Te mite

[qyfyri]

Ndoshta mese larg prej qenies se vertete
Pertej asaj jetes se lengueshme
Kerkojne te me gjejne vetvetet e mia te humbura
Tashme te zbehura nga krakellima e harreses
Dhe cmenduria e hupjes

Une nuk I kam kerkuar kurre
Sepse ne rruge me kerkojne gjithnje te ndalem
E te bej nje kryq per tepare me qarte
E une harroj qe jam vetem duke kaluar atypari
Dhe nuk me kerkohet te qendroj gjate

Po te gjitha vendndalesat kane ngjyra marramendese
dhe une humbas fundin me fillimin nje copez te vjeter harrese
ulem e ze nje dore gjume nen eren ndjellese te moskokecarjes
gjendem gjithnje e me larg qoftelargut
por kurre larg rrezikut

Dua edhe une te iki lehte, pa bere zhurme
Ngadale permbi kufijte e trysnive te perditshme
Midis keshillave te miqve rastesore
Dhe pleqve te veteshpallur te urte

Tekave te motit ua kam pare udhet
E nuk u kerkoj me llogari
Po nuk me duket e drejte qe ti ve faj atij
Per dembelizmin tim te pasherueshem
Cdo gje po behet me e qarte, po une nuk dua te rri me!

[Henri]

Kerkojne te me gjejne vetvetet e mia te humbura
Ato qe fillin ma hoqen aty buze lumit
me pane te zhytesha e te me merrte vala
dhe terhoqen fillin.
Keshillave te miqve rastesore
doren ne qafe ua hodha per mungese xhepash
e floket ua thitha hundet per te fshire
Miqte rastesore me therrasin I verber.
Cdo gje po behet me e qarte, po une nuk dua te rri me!

[kulla]

ai kishte 2459359 qime qe i rriteshin nga jashte brenda, e c'ishte me e keqja, nuk mund te rruante asnjeren prej tyre. si gjithmone, siperfaqe e gabuar, flete e gabuar, destinacion i gabuar, leshje e gabuar.

me nje kercim gjigand kaloi nga nje gur ne tjetrin. guret qendronin ne nje siperfaqe te lemuar uji e pasqyrimi qe shikonte mbi te ishte i deformuar ne te atille menyre qe syte i dukeshin si kinez, apo cfaredo aziatiku qe mund te merrte pjese neper lojrat banzai. tamam si neper ato lojra, cdo gur mund te ishte pa baze, e po te shkelte ne ndonje syresh, shpejt do te mbeshtillej nga ftohtesia e thellesise ne te cilen ndodhej vetja kineze, e si te nxirrte koken ne siperfaqe, do te klithte ne nje gjuhe qe vetja perendimore nuk do t'a kuptonte. me zjarrin e brendshem deshironte te shjkelte ne nje gur te tille, por me majat e gishtave te ftohta, druhej se thellesia e pellgut nuk do kishte fund. vendosi te pushonte tek ky gur. shpirti i gurit, fatkeqsisht i bindej gravitetit me kollaj se c'pritej, ndoshta edhe ishte i vetmi ligj te cilit i bindej.

sikur te ishte duke fluturuar, duke cikur gurat vetem me majat e gishtave e vetem per nje cast te vogel, duke bere lloj lloj figurash prej balerine e akrobati, ajo po i afrohej gurit ne te cilin ai ishte duke pushuar. kur te arrinte tek i gur, ajo ose do t'a rrezonte nga inercia, ose pulpat e forta do benin punen e do te ndalonte ne nje qoshe. po kush ia njihte pulpat se? ai filloi te hidhte duart perpjete gjithe tmerr e te bertiste me nje ze qe nuk i dukej se ishte i veti, ne nje gjuhe qe nuk e kuptonte, "ndal, ndal, ndal". mirepo as ajo nuk e kuptonte kete gjuhe dhe e perqendruar tek guret ku po shkelte, duart valevitese i dukeshin me shume si ndonje far qe sillte bregun e shpetimin, se sa si pralajmerim qe desitinacioni qe kishte marre nuk ishte ai i duhuri, e ne mos do i shikonte ato duar nga siper duke u perpelitur, (pjesa e pasme e nje trupi qe zhytej thelle e me thelle), do perfundonte vete ne uje.

i nguli kembet ne gur, si ti kishte maja shtizash e gjoksi i bute i sherbeu si jastek mbi kraharorin e tij. "kam marre buke me vete" tha ai kur u bind se nuk do te rrezoheshin. "mire" tha ajo.

farat e ullinjve qe po benin gare, kush e kush te binte me larg, benin rrathe te cilet kur arrinin tek guri i tyre, thyheshin pa zhurme. "sa te lemuar qe e paske lekuren"! tha ajo. "me rriten qimet nga brenda", tha ai. "hallall" tha ajo dhe nxorri nje bicak, i cau lekuren dhe i keputi nje qime. "kete do t'a ruaj" tha ajo, por pa mbaruar akoma fjalen, fryu nje ere dhe ia morri nga dora.

eshte nje vend, eshte nje kohe, nje koke e nje perceptim i realitetit i tille qe gjithcka duket si enderr. eshte nje dimension ne te cilin sundojne te tilla qenie qe s'jane gje tjeter vecse vegla te njerezve, e megjithate keto qenie jane vegla aq te fuqishme, sa qe shume kollaj humbet kontrolli nga perdoruesi i veglave dhe i kalon portretit, apo statujes te ciles i zoti i veglave po perpiqet t'i jape nje forme te ngjashme me nje person real, por qe nuk mundet. veglat dhe porterteti i perkasin nje dimensioni, njerezit, nje dimensioni tjeter. pikerisht ne kete vend, pikerisht ne kete kohe e koke, pikerisht ne kete dimension ra qimja te cilen e kishte marre era e si u ngjit ne nje siperfaqe te ngjitshme te portretit, leshoi rrenje.

ai kishte 2459358 qime qe i rriteshin nga brenda e nje qe i rritej nga jashte, por te pakten tani mund te rruhej.



miqte rastesore rastin e rrasen ne mushkeri,
i dhane duart ndarjesh te paqena,
e ia peshuan urtesine pleqve me nje "eeehhhh".
cdo gje po behet me e qarte, po une c'dua ketu.