Jeta e Oshënares Elesa - 1 gusht

[Albo]

Oshënarja Elesa

Ishte e bija e një pasaniku të madh që quhej Ladio. E ëma ishte e krishterë dhe quhej Evgjenia. Ishte shumë e mirë dhe besimtarë, por nuk lindte, prandaj natë e ditë i lutej ngrohtësisht Perëndisë që ta mëshironte dhe ta vlerësonte të bënte femijë dhe nëse bëhej kjo mrekulli e madhe, ajo do t'ia kushtonte atë Perëndisë dhe do t'i mësonte besimin e krishterë orthodhoks.
Një ditë, tek gjendej e vetme në shtëpi, dëgjoi një zë nga qielli që i thoshte: "Të mëshiroi Perëndia dhe çfarë i kërkove ta dha." Që atë ditë u fliste të gjithëve gëzueshëm për dashurinë dhe mëshirën e Perëndisë dhe për mrekullinë që i bëri. Kur lindi fëmija, kjo nënë shpresëtarë, nga mirënjohja për Perëndinë, e quajti fëminë Elesa, që të kujtonte gjithnjë mëshirën e Perëndisë për të (sepse në greqisht mëshirës i thonë eleos). Si e krishterë e mirë Evgjenia e pagëzoi Elesën e vogël, me gjithë pengesat që i nxirrte bashkëshorti i saj, i cili ishte idhujtar. Vajza rritej nga mosha dhe nga besimi. Shikonte si vepronte e ëma, bënte dhe ajo të njëjtat gjëra dhe kishte besim të madh te Krishti dhe shpresëtari te Shën Maria. Mësoi nga nëna e saj gjithë besimin dhe jetën e krishterë. U mësua të lutej, të kreshmonte, të mëshironte të varfërit dhe çdo njeri që kishte nevojë dhe në përgjithësi gjithë jeta e saj ishte sipas mësimeve të Ungjillit.
Kur Elesa arriti moshën 14-vjeçare, nëna e saj Evgjenia u bë e denjë që t'ia zbulonte Perëndia se po i vinte fundi. Ftoi, pra, vajzën e vogël dhe e këshilloi: "Fëmija ime e dashur, e ndjej se po më vjen fundi dhe gëzohem se arriti ora që do të gjendem pranë Krishtit. Por më vjen keq, sepse babai yt vazhdon të mos i besojë Perëndisë së vërtetë dhe do të të nxisë edhe ty që të braktisësh besimin e vërtetë. Por ti, bija ime e dashur, ruaje besimin tënd të shenjtë, të pastër dhe të plotë, deri në fund të jetës tënde, ashtu siç u mësove nga unë, shërbëtore e përulur e Perëndisë dhe Zoti do të të respektojë dhe do të të vlerësojë që të shohësh Mbretërinë e Tij". Dhe pasi e puthi me lot në sy e i dha bekimin, dorëzoi shpirtin e saj në duart e Perëndisë.
Elesës i mungoi shumë dashuria dhe shoqëria e krishterë e nënës se saj, por, duke lavdëruar Perëndinë dhe duke zbatuar të gjitha urdhëresat e Ungjillit, çdo çast e mbështeste veten e saj te Zoti ynë Jisu Krisht dhe te nëna e tij Shën Maria dhe i lutej që ta aftësonte për ta mbyllur jetën e saj duke mbetur besnikë e plotë tek Ai dhe të mos lejonte që të rrezikonte nga idhujtaria dhe joshpresëtaria e të atit.
Një vit pas vdekjes së nënës, babai i saj mendoi se ishte në moshë për t'u martuar. E ftoi një ditë dhe i tha: "Fëmija ime, Elesa, shoh që perënditë e mia të rritën, të dhanë shumë hire dhe gëzohem për këtë. Mendoj pra, meqë je jetime nga nëna, të kujdesem të të martoj dhe meqë jam kryetari i këtij vendi, të premtoj të zgjedhësh për burrë cilindo dëshiron nga pasanikët dhe bashkë me martesën tënde të të fal gjithë pasurinë time." Elesa e urtë dhe besimtarë iu përgjigj: "Babai im, unë nuk jam tani për tani për martesë. Lëre këtë problem dhe Perëndia do të kujdeset". U tërhoq për atë herë, por shpesh i përsëriste të njëjtat fjalë. Dhe e shenjta lutej në fshehtësi e thoshte: "Te Ti, o Zoti im Jisu Krisht, dorëzoj shpirtin dhe trupin tim. Dua të ngelem përjetësisht nusja jote. Më fal durim për tundimin që më sjell babai im dhe më ndriço se si ta përballoj."
Pas disa ditësh, babai i saj iku për në një vend shumë të largët. Elesa kur pa se ai do të vonohej për mjaft kohë, i tha të vëllait: "Ja koha e përshtatshme që të punoj për shpëtimin e shpirtit tim". Dhe gjithnjë i lutej Zotit, duke thënë: "Ti, o Zot shumëmëshirues, me ndërmjetimet e nënës Tënde të Tërëshenjtë dhe të të gjithë shenjtorëve dhe me lutjet e nënës time të mirë, më drejto dhe mua të varfërën në rrugën e shpëtimit, më shpëto nga duart e atit tim idhujtar dhe mbamë në mbrojtjen tënde". Menjëherë pas kësaj u ndau të varfërve dhe nëpër kisha gjithë pasuritë, pastaj dërgoi një nga gratë që punonin në shërbim të saj dhe ftoi një kapiten anijeje, të cilit i tha: "Dua të më kalosh andej nga ishulli Qithira dhe unë do të të paguaj mirë për mundimin tënd".
Ai pranoi dhe kur po errej, Elesa ishte gati për të ikur. Gratë që ishin në shërbim të shtëpisë, se shtëpia ishte e pasur, kur kuptuan qëllimin e saj, iu lutën që t'i merrte me vete. Ajo i pranoi, kur pa dëshirën e tyre. Në kohën që po dilte nga shtëpia, ngriti sytë nga qielli dhe u lut me lot në sy e tha: "Ti, o Zot, që je i Plotfuqishmi i vetëm, Ti që i the Avrahamit "Lëre vendin tënd dhe njerëzit e tu dhe shko në vendin që do të tregoj unë", më shih dhe mua tani që po lë atdheun dhe njerëzit e mi, pasurinë dhe lavdinë kalimtare, për dashurinë tënde. Të lutem, më drejto, që të mbaj besimin tim te Ti, deri në fund të jetës". Pasi tha këto fjalë, u fut me gratë në anije dhe kaloi në ishullin Qithira, që atëherë ishte një vend i shkretë dhe i pabanuar nga njerëzit dhe prandaj ishte i përshtatshëm për jetën monakale. Kur arritën atje, një nga marinarët që po sorollatej dhe po sodiste vendin, u kafshua nga një gjarpër i helmuar dhe mes dhimbjesh të forta vdiq. Miqtë e tij u hidhëruan shumë dhe e Shenjta kur e mësoi u tha: "Mos qani se unë besoj te Zoti ynë Jisu Krisht, Perëndia i vërtetë, që është jeta dhe ngjallja, se do ta ngjallë me hirin e tij të plotfuqishëm."
Pasi bëri lutje të ngrohtë te Perëndia, tha: "Zoti Jisu Krisht që është jeta dhe ngjallja e të vdekurve, si Perëndi i plotfuqishëm të ngjalltë, që të lavdërohet dëshira e tij e shenjtë". Atëherë, menjëherë i vdekuri u ngrit dhe ndenji, ndërsa shokët e tij të mahnitur lavdëronin Perëndinë dhe falenderonin Shenjtoren. Pastaj ikën në vendin e tyre, ku treguan atë që ndodhi në ishullin Qithira.
Koha kaloi dhe babai i Shenjtores u kthye përsëri në shtëpi, mësoi se çfarë kishte ngjarë me vajzën e tij, u hidhërua shumë dhe pasi kontrolloi gjithë vendin, mësoi se vajza e tij gjendej në ishullin Qithira dhe bënte mrekulli në emër të Krishtit. Kur i ati mësoi që e bija iu bë e krishterë e vajti të ndjekë rrugën monakale, u nevrikos shumë dhe u betua se do ta gjente sa më shpejt dhe do ta vriste. Me të njëjtën mënyrë arriti në ishull, kontrolloi dhe e gjeti shpejt dhe me lot në sy i tha:
"Elesa, bija ime e dashur, ç'ishte ajo që më bëre mua, babait tënd të vuajtur dhe të mjerë dhe ike nga shtëpia jonë dhe ujite me kaq hidhërim mua dhe njerëzit tanë. Mos nuk të pëlqente vendi ynë? Nuk të mjaftonin pasuritë dhe nderet që kishe dhe erdhe në këtë vend të shkretë dhe të egër, që të jetosh bashkë me bishat? Si duron dhe jeton këtu me kaq mungesa? Ishe e bukur dhe tani nuk njihesh nga vuajtja dhe mundimi. Por, fëmija im, qofshin të falura marrëzitë që bëre, sepse ishe e vogël dhe e papjekur në mendje. Por tani më dëgjo: Do të kthehemi bashkë në atdheun tonë dhe do të jesh zonjë në shtëpinë tënde, të komandosh pasurinë dhe shërbyeset ashtu siç mendon vetë, sepse ti je shpresa ime, drita e syve të mi, thesari i jetës sime".
Shenjtorja, kur dëgjoi fjalët e të atit, iu përgjigj: "Babai im, mirë bëre që erdhe deri këtu, që të marr faljen dhe uratën tënde, por që të vij me ty, kjo s'ka për të ndodhur kurrë."
I ati me inat i thotë: "Mos fol kështu. Nëse nuk do të të kisha gjetur, do të mbeteshe këtu dhe do të të çanin bishat. Por perëndive u erdhi keq dhe më ndihmuan të të gjej. Hajde, pra, me të mirë, që të mos të të marr me zor. Por më thuaj, pse ike nga shtëpia me kaq qejf dhe nuk do të kthehesh fare?"
Shën Elesa iu përgjigj: "Unë baba, të thashë të vërtetën dhe mos të të vijë keq meqë ti beson në fe tjetër dhe unë jam e krishterë, sepse jam pagëzuar që e vogël në emër të Shën Trinisë e nuk është e drejtë të banoj me ty dhe paganë të tjerë, prandaj erdha në këtë vend. Pëlqej të jetoj më mirë me bishat, sesa me njerëzit që kanë më pak tru se bishat dhe adhurojnë për perëndi idhujt pa shpirt. Unë lutem dhe besoj te Perëndia i vetëm, Krijuesi i qiellit dhe i tokës dhe i të gjitha të dukurave dhe të padukurave dhe te Biri i Tij i Vetëmlindur, Zoti ynë Jisu Krisht dhe në Shpirtin e Shenjtë, te Shën Trinia në emër të së cilës unë u pagëzova. Adhuroj Perëndinë e vetëm të vërtetë dhe nuk vë asgjë mbi dashurinë e Tij, as dhe vetë jetën time. Ja pra, të thashë gjithë të vërtetën, më fal dhe shko në vendin tënd".
Por ai, i inatosur, iu përgjigj: "Lëri marrëzitë, eja të ikim, që mos të të dënoj dhe në fund të të vras". Por Elesa e lumtur iu përgjigj: "Pëlqej më mirë këto, sesa të vij me ty në errësirën e idhujve." Atëherë ai, i tërbuar, e kapi nga flokët, e zvarriti përtokë dhe e goditi me shqelma, derisa u mbush me plagë trupi i saj. Por ajo psalte gëzueshëm dhe në paqe, duke lavdëruar Perëndinë.
Kur i ati e kuptoi që s'mund t'i ndryshonte mendjen, si bishë e tërbuar nga inati ia lidhi duart prapa, e vari prej flokësh në një pemë dhe e goditi me tela me gjemba, derisa Shenjtorja dorëzoi shpirtin e saj të lumtur në duart e Perëndisë. Atëherë ai e zgjidhi trupin e saj dhe e hodhi përtokë. Por hiri i Perëndisë mbuloi Shenjtoren dhe ajo u ngjall, u ngrit dhe falënderoi Perëndinë, duke thënë: "Të faleminderit, o Zot, që më bëre të denjë dhe durova kaq tortura për dashurinë tënde. Të lutem, më ndihmo që të duroj deri në fund dhe të bëhem e denjë për Mbretërinë Tënde Qiellore. Dhe çdo i krishterë që do të të kërkojë diçka me ndërmjetimet e mia, t'ia japësh".
Kur e dëgjoi i ati, mori gurë për ta gjuajtur. Shenjtorja vraponte dhe lutej. Ndërkaq u nda një gur i madh dhe Shenjtorja kaloi në anën tjetër (ky gur duket akoma dhe sot), ku u gjunjëzua dhe vazhdoi të lutej. Atje e arriti i ati dhe filloi t'i binte në kokë me gurë. Pastaj rrëmbeu shpatën dhe i preu kokën, më 1 gusht të vitit 375 pas Krishtit. Dhe kështu e Shenjta mori kurorën e martirizimit.
Një nga shërbyeset e Shenjtores ishte e fshehur prapa pemëve dhe e pa këtë gjë të frikshme dhe kur i ati iku për në vendin e tij, ajo me lot në sy dhe psalme varrosi lipsanin e Shenjtores në një vend malor. Ky mal quhet edhe sot Mali i Shën Elesës. Në atë vend, shërbyesja për një kohë të gjatë shihte dritë qiellore mbi varrin e Shenjtores dhe dëgjonte psalmodi engjëllore. Më vonë, kur të krishterët dëgjuan dhe mësuan gjithë çfarë kishte ndodhur, filluan të vinë në ishull që të faleshin në vendin e martirizimit të saj dhe ndërtuan një kishë të vogël në vendin ku gjendej varri me lipsanin e shenjtë. Kjo kishë u bë më vonë burim mrekullish për ata që faleshin me besim dhe nga të gjitha ato që ndodhnin atje, pak nga pak të krishterët banuan ishullin dhe deri më sot është vend i bekuar dhe mrekullibërës, të cilat kryhen me ndërmjetimet e Shenjtores.