Bilal Xhaferri

[shigjeta]

Postuar nga
Shqiptar
Nder i kombit
Posts: 2069
(8/12/01 6:14:53 pm)
---------------------------------------------------------------------------------
Udhëton dhembja Çame
-poezi nga Bilal Xhaferri-

Nëse poetet shqiptarë nuk kanë patur dhe aq fat, poezia shqipe s’ka qenë e tillë, përkundrazi, ajo i ka dhënë zë historisë së kombit dhe çdo trevë e jona ka patur, si të thuash rapsodin e vet, rob dhe të vërbër, prej të cilit ne kemi parë muzgjet e humbjeve krenare apo agullimin e fitoreve të trishta.
Shkrimtari Bilal Xhaferri është dhe këngëtar i dhembjes çame, i saj pjese që ka munguar, por që s’ka reshtur së prodhuari trishtim e tragjedi.
Ky shkrimtar i asaj treve rikrijoi brengën kolektive në kohën kur atdheu ishte më pak atdhe, por i pushtuar nga diktatura vendase, fill mbas Luftës II Botërore, kur pushtuesit e huaj u larguan.
Sundimtarët e rinj mbi gërmadha po hidhnin dhe kufomat e të pushkatuarve, mes të cilëve ishte dhe babai i shkrimtarit të ardhshëm, Bilal Xhaferrit. Skuadra komuniste e pushkatimit e vrau si nacionalist.
Bilali 9 vjeçar ahere mbeti kështu jetim për jetë. I përkiste fisit të shquar të Hasan Tahsimit nga Konispoli.
Largohet nga vendlindja duke besuar se do t’i shpëtonte, sadopak, përndjekjeve. Punon si korier në Sarandë. Kryen një shkollë teknike dhe punon në Rruga – ura në Veri. Por e internojnë baltrave të Durrësit.
Arriti të botojë librin e shkëlqyer me tregime "Njerëz të rinj, tokë e lashtë", por përmbledhja me poezi "Lirishta e kuqe" u ndalua dhe u çua fabrika të letrës për t’u ribërë letër sterile. romani "Krastakraus" mbeti në dorëshkrim.
Që t’i shpëtonte arrestimit dhe burgut, Bilal Xhaferri arratiset më gusht të 1969 në Greqi për të ikur në SHBA.
Dy vjet punon në gazetën "Dielli" të shqiptarëve të Amerikës. Në Çikago themeloi gazetan e Lidhjes Çame "Krahu i shqiponjës".
Njerëz të panjohur e sulmojnë me thikë në Nju Jork. Sigurimi i shtetit komunist shqiptar kërkonte vdekjen e tij dhe të veprave. I digjet shtëpia dhe gjithë dorëshkrimet. Vdes në rrethana të dyshimta, pas një operacioni në kokë me 1987 në Çikago.
Ndërsa këtu kompllotohej me heshtje ose kujtohej vetëm për t’u sharë (ose për t’u rivrarë), të burgosurit politikë në Spaç, Qafë – Bari, Burrel, nëpërmjet atyre që e kishin njohur, kujtonin dhe mësonin përmendësh vargje të Bilal Xhaferrit.
U desh të binte diktatura e kuqe që shqiptarët në vitet e lirisë, kur qe vendosur shteti demokratik, të sillnin eshtrat e Bilal Xhaferrit në atdhe që balta e tij të prehej përgjithmonë e përzjerë me baltën e vendlindjes.
Poezitë e Bilal Xhaferrit për Çamërinë janë antologjike për nga bukuria dhe dhimbja. Ndërkohë, për sa i përket përmbajtjes, janë të vetmet në të gjithë poezinë mbarëkombëtare që mbartin dramën e Çamërisë, dëbimin e hershëm, lotët, dergjen e krahinës epirionte, zbrazëtirën e madhe si një zgavër tronditëse në kohë. E gjitha sikur parandjell drejtësinë, më fuqishëm se çdo UÇÇ e mundëshme.
Visar Zhiti

Pegasit

Nga qielli mos u ul Pegas për mua,
e bëj më këmbë unë rrugën.
Hapësirat e pamatura i dua,
po dua sa më pranë të jem me tokën.

Pas trokëllimës tënde qiellore
poetët le të thurrin vargje-ar,
unë jam këmbësor i rrugëve tokësore,
i rrugëve tokësore këngëtar.

Nga qielli, pra, mos zbrit Pegas për mua,
e bëj më këmbë unë rrugën.
Hapësirat e pamatura i dua
po më merren mendtë kur s’ndiej nën këmbë tokën.


Shqipëri 1976

Vend i vogël
Kohë e vogël
Rracion i vogël.

Errësirë e madhe
Frikë e madhe
Mjerim i madh.

Dhe rrugëve të atdheut
Si kukuvajka nën hënë
Leh e ulërin
"Gazi" – 69. 1

"Krahu i shqiponjës",
nr.3-4, 1976.


Baladë Çame

Ylberi, si një përshëndetje e përlotur lamtumirë,
u zhduk matanë largësive,
mbi kreshtat e flakëve,
nëpër shi...

Matanë largësive u zhduk e përflakur Çamëria
dhe të gjitha rrugët tona shpien në veri.
Ulërin era e Mesdheut mbi trojet e lashta epirote,
mbi të shtrenjtat troje tona stërgjyshore.

Në kullotat e braktisura kullosin rrufetë.
Ullishtet e pavjelura gjëmojnë si dallgë nëpër bregore.
Dhe kudo toka çame,
mbuluar nga retë,
rënkon e mbytur në gjak e lot,
e mbetur shkretë,
pa zot.

Na e tregojnë drejtimin plumbat, që vërshëllejnë në errësirë.
Na e ndriçojnë rrugët flakët, që gjithë tokën kanë përpirë
Pas shpinave tona përplas tufani dyert e shkallmuara të shtëpive
dhe rrugët zgjaten e zgjaten si veri.

Ne, popull muhazhir, ecim nëpër shi...
Lamtumirë, Çamëri!


Natë Çame

Ndali çapin kopeja e ulqve
Në errësirën e thinjur me flokë bore.
Ndali çapin pranë staneve të heshtura
Kopeja e egër e pyjeve çame.
S’dëgjohen të lehura, s’dëgjohen blegërima,
Nuk duken më zjarret ku dremitin çobenët.
Vetëm deti rreh bregdetin me dallgë pa pushuar,
Vetëm hëna porsi dele e ndarë nga kopeja
Nëpër shtigjet e reve baret e vetmuar.
Ndali çapin kopeja e ulqve
Dhe përgjon e uritur në errësirën thinjoshe.

Ku ini ju çobenë me gunat e bardha?
Ku i kini delet që blegërinin kullotave?
Ku i kini qiprat, ku këmborët si këmbana?
Ku i kini qent e staneve që ulurinin si luanë?
Murrot, balot, gudot – armiqtë tanë të vjetër?
Ku janë që t’u tregojnë me çatallet e hekurt
Se si në shesh të luftës luftohet për jetën?

Hesht në errësirë Çamëria shkretëtirë,
vetëm dallga rreh parreshtur shkëmbenjtë kryeulur
Dhe jehona e saj e gjerë nëpër natën joniane
Përzihet me ulurimen e ulqve të uritur.


U botua në revistën "Krahu i shqiponjës"
nr.2, 1997 me pseudonimin Kiman Halil Çami


Janinë, vjeshtë

Liqeni i Janinës – luginë plot me ujë
Dergjet i përgjumur në mjegullën mëngjesore,
Shket krahu i pulëbardhës mbi nisinë si tumule,
Me fletët e rrepeve mbulon era shetitoret.
Xhamitë ekzotike, bija lindore të braktisura
U pozojnë të trishtuara turistëve nga perëndimi.
Matanë sinorit me tela vijën stërnipat e Pirros
Dhe kalojnë kryeulur nën rrepet buzë limanit

Vjeshta lakuriqe si "missis minifunde",
Fërkohet pas ledheve mjekrosh tërë myshk,
Atje ku Frosina iu shkëput Ali Pashait
Dhe në ujrat e ftohta të gjolit u zhyt.
Ashtu është Janina e vjetëruar mënjanuar
Dhe të duket sikur në gjol mengadalë do humbasë
Bashkë me lavdinë e dikurshme të harruar
Bashkë me buçimën e tambureve luftarakë.
Do humbasë në Joaninën e re me neon,
Nën valët e veturave që shkasin asfalteve
Nën hotelet moderne "Ksenia", "Palladion".
Nën tingujt e kambanave dhe këngët e psallmeve...

Liqeni i Janinës – luginë plot me ujë
Përkundet i përgjumur në mjegullën mëngjesore.
Që tej sinorit me tela vijnë stërnipat e Pirros
Dhe kalojnë kryeulur nën rrepet e shetitoreve
Me një mendim të heshtur, me një brengë përvëlonjëse.

"Krahu i shqiponjës", nr.2. shkurt 1978


Eja, trishtim

Eja, trishtim,
eja me hapa fletësh që bien nga degët,
eja me hapa shiu që këputet nga fletët...
Eja, trishtim,
Eja me hapa tingujsh që dridhen në mbrëmje,
eja me hapa zemrash që rrahin me dhimbje...
Eja, trishtim,
o prehër i ëmbël që nuk më braktise kurrë,
o strehë e qetësisë sime,
o ëndërrime të mia,
o gji i shpresës sime!
Eja, trishtim,
trishtim,
eja.


Motrës sime Antikës
(Variant)

Ershi përsëri vjeshta,
me shira,
me fletra.
Të iku, motër, jeta,
me rënkime dhe brenga.
O sikur të mundja,
guackat e maleve t’i çaja
dhe horizontet t’i shtyja
e tek ti të vija!
O sikur të mundja,
përmes botës së kredhur në errësirë,
të digjesha si një shteg drite,
të rridhja si një qiri i shkrirë,
të ndriçoja rrugën tënde, motra ime...
Po erdhi përsëri vjeshta,
me shira...
me fletra.


"Qiriu" i Naimit

Në vitrinën e librarisë me llampa neon
bën dritë "Qiriu" i Naimit.
E sjell në shtëpi dhe, gjer natën vonë,
njëlloj ai bën dritë edhe në dhomën time.
Dhe flakë e tij e ëmbël nuk zbehet asnjë thërrime

përballë abazhurit me dritë elektrike.
Pastaj, kur zbardh dita, e shoh përsëri:
as në dritën e diellit nuk zbehet flakë e tij,
e zjarrta flakë, e shenjta flakë,
që digjet në përjetësi.


Poezia e parë

Poezia ime e parë e botuar
kaloi në kantierin tonë duar më duar,
pastaj ma kthyen mua gazetën, më së fundi,
po tani poezia e vogël nuk dukej gjëkundi.
Ajo qe mbuluar e tëra me shenja njollash,
e tëra me shenja balte, betoni dhe vajrash;
secili nga shokët e mi
kish lënë atje të prekurën e duarve të tij
dhe çdo e prekur sikur ishte një nënshkrim
kallosh punëtori,
dhe çdo e prekur sikur ishte një shtrëngim
duarsh punëtori,
dhe më dukej sikur punëtorët poezinë time e
pagëzonin
si poezi të tyre,
poezi djerse, balte dhe betoni.


Rosat

Në muzg të mbrëmjes rosat ndjellin njëra – tjetrën
dhe zbresin buzës së lumit së bashku me rrjedhën,
te bërylet e ledhinave, nën livadhet e gjelbër,
ku zbardhëllejnë në muzg mu si kokrrat breshër.

O, sa ngjyra të bukura kanë puplat e rosave!
Të duket sikur era i ka mbuluar me fletët e luleve,
që shkunden nga ledhinat sipër bujanave.

Ato kullosin dhe rrjedha i merr me vete, si buqeta,
poshtë ujërave të qelqta e të qeta.


Ti je një pardesy

Ti je një pardesy.
Tek ti fëshfërijnë të gjitha:
mendimet, pardesyja, zemra.
Ti je një pardesy
dhe bota të duket si një sallon mode,
ku parakalon si pardesy e dalë prej garderobe.
Ti je njeri – pardesy.
Të shoh tek zhdukesh përtej – fëshfërimë – nëpër erë,
sikur të mos kesh qenë asnjëherë.


Mbrëmje

Perëndim’ i purpurt shuhet përmbi dhe.
Larg, ylli i mbrëmjes digjet si fener.
Ndanë rrugës hapen shtigje me marrë,
në rrugë kalon reparti im xhenier.

Dredhon në të përpjetën, buzë lumit,
kjo rrugë e largët, rrugë e humbur mali.
maretë me vath të kuq, si gurë rubini,
në ëndrra i përkund puhi e zallit.

Përkund puhiza me mare
dhe pluhurin e rrugës hedh mbi ne.
Dhe ëndrra rinie era zgjon,
dhe djersa sipër ëndrrave kullon.

Çdo bulëz djerse më duket si një yll
në qiellin e kulluar pa kufi
dhe qielli i lart më duket si pasqyrë,
ku shoh fytyrën tënde Shqipëri

[Dita]

Atdheu


E para mjegull e Shtatorit
Porsi qefini te mbuloi
Sa shpejt nga syte atdhe me humbe
Sa shpejt erresira te gllaberoi

Si djerse te ftohta ndrinin naten
Mbi ballin tend te argjendte yj`
`Me tel me gjemba gjoksi yt
I lidhur mbeti ne kufi.

Ashtu te lashe i shtrenjti vend
Dherrugen mora per ketej
Ku valle me con kjo rruge e larget?
Kur valle serish tek ti do te kthej?

Floriri i vargjeve te mia
U shkri per ty me dhembshuri
Tani si hekur shpirti im
Me lot u ndryshk dhe u nxi...

Si djerse te ftohta ndrinin naten
Mbi ballin tend te argjendte yj`
Me tel me gjemba gjoksi yt
I lidhur mbeti ne kufi.

Ashtu te lashe i shtrenjti vend
Dhe rrugen mora per ketej
Ku valle me con kjo rruge e larget?
Kur valle tek ti do te kthej?





Kosova


Kosova
Me ndarje dhe nenndarje gjeografike
Me ndarje dhe nenndarje historike
Kosova
Qe nga ujrat e kulluara te Ohrit
Deri ne erresiren e minierave te Mitrovices
Qe nga brigjet e kaltra te Ulqinit
Deri ne Qelekullen e ne fushen e Nishit
Kosova
Fushe e begatshme me fruta e grunore
Qe bie ere pranveres e tera lule molle
Kosova me male kreshnike
Male te zhveshur me pisha e bredhishte
Qe e rrahin qiellin me krahe shqipesh
Qe e dehin diellin me arome rreshire
Qe e ndezin qiellin me zbardhellime debore
Kosova
Krahine shqiptare qe ne fillim te saj
Toke e Manastirit
E Prizerenit
E Plaves dhe e Gucise
Toke e legjendave legjendare te Gjergj Elez Alise
Kosova
Legjende e mbetur ne rrugekryq te historise
Kosova
Gjithnje ashtu si gjithnje
Me dhem te shternguar e me shpirt nder dhembe
Kosova
Ku shqiptaret flasin nje gjuhe dhe degjojne dy gjuhe
Kosova gjithnje ashtu.

[ChuChu]

Shkurtima.

DASHURI DHE FATE

Atë vit vjeshta kaloi si i ka hije, pa asnjë çrregullim të motit, pa shira dhe erëra të parakohshme. Tetori ishte i qetë dhe i vagëlluar. Nga fillimi i nëntorit ranë ca shira të pakta dhe koha u hap përsëri. Pastaj, në janar, ra bora e parë, në mars çelën thanat dhe në maj lulëzoi tërë vendi...
Kështu, muajt ndoqën njëri-tjetrin.
Gjatë verës, lulet e pranverës zunë kokrra. Në vjeshtë u volën kokrrat e fundit dhe filluan të binin fletët e para... Dhe përsëri hyri janari i vitit tjetër...
...Në një nga ditët e para të Vitit të Ri, kompania ime bënte stërvitje taktike, e vendosur në pozicion luftimi buzë lumit L. Tërë kohën e stërvitjes ra një shi, një shi bore, i akullt, i ngadalshëm, i pandërprerë, që të lagte dhe të fuste drithmën deri në palcë... Si mbaroi stërvitja, u kthyem në repart. Ashtu të njomur dhe të bërë pellg nga shiu hymë në "dhomën ushtarako-politike", ku qëndruam të pastronim armët. Ata që e mbaronin pastrimin, shkonin dhe shpinin armët në armaturë dhe, kështu, salla boshatisej pak e nga pak. Unë po vonohesha. Pecja e vajimit m'i kishte bërë duart gjithë vaj dhe gishtërinjtë e ngrirë më ishin shtrembëruar, si të paralizuar. Duke shikuar gishtërinjtë e mi, m'u kujtua se kështu më paralizoheshin ata dhe kështu më ndoteshin nga ndryshku i hekurave, kur lidhja soleta nën ndonjë shi të lehtë.
Një ushtar u kujtua dhe shkoi hapi radion.
Po mbaronte një emision me muzikë ritmike. Pastaj u bë një pauzë. Pas pak spikerja tha:
Po japim pjesë orkestrale: Klod Debysi: "Ndriçimi i hënës."
M'u drodh zemra... Këtë pjesë e kisha dëgjuar ato ditët e fundit kur u largova nga qyteza N., katërmbëdhjetë muaj më parë. Ngjante me "Serenatën" e Shubertit, nuk ngjante po të kujtonte tërë serenatën. Sa më pëlqente! I rrëmbyer nga muzika, tërë qenia sikur më shkrihej duke m'u bërë një me tingujt, dhe në mendje fillova të sjell ato kujtime të shtrenjta që i ruaja thellë në shpirt.

[ChuChu]

AVE MARIA

Jeta e njeriut është shumë e shkurtër. Po edhe sikur të jetoja një mijë vjet, unë s'do ta harroja kurrë Marien.
Marie quhej mushka që na sillte ushqimin e drekës. Ajo tani ishte një mushkë e thyer në moshë dhe vinte e pakët, e dobët dhe e kërrusur. Sikur njerëzit të ishin disi më njerëzorë me kafshët, ajo duhej të ishte çmbrehur prej kohësh dhe të ishte lënë të ngryste e qetë ditët e fundit të pleqërisë së saj. Po ashtu, siç ishin shtazorë me njëri-tjetrin, njerëzit s'dinin se si të ishin njerëzorë me kafshët. Dhe mjerë ato kafshë të mjera që ishin më afër me ta.
Për fatin e saj të hidhur, Maria ishte shumë afër me njerëzit, e kish vënë perëndia drejtpërdrejtë në shërbim të tyre.
E mbrehur përpara karrocës, e lodhur dhe e mbërthyer me rrypa e litarë, e kërrusur dhe e tendosur nën peshën që tërhiqte, ajo u binte kryq e tërthor tërë rrugëve të fermës, nga furra e bukës në dyqanin e ushqimeve, nga menca e punëtorëve në brigadat e fushës, nga njëri sektor në tjetrin.
Ajo ish një personazh i njohur në fermë. Emri i saj ish një ndër emrat më popullorë.
- Erdhi Maria! Erdhi Maria! - dëgjohej anembanë fushës e thirrura jonë në kohën e pushimit të mesditës kur prinim të na vinte ushqimi i drekës.
- Erdhi Maria! Erdhi Maria! - përsëritej emri i saj nga brigada në brigadë.
Karroca me dy rrota gome përkundej e kërcente në gropat e rrugës. Mbi kryet e karrocierit, një copë katrema e rrëmbyer nga era, e shqyer përgjysmë nga streha e gjysmëkabinës, tundej ritmikisht sikur më përshëndeste.
- Erdhi Maria!
Ajo nuk nxitonte. Ajo s'kishte fuqi të nxitonte në atë moshë. Vrapi saj kishte mbaruar prej kohësh dhe tani të vinte keq tek e shikoje të merrte një turr të shkurtër prej plake, e detyruar nga fshikullimat e kamzhikut të karrocierit. Ai e rrihte kot të gjorën kafshë. Dreka jonë vinte me shumë vonesë, po se mos ishte faji i saj. Ajo nisej nga kuzhina kur e nisnin. Dhe vërtet ecte ngadalë, po ecte gjithnjë dhe atë që s'e arrinte dot me shpejtësi e fitonte në kohë. Po të varej prej saj, ajo do të mund të arrinte në kohën e duhur tek ne. Po nuk varej asgjë prej saj. Dhe ai e rrihte.

[Fiori]

BALADE ÇAME

Ylberi, si nje pershendetje e perlotur
lamtumire,
u zhduk matane largesive,
mbi kreshtat e flakeve,
neper shi.
Matane largesive u zhduk e perflakur
Cameria
dhe gjitha rruget tona shpien ne veri.
Ulerin era e Mesdheut mbi trojet e
lashta epirote,
mbi te shtrenjtat troje tona
stergjyshore.
Ne kullotat e braktisura kullosin rrufete.
Ullishtet e pavjelura gjemojne si dallge
neper bregore.
Dhe kudo toka came,
mbuluar nga rete,
renkon e mbytur ne gjak e lot,
e mbetur shkrete,
pa zot.
Na e tregojne drejtimin plumbat,
na e ndricojne rrugen flake, qe gjithe
token kane perpire.

Pas shpinave tona perplas tufani dyert e shkallmuara te shtepive.
Dhe rruget zgjaten e zgjaten ne veri.
Ne, popull muhaxhir, ecim neper shi...
Lamtumire, Cameri!

[EDLIN]

Eja Trishtim

Eja, trishtim ,
eja me hapa fletesh qe bien nga deget,
eja me hapa shiu qe keputet nga fletet...
Eja trishtim ,
eja me hapa tingujsh qe dridhen ne mbremje,
eja me hapa zemrash qe rrahin me dhimbje...
Eja , trishtim,
o preher i embel qe nuk me braktise kurre,
o strehe e qetesise sime,
o enderrime te mia,
o gji i shpreses sime.
Eja , trishtim,
trishtim ,
eja.

[EDLIN]

BILAL XHAFERI


RINIA IME



Nuk më vrapoi rinia

duke gjurmuar pulpët si shishe shampanje.

nuk m'u verbua rinia

pas ngjarjeve të fustaneve.

nuk m'u mbyll rinia

në parantezat e qepallave

të ndonjë vajze sentimentale.



rinia ime zgjodhi një tjetër drejtim,

zgjodhi të tjera ngjyra,

duke gjurmuar një dashuri të madhe,

duke kërkuar një lumturi të madhe,

si në një aksion të pandërprerë,

nga kantieri në kantier,

nga ferma në fermë,

nga miniera në minierë;

rrugëve të atdheut.

Ajo mbarti të gjtiha ngjyrat e baltrave

dhe tani e shoh tek digjet

kurorë sipër dheut,

si një ylber i pjellë nga mitra

e shtrëngatave.





BILAL XHAFERI


SA SHPEJT KALOI RINIA JOTE



FUSTANI YT I NUSËRISË

SI BRYMË E BARDHË TË MBULOI,

SA SHPEJT KALOI RINIA JOTE

SA SHPEJT PRANVERËN VJESHTA NDËRROI.



NGA DEGËT FLETËT U RRËZUAN,

TAKSIA HUMBI LARG NË RRUGË.

Ç'U NGRYSËN VITET KAQ SHPEJTUAR

Siç ENDEN MJERGULLAT NË MUZG.



FLORI I VARGJEVE TË MI

U SHKRI PËR TY ME DHIMBSURI.

TANI SI HEKUR SHPIRTI IM

ME LOT U NDRYSHK EDHE U NXI.



NGA DEGËT FLETËT U RRËZUAN,

I RRAHËN KRAHËT ZOGJTË NË JUG,

SI HARQE VIOLINE DRIDHEN

MOTIVE VJESHTE NËPËR DRURË.

[EDLIN]

Bilal Xhaferri


Pegasit


Nga qielli mos u ul Pegas për mua,
e bëj më këmbë unë rrugën.
Hapësirat e pamatura i dua,
po dua sa më pranë të jem me tokën.

Pas trokëllimës tënde qiellore
poetët le të thurrin vargje-ar,
unë jam këmbësor i rrugëve tokësore,
i rrugëve tokësore këngëtar.

Nga qielli, pra, mos zbrit Pegas për mua,
e bëj më këmbë unë rrugën.
Hapësirat e pamatura i dua
po më merren mendtë kur s’ndiej nën këmbë tokën.

[EDLIN]

Bilal Xhaferri


Natë Çame


Ndali çapin kopeja e ulqve
Në errësirën e thinjur me flokë bore.
Ndali çapin pranë staneve të heshtura
Kopeja e egër e pyjeve çame.
S’dëgjohen të lehura, s’dëgjohen blegërima,
Nuk duken më zjarret ku dremitin çobenët.
Vetëm deti rreh bregdetin me dallgë pa pushuar,
Vetëm hëna porsi dele e ndarë nga kopeja
Nëpër shtigjet e reve baret e vetmuar.
Ndali çapin kopeja e ulqve
Dhe përgjon e uritur në errësirën thinjoshe.

Ku ini ju çobenë me gunat e bardha?
Ku i kini delet që blegërinin kullotave?
Ku i kini qiprat, ku këmborët si këmbana?
Ku i kini qent e staneve që ulurinin si luanë?
Murrot, balot, gudot – armiqtë tanë të vjetër?
Ku janë që t’u tregojnë me çatallet e hekurt
Se si në shesh të luftës luftohet për jetën?

Hesht në errësirë Çamëria shkretëtirë,
vetëm dallga rreh parreshtur shkëmbenjtë kryeulur
Dhe jehona e saj e gjerë nëpër natën joniane
Përzihet me ulurimen e ulqve të uritur.

[EDLIN]

Bilal Xhaferri


Kosova


Me ndarje dhe nenndarje gjeografike
Me ndarje dhe nenndarje historike
Kosova
Qe nga ujrat e kulluara te Ohrit
Deri ne erresiren e minierave te Mitrovices
Qe nga brigjet e kaltra te Ulqinit
Deri ne Qelekullen e ne fushen e Nishit
Kosova
Fushe e begatshme me fruta e grunore
Qe bie ere pranveres e tera lule molle
Kosova me male kreshnike
Male te zhveshur me pisha e bredhishte
Qe e rrahin qiellin me krahe shqipesh
Qe e dehin diellin me arome rreshire
Qe e ndezin qiellin me zbardhellime debore
Kosova
Krahine shqiptare qe ne fillim te saj
Toke e Manastirit
E Prizerenit
E Plaves dhe e Gucise
Toke e legjendave legjendare te Gjergj Elez Alise
Kosova
Legjende e mbetur ne rrugekryq te historise
Kosova
Gjithnje ashtu si gjithnje
Me dhem te shternguar e me shpirt nder dhembe
Kosova
Ku shqiptaret flasin nje gjuhe dhe degjojne dy gjuhe
Kosova gjithnje ashtu.