“Jezu Krisht, zemërbutë dhe i përvujtë, Bën që zemra ime t’i përngjajë Zemrës sate.”
“Krishti kërkon prej saj që të themeloj devotshmërinë e nëntë të premteve të muajit, dhe i premton se ata që do ta nderojnë Zemrën e tij dhe kungohen gjatë këtyre të premteve, do të shpërblehen me dashurinë dhe bekimet e tija.”
Kisha katolike kremton festen e Zemres së Krishtit dhe ia ka kushtuar disa kisha – famulli të ndryshme.
Lutja në zemren e Krishtin është dhe quhet nënt ditshi, ky nëntë ditësh do të ndihmojë që të përgatitesh për festën e Zemrës së Krishtit që e kremtojmë të premten më 19 qershor. Mund ta lutesh vetë apo së bashku me të tjerët gjatë ketyre nëntë ditëve.
Është lutje drejtuar Jezusit me këto fjalë:
“Jezu Krisht, zemërbutë dhe i përvujtë, Bën që zemra ime t’i përngjajë Zemrës sate”
Festa e Zemrës së Shenjtë të Krishtit, që me shumë devotshmëri kremtohet edhe në popullin tonë, është relativisht e kohës së vonshme, edhe pse devocioni ndaj Zemrës së Krishtit është i njohur edhe para se të aprovohej kjo festë nga Kisha dhe para se t’i dëftohej Jezu Krishti Shën Margharitës.
Kjo festë për shumë vite ka bashkuar besimtarët tanë në Katedralen e Shkupit që i kushtohet Zemrës së Krishtit, por e falënderojmë Zotin se edhe në Kosovë kohën e fundit i janë kushtuar Zemrës së Krishtit dy kisha të reja ajo në famullinë e Budisalcit në Jagodë dhe në Viti. Besojmë se gjithnjë e më tepër do të shtohet devocioni ndaj kësaj Zemre e cila identifikohet me dashurinë e Zotit të shfaqur ndaj nesh. Mbi të gjitha, përpos këtyre tempujve të shenjtë kushtuar Zemrës së Krishtit, dëshira e zjarrtë e jona duhet të jetë kushtimi i zemrave tona Zemrës së Tij.
Me këtë rast dëshirojmë të sjellim shkurtimisht disa fakte që lidhen me këtë festë të madhe për mbarë Kishën. Devocioni ndaj Zemrës së Krishtit kryesisht shfaqet në shekullin e XII, edhe atë me shën Bernardin. Por, mundë të thuhet se shenjat e para të kësaj përshpirtërie ndaj Zemrës së Krishtit i hasim në traditën e etërve të Kishës, kur lexojmë faqet e para të Shën Gjon Gojarti apo te Shën Augustini. Ata shkruajnë mbi gjoksin e shporruar të Shëlbuesit prej të cilit rrodhi gjak e ujë e që njëherit janë burimi i lindjes së Kishës dhe lulëzimit të sakramenteve. Ky devocion do të vazhdojë të përhapet gjatë mesjetës edhe përmes dëftimeve shenjtës Lutgardë (1246). Kjo shenjtëreshë mistike e bashkësisë së Helftës, një ditë ftohet nga Shën Gjoni që bashkë me të të pushojnë mbi parzmën e Krishtit, dhe kjo e pyet shën Gjonin: “Përse nuk i’a ke zbuluar botës kënaqësinë që ke përjetuar i mbështetur në parzmën e tij në Darkën e mbrame”, dhe ai i përgjigjet: “Misioni im i vetëm ishte që t’ua zbuloj njerëzve natyrën hyjnore të Fjalës së Mishëruar”. Shën Gertruda dhe Shën Matilda me shkrimet e tyre do të bëhen instrumente në përhapjen e këtij dëftimi që do të pranohet mirë sidomos në Gjermani.
Kur flasim për festën e Zemrës së Krishtit, nuk mundë e të mos e përmendim edhe Shën Margheriten Maria Alacoque, e cila ditën e festës së Shën Gjonit Ungjilltar, më 1673 përjeton një vizion. Derisa ishte duke adhuruar Zotin para të Shenjtërueshmit Sakrament asaj i duket Jezu Krishti i gjallë. Ajo vërenë se zemrën i’a rrethonte një flakë, therrat e kurorëzonin atë ndërsa mbi zemër kishte një kryq. Kjo dukje do të ndodhë për dy vjet rresht, çdo të parën të premte të muajit, ndërsa më 1675, ditën e festës së Korpit të Krishtit, Krishti i dëftohet me gjoksin e hapur, dhe duke i’a treguar zemrën i thotë: “Qe kjo zemër që aq shumë i ka dashur njerëzit... Kam një etje të madhe të jem i dashur prej njerëzve sidomos në Sakramentin e Tejetshenjtë, por nuk po e gjej askënd, që sipas dëshirës sime do ta shuaj këtë etje”. Krishti kërkon prej saj që të themeloj devotshmërinë e nëntë të premteve të muajit, dhe i premton se ata që do ta nderojnë Zemrën e tij dhe kungohen gjatë këtyre të premteve, do të shpërblehen me dashurinë dhe bekimet e tija.
Më 1856, Papa Piu IX e shpall të obliguar këtë festë për mbarë Kishën, ndërsa më 1899, Luani XIII publikon një enciklikë përmes së cilës gjithë botën i’a kushton Zemrës së Krishtit.
Zemra fizike është simbol i dashurisë. Edhe sipas ligjeve të natyrës njerëzore, të cilët feja dhe liturgjia jo vetëm se nuk i kanë kundërshtuar, por i kanë përdorur në simbolikën e tyre duke shprehur në mënyrë më të kuptueshme dashurinë e Krishtit ndaj njerëzve. Shën Toma i Akvinit thotë: “të imagjinosh se objektet nuk janë të nevojshme për të na ofroj te Zoti, është e barabartë me faktin: të harrojmë se jemi njerëz”.
Edhe teologjtë thonë se Papa, Piu XII, në Haurietis aquas e spjegon mirë motivin e devocionit ndaj Zemrës së Krishtit duke e identifikuar me dashurinë e Tij ndaj njerëzve. Prandaj, në Zemrën e Krishtit, ne e çmojmë pa masë dashurinë e tij ndaj nesh. Mirëpo, nuk duhet të harrojmë se ajo Zemër edhe në aspektin fizik ka vuajtur për ne, me qëllim që të na shfajësoj prej mëkateve. Ai kërkon tash prej nesh që ti kushtohemi me gjithë vetveten sepse Zemra e tij pret përgjigjen tonë - dashurinë – zemrën tonë.
Kisha katolike i lutet Hyjit me uraten e Zemres së Krishtit:
“Jezu Krisht, zemërbutë dhe i përvujtë, Bën që zemra ime t’i përngjajë Zemrës sate.” Sepse beson se vetem nëse i përngjajmë Jezusit në pervujteri dhe në butësinë e zemres së Tij, njeriu është drejt Shelbimit.
vazhdon-->
toni77
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt