Eukaristia - Jezusi i gjallë me Trup, Gjak, Shpirt dhe Hyjni në mesin tonë

[Dielli_ime]

Te dashur motra dhe vellezer ne Krishtin,

Dihet tashme qe nje pjese e mire e te krishtereve nuk besojne ne pranine e vertete te Jezusit me Trup, Gjak, Shpirt dhe Hyjni ne Eukaristine e Shenjte. Njesoj dihet qe pjesa tjeter e te krishtereve e besojne kete gje. Por, gjithsesi, ka edhe ne kete pjesen kendej nga ata besimtare qe nuk jane fort te vetedijshem per pranine e gjalle te Jezusit ne kete Sakrament t'Shenjterueshem dhe e fyejne Ate me mekate nga me te ndryshmet. Nuk bej perjashtim as une!

Prandaj, m'u duk e arsyeshme qe ta hap kete teme per te gjithe ne qe deshirojme te bashkohemi sa me shume me Zoterine tone e te vetedijesohemi per pranine e gjalle te Tij ne mesin tone me Trup dhe Gjak, Shpirt dhe Hyjni. Ai na pret, atje ne Tabernakull, i heshtur, pa fjale, i fshehur ne nje copez te vogel buke, qe ne ta pranojme ne veten tone, ashtu sic Ai vete deshiron, ashtu sic edhe urdheroi ne Darken e Fundit para 2000 vjetesh.

Ketu do te sjell mrekulli te ndryshme Eukaristike, deshmi, predikime, foto, video dhe lutje. Do te lejohen vetem shkrimet qe kane lidhje me temen dhe kerkoj respektin me te larte per te Shenjterueshmin Sakrament. Per mua personalisht eshte vete Jezusi!

Po e mbyll me kete lutje te bukur qe e lusim zakonisht pas Kungimit ne Kishe.

Shpirti i Krishtit, më shenjtëro mua.
Trupi i Krishtit, më shëlbo mua.
Gjaku i Krishtit, deh më ngij mua.
Ujët e kraharorit të Krishtit, më pastro mua.
Mundimi i Krishtit, më forco mua.
O i ëmbli Jezus, më dëgjo mua.
Ndër plagë të tua më fshih mua.
Mos lejo të ndahem prej teje.
Prej armikut të shpirtit më dil zot mua.
Në fill të vdekjes sime, Ti më thirr mua.
E më urdhëro të vij te Ti,
që me shenjtër të të lëvdoj Ty,
përgjithmonë e motit të jetës. Amen!

Kjo eshte nje lutje e krijuar nga Shen Injaci i Lojoles. Pastaj, mjeshtri i madh Marco Frisina sjell kete version te lutjes ne kenge. Eshte ne latinisht. Thjesht shijojeni .

http://www.youtube.com/watch?v=x2Gy73N4qA0

Te fala ne Krishtin!

[Dielli_ime]

Po e hap siparin me mrekulline Eukaristike te Lancanos, e cila mund te shihet nga kushdo ne kishen ku ajo ruhet. Per me shume te dhena, lexoni me poshte.

QLJK!

----

Mrekullia Eukaristike e Lançanos (Itali), shekulli VIII

http://upload.wikimedia.org/wikipedi...nel_-_side.JPG

Pikërisht në periudhën kur po vijonte Koncili i Nikesë, ose sapo kishte përfunduar, domethënë në kohën kur të shumë herezi po përhapeshin nëpër bashkësitë e krishtera të atëhershme, ndodhi një prej mrekullive eukaristike më të bujshme në të gjithë historinë e Kishës.

Mrekullia ndodhi në Lançano, qytet i Abrucos, që numëron sot rreth 34 mijë banorë. Ka rreth njëzet kisha, disa prej tyre shumë të rëndësishme nga pikëpamja artistike, po më e famshmja, e njohur në të gjithë botën, është kisha e Shën Françeskut, e quajtur edhe “Shenjtërorja e Mrekullisë”. Brenda saj, mbi një altar të bardhë mermeri, në një ostensor artistik, ruhen reliket e mrekullisë së njohur, të cilat nderohen çdo vit nga mijëra shtegtarë.

Qyteti i Lançanos ngrihet mbi kodra në të djathtë të përroit Feltrino. Origjina e tij është e lashtë: në shekullin IV para K. mori pjesë në luftërat samnitike kundër Romës, me të cilën, pas humbjes, u bë aleate e besuar. Në shekullin I para K. u bë bashki me institucionet dhe gjykatat e veta. Në Perandorinë e vonshme u pasurua me ndërtesa të shumta publike; në shekullin III, në kohën e Dioklecianit, u ndërtua një urë me tri harqe, që bashkonte qytetin e lashtë me kodrën ku bëheshin panairet. Gjatë shekujve në vazhdim, në kohën e pushtimeve barbare, pësoi shkatërrime dhe plaçkitje. Në shekullin XII mori fizionominë e një kështjelle të fortifikuar, siç dëshmojnë mbetjet e një fortese dhe muret rrethuese, të ashtuquajtura “kulla malësore”.

Mrekullia eukaristike që u verifikua në këtë qytet, ndodhi në shekullin VIII. Nuk ka shumë detaje lidhur me kronikën e faktit në vetvete dhe asnjë dokument të shkruar në kohën e ngjarjes. Ajo çfarë ka mbërritur deri te ne rreth kësaj mrekullie, përbëhet nga reliket e lashta të vetë mrekullisë dhe nga një traditë që vijon pa ndërprerje.

Si të gjitha ngjarjet e mëdha të mbinatyrshme, edhe kjo ndodhi në heshtje, në fshehtësi, në mungesën totale të interesit nga ana e botës. Si lindja e Jezusit, që ndodhi në një stallë, në prani vetëm të disa kafshëve. Si themelimi i Eukaristisë, gjatë një darke familjare.

Në kohën e mrekullisë, Lançanoja ishte një qendër me dimensione modeste. Gjendej aty një manastir me murgj të Shën Bazilit, të cilët luteshin në një kishëzë të lashtë kushtuar Shën Legoncianit. Dikush mbështet tezën që emri fillestar i asaj kishëze ishte Shën Lonxhino, pra, i ishte kushtuar ushtarit romak që mbante atë emër dhe që, në Kalvar, me një ushtë, përshkoi brinjën dhe zemrën e Krishtit të vdekur mbi kryq. Ai ushtar, sipas traditës, u kthye, u mësua në besimin e Apostujve, braktisi ushtrinë romake, u vendos në Cezare të Kapadokisë, ku jetoi në shenjtëri, duke u angazhuar në përhapjen e Krishterimit dhe në fund dëshmoi besimin e tij me martirizim, duke vdekur i dënuar me prerje koke.

Ndër murgjit e atij manastiri, gjendej njëri, të cilin shpesh e torturonte dyshimi mbi praninë reale të Krishtit në trajtat eukaristike. Ai murg, emri i të cilit nuk është përcjellë, e jetonte me shumë dhimbje dramën e tij shpirtërore dhe çdo mëngjes, tek kremtonte Meshën, kur mbërrinte në momentin e Shugurimit, zemra i mbushej me trishtim nga dyshimet që i paraqiteshin mendjes së tij. Ishte një murg shumë i ditur, por edhe i përshpirtshëm e i devotshëm, prandaj vuante nga ato mendime, të cilat nuk arrinte t’i dëbonte.

Një mëngjes, nuk e dimë të cilës ditë, muaj, stinë, në çfarë ore, si çdo mëngjes, murgu bazilian kishte filluar kremtimin e Meshës. Me të mbërritur në kulmin e ritit, në momentin e Shugurimit, u mbërthye nga të njëjtat dyshime. Dhe pikërisht në atë çast ndodhi e pabesueshmja.

Pasi shqiptoi fjalët e Shugurimit, murgu pa Osten që mbante ndër duar, të shndërrohej në mish të gjallë dhe verën, që ndodhej në kupë, të merrte shkëlqimin tipik të gjakut. U tremb, ndoshta nuk arriti të përfundonte as Meshën, ndoshta i ranë të fikët. Nuk dimë asgjë. Por, siç referon tradita, mbërritën bashkëvëllezërit e tij, mbërritën njerëz të tjerë dhe mrekullia iu shpall menjëherë popullit dhe shumë persona mundën të shihnin e të bëheshin dëshmitarë për gjithçka kishte ndodhur.

Sikurse thashë më parë, nuk ekzistojnë dokumente të drejtpërdrejta të kësaj ngjarjeje, përveç Ostes së transformuar në mish dhe verës së kthyer në gjak, të cilat ruhen ende.
Sigurisht që murgjit e kanë shkruar historinë në ndonjë dokument, i cili nuk ka mundur të mbërrijë deri te ne. Flitet për një pergamenë shumë të lashtë, e cila në gjysmën e parë të shekullit të XV iu vodh atij manastiri dhe nuk u gjend më. Sot, mbi këtë mrekulli gjenden tekste që u përkasin shekujve XVI e XVII, domethënë të paktën 800 vjet pas ngjarjes. Po tradita e ka mbajtur të gjallë kujtimin, reliket janë ruajtur gjithmonë me përkushtim të madh dhe prandaj kanë mundur të arrijnë deri te ne.

Në kohët e para, reliket e mrekullisë u ruajtën në kishën e Shën Legoncianit. Murgjit bazilianë e lanë atë kishë në shekullin XII. Manastiri u kaloi benediktinëve dhe më pas, më 1253, fretërve françeskanë, të cilët, më 1258, rindërtuan kishën dhe ia kushtuan Shën Françeskut. Ndërtesa e re u ngrit mbi kishëzën e lashtë dhe, në këtë mënyrë, ajo u kthye në kriptën e kishës së re. Kjo pikërisht për të ruajtur vendin ku ishte verifikuar mrekullia e jashtëzakonshme.

Dimë edhe që reliket, të mbyllura në një kuti prej fildishi, nga kishëza e Shën Legoncianit u transferuan në kishën e re të Shën Françeskut. Në gjysmën e shekullit XVI, në kohën e sulmit të befasishëm të turqve në Abruco, një frat minor, i quajtur Xhovani Antonio i Mastro Rencos, duke patur frikë se ato relike mund të shkatërroheshin ose përdhoseshin, mendoi t’i largonte nga kisha e Shën Françeskut. Mbrëmjen e 1 gushtit 1566, i mori dhe, duke përfituar nga erresira e natës, u largua drejt maleve, i shoqëruar nga disa bashkëvëllezër. Por, pasi kishte ecur gjithë natën, kur zbardhi agimi, vuri re që ishte ende në portat e Lançanos. Kuptoi atëherë që reliket e çmuara duhej të qëndronin në qytet dhe u kthye me bashkëvëllezërit në kishën e Shën Françeskut, ku i fshehu reliket.

Pasi kaloi rreziku i turqve, reliket e mrekullisë u nxorën nga vendi i fshehtë dhe u vunë në një altar të denjë, përgatitur posaçërisht, në krahun e djathtë të së vetmes navatë të kishës.
Dokumenti i parë i shkruar, që ka mbërritur deri te ne lidhur me mrekullinë eukaristike të Lançanos, i përket vitit 1631. Bëhet fjalë për një dokument shumë të gjatë, i cili përmbledh historinë me të gjitha informacionet që në shekuj ishin përcjellë gojarisht dhe që ndoshta gjendeshin në atë pergamenën e famshme, e cila ishte vjedhur.

Një tjetër dokument i rëndësishëm është një pllakë, me datë 1636, që ndodhet mbi murin në të djathtë, kur hyn në kishën e Shën Françeskut. Aty lexohet: “Rreth viteve 700 të Zotit, në këtë kishë, atëherë nën titullin e Shën Loguntianit të murgjve të Shën Bazilit dyshoi një murg prift që në Osten e shuguruar të ishte me të vërtetë Trupi i Zotit tonë dhe në Verë Gjaku. Kremtoi Meshë dhe pasi tha fjalët e Shugurimit, pa të bëhej Mish Ostja dhe Gjak Vera. Iu tregua çdo gjë atyre që ndodheshin aty dhe të gjithë popullit. Mishi është akoma i plotë dhe Gjaku i ndarë në pesë pjesë jo të barabarta, që të gjitha bashkë peshojnë sa secila prej tyre dhe shikohen edhe sot në të njëjtën mënyrë në këtë Kapelë të ndërtuar nga Xho. Françesko Valseka me shpenzimet e tij në vitin e Zotit MDCXXXVI”.

Fraza “pjesë jo të barabarta, që të gjitha bashkë peshojnë sa secila prej tyre” i referohet një fakti të pashpjegueshëm hasur gjatë analizave të para të tipit shkencor mbi reliket. U organizua dhe u ndoq nga ipeshkvi Rodriges më 1574 në publik, domethënë përpara popullit. Gjatë asaj analize, vera e shuguruar, që në momentin e mrekullisë ishte mpiksur në pesë globe gjaku, iu nënshtrua edhe një kontrolli peshe. Dhe, me habinë e madhe të të emëruarve në këtë operacion, rezultoi që pesha e secilit nga globëzat ishte e barabartë me peshën e të gjithave së bashku. Kështu, përballë ipeshkvit Rodriges dhe të gjithë popullit, ishte verifikuar një fakt i jashtëzakonshëm, i pashpjegueshëm me arsye, i cili u dokumentua menjëherë. Por në analizat e tjera zyrtare, të cilat ishin gjashtë, ky fenomen i veçantë nuk u has më.

Aktualisht, këto relike konsistojnë në pesë pika gjaku të koaguluar dhe në një membranë të hollë mishi në formë të rrumbullaktë. Të parat ishin verë e kthyer në Gjak dhe tjetra ishte Ostia e shuguruar e transformuar në Mish. Ostia mbahet në një peshtaf të rrumbullaktë, të punuar me argjend dhe flori, në mes dy kristalesh, dhe e vendosur në një mbajtëse Ostesh prej argjendi të skalitur me shumë finesë, vepër e artistëve napolitanë të viteve shtatëqind. Gjaku është konservuar në një kupë kristali me kapak po prej kristali dhe e fiksuar në bazën e mbajtëses së Ostes. Kjo kupë, e lartë 15 centimetra, është, sipas disave, kupa e hershme, në të cilën u mbajt Gjaku në kohën e mrekullisë.

Mrekullitë janë ngjarje që nuk kanë kohë. Ndodhin në një moment të caktuar të historisë, po vlejnë përgjithmonë.

Shpesh, për faktin se kanë ndodhur në vite shumë të largëta, si në rastin e Lançanos, dëgjon të thuhet: “Janë fantazi. Nuk ekzistojnë dokumentime. Si është e mundur të besohen tregime të tilla?”. Ky dyshim ka bazë racionale. Po, nëse këto ngjarje e kanë prejardhjen vërtet nga Hyji, mbartin në vetvete një forcë të tillë bindëse, të cilën askush nuk arrin ta dominojë. Prandaj shënojnë shekuj e shekuj histori.

Ndoshta ndodhin në fshehtësi, mbeten për periudha të gjata kohe ngjarje me pak rëndësi, të njohura në ndonjë vend të caktuar, në ndonjë krahinë, e pastaj, papritmas, për arsye misterioze, kthehen në orteqe të pandalshme, që turbullojnë shkencën dhe racionalizmin.
Është pikërisht rasti i mrekullisë eukaristike të Lançanos. Për dymbëdhjetë shekuj është marrë seriozisht vetëm nga besimtarët që e konsideronin të vlefshme traditën e lashtë. Shkencëtarët ishin skeptikë. As nuk e merrnin në konsideratë, përderisa për tetëqind vjet, nga shekulli VIII në atë XVI, asnjë dokument nuk kishte folur kurrë për këtë. Më vonë, kur u vendos që reliket t’i nënshtroheshin një kontrolli shkencor, u kuptua se fakti në fjalë ishte kaq i mahnitshëm sa t’i shkundte të gjithë nga gjumi. Rezultatet e atij kërkimi shkencor përbëjnë një mrekulli të re të bujshme. Dhe kjo ka ndodhur në gjysmën e dytë të shekullit XX. Ekzaktësisht ndërmjet 1970 dhe 1980, vite, në të cilat kërkimet shkencore ishin jashtëzakonisht të përparuara, rigoroze dhe me rezultate të sigurta.

Në nëntor 1970, imzot Paçifiko Perantoni, arqipeshkëv i Lançanos, në akord me Eprorin Provincial të Françeskanëve të Abrucos dhe me autorizimin e Vatikanit, vendosi që të ndërmerrej një shqyrtim shkencor mbi “reliket” e mrekullisë eukaristike. Kjo detyrë iu besua profesorit Edoardo Linoli, docent i lirë i Anatomisë dhe i Histologjisë Patologjike, i Kimisë dhe i Mikroskopisë Klinike, Drejtor Kryemjek i Laboratorit të Analizave klinike dhe të Anatomisë Patologjike të Spitalit “Shën Maria mbi Ura” të Arecos, ekspert me famë ndërkombëtare, i ndihmuar nga profesor Ruxhero Berteli i universitetit të Sienës.
Kërkimet filluan në 18 nëntor 1970, zgjatën thuajse katër muaj dhe profesor Linoli prezantoi relacionin e tij me shkrim më 4 mars 1971. Analizat e kryera të tipit histologjik, imunologjik, biokimik, mikroskopik, mikrokimik, elektroforetik të proteinave etj., qenë, natyrisht, tejet të përpikta.

Në relacionin e tij të gjatë, profesor Linoli theksoi këto përfundime të jashtëzakonshme:
- Ostia e kthyer në Mish përbëhet nga një ind me origjinë mesodermike të njohur si zemër, miokard dhe endokard.
- Gjaku është Gjak i vërtetë. Analiza kromatografike e tregon me siguri absolute dhe të padiskutueshme.
- Mishi dhe Gjaku i përkasin species njerëzore.
- Grupi i gjakut AB ka rezultuar i tillë te Gjaku edhe te Mishi. Ky identitet i grupit të gjakut mund të tregojë se Mishi dhe Gjaku i përkasin të njëjtit person.
- Në Gjak janë gjetur proteinat e fraksionuara normalisht në raportet e përqindjeve që hasen në kuadrin sieroproteinik të gjakut të freskët në gjendje normale.
- Në Gjak kanë rezultuar të reduktuara në mënyrë të ndjeshme natriumi, kaliumi, kloruret, fosfori dhe magnezi, ndërsa kalciumi ka rezultuar i lartë.

Profesor Linoli përjashtoi në mënyrë të vendosur hipotezën e një falsifikimi të bërë në shekujt e kaluar: “Duke supozuar që të jetë marrë zemra e një kufome, – shkroi në relacionin e tij, – unë deklaroj se vetëm një dorë eksperte në ndarjen anatomike mund të kishte përftuar një ‘prerje’ uniforme të një organi të zgavërt (siç mund të dallohet ende tek ‘Mishi’) dhe tangent me sipërfaqjen e tij, siç të bën të mendosh shtrirja kryesisht në gjatësi e tufave të fibrave muskulore, e dukshme në shumë pika në përgatitjet histologjike. Përveç kësaj, nëse gjaku do të ishte marrë nga një kufomë, do të kishte ndryshuar menjëhere përbërje, për shkak te kalbjes”.

Relacioni i profesor Linolit u publikua në numrin 3 të Fletoreve Sklavo në Diagnostikim të vitit 1971, dhe zgjoi një interes të madh në botën shkencore.

Më 1973, profesor Xhuzepe Biondini, mjek dhe biolog italian, anëtar efektiv i Këshillit të Larë të Organizatës Botërore të Shëndetit (OBSH), vuri në dijeni Organizatën rreth faktit, duke zgjuar interesin e saj. Këshilli i OBSH-së, pasi shqyrtoi relacionin e profesor Linolit dhe, duke marrë parasysh interesin që ky fakt ngjallte në mjediset shkencore, vendosi të bënte verifikime të mëtejshme. Jo për mungesë stime ndaj punës së profesor Linolit, po për rëndësinë e jashtëzakonshme shkencore që paraqitnin analizat e kryera. Dhe vendosi t’i zhvillonte kërkimet e reja në bashkëpunim me OKB-në, duke ia besuar detyrën një ekipi ekspertësh të zgjedhur nga shtatë vende të botës.

Këto hetime të reja zgjatën pesëmbëdhjetë muaj. Shkencëtarët kryen mbi 500 analiza shkencore, duke shfrytëzuar mbështetjen e teknikës dhe aparaturave më të fundit, duke përfshirë këtu edhe ato të ofruara nga mjekësia bërthamore. Në përfundim, hartuan një relacion të tyrin shumë të detajuar, i cili u publikua në dhjetor 1976 në Nju Jork dhe në Gjenevë. Komisioni Shkencor Ndërkombëtar konfirmoi plotësisht të gjitha rezultatet, në të cilat kishte arritur profesor Linoli. Për më tepër, pohoi që reliket e Mrekullisë së Lançanos nuk mund të ishin absolutisht inde të mumifikuara. Konservimi i tyre, pas pothuaj dymbëdhjetë shekujsh, në mbajtëse prej qelqi dhe në mungesë substancash konservuese, antiseptike, antifermentuese e mumifikuese, nuk është i shpjegueshëm shkencërisht: në fakt, enët që mbajnë këto relike nuk ndalojnë hyrjen e ajrit dhe të dritës, as depërtimin e parazitëve të llojit bimor apo shtazor, të cilët gjenden rregullisht në ajrin atmosferik.

Dhe, për sa i përket Ostes së kthyer në Mish, Komisioni bëri një tjetër pohim të bujshëm, që profesor Linoli e kishte vënë tashmë në dukje: ajo copëz mishi jo vetëm është ind i zemrës, por, “pa asnjë dyshim, është ind i gjallë, sepse u përgjigjet menjëherë të gjitha reaksioneve klinike pikërisht si të gjitha qeniet e gjalla”. Pra, nuk kemi të bëjmë me mish të vdekur, të vjetër dymbëdhjetë shekuj, të mumifikuar, po me mish të gjallë, sikur të ishte marrë atë ditë nga një njeri i gjallë. Dhe e njëjta gjë vlen edhe për Gjakun.

Mrekullia e Lançanos pra, nuk është një mrekulli e verifikuar shumë vite më parë, po një mrekulli e jashtëzakonshme që, prej 1200 vjetësh, ripërtërihet ditë pas dite, ore pas ore: është një mrekulli e përhershme. Dhe Komisioni i OBSH-së, pasi konstatoi shkencërisht këtë realitet të pabesueshëm e të jashtëzakonshëm, nuk mundi të bënte tjetër, veçse të ulte kokën dhe të përfundonte relacionin me një frazë të denjë për një besimtar: “Mrekullia Eukaristike e Lançanos është dhe do të mbetet ‘një rast unik’ shkencërisht i pashpjegueshëm”.

[Dielli_ime]

Marcus,

Ja nje mrekulli tjeter Eukaristike. Nuk jane vetem protestantet ata qe nuk besojne ne pranine e vertete te Krishtit ne Eukaristine e Shenjte me Trup dhe Gjak, Shpirt dhe Hyjni, por, fatkeqesisht, ka edhe katolike, e per me teper disa ipeshkvij.

E megjithate, Ai, Zoteria yne, rri i heshtur aty, ne pritje qe bijte e tij ta pranojne.



Te fala ne Krishtin!

[Dielli_ime]

Te gjithe jemi nga pak Shen Tome brenda nesh. Nuk besojme derisa nuk shohim. Por, cfare ndodh kur shohim e nuk besojme?!?!?



Adoramus Te, Domine!!!

[Dielli_ime]

Ju falenderoj te gjitheve qe e lexoni me kaq interes kete teme .

Lidhur me mrekulline e fundit qe kam postuar ne #4, dua t'ju sjell ketu deshmine e meshtarit te ngarkuar me ruajtjen e Ostes se Shenjte.

Mrekullia Eukaristike me Gjakderdhje, 1998

Kjo mrekulli Eukaristike me Gjakderdhje ka ndodhur në Betani të Venezuelës, më 8 dhjetor 1991 (Festa e Zojës së Papërlyer), gjatë festimit të Meshës së Shenjtë në mesnatë. Kremtuesi i Meshës, Atë Otty Ossa Aristiza `Bal, kapelan i Betanisë, sapo kishte mbaruar shugurimin, kishte thyer Osten e madhe në katër copa, dhe mori një copë për konsumin e tij dhe vendosi pjesën e mbetur në pjatën e altarit. Kur ai shikoi poshtë në Osten e mbetur, për habinë e tij ai e pa një substancë të kuqe të dilte nga ajo, që ai e përshkroi si të ishte duke rrjedhur nga një plagë. E vendosi Osten në Kelk dhe e vuri në Tabernakull deri në 06:00 të mëngjesit tjetër. Kur e pa përsëri, ajo ishte rridhte ende gjak, kështu që ai e vuri në një ostensor (mbajtësja e ostes për adhurim) dhe e mori atë për t’ia treguar popullit në Meshë. Ata dëshmojnë se panë me sytë e tyre Osten tek rridhte gjak dhe që gjaku grumbullohej në fund të ostensorit. Disa e filmuan atë me kamerat e tyre. U këshillua me Ipeshkvin Ricardo të Los Teques, dhe ai e çoi Osten për ekzaminim në Karakas. Analizat treguan se substanca e kuqe ishte NE FAKT gjak njeriu. Më pas, Ostia e mrekullueshme u dërgua në manastirin e murgeshave Augustiniane në Los Teques për ruajtje, adhurim, dhe vizita të pelegrinëve.

Daniel Sanford nga Nju Xhersi shkoi në Betani, Venezuelë, nga 12/11/98 deri më 15/11/98 në një pelegrinazh me një grup lutjeje që u organizua nga Medford Liqene, NJ. Në 13/11/98, si pjesë të pelegrinazhit, ata shkuan për të parë Osten e mrekullueshme të Betanisë, në Kapelën e murgeshave Augustinian në Los Teques. Drejtuesi ynë shpirtëror, Ati Mazzarella, kremtoi Meshën e përditshme. Kur mbaruam, ai hapi derën e tabernakullit, ku rrinte Ostia që kullonte gjak. Ostia ishte në flakë, kullonte gjak dhe në qendër të Ostes ishte një zemër duke rrahur e që kullonte gjak. Grupi e pa këtë për rreth 30 sekonda apo më shumë, atëherë Ostia u kthye në gjendje normale. Megjithatë, Daniel ka arritur ta filmojë këtë mrekulli me videokamerën e tij!

Kanë qenë rreth 10-15 veta të tjerë që rrinin pranë meje për të fotografuar, por ata nuk panë asgjë dhe asgjë nuk është regjistruar në fotografitë e tyre, përveç Ostes në gjendje normale, siç shihet për çdo ditë.

Unë e riktheva filmimin menjëherë dhe e luajta atë për të gjithë të pranishmit, edhe për murgeshat, drejtuesin e pelegrinazhit dhe shoferin e autobusit, dhe kaseta e shfaqi Osten ashtu siç e pashë atë: në flakë, duke kulluar gjak dhe një zemër që rreh në mes !

Kasetën ia dërgova Ipeshkvit të Los Teques, Pio Bello Emeritus, SJ, dhe i kërkova këshilla se çfarë të bëja me pamjet që kisha kapur në video. Kur i fola atij, unë e informova atë se do t’i bindem plotësisht këshillës së tij dhe shpresoja që ajo çfarë unë dëshmoja të mos ishte lojë e mendjes time. Përgjigja e tij ishte: "ju mund ta mashtroni mendjen, por kamera filmon vetëm atë çka sheh!". Ai më këshilloi mua që të ungjillëzoja Praninë e Vërtetë të Jezusit në Eukaristi, dhe kjo ka qenë detyra ime që nga 13/11/98 dhe do të jetë deri në frymën time të fundit.

Me shume te dhena keni ne kete link
http://www.indefenseofthecross.com/Eucharistic_miracles.htm. Jane ne gjuhen angleze. Kur te kem kohe i perkthej edhe rezultatet e analizave.

Te fala ne Krishtin!

[Dielli_ime]

Mrekullia Eukaristike ne Trani (Itali), rreth vitit 1000

Pas mrekullisë eukaristike të Lançanos në shekullin VIII, historia kujton si ngjarje të jashtëzakonshme mrekullinë e verifikuar në Trani rreth Vitit 1000. Ashtu si për atë të Lançanos, edhe për këtë mrekulli nuk ka data precize.

Trani, qytet antik me origjinë romake, që ngrihet mbi detin Adriatik rreth dyzet kilometra nga Bari, është I famshëm për kështjellën e ndërtuar nga Federico II, dhe për katedralen, një kryevepër e bashkëpunimit romakiko-pugliese. Po është e njohur edhe për dy kisha të tjera që mbajnë pikërisht emrin e një mrekullie eukaristike antike: “Kisha e mrekullisë eukaristike”, e ndërtuar nga një bashkësi hebraik në Trani, dhe kisha e Shën Andreas, e ngritur në shekullin XII, ku ruhen edhe reliket e mrekullisë.

Fakti në fjalë është i veçantë dhe i pazakontë. Ka për protagonistë një grua hebreje e cila jetonte “jashtë mureve” të atij qyteti. Duhej të ishte një grua misterioze dhe pak e çuditshme.
Nga ato që interesohen për tematikat fetare, e ndonjëhere pak të fiksuara dhe fanatike.
Kjo grua e njihte fenë e krishterë dhe kishte edhe mikesha katolike me të cilat diskutonte shpesh. Argumenti që I interesonte më shumë, dhe që në një farë mënyre e irritonte, kishte të bënte me Eukaristinë. E quante qesharak dhe të pamundur mendimin që në Osten e shuguruar të ishte Prania reale e Krishtit.

Këto mendime e çuan në mbarsjen e një eksperimenti eksentrik. Vendosi të skuqte në vaj një Oste të shuguruar. “ Nëse me të vërtetë është Krishti në atë bukë”, I thoshte vetes “ të shohim se çfarë reaksioni do të ketë”. Arriti të bindte një nga mikeshat katolike që ta ndihmonte në planin e saj.

Sipas tregimit antik, ishte periudha e Pashkës. Kishat ishin plot me besimtarë që ndiqnin ritet e shenjta. Mikesha katolike e gruas hebree mendoi që, duke u përvjedhur midis gjithë atyre njerëzve që frekuentonin kishën, do ta kishte më të lehtë të rrëmbente një Oste të shuguruar. U paraqit në Kungim dhe pastaj, me tu kthyer në vendin e saj, fshehu fytyrën mes duarve në shenjë lutjeje të thellë.

Në fakt, ky xhest I shërbeu për të rrëshqitur Osten që kishte në gojë mbi një pecë që mbante në dorë. Doli nga kisha dhe shkoi drejt e tek mikesha e saj hebree.

Kishte shumë mundësi që gruaja hebree të mos I kishte treguar mikeshës katolike projektin e saj. Ndoshta I kishte thënë që dëshironte të bënte edhe ajo Kungimin por nuk mund të shkonte në kishë duke qënë e njohur nga të gjithë si hebree. Por, pasi mbeti vetëm, I hyri punës për të vënë në praktikë atë që kishte menduar.

Vuri mbi zjarr një tigan me vaj. Dhe kur vaji filloi të skuqej, hodhi brenda Osten duke e vështruar me kuriozitet. Nëse në atë copë bukë do të ishte me të vërtetë Prania reale e Krishtit, duhej të verifikohej ndonjë reaksion. “Krishti duhet të vërë ulërimën nga dhimbja”, thoshte gruaja. Por ishte e sigurtë që nuk do të ndodhte asgjë.

Por ja, ndodhi e pabesueshmja. Ostia, e zhytur në vajin që skuqej në tiganin mbi zjarr, filloi të rrjedhë gjak. Nën vështrimin e gruas hebreje, Ostia u transformua në një copë mishi të gjallë e të përgjakur. Ishte sikur gruaja të kishte zhytur në vajin e përvëluar një biftek i cili, në vend që të skuqej, vazhdonte të kishte pamjen e mishit të gjallë, sapo të prerë, që rridhte gjak në mënyrë të pandalshme.

Gruaja hebreje, e trembur, u mundua të përmbante atë gjak që kishte mbushur tiganin aq sa po derdhej, por më kot. Rrjedha e gjakut rritej, zbriti mbi dysheme, vijoi drejt derës dhe doli jashtë. Gruaja hebree filloi të bërtiste. Vrapuan fqinjet. Lajmi u përhap, njerëzit vinin nga të gjitha anët. Burra, gra, priftërinj, fetarë.

Pjesa më e madhe e popullsisë së qytetit qe dëshmitare e mrekullisë. Edhe vetë ipeshkvi, sapo u informua, mbërriti menjëherë për të kontrolluar dhe I mbetur pa fjalë, kuptoi që Hyji kishte dashur të jepte një shenjë te tmerrshme të pranisë së tij reale në Eukaristi. U gjunjëzua në adhurim.

Për të shlyer sakrilegjin e kryer nga gruaja hebree dhe për të falenderuar Hyjin për atë mrekulli, ipeshkvi nisi një procesion pendimi, që zgjati edhe në ditët që pasuan. Qe një rit solemn, në të cilin morën pjesë të gjithë qytetarët e Tranit dhe shumë banorë të ardhur nga zona të tjera. Në shenjë pendese të gjithë ecnin të zbathur. Në ballë të korteut, autoritetet civile, parësia me ipeshkvin I cili mbi një pelhurë, mbante atë Oste që ishte transformuar në mish. Në përfundim të ritit, reliket u vendosën në një tabernakull në katedrale. Në vazhdim, komuniteti hebre, në kujtim të mrekullisë, ndërtoi tek vendi ku ishte verifikuar një kishëzë e cila u quajt “ kisha e mrekullisë”, dhe që ekziston edhe në ditët e sotme. Ndërsa reliket e mrekullisë ndodhen në kishën e Shën Andreas, një prej më antikeve të Tranit.

Qofte Levduar Jezu Krishti!

[Dielli_ime]

Ivorra (Spanjë), 1010

Ivorra është një qytezë spanjolle e Segarrës, në Luginën e Llobregos, në qendër të Katalonjës.
Rreth pesëmbëdhjetë minuta larg nga qendra e banuar, duke u ngjtur drejt kodrave, rreth 600 metra mbi nivelin e detit, ndodhet shenjtërorja antike e Shën Marias të Ivorras, quajtur edhe “Shenjtërorja e Dyshimit të Shenjtë”. Një kishë e stilit gotik, e ndërtuar në shekullin XVII, po mbi pjesën ku ngrihej një kishëzë tjetër antike në të cilën u verifikua mrekullia eukaristike.
Me shprehjen “Dyshime të Shenjta” janë përkujtuar në Spanjë disa mrekulli eukaristike të verifikuara pikërisht pas “dyshimit” të priftit që kremtonte Meshën. “Dyshim” që bëhet “i Shenjtë” pikërisht sepse është në origjinë të një fakti të jashtëzakonshëm. Shenjtërorja më e njohur e “Dyshimit të Shenjtë” është ajo e Ivorrës.
Ishte viti 1010. Famulltari i asaj kohe në Ivorra, Bernardo Olivier, po kremtonte Meshën në kishëzën primitive të Shën Marias. Pas Shugurimit pati një dyshim. Duke vështruar Osten dhe kupën me verë që kishte përpara pyeste veten: “Është e mundur që nën pamjen e bukës dhe verës të fshihet Trupi dhe Gjaku I Zotit tonë Jezu Krisht? A është e mundur që fjalët e mia të kenë pasur fuqinë për të bërë të zbresë Jezusin, Birin e Marisë, mbi këtë altar?”.
Dhe ndërkohë që reflektonte mbi këto mendime që i kalonin në mendje, ja që papritmas vera që ndodhej në kupë filloi të ziente, mbushi kupën e shenjtë, u derdh mbi trupore, mbi mbulesën e altarit, duke rrjedhur deri në tokë.
Prifti i tmerruar, lëshoi një të bërtitur. Besimtarët që ndodheshin në Meshë vërshuan përreth altarit dhe të gjithë panë mrekullinë. Lajmi u përhap me shpejtësi. Nga vendbanimi mbërritën njerëz të tjerë të cilët u gjunjëzuan duke adhuruar atë gjak misterioz që kishte dalë nga kupa. Ipeshkvi nga i cili varej atëherë Ivorra ndodhej në atë cast në Giussona, qendër jo shumë larg nga Ivorra. U informua menjëherë dhe vendosi të shkonte dhe kontrollonte ai vetë. Ipeshkvi quhej Ermengol dhe ishte një personazh shumë i rëndësishëm dhe i vlerësuar nga të gjithë.
Nip i një tjetri ipeshkv të zonës, kishte qënë për shumë vjet bashkëpunëtor i tij, fillimisht si arqidiakon dhe më pas si zëvendës ipeshkv. Dhe kështu i njihte shumë mirë ata njerëz.
Mbërriti në Ivorra pak ditë më pas ngjarjes së jashtëzakonshme. Pati mundësinë të merrte në pyejtje të gjithë dëshmitarët direkt
duke krijuar kështu një ide preçise për atë që kishte ndodhur. Dëshmitë e mbledhura e bindën për faktin që ndodhej me të vërtetë para një ndërhyrjeje të mbinatyrshme. Mori me vete reliket, kupën në të cilën ishte verifikuar mrekullia, truporen e njollosur me gjak, mbulesën e altarit, edhe ajo e njollosur me gjak, dhe u nis për në Romë për të informuar Papën.
Ipeshkvi Ermengol njihej nga të gjithë si një njeri i jashtëzakonshëm i Zotit. Kjo famë u rivërtetua pas vdekjes me shpalljen solemne të shenjtërimit të tij. Dhe në fakt sot përkujtohet nga Kisha universale si Shën Ermengoli me festë liturgjike në 3 nëntor. Prandaj gjykimi i tij para asaj mrekullie ishte shumë i rëndësishëm. Ishte gjykimi i një njeriu të matur, të përpiktë, të përgatitur e të kulturuar, por edhe gjykim i një shenjtori, një personi që jetonte në një kontakt të vazhdueshëm me të mbinatyrshmen dhe që para se të merrte një vendim, kërkonte ndihmën e Hyjit.
Ipeshkvi i referoi Papa Sergjios IV gjithë çka kishte ndodhur në Ivorra, gjithë çka kishte parë ai vetë me sytë e tij dhe të gjitha dëshmitë e mbledhura nga dëshmitarët e marrë në pyejtje direkte nga ai. Papa mbeti kaq i mbresuar nga tregimi saqë deshi ta mbante për vete kupën e mrekullisë dhe në këmbim i dërgoi kishëzës së Ivorrës relikte të tjera të rëndësishme.
Në vazhdim, Papa, sigurisht pas ekzaminimit me themel të çështjes dhe pas mbledhjes së informacioneve të tjera, dërgoi në Ivorra një “Bolla Pontificia”(Vulë Papale) në të cilën shpallte që ngjarja duhej të konsiderohej me të vërtetë një mrekulli.
Reliktet e mrekullisë, së bashku me ato të dërguara nga Papa dhe me Dëshminë Papale u murosën në një altar të kishëzës dhe mbetën atje, praktikisht të fshehura, për katër shekuj.
Në fillim të shekullit XV në Ivorra, vendosën të restauronin shenjtëroren famullitare. Me zhvendosjen e altareve, dolën në pah reliktet e mrekullisë antike dhe Vula e Papa Sergjios IV. Zbulimi i jashtëzakonshëm e shtyu kontin e Kardonas, zotëri i Ivorras, dhe atëherë rektor i kishës, Arnaud di Salabert, t’i kërkonte kardinalit, ambasador papnor pranë oborrit të Aragonës, të rikonfirmonte indulgjencat dhe privilegjet e lejuara me Vulën e Sergjios IV.
Më 17 prill 1426, Nunci ngarkoi abatin e manastirit të Shën Vinçensit të Kardonas të studionte dokumentet dhe të ekzaminonte mrekullinë. Por, abati vdiq përpara se ta çonte në përfundim detyrën e tij. Nunci ia dha detyrën një abati tjetër. Me përfundimin e misionit dhe me të gjitha votat në favor, nunci konfirmoi mrekullinë e “Dyshimit të Shenjtë”. U përgatit një mbajtëse reliktesh e çmuar në të cilën u vendosën reliktet dhe Ivorra, ky vend i vogël në Segarra, u bë synim për shtegtarët të cilët vazhdojnë të shkojnë të shumtë edhe sot e kësaj dite.

[Dielli_ime]

Ferrara (Itali), 1171


Një tjetër mrekulli e jashtëzakonshme, edhe ajo e karakterizuar nga gjaku që vërshoi me shumicë nga Ostia e shuguruar, ka ndodhur në Ferrara. Një fakt i çuditshëm pasi edhe ky u verifikua në publik, përpara një numri të madh besimtarësh që asistonin Meshën. Dhe nga mrekullia eukaristike e Ferraras njihet edhe data precize, dita, muaji dhe viti: u verifikua më 28 mars 1171.

Ishte dita e Pashkës. At Pietro, epror i komunitetit fetar të Kanonikëve të Rregullt Portuensë, po kremtonte Meshën solemne të Ringjalljes në kishëzën e Shën Marias në Vado, e cila ngrihej në periferi të qytetit, pranë një “vau” (dige) nga e cila merr edhe emrin.

At Pietro asistohej nga tre bashkëvëllezër: Bono, Leonardo dhe Aimone. Kishëza, jo shumë e madhe, me tavan disi të ulët, e ndërtuar rreth shekullit VII, ishte e mbushur me besimtarë: fetarë, murgesha dhe laikë. Kur kremtuesi mori ndër duar Osten dhe e ndau më dysh për të bërë Kungimin, u verifikua fakti i habitshëm. Një fakt që, ashtu si lexohet në kronikat antike, mbushi me “tmerr të shenjtë kremtuesin dhe me mrekullim të papërshkruar popullin që mbushte kishëzën”.

Megjithatë, nuk dihet me saktesi se çfarë ndodhi. Versionet e ndryshme që përcjellin faktin nuk janë unanimë në të treguar. Në një pikë perputhen: ndërsa prifti ndante Osten, nga ajo u çlirua një fill gjaku kaq i fortë dhe i plotë sa të arrinte tavanin dhe të linte mbi të njolla të kuqe.

Por, ky “fakt fizik” u shoqërua edhe nga një vizion që të gjithë ata që ishin të pranishëm mundën të shikonin dhe që ishte vizioni i Krishtit nën formën e “mishit të vërtetë të njeriut” (ashtu siç lexohet në kronikat antike).

Çfarë kuptimi mund t’i japim frazës “mish i vërtetë njeriu"? Disa kanë shkruar që të gjithë ata që ishin të pranishëm në atë Meshë panë Jezusin në gjendjen e vuajtjes njerëzore, i dënuar me vdekje në kryq; ndërsa të tjerë shkruajtën që Krishti u prezantua në sytë e atyre njerëzve nën pamjen e një fëmije, si kishte ndodhur edhe në raste të tjera në të kaluarën.

Pa kërkuar zgjidhjen e këtij detaji, mbetet fakti që kronikat e ndryshme, bashkohen në referimin e faktit që gjaku që doli nga Ostia e shuguruar, doli me një violencë të tillë sa për të njollosur kupën e presbiterianit, dhe që të gjithë njerëzit panë gjakun dhe Jezusin nën formën e atij “mishi të vërtetë njeriu”.

Autoritetet fetare u interesuan menjëherë për faktin. Ipeshkvi i Ferraras, Amato, nxitoi të shikonte dhe të mblidhte dëshmitë. Nga Ravena mbërriti edhe arqipeshkvi Gerardo. Kanonikët e Rregullt portuensë të cilët kryenin shërbimet fetare në atë kishë, kishin qendrën e tyre në Ravena. Ja pse edhe arqipeshkvi i Ravenës ndërhyri menjëherë. Të dyja autoritetet fetare informuan më pas bashkësitë përkatese. Tradita gojore e kësaj mrekullie u mbajt gjithmonë e gjallë. Disa vjet pas mrekullisë, tek kishëza erdhën per t’u lutur edhe dy Papë: Aleksandri III më 1177, dhe Urbani III dhjetë vjet më vonë, më 1187.

Për këtë mrekulli ekziston edhe një dokumentacion i pasur me shkrim, i përbërë nga relacione, vula ipeshknore, arqipeshknore, papale, por janë të gjitha dokumenta shumë më të vonshme nga viti 1171. Vula e kardinalit Migliorati ështe e marsit 1404; ajo e Papa Eugenio IV, e prillit të 1442. Janë megjithatë dokumenta shumë të rëndësishme të cilat tregojnë që Kisha i ka dhënë gjithmonë rëndësi të madhe kësaj ngjarjeje, duke e quajtur kështu të besueshme.

Në fund të shekullit XV, kishëza antike u zëvendësua nga një bazilikë e madhe, vepër e shkollës së Biagio Rossetti. Në një vend të bazilikës u bashkangjit edhe ajo pjesëz e kishës së vjetër, ku janë ende të dukshme gjurmë të Gjakut të mrekullisë. Edhe konstruksioni i kësaj bazilike është një dokument që rikonfermon traditën, që nuk është ndërprerë kurrë.

Por, kohët e fundit, është gjetur një dokument shumë i rëndësishëm, sepse i përket kohës së mrekullisë. Bëhet fjalë për një ripërmbledhje të ngjarjes bërë nga Giraldo Cambrense, një kronist i famshëm anglez, i cili e kaloi jetën duke udhëtuar nëpër botë dhe në ditaret e tij shënonte, në mënyrë precize dhe të detajuar gjithçka interesante që mund të shikonte me sytë e tij. Rreth fundit të shekullit XII, Cambrense erdhi në Itali për të parë Romën. Gjatë udhëtimit deshi të ndalonte në Ferrara, për të mbledhur informacione mbi “mrekullinë” që kishte ndodhur në atë qytet dhe për të cilën kishte pasur lajm edhe ai. Në një shkrim të tijin të 1197, Giraldo tregon gjithë ç’ka kishte parë dhe ditur nga dëshmitarë okularë. Atë shkrim e përfshiu në veprën e tij Gemma Ecclesiastica, e cila u publikua në vende të ndryshme të Evropës. Kështu, rreth tridhjetë vjet pas verifikimit, mrekullia e Ferrarës ishte bërë e njohur në Francë, në Normandi, në Uells, në Irlandë.

[Dielli_ime]

Qofte bekuar Jezu Krishti ne Sakramentin Tejetshenjt te Altarit!!!

[Dielli_ime]

Eukaristia i mban gjallë të krishterët në këtë botë, ku sundon logjika e pushtetit dhe e pasjes, kundër jetës - tha Papa në homelinë e Solemnitetit të Korpit të Krishtit.

Gjatë homelisë Benedikti XVI u shpjegoi besimtarëve kuptimin dhe historikun e solemnitetit të Korpit e të Gjakut të Krishtit, takim i rëndësishëm feje për çdo bashkësi të krishterë. Festa lindi në rrethana të caktuara historike e kulturore me qellimin që populli i Zotit ta ripohonte haptazi besimin e vet në Jezu Krishtin e gjallë e vërtetë të pranishëm në të Shenjtnueshmin Sakrament. Është, pra, festë e themeluar për ta adhuruar, për ta lumnuar e për ta falënderuar publikisht Zotin i cili, në Sakramentin eukaristik, vijon të na dojë deri në fund të fundit, deri në dhurimin e korpit e të gjakut të vet (Sacramentum caritatis, 1).
Kremtimi eukaristik i solemnitetit – kujtoi Papa – rikrijon atmosferën shpirtërore të së Enjtes së Madhe, na çon në Çenakull, ku Krishti themeloi Eukaristinë:
“Corpus Domini është rikthim në misterin e së Enjtes së Madhe, gati-gati si të donim t’i bindeshim ftesës së Jezusit ‘për ta predikuar nga pullazet, atë që ai na e ka thënë në vesh”(cfr. Mt. 10,27). Apostujt e morën dhuratën e Eukaristisë në intimitetin e Darkës së Mbrame, por kjo darkë nuk u shtrua vetëm për ta. Rreth asaj sofre ishin të ftuar të gjithë njerëzit e botës – theksoi me forcë Ati i Shenjtë, duke e lidhur ngushtë dhuratën e Krishtit, me aktualitetin e saj të përhershëm, që e nxit Kishën ta nxjerrë vazhdimisht Sakramentin jashtë, në mënyrë që çdo njeri të mund ta takojë Jezusin, i cili kalon sot nëpër rrugët tona, ashtu si kalonte nëpër rrugët e Galilesë, të Samarisë e të Judesë e që gjithkush, duke e marrë në zemër, të shërohet e të përtrihet nga forca e dashurisë së tij. Kjo është trashëgimia e përhershme dhe e gjallë që na la Krishti në Sakramentin e Korpit e të Gjakut të tij, tashëgimi që duhet rimenduar e rijetuar vazhdimisht me qëllim që, siç pati thënë Papa Pali VI, “Të vulosë me forcën e vet të pashterrshme, të gjitha ditët e jetës sonë të vdekshme” (Mësime, V[1967], fq. 779).
Gjatë gjithë homelisë, përveç leximeve liturgjike, Bendikti XVI komentoi edhe disa fragmente të nxitjes së tij pas-sinodale “Sacramentum caritatis”, duke u ndaluar posaçërisht tek fjalët themelore të kremtimit. Së pari Papa shpjegoi fjalët “Misteri i fesë”, që meshtari i thotë pas shugurimit të hostes, për të shpallur misterin e kremtuar e për të shprehur mahnitjen e vet përballë shndërrimit të bukës e të verës në Korpin e në Gjakun e Zotit Jezus, realitet misterioz, që s’e kap dot mendimi:
“E pikërisht sepse kemi të bëjmë me një realitet misterioz, i cili i kapërcen kufijtë e mendimit tonë, nuk duhet të çuditemi që sot shumkush nuk e ka të lehtë të pranojë se Krishti është vërtetë i pranishëm në Eukaristi”.
E as që mund të jetë ndryshe – vijoi të shpjegonte Benedikti XVI. Këshu ka qenë që nga dita kur, në sinagogën e Kafarnaos, Krishti deklaroi haptazi se kishte ardhur për të na ushqyer me korpin e gjakun e vet. Fjalë tepër të forta këto, përballë të cilave shumë u tërhoqën e e lanë. Si atëherë, edhe sot Eukaristia mbetet shenjë kundërshtie, e nuk mund të mos jetë kështu, sepse një Hyj që flijon vetveten për jetën e botës, e vë në krizë gjithë dijen njerëzore. Por Kisha, me besimin e përvujtë të Pjetrit e të Apostujve të tjerë – vijoi Ati i Shenjtë – shpall edhe sot: “Te kush të shkojmë, Zotëri? Ti ke fjalët e jetës së pasosur” (Gjn. 6,68).
Në vijim të homelisë, Benedikti XVI rikujtoi se Eukaristia është shujta që u jepet atyre të cilët, përmes Pagëzimit, janë çliruar nga skllavëria e janë bërë bij;
“Eukaristia – theksoi Papa, duke kujtuar kohët në të cilat jetojmë - është ushqim i domosdoshëm, që i mban gjallë të gjitha breznitë e krishtera në shtegtimin e gjatë të daljes nga shkretëtira e kësaj bote, të tharë nga sisteme ideologjike dhe ekonomike, që nuk e mbrojnë jetën, por përkundrazi e poshtërojnë; e kësaj bote, në të cilën sundon logjika e pushtetit dhe e pasjes, në vend të logjikës së shërbimit e të dashurisë”.
Duke komentuar fragmentin liturgjik, shkëputur nga Ungjilli i Shën Lukës, në të cilin flitet për shumëzimin e bukëve e të peshqve, që mjaftuan për t’i nginjur të gjithë, Shenjtëria e tij u ndalua pikërisht tek fjala “të gjithë”, duke nënvizuar me forcë se Zoti dëshiron që “të gjithë” të ushqehen me Eukaristinë. Prandaj sot, proçesioni dhe adhurimi i përgjithshëm i Eukaristisë, u kujton të gjithëve se Krishti u flijua për mbarë njerëzimin. Kalimi i Tij ndërmjet shtëpive e nëpër rrugët e qyteteve tona, i fton banorët e tyre të bëhen pjesëtarë të gëzimit, të jetës së pasosur, të paqes e të dashurisë, që buron nga Krishti.
E mrekullia e shumëzimit të bukëve e të peshqve - shpjegoi Papa - përmban qartë edhe ftesën drejtuar të gjithë njerëzve për të dhënë kontributin e tyre, për të ecur në rrugët e shenjtërisë e për t’ia dhuruar vetveten vëllezërve, sepse të gjithë jemi të thirrur të bëhemi, së bashku me Jezusin, bukë e thyer për jetën e botës.
Ati i Shenjtë e përfundoi homelinë duke kujtuar fjalët e shën Gjonit Apostull nga Libri i Zbulesës:
“Ja, unë jam te dera e po trokas. Në se ndokush e dëgjon zërin tim dhe e hapë derën, unë do të hyj te ai, do të ha darkë me të e ai me mua”,fjalë që u pasuan nga lutja përfundimtare:
“O Bari i Mirë, bukë e vërtetë/, ki mëshirë për ne/ (…). Ti që di e mund të bësh gjithçka/ e që na ushqen mbi këtë tokë, udhëhiqi vëllezërit në tryezën e qiellit/ në gëzimin e shenjtorëve”. Amen.