Muzgu

[pluhur]

Vetmia e agimit me tha: largohu, dua te rri vetem!
Nuk leviza.
Vec lotet nuk munda ti mbaj dot.
Mu kujtua lumturia e muzgut.
Mu kujtua ajo dhe perendimi.
Mu kujtua si thyeshin rrezet shpirtdhenese te diellit ne floket e saj.
Ato nuk I shpetonin dot nates dritevrasese,
por per disa momente shpirti I tyre gjalleronte cdo figure qe qendronte e mahnitur perpara kesaj masakre pa shprehur as kundeshtimin me te vogel.
Tani ndjehem dhe une fajtor qe u mahnita si te tjeret,
Qe nuk kundeshtova por perkundrazi,
Ngjyra e gjakut ne floket e saj me mbushi zemren me dashuri
dhe kujtime dashurie.
“Agim”- I thashe-“nuk largohem.
Ketu me ty do rri te qajme dashurite e humbura”
Agimi jeteshkurter me pa qetësisht.
Une nuk qaj- me tha – vec gjalleskat qajne.
Une mundohem te mbledh forcen time ne nje pike qe te mos humbas para se jetedhenesi im te linde muzgun.
Vec keshtu mund te takohemi.
Nata eshte shume e pashpirt te ndodhe e kunderta.

Per disa momente nuk nxora as frymen nga goja.
Qenkam gjalleske!?
Furia e urrejtjes qe u ndez ashtu sic lind agimi ne vere,
theu zinxhirin e vetepërmbajtjes
dhe helmet qe pasuan I shtyu me nje force qe nuk besoja se zoteroja kaq heret ne mengjes.
Mallkimet e mia I kalonin prane pa mundur ta prekin. Ai qendronte I qetë.
Apo e preken?
Ne fillim erresira qe me mbuloi syte nuk me la te shihja lotet e tij.
Me pas nuk dija nese shkaku I tyre ish urrejtja ime apo malli qe kish per muzgun.
Di qe nuk mora mundimin ti kerkoj falje
Por u ula ne gjunje dhe fillova te qaj me keq se gjalleskat.

[Kiki]

...

[guntheric]

Vandalit i pelqeu kjo poezi.

Ne vargun e katert nga fundi "...e tij..." besoj se duhet te hiqet.
Kam dhe nja dy pyetje: Cili eshte jetedhenesi i agimit? Dielli? Sidhe nuk kuptova mire ate punen e takimit. Pse eshte nata e pashpirte?

[Dita]

Pershendetje pluhur!

Ma rekomandove ta lexoja dhe kete pjese, kur nderhyra tek shkrimi yt i pare ketu ne forum. Dhe kishe plotesisht te drejte. Eshte shume e bukur.

Tani me hutoi vandali.
Kjo eshte poezi apo proze?

[pluhur]

Faleminderit vandal.
Dielli eshte jetedhenesi i agimit. Agimi "lind" vetem kur lind dielli. Nga ana tjeter muzgu lind vetem kur perendon dielli. Prandaj agimi me muzgun nuk takohem kurre. Agimi mundohet te mbledhe forcen e tij ne nje pike qe te mos humbasi perpara se te linde muzgu. dmth ai do ta takoje muzgun dhe e vetmja menyre eshte te jete i gjalle kur te linde muzgu. Nata eshte e pashpirt sepse te njejten gje nuk mundet muzgu ta beje qe te "jete i gjalle" deri sa te linde dielli, e bashke me te dhe agimi. dmth muzgu sado te mbledhe forca naten nuk e kalon dot.


Faleminderit Dita
Te them te drejten une kete pjese per poezi e nisa. Megjithate gjithkush mund ta marre si ti pelqeje me shume. Une nuk jam poet qe te ngulmoj ne timen!

[Lule Portokalli]

Ke shkruar bukur pluhuri,
I kam lexuar edhe pjeset e tjera. Jane te vecanta.
Tek kjo ketu, ti ben nje nderthurje te mrekullueshme te reales me irealen, te njerezores, me jo njerezoren, dhe i jep jete shpirt dhe ndjenje , kohes dhe hapesires.
Kjo eshte nje ndjesi shume e bukur. Shpresa dhe koncentrimi i Agimit ne nje pike te vetme te lumturise se tij, me le pa fryme.

"Une nuk qaj- me tha – vec gjalleskat qajne.
Une mundohem te mbledh forcen time ne nje pike qe te mos humbas para se jetedhenesi im te linde muzgun.
Vec keshtu mund te takohemi."

A thua se e qara, do pakesonte forcat e tij dhe pritja nuk do mjaftonte.

Mua kjo me shkon me shume nga proza, se nga poezia. Nese do qe te jete poezi, duhet te punosh pak me vargun, gje qe ti ke plotesisht mundesi ta besh.
Por kjo varet krejtesisht nga gustoja jote.

[pluhur]

Faleminderit shpirt i fshehur.
Ndoshta ke te drejte qe kjo eshte nje proze e jo poezi. Prandaj dhe duhet ta perpunoj pak me mire.

Po ty Guntheric cfare te beri ta kujtosh per poezi kete pjese? Dua te di ne menyre qe te vendos si ta perpunoj.

[pluhur]

Nga varri i saj veç dy brigje më ndajnë.
Dy brigjet e një lumi të egër,
mospërfillës ndaj lutjeve të mia.

Mbi varrin e saj, mes barit te gjelbër,
lule shumëgjyrëshe mbinë.
U rritën, jetuan, u thanë e mbinë persëri.
Trupi i saj i tretur
dhe shpirti i saj i lirë kujdesen për to.

Mbi varrin tim veç toka e zezë,
e ngurtë,
peshon.
Trupi im i patretur rënkon për të.
Shpirti im nuk guxon të lërë trupin
e të takojë të sajin,
në majën tjetër të malit.
Ka frikë!
Ajo nuk e di të vërtetën.
Ajo më mban fajtor.
Akoma!
Një mijë vjet kaluan që kur na varrosën të dyve
në dy majat më të larta të malit
ku brigjet e një lumi të egër
krijuan kufijtë e hapësirës ndarëse nga unë
që shpirti i saj i kërkoi zotit të lumit.
Një mijë vjet urrejtja për mua e bën të lumtur,
dhe lumin të egër ndaj lutjeve të trupit tim
që rënkon në këtë burg
të ngritur nga urrejtja e saj.
Nuk ka burg më të keq!
Prandaj jam betuar të dëboj shpirtin frikacak
një mijë vjetët e tjera.
Të ngrihem nga varri
dhe nga maja e malit tim
t’i bërtas të vërtetën.
Ti them që dashuria ime për të
bëri që fatet tona të përputhen.
Unë kurrë nuk u luta për vdekjen e saj.
U luta vetëm …..

Po shpirtin si ta largoj?
Ku mund te shkoje nje shpirt i urryer nga nje tjeter?

[Dita]

Poezia e fundit PLUHUR eshte e mrekullueshme. Urime me gjithe zemer!

Dita

[pluhur]

Dita