Gabriele d'Annunzio

[Syku]

O draper i henes zbritese.

O draper i henes zbritese
qe ndriçon mbi ujerat e shkretuara,
o draper i argjendte, cila e korre endrrash
valevit qartesine tende te miresise ketu poshte!

Frymezime te vogla gjethesh,
frymembajtje lulesh nga pyelli,
ia shperndajne detit: as kenge, as britme,
as tingull, te madhen qetesi pershkon.

Shtypur nga dashuria, nga gezimi,
populli i te gjalleve bie ne gjume…
O draper zbrites, cila e korre endrrash
valevit qartesine tende te miresise ketu poshte!

[shigjeta]

Shiu ne pishnaje

Hesht. Ne pragjet
e pyllit nuk degjoj
fjalet qe thuhen
njerezore; por degjoj
fjale me te reja
qe flasin pikeza e flete
te largeta.
Degjo. Bie shi
nga rete e shperndara.
Bie mbi marete
e kripura e te thara
bie mbi pisha
te kreshperta e te leskruara,
bie mbi mersinat
hyjnore,
mbi gjineshtrat xixelluese
me lule te tufezuara,
mbi dellinjat e shpesha
me kokrra t’erekendshme,
bie mbi fytyrat tona
pyjore,
bie mbi duart tona
cullake,
mbi veshjet tona
te lehta,
mbi mendimet e fresketa
qe çel shpirti
ne rrefime,
mbi perallen e bukur
qe dje
te mashtroi, qe sot te mashtron,
o Ermion.

***

Degjon? Shiu bie
mbi barishten
vetmitare
e nje frushellime qe rri
e leviz n’ajer
sipas degeve
me t’rralla, pak t’rralla
degjo. I pergjiet
vajtimit me kenge
gjinkalla
qe vaji i stuhise
s’e frikeson
as qielli i perhirte.
E pisha
ka nje tingull, e dellinja
tjeter tingull, e gjineshtra
tjeter akoma, vegla
te ndryshme
ner gishta te panumert.
Dhe te zhytur
ne jemi ne shpirtin pyjor,
frymore me jete te drunjte;
e fytyra e jote e dehur
eshte njomur nga shiu,
si nje gjethe,
e leshrat e tua
kundermojne sikur
gjineshtrat rrezore,
o krijese tokesore
qe e ke emrin
Ermione.

***

Degjo, degjo. Akordi
i gjinkallave ajrore
pak nga pak
me i shurdhet
behet nen vajtimin
qe rritet;
po nje kenge aty perzihet
me e ngjirrur
qe nga poshte ngrihet
nga e ujshmja hije e larget.
Me e shurdhet, me e mekur,
pakesohet, shuhet.
Vetem nje note
ende dridhet, shuhet,
rizgjohet, dridhet, shuhet
Nuk degjohet zeri i detit.
Tani degjohet mbi degen e tere
me shushurime
shiu i argjendte
qe kullon,
me shushurime qe nderron
sipas degeve
me t’plota, pak t’plota.
Degjo.
Bija e ajrit
ka heshtur; por bija
e lymit te larget,
bretkoca,
nen hijen me te thelle kendon,
kushedi ku, kushedi ku!
E bie shi mbi qerpiket e tu
Ermion.

***

Bie shi mbi qerpiket e tu te zinj
sa dukesh sikur qan
por nga kenaqesia; jo e bardhe
pothuajse gjelberoshe,
sikur te dilje nga levozhga.
Jeta e jone eshte e fresket
e erekendshme,
zemra ne gjoks eshte si pjeshka
e paprekur,
permes qepallave syte
si burime neper bar,
dhembet ne gezhoja
jane si bajamet e athta.
E shkojme nga driza ne drize,
-here ngjitas, here veças
(dhe bari fort i eger
na i lidh thembrat
ngaterron gjunjet)
kushedi ku, kushedi ku!
E bie shi mbi fytyrat tona
malore,
bie mbi duart tona
cullake,
mbi veshjet tona
te lehta,
mbi mendimet e fresketa
qe shpirti çel
ne rrefime,
mbi perallen e bukur
qe dje
me mashtroi, qe sot te mashtron
o Ermion.

( nga “Alcione” )

perktheu Islam Spahiu