u nis pa ditur se ku do shkonte, c'pengesa e rreziqe do gjente rruges, c'forme do merrnin miqte e rinj qe do takonte pergjate udhetimit. u nis, si i thone llafit, me koke ne torbe.
e nese ndalesa e fundit eshte xhelati, ose me sakte prezenca e tij pertej erresires se torbes, mendoi, ashtu qofte, por nuk qe mire te mendonte ashtu sepse kishte kohe qe pergatitej menderisht per kete arratisje, besonte se do i forconte karakterin, keshtu qe te mendonte xhelatin qe pa u nisur akoma, i binte qe, qe ne hapin e pare te ndeshej ne vetvrasje. harroje, i bertiti vetes pa ze dhe shkundi koken si te ishte qen i lagur qe shkundte ujin.
kur mendonte ne menyre pozitive, rruget qe i hapeshin perpara ishin te pafund, te magjishme, shumengjyreshe e botet ne te cilat keto rruge mund te perfundonin, te pazbuluara, te parrahura, te paqta e plot jete ne rutinen e tyre; rutine qe do prishej me ardhjen e ketij kolonizuesi te pare. ose do ishin te vdekura e te harruara, ne pritje te arkeologut i cili do i nxirrte serish ne drite, serish ne jete.
kontrolloi edhe nje here te fundit rezervat qe do i duheshin, si te ishte duke e shmangur edhe pak nisjen keshtu. ushqimi qe kishte marre me vete do t'i mjaftonte per shtate dite e shtate nete, e pervec ushqimit te perbere prej konservash, buke misri, djathi e qepe, kishte hedhur ne canten e shpines edhe nje kuti shkrepsesh me gjithe nje pishtar qe e kishte pergatitur dy dite me pare prej bishtit te nje fshese e nje cope lecke te vjeter te ngjyer ne dyll, nderresa, duke perfshire edhe nje pale te brendshme qe ia kishte blere gjyshja per ditlindje para dy vjetesh dhe nje sapun. do kishte marre edhe nje furce dhembesh, por canta ishte fryre sa nje kacek edhe keshtu sic ishte e do i duhej te sakrifikonte ndonje konserve qe ndoshta ne te ardhmen do i vlente plot nje lekure.
u nis qe ne mengjes. dielli ende i padukshem i kishte leshuar rrezet vjollce mbi horizont, nuk frynte as edhe nje fije ere e lageshtia e mengjesit i futi te dridhurat deri ne palce.
per nje moment iu kujtua nena. kishte folur dje me te. kishte pasur nje deshire t'i thoshte: nene, neser nisem. kishte dashur t'a puthte, t'a shtrengonte fort ne gji, por as i kishte thene gje e as e kishte puthur. kur t'a verente mungesen e tij sot, ndoshta do i kujtohej qe njehere i pat thene se donte te ikte, larg, shume larg, mbase per t'mos u kthyer kurre. e c'jane keto marrezira, i kish thene ajo, rrenjet jane veshtire te shkulen. edhe babait i pat thene disa kohe me pare, por ai nuk ishte pergjigjur. kishte pershtypjen se atij do i vinte me e natyrshme ikja e tij, sikur te ishte duke e pritur. e imagjinonte te ulur ne kafenene e dylit, ulur ne tavolinen e zakonshme me dylin, spartakun e ilirin, duke u thene se tim bir nuk ishte asnjehere per kete bote, se kishte lindur per bema te medha, e dylin qe do i pergjigjej se s'kishte pse merzitej, prite kur te lexojme per te ne gazeten e se dieles.
nderkaq marigleni kishte kaluar qafen e bretkoses. mengjesi qe dukej se do sillte nje dite te bukur e te ngrohte kishte dale genjeshtar. shiu e kishte zene ne nje fushe ne faqe te malit. ne nje qoshe te fushes ndodheshin dy tre shtepi qe ngjanin tamam si shtepite e fshatit te vet. kishte degjuar nga pleqte e fshatit se edhe nga ana tjeter e malit flisnin shqip. e pse mos kerkonte strehe deri sa te pushonte shiu. kur arriti, vuri re se njera prej shtepive ishte kishe. me siguri qe nuk do me lene te qullem perjashte, mendoi. i ra deres se madhe prej druri dhe duke pritur te hapej, degjoi kerkellimen e nje dritareje diku pas kurrizit te vet. ktheu koken te shihte nga kishte ardhur zhurma. ne katin e trete te shtepise qe qendronte perballe kishes pa figuren e nje femre qe po e veshtronte e habitur.
c'kerkon, e pyeti ajo qe andej, per fat te mire, ne shqip.
nje strehe nga shiu, ia ktheu ai duke u perpjekur t'a linte menjane faktin qe koka ne dritare ishte koka me e bukur qe kishte pare ndonjehere.
nuk ka njeri aty, ia ktheu ajo dhe mbylli dritaren.
po kjo c'ishte, mendoi? nuk ishte shenje e mire. e kishte zene shiu qe diten e pare te largimit nga shtepia, e jo vetem qe dyert s'po ia hapnin, por edhe dritaret po i mbylleshin ku kalonte. thua keshtu do ishte gjate gjithe kohes, apo do ndryshonte? megjithese ishte perpjekur tia mbushte mendjen vetes se rruga e largimit qe kishte zgjedhur ishte ajo e duhura, bile gjeja me me mend qe kishte bere, e ndjente se po te vazhdonte keshtu, po t'i mbylleshin dyert e dritaret kudo qe te shkonte, do i duhej te kthehej mbrapsht. bile nuk qe vone. po te kthehej qe tani, nuk do e vinte re njeri mungesen e tij, asnjeriu nuk do i shkonte ne mend se ishte nisur per te mos u kthyer, por qe ne fakt ishte nisur e ishte kthyer qe me pengesen e pare. jo, nuk ishte mire te mendoje keshtu. rruga e zgjedhur nuk duhej lene pergjysem. edhe ne qofte se nuk ia hapnin dyert ne kete fshat te vogel me tre shtepi e nje kishe, do vazhdonte rrugen ne mes te shiut, derisa shiu te pushonte, ose derisa te arrinte diku ku te gjente nje strehe.
c'ishin keta njerez qe e linin tjetrin t'a zinte permbytja e madhe pa pike turpi, mirepo e dinte qe nuk ishte mire te gjykonte njerezit pa i njohur mire. ndoshta ky fshat i vogel, mendoi, ka vuajtur me pare nga prania e te huajve, prandaj edhe tani nuk kane me besim tek ta. ah, me qifshi kocken, mermeriti nder dhembe, duke dashur t'i mallkonte, por pikerisht ne ate moment, dera e shtepise nga dritarja e se ciles vajza kishte nxjerr koken u hap, dhe nje grua e vjeter me nje shami te bardhe ne koke e ftoi te hynte brenda.
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt