Diela e XII Gjate Vitit

[NoName]

Liturgjia e Fjalës së Zotit e dielës së XII gjatë vitit kishtar, ciklit “B”

( Leximet biblike nga: Jb 38,1.8-11; Kor 5,14-17; Mk 4,35-41)








Ja përsëri në takimin javor të së shtunës me Fjalën e Zotit të Liturgjisë Hyjnore të së dielës, kësaj herët do të dëgjojmë dhe meditojmë së bashku Fjalën e Zotit të dielës së 12-të gjatë vitit kishtar, ciklit të dytë (B), sipas kalendarit liturgjik.

Pas periudhës së Kreshmëve e të Pashkëve, që kanë ndërprer leximin e vazhdueshëm të ungjillit sipas Markut, me këtë diele vijon përsëri tregimi sipas ungjilltarit të dytë, Markut, me ngjarjen e stuhisë së detit, të qetësuar nga Jezusi që ishte në varkë me apostuj.

Apostujt në atë rast kanë përjetuar fuqinë hyjnore të Jezu Krishtit ndaj detit me dallgë, ndaj detit të stuhishëm( Ungjilli Mk 4,35-41).

Dhe është po e njëjta fuqi të cilën Jobi e ka njohur në YHWH (Jahuen) Zotin, i vetmi i aftë t’i sundojë e mposht fuqitë e kaosit të parë të krijimit, i vet mi që sundon mbi forcat kozmike. Jobi në dëshprim të vuajtës lutët, kërkon përgjigje nga Zoti. Merrë vetëm një heshtje të tmerrshme, tronditëse. E vetëm kur i këputur, zemërplasur hesht, më në fund i dëgjon fjalët e Zotit. E njeh dhe kupton se si Ai, Zoti, sundon mbi të keqën. “Këtu le të thehen valët tua krenare!” thotë Zoti – sikur do të dëgjojmë në leximin e parë biblik të kësaj së diele. (Jb 38,1.8-11).

Shën Pali, më fjalë pak sa abstrakte për ne, flet për risitë, flet për të rejat e jetës që Krishti ka sjell me vdekjen e ngjalljen e tij. Për ta shndërruar jetën nga gjarja e ngjalljes së Krishtit, thotë ai, duhet të dalim nga egoizmi ynë e ti trajtojmë njerëzit në mënyrë pozitive, njerëzore, kristiane. (2 Kor 5,14-17).

Koha kur Marku tregon për mrekullinë e stuhisë së shuar nga Jezusi, të krishterët e parë tashmë i janë nënshtruar perndjekeve të përgjakshme për shkak të fesë, besimit të tyre në Krishtin. Historia vijon e njeriu fe pak është përherë në mëshirë të fatit, njeriu fe pak përherë është në dorë të erave e të stuhive të tmerrshme, mirëpo Krishti nuk fle! Ne nuk jemi kurrë të vetëm e të braktisur.

Zoti është fjetur. Po, nganjëherë, kur gjërat e punët shkojnë keq, e mendojmë edhe ne: dhuna e korrupsioni në botën që na rrethon, sëmundjet, sprovat, tundimet në jetën e përditshme, bëjnë të dyshojmë e të mendojmë se Zoti rri fjetur. Nganjëherë shpërthen studia. Jemi gati gati për t’u fundosur. Mirëpo Krishti – thotë Ungjilli i kësaj së diele –se është i pranishëm kudoherë! Ai mund t’i urdhëroj e komandoj erës e detit. Pse të kemi frik? Pse të jemi pa fe? Pse mos të besojmë? Deti përbledhët simbolikisht tërë të keqën që Jezu Krishti ka ardhur për ta luftuar, për ta çrrënjosur e fituar.

Jezusi nuk na siguron kundër rreziqeve të udhës, nuk na garanton “stabilitetin e bukurinë “. Na kërkon një vend, e mjaft. Caku i udhëtimit tonë është Ai, Zoti, të qenurit me Të.


Leximet biblike dhe ungjilli nga Leksionari liturgjik


Pasi dëgjuam nga leximet biblike, dëgjues të nderuar, po vijojmë me reflektimin tonë duke thënë se edhe neve sot, Krishti Zot sikur u pati thënë Apostujve kah mbarimi i ditës, derisa binte muzgu, na thotë : “Të kalojmë në anën tjetër të bregut!” . “Ai duke u zgjuar i urdhëroi erës dhe i tha detit: Shuaj, qetësohu. Era pushoi e u bë fashë e madhe. Pastaj u tha atyre: Pse jeni frikacakë? Po a nuk keni fe (besim)?” Eshtë personalisht Krishti Zot që, në një moment të caktuar, për ne të papërshtatshëm e të vështirë, e shtyen jetën tonë në thellësi, në det, simbol të kësaj bote, të pasigurisë e të çdo rreziku serioz. Pra, ajo lundër (varkë), jemi pikërisht ne të kërcënuar nga çdo anë e nga çdo lloj tundimi, nga sprovat e jetës, nga dhimbjet e mundimeve që na shkundin deri në thellësinë më intime të ekzistencës. E mu në atë moment do të shihet nëse e kemi përballuar jetën, nëse jemi nisur udhës së lundrimit të vetëm apo nëse kemi vepruar edhe ne si aApostujt që ‘e morën Jezusin me vete në varkë’. Stuhia që përfshin jetën e çdo njeriu është shumë e fuqishme dhe serioze e mjafton të shikojmë përrethë nesh për të pa e vërtetuar realitetin e hidhur. Sa kurora martesha janë thyer, sa familje janë shkatërruar e kanë përfunduar, sa jetë të të rinjësh kanë shkuar damë e kotë, sa dëshprime e britma dhimbjesh të atyre që e kanë përballuar jetën, pa Zot, të atyre që kanë jetuar sikur Zoti të mos ekzistonte; Krishti ka qenë e shpesh është ende sot i përjashtuar prej shumë varkash (lundrash).

Pra, ka ardhur çasti, ta kuptojmë psehin e fjalëve që Krishti u pati thënë Apostujve e të cilat sot ia drejton çdo njërit prej nesh: “Të kalojmë në anën tjetër të bregut!” Na i thotë këto fjalë për të na përkujtuar të mos harrojmë ta marrim me vete gjatë udhës së jetës sonë të përditshme e kështu edhe ne një ditë të të mund tu kalxojmë atyre janë duke filluar me përballimin e detit: “Më rrethuan valët e vdekjes, më tmerruan përrenjtë e furishëm; më lidhën leqet e Nëntokës, më shtrëngonin prangat e vdekjes. Në ngushtimin tim, ndore i rashë Zotit, Zotit iu luta” (Ps 17(18) 5-7). Ai më shpëtoi, jetën ma përtërini dhe më liroj prej ngushticave të jetës.

Ungjilli i kësaj së diele, lexues të nderuar, na thërret të mbështetemi përherë, plotësisht vetëm e vetëm në fuqinë e Zotit. Të jetojmë në të Vërtetën e për të Vërtetën e Tij Hyjnore, të veprojmë, të dashurojmë, të vdesim për jetuar përjetësisht. Këtë, sot më 24 qershor na tregon më së miri shembulli i Shën Gjon Pagëzuesit, festën e ditëlindjes të të cilin Kisha sot e kremtoi.

[NoName]

E DIELA E 12. GJATË VITIT -B-
25. QERSHOR 2006

L 1: Jb 28, 1.8-11; L 2: 2 Kor 5, 14-17; Ungjilli: Mk 4, 35-41

Mag. Don. Kolë Gjergji,
Kapelan në famullinë
Bruck a. d. Mur në Austri

Kemi kaluar një kohë të gjatë të kohës dhe festave liturgjike, duke filluar prej kohës së shenjt të Kreshmeve, Pashkëve, festës të të Ngjiturit e Krishtit në qiell, Rrëshajët, e diela e Trinisë Shenjte, dita e Korpit të Krishtit dhe, ja tash gjindemi në ciklin vjetor liturgjik, kremtojmë të dielën e Dymbëdhjetë gjatë vitit. Sikur që secila e dielë, poashtu edhe kjo në vetvete e ka porosinë për ne kur mendojmë në shërbesën e fjalës. Kjo e diele sa i përket porosisë së fjalës disi na bën të mendojmë dhe na inkuruajon që ne mos të dëshprohemi në jetën tonë, në vështërsitë e ditës së përditshme të cilat na kaplojnë, por të jemi ata të qëndrueshëm në fe dhe në jetë edhe pse ballafaqohemi me shumë vështirësi që ne në jetë përjetojmë, në aspektin kulturorë, social por edhe konfesional.
Për të qenë sa me të fuqishëm në jetë dhe në fe leximet dhe ungjilli i kësaj së diele na porosit që të jemi ata me fe të gjallë dhe t'i jemi besnik dashurisë së Jezusit që e tregoi ndaj nesh dhe për shëlbimin tonë. Jezu Krishti, Biri i Zotit gjindet me njerëz dhe me ata e ndanë jetën e vet, duke qëndruar ai në mesin e tyre, apostujt dhe populli fillojnë ta kuptojnë dhe ta njofin lajmin e tij. Këtu ndodhin shenjat dhe mrekullit që i shëndritë madhëria e Zotit.

Jezusi gjindet na transferim prej një vendi në një vend tjetër, kjo do të thotë se Jezusi dëshiron që të gjithë popujve t'ua predikon ungjillin
Ai është në predikim të fjalës, fjala është jetë dhe ajo është në veprim. Mesija është me nxënësit e vet në barkë dhe lodhja e tij fizike bën që atë edhe t'a zë gjumi, por papritmas ngritet një stuhi e madhe, vallët e detit, sa ishte Jezusi fjetë. Kjo stuhi e hedhë popenë andej e këndej dhe në këtë mënyrë nxënësit po i frikoheshin kësaj situate alarmante dhe po dyshoheshin me fenë e tyre të paktë, se a do të mbijetojnë edhe pse janë me Zotin Jezus. Jezusi është ende ne gjumë dhe nuk vëren. Frika ka të bëj edhe me dyshim. Frika dhe dyshimi i apostujve është njerëzisht për t'u kuptuar, por më mirë ndoshta do të ishte që kjo frikë të shëndrrohet në mbështetjen dhe në fuqinë e Zotit, që është afër tyre dhe me ata. Nëse këto tri gjëra natyrore e simbolizojmë apo i'u shprehim dëmëthënien e tyre, atëherë do të shofim së ato kanë të bëjnë edhe me situatën e jetës sonë të përditshme.

Barka në këtë kontekst simbolizon kishën udhëtare mbi tokë, nxënësit dhe të gjithë të pranishmit në të janë të gjithë besimtarët, të pagëzuarit në Krishtin. Ne jetojmë në kishë dhe si kishë. Kjo kishë ka nevojë për ne dhe për predikimin tonë me jetë dhe me vepra tona që të jemi të bashkuar, jo në frikë për me ideal të shëndosh krishter. Kisha na bashkon të gjithëve pa dallim rase apo nacionaliteti, të gjithë jemi të pagëzuar në emër të Trinisë Shenjte. Koncili i Vatikanit kishën e quan njëkohsisht "sakrament", si shenjë dhe mjet ma i ngusht i bashkimit të njerëzve me Zotin dhe me njëri-tjetrin (krhs. LG 1). Të mundohemi ta jetojmë jetën e krishterë në bashkjetesë me Zotin dhe të jemi të vetdijshëm se edhe ne jemi sot të dërguar në botë me jetën dhe veprat tona që të dëshmojmë për Zotin.
Stuhit dhe valët e detit simbolizojnë kohërat e vështira të kishës gjatë historisë së shekujve dhe kundërshtarët e saj. Kjo stuhi e fortë shpeshherë është e pranishme edhe në jëtën tonë; frika dhe dyshimi për të jetuar në fenë e krishterë, rrethi ku ne jetojmë, dhe shpeshëherë jemi edhe të pa dëshiruar aty dhe me ata ku jetojmë. Urretja ndaj të krishterëve është po ashtu një farë lloj stuhie apo vale të fortë.

Por të gjitha këto që ndodhin nuk i'a arrisin t'na shkatërrojnë dhe t'na ndajnë prej dashurisë së Hyjit, as vështirësia, as ngushtica, as salvimi, as uria, as zhveshtësia, as rreziku, as shpata, e prapëseprapë, në të gjitha këto, jemi më tepër se ngadhënjyes, në sajë të Atij që na ka dashur dhe që Shpirti i Zotit dhe vet Jezu Krishti udhëheq Kishën dhe është me ne. Shën Pali apostul shprehet më tutje: Jam plotësisht i bindur se as vdekja, as jeta, as engjëjt, as pushtetet, as e tashmja, as e ardhshmja, as fuqitë, as forcat e lartësisë, as ato të humnerës, dhe asnjë krijesë tjetër, nuk do të mund të na ndajë prej dashurisë së Hyjit, që na u dëftua në Jezu Krishtin, Zotin tonë.

Ungjilli i kësaj së diele dëshironë që t'na dhuron shpresën në shumë vështërsi dhe sprova të jetës sonë. Në asnjë situatë të vështirë nuk mund të mbetemi të shtanguar, por vet neve Zoti na lironë, është i pranishëm në ne edhe pse ndoshta nuk e vërejmë këtë. Edhe pse valët e jetës sonë shpirtërore na ngaxmojnë, apo dëshirojnë t'na shkatërrojnë, Krishti është në ne i pranishëm dhe ne duhet të shpresojmë në të. Të marrim rrugën me Zotin dhe të jetojmë me të, atë t'a lavdërojmë dhe atij ti këndojmë, sepse ai neve na udhëheq në çdo hap të jetës sonë. Mos të dëshprohemi në jetën tonë, sepse jeta jonë krishtere duhet të ballafaqohet edhe me kryqit e jetës së përditshme! Kush dëshiron të vjenë pas meje le ta merr kryqin për çdo ditë e të më ndiç! Duaje edhe ti kryqin sepse në të ashtë shpëtimi dhe jeta!

"Ndihma ime vjen prej Zotit, i cili krijoi qiellin e tokën. S’do të lejojë të të merren këmbët, nuk do të kotet ai që të ruan. Ja, s’do të kotet as s’do të flejë, ai që e ruan Izraelin. Zoti është rojtari yt, Zoti është hija jote, Zoti është në të djathtën tënde"! (PS 121,2-5). AMEN