Popi Andoniu - Sfalagaku

[mondishall]

POPI ANDONIU - SFALAGAKU

Autore e shumë vëllimeve me poezi, e përkthyer në mjaft gjuhë të huaja. Poezia e saj është nderuar me çmime të nivelit ndërkombëtar. Aktualisht është sekretare e Lidhjes së Shkrimtarëve të Greqisë Veriore. Mike e poetëve emigrantë, është referuese e mjaft librave shqiptare të përkthyera në greqisht. Përkthimi në shqip i saj do të bëjë të mundur që lexuesi shqiptar të njihet me një nga zonjat e medha të poezisë së sotme greke.



Muri

Ndërtoi murin mekanikisht,

ashtu siç ecim ose përtypemi.

Një gur këtu,

një gur atje,

automatikisht, nxitimthi, i jashtëligjshëm.

Dielli ndriçon akoma.

Dhe yjet.

Nuk i kupton se si kalojnë

ditë dhe netë invalide

me hapa ere.

Dhe thua, si është e mundur

të humbasin të gjitha?

Gjithësia,

rrathët e tu...

Mbete vetëm,

ti dhe hija jote.

Si është e mundur

muri të të rrethojë nga të gjitha anët,

të të vjedhë poezinë e jetës?

Ti e ndërtove,

një gur këtu,

një gur atje.

Të fundit në vend të zemrës.

As që e kuptove ku ndërrove strukturë,

dhe nga njeri

u bëre pjesë e murit.

I pajetë.

I gurtë.



Fushë djerrë

Ulliri që

nuk u puth kurrë

është atje,

në shkretëtirën e gjoksit

ku akoma

nuk u rrudh.

Ndoshta kanë faj ngashërimet

e vetmisë,

që e mbajnë mbushur

me lëngje të hidhur llahtare,

të vetmisë që kurrë

nuk e përfshiu

përroi i dashurisë

t’i çoroditë

pellgun e thellë të pasionit.

Dhe kështu mbeti fusha djerrë,

e tradhëtuar nga vitet,

mbeti duke pritur

një çast me çudinë e një puthjeje.



Sy të trishtuar

Sytë e trishtuar

janë të tejdukshëm,

mbushur me dritë nate dhe age,

diej të vdekur dhe

rrënoja yjesh,

tinguj të mbytur

lumturisë së djegur,

pëshpërisin elegji,

preferojnë heshtjen

dhe durimin.

Sytë e trishtuar

janë qiej të mërzitur

me re ngjyrë mavi,

të cilët nuk lëvizin,

dy liqene pa dallgë

me bimë të vyshkyra ëndrash.

Janë dy hije pëllumbash.

Bardhësia e ndritur e tyre

kthehet në ngjyrë hiri.

Mbushur aromë

jasemini të tharë,

ndriçojnë jetë dhe vdekje.



Qielli dhe pellgu im

Ti, qielli im,

në sytë e tu të gjithë yjet

dhe unë harrohem

në kaltërsinë e dashurisë tënde,

në flakët e diellit tënd zhytem

dhe le të gjuhem vetëtimë

prej adhurimit të shpirtit tënd.



Ti, pellgu im,

në buzët e tua kripësira e Egjeut

dhe pasioni i shkumbëzuar i dallgëve,

që pangopësisht gjurmon

çdo qelizë timen

dhe pastaj ndjeshëm në ëndër

më shin,

më këndon me akorde dashurie.

Je dhimbja e pambarimtë

e shpirtit dhe trupit tim.

Si mundja të isha më parë pa ty?

Si mundje të ishe më parë pa mua?



Varka

U ankorua

varka e shtizës së dashurisë.

Udhëtimet nëpër Egje

mbaruan.

Limani i qetë-

shoku i saj tani.



Në hambaret e saj të errta

bëjnë foletë e tyre koloni të ndritura

kujtimet ëndërore.

Melankolikisht kornar

varka e plakur

dhe ëndëron, ëndëron

një udhëtim të fundit të lundrojë...

Ndriçimi i fundit.

Por deti ngriti dallgë mashtruese.



Të gjitha varkat e plakura

fshehin dëshira

në vështimin e tyre të heshtur.

Por nuk mundin përtej limanit

të hapen përsëri.

Fati i tyre tani është i lidhur

me ankorimin.



Shqipëruar nga Ziko Ll. Kapurani.