Vorio- Epiri, një ëndërr në arkivol

[dardajan]

Kush e ka pjell ket njeri pash zotin? Apo 'rob shtese' me arrit 3-milion-shin e Xhaxhit?

Ore ti qafir e bir qafiri une nuk jam kunder bashkimit te Kosoves me Shqiperine por te jemi realist per ato qe themi dhe enderrojme dhe po te llogjikosh pak do kuptosh qe nuk eshte me koha per bashkim nga te gjitha pikpamjet qe ta kapesh eshte vetem nje utopi, por me sa shoh une njerez si ty kane vene ne fytyre kapister si ato qe i vene kalit kur ecen , dhe kjo behet qe kali te shohe vetem perpara dhe jo anash.
mundohu ta heqesh njeher kapistren dhe te shohesh edhe anash keshtu do kesh nje vizion me te gjere.

[Albo]

Epiri nuk eshte "nje enderr", eshte nje emertim i nje vendi me historine me te lavdishme dhe me te lashte ne ballkan, djep i te gjitha qyteterimeve mesdhetare. Ata qe jetojne ne Epir jane popull i quajtur epirot, dhe nje pjese e mire e shqiptareve jane te tille. Aleksandri i Madh ka gjak epiroti dhe u rrit ne Epir, Aleksandri tjeter i Madh, Gjergj Kastrioti (Skenderbeu) eshte po Mbret i Epirit dhe Maqedonise, dhe mbreti Zog i vuri emrin djalit ne nder te ketyre dy Lekave te Medhenj. Ata arbereshet ne Itali, njihen nga italianet si epirote, pasi Arberi=Epir dhe Epirot=Arber jane e njejta gje.

Mesoni njehere ne histori kush eshte Epiri dhe Epirotet e pastaj merrni mundimin te ndalni "enderrat" dhe planet e "shovinisteve greke". Frika ime me e madhe nuk eshte nacionalizmi shterpe grek, por injoranca e thelle historike shqiptare.

Albo

[Dito]

Historiani i ynë i shquar, M. Barleti, që në titullin e veprës së tij “Historia e
Skënderbeut” e njehson Skënderbeun si epirotas: “Marin Barleti, shkodran, mbi jetën dhe veprat e Skënderbeut, princit shumë të ndritur të epirotasve”. Në dedikimin që Barleti i bën nipit të Skënderbeut, kastriotasit don Ferrante, autori shkruan: “Kur mendoj, o princ i ndritur don Ferrante, gjendjen e tanishme të Epirit dhe se si kjo gjenje ka qenë dikur, nuk mund ta shkruaj historinë e saj”. Barleti e vendos principatën e Kastriotëve në Epir. “Gjatë kësaj kohe në Epir - shkruan ai -
shquhej ndërmjet mbretërve të vegjël dhe princërve të tjerë emri fisnik i Gjon Kastiotit për sundimin e tij si në qytete të tjera e në Krujë veçanërisht”. Por njëherësh me Pirron Barleti njeh si pararadhës të shqiptarëve edhe Aleksandrin e Maqedonisë. Kjo shprehet sidomos qartë në hyrjen e veprës, kur autori spjegon shkaqet që e nxisin të shkruajë historinë e Skënderbeut: “Përkundrazi, gjithë lumturia dhe lavdia epirote u përplas përdhe nga kulmi i saj me nam, pothuaj në një çast dhe liria u shemb e u thërrmua aq sa të mos duket tanimë fare
asnjë gjurmë dhe asnjë shenjë e bujarisë së stërlashtë. Prandaj sikur të ngjallej ai Aleksandri i mjerë që i pari bëri të mbahej në gojë emri i fisit dhe i skeptrit në zverk të gjithë atyre popujve, sikur të kthehej në këtë jetë ai mjeshtri i luftërave, Pirroja, me siguri, nuk do ta njihnin Maqedoninë e tyre, nënën e kryetrimave, do ta braktisnin vendin që e patën vatër të lirisë dhe do ta përbuznin si
të zvetënuar.” (M. Barleti, Historia e
Skënderbeut, f. 50).

Barleti pra përdor dy koncepte për Shqipërinë e kohës së tij, konceptin Epir dhe Maqedoni. Duke bërë fjalë për rrethimin e dytë të Shkodrës dhe pushtimin e saj nga turqit (1479) Barleti shkruan këto fjalë për Maqedoninë. Sulltani “menjëherë u hodh në Maqedoni që sot në gjuhën popullore quhet Arbëri, sepse arbërorët e atij vëndi thuajse të gjithë flasin gjuhën arbërore”. Në këtë vepër pushtimin e Shqipërisë Barleti e quan pushitm të Maqedonisë nisur nga fakti se Shqipëria kishtë qenë pjesë e saj në kohën e Aleksandrit të Madh. ”Shkrodra - shkruan Barleti - është qendra e bregut të Maqedonisë dhe e asaj pjese të Dalmacisë që e ka afër…”, ndërsa më tej shkruan se “Shkodra ishte qyteti më i përmendur dhe kryeqendra e Shëqipërisë.” Sulmet e para turke mbi tokat shqiptare Barleti i quan sulme të ndërmarrra ndaj Maqedonisë. Këtë emërtim për vendin përdor autori kur bën fjale për betejën që u zhvillua Savër (afër Lushnjës) midis turqve dhe Balshës II (1385). Por krahas emërtimit ”Maqedoni” Barleti përdor edhe emërtimin “Epir”. “Epiri vdiq - shkruan ai - bashkë me kryetrimin (Skënderbeun - LM). (Barleti, vep. cit. f. 51). Barleti, si të gjithë humanistët e kohës, bazohej tek autorët e vjetër greko-latinë, si Homeri, Straboni, Plini, Platoni, Lukani, Katoni, Cezari. Pra, Barleti përdor për vendin e tij, Shqipërinë, emërtime antike, të njohura prej autorëve të vjetër të lartpërmëndur.

Sipas Strabonit, ilirët dhe epirotët ndaheshin me grekët e vjetër në Akarnani. “Sipas Eforit, - shkruan vetë Straboni në veprën e tij “Gjeografia” (libri VII, paragrafi VI) - fillimi i Greqisë në perëndim është Akarnania”. Sipas Herodotit, Greqia e vjetër shkonte deri ne grykën e Teropileve. Duke bërë fjalë për luftën në grykën e e Termopilave Herodoti njofton se “grekët vunë mbretin Leonidha me
300 spartanë të mbronin grykën e Termopileve, me qëllim që barabarëv (persëve - LM) t’u ndalohej hyrja në Greqi. Pra, gryka e Termopileve shënonte kufirin verior të Greqisë. Sipas Hamondit, një studiues i shquar anglez, Straboni ka bërë një dallim të plotë midis fiseve ilire, fiseve epirote dhe fiseve greke. Vija ndarëse në jug midis ilirëve dhe epirotëve ishin malet Akrokeraune (malet e Vetëtimës -
LM), ndërsa vija ndarëse midis epirotëve dhe grekëve ishtë gjiri i i Ambrakisë (sot gjiri i Artës - LM ) Ndërsa vija ndarëse midis grekëve dhe Tesalisë ishte lumi Peneus. Pra, Tesalia nuk ishtë tokë greke.

Po kështu shkruan edhe Skylaksi, një tjetër autor i vjetër. Sipas tij, Greqia fillonte nga qyteti i Ambrakisë. Në veprën e tij ”Peripleus”, ai shkruan se “pas Thesprotisë vijnë mollosët dhe pas tyre Ambrakia, një qytet grek”.

Tuqididi dhe Straboni i quajnë fiset epirote jo popullsi greke. Historiani i shquar i antikitetit, Teodor Momsen, i quan epirotët “shqiptarë të antikitetit”. Në librin e ti “Storia di Roma” (1903), duke bërë fjalë për Pirron dhe marrjen e pushtetit nga ana e tij, Momsen shkruan se”…të gjithë shtrënguan radhët rreth tij, epirotët, trima, shqiptarët e antikitetit” (i valorosi epiroti, gli albanesi dell’antichitá). Nisur nga këta autorë Barleti e quan Skënderbeun “epirotas” dhe Shqipërinë herë Epir dhe herë Maqedoni. Madje, ai shkruan “Epiri ose Maqedonia”, emra këta të përdorur nga autorët e vjetër për trojet e shqiptarëve të kohës së tij. “Epirotas” e quajnë Skënderbeun edhe shumë historianë të tjerë humanistë të shek. XV - XVI.

Antonius Sabelicus (1436 – 1506) në veprën e tij “Historia e Venedikut” (Rerum Venetiarum), duke folur për Skënderbeun e quan atë “epirotas”, ndërsa zotërimet e tij Epir. Edhe një autor tjetër, anonim, në një vepër me karakter panegjerik, kushtuar perandorëve të Bizantit, të shkruar rreth viteve 1427 - 1446 shkruan se “Epiri banohej nga shqiptarë.”“Edhe tani - shkruan ky autor - gjithë ai vend (Epiri - LM) banohet i veçuar, në grupe të vogla dhe fshatra nga popullsi shqiptaro-ilire”. Dhimitër Frangu, një bashkëkohës i Skënderbeut, e quan Epirin pjesë te Shqipërisë. "Skënderbeu, princi i Epirit -shkruan Frangu - ishte djali i vogël i zotit Gjon Kastrioti që zotëronte atë pjesë të Shqipërisë që quhet Emathia (Mat) dhe Tumenisht” (Demetrio Frango, Commentario delle cose dei turchi et del S.Georgio Scanderbeg, principe di Epiro” Venetia, 1539). Edhe Marin Beçikemi, një shkrimtar humanist i shek. XV që ka lënë një përshkrim të rrethimit të parë të Shkodrës nga turqit (1474), pushtimin e Shqipërisë nga këta në kohën e Gjon Kastiotit e quan pushtim të “Epirit”.

Të dhëna interesante për Epirin jepen edhe në letërkëmbimin midis Skënderbeut dhe sulltan Mehmetit II, për të cilin bën fjalë Dhimitër Frangu. Sipas tij, Mehmeti II në këmbim të paqes pranonte ta quante Skënderbeun “princ të epirotëve” (Prencipe delli Epirensi). Ndërsa Skënderbeu në përgjigje të tij i bënte të ditur se këtë titull e kishte marrë prej
kohësh “për hir të Zotit”. Skënderbeu i shkruante Mehmetit II edhe për kurorëzimin që priste ng Papa Piu II si “mbret i Epirit dhe i të gjithë provincës së Shqipërisë” (Re dell’Epiro et di tutta la provincia d’Albania). Burimet historike të nxjerra nga arkivat e kohës provojnë se edhe veten dhe shqiptarët e quanin veten epirotas dhe pasardhës të Pirros dhe te Aleksandrit të Madh të Maqedonisë. Është e njohur një letër e tij dërguar më 31 tetor 1460 një princi italian të Tarentinit Johan Antonius de Ursinis.

“Në qoftë se kronikat tona nuk gënjejnë, ne quhemi epirotë”. Skënderbeu përmend në letër si paraardhës të shqiptarëve edhe Pirron e Epirit dhe luftërat e tij fitimtare në Itali. Besimi se shqiptarët rridhnin nga Pirroja ishte më se i përgjithshëm edhe te turqit. Duke bërë fjalë për qëndresën heroike të shkodranëve në 1478 - 1479, Barleti shkruan këto fjalë të thëna nga një oficer i lartë turk: “… njeriu në botë ndjek gjurmët e gjakut e të fisit të vet, ky është ligj, pra edhe shqiptarët kanë shpirtin dhe zjarrin e Pirros, sepse prej tij rrjedhin.”



Kjo letër tregon se në vetëdijën e tyre shqiptarët e njihnin veten si pasardhës të Pirros dhe njëherësh të Aleksandrit të Madh të Maqedonisë. Në “Shqipëri” e vendos Epirin edhe një bashkëkohës tjetër i Skënderbeut, Gjon Muzaka. Në kronikën e tij të shkruar në mërgim, pas pushtimit të vendit, autori shkruan
“l’Epiro in Albania”. Po kështu, edhe shkrimtari i ynë Frang Bardhi në kapitullin tretë të fjalorit të tij, kur përshkruan fjalën “Arbni” shkruan se “ky është emri i saktë i disa kështellave që i përkasin asaj pjese të Maqedonisë e cila quhet Epir ose Albani” (Hoc est propria nomina nonnularum, atque Castellorum ad eam partem Macedoniae spectantium, quae Epirus sive Albania dicitur). Duke bërë fjalë
për Shkodrën, autori shkruan se ky qytet ndodhet në Epir ose ndryshe Shqipëri(Scodra - vrbs in Epiro, seu Albania). Si sinonim të Shqipërisë e quan Epirin edhe gjeografi i shquar i shek. XVI Gerardius Mecator (1512 -
1594). Në atlasin e tij, “Theatrum Orbis”, autori shkruan: “Epiri, i quajtur ndryshe
Shqipëri” (L’Epiro detto l’Albania). Një barazim të tillë të “Arbërisë” me Maqedoninë bën edhe historiani humanist Gjergj Merula në veprën e tij që bën fjalë për rrethimin e parë të Shkodrës nga turqit më 1474. Sipas tij sulltani “…vendosi të sulmonte atë pjesë të Maqedonisë që gjendet buzë Adriatikut e që sot quhetArbëri”. Po ashtu, sipas tij, “Shkodra ishtë mu në kufi me Dalmacinë dhe Maqedonië”. Më tej, bazuar tek autorët e vjetër, Merula shkruan se lumi i Lezhës “ndan Dalmacinë nga Maqedonia”. Duke bërë fjalë për ardhjen e ushtrisë së madhe turke, autori shkruan se tmerri përfshiu jo vetëm krahinën e Shkodrës, por të gjithë “banorët e bregut të Ilirisë dhe të Maqedonisë”, pra tërë vendin. Frang Bardhi e quan gjuhën epirote gjuhë shqipe, të cilën turqit e quajnë “arnautçe”. (Epirote = Iarbenesche, Turciche Arnautlar). Po kështu edhe Budi e quan shqipen gjuhe epirote. Këtë autori e shpreh qartë që në titullin e veprës “Pasqyrë e të rrëfyemit” për të cilën thotë se e ka përkthyer në gjuhën epirote (Speculum Confessionis, In epiroticum linguam a Pietro Budi... traslatum. Roma, 1621).

Por, siç u tha, krahas Pirros autorë të ndryshëm bëjnë referenca të shqiptarëve edhe me Aleksandrin e Madh. Arsyet duhen kërkuar në faktin se e ëma e tij ishte Olimpia, një grua jo greke, por epirote. Një nga statutet e Shkodrës, të botuara kohët e fundit (Statuti di Scutari), hapet me një privilegj dhënë Shkodrës nga Aleksandri i Madh. Barleti e shpjegon emrin e Skënderbeut nga Aleksandri i Madh i Maqedonisë, pikërisht nisur nga fakti se shqiptarët e konsideronin vetën pasardhës të tij.

Frang Bardhi shkruan se Shkodra ishte themeluar prej Aleksandrit të Madh të Maqedonisë (Scodra esse conditam ab Alexandro Magno). Bardhi shkruan se këtë e besonin edhe vetë turqit dhe pikërisht për këtë arsye edhe e quanin Skënderia për ta dalluar nga qyteti i Aleksandrisë në Egjipt, i themeluar nga Aleksandri i Madh. Mendimi se Shkodra ishte theemluar nga Aleksandri i Madh qarkullonte në fakt që në kohë të Barletit. “Tashti pra, shkruan Barleti - disa të huaj thonë se Shkodra paska qënë themeluar nga Aleksandri i Madh.” Sipas Barletit, këtë e besonin të gjithë “… edhe vetë muhamedanët shkojnë me këtë arsyetim, sepse Shkodrën në gjuhën e vet e quajnë Skanderi dhe ky arsyetim, sipas shpjegimit të tyre, është një me emrin Aleksandri. Barleti vetë nuk e besonte këtë mendim. Sipas tij, Shkodra ishte më e vjetër dhe themelimim e saj ai e lidh me të dhëna të tjera. Pavarësisht nga kjo, edhe Barleti e shpjegon emrin e Skënderbeut si një emër të dhënë nga turqit në kujtim të Aleksandrit të Madh që shqiptarët e konsideronin paraardhës të fisit të tyre. Kështu, duke bërë fjalë për ndryshimin e emrave të bijve të Gjon Kastriotit nga turqit, Barleti shkruan: “Epirotëve, pasi ua ndërruan emrat e parë, u vunë të tjerë, të ndryshëm, sipas zakonit të asaj gjindjeje. Gjergji, qoftë rastësisht, qoftë pse ishte më i dalluari ndër të tjerët për natyrën e tij, u quajt Skënder, që është baraz me (emrin) tonë Aleksandër”. Barleti bën të qartë se Skënderbeu e mbante Aleksandrin si paraardhës të shqiptarëve. Kështu, në një rast, duke i dhënë zemër ushtrarëve të tij, Skënderbeu u përmend atyre thyerjen e Darit të Persisë “nga Aleksandri ynë” (Barleti, vep. cit. f. 224). Duke përshkruar gëzimin e madh të shqiptarëve për fitoren kundër turqve në rrethimin e parë të Krujës, Barleti shkruan: “Njerëzve, kur shikonin atë rini luftarake dhe kur shikonin atë lule burrash rreth Skënderbeut, nuk u dukej aq çudi që fuqitë e Muratit ishin thyer prej arbërve. Me të vërtetë, ishte kthyer përsëri shkëlqimi i lashtë i Maqedonisë dhe dukej se kishin ardhur prapë, tamam siç ishin dikur kohët tanimë të harruara të Aleksandrit dhe të Pirros.” (Barleti, vep. cit. f. 285). Si paraardhës të shqiptarëve e njihnin Aleksandrin e Madh edhe shtetet e tjera të kohës, si Republika tregare e Raguzës (Dubrovniku). Kur Skënderbeu me ushtrinë e tij u prit aty nga autoritetet e vendit (gjatë kalimit të tij për në mbretërinë e Napolit), në fjalimin e rastit, të mbajtur nga shkrimtari David, duke i uruar atij fitore, oratori tha midis të tjerave se “I lumtur do të shkosh, o princ i pathyeshëm, më i lumtur do të kthehesh. As Aleksandri yt epirotas, as ai Pirroja, mbreti rrufe i epirotasve dhe mjeshtri i luftërave, nuk u kthyen fitimtarë nga Italia, ashtu siç do të kthehesh në atdhe i lumtur e fitimtar ti, o mbret i fuqishëm dhe bujar”. Vetë Skënderbeu, sipas Barletit, në çastin e vdekjes përmend në porositë që i lë të birit fjalët që Filipi II i Maqedonisë i lë të birit të tij Aleksandrit të Madh. Autorë të tjerë shqiptarë, si Frang Bardhi, i cituar më lart bësonin madje se Aleksandri i Madh kishte lindur në Petrelë. Autorët e vjetër njoftonin se Aleksandri kishte lindur në Pella. Sipas Bardhit, “Pella” nuk ishte tjetër veçse Petrela. Studiuesi i njohur J. Falemerajer në veprën e tij “Elementi shqiptar në Greqi” shkruan se “Maqedonasit e vjetër, fitimtarët e Athinës e të Babilonisë, kishin farefisni me shqiptaro-epirotas-ilirianët”. Edhe patrioti i shquar Mërkur Bua pretendonte se rridhte nga Pirroja dhe maqedonasit. Dihet se në fund të shek. të kaluar mercenarët shqiptarë të mbretërisë së Napolit mbanin emrin “regjimenti i maqedonasve” (reggimento dei macedoni).



Dito.

[elen]

Cfare tjeter do na shohin syte..

[Pasiqe]

Historiani i ynë i shquar, M. Barleti, që në titullin e veprës së tij “Historia e Skënderbeut” e njehson Skënderbeun si epirotas: “Marin Barleti, shkodran, mbi jetën dhe veprat e Skënderbeut, princit shumë të ndritur të epirotasve”.

Marin Barleti nuk thote qe Kastrioti eshte epirotas, po thote qe eshte princ i epirotasve. Autori ve ne gojen e Barletit fjale qe Barleti s'i ka thene.

Kujdes: Princ i Epirotasve nuk do te thote epirotas.

Me kete logjike Viktor Emanueli III, mbret i Italise dhe i Shqiperise, i bie te kete qene shqiptar!

[Albo]

Marin Barleti nuk thote qe Kastrioti eshte epirotas, po thote qe eshte princ i epirotasve. Autori ve ne gojen e Barletit fjale qe Barleti s'i ka thene.

Kujdes: Princ i Epirotasve nuk do te thote epirotas.

Me kete logjike Viktor Emanueli III, mbret i Italise dhe i Shqiperise, i bie te kete qene shqiptar!

Ik lexo ca me shume histori e shkruaj me pak per gjera qe as di as nuk do te mesosh. Gjergj Kastrioti i vuri emrin vetes Zot i Epirit dhe Maqedonise, dhe historia e citon Gjergj Kastriotin qe te kete thene: "...nese kronikat tona te lashta jane te sakta, te paret tane jane epirotet".

Territori i Epirit shkonte deri ne Mat, dhe kete e verteton edhe peshkopi katolik Pjeter Budi kur i shkruan Papes se Romes ne lidhje me gjendjen e atehershme. Ndarjen qe ai u ben shqiptareve eshte ne "latine" dhe "populli i Skenderbeut" dhe vija ndarese ishte perseri Mati.

Me kete logjike Viktor Emanueli III, mbret i Italise dhe i Shqiperise, i bie te kete qene shqiptar!

Viktor Emanueli III nuk e zgjodhi populli shqiptar te tille, e zgjodhi Italia fashiste pasi pushtoi Shqiperine dhe pasi perzuri nga vendi sovranin matian te vendit.

Albo

[Pasiqe]

Albo kam dy pyetje:

1. Ti thua shpesh qe ne Veri Epiri shkon deri ne Mat. Po ne Jug deri ku shkon? A shkon deri ne gjirin e Ambrazise? Me pak apo me shume?

2. Jane epirotasit paraardhesit e shqiptareve te sotem?

Faleminderit

PS: Te kuptohemi, une kam pergjigjet e mia per keto pyetje, po jam kurioz te di idete e tua.

[Pyrrhus_Mollos]

Territori i Epirit shkonte deri ne Mat

Nga e gjete kete?
kete gje e kam degjuar nga ortodokse shqiptare me "ndergjegje greke"
edhe Skenderbeu si katolik ishte i ritit Latin e jo Bizantin...
Epiri si emer gjeografik ekziston, jo si etnografik.


PS. hmmm you sound like Tanhozeri.

[agimial]

Epirotas kuptohet shqiptar ne cdo referim per Skenderbeun e nuk ka ndarje shqiptaresh ne ate kohe qe te vene sipas hartave te vorio-epiroteve qe duan ta ndajne shqiperine me dysh, kete te jugut ta mar greqia e kete te veriut kush te doje, latinet a serbet etj.

Disa qarqe greke perdorin si term 'epirotas' si paradhome ne konvertimin e nje shqiptari ne grek, ne fillim me manipulime qesharake te thone nuk je shqiptar po epirotas???!!! e pastaj e bejne lehte grek....se epirotasit jane grek sidomos vorio-epirotasit[sic thone greket ].
E dihet nuk ka kombesi epirotas, e dihet po hoqe shqiptarine, do jesh grek pastaj.

Sot jemi tjeter kohe, pas krijimit te kombeve e kemi dy kombe o shqiptar o grek.E nuk ka etni sipas emrave te vjeter Spartan Athinas a Epiriot.


Skenderbeu qe shqiptar e kjo eshte nje tjeter teme e kjo eshte e humbur per ate qe do ta bej ate ndonje etnie tjeter, kjo qofte duke manipuluar me fjalen epirotas.
Ai qe nje titull e ka shpjegimin e saj e pse ai mbante ate titull, po nuk ka asnje diskutim ne qenien e tij shqiptar.

Keto ketu jane manipulime te kota me emra per te genjyer njerez te thjesht qe nuk kane informacion.

Shteti i Skenderbeut qe ne mes te shqiperise nga Berati ne Kruje i vogel e i kufizuar qofte nga Turqit qofte nga Venedikasit,megjithese ai kuptohet kishte ndikim e levizje shume me gjere.

Vorio Epiri ose Epiri i Veriut sic e referojne greket, eshte nje term qe nuk njihet nga asnje, se pervec referimit historik si term epir [ jo termi vori-epir ky eshte krijim i shovnisteve grek] nuk ka asnje lidhje tjeter.
Veriu i greqise ka qene pashalleku i Janines, e me pare ne perandorine Biantine nje tjeter organizim e nuk ka lidhje .
Greket kur ben shtet qarkut te Janines, qe e pushtuan ne 1912ten,dhe e moren me vone, nga Arta ne Janine e quajten Epir e qe atehere krijuan pretendimin per Eprin e Veriut per te maskaur pretendimet e tyre teritoriale .
Po nuk kishte nje shtet Epri qe u nda ne ate kohe sic e shpjegova dhe mesiper e keta kerkojne gjysmen e ti.
Nga Arta deri ne Janine e pereth, shqiptaret kishin qene shumica.

Te njejten gje greket ben dhe me Maqedonine, qe banohej ne shumice popullsi sllave, e turke,kur ata e moren si teritor, e pasi e greqizuan nga qe e moren si province e kane pretendime duke perdorur termin historik Maqedoni e kufite e shtetit te lashte te maqedonise.

[Kinezi]

Prandaj per kete duam apo sduam ne Greket dhe Serbet do rrime bashkedo punojme bashke dhe do fitojme bashke.

Jam shume dakord me shumicen e gjerave qe kishe te postimi nga mora kete pjese. Vetem kete thenjen me siper e ke disi gabim. Ti e shikon ne planin largpames por harron te shikosh ate qe ke afer.
Sic e the qe kontinenti i forte do te gllaberojne kontinentin e dobet por e njejta gje do te jete edhe per shtetet. Kjo do te ndodhi perpara se ti vije radha kontinenteve.
E kam ne planin ekonomik gjithmone.
Serbet edhe grekerit do te bashkohen se e shikojne njeri tjetrin si partnere, por partneri ndryshon nga punonjesi dhe ne ne syte e tyre nuk jemi partnere por vartes.