Poezi nga Diabolis

[Diabolis]

vjersha;

Faleminderit!

Mirëardhshi e mirëshkofshi.

SI NJË BUZËQESHJE E ARTË VRESHTARËSH

Këto vargje të harruara mbetur
Si në qilar të errët vera e vjetër,
Mes pluhurit të viteve janë kredhur,
Sikur në botë s'ka njerëz të etur.

Për miq të rrallë disa vargje të gjetur,
Si një gotë kristal me brusko të kthjellët
Në buzët e Bukuroshes së Fjetur,
Që më e mahnitur se kurrë ka mbetur.

Janë natyralë, vargje të zgjedhur,
Si mushti që rrjedh prej hardhisë së gjelbër,
Kokërr pas kokrre nga veshuli i pjekur,
Nën këmbët e bardha të vajzave tretur.

Shpresoj, këta vargje larg njerëzve fshehur,
Si një buzëqeshje e artë vreshtarësh,
Që të afrohet brengën për të të hequr,
Një zjarr në shpirt e mendje të lenë ndezur.

Mund të mos ketë asgjë për t'u magjepsur,
Në qofshin uthull, të ëmbël a të turbullt,
I shijoni si verën nga pak e me të gjerbur:
Ribleron hardhia gjuhë për të regjur.

[Diabolis]

THUAJ DIÇKA

E Hëna, e Hëna, e Hëna,
Është lindja e Diellit në agim,
Puhia e freskët në zhegun e verës,
Burbuqja e çelur e mollës,
Filizi i bimës që po del,
Poleni i zambakut mbi liqen.
E Hëna, e Hëna, e Hëna,
Fillimi i një pune të mirë,
Magjia e vezës kur çel,
Shkroftima e kalit në nisje,
Shkëlqimi i vesës në zabel,
Një pikëz shi e rrebeshit që vjen.
E Hëna, e Hëna, e Hëna,
Tunduese si buzëqeshja e parë,
Premtim përherë i porsathënë,
Flakëz e artë në zemër rënë,
Puthje qiellore përgjysëm e lënë,
Miratim në heshtje i fajtorit të pazënë.
E Hëna, e Hëna, e Hëna,
Ëndërr e prishur nga rregulli i lojës,
Mur ndarës tashmë i rënë,
Oaz i freskët mes rërës,
Femër hirplotë në dritare,
Degëz ulliri nën Hënë.
E Hëna, e Hëna, e Hëna,
E Hënë!

[Agim Doçi]

D.D!
Ore mik mirë se erdhe dhe të lumtë!
Me dashuri
A.D.

[Diabolis]

Ja pra, s’u largua mërzia,
Kjo skile e vjetër e natës,
Veç shtohet në ballë si rrudha,
Dhe hunj ngul në gardhin e jetës.

E ndoqa përnatë ku munda,
Si qeni mes arës me thekër,
Derisa një mbrëmje përhumba,
E kotesha pranë zjarrit si qënie tjetër.

S’më bëhet të tremb më mërzinë,
I shtyrë prej zakonit të vjetër,
Por keq më vjen për rininë,
Kaluar duke ndjekur një dhelpër.

[MI CORAZON]

Shume e bukur poezia "Thuaj dicka" .
Thx D D , per kenaqesine qe na dhe.

[Diabolis]

Unë ika,
E dera kërciti thatë mbas meje,
Mendimet më ndoqën rrëmbyeshëm
Si vrundulla ere.
Gjithkund nëpër dhomë
Mbetën ca fjalë të zakonshme mesdite,
Për jetën, për vdekjen,
Për mishin, për shpirtin.
Ngrinë lëvizjet,
Si gjymtyrët e një lodre të ç'kurdisur,
E pluhuri i harresës mbi t'o,
Shtroi dy gisht.
Në rrjeta vdekjeprurëse
Përpëliten më kot ca kujtime.
Unë ika,
E mora ç'munda me vete,
Mbeti vetëm një kalë i drunjtë
Dhe mrekullia e një komete.

[Agim Doçi]

Mos!!!
Mos u vetkrahaso me kalin e drunjtë!!!!!!!!!!
TË LUTEM!
Ti je qëndistar në varg e mendim, pse hallakatesh me emërtime "kali i drunjtë"?.......
Të merr keqen ai "kali" ty dhe ajo " dhelpra"...Se ti je KALORËS në poezi

Me dashuri Agim

[Diabolis]

Po ç'patën me Atdheun tim perënditë,
Në vend të shiut derdhën poezitë,
Dhe nuk lëshuan rrufe e shkreptima,
Por më të fuqishmet vargje dhe rima.

Mos vallë që këtij trupi të robtuar,
Një shpirt bujar fisnik për ti mblatuar;
Pse ndryshe do të ishte a s'më thoni,
A s'janë poetë gjithë sa nderoni.

Atdhe i dashur, madhështor mes qiejsh,
Me fjalë pamtarësh bukurosh ngrihesh;
Nderim për ta, të gjallë e vdektarë,
Të zemërzjarrtit të pavdekshëm farkëtarë.

[macia_blu]

DD.... Urime.
Sidomos poezia e pare ne stil e ne gjetje e ne ndjeshmeri me ka pelqyer sa nuk thuhet.
Sinqerisht macia!

[Diabolis]

M'u tulat gjumi,
Prej halleve në jetë,
Si zogu nën gjeth,
Prej skifterit të frikshëm tek retë.

M'u çakërdis gjumi,
Prej halleve në jetë,
Si zogu kur brof fluturimin,
Pasi skifteri u bë një pikë e vogël tek retë.