Close
Duke shfaqur rezultatin -19 deri 0 prej 2
  1. #1
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    01-03-2006
    Vendndodhja
    Ne Tirone plako...
    Postime
    56

    Hyzedin Hima - Të etur shkojmë në hiç !

    Ndër ata që nuk e kanë braktisur akoma Shqipërine dhe vazhdojnë të jetojnë nën presionin e dhunshëm të dobët ekonomik të vendit, të krijojnë art vërtetësisht të zhveshur nga gënjeshtra , të paguajnë haraçin e "dekorimit të dhunshëm" intelektual të jetëve dhe krijimtarisë së tyre , të mbeten besnik të ëndrave dhe ideve më të kthiellta njerëzore, njëri nga ata pra është z. Yzedin Hima prej të cilit kam nderin t'ju prezantoj sotë një gërshetim unikal vargjesh qe rrallëhere i ndeshim në rrjedhën e asaj çka lexojmë përditë. Yzedin Hima është thjeshtësisht poet ku pesha dhe koloriti i fjalëve të tij nuk kanë nevoj për tituj dhe estetizmin e të "ububujshmes". - Flurans Ilia

    çdo dite humb diçka


    rruget e mia te hershme po kthehen ne gjarperinj te bukur
    deshirat e dhunuara jane ornamente ne shpinen e tyre
    e braktis lekuren gjarperi , vizatimet mbeten art dhembjeje
    peng i jetes sime plage e bukur ne shpinen e gjarperinjeve
    fluturon lart ne kthetrat e shqiponjes dhe bie ylber
    ne gojen e hapur te hardhuces se mahnitur nga lartesia
    hardhuca eshte e lumtur se piu nje ylber ne piken e veses
    e shtrire ne gur ben nje plazh estetik nen driten e yjeve


    etja eshte gjithçka


    u deha duke pire drite nga neoni i ftohte i syrit tend
    ndjej mall per terrin ku var dobesite e mia
    urat ua hipin lumenjeve me shalet hapur si kurva
    indiferente ata rrjedhin drejt nje dashurie sublime
    etja eshte gjitheçka. Nje njeri i nginjur vozit mbi bote
    si nje bidon bosh mbi valet e qeta te lumit
    kam veshur nje bluze cicerimash prej kanarine
    poshte kapotes se rende te vuajtjeve te babait tim
    kapota me rri e gjate. Supet me dhembin
    e kaluara eshte piedestal ku ngrihet statuja e genjeshtres
    edhe fjalet kane helm te forte si gjarprinjte
    fjalia shpifese eshte nje gjarper jeshil ne barin e njome
    mjedisi eshte ndotur edhe nga mbetjet e fjaleve
    futur ne libra me kapake te trashe
    e dashura ime u mahnit nga zambaket e bardhe
    prej fjale te tubuara ne nje tekst urimi per ditelindje
    bota u be nga nje materie qe thirret dobesi
    grate jane shpetimi i njerezve te ndershem
    pylli eshte ne gjinine femerore.Shih floket dhe enigmat e tij
    u deha duke pire dhimbje. Fjalet me dalin te jargavanta



    mëngjes në provincë

    Laureshat endin pëlhurën e ditës me cicërima të bardha
    Nata fshihet thellë te një gruaje me trup xixëllonje
    Blic i këmbëve të hijshme vret më bukur se vetëtima
    Pelerina e një pashke sot është rrobë e preferuar për horra
    Gris natë për të gjetur vendin tënd të shenjtë ku fle zjarri
    Nën çurgën e frikës së ndarjes që ngroh bufi në lëvozhgë
    Hape këmbët për të kapërcyer apo për të formuar ylberin?
    Bari i zi kreshpërohet poshtë luginës te shtjella e zjarrtë
    Aty ku ngjizen gjenitë, horrat dhe vdekëtari i thjeshtë
    E gjithë turma kruspulloset nën kapota të murrme ushtari
    Lypsari me fytyrë guri me zor ndahet nga rrugica e imët
    Me të cilën fjeti gjithë natën nën qiellin e mbjellë me lofata
    Jorgani i qyramidheve digjet në diellin që rri pezull mbi vesë
    Nepërka ime ende fle e qetë brenda duarve të mia prej
    qelqi.


    pa titull

    Rruga u përdhunua këtë mëngjes nga një turtull
    Flokët e saj të hirtë po ia ndreqte karrocieri i postës
    Teksa kali i tredhur tundte bishtin krenar për pafajësinë
    Dielli ra mbi gropa e u përgjak në të çjerrat e kuqe
    Mbushur me hingëllima të trishta kali të tredhur
    Rruga mbeti shtatëzanë me një turtull të brishtë
    Dhe nga barku nxorri një mëngjes nëpunësin e postës
    Që thërriste me nje letër në dorë në formë pëllumbi
    Dhe turtulli djallëzisht buzëqeshte midis gjetheve
    Teksa çukiste herë pas here në seksfrutin e plepit steril
    Nën cicërimat e korit të harabelave impotentë.


    fjalët e thëna

    Fjalët e thëna ndër vite ende jetojnë diku
    Se fjala kur thuhet nuk vdes, atë çast nis të jetojë
    Thotë Emily Dickinson dhe ajo ka të drejtë
    Ajo grua mban një varse me smeraldë fjalësh
    Të cilat ia dhurova një pasdite i dehur nga vera
    Një vajzë e kam vrarë me një fjalë të vetme
    Teksa ia thashë krejt i shkujdesur në një piknik
    Dikush e mban një fjalë të thënë vath në vesh
    Disa fjalë jetojnë në një pllakë varri buzë rrugës
    Një grup fjalësh janë në themelet e gënjeshtrës
    Ndër libra disa fjalë kanë nisur të më ndryshken
    Siç ndryshket qielli në shkurt nga mungesa e diellit.
    Fjalët e pathëna po, ato vdesin brenda vetes
    Njeriu që kurrë nuk foli është një varrezë e trishtë
    Ku prehen fjalët nën qiparisat e zinj të heshtjes.


    është ditë e dielë

    Të duash është gjithmonë më mirë se të urresh
    më thonë sytë kozmikë të një breshke të vogël
    teksa përhapnin një dritë qiellore që endej mbi bar
    Sy të tillë ka vetëm vajza që nuk më deshi kurrë
    Dhe për fatin tim të keq ajo kurrë nuk më urreu
    Shihej çdo ditë në sytë e mi si në një pasqyrë të thyer.
    Lumi përpëlitet në sqepin e pulëbardhës në ag
    Burrat në duart e grave sot kanë rënë robër
    Është e diel dhe qielli në qindra çarçafë të kaltër
    Valëzon në ballkonet e qytetit që prehet në krahët e grave.


    harta e atdheut


    Murit ia hoqën gurët një e nga një deri tek rrënjët
    Po muri mbeti në sytë e njerëzve me gurët e rëndë gri
    Njerëzit me sy muresh vështrojnë nga ura e re
    që lidh brigjet e hirta të hiçit ku rrjedh mungesa e lumit
    nën klithmat e pulëbardhave prej letre të bardhë
    Pemët çelën luleshprese në këtë fund të ngrirë janari
    Luleshpresat ndritën rrugën e fatit në një dritë muti
    Njeriu veshi një palë sandale fjalësh dhe u nis për udhë
    Bliri i zhveshur ka shpërthyer në cicërima kanarinash
    Në pyllin e bukur të shpresës matanë asaj kodre fati
    Që largohet si një arushë e bardhë me këmbë mjegulle
    Njeriu ka në këmbë vetëm lidhësat e kaltra të shpresës
    Rrugës lë në pluhur hartën fatkeqe të atdheut .



    Në vjeshtë të gjithë vdesim nga pak


    në pellgje kalbej drita
    Gabriel Garcia Marques

    njolla drite mbi gjurmët e tua të freskëta
    ikja është demi i zi që shpon ditën në brinjë
    dita dridhshëm pikon nga streha e muzgut
    dhe lag zërin e pikëlluar të bulkthit në bar

    në rrëpirën e lotit pejzazhet bien në humnerë
    fjalët prej uji thyhen në gurin e moskuptimit
    mendimi është ajo gjethja e tharë në shtjellë
    mbërthyer fort te drita dhe te tingulli a!

    Pantera e zezë lëpin gishtat e mi prej qelqi
    gjurmët e tua mbi dritën e kalbur të ditës
    pikojnë mbi barin e kuq tingullin O, ku qyqja
    këndon përvajshëm: ku-ku! ku-ku! ku-ku!

    shiu i penduar e njomi shkrumbin e muzgut
    nata ka veshur mbathje të zeza me penj drite
    teksa shtrihet mbi rënkime gjethesh të rëna
    ti ike, ti ike, ti ike, ti ike, ti ike, ti ike, ti ike
    dielli është iriq me gjemba dritëdhimbjeje
    2005



    antifabul

    Turma e milingonave vente e vinte në mesditën e nxehtë të korrikut. Nga porta e shtëpisë së tyre rridhte një çurgë nate. Ato nuk ndaleshin për asnjë çast. Kokrrat e mëdha të grurit binin në humnerën e zezë të egzistencës së tyre. Zogjtë e ndalën koncertin dhe vizatonin harqe freskie mbi burim. Ajri i nxehtë rëndonte si plumb i shkrirë mbi krahët e larashit.
    Gjinkallat vazhdonin koncertin e tyre. Kori i tyre freskonte qiellin e kaltër. Ajri dridhej, teksa vërshonte nga gjoksi i tyre. Pylli merrte frymë nga mijra klimatizatorë të vegjël. Nën ritmin e këngës së tyre po ndërtohej piramida e egzistencës nga vargu i zi i skllevërve. Pastaj vera shkoi. Nga sytë e trishtuar të drerit pikonte dimër. Matanë kristalineve të qerpikëve të akullt kërkova sytë borealë të Asaj.
    Jam një vidh i mjerë me brekë e këmishë të bardhë që përmjerr në lëndinë!
    Gjinkalla troket në portën e zezë të milingonave. Kërkoi taksën e koncerteve të verës. Një zë i akullt proletari rrodhi nga të çarat e derës: -Po çfarë bëre gjithë verën?
    -Detyrën e çdo artisti në botë, këndova pa reshtur që të mos e zinte gjumi pyllin dhe vdiste, që ajri të mos derdhej si plumb i shkrirë mbi bar, që qetësia e vdekjes të mos paralizonte milingonat në varg.
    Milingona u përvodh në terrin e moralit të turmës.
    Mbeta vidh i mjerë me brekë e këmishë të bardhë në mes të borës së ngrirë të moralit. Këngët e akullta të gjinkallave zgjaten stalaktit në strehët e syve të Asaj.

    2005


    bardh e zi

    blirët e rinj kanë çelur kanarina
    anës rrugës vrapojnë zbathur në agim
    këpucët e vjetra pinë kafenë e mëngjesit
    rruga nxiton në takimin e lënë në kryqëzim

    ngjethet fustani mbi format shpërthyese
    ti u shfaqe në pëlhurën e ajrit nderur kah drita
    tingujt puthen me tinguj nëpër strehët e syve
    pikë-pikë- pikë pikon terr nga flokët e zinj

    nën këmbët delikate zbardh dhëmbët asfalti
    strukur te gjoksi dy zogj ende flenë gjumë
    muret e qullur kollen në ngjyrë portokalli
    peshku i kuq ha fjalët e hedhura në akuarum

    manekinët s'e kanë emrin në lista për votim
    në heshtje protestojnë në butikët e bllokut
    dita ikën mbi kuaj të bardhë me nxitim
    ndërsa nata lehtë- lehtë të zbret prej flokut
    2005



    vjeshta në mëngjes

    arti është një gënjeshtër që thotë të vërtetën
    Pablo Piccaso

    terri vrapon skutave të ftohta
    një mace prej drite e ndjek pas

    me mbathje gjethesh ndër këmbë
    shëtitin nudo pemët nëpër park

    ti fle e qetë nën kujën e erës
    harruar nën rrobat e hirta

    te ky mëngjes vjeshta dhemb
    te foletë bosh, te ndarjet e trishta

    u tretën zërat e ngrohtë në rrugë
    dhe rrugët plot zhurmë ikën larg

    në këtë vjeshtë plot ndryshk
    ne të gjithë vdesim nga pak

    2006



    ti je shpirti im i bukur

    Ezra Pound: ç'dashuron do mbetet gjatë
    zgjyrë është pjesa tjetër


    u thinjën shkronjat, fleta u zbeh
    mataforat kanë zënë ndryshk
    ndërsa ti qëndron përherë e re
    si mermer i bardhë nën myshk

    pemët e ngarkuara me cicërima
    janë femra që nuk shtrihen kurrë
    dimri i zhvesh me duar të sigurta
    siç di të zhveshë vetëm një burrë

    te shtjella blu ne mbytemi çdo dite
    lumi është brinja e kaltër e detit
    pulëbardhat lindin nga gjiri i tij
    me dhembje e lagin cohën e qiellit

    te sytë e tu janë mbytur det e qiell
    shpend’ i egër të dridhet në buzë
    kur ecën rrugës si gishtat në tastierë
    në sytë e njerëzve ajri digjet shpuzë

    kur dimër e terr e shpirt i mbërdhirë
    bukuria ndrit e ngroh si zjarri në vatër
    ti m’u shfaqe një ditë marsi të ngrirë
    në trajtën e një gruaje prej qelqi të kaltër

    2006




    udhëkryq

    aty ku udhët puthen me udhët
    e era i ndal hapat dhe pret erën
    me këmbët e lodhura ndër duar
    pa ditur ku t’i lëshoj gjurmët
    qëndroj te semafori me sy njeriu

    i lidhur fort në mitrën e fatit
    po pres të dal si foshnja në dritë
    dua të lind dhe dot nuk po lind
    në rrugën e zbehtë si prostitutë
    semafori nxin si një sfinks

    mbeta në udhëkryqin kuq e zi
    ku në dy patavra të ndryshkura rruge
    Jezu Krishti kryqëzohet çdo ditë

    2006




    të etur shkojmë në hiç


    lumi ha brigjet me mërmërima
    kambana ha heshtjen me drithma

    deti i etur pi çdo çast lumenjtë
    dhe terri i uritur përpin retë

    në natën e gjatë ne pimë vetminë
    brenda nesh 100 ujq ulërijnë

    të dehur bëjmë seks me kujtesën
    teksa qirinjtë hanë terrin dhe veten

    koha ha kohën si përbindësh mitik
    rrjedha e saj mokrrat mbi ne i vërtit

    aty bluhet jeta jonë çdo orë e çdo ditë
    dhe poshtë del miell i bardhë : një hiç

    2006

    ©Yzedin Hima
    Ndryshuar për herë të fundit nga flurans ilia : 17-07-2007 më 13:46
    lundertar pa atdhe

  2. #2
    i/e regjistruar
    Anëtarësuar
    01-03-2006
    Vendndodhja
    Ne Tirone plako...
    Postime
    56
    A nuk janë të mrekullueshme këto poezi nga zoti Yzedin Hima ? Larg, shumë larg, zallamahisë për të bërë zhurmë?!... Tek e fundit, kjo është poezia...
    lundertar pa atdhe

Tema të Ngjashme

  1. Ku po shkojmë???
    Nga Orientalist në forumin Problematika shqiptare
    Përgjigje: 1
    Postimi i Fundit: 19-04-2007, 22:46
  2. Vllezerit Bluz Skripti ne Shqip.
    Nga Antitrup në forumin Kinematografia dhe televizioni
    Përgjigje: 1
    Postimi i Fundit: 23-08-2005, 17:57
  3. Dy Vajzat: Nuk Duam Te Shkojme Ne Shtepi
    Nga angeldust në forumin Aktualitete shoqërore
    Përgjigje: 2
    Postimi i Fundit: 05-05-2005, 12:26
  4. Ushtaret amerikane dezertore: Ne nuk do te shkojme ne IRAK
    Nga [xeni] në forumin Problemet ndërkombëtare
    Përgjigje: 53
    Postimi i Fundit: 15-12-2004, 17:25
  5. Vime nga leshi, shkojme per lesh
    Nga oktapodi31 në forumin Humor shqiptar
    Përgjigje: 1
    Postimi i Fundit: 13-10-2002, 02:32

Regullat e Postimit

  • Ju nuk mund të hapni tema të reja.
  • Ju nuk mund të postoni në tema.
  • Ju nuk mund të bashkëngjitni skedarë.
  • Ju nuk mund të ndryshoni postimet tuaja.
  •