheh, Muslim Ibn Akil u ngrit në stomin më të lartë të fortesës. Ndërsa po udhëhiqej për në këtë vend, ai shprehte tehlil, tesbih, tekbir dhe istigfar. Fjalët e tij pasqyrojnë zhgënjimin e thellë me njerëzit e Kufes: “O Allah, ji Gjykatës mes nesh dhe njerëzve tanë. Ata na mashtruan dhe na braktisën.” Nga lartësia e stomit koka e tij ra për tokë, duke u shikuar nga ata, ftesa dhe zotimet e të cilëve i patën dhënë aq shumë shpresë, por burracakëria dhe tradhtia e të cilëve e lanë atë të dëshpëruar. Dhe, Huseini ishte duke ardhur.
-Ubejdullah Ibn Zijad kishte pasë hyrë në Meke me vetëm shtatëmbëdhjetë veta. Për secilin njeri që kishte ardhur me të kishte mbi një mijë veta që i patën bërë zotimin e besnikërisë Muslim Ibn Akilit. Megjithkëtë, asnjë fjalë e vetme nuk u tha në mbrotje të tij. Asnjë zë i vetëm nuk pati guxim të kundërshtonte ekzekutimin e tij. Dhe këta ishin të njëjtit njerëz që i thonin Huseinit, “Eja, ne jemi me ty.”
Me pranimin e letrës së Muslimit, Huseini nisi të përgatitet që të udhëtojë për në Kufe. Ai menjëherë nisi një kumtar, Kajs Ibn Mus’hir, që t’i informojë Kufjanët për arritjen e shpejtë të tij. Ky kumtar u zu rob nga Ubejdullah Ibn Zijad, i cili e urdhëroi atë që të hipë mbi muret e fortesës dhe haptas të mallkojë Huseinin dhe babanë e tij. Në vend të kësaj, ai e lavdëroi Aliun dhe Huseinin, duke u thënë atyre se Huseini ishte duke ardhur dhe duke i nxitur ata për ta ndihmuar atë, siç kishin pasë premtuar. Ai i dha fund fjalimit të tij të shkurtër duke mallkuar Ibn Zijadin. Me urdhërin e Ibn Zijadit, ai u kap e u largua nga ledhet e dheut dhe u vra. Përkundër kësaj lutjeje të flaktë, banorët e Kufes nuk lëvizën.
Në Meke, një numër sahabësh të shquar dhe bij të sahabëve u përpoqën ta zhbindnin Huseinin nga shkuarja në Meke, dhe e përkujtuan atë për paqëndrueshmërinë e Kufjanëve me babanë dhe vëllanë e tij. Abdullah Ibn Abas, Abdullah Ibn Umer, Xhabir Ibn Abdullah, Ebu Se’id el-Hudri, vëllai i tij, Muhamedi, dhe dhëndërri e kushëriri i tij, Abdullah Ibn Xhafer, të gjithë këta u munduan ta bindnin që mos të shkonte në Irak. Mirëpo, ai kishte vendosur. Ai u nis nga Mekeja më 8 Dhul-Hixheh, duke mos e ditur përfundimin e tmerrshëm të Muslim Ibn Akilit.
-Pas një udhëtimi të rëndë pothujase një mujor, grupi i tij mbërriti në Irak. Ishte aty që ai për herë të parë dëgjoi për tradhtinë e Kufjanëve dhe vdekjen e Muslim Ibn Akilit. Më vonë ai po ashtu mori vesh për vdekjen e Kajs Ibn Mus’hir. Në ndërkohë, një numër i madh beduinësh iu kishin bashkangjitur grupit të tij, duke menduar se Kufeja tashmë ishte e tij. Huseini iu drejtua atyre duke thënë, “Shi’itët [përkrahësit] tanë na kanë braktisur. Andaj, kush të dojë le të shkojë.” Pas pak, ai mbeti vetëm me ata që u nisën bashkë me të nga Mekeja. Me ta, ai vazhdoi drejt Kufes.
-Kufeja, ndërkaq, ishte nën një mbikëqyrje të fortë nga Ibn Zijad. Kur lajmi për afrimin e Huseinit i mbërriti atij, ai nisi një kontigjent prej 4000 vetash, i cili po udhëtonte për t’i luftuar Dajlamitët, për ta ndalur Huseinin. Ky kontigjent ishte nën komandën e Umer Ibn Sad. S’ka dyshim që Kufjanët e panë këtë nisje të kësaj force nga Kufeja. Kjo do të ishte shansi i fundit për ta që ta zbatojnë zotimin e besnikërisë ndaj Huseinit, të cilin ata e patën bërë pranë Muslim Ibn Akilit. Ky ishte rasti i fundit për të nxituar në anën e nipit të pejgamberit, salallahu alejhi ue selam. Kjo ishte pas të gjitha ftesave dhe garancive për përkrahje që e inkujaruan atë ta lë sigurinë e Mekes për fushëbetejat e rrezikshme të Irakut. Por prapë, besnikëria, guximi dhe angazhimi s’u gjinden në banorët e Kufes. Vetëm një grusht njerëzish iu bashkangjitën Huseinit në Kerbela.
-Kur dielli perëndoi më 10 Muharrem, atëherë ishte tepër vonë për Shi’itët e pa besë të Kufes që të përmirësoheshin, ngase rëra e Kerbelasë u njollos me të kuq me gjakun e Huseinit dhe shtatëdhjetë pasuesve të tij.
-Katër vite më vonë, Shi’itët e Kufes u orvatën të përmirësoheshin nga braktisja që i bënë familjes së pejgamberit, salallahu alejhi ue selam. U shfaq një grup Kufjanësh që e quanin veten Teuabun [Pendestarët] të cilët ia bënë vetes detyrë hakmarrjen për vrasjen e Huseinit. Gjatë udhëtimit të tyre për në Siri në kërkim të Ibn Zijadit, ata kaluan nëpër Kerbela, vendin e varrit të Huseinit, ku ata bënë potere të madhe dhe e kaluan natën duke vajtuar tragjedinë që ata e lejuan të ndodhë katër vite më parë.
-Disa shkrimtarë jane orvatur që t’i shfajësojnë Shi’itët nga krimi i braktisjes së Husenit. Disa i arsyetojnë ata me bllokadën që Ibn Zijad i bëri Kufes. S.H.M. Xhafri shkruan në librin tij, Zanafilla dhe Zhvillimet e Hershme të Islamit Shi’it:
“Duhet që prapë të theksohet se bllokada e rrugëve hyrëse të Kufes dhe rrethinës së saj, i bëri të paaftë shumicën e Shi’itëve të Kufes të cilët fshiheshin, dhe po ashtu ata që banonin në qytetet tjera si Basra.1
Ky shpjegim i dezertimit të tyre nuk duket të jetë bindës kur njeriu të ketë parasysh numrin e madh të atyre [18 000] që kishin pasë bërë zotimin pranë Muslim Ibn Akilit. Ibn Zijad, siç pamë, hyri në Kufe me vetëm 17 njerëz. Madje edhe forca që ai e nisi për të ndalë grupin e Huseinit në Kerbela përbëhej nga vetëm 4000 njerëz.2 Për më shumë, ajo forcë s’ishte rekrutuar posaçërisht për Kerbelanë; ajo vetëm kalonte nëpër Kufe dhe udhëtonte për t’i luftuar Dajlamitët. S’është aspak e besueshme që të supozohet se Ibn Zijad ka qenë në gjendje t’i frikësojë Kufjanët deri në nënshtrim me të tilla forca, të cilave ata ua kalonin në numër. Më saktë, ishte tradhtia dhe paqëndrueshmëria e tyre që çoi në braktisjen e Huseinit. Kjo mund të shihet qartë në mënyrën se si e braktisën Muslim Ibn Akilin.
-Po ashtu ka një tendencë për të pohuar se ata që e braktisën Huseinin nuk kanë qenë Shi’itë. Xhafri Shkruan:
“Ata që e thirrën Huseinin në Kufe dhe ata 18 000 që i bënë homazh lajmëtarit të tij, Muslim Ibn Akilit, nuk ishin të gjithë Shi’itë në kuptimin fetar të fjalës, por ishin përkrahës të shtëpisë së Aliut për motive politike – dallim i cili duhet të kihet parasysh me qëllim që të kuptohet historia e hershme e Shi’itëve në Islam.”3
-Motivi i Xhafrit në lënien jashtë të dezertorëve të Huseinit nga radhët e përkrahësve fetarë [në kontrast me ata politikë] nga shtëpia e Aliut, është qartë i dukshëm. Ai është zënë ngusht nga fakti që ishin vetë Shi’itët të cilët e braktisën Imamin e tyre dhe familjen e tij pasi e ftuan për t’i udhëhequr ata në rebelim. Ajo që na bën të mos e pranojmë këtë dallim mes përkrahësve fetarë dhe politikë, është fakti që vetë Huseini, në më shumë se një rast, u është referuar Kufjanëve si Shi’itët [përkrahësit] e tij. Po ashtu ka edhe referenca të shumta ndaj banorëve të Kufes si ndjekës [megjithëse ndjekës tekanjozë] të babait dhe vëllait të tij. Dhe, po të supozonim që shumë, apo shumica e tyre nuk ishin Shi’itë në kuptimin fetar të fjalës, pyetja tjetër që na imponohet është: Ku ishin Shi’itët e vërtetë kur Imami i tyre u kërkoi ndihmë atyre? A ishin ata vetëm një grusht njerëzish, të cilët u shfaqën nga Kufeja? Është e çuditshme që, ndërsa ka një ngurrim të madh nga ana e Shi’itëve për të pranuar dezertimn e Kufes si të tyrin, ata janë fare krenarë dhe të etshëm që të identifikohen me lëvizjen e Teuebun [Pendestarëve]. -Fjalimet e mbajtura në zanafillën e lëvizjes së Teuebun, dëshmojnë qartë se ata ishin njerëzit e njëjtë që ftuan Huseinin dhe e braktisën atë.4 Vetë emri i tyre është tregues i fajit të tyre në lidhje me këtë. Orvatja e Shi’itëve për të shfajësuar vetveten nga krimi i braktisjes së Huseinit, në rastin më të mirë s’është veçse një gjë e përçmuar.
-Kerbela s’do të ishte akti i fundit tradhtar nga Shi’itët kundër familjes së pejgamberit, salallahu alejhi ue selam. Gjashtëdhjetë vite më vonë, nipi i Huseinit, domethënë Zejd Ibn Ali Ibn Husein, udhëhoqi një kryengritje kundër sunduesit Umejjed, Hisham Ibn Abd el-Malik. Ai mori zotimin e bësnikërisë nga mbi 40 000 burra, 15 000 nga të cilët ishin pikërisht nga Kufeja e njëjtë që e patën braktisur gjyshin e tij. Pak para se të niste beteja, ata vendosën nga teka e tyre që të pyesin për opinionin e tij lidhur me Ebu Bekrin dhe Umerin, radiallahu anhum. Zejdi u përgjigj: Asnjëherë s’kam dëgjuar ndonjë nga familja ime që distancohej nga ata, dhe unë s’kam ç’të them tjetër pos të mirës për ta. Të mërzitur nga përgjigja e tij, ata e braktisën atë masovikisht, duke konsideruar që imami i vërtetë do të mund të ishte vetëm nipi i tij, Xhafer es-Sidik. Nga 40 000 burra, Zejdi mbeti me vetëm disa qindra njerëz. Me rastin e largimit të dezertorëve, ai vërejti: Kam frikë se vepruan me mua njëjtë sikur me Huseinin. Zejdi dhe ushtria e tij e vogël luftuan trimërisht deri në vdekje. Kështu, të mërkurën me 1 Sefer, 122H, një anëtar tjetër nga Ehlul-Bejt ra viktimë e tradhtisë së Shi’itëve të Kufes.5 Kësaj here s’mund të bëhet fjalë se a ishin Shi’itë apo jo ata që e braktisën atë.
Fakti që mijëra Shi’itë, të cilët e braktisën Zejd Ibn Aliun, e shihnin Xhafer es-Sidikun si Imamin e vërtetë të tyre, tregon se ata përgjithësisht ishin të njëjtë sikur Ithna Esheri, apo përndryshe Shi’itët Imamij apo Xhaferij të sotshëm. Përse atëherë, nëse ka pasur aq shumë ndjekës fanatikë, Imam Xhaferi nuk u rebelua kundër Umejjidëve apo Abasidëve? Përgjigja në këtë pyetje gjindet në kallëzimin e dokumentuar nga Ebu Xhafer el-Kulejni në punimin e tij el-Kafi, i cili gëzon satut të pakrahasueshëm midis koleksioneve të hadithit të Shi’itëve:
“Sudejr es-Sejreri thotë: Hyra tek Ebu Abdullah dhe i thashë atij: Pasha Allahun, s’keni nevojë të përmbaheni nga përdorimi i armëve. Ai pyeti: Përse jo? U përgjigja: Nga që kini aq shumë partiakë, përkrahës [Shi’itë] dhe ndihmës. Pasha Allahun, po të kishte Emir el-Mu’minin [Aliu] kaq shumë përkrahës, ndihmës, dhe partiakë sa ke ti, Tejmi [fisi i Ebu Bekrit] dhe Adij [fisi i Umerit] kurrë nuk do të kishin bërë plane kundër tij. Ai pyeti: E sa do të duhej të ishin, Sudejr? Unë thashë: Njëqind mijë. Ai pyeti: Njëqind mijë? U përgjigja: Po, edhe dyqind mijë. Ai pyeti prapë: Dyqind mijë? U përgjigja: Po, edhe gjysmën e botës. Ai heshti.
Pastaj ai tha: A do të na shoqërosh deri në Jenbu? Unë u përgjigja pozitivisht. Ai urdhëroi që të shalohen një mushkë dhe një gomar. Unë shpejt i hipa gomarit, por ai tha: Sudejr, a do të më lësh mua ta ngas gomarin? Unë thashë: Mushka është më e hijshme dhe më e shkëlqyer. Por ai tha: Gomari është më i rehatshëm për mua. Kështu që unë zbrita. Ai i hipi gomarit, ndërsa unë e mora mushkën dhe u nisëm. Kur erdhi koha për namaz, ai tha: Zbrit, Sudejr. Do të falemi. Më pas ai vërejti: Toka këtu qenka e mbuluar me myshk. S’është e lejueshme që të falet namaz këtu. Kështu në vazhduam gjersa mbërritëm te një vend ku toka ishte e kuqe. Ai shikoi në djaloshin që po kulloste delet, dhe tha: Sudejr, pasha Allahun, po të kisha aq Shi’itë sa ka dele këtu, s'do të pajtohesha që të mos përdor armët. Ne pastaj zbritëm nga kafsha dhe falëm namazin. Kur e mbaruam, unë u ktheva prapa për t’i njehsuar delet. Aty ishin shtatëmbëdhjetë sish.”6
-Nga ky kallëzim mund të shihet se tragjedia e Kerbelasë e mësoi Xhafer es-Sidikun diçka lidhur me ata që pohonin të jenë ndjekës të tij, me të cilën Shi’itët e sotshëm ende nuk pranojnë të pajtohen: që në provat dhe fatkeqësitë e familjes së pejgamberit, salallahu alejhi ue selam, roli i Shi’itëve ishte po aq i madh, në mos më i madh, sesa ai i armiqëve truporë të tyre. Kerbela i pat mësuar për paqëndrueshmërinë dhe tradhtinë e atyre që pohonin të jenë Shi’itët [përkrahësit] e tyre. Mu për këta është transmetuar nga imam Xhaferi të ketë thënë:
“Askush nuk na urren më shumë sesa ata që pohojnë se na duan.”7
Imam Xhaferi po ashtu transmetohet të ketë thënë:
“Asnjë ajet nuk e ka shpallur Allahu në lidhje me hipokritët, veçse mund të gjinden në ata që pohojnë Shi’izëm.”8
Para Huseinit, vëllai i tij, Hasani, pat rënë viktimë e tradhtisë së Kufjanëve. Në Librin e tij el-Ihtixhexh, autori i shquar Shi’it, Ebu Mensur et-Tebersi ka ruajtur thënien vijuese të Hasanit:
“Pasha Allahun, mendoj që Muauije do të ishte më i mirë për mua sesa këta njerëz që pohojnë se janë Shi’itët [përkrahësit] e mi.”9
-Kur Hasani përfundimisht u pezmatua me paqëndrueshmërinë e të ashtuquajturve Shi’itë [përkrahës] të tij, ai vendosi të bëjë paqe me Muauijen. Kur dikush e kundërshtoi atë se po poshtëronte Shi’itët me anë të kësaj marrëveshjeje me Muauijen, ai u përgjigj duke thënë:
“Pasha Allahun, unë nuk ia dorëzova pushtetin atij për arsye tjetër veçse për faktin se s’munda të gjej përkrahës. Po të gjeja përkrahës, do ta luftoja atë ditë e natë gjersa të kishte vendosur Allahu mes nesh. Por i njoh banorët e Kufes. Kam përvojë me ta. Të këqinjtë nga ata s’më duhen gjë. Ata s’kanë besnikëri e as ndershmëri në fjalë apo vepër. Ata janë të përçarë. Ata pohojnë se zemrat e tyre janë me ne, por shpatat e tyre janë drejtuar kundër nesh.”10
-Imam Musa el-Kazim, i biri i imam Xhaferit, dhe i shtati nga imamët e supozuar të Shi’itëve, i përshkruan ata me fjalët në vijim:

“Po të duhej që vërtetë të veçoja Shi’itët e mi, s’do t’i gjeja ata veçse si pretendues. Po të duhej t’i provoja ata, do t’i gjeja vetëm si femohues. Po t’i shqyrtoja me kujdes, do të mbetesha me vetëm një në një mijë. Po t’i shoshisja tërësisht, do të mbetesha me vetëm një grusht njerëzish besnikë. Tërë kohën ata kanë qenë ulur në shilte duke thënë: “Ne jemi Shi’itët [përkrahësit] e Aliut.”

-Nëse Ashura përkujtohet këtyre ditëve si një ditë e përpjekjes dhe sakrifikimit, le të përkujtohet edhe si një ditë e tradhtisë dhe braktisjes. Kur emrat e Jezid Ibn Muauijes, Ubejdullah Zijadit, Umer Ibn Sadit dhe Shamir Ibn Dhil Jeushenit përmenden dhe mallkohen, atëherë le të mos e harrojmë edhe tradhtinë e Shi’itëve të Kufes. Faqja e humbur është pranimi i fajësisë së vetë atyre, së bashku me atë të Ibn Zijadit, Jezidit dhe të tjerëve, në derdhjen e gjakut të shenjtë të Husein Ibn Ali, radiallahu anhuma.


We Ahiru Da'awana Enilhamdulilahi Rabil Alemin

[urtesia]

te nderuar vellezer, te respektuar besimtar,
Paqa dhe meshira e Allahut qofte mbi gjithe ne.

Shume gjera ka shenuar kalendari Islamik, megjithate lutem te respektojm vendimin e dijetareve te dale nga Kongresi Islamik i cili thote:

- Luten dijetaret Islam si dhe besimtaret te cilet kane zgjedhe qe fe e tyre te jete Islami, te mos shfletojne ngjarjen e qorbelase sidhe ta heshtin rastin ngase edhe ky rast eshte nje nga rastet te cilat nxiten vellavrasjen mes besimtareve.

me respekt vellau i juaj nga shkupi

[albprofiler]

Ue Selamu Alejkum vllezer.
Pasi shiat e permendin shum kete ngjarjen e qerbelas, dhe ne diten e ashureve masakrojn veten per tradhtin qe i ben Huseinit r.a, vendosa ta postoj tregimin shkurtimisht te ngjarjes.
Un tju them te drejten nuk e kam dit ngjarjen e qerbelas, e kam dit vetem qe eshte vra Huseini r.a, mirpo si ka nodh ngjarja se kam dit. Pas disa diskutimeve me only_truth vendosa te interesohem me shum rreth ksaj ngjarje dhe kerkova prej disa vllezerve ne Forum Islamik qe te ma pershkruajn ngjarjen e Qerbelas, dhe ja tani e kemi ketu.



Esselamu alejkum vella i nderuar.

Disa informata per luften e Qerbelase dhe Vrasjen e imam Husseini r.a i kam marre nga nji liber boshnjak i Autorit : Salih Kurdi. Shkurtimisht:
Huseini dhe Hasani r.a kane qene dy djemt e Ali Ebu Talibit r.a.Derisa hasanin r.a e kane helmuar ,Huseinin r.a e kane vrare ne Irak ne vendin e quajtur Kerbela,qe sot eshte nji qytet ne jug te Baghdadit,pra midis qytetit Naxhaf dhe Bagdadit.
Dijetari i madh Ibn-Kethiri (komentatori i njohur i Kur'anit) rahimehulla thote:" Kur ju dha beja per nenshtrim Jezidit birit te Muavijes derisa Muavija ishte gjalle ,Huseini,Abdullah b.Omeri (djali i Omerit r.a),Abdurrahman b. Ebi-Beker (djali i Ebu Bekrit), dhe Ibni Abbasi ishin nga ata te cilet nuk deshironin tja jepnin besen.Abdurrahman b. Ebi-Beker nderroj jete dhe i mbet besnik fjales se tij deri ne fund.Mirepo Kur Muavija nderroj jete,ateher Abdullah b.Omeri dhe Ibni Abbasi pastaj ja dhane besen birit te tij Jezidit.Kjo ndodhi ne vitin 60 te hixhrit..Huseini dhe Ibn Zubejri mbeten me vendimin e pare dhe per kete e lishuan Medinen dhe u shperngulen ne Mekke" (El-bidajetu ue nihaje ,8 f.151).
Kur Ata u shperngulen ne Mekke,atyre u arriten shum letra nga Iraku te cilet kerkonin qe ai ta lishon Mekken dhe te shperngulet ne Irak te ta ne qytetin e Kufes,banoret e te cileve vende nuk deshin tja japin besen Jezidit por Huseinit.
Kur moren vesh sahabet per kete ngjarje ata ja terhoqen verejtjen Huseinit qe te mos shkon ne Irak populi i te cilit njiheshte per tradhtija dhe kurthe te shumta.(Ketu permenden shum ngjarje se si sahabet e keshillonin Huseinin...p.sh ne kete menyre e keshillon Bekr b. Abdurrahman b. Haris b.Hasim : "O djali im,a nuk e pe se si vepruan irakijenet me babin dhe vllaun tend,dhe ti tani don tu shkosh atyre,kurse ata jane rober te vertete te dynjase? ..)O xhaxha,Allahu te shperblefte me cdote mire,do te ndodh ashtu si Allahu ka caktuar-ishin fjalet e Huseinit.
Pas arritjes te letrave te shumta,Huseini vendos qe ta dergon atje axhen e tij Muslim b.Akilin b. ebi-Talibin qe ta kqyr situaten dhe te vertetohet per gjendjen.
Me te arritur ne Kufe rreth vetit Muslimi i tubon 40 mij luftetar te flakte te cilet vete se i kishin bere shpatat gati kundra Ubejdullah b. Zijadit njerit me te afert te Jezidit b. Muavijut.Mirepo edhe ky nuk rrin duar kryq, fillon fushaten propagandistike kundra Muslim b. Akilit,dhe i ja arrin qellimit sepse irakijenet filluan te ja kthejne shpinen dhe filluan me te madhe ti dezertojne duke ikur nga taborri i tij saqe ne fund mbeten vetem dy veta.Kete shance e shfrytezoj njifar Muhammed b.Es'as,i cili e zuri rob bashke me shokun e tij dhe ja dergoj ne pallatin e Zijadit i cili u soll shum vrazhde me te duke i vrare dhe i kryqezuar.
Mirepo kete ngjarje nuk e mori vesh Huseini i cili me ishte afruar Kadisijes tri milje nga ngjarja e vertete.Rruges e takon Harb b.Jezid et-Temimi i cili i tha :" Kthehu prapa,atje prapa meje nuk ka ngele asnji e mire !".Por ai ishte i vendosur ne qellimin e tij se bashku me vellaun e Muslim b. Akilit duke thene :Nuk kthehemi derisa ta kerkojme hakkun ose te bjermi shehid.( el bidaje uen-nihaje 8 f.152).Ne kete menyre irakijenet e treguan fytyren e tyre prej munafiku dhe tradhtari.
Ubejdulla b.Zijadi e pregaditi ushtrin e tij kunder Huseinit dhe per komandant e zgjodh Omer b. Sa'di b. ebi Vekas.Huseinin e zateken tevendi i quajtur KERBELA .Ushtrija e Omerit numeronte 45 kalores dhe 100 ushtar kembesori.
Kur u takuan Huseini me qellim qe ti shmanget ndeshjes u tha disa kushte (ta lejon te vdes ne rrugen e Allahut si luftetar kundra qafireve,ose te me lishojsh te kthehem ne Medine ose te me lejojsh tja jap besen Jezidit)te cilat ai nuk i pranoj bile pa e ditur Jezidi per keto kushte,dhe keshtu filloj ndeshja e pergjakshme ne te cilen humbi jeten Huseini r.a se bashku me 17 te rinj nga familja e tij.Vrasesi i tij eshte Semr b. dhul- Xhujus.Pas kesaj koken e Huseinit e hodhen para Ubejdullah b. Zijadit.(El-isabetu fit-temjizi es-sahabe 1 f.334)
Po kjo nuk ishte dhe nuk mbaroi me kaq tani armiqt e islamit i shfrytezojne keto raste QE TE MBJELLIN URREJTJE DHE NDASI MIDIS MYSLIMANEVE DHE TE SHPIFIN LLOJ-LLOJ RRENASH NE KETE DREJTIM.
DUKE I DEMANTUAR KETO RRENA DHE SHPIFJE SHEJHUL ISLAMI IBN TEJMIJJE rahimehulla THOTE :
"AJO CKA TRANSMETOHET PREJ JEZIDIT ESHTE SE AI NUK DESHTE VRASJEN E HUSEINIT,PERKUNDRAZI,KISHTE DESHIR TI SHPREHTE RESPEKT DHE NDER ASHTU SIC E KISHTE POROSITUR I JATI I TIJ MUAVIJA r.a....kUR HUSEINI E MORI VESH SE IRAKIJENET E TRADHETUAN DESHIRONTE TE KTHEHET NE MEDINE OSE TI SHKONTE JEZIDIT OSE TJA LEJONIN TE VRITESHTE NE XHIHAD DUKE KERKUAR SHEHIDLLEKUN KUNDRA QAFIREVE.MIREPO KETO NUK JA LEJOJ UBEJDULLAH B. ZIJADI I CILI DESHIRONTE TA ROBERONTE.KESHTU HUSEINI U VRA SI SHEHID I PAFAJSHEM.KUR PER KETE NGJARJE MORI VESH JEZIDI PRA PER VRASJEN E HUSEINIT,KJO SHUM E MERZITI DHE KA QARE PER KETE RAST (minhaxhu suneh en-nebevije).Pastaj menjiher ka derguar delegacion per te familja e huseinit per ngushellime.
Pyetja eshte a duhet te mallkohet Jezidi pse e ka vrare Huseinin?
Kesaj pyetje i pergjigjet dijetari Ebu Hamid el-Gazali :
"NUK ESHTE ARGUMENTUAR OSE VERTETUAR SE JEZIDI E KA VRARE HUSEININ OSE SE KA DHENE URDHER QE TE VRITET.PRA NUK LEJOHET PER NJI MYSLIMAN TE THOTE SE AI E KA VRARE SEPSE ASNJI MYSLIMAN NUK DUHET TE DJYKOHET PA ARGUMENTE.
POR A ESHTE E LEJUAR TE THUHET "MALLKIMI I ALLAHUT QOFTE MBI VRASESIN E HUSEINIT?"
-PO-BENE KESHTU ME THENE,PRA MALLKIMI I ALLAHUT QOFTE MBI TE.NESE AI PERSON NUK ESHTE PENDUAR PARA VDEKJES,SIC NDODHI RASTI ME VAHSHIN I CILI VRAU HAMZAN r.a, POR PASTAJ U PENDUA.VRASJA ESHTE GJYNAH I MADH DERISA NUK E DIM SE NDOSHTA AI NJERI ESHTE PENDUAR,POR NUK ESHTE NE SHKALLEN E KUFRIT (qe te nxjerr nga dini islam).
DHE NE SITUATEN SIC ESHTE KJO ME SE MIRI ESHTE QE TE MOS FOLET GJE.
Mirepo ka nga njerezit te cilet aq shum e kane ngritur personalitetin e Huseinit sa qe disa kane filluar ta adhurojne dhe ti thurin llojlloj legjendash,duke i dhene disa atribute, duke rene ne shirk.Shejtani kesaj grupe te njerzve u tha qe duhet ta vajtojne,ta kujtojne me llojlloj mundimesh si prerje dhe shpuarje me thika dhe duke rreh veten e tyre ne fytyra dhe neper trup ne diten e ashures.disa shkuan edhe me larg duke share sahabet e Pejkamberit te cilet ai i pergezoj me xhennet qe ne dynja.I pari i cili filloj ti perhap keto genjeshtra ka qene Muhtar b. ebi Ubejd es -Sekafi.
Dhe per fund si thote Shejhul Islami Ibn Tejmijje DHE KJO ESHTE QENDRIMI I EHLI SUNETIT PER TE " :........VRASJA E TIJ PA DYSHIM ISHTE PA HAKK..HUSEINI ISHTE SHEHIDI I PAFAJSHEM...VRASJA E TIJ PER TE ISHTE SHEHIDLLEK E CILA NUK ARRIHET PERPOS SPROVAVE TE MEDHA..QE TE SHKOJNE NE LARTESIT E XHENNETIT FIRDEUS ..(minhaxh sunneh en-nebevije 4 f.550)"
MIRPO VRASJA E TIJ NUK ESHTE TRAGJEDI MA E MADHE PREJ ATYRE TE CILET ISHIN ME TE MIRE SE AI SIC JANE PEJKAMBERET E MEPARSHEM,SAHABET E RRESULIT NE UHUD OSE VRASJA E EBU BEKRIT,OMERIT,OSMANIT,ALIJUT r.a......
Pra Huseinin e vrane persona me karakter te dobet per interes dunjaje dhe motive te dobta pra per pozita.
Kurse nese kujtojme vrasjen e Aliut eshte edhe tragjedi me e madhe sepse vrasesit e tij mendonin se vrasja e Aliut eshte ibadet me i madh..Allahu mustean.
Ue selam.

Ibni tejmija dhe mendimtare si ai i kane bere me dhjetera genjeshtra vetem ne kete postim. Ksi fare "dijetaresh" duhet quajtur Devels Advokat Avokatet e koftlargve.

E permenden shpernguljen e Imam Hyseinit nga medina ne mekke por nuk e permendin shkakun dhe atetatin qe eshte bere ne te.

I permendin tradhetite e banorve te kufes e nuk permendin tradhtite e banorve te medines e te mekkes.

Eshte vrare ne mesin e muslimanve khalifja i trete Othmani nuk e kane len as te varroset per dy dite e ma ne fund e kane varrosur ne varreza te jahudive.

Hipokritat kane pas ushtri dy a tri grupe ,kane pas ushtri te forta por nuk e kane ndihmuar shtetin e tyre. Ato ushtri masandej i kane perdorur kunder prijsit te drejte Imam Aliut pa kurfare te drejte dihet se çka ka qene qellimi i lufimit kunder Imam Aliut.

Mos me ngaterroni me shiat e sodit te iranit a te irakut kane shume gabime kta dhe nuk jam me ta ne shume çeshtje.

Do te shkruaj ma vone se nuk kam kohe.

Per çdo dite eshte qerbela per çdo dite eshte Ashura.

[albprofiler]

Vazhdim.

Genjeshtrat e ibni tejmijes i lexoni me lart kur e permend thote vrasja e Ebu Bekrit dhe vuajtjet e tij . A din dikush me treguar se ku eshte vrare Ebu Bekri dhe cilat kane qene vuajtjet e tij ( nuk po them se nuk ka pas vuajtje ).

Ka edhe shume genjeshtra tjera qe i thote avokati i umajadve.

Avokati i umajadve nuk e permend se jezidi nuk i ka ndershkuar gjeneralet e tij per krimet e tyre ai i ka mbajt ende ata gjeneral afer vetit .

Kyfar avokati i dreqit nuk e permend se te vetmit qe i ka konvenuar vrasja e Imam Hyseinit ka qene jezidi.

Pse ibni tejmija mundohet ti shfajsoj umajadet dhe krimet e tyre;
Sipas logjikes ne qofte se kane logjike kta gjithe ato krime qe bene umajadet ndaj elites islame ishin vetem disa gabime te vogla dhe rastesi.

Ebu sufjani dhe hindi dashnorja (shvalerka) e tij ishin armiq te perbetuar te muslimanve dhe ne veçanti armiq te perbetuar te Muhamedit a.s ;
Ishte hindi nena e muawijes e cila dha urdher te vritet Hamza agja i Muhamedit a.s dhe te coptohet ne pjese .Ishte ebu sufjani kryetari i te gjithe paganve.
Te njejtat vepra i bejne edhe femijet e tyre muawija lufton Prijsin e drejte te muslimanve Imam Aliun dhe vriten me mijera musliman shkaku i tij ; E merr me dredhi pushtetin e lufton edhe nipin e Muhamedit a.s Imam Hasanin dhe ne fund e vret duke e helmuar .

Nipi i hindit dhe ebu sufjanit jezidi djali i muawijes edhe ai shkon hapave te te pareve te tij edhe ai e lufton Imam Hasanin dhe ne fund ushtria e tij e vret ne qerbela.

Po ju pyes si munden me qene te gjitha kto rastesi ,rastesi se muawiaja dhe jezidi bij te ebu sufjanit dhe hindit . A eshte rastesi se muawija e merr pushtetin ,a eshte rastesi se muawija ja jep djalit te tij pushtetin se ja pas qejf me pa djalin me pushtet a .

Ata qe i quajn musliman kto krijesa te fliqta ja pafshin dhe po ja shohin hajrin dite e perdite te mirave te ketyre pushtetarve.

Jo ibni tejmij dhe ju perkrahsa te tij nuk jane rastesi te gjitha ato luftra qe i kane bere umajadet me Familjen ma te paster qe existon.