Te Zoti nuk vdes asgjë!

[toni77_toni]

“Na e shto fene!”



Në këtë shkrim veçohet veçanarisht, feja në Zotin.

Kur lexojmë Biblen mund të mësojmë në librin e Habakukut profet, ku paraqitet, profeti nga grupi i ashtu quajtur “Profetët e Vogël”, i cili kishte jetuar rreth vitit 600 para Krishtit. Ky na e paraqet gjendjen aktuale në vend, si një situatë shumë të vështirë politike, sociale e shpirtërore, ku mbretëroronte padrejtësia, një kohë me terror, një betej e cila ndoshta është edhe kundër tij.

Ai ankohet para Zotit sikur të ishte profeti me fe te ligshtë, me fe të dobët.

Shpesh herë edhe ne dalim para kësaj bote pa fuqi dhe pa ndihmë, ku më tepër numërohet ndoshta dhuna brutale, kurse ne mundohemi gjithmonë pandërprerë, që këto t´i zgjidhemi dhe ta zgjiedhim ma të mirën që është në pëlqim Zotit.

Në jeten tonë, shpesh here kur përjetojmë një jetë të vështirë fillojmë edhe ne të dyshojmë, ndoshta edhe në Zotin. Por, Zoti mbetet besnik dhe kjo besnikëri e Zotit duhet t´i përgjigjet dhe të përshtatet njëkohsisht besnikërisë së Zotit.

Zoti mbetet besnik! Kurse njeriu?

Pa fuqi, pa shpresë, pa ardhmëri jemi nganjëherë, pra, edhe në këto momente na duket që edhe Ati ynë qiellorë nuk na ndihmon apo fare nuk reagon kur ne atë e thërasim në ndihmë. Besnikëria e Zotit duhet t´i përgjigjet besnikërisë së njeriut. Fjala biblike, që përkthehet me “besnikëri” do të thotë njëjtë besim dhe besnikëri. Bibla na e parashtronë këtë fjalë dhe përshtatet me fe, besim dhe me shpresë.

Por mos të harrojmë se “Hyji nuk na e ka dhënë shpirtin e frikës, por përkundrazi shpirtin e virtytit, të dashurisë dhe të urtisë”. Andaj, të jemi dhe ti mbetemi Zotit besnik në çdo kohë e vend si në ditë të lumtura, si në ato me suksese, por edhe në ato ditë ndoshta të tmerrshme pa gëzime e lumturi, sepse Zoti është gjithmonë me ne dhe në ne!

Në letrën e dytë të shën Palit drejtuar Timoteut na e paraqet një falënderje Hyut. “Këndej të përkujtoj ta ringjallësh dhuratën e hirit të Hyjit që është në ty në saje të vënies së duarve të mia. Sepse Hyji nuk na e ka dhënë shpirtin e frikës, por përkundrazi, shpirtin e virtytit, të dashurisë dhe të urtisë”. Zoti e pranon njeriun dhe ia dhuron jetën. Feja jeton prej shpirtit të dashurisë. Çdo i krishterë është përgjegjës për fenë e vëllaut të vetë.

Kjo do të ishte e njëjta gjë si një vërejtje për secilin prej nesh, sikur Pali iu drejtua romakëve me një besim të plotë dhe fe të gjallë në Krishtin: “Për të vërtetë, mua nuk më vjen turp prej Ungjillit, sepse Ungjilli është fuqia e Hyjit për shëlbimin e atij që beson” (Rom 1,16). Secili prej nesh është i obliguar që me ndihmën e Shpirtit Shenjt që banon në ne, ta ruan thesarin e paçmueshëm të fesë që na u besua.

Apostujt nuk ishin ata që nuk besonin por feja e tyre ishte e ligshtë, këtë u tha vetë Mesia, por edhe ata kërkuan vet prej tij, që ai tua shton fenë. Andaj, ta kemi të kjartë, atje ku feja është e ligshtë, nuk ka themel qëndrese apo ajo disi kjartë mungon, poashtu njëkohësisht mungon edhe dashuria, shpresa, fuqia, gëzimi.

Nxënësit e lutën Jezusin: “Mësues na mëso të lutemi”, kurse kjo lutje shëndrrohet në lutje tjetër “Na e shto fenë”, që feja me anë të lutjes të rritet, të përforcohet, për të qenë të aftë në pbijetim të predikimit të lajmit të gëzueshë, dhe kjo është gjithmonë edhe në çdo kohë e nevojshme. Jezusi na e tregon fuqinë e fesë, edhe nëse ajo është sa kokrra e sinapit. Prandaj, ta lusim Krishtin-Zot që edhe neve sot të na forcon fenë që ta kemi fene e gjallë dhe të vërtetë dhe ta jetojmë dhe ta kultivojmë fenë tonë që na u është dhuruar dhe besuar. “Na e shto fene!”

[toni77_toni]

Lavdërimi, falënderimi dhe jeta me Jezusin



Fjala e Zotit na ushqen në mënyra të ndryshme, në kohë të ndryshme, në metoda e ngjarje të ndryshme, por vetëm me një qëllim e me një porosi të vetme, që ne t´mund të jetojmë sipas asaj, që na u dhurua dhe ofrua nga vet Zoti. Konkretisht, në Bibel, në librin e dytë të Mbretërve, mund të mësojmë se si një njeri me emrin Naamanin që ishte një gjeneral prej Damaskut dhe ishte një njeri shumë i zelshëm, ku ai ndërkohë edhe u sëmuaka. Elizeu profetë e shëroi atë. “Naamani zbriti dhe u la shtatë herë në Jordan si i kishte urdhëruar njeriu i Hyjit, iu shërua trupi i tij, iu bë si trupi i fëmijës së njomë dhe u shërua”. Naamani me një fe të gjallë i falënderohet këtij profeti dhe nëpër të e lavdëron Zotin, Hyjin e vërtet në Izrael. Ai, këtu për herë të parë u takua me Zotin e gjallë dhe të vërtetë ku përpara ndoshta fare nuk kishte ndëgjuar për Të: "Tani po e di se s`ka Perendi në asnjë vend, përveç në Izrael! Po të lutem, pra, prano një dhuratë prej anës së shërbëtorit tënd."

Letra e Shën Palit apostull drejtuar Timoteut, i burgosur në Romë, që i dërgon nxënësit të vet Timoteut testamentin e vet shpirtëror, si "këngë të martirit" që të kujtohet për veprën shpëtimpurese që Jezu Krishti Zot ka realizuar për të gjithë njerëzit me vdekjen dhe ngjalljen e Tij, e këndej e fton Timoteun të impenjohet për këtë kauzë deri në atë pik sa të pësoi, sikur Pali, prangat e përçmimit, i bindur se të vdesësh për Krishtin e më Krishtin, do të thotë me Të edhe do të ngadhënjeshë e do të ringjallesh.

Shën Pali që gjenden i burgosur për shkak të Ungjillit në Romë, mirpor ishte i bindur se Fjala e Zotit nuk mund të burgose, "mirëpo fjala e Zotit nuk është në pranga!" e apostulli, megjithëse në pranga porsi keqëbërës, e transmeton dhe përhapë larg Fjalën e Zotit, klithë para të gjithëve: para Timoteut, para paganëve, para nesh të Tremijë vjeçarit (2 Tm 2.8-13).Këto fjalë në këtë letër drejtuar Timoteut janë fjalë përforcuese në fe dhe në jetë krishtere, edhe pse njeriu ballafaqohet me vështirësi dhe në rrethana të ndryshme vetëm se jemi apo quhemi të krishterë. Këto vështirësi nug guxojnë që neve të na dëshpërojnë, por përkundrazi të përforcohemi për çdo ditë duke që të ngjashëm me mbajtjen e kryqit të Jezu Krishtit me jetën tonë të përditshme. Pali e veçon veçmas jetën krishtere dhe të krishterit që duhet t´i gëzohet jetës edhe në vuajtje edhe në kryq. Duhet të jemi ushtarë të mirë të Krishtit, pra duhet t´i falenderohemi poashtu jetës krishtere. Edhe ne sot me mjete të jashtëzakonshme të komunikimit shoqëror që kemi, jemi të thirrur që Fjalën e Zotit ta përhapim sa më larg e t'ia kumtojmë qartë e bindshëm të gjithë njerëzve kudo në mbarë botën.

Ungjilli i Lukës (Lk 17,11-19), na paraqet“Shërimin e dhjetë të gërbulurve”. Kjo pjesë e Ungjillit na e paraqet shërimin, falëndërimin dhe jetën me Jezusin.
Jezusi ishte duke udhëtuar prej një vendi në një vend tjetër. Ky udhëtim i Jezusit është një symbol i përhapjes së Ungjillit, Lajmit të gëzueshëm, në çdo vend, në çdo qytet e fshat, në çdo njeri dhe popull dhe kështu nëpërmjet tij tregohen veprat e madhërueshme të Zotit. Të gërbulurit, “zunë vend larg e filluan të bërtasin: “Jezus, Mësues, ki mëshirë për ne!”. Ata vërejtën se Mesia është ai, i cili erdhi për të shëruar çka është e sëmurë, ai është Shëlbues dhe dëshiron të shëlbon njeriun. Ai erdhi në botë për ta shpëtuar njeriun. Jezusi shëron! Priftërinjët e kishin për detyrë në atë kohë, që ta vërtetonin shërimin. Dhe për këtë arsye, Jezusi tha atyre: "Shkoni e paraqituni priftërinjve!" Jezusi e vërteton shërimin e njeriut “feja jote të shpëtoi". Samaritanasi është kthyer tek Jezusi me një gëzim dhe me një fe të shtuar dhe të gjallë. Ai i shëroi të gërbulurit. Shërimi është gjithmonë një rrugë, një proces dhe ky proces tejkalon në udhëtim, në rrugë. Por, këtu e kemi apo na paraqitet vetëm feja e gjallë e atij, i cili është kthyer për t´a falënderuar Jezusin, sepse bëri për të një vepër të mirë dhe të madhe hyjnore. “Njëri prej tyre, si pa se u shërua, u kthye duke e lëvduar Hyjin me zë të madh lartë. Ra përmbys para këmbëve të Jezusit dhe e falënderoi”. Në këtë moment vërejmë se si feja e atij e fortë shndërrohet tash në falënderje, sepse e përjetoi dashurinë dhe fuqinë e Zotit. Shërimi i trupit të sëmurë mund të qonë në besim dhe kështu në këtë mënyrë edhe t´a ndryshon njeriun edhe në mbrendinë e tij, vërejmë pra shërimin apo pastrimin e zemrës. Në rastin e paraqitur në ungjill kjo ishte vetëm tek njëri prej dhjetëve. Tek nëntë të tjerët nuk ishte një pastrim i zemrës, apo ndoshta ishte vetëm në sipërfaqe që nuk u kthyhen për ta falënderuar Jezusin.

“feja jote të shpëtoi".
Pra, feja ka të bëj edhe me falënderje dhe këto të dyja shkojn gjithmonë sëbashku dhe janë të pandara. Kush beson, ai dinë edhe të falënderohet dhe e ka të kjartë se kujt iu është detyruar dhe dhuruar jeta. Kush beson e fiton jetën përseri prej duarve të Zotit me falënderje. Samaritani është i vetëdijshëm, që në të ndodhi kjo mrekulli. Ky një, një samaritanas, një i huaj, beson, jo vetëm që është shëruar, por edhe i pranuar prej Jezusit në një jetë të re. “Çohu e shko - i tha - feja jote të shpëtoi!" Feja është po ashtu si shërim i një procesi, një udhëtim, një dërgim, “shko”! Ky e merr obligimin apo dërgohet që ta predikon “Lajmin e gëzueshëm” të Jezusit, veprën e tij që u tregua sot në atë, në Samari e Galile dhe në rrethinë! Feja duhet t´i ketë veprat e veta! I shëruari që kthehet është një njeri që jetën dhe fenë e vet e ka vetëm në Zotin. Ai e lavdëron Zotin, e falënderon atë për shërim.

Ne pra jemi të dërguar, pra në jetë dhe për jetë dhe ky dërgimi vlenë për secilin prej nesh që të lavdërojmë dhe ta falënderojmë Zotin me fe të gjallë, të jetojmë me Jezu Krishtin, e me besnikëri të shkojmë pas Tij.


Të dashur lexues, të ndalemi të mendojmë dhe ta pyesim secili vetvetën:

- A jam unë ai personi që shërohem, kthehem, falënderohem dhe e lavdëroj Zotin, apo i takoj asaj grupe që fare nuk u kthye, iku?
- Si e jetoj unë fenë time?
- A i falënderohem Zotit për të gjitha ato qė mi dhuroi?


toni77

[toni77_toni]

Mos të harrojmë se ne I takojmë Jezu Krishtit


Sot, fatkeqsisht; njerëzit adhurojnë dhe nderojnë muzikantët, politikanët, yjet e sportit apo të kinematografisë. Edhe më e kecja ata i nderojnë idhujt e tyre, duke veshur rroba me emrat e këtyre idhujve, apo duke bërë vizatime në lëkurë.

Një lloj tjeter I njerëzish e bëjnë Zotin si të pa vlerë! Duke u bazuar në veprat dhe sjellje lirisht mund të shtojmë këtë pytje; c’vlerë ka për ne Zoti? A e nderojmë, I lutemi dhe e adhurojmë vërtet Hyjin e lavdisë, apo lutja dhe adhurimi ynë është mospërfillës dhe vetem sipas mishit. Në vend që “të shkojmë në prani të Tij me lavde, ta kremtojmë me këngë” (Psalmi 95:2), shumica e njerëzve hyjnë me forcë në praninë e Tij, sikur ta kenë merituar këtë gjë. Mos vallë edhe harrojnë se kanë të bëjnë me Zotin, - Atin e Gjithëpushtetshëm. Mos harruam se Zoti Jezus në Ungjill thotë se duhet ta adhurojmë Atë “në shpirt dhe në të vërtetën” (Gjoni 4; 24),

Lutja dhe lavdërimi drejtuar Zotit është një aspekt jashtëzakonisht i rëndësishëm për besimtarët. Fatkeqësisht, kjo në ditët e sotme është fallsifikuar nga djalli. Mendoj se djalli di shumë gjëra rreth lavdërimit, prandaj edhe mundet që t’ua mbushë mendjen lehtë njerëzve, të cilët nuk janë të udhëhequr me të vërtetë prej Shpirtit të Zotit. Mund bëhet se djalli iu thotë këtyre njerëzve dhe iu mbushë menden se po e adhurojnë, nderojnë dhe luten Zotit, por në fakt, ata nuk po e bëjnë por po mashtrojnë vetveten.

Lutja, Lavdërimi dhe Adhurimi që duhet të na përulë përpara Zotit, është kthyer në një mjet; hajde të bëjmë qejfin vetit! Vetem me ndjenat e mishit!. Në shumicën e kishave, kjo i përngjan argëtimit dhe lavdërimit të atyre që kanë zëra të bukur dhe qe ushton Kisha nga toni I lartë, por që nuk kanë një zemër të pastër dhe Shpirtin e Hyjit. Ata jetojnë sipas ndjenjave dhe emocioneve të tyre.

Po ashtu besimtarët nëse nuk i provuan këto ndjenja në Kishë, atëherë, sipas tyre, i tërë takimi është i mërzitshëm dhe monoton. Apo nëse shkojnë në kishë dhe e shohin se mikrofoni nuk ka volum të lartë, ata nuk kënaqen. Edhe më e turpshe; ka edhe njerëz që shkojnë në kishë thjesht sa për të kullotur sytë, apo sa për të dëgjuar muzikë dhe për tu argëtuar! Falna o Zot.

Të dashur vëllezër dhe motra; Lutja, nderimi, lavdërimi dhe adhurimi ynë është aq i madh sa ç’është edhe përkushtimi ynë ndaj Zotit. Po qe se gjatë ditëve të javës, ishim të preokupuar në interesa tona dhe s’kemi patur kohë për Të, atëherë edhe nderimi që i ofrojmë Atij të dielën, ka për të qenë i dobët, mos të them i pa vlerë. Mund ta duam Zotin, vetëm atëherë kur e duam dhe i bindemi Atij, kur largojmë nga zemrat tona hidhërimin dhe urrejtjen, gjelozinë dhe krenarinë, shkurt; po nuk u ofruam me një zemër të sinqertë, është vetem një shtirje dhe tallje epaturp ndaj Mbretit të Qiellit. Mendoj se duhet të jemi të kujdesshëm dhe të kujtojmë thënjen e Krishtit; “Ky popull po më afrohet me gojë dhe më nderon me buzët; por zemra e tyre rri larg meje. Dhe më kot më nderojnë...” (Mateu 15, 8-9).

Mos të harrojmë se ne I takojmë Krishtit, një ndër temat kryesore në Ungjillin sipas Lukës është lutja, lutja e pandalshme. Jezusi na urdhëron që të lutemi gjithmonë. Lutjes i takon qëndrueshmëria, këmbëngulja. “Të lutemi gjithmonë e kurrë të mos pushojmë”.

Lutjes, nderimit dhe adhurimit ndaj Zotit, pra, i nevoiten veprat, zemera e liruar nga deshirat dhe egoizmi, gjelozia dhe vetkënaqsia. Ne e dimë se vepra e Jezusit është gjithmonë e përcjellur me lutje. Ai lutej, kur e shumonte bukën, para se të zgjedhte dymbdhjet apostujt naten e kaloj në lutje, Ai kthehet gjithmonë në lutje pas shërimit të të sëmuarve, Ai lutet për nxënësit e vetë që t´ua shumonë fenë, shembulli më I mirë është kur Ai lutet në kryq edhe për armiqët... Ai lutet gjithmonë! Andaj, pasi ne i takojmë Jezu Krishtit, atëherë pse mos të lutemi pandërprerë si Jezusi?

Nuk guxojmë që lutjet tona të janë fjalë të kota, fjalë të gjata na thotë Jezusi. Ajo është shpeshherë “pranimi i vetvetës” me anë të lutjes me Zotin, një bisedë me të, një dëgjim në të dhe me në fund edhe një adhurim në heshtje, sepse dashuria, dashuria në Zotin nuk lejohet të jetë fjalë e kotë. Ajo duhet të kërkohet siq na porositë Krishti deri sa ta gjejmë, dhe atëherë të qëndrojmë në të.

Porosia e Jezusit është që ne të qëndrojmë në Të. Andaj: “Nëse i mbani urdhërimet e mia, do të qendroni në dashurinë time, sikurse edhe unë që i mbajta urdhërimet e Atit tim dhe qëndroj në të“(Gjn 15,10).Porosia dhe dashuria e Krishtit duhet ta ketë në ne një hapësirë të madhe, që ajo të ketë mundësi të qendroj dhe të veproj në ne. Qëndrimi i ynë në këtë dashuri do të na dhuronë një siguri e rahati me Zotin. Sa vështirë kjo do të ishte nëse ne vetëm me gjysmë zemre këtë e provojmë!

T´i besojmë Zotit! Të adhurojmë dhe t´i mbetimi atij gjithmonë besnik në lutje, duke u lutur papushim, jo me ndjena dhe me zë të të naltë për të mbushur menden vetes dhe të tjerëve si I drejt dhe I pa mëkat, por me shpirt, në dijeni se; jemi pasardhësit e Adamit por qe Zoti në saje të dashurisë që ka na dhuroj jeten në Krishtin. “Të lutemi gjithmonë e kurrë të mos pushojmë”. Amen

[toni77_toni]

"Mos ke frikë te bëhesh shenjtë"


Jemi në ni kohë kur familja dhe vet fjala familje është në krizë. Shumica prej nesh e dimë se fjala familje gjindet në çdo gjuhë e popull në botë. Ky nocinon është një nocion i bashkësisë, ku në esencën e vet duhet dhe është i pa ndashëm me njeriun dhe me jetën e njeriut. Familja është qeliza më e vogël e bashkësisë, ku ardhmërinë e saj e ngrisin dhe e mbrojnë vet anëtarët e familjes dhe qytetarët. Kjo është edhe rruga apo hapi i parë i fëmijës për ardhmëri.

Njeriu është i thirrur përë familje të shenjtë, ndersa ne anëtarët e Kishes katolike kemi shembullin të dimë se si është familja e shnjëtë. Dikush mund edhe të pyet se kush është familja shenjte? Pra kjo është një familje tre anëtarëshe: shën Jozefi, shën Maria dhe Jezusi. Familjet tona, duhen ta kenë shembull dhe fundamentin vetëm në familjen shenjte, që ajo të jetë pasqyrë për familjet tona në këtë botë. Të mundohemi edhe ne sot, që familjet tonë të shkojnë ka shënjtërimi dhe të shenjtërohemi, sepse të gjithë ne jemi të ftuar për shenjtërim. Të jetosh don të thotë, të mundohesh te jetojsh me Zotin dhe ta fitosh jetën e pasosur, të mundohesh dhe të shkosh ka shenjtërimi.

Një herë Papa Gjon Pali II-të ka theksuar: “Mos ke frikë të bëhesh shenjt”, ai tash ka kaluar në amshim por qe fjalet e tija të mira duhet te na kujtohen. Andaj, mos të kursejmë asgjë që ta shenjtërojmë jetën duke jetuar ashtu siq urdhëri dhe kateheza i kishës na mëson dhe na orienton, ka rruga e drejtë dhe ka jeta e pasosur. Historia e njerëzimit shkon prej fillimit te vet – dhe kështu do të jetë gjithmonë – nëpërmjet familjës. Njeriu hyn në jetë nëpërmjet lindjes, i cili duhet t´u falënderohet prindërve, babait dhe nënës dhe kjo duhet të ndodh edhe anasjelltas, prindërit të falënderohen për këtë visar më të kushtueshëm dhe të ç´mueshëm!

BIBLA, Libri i Daljes në BV na thekson edhe këtë urdhërim kushtuar njerëzimit: “Ndëroje babën tënd dhe nanën tënde që ta kesh jetën e gjatë përmbi tokë që do ta japë Zoti, Hyji yt” (Dal 20,12). është urdhër i Zotit. Gjithashtu familja duhet të pranohet si një dhuratë prej Zotit. Ne, këtë dhuratë duhet ta pranojmë me gëzim të madh, me ndërgjegje dhe me dije. Andaj, këtë dhuratë të dhuruar prej Dikujt tjetër, prej Zotit, duhet edhe ta duam, ta respektojmë, ta mbrojmë, ta zhvillojmë...!

Pjesë e familjes është kurora e shenjtë. Ndërsa nëse mendojmë të jemi familja shenjte dhe e shëndosh duhet të jetë edhe kurora shenjte dhe jeta në këtë sakrament e mbrojtur, e respektuar dhe e qëndrueshme. Edhe këtu Bibla, Libri i Daljes në BV gjithastu Jezusi në BR na mëson; "Mos the kuroren", është urdhër i Zotit. Edhe besnikria ndaj kurores së martesës është në krizë sot, në disa raste i din edhe fëmia rastet e flligshtisë duke i parë apo ndigjuar nga vet prinderit. Mos të harrojmë se familja është shkolla e parë e fëmive, për të gjitha lamitë e jetës, e në këtë rast po theksoj shkolla e parë e fesë, vendi ku më së pari përjetohet dhe njoftohet kisha dhe mësimi i saj nëpërmjet të prindërve, ku në këtë mënyrë familja është dhe bëhet përherë serish një shenjtërore e dashurisë dhe e jetës. Edukimi i fëmijeve duhet të jetë i shëndosh dhe në rrugë të drejt.

Jemi deshmitar se shpeshherë sot po ndodh edhe një gjë e pa menduar, por mëse e vërtet, ajo është këtu prezent në ne, ku shumë nëna po e pranojnë të zënunit e fëmijës,edhe po i lindin! E pastaj? Po po, po i lindin, po, por problemi tjetër është këtu edhe më i madh, sepse shumica prej nënave fare nuk përkujdesen për fëmijet e tyre. Kush është duke u përkujdes për këta fëmijë? Fëmijët, disa kanë nëna por jetojnë dhe zhvillohen në jetë sikur të mos kishin nënë.

Edhe më e qoroditur shumëher është rasti me babain! E njëjta gjë vlen edhe për babat e fëmijëve apo foshnjave. Shumë fëmijëve në mesin tonë u mungon një fjalë e ëmbël, fjala e parë që delë nga goja e visarit më të të ç´mueshëm, a kjo është fjala “nënë dhe babë”. Më mirë të thoja u mungon dashuria e prindërve. Ai fëmijë thëret dhe kërkon pandërpre, sepse dikush i duhet t´i qëndron afër, por ku janë prindërit se nuk i gjinden fëmiut në dispozicion?

E sot ne na mbetet ta pyesim veten tonë: Si e kryej unë rrolin e nënës dhe babait? Jam unë prindër i vërtet dhe a i kryej premtimet që i kam dhanë në kurorë? Ta kryejmë urdhërimin e Zotit me ndërgjegje të mirë dhe të pasur.

Zoti me ju

toni77

[toni77_toni]

Njeriu duhet të ikë krenarisë dhe të jetojë me Zotin!


Secili njeri ka deshirë dhe nevojë të madhe për jetë, poashtu gjatë jetës, mundësisht, për përparim. Mirpor, un mendoj se njeriu mësë shumti ka nevojë për ndryshim dhe përmirësim në hapat e vet të jetës. Shumë herë të gjithë nuk e zbatojnë këtë dëshirë. Ka nga disa se nuk kan fuqi, nga disa se nuk kan qëndresë, disa nuk kan guxim dhe angazhim për t'u përmirësuar. Ka nga disa të tjerë që shumë shpejt nxehen dhe edhe më shpejt ftofen për ndonjë veprim pozitiv. Ka nga disa që janë të deshpruar me vetveten dhe me të tjerët, prandaj s'kan as vullnet për ndonjë ndryshim në jetë.

Njeriu për ka natyra është plot krenari dhe pikërisht për këtë arsye vështirë pranon dobësitë e veta, kufizimet, mossukseset, nevojën themelore për Zotin dhe të afërmin. Mirpor, jeta na bie para sprovave dhe fakteve dramatike, shumëherë edhe të pazgjedhëshme, dhe ne përjetojmë paaftësitë tona. Poashtu edhe përvoja e mëkatit na përcjellë si hije në çdo hap, na dëshmon natyren tonë të dobët... Atëher a ka ndonjë zgjidhje, ap gjithnjë duhet të jemi të robëruar në këtë robëri.


Po, kemi dy mundësi:

E para; të dorëzohemi plotësisht para kësaj robërie me përvojë të hidhët; s'mund të ndryshoj, s'mund të dal nga lëkura e ime e kështu me radhë...,

apo:

e dyta; të kërkojmë dhe gjejmë ndonjë zgjidhje jasht vetës, t'i dorëzohemi Dashurisë, Mirësisë, Faljes, Mëshirës, Zotit që edhe na ka Krijuar.

PO, njeriu mund dhe duhet të ndryshohet, të përmirësohet, shenjtërohet çdo dit, kuptohet se kjo arrihet me ndihmen e Zotit dhe të afërmit.

Si Psh? Vetëm duke shtruar para vetes këtë pytje:

A besoj unë vërtetë në kthimin tim? A i mundësoi, a I lejoj un Zotit duke ia hapur deren në këtë "ndërhyrje"; udhëheqje me dashuri dhe falje, apo i kundërvihemi me egoizëm, me mëkatet e mia. A i pranoi vetëm kufizimet, dobësitë, mëkatet e mia, apo shkoj edhe një hap para, duke pranuar dhuratën e faljes, mëshirës, dashurisë së Zotit.

Poashtu njeriu duhet gjithnjë të mendojë se asgjë nuk është e jona, për ne dhe prej nesh, çdo gjë e mirë na vjen prej Zoti, për të tjerët. Për fat të keq, shumë të krishterë sot dëshirojnë të jetojnë në mënyrë vetanake, privatisht. Atë që e kan mendojnë se është vetëm e atyre bile edhe disa bashkësi fetare ndodhë që konsiderojnë privat; e tyre. Privatizimi i jetës, familjes ka ndikim shumë negativ duke përfshirë edhe në jetën e bashkësisë fetare.




Krishti thotë: "Rrini me kujdes! Rrini zgjuar.." (Mk 13; 33-37)


Kjo porosi e Zotit tonë; „rrini - zgjuar“- „rrini - gati me kujdes“ mendoj se është drejtuar vetëm neve e askujt tjetër, që të jemi zgjuar dhe sy hapur në pritjen e Zotit tonë Jezu Krisht.

Porosia që na jep Krishti duke na thënë "Rrini zgjuar" duhet edhe të jetohet prej secilit prej nesh gjithmonë e gjikund duke qëndruar në Krishtin me një dashuri të madhe dhe në lutje të pandërprera.

Shembullin më të mire e kemi nëse lexojmë Biblen, sipas njohurive dhe përshkrimeve ungjillore mund të themi se JEZUSI lutej edhe nga Kryqi, i kryqëzuar, por jo për veti, por për ata që e rrahen, e munduan në mënyrën më të keqe dhe në fund e denuan dhe nuk e duruan më, e kryqëzuan! Klithja dhe bërtima e Jezusit nga Kryqi; "Fali o At, se nuk dijnë se ç'bëjnë!" (Lk 23, 34) dhe; "O At, në duart e tua po e dorëzoj shpirtin tim!" (Lk 23, 46) dëshmojnë dy dashuri për ne tëjet të rendësishme; pra dashuria ndaj armiqve dhe dashuria ndaj Atit qiellorë.

Pa lutje dhe uratë s'ka jetë me Zotin, s'ka dashuri, s'ka dëshmi feje, shprese, si përfundim s'ka asgjë! Urata - lutja është lidhje e ngushtë, miqësore, bijësore me Zotin dhe aftësim për të besuar dhe jetuar fenë tonë.

Prandaj, "Rrini me kujdes! Rrini zgjuar.." të jenë në vetdijën tonë që ta largojmë errësirën prej zemrave tona, që ndoshta neve edhe na ka kapluar, dhe ta përqafojmë Dritën e gjallë, e cila nuk shuhet kurrë, Jezu Krishtin pishtarin, dritëdhënësin e amshuar të mbarë botës. Recepti më i mirë do të ishte dhe është që ne ta mbajmë dekalogun e shenjt të Zotit në lutje dhe adhurim, ta lexojmë Shkrimin Shenjët me kujdes dhe të meditojmë, t´i pranojmë me rregull e dëshirë sakramentet që na ofron kisha në çdo rast e kohë. Të mundohemi gjithmonë të bëjmë mirë dhe e mira të rritet dhe të zhvillohet në ne, në familjet tona, në vendin tonë dhe në të gjithë popujt.Pasi të kemi vepruar kështu, të jemi të sigurtë se jemi duke ikur krenarisë dhe po jetojmë me Zotin tone Krisht. Amen


toni77

[toni77_toni]

“Po të më njihni mua, do të njihnit edhe Atin”


Është një histori e gjatë dhe e "trishtueshme". Këtu vetem sa mund ta zëmë ngojë. E rendesishme është, për secilin besimtar, nëse vertetë është duke e njohur Jezus Krishtin, po, apo jo?!

Krishti porositë: "Nuk do të arrinë te Zoti ai qe vetem thotë o Zot o Zot, por, vetem ai që krynë vullnetin e Zotit"

Duke iu përbajtur të dhënave të shkrimeve, Jezusi ka zbuluar një përftyrim të Zotit krejtësisht të ndryshem nga ai tek arrijnë fillozofia ose besimet tjera. Këto përpunojnë një koncept hyjnie, atributet themelore të së ciles janë ekzistenca dhe plotfuqishmeria. Ndërsa Jezusi përkundrazi zbulon një Zot, atributi i parë i të cit është dashuria. Një Zot që bënë Pjetrin e trembur para atij; Mesisë, që e kthen veten në shërbëtor, të thot: “Kurr nuk do t’mi lash këmbët!” Një koncept hyjnie, symbol tokësor i së cilës nuk është mbreti, por pikërisht sherbëtori, i fundit ndër shërbëtorët, i ngarkuar për ti larë këmbët zotërisë.

Këtë Jezus që e adhurojmë për Zot, ungjijt e bëjnë të thotë se, vetem duke shikuar Atë (dhe jo duke besuar spekulimeve filozofike), njerëzit mund të kuptojnë diçka për Atin tone qiellorë.

E po, me një operacion të gjatë teologjik, ai Zot ne Krisht, Zoti shërbëtor sepse është dashuri, a mos është “mbërthyer në këmishën frenuese” të ”teologjisë”? Kjo pytje shtrohet derisa ajo, pra, arrihet nëpërmjet spekulimit fetar e filozofik; pikërisht ajo që Jezus Krishti kishte ndaluar që të bëhej. Për ta maskuar edhe më tepër këtë Zot, “kemi” arritur të thirrim në ndihmë edhe filozofi islamike. Gjithnjë duke harruar origjinalitetin e jashtëzakonshëm të mesazhit ungjillor.

Në vend që të nisemi nga Zoti i jonë Krisht për tu përpjekur që të kuptohet ndonjë gjë rreth Hyjit të Vërtetë, hidhet, si nga turpi, ose nga frika, manteli I filozofisë greke. romake, arabe e çfarëdo tjetër qoftë!

Ata që do të ishin apostujt e Ungjillit, të krishterët, bëhen kështu shumë shpesh ambasadorët e zotit të fillozofëve, të asaj kulture të botës që, për Beslidhjen e Re, përmbysë çdo vlerë të pranuar, “është marrëzi para syve të Zotit”. I krishteri, që nuk duhej të mundohej për të kuptuar se çfar është Zoti nepërmjet spekulimeve filozofike, por duke parë mësimin dhe sjelljen e Mësuesit të vet, tërhiqet kështu në shoqërinë e dyshimt të atyre; mga subjekt për tu takuar, Zoti bëhet objekt për t’u mbrojtur.

Jezusi thot: “ju jeni kripa e botes”, por mos të harrohet se Ai ka thënë edhe se “nëse kripa prishet nuk ka vlerë”! E po, nëse nuk deshirojmë të jemi ashtu, ne që thirremi në emër të Krishtit (të krishterë), duhet të reflektojmë mësimet e tijë, dashurinë dhe përvujtërinë e tijë, e jo të bëhemi kripë e pashije. Jo të sillemi si ata se në të vërtetë perenditë e tyre ishin fuqitë dhe paraja, e jo të mendojmë se vetem duke u quajtur i Krishtit do të mjafton për ne. Apo mos të mendohet nga dikush se deshmojmë Zotin duke kerkuar luksin në maksimum, duke ngritur palate mbretërore dhe luks të tepruar, jo duke ngritur palate për amabsador. Zdrukthtari i kryqëzuar i cili e peruli veten për shpetimin tonë, nuk kerkon të mirremi me filozofi lidhur me Të, por në vend të asajë “ta marr kryqin e të më ndjek”, Ai nuk kerkon palate dhe ambassador, por shenjtër.

Zoti u bekoftë

toni77

[toni77_toni]

Jeta e krishterë nuk duhet të jetë e larget me Kryqin!


Kur lexojmë në Bibel shumëher mësojnë se udha e Zotit është udha e kryqit. Të pergjigjesh fteses së Krishtit dhe të udhëtojsh me Krishtin do të thotë ”ta marrësh Kryqin tëndë e të vijsh pas meje”. Atëherë Jezusi u tha nxënësve të vet:
“Nëse ndokush dëshiron të vijë pas meje, le ta mohojë vetveten, le ta marrë kryqin e vet e le të vijë pas meje! Keshtu thot Jezusi! (Mt 16. 24)

Kështu pra kjo na paraqitet se Kryqi si përcaktim e zgjedhje e jetës dhe thirrja për të ecur gjurmëve të Krishtit. Të ndjekësh Jezusin si individalisht apo edhe si bashkësi do të thotë të heqësh dorë nga mënyra e arsyetimit ‘sipas njerëzve’ e të orijentohesh sipas mënyrës së arsyetimit ‘ të Zotit’. Këtë më së miri na mëson Jezusi, pikërisht në çastin kur Jezusi filloi t’u dëftojë nxënësve të vet se i duhej të shkonte në Jerusalem, të vuante shumë prej anës së pleqve, të kryepriftërinjve e të skribëve, se do ta vrisnin e të tretën ditë do të ngjallej. Në vazhdim duke lexuar Biblen mësojmë se vendimi I Krishtit para nxënsve për t’u nisur drejt Jerusalemit, që do të thotë drejt Kryqit e me këtë rast Jezusi ndeshët me kundërshtimin e Pjetrit: “Atëherë Pjetri e ndau veças e filloi ta qortojë: “Mos e thashtë Zoti, Zotëri! Ty s’do të të ndodhë një gjë e tillë!” (Mt 16. 22)

Pjetri me arsye njerëzore orvatet ta bind Mësuesin të heqë dorë nga një vendim i tillë. Mirëpo “Jezusi filloi t’u thotë se duhej të vuante shumë e do të vritet…” Që atëherë qendra e tërë historisë njerëzore është fytyra e Zotit të kryqëzuar. Shumëher ky është “shkandulli” i krishtërimit. Pra, ta pranosh Jezusin si Mesi është diçka e pranueshme. Mirëpo fakti që Mesia duhet ta përfundoi jetën e vet me një vdekje të tmerrshme, ja ajo që vërtetë është e papranueshme.

Me Pjetrin prap i përsërisim Jezusit: “Mos e thashtë Zoti, Zotëri Jezus! Ty s’do të ndodhë një gjë e tillë!” mirpor Zoti e bëri atë me die se Kryqi është shenja maksimale që Ai na ka dërguar, pika e fundit në të cilën gjithçka e çdogjë takohet: udhët e qiellit, udhët e zemrës, udhët e tokës, ku çdo gjë është shkruar me germa gjaku e dashurie, të vetmet që nuk gënjejnë e nuk mashtrojnë. Kryqi, thotë Ati I ynë qiellorë, duhet marrë, duhet zgjedhur si udhë e jetës së vërtetë. Këtë e deshmon Jezusi vet. Jezus Krishti duke folur me Atë që kishte në dorë të kryqezonte ose të mos e kryqëzonte tha;
"Ati Im, po te duash largoje kete kupe prej Meje, por jo si dua Une, por si do Ti"!
Kjo thirrje e Krishtit tregon se Ati I ynë nuk don të largoj këtë kup prej Tij.


Pa Kryq nuk mund të ketë Krisht!

Krishti na shpeton, thojnë shumë të krishterë. Shume te krishtere, fatkeqesisht bien pre e ketij lloj të besimit. Shumë nga ata e kuptojnë Krishtin i cili jep vetem dhurata te bukura. Ata gezohen me Kryqin e Tij por gabojnë dhe nuk arrijnë dot ta perjetojnë Kryqin e Tij ne jeten e tyre. Harrojnë se Jezusi tha “Nëse ndokush dëshiron të vijë pas meje, le ta mohojë vetveten, le ta marrë kryqin e vet e le të vijë pas meje! (Mt 16. 24)

Në shumë raste mendojmë se Kryqi i Tij është i mjaftueshëm. Duke harruar se Krishti nuk mendon kështu. Ai dhuron jetë, por jetë permes Kryqit, Ai dhuron edhe Kryqin! Brenda se cilit ndodhet mistikerisht Ngjallja! JO, jo jo, gabon nëse mendon mbi Kryqin e Krishtit si një prekje e largët, apo Kryqi i Krishtit si vend ku bota preku shpetimin, por Kryqi si perjetim personal. Jeta e krishterë nuk duhet të jetë e larget me Kryqin, apo nuk duhet të besoj Kryqin e Krishtit ku bota preku shpetimin por, jeta e të krishterit është një udhetim që fillon tek Kryqi i Krishtit dhe perfundon tek Kryqi ynë. Gjate gjithe kësaj jete, I krishteri prek ngjalljen e Krishtit dhe kjo ngjallje e shoqeron ate deri tek Kryqi i tij personal, njëkohsisht Ngjallja e Krishtit behet ngjallja e vet atij që e pranon.

Pra si perfundim, ne Kryqin tonë, ne e kuptojmë se sa e dashurojme Krishtin dhe Kryqin e Tij. Kryqi për të krishterin kurrë nuk është as nuk duhet të jetë pesimizëm. Sado i rëndë që të jetë gjithmonë mbartë në veti shpresën sepse mbas kryqit gjithmonë është shpërblimi, është ringjallja. Në fakt, pikërisht në kryq shihet se sa i besojmë Krishtit, sa e duam Zotin Hyun tone dhe vetëm atëherë do të dijmë ta çmojmë se çfarë ka bërë Ai për ne . Por ne te njejten kohe mësojmë se nuk mund te kete Krisht pa Kryq.

[toni77_toni]

Kisha është "Korpi mistik", kryet e të cilës është Krishti.


Shumëher na shtrohet pytja se çka është Kisha dhe ndodhë se ndoniher është vështirë të gjendet një përgjigje dhe një definicion në Shkrimin Shenjt. Mirpor ne anen tjeter kjo mund te duket kështu sepse Kisha është një mister i vërtetë.

Poashtu shumëher na shtrohet pytja se kush e udhheq apo mban Kishen? Edhe kjo pytje (ne ni far forme) disaher na duket e “vështirë” por pergjigjigjja shumë lehtë mund të ipet; Shpirti Shenjt është ai I cili e udhëheq, I cili e frymëzon, e lidhë dhe e mbanë të bashkuar Kishen-popullin e Zotit, e, sa fuqi të madhe ka Zoti fort mire e dime të gjithë ata qe besojnë në Zot.

Gjithsesi nëse shikojmë apo shikohet më hollësisht në Shkrimin Shenjt, nëse vërtetë kemi shikuar mund të gjejmë shumëçka që nuk na lë pa pergjigje te sakt sa i përket këtij problemi.

Fjala Kishë rrjedhë nga greqishtja "eklesia" që domethënë, tubim, asamblea, kuvendi, mbledhja zyrtare e popullit, bashkësi e popullit...
Sipas Bibles, Jezukrishti filloi ta formoi Kishën duke zgjedhur 12 apostujt, të cilët më vonë do të dëshmojnë mësimet e tij, që do të thotë Krishti është Themeluesi i Kishës.

Shumë herë gjatë leximeve biblike bie në sy identifikmi i Krishtit me Kishën; Sauli në fillim salvonte Kishën, bashkësinë e parë të krishterë; ai njeu një zë duke i thënë: "Saul Saul, pse po më salvon?" Kur e pyeti Sauli se "kush je ti?" zëri i përgjigji: "Un jam Jezusi se po me salvon. (vap 9; 4/5)

Kisha është "Korpi mistik", kryet e të cilës është Krishti. (Kol 2; 19; Ef 4;15) Shën Pali Apostull; në shkrimet e tijë thotë: "Kisha e Hyjit" apo Kisha e Krishtit". Ajo treashigon traditat mesianike të Izraelit, të kufizuara dhe do të hapet nga të gjithë popujt e botës duke bashkuar tërë njerëzit të pagëzuar në të njëjtin Shpirt, kështu ata bëhen bijtë e Zotit dhe Krishti banon në ta.(ef 2; 11-22;gal 3;26-29)

Edhe Gjoni në Librin e tijë të Zbulesës, në at libër u pati drejtuar shtat kishave të Krishtit, ku Krishti i ka paralajmruar salvimet e Kishës. Sipas asaj nënkuptojmë se Kisha do të shpërndahet në tërë botën.


Shkrimi I Shenjtë na mëson;“Krishti banon në ta” - Kisha është Trupi I Jezus Krishtit


Shën Pali e përdor këtë analogji disaher në letrat e tija duke e shpjeguar se anëtarët e Kishës janë “Të gjithë të pagëzuar për të qenë një trup i vetëm” dhe për këtë janë “Një trup i vetëm në Krishtin” (1 Kor 12, 13; Rom 12, 5). Aq më tepër në Letrën drejtuar Efesianëve na del se Krishti e ka flijuar jetën e vet për Kishën: “Krishti e ka dashur Kishën dhe e ka flijuar vetveten për ta bërë të shenjtë atë” (Ef 5, 25). Krishti e deshi Kishën derisa edhe vdiq për të. Sa pergjegjsi e madhe është për secilin anëtarë të Kishes nëse ne mendojmë për këtë, duhet ta pyesim vetveten; derisa un jam gjymtyrë e Krishtit?….

Kjo figurë e Kishës si Trupi i Krishtit duhej të na ndihmon që ti përmirësojmë disa mendime apo veprime tona të gabuara; P.SH: Disaher ndodhë qe të krishterët (katolik) deklarohen se “ un e dua Krishtin por nuk e dua Kishen”! Atëher derisa Kisha është Trupi i Krishtit, si është e mundshme që ta duan Jezus Krishtin por nuk e duan Kishën?” JO, këto janë mendime të gabueshme sepse Kisha është Trupi I Jezusit-Tempulli I Zotit. Nuk mendoj se na pranon Krishti ta duam Atë nëse nuk e duam dhe e respektojmë Kishen e Hyjit. Vetem duke e dashur njëri tjetrin e tregojmë dashurinë tone për Zotin Jezus.

Poashtu kjo figurë e Kishës si Trupi i Krishtit shumëher DUHET të na ndihmon që ta përmirësojmë mendimin tonë të gabueshëm se Kisha është Objekt dhe “Objekti është më I rendësishem se sa besimtarët”, diçka statike, apo një institucion me hierarki ku “kleri është mbi te gjitha dhe i kryen të gjitha”, ndërsa besimtarët-gjymtyret e Jezusit “duhet të rrinë rrotull, larg, shumëher janë dorë e dytë, apo besimtarë të thjeshtë” (edhe pse thjeshtësia është e mire para Zotit por jo ne at kuptim siç pretendohetet)” - etj etj kësi lloj mendimesh apo veprimesh!! Ngado që të shiqojmë apo analizojmë rrezullton se ky përshkrim është i gabueshëm për Kishën, Krishti dhe apostjt e Krishtit kurrë nuk kan mësuar një gjë të tillë për vetveten. Duhet të vetdiesohemi niher e pergjithmonë se Kisha është themeluar dhe ndërtuar me gjakun e Krishtit, me ni çmim të madh, dhe ajo Kishë përbëhet nga shumë gjymtyrë me dhurata e talente të ndryshme, ashtu siç shkruan në letrën e parë të Korintianëve (1 Kor 12; 4-31). Çdo gjymtyrë kontribuon në mënyrë të vet që të funksionojë i tërë trupi. Është e vërtetë se ata që janë shuguruar, luajnë një rol të veçantë që Kisha të rritet dhe të funksionojë si duhet, por, me vetdije të plotë se çdo pjesë e trupit (anëtar I Kishes) duhet të kontribuojë me dhuraten e vet, kështu që gjithsecili që është i pagëzuar në emër të Jezusit-Zot është I barabartë para Zotit dhe ka një rol të rëndësishëm në Kishë.

Poashtu kjo figure e Kishes si Trup I Jezusit duhet të na ndihmon që ta permirësojmë mendimin dhe veprimet tona të gabuara; P.SH: Shumëher nuk është e rendësishme nëse e humbim ni vëlla apo moter nga Kisha. Në disa raste jemi shkak I humbjes së vëllaut-gjymtyrë e Krishtit, fatkeqsisht kjo ndodhë ndoniher edhe nga hirarkia kishtare duke mos i dhënë pesë pare bile. Kjo ndodhë vetëm e vetëm se nuk jemi te vetdieshem se gjymtyrë e kujt jena. Mendoj se duhet të jemi sy hapur sepse jemi “Një trup i vetëm në Krishtin” dhe sikurse në rast se dumbim njëren nga pjeset e trupit tone që sigurisht kemi dhimbje të madhe, ashtu ka dhimbje të madhe edhe Jezusi kur humbë ndonjë gjymtyrë të Trupit të Tij. Bibla na mëson se; " Dhe, nëse vuan një gjymtyrë, vuajnë së bashku të gjitha gjymtyrët; e nëse nderohet një gjymtyrë, të gjitha gjymtyrët gëzohen bashkë me të. (1 Kor 12; 26)Kjo do të thotë se jemi një trup i vetëm e shumë gjymtyrë dhe ky trup ka nevojë për ty dhe per të tjerët sepse Jezus Krishti e deshi shumë. Aq e deshi derisa edhe vdiq për të.

Bibla na mëson: "Syri nuk mund t’i thotë dorës: “S’kam nevojë për ty”, ose koka këmbëve: “S’kam nevojë për ju!”(1 Kor 12; 21) Pra Kisha ka nevojë edhe për ty por edhe per mua. Un dhe ti së bashku me të tjerët jemi "Korpi mistik", kryet e të cilës është Krishti.

toni77

[toni77_toni]

“Ju jeni kripa e tokës”.



“Kripa është gjë e mirë; por, në qoftë se kripa e humb shijen e vet, me çka do të mund të kripet? Nuk vlen as për tokë as për pleh. Hidhet jashtë. (Lk 14; 34-35) Në vazhdim; “Kush ka veshë për të dëgjuar, le të dëgjojë!” thotë Jezusi duke ju referuar natyrës dhe karakterit të perëndishëm të besimtarit. Feja, besimi në Zot dhe Hiri i Zotit tek njeriu duhet të shihet qartë në jetën e secilit besimtar, pa marrë parasysh si dhe ku gjindet ai. Pra në gjithçka që ai bën, në gjithçka që ai mendon dhe ai thotë. Kjo është edhe leternjoftimi I personit që e bënë boten te kuptoj se ky njeri i përket Zotit, ky njeri është I Jezus Krishtit.


Të gjithë e dime se kripa përdoret për ta ruajtur ushqimin, për ti dhënë shije ushqimit, pra ushqimi pa kripë nuk ka vlerë. Por qe nëse ajo prishet, është krejtë e pa vlerë, apo siç thotë Jezusi: “Nuk vlen as për tokë as për pleh. Hidhet jashtë”. Në shumë raste, në vende të ndryshme kam takuar të krishterë duke u thirrur në thënjen e Jezusit: “Ju jeni kripa e tokës”. E vertetë është. Por, nuk duhet mohuar as harruar se Ai tha edhe diçka tjeter në vijim: “në qoftë se kripa e humb shijen e vet, me çka do të mund të kripet? Nuk vlen as për tokë as për pleh. Hidhet jashtë”. Ee pra, kjo duhet të na mbetet në kujtesë më shumë se thënja e parë e Jezusit, sepse, po qe se kripes I ka ikur shija, nuk mendoj se mund t’i japim prap shije asajë. Hiri Zotit nuk vjen duke u përpjekur të përdorim metoda të botës, koncerte me qëllim që ta ndryshojmë gjendjen në kishë. Aktivitetet dhe argëtimet shoqërore, jo pse janë të pa vlera, por, nuk kanë edhe aq vlerë para Zotit, përkundrazi, e shkatërrojnë natyrën e krishtërimit dhe kishes I japin imazh te keq, dhe kjo e paraqet kishën si të dobët në sytë e jobesimtarëve. Kisha – populli I Zotit, dikund tjeter e kan vendin, ata duhet të kthehet tek Krishti sepse ne Të edhe thirren, permes afrimit te Zotit marrin edhe fuqi për të bërë punën që i është caktuar, për të zabtuar vullnetin e Zotit që janë edhe të thirrur.


Të gjithë ne se kemi lexuar Biblen duhet të kemi kuptuar te krishterët e pare, ata kanë qenë dishepujt e vërtetë të Krishtit, ata janë që e kanë ndryshuar botën në të kaluarën. Apostuj e Jezusit, të krishterët e parë nuk kanë qenë njerëz të veçantë nga të tjerët, ata ishin njëlloj siç jemi edhe ne sot. Por, ata e jetonin jetën e krishterë në mënyrë normale. Secili I është pergjigjur thirrjes së tij, duke I hapur Zemren Zotit, Zoti i përdori këta njerëz për të spërkatur kombe e shoqëri të tëra me ta, kjo do të thotë se ata vetë donin të jetonin sipas fjalës së Tij.


Pa dashur të gjykoj dikënd, e them atë që është e dukshme: Ne sot mendojmë se na mjafton nëse veç shkojmë në Kishë ni të diele. Jo, jeta normale e ni të krishteri nuk është thjesht të vajturit në Kishë. Nuk mjafton nëse kemi marrë pjesë ni të diele sa per ta ngrohur karrigen atje. Jo, Jezusi perms ungjijve na thotë kështu: “Unë kam ardhur që të kenë jetë e ta kenë me bollëk” (Gjoni 10:10). Pra ta kemi Jeten-Krisht në vetveten, ta jetojmë Atë. Nuk jemi të thirrur për të qenë thjesht shkues apo pjesmarrës në kishë, por, jemi të thirrur dhe të caktuar si “kripa e tokës”. Jemi të thirrur “të kenë jetë e ta kenë me bollëk” Nuk është edhe e vështirë dhe nuk kerkohet shumë punë për t’u bërë shkues kishe, sidomos të dieleve, dit pushimi, duke e mashtruar vetveten “mjafton që të shkosh në kishë të dielen”!! Por, për të qenë nxënës i i Krishtit, për të qenë fëmia I Zotit, duhet përkushtim dhe sacrifice, me lutje dhe dashuri në Zotin dhe me të afermin. Për të kuptuar më mire kujtojmë Shën Palin apostull në shkrimin e tij kur thotë: “Po ju përbej me mëshirën e Hyjit, o vëllezër, ta kushtoni trupin tuaj fli të gjallë, të shenjtë e të pëlqyeshme Hyjit porsi kultin tuaj shpirtëror. Mos iu përshtatni parimeve të shekullit, por shndërrojeni e ripërtëriteni mendjen tuaj, në mënyrë që ta dalloni vullnetin e Hyjit: çka është e mirë, çka i pëlqen Atij, çka është e përsosur. (Romakëve 12; 1-2) E ne sot; si mund të përdoremi fuqimisht prej Zotit, nëse jetojmë pa Krisht dhe si bota duke u pershtatur parimeve të shekullit? Si do të mund t’i kuptojë bota bekimet e shpëtimit, nëse besimtarët nuk mund të jetojnë jetë me Shpirtin e Shenjët në paqe me njëri-tjetrin? Si mund ta kushtojmë trupin tonë fli të gjallë, të shenjtë e të pëlqyeshme Hyjit derisa jemi në sherbim të epsheve? Derisa nuk perkulemi në lutje para Zotit? Jo, jo jo, të krishterët, si individë apo si bashkësi, duhet të jenë “kripa e tokës”, fatkeqsisht, shumica nuk e perqafojnë Krishtin ashtu siç duhet në jetën e tyre. Përkundrazi, në natyrë e në karakter ata i ngjasojnë më shumë botës.


Në vazhdim apostulli Pali thot: “Në emër të hirit që më është dhënë i them secilit prej jush: mos e çmoni veten më tepër se duhet ta çmoni, por vlerësojeni veten me vlerësim të drejtë, secili sipas masës së fesë që ia dhuroi Hyji. Sepse, sikurse në një trup kemi shumë gjymtyrë dhe të gjitha gjymtyrët nuk e kanë të njëjtin funksion, kështu edhe ne, edhe pse shumë, jemi një trup i vetëm në Krishtin e, secili prej nesh, gjymtyrë e njeri tjetrit, kemi dhurata të ndryshme sipas hirit që na u dha..” ( Romakëve 12; 3-6) Ee tash, të ndalemi për ni moment, të mendojmë se sa të krishterë e vlersojnë, e çmojnë veten më tepër se duhet ta çmojnë?! “Krenar”! “Besimtar i krishterë”! “Prift, rregulltar apo rregulltare”! e kështu me rrallë duke harruar se krenaria nuk është e pelqyeshme para Zotit. Sh. Pali thotë: “secili prej nesh, gjymtyrë e njeri tjetrit, kemi dhurata të ndryshme sipas hirit që na u dha”. Ky mësim I Palit në disa raste mohohet. Si anëtar I kishes shumë her je I perbuzur: “Ti je besimtar I thjeshtë”! “Ti veç duhet me ndigjue dhe me thënë amen”! Bile nëse nuk e lavderon dhe nuk I pershtatesh tipit te perjashton nga Kisha. Flet keq per ty etj etj! Besa edhe te mallkon publikisht duke u thirrur: “Krishti ma ka dhënë pushtetin, atë që e fali është I falur dhe atë qe e mallkoj është I mallkuar”. Jo, kështu nuk jemi “kripa” që mendojmë, lehtë mund të konkludohet se jemi “kripa e pa vlerë”.


Zoti na thotë “Ju jeni kripa e tokës” duke tërhjekur vërejtjen se të krishterët duhet të jenë të dallueshëm e të veçantë si kripa. Jo në emer, nuk mjafton vetëm që të jenë të veçantë nga besimtarët e feve të tjera apo nga ata qe nuk besojnë fare. Por te krishterët si bashkësi apo si individ, qe se nuk japin një kontribut pozitiv si “kripa”, atëherë ata nuk vlejnë fare, “nuk vlen as për tokë as për pleh. Hidhet jashtë” veçse për t’u hedhur si “pleh”. Kripa është e dobishme, jo sepse nuk ngjason me ndonjë substancë tjetër, por sepse jep një kontribut pozitiv, jep shije. Krishti kur na thotë “jeni kripa” nenkupton se ashtu siç ushqimit i nevojitet kripa për t’i dhënë shije, ashtu edhe botës i nevojitet dashuria ndaj njëri tjetrit, fjalët tona, mesimet tona, veprat e mira tona ashtu si na ka mesuar Jezusi: “Prej kësaj do t’ju njohin të gjithë që jeni nxënësit e mi”.


Feja, besimi në Zot dhe Hiri i Zotit tek njeriu duhet të shihet qartë në jetën e secilit besimtar, pa marrë parasysh si dhe ku gjindet ai. Pra në gjithçka që ai bën, në të gjitha veprat e tij, në gjithçka që ai mendon dhe ai thotë. Kjo e bënë boten te kuptoj se ky njeri i përket Zotit, ky njeri është I Jezus Krishtit – Kripa e botes.


Paqe dhe bekim nga Zoti

toni77

[toni77_toni]

"Mos i bjer borisë para teje"!



"Mos e jepni lëmoshën tuaj para njerëzve, me qëllim që ata t`ju admirojnë”; thot Jezusi dhe në vazhdim: "përndryshe nuk do të shpërbleheni te Ati juaj, që është në qiej. Kur do të japësh lëmoshë, pra, mos i bjer borisë para teje, ashtu siç bëjnë hipokritët në sinagoga dhe në rrugët, për të qenë të nderuar nga njerëzit; në të vërtetë ju them, se ata tashmë e kanë marrë shpërblimin e tyre". (Mt 6; 1-4)

Jemi duke jetuar në ni kohë kur (fatkeqsisht) humaniteti, ndihma dhe dorëdhënja disi e ka humbur efektin dhe arsyen e sajë. Lëmosha, ndihma ndaj atij qe nuk ka duket se është harruar nga shoqëria jonë. Edhe nëse ndihmon, mund bëhet se lëmosha ka lidhje me interes dhe në shumë raste qëllim I lëmoshes është që ata ta admirojnë atë, të flasin mire per të etj etj.

Sot, në shumë raste, mund te informohemi edhe në mjete te informimit se si ni njeri I ndihmoj atij qe nuk ka! Ndodhë qe I kushtohet edhe program special në TV! Sot nëse I zgjatim doren per ta ndihmuar dikënd, ndodhë që më shumë ka qellim reklame, apo per te fituar respekt, autoritet ne popull, sesa vertetë për ta ndihmuar atë që nuk ka! Kjo ndodhë duke harruar se çka na porositë Zoti. Pra, Ai duke pare hipokritë në sinagoga dhe sheshe “duke I ra borisë para vetit” Jezusi duke pare ato gjeste siç ndodhin edhe sot në shoqërinë tonë bashkëhokore, tha: “Madje kur jep lëmoshë, e majta jote të mos dijë ç`bën e djathta, që lëmosha jote të jepet fshehurazi; dhe Ati yt, që shikon në fshehtësi, do të ta shpërblejë haptas”.
E sot çka ndodhë? A mos ndodhë e kunderta? Sa jemi duke u permbajtur fjales së Zotit në këtë pikë?


Zoti, gjatë historisë së njerëzimit, ka dhënë gjithmonë informacione të mjaftueshëme për jetët tona. E këto janë të shenuara në Bibel. Bibla nuk është një libër thjesht për të kënaqur kureshtjen, por ajo na mesonë shumë qartë, shumë gjëra, na shfaq Zotin, dashurinë dhe planin e Tij.

Andaj deri sa bëhet fjalë për lëmoshen, në Bibel kemi shumë shembuj ku mund të mësojmë se si njerëzit, gjatë historisë, ishin të aftë të dhurojnë lëmoshë, të dhurojnë veten e deri edhe gjithë atë që kishte për të jetuar. Shembull kemi rastin kur Elia profet shkoi në Sareptë. Kur arriti te dyert e qytetit, gjeti një grua të ve duke mbledhur dru.

“Elia e thiri e i tha: “Ma sill pak ujë në katrovë që të pi”. Kur u nis ajo për t’i sjellë ujë, ky e thirri prapë dhe i tha: “Të lutem, më sill edhe një kafshatë bukë në dorë”! Ajo iu përgjigj: “Pasha Zotin, Hyjin tënd, unë nuk kam bukë, por vetëm një grusht miell në tinar dhe pakëz vaj në qyp. Ja, po i mbledh dy tri dru e do të shkoj në shtëpi për ta gatuar për mua e per djalin tim, do ta hamë e do të vdesim”.
Por Elia i tha: “Mos ki frikë aspak, por shko e bëj siç the; porse më parë ma piq mua një kulaç të vogël me atë miell që ke e ma sill, dhe pastaj gatuaj për vete e për djalin tënd. Sepse kështu thotë Zoti, Hyji i Izraelit:
‘Në tinar mielli s’do të mungojë, në qyp vaji s’do të mbarojë derisa të vijë dita që Zoti të falë shi mbi tokë’”.
Ajo shkoi e bëri si i tha Elia. Dhe u ushqye ajo, Elia dhe familja e saj për shumë ditë. Tinari i miellit nuk u mbarua as qypi i vajit nuk u pakësua sipas fjalës së Zotit që e tha me anë të Elisë. (1 I mbretëtërve 17; 10-16).


Kështu pra e veja e cila kishte vetëm një grusht miell në tinar dhe pakëz vaj në qyp, ishte e varfër, por e aftë të dhuroj gjithaçka kishte. Njëkohsisht Zoti permes kësajë na këshillon se nëse jemi të aft të dhurojmë me zemer të paster do të shperblehet. Sepse mikpritja e vjeshuës u shperblye, asajë nga Zoti ju kompensue nga mrekullia e Elisë profetë ( për çka flet leximi nga Libri i parë i Mbretërve 17,10-16) dhe bujaria e sajë nuk humbi kurr por jeton sot e kësajë dite.

Kjo e vejë që na përshkruhet në leximin e Librit e parë të Mbretërv, ku Elia nuk heziton fare as nuk ka frikë ti kërkojë gjithçka i mbetët kësaj vejueshe për mbijetesë, poashtu edhe ajo i beson profetit e dhuron gjithëçka kishte. Në këte pra ajo bëhët simbol i atyre që janë të aftë ti besojnë Zotit e të mbështeten në Fjalën e Tij Hyjnore, përkundra të gjitha vështirësive të jetës. Aftësia e sajë tregon se njeriu kur është fjala të dhurosh në besë dhe shpresë te Zoti, asesi nuk duhet shikuar rrethanat apo veshtirsitë e jetës tënde.

Shembulli I një vejushe tjeter ku permes Ungjillit lavdërohet nga Jezusi, ajo nuk lavderohet që fali në tempull, por sepse ka dhënë “gjithë atë që kishte për të jetuar”. Sipas Ungjillit (Lk 21; 1-4 ) Kur Jezusi u ul përballë arkës e vërente se si populli qitte para në arkë. Ai pa se shumë pasanikë qitnin shumë. Nderkohë erdhi gjithashtu një vejushë e cila ishte skamnore. Ajo qiti dy lepta, d. m. th. një të katërtën e asit. Kishte mendime se ajo qiti shumë pak. Atëherë Jezusi i grishi nxënësit e vet dhe u tha:

“Për të vërtetë, po ju them: kjo vejushë skamnore qiti më shumë se të gjithë. Sepse të gjithë të tjerët qitën ndër dhurata aq sa u tepron prej pasurisë, kurse ajo qiti prej skamjes së vet gjithçka pati për jetesë.”

Përvujtëria e kësajë vejushe meriton lëvdatën e jashtëzakonshme nga Jezusi. Ajo ka dhënë “gjithë atë që kishte për të jetuar”: kjo fjali përmbledhë dhe pasqyron gatishmërinë e plotë të kësaj gruaje të varfër, e cila ka dhënë vetëm diçka nga ajo pasuri që kishte, por në atë shenjë të vogël që fali, dhuroi vetveten. Për këte ajo bëhët shenjë e dashurisë së Zotit.

Këto dy gra të veja në aftësinë e tyre të dhurimit, të bujarisë, të zemërgjërësisë së tyre janë figura të Krishtit, i cili ka ofruar vetveten një herë e përgjithmonë për shëlbimin e njerëzimit, pra për çlirimin e njerëzimit nga egozimi e robëria e mëkatit dhe e vdekjes.

Kjo sjelle, ky qëndrim themelor për fenë e krishterë, duhet të bëhet objekt i lutjes tonë. Ne duhet në të vërtetë në lutje, si besimtarë, ti kërkojnë Zotit ndihmë në mënyrë që të gjithë të mësojmë të falim, të mësojmë të dhurojmë sipas shembullin të Atij që ka dhuruar vetveten. Sipas shembullit të atyre që dhanë “gjithë atë që kishte për të jetuar”. E prite Zot, jo per ta dhënë lëmoshën “para njerëzve, me qëllim që ata t`ju admirojnë”;

Këta rreshta të Shkrimit të Shenjët na flasin për një realitet që duket se është harruar, duket se është harruar nga shoqëria jonë e pasur dhe e ngopur bashkëhokore. Përmes Fjalës së Tij, Zoti na flet mbi provaninë që është fryt i fesë së vërtetë e të gjallë në Të.

Mos harrojmë dhe të kujtojmë se Zoti permes Fjalës së Tij, nga flet se si një grua e vejë e Sareptës e dhuron bukën e mbrame që kishte. Poashtu Një tjerë grua e vejë e Jeruzalemit e dhuron paranë e fundit çë kishte. Dy gra, të varfëra, pa identitet, pa emër, të lënduara në dashuri, e dorëzojnë jetën e tyre. Në Sareptë përgjigjia është një mrekulli, buka e pashterrshme, buka që nuk ka të mbaruar. Në Jeruzalem nuk ka kurrfarë mrekullie. Mirëpo mrekullia tashmë ka ndodhur, dhurimi i copës (pjesës) së mbrame të jetës: sepse të japësh dmth. Të jetosh, të mbash për vete dmth të vdesësh.

Mund bëhet se dikujt gjesti I dy gratve veja I duket diçka e palogjikshme, dikush mund të thotë se nuk është punë e mençur. Nuk është urti të hedhësh paratë e vogëla që ke në thesarin e tempullit. Por është shkandull i shpresës.

Ne sot, kësaj gruaje nuk dijmë as emrin, bile nuk ia njohim as fytyrën, as sytë e sajë, por e njohim zemrën e sajë, me rrahjet e veta të çuditshme, ato të vetmisë, të varfërisë, por edhe të shpresës. Shpresa e dëshprimit të atij që e provokon Zotin e gati gati e detyron: unë kam menduar në Ty, të kam konsideruar e trajtuar si thesarin e gjëjen më të rëndësishme të jetës sime. Tani të takon Ty të mendosh për mua.

Zoti na shiqon, Ai nuk flenë, e shiqon edhe pasanikun edhe te varfërin. Jezusi, ulur, Ai vështron se si njerëzit hedhnin monedha në thesarin e tempullit. Vështron jo sa jepnin, por si i dhuronin. Jezusi nuk shikon sasinë por zemren, Ai shiqon me sa zemër e bëjnë gjestin e bujarisë e të dashurisë, me sa vërtetësi e zemër të pastër dhurojnë e ndihmojmë të tjerët.

Andaj, të falëmnderojmë Zotin. Të lutemi si besimtarë, ti kërkojnë Krishtit tonë ndihmë në mënyrë që të gjithë të mësojmë të falim, të mësojmë të dhurojmë sipas shembullit të atyre që dhanë “gjithë atë që kishte për të jetuar”. me vetdie se Zotit nuk i jepet me masë, as pak, as shumë, as asgjë, por gjithçka.

Amen


toni77