Melita Toka - Karahaliu

[mondishall]

MELITA TOKA - KARAHALIU

U lind në Selanik, ku dhe studjoi filologji franceze në universitetin “Aristoteli.” Më pas vazhdoi studimet pasuniversitare në Sorbonë të Francës për mënyrat e dhënies së mësimit të dëgjimshikimit. Eshtë antare e Shoqërisë Letrare të Selanikut dhe të shoqërisë “Miqtë e poezisë”, Bergerac –Francë. E njohur në të gjithë kontinentin e vjetër për poezinë e saj novatore me botimin e mjaft vëllimeve poetike, jo vetëm në greqisht, por edhe në shumë gjuhë. Melita është mike e herëshme e shqiptarëve. E ndjej për detyre ta njoh në shqip këtë divë të poezisë greke, pasi ajo është protogonistja e antollogjisë dy gjuhëshe shqip- greqisht me dhjetë poetë shqiptarë dhe dhjetë poetë grekë. Eshtë nga vizitoret e para të njerëzve të letrave greke në Shqipëri, ku është nderuar me çmime të para në Pogradec dhe në Korçë. Eshtë e pranishme dhe antare nderi në krijuesit shqiptarë të Selanikut “Dega e blertë.”



Të kuqtë e zërit tënd

Dëgjova daullen e hënës.

E dëgjova shumë herë.

Akoma dhe tani.

Tam- tami i saj shtrihet

dhe hapet nëpër erë.

Në pagjumësinë e orës

dëgjoj erën dhe vishem

me të kuqtë e zërit tënd.



Sonte

Sonte

vrapojnë ethet

nëpër ndriçimin e pellgut

dhe të erës.

Nga shpirti i nënujshëm i anijes

del sipër një dëshirë.

Sonte

rrëfimi i heshtur i botës

përballon rrotullimin e boshtit

duke çliruar kalimin e erës.



Jemi të lidhur

Jemi të lidhur

me gërshetat e detit.

Gërsheta të lira për ty

me tundjen e erës,

të thurrura për mua

me refuzimin e ditës.



Gjurmë kristalore

Fjalë të padukëshme,

të lara në kripësirën e detit.

Dallgë- dallgë vijnë

duke hapur rrugë në furtunën e gëzimit.



Cili, cili qiell e krijoi?

Kur në sytë e zëmëruar të çastit

pasqyrohen,

flokët e tyre të gjata goditen

dhe kaltërohen gjokset e shtërnguara

të tokës.

Gjurmë kristalore

në thellësinë e së përditëshmes.



Trishtim

Një trishtim në sytë e tu të dallgëzuar

si lagështia e shiut,

që përshkon qiellin,

si pellg i pafund,

i elektrizuar dhe i ngrirë.

Qarkullon në fjalë trishtimi

dhe befasojnë poezinë.



Çasti shënjtor

Fausti thotë në çastin e largimit:

“Rri akoma dhe pak, je aq bukur!”



Nuse të veshësh çastin shënjtor,

prej galerive të ndritëshme

të hysh në lëmin e hënës,

në vjeljen e puthjeve,

lavdinë e trupave të festosh.

Dhe në horizontet e dëndura

le të digjen kujtimet, vitet

kohën e tyre duke shuar.



Fjalë të zgjuara

Nga krifa e jugut

fjalë të zgjuara lartësohen,

kallinj të papjekur akoma,

shënja të dallgëzuara

të kohës së paprovuar.

Tinguj të thjeshtë

me zanore të hapura

lulëzojnë bisqe dëshire

të shndruar në gur.



Tani

Tani nuk e kërkoj më diellin tim,

tani e vesh sipër meje, shënjë e ndjenjës që djeg,

se toka me blerimin gjaknxehtë

jep lëngun

duke vaditur kohën,

e cila korr aspiratat

me gërma avulli

nëpër gurë të plasaritur.





Shqipëruar nga Ziko Ll. Kapurani.