Koha e Ardhjes

[toni77_toni]

E DIELA E PARË E ARDHJES – A –

"Rrini zgjuar e lutuni në çdo moment.."



“Rrini zgjuar e lutuni në çdo moment që të mund t´u shpëtoni të gjitha këtyre që do të ndodhin e të mund të qëndroni para Birit të njeriut”(Lk 21,36).


Me këto fjalë të Jezusit me 1. dhjetor në ungjillin shenjt sipas Lukës mbaron viti kishtar. Një ditë më vonë, sot, në të dielën e parë të Ardhjes e dëgjojmë të njëjtin lajm në Ungjillin sipas Mateut: „Rrini zgjuar, sepse nuk dini se në ç`ditë do të vijë Zotëria juaj“... „Rrini gati, sepse Biri i njeriut do të vijë në atë orë kur ju nuk e pritni".

Të dashur besimtar me këtë urdhër të Jezusit, kisha shenjte sot, e cila është e pranishme në mbarë botën filloi një vit të ri, një kohë të re përgatitëse liturgjike, e cila në kishë, por edhe në shkencën liturgjike quhet koha e Ardhjes apo Koha e Adventit.

Ardhja është një nocion që në esencen e vete etimologjike në liturgji e ka kuptimin e të ardhurit apo të dëftimit, por edhe shekuj me radhë përdorej për të treguar kohën liturgjike në të cilën Kisha edhe sot përgatitet për të rijetuar Kërshëndellat - Ardhjen e Birit të Zotit e mishërimin e Tij, apo periudhën katërjavore, që u paraprin Kërshëndellave.

Në këto javë të Ardhjes bashkësitë, familjet tona dhe ne përsonalishtë e kemi obligim që të përgatitemi shpirtërisht për këto festa të mëdha të Kërshëndellave, në të cilat do të festohet ardhja e parë e Birit të Zotit tek ne njerëzit. Prandaj, pritja e jonë do të shtrihet në Ardhjen e dytë (lat. adventus) të Jezu Krishtit në mbarim të botës.

Bashkësit tona gjatë kësaj kohe i kushtohen më tepër lutjes, meditimeve, uratës, dashurisë ndaj njëritjetrit dhe Zotit kështu, pra, duke i përgatitur zemrat tona që të jemi të zgjuar dhe me zemër të pasër. Kjo kohë liturgjike e Ardhjes lë të jetë për ne të gjithë si një training shpirtëror për të hyrë në festat e Krishtëlindjes. Përmbajtja kryesore e Adventit është një shpresë e madhe, e gjallë, e vërtetë dhe e sigurtë. Kjo shpresë është mund të thonim një shpresë në Zotin për shëlbimin tonë, ku më gjerësisht këtë shpresë na e paraqet enciklika më e re e papës e Benediktit XVI, “SPE SALVI”, “ME SHPRESËN SHPËTUAM”, e cila u paraqit dje më 30.11.2007!

“Zoti është dashuri dhe për këtë arsye kemi të drejt të kemi shpresë”. Shpresa është si bazament e jetës sonë krishtere. "Një botë pa shpresë, e cila duhet t´a krijon drejtësinë e vet është një botë pa shpresë“, shkruan Papa. "Egsistojnë për besimtarët rrugët për ta mësuar shpresën e vërtetë dhe atë për ta praktikuar, pra në lutje, në mundime, në vepra dhe në meditim të denimit të ri që janë simbol i shpresës“, kështu shkruan Papa. „Vërtet, kemi qenë shëlbuar, por në shpresë. Porse shpresa që shihet, nuk është shpresë. Sepse, çka dikush e sheh, si mund ta shpresojë?” (Rom 8,24).

Jezu Krishtin është, pra, shpresa jonë, ku pa të jeta e jonë nuk do të kishte pasur kuptim. Kjo shpresë është shpresa e njeriut, i cili është i vetëdijshëm, që nuk mund të shëlbohet me fiqinë e vetë, por mbështetet në Zotin dhe në planet e tija.
Adventi nuk është një kohë e ikjes, e larguarjes, e arratisjesprej jetës, por kjo është një kohë e pritjes në Ardhjen e Birit të njeriut, një kohë për ne e ne për kohën. Kjo kohë „rrini - zgjuar“- „rrini – gati“ ka nevojë për heshtje, shuajtje e lutje të pandërprerë. Një herë një filozof me emër Sören Kierkegaard thoshte: „Gjendja e botës së sotme, tërë jeta, është e sëmuar. Po të isha qenë mjek e nëse ndokush do të më pyeste: Çka më këshilloni? – unë do t`i përgjigjësha: Qëndro në heshtje!“

Pra, të dashur, vëllezër e motra ne kemi nevoj për Zotin që në heshtje dhe në meditim ta gjejmë atë më lehtë dhe që të jetojmë me atë në shpresë se ai është në mesin tonë dhe me ne.

Profeti Isaia, në leximin e parë e paraqet “Sionin” si vend i pranishmërisë së Zotit. Atje në një kohë të përfunduar mesianike e shikoi popullin duke shtegtuar: jo, në një vend gjeografiko – historik, por një shtegtimi te Zoti, ku në këtë mënyrë dhe me Të do të arrijmë deri të e vërteta, e kjo është vetë Zoti. Dhe kështu mbretëria e tij do të na dhuron edhe neve paqën. Profeti shëlbimin e pret prej Zotit e askujt tjetër. Isaia profet na thërret që edhe në të shtegtojmë kah Zoti dhe të shkojmë rrugës së Tij e të mbetemi shtigjëve të Tija.

Shën Pali na thërret me një urdhër që të jemi gjithmonë të përgatitur, të kthehemi shpirtërisht. Në një mënyrë t´a largojmë njeriun e vjetër dhe të veshëmi me njeriun e ri, me Jezu Krishtin. Ta largojmë errësirën prej zemrave tona, që ndoshta neve na ka kapluar, dhe ta përqafojmë dritën, e cila nuk shuhet kurrë, Jezu Krishtin pishtarin, dritëdhënësin e mbarë botës. Recepti më i miri do të ishte dhe është që ne ta mbajmë dekalogun e shenjt të Zotit dhe t´i pranojmë me rregull e dëshirë sakramentet, me shpresë se do të shëlbohemi, pra “Spe salvi”, “Me shpresën shpëtuam”.

Ungjilli i kësaj së diele na proferon me një fjalë apo urdhër siç e cekëm edhe me lartë, që të jemi të zgjuar me shpresë dhe të përgatitur për Ardhjen e Birit të njeriut. Andaj, ky urdhër: „Rrini zgjuar, sepse nuk dini se në ç`ditë do të vijë Zotëria juaj“... „Rrini gati, sepse Biri i njeriut do të vijë në atë orë kur ju nuk e pritni", duhet edhe të jetohet prej nesh secilit gjithmonë e gjithkund duke qëndruar në Të me një dashuri të madhe që kemi. Të rrimë gati!

Dashur vëllezër e motra, edhe koha e Ardhjes e ka një qëllim për njeriun, një dëshirë prej Zotit, ku Ai neve këtë na dëshiron e për këtë arsye na urdhëron që të gjithë ne të arrijmë në qiell, në parajsën e amshuar, në lumturinë e të gjithë shenjtërve. Kisha na porosit sot e gjithmonë që ta ndalim një rrugë të keqe të jetës dhe të fillojmë një jetë të re, duke ia kushtuar Atij tërë vetvetën tonë. Kjo kohë na porosit që të drejtohemi ka Zoti, të bëhemi njerëz të rinjë me zemra të mishit e jo me zemra guri.

Kur ne dikënd e presim, atëherë, mundohemi që këtë ardhje ta bëjmë sa më mirë, sa më solemnisht dhe sa më të denjë. Kjo kohë e përgatitjes nuk ka të bëj me një përgatitje nga ana e jashtme, por nga ajo e mbrendshme. Andaj, ne duhem të mësojmë që ta pergatisim edhe zemrën tonë, mendjen tonë që të jemi krejtësishtë në dispozicion.

Të përgatitemi, pra se Ai po vjenë dhe t´i shërbejmë atij me zëmër të pastër kur ai të mbërrin në mesin tonë. Ti dalim Atij përballë pa u frikuar fare me zemër të pastëra dhe të bashkohemi me të, për të, dhe të qendrojmë përgjithmone sa mote në të.

Ti kushtohemi kësaj kohe me tërë vetvetën tonë. Të jemi ata punëtorë ndihmues që të marrim pjesë edhe në përgatitjen e rrugës, në rrafshimin e kodrave se Jezusi po vjenë. Të rrimë zgjuar që Ai kur të vjenë mos të na gjenë në gjumë. Andaj, koha ka ardhur që të gjithë të zgjohemi nga gjumi dhe t´i dalim Atij përballë dhe ta përshëndesim atë me zëmër të çiltër, të pasur dhe të kthyer. „Rrini zgjuar, sepse nuk dini se në ç`ditë do të vijë Zotëria juaj“... „Rrini gati, sepse Biri i njeriut do të vijë në atë orë kur ju nuk e pritni"! Amen

E përgatiti:
Mag. Don Kolë Gjergji,
Kapelan në famullitë
Vordernberg-Trofaiach-St. Peter
kolegjergji@hotmail.com

[toni77_toni]

“Kthehuni se u afrua Mbretëria e qiellit!”

E DIELA E DYTË E ARDHJES – A –
09 dhjetor 2007
L 1: Is 11,1 - 10; Ps 72 (71); L 2: Rom 15, 4 - 9; + Ungjilli: Mt 3, 1 - 12


Gjindemi në të dielën e dytë të Ardhjes dhe kjo kohë është një kohë adventore me plot pritje dhe shpresë. Për këtë çka ne presim, për ne njerëzit e kohës së sotme nuk është vetëm një e kaluar, por është më tepër një prezencë e gjallë dhe një shpresë e plotësuar.

Kaluam një javë se qysh filluam këtë kohë të shenjtë të Ardhjes, dhe ja, sot kemi filluar javën e dytë dhe gjithnjë po i afrohemi lindjes së Jezu Krishtit. Përkujdesshmëria dhe dashuria jonë e madhe ndaj Fjalës së Zotit që kemi, që kjo e diele na e ofroi na bënë me dije se gjithnjë e më ngat gjindet Ardhja e Jezu Krishtit.

Leximi i parë prej librit të Isaisë profet si temë kryesore na i paraqet “frytet e Shpirtit”. Me figurën e një pipi të zgjedhur i cili do të pipoi paralajmërohet ardhja e Mesisë. Ky do të vjenë prej brezit të Davidit dhe do të shugurohet me Shpirtin e Zotit. Kështu Ai do të hynë në veprimtarinë e vetë, në anën e të varfërve për drejtësi e për të drejtën e secilit njeri. Nën udhëheqjen e tij formohet një mbretëri e re, a kjo është hyjnore, pra “mbretëria e Zotit”. Motivi i shtegtimit të popujve për në Jeruzalem në mbarim të botës tingëllon në lexim të ardhjes. Sioni është kalaja, vendi i pranishmërisë së Hyjit. Në trajtën e Mesisë paraqitet madhështia e re e Zotit.

Shën Pali në leximin e dytë drejtuar Romakëve, pau gjendjen e vështirë të të krishterëve të parë në Romë, ku kjo bashkësi e vogël gjindej para persekutimeve. Kështu shën Pali i mbushur plot me Shpirtin Shenjt, me një fe të gjallë, e thërret këtë bashkësi që ajo të qëndron në qëndresë dhe ngushllim që vjenë prej Shkrimit shenjt e në këtë mënyrë ta zbulon dhe t´a përqafon shpresën në askënd tjetër përpos në Zotin e gjithëpushtetshëm. Ky lexim na mëson se si duhet të jemi të qëndrueshëm në fe, ndoshta edhe në kohët më të vështira të jetës sonë si në nga aspekti fizik, por edhe nga ai i aspektit shpirtëror, pra, të mbështetur në Zotin e në Fjalën e tij të shenjt do të jemi më të fort. Leximi i parë na paratiti “frytet e shpirtit”, kurse i dyti “frytet e qëndresës”.

Në ungjillin e dielës së kaluar Jezusi na urdhëroi që të “qëndrojmë të zgjuar” dhe të përgatitur në çdo kohë, kurse sot në këtë të dielë të dytë të Ardhjes e takojmë një përson të madhë predikatar në shkretirë të Judesë, i cili na imperaton me fjalë të forta të kthimit: “kthehuni se u afrua mbretëria e qiellit”. Ky ungjill na e paraqet Gjon Pagëzuesin. Si temë kryesore e ungjillit mund t´a përcaktojmë, apo mund t´a parashtrojmë: “frytet e kthimit”. Veprimtaria e këtij profeti, personaliteti të madh n´a fton neve në përkujtim me anë të Kishës.

Gjoni nuk është një njeri vetëm për njerëzit e asaj kohe, një njeri me profil, me një vendosje dhe fuqi të kjartë, por ai është edhe në kohën tonë, një figurë e madhe shenjtërie dhe dëshmi e të së vërtetës, i cili dëshmoi me veprën dhe me dërgimin e vet, se ai më të vërtetë është i dërguar prej Zotit. Gjoni është një njeri i terhekjës së vemendjës, ku «kthehuni» i tha popullit dhe po predikonte një pagëzim "pendese për faljen e mëkateve". “Kthehuni se u afrua Mbretëria e qiellit!”.

Gjon Pagëzuesi na forcon, që të bëhemi drita dhe kështu të fillojmë në rend të parë nga vetvetja. Mbretëria e qiellit duhet të jetë e tejdukshme. Gjoni e ka ditur për një më të fortë. Ai dëshironte t´i zgjon njerëzit, ata do t´i bënë të vetdijshëm për ma të fortin e tyre. Dhe, njëmend, ky është ai për të cilin parafoli Isaia kur tha: “Zëri i atij që bërtet në shkretëtirë: përgatitni udhën e Zotit, rrafshoni shtigjet e tij!” Ky paralajmërim është paralajmërim adventor.

Adventi është, pra pritje e të të fortit, pritja e Shëlbuesit. Kjo është një pritje e dukshme, sepse në zhvillimin tonë në të fortin, e përgatitim rrugën e Tij, që don të na shëlbon.

Ky ungjill, të cilin e ndëgjuam është një tekst adventor. Ardhja apo adventi është kohë mesianike. Edhe ne njerëzit jemi njerëz adventik. E gjithë jeta e jonë duhet të jet një “advent”, në mënyrë që ta kuptojmë sa ma mirë dhe sa më thellë inkarnimin e Jezu Krishtit. Gjoni predikon lajmin e gëzueshëm, lajmin e paqës dhe të jetës së pasosur.

Adventor, për këtë arsye, sepse n´a njofton të ardhurit e Jezusit dhe fillimin e mbretërisë së Hyjit. Ky profet gjindet në mes të dy Besëlidhjeve, të BV dhe të asaj BR. Ky na thërret në kthim, një kthim shpirtëror që të ndalim prej sendeve të këqija që i kundërshtojnë ligjeve të Zotit.

Të dashur vëllezër e motra, t´mundohemi të jetojmë më zemër të pastër duke ia falur Atij tër vetvetën tonë dhe kështu në këtë mënyrë të kthimit ka Zoti do të japim fryte të mëdha. Ne do të jemi ata ku Zoti do të na mbanë para vetës. Ta largojmë njeriun e vjetër, dhe të veshëmi me atë të riun që drita e Tij e pafikshme të na shëndritë gjatë tërë jetës sonë. Amen

vazhdon-->

E përgatiti:
Mag. Don Kolë Gjergji,
Kapelan në famullitë
Vordernberg-Trofaiach-St. Peter
kolegjergji@hotmail.com

[toni77_toni]

Ky është Mesia i dërguari i Zotit për ta shëlbuar atë që është e humbur


E DIELA E TRETË E ARDHJES –A–

“Ndër ata që u lindën prej grash nuk u ngrit asnjë më i madh se Gjon Pagëzuesi, megjithatë, më i vogëli në Mbretërinë e qiellit, është më i madh se ai."


Qe, sot kremtojmë të dielën e trëtë të Ardhjes, apo të dielën “GAUDETE”- e “GËZIMIT”. Pra, ne kemi të drejt pse të gëzohemi, sepse kjo e dielë “Gaudete” na urdhëron që të gëzohemi dhe të galdojmë në Zotin.

Kjo e dielë e tretë e Ardhjes si ajo e dyta na e paraqesin nq qendër të vemendjes „pararëndësin e Krishtit“, Gjonin pagëzues, por në mënyrë të ndryshme. Gjon Pagëzuesi, e quajmë ne në pjesën e kishës Latine (Giovanni Battista), Gjoni Pararendësi, thojnë Grekët, „o αγιος Ιωάννες ο πρόδρομος“. Një titull shumë i bukur, sepse theksohet në Gjonin, që ai është i drejtuar krejtësisht vetëm në ardhmëri, në atë, që duhet të vjenë, në Zotëriun, të cilit i ec përpara dhe që atij ia përgatit rrugën. Për Jezusin sipas paraqitjes së ungjilltarëve Gjoni Pagëzuesi është personaliteti ma i njohur si profet në kohë (krhs. Mt 11,9.11). Njoftimet Biblike mbi ngjarjen mrekulluese te hyrja jetësore e Gjonit dhe Jezusit shprehjet mbi Pararendësin e tij e bejnë të kuptueshme, që kisha e vjetër Pagëzuesit ia dhuroi një çmim dhe nje respekt te veçantë.

A është ai megjithatë sipas fjalëve të Jezusit ma shumë se një profet (Lk 7,26 ), ma i madhi ndër të gjithë njerëzit (Lk 7,28 ), ai, për të cilin shkruan (Mal 3,1): "Ja, unë dua ta dërgoj të dërguarin tim. Ai do ta bëjë gati udhën para meje" Lk 7,27).
Ky profet e lajmëroi Mesinë. Ai e tregoi që Jezusi është Mesia. Gjoni gjindet në burg dhe kështu filloi të dyshoi në veprimtarinë mesianike të Jezusit dhe kështu duke i dërguar nxënësit e vet për të verifikuar këtë veprimtari hyjnorë, Gjoni pyet më një dyshim: "A je ti`Ai që do të vijë,`apo duhet të presim një tjetër?"

Jezusi i përgjigjet Gjonit se u inaugurua koha mesianike, por nën trajtën e veprave të mira e të shëlbimit e jo të forcës e të ndëshkimit. Në atë që Mesia vepron do të vërehet në shërim dhe në shëlbim të njerëzve, që të gjithëve u dhuron një jetë të re.

Jezu Krishti u përgjigj indirekt me një citat nga libri i Isaisë profetë me premtimin e shëlbimit mesianik: "Atëherë sytë do t`u çelen të verbërve, veshët e te shurdhërve do të deëgjojnë; atëherë i shqepti do të kërcej si dreri, gjuha e të pagojit do të shpërthej në hare, se në shkretirë do të burojnë ujërat, përrenjtë do të rrjedhin nëpër shkreti“.

Këto janë shenjat mesianike që populli i priste. Kush i pranon këto shenja e pranon Jezusin që i bëri para popullit për ta lëvdëruar Zotin. Ky është Mesia i dërguari i Zotit për ta shëlbuar atë që është e humbur. Kështu në këtë mënyrë nuk ka dyshim për ata që janë me zemër të hapër për lajmin e gëzueshëm.

Jezu Krishti i tregonë popullit se kush me të vërtetë është Gjoni: Po, po ju them: edhe më tepër se një profet, sepse Gjoni është ai, për të cilin Shkrimi shenjt thotë: Ja, unë po e dërgoj lajmëtarin tim para teje që ta bëjë gati udhën tënde para teje!` Me këtë lajm adventik para kërshëndelalve, kisha na ftonë që të përgatitemi sa më mirë për Ardhjen e Zotit tonë Jezu Krishtit. Gjoni duhet ta përgatis popullin e Israelit për Mesinë, Shëlbuesin. Po ashtu edhe për ne është shën Gjon Pagëzuesi një «udhëtregues adventik për Jezu Krishtin».

Për Gjon Pagëzuesin është thënë çka se nuk është mund të thuhet deri më tani për askënd: Përnjëmend po ju them: ndër ata që u lindën prej grash nuk u ngrit asnjë më i madh se Gjon Pagëzuesi, megjithatë, më i vogëli në Mbretërinë e qiellit, është më i madh se ai".

Të mundohemi, vëllezër e motra, që këtë kohë të përgatitjes t´a përjetojmë në mënyrë që t`a presim Krishtin sa me zemër të pastër. “Nëse i bëjmë zemrat tona të përgatitura për pranimin e Zotërisë, duhet të mësojmë, që ta njofim në ngjarjet e jetës së përditshme, në të cilat është i pranishëm. Adventi është i ashtuquajtur një training i mirë, që pa dyshim na drejtonë ka ai që ka ardhur, që do të vjen dhe që përherë është në ardhje” (Papa Gjon Pali II.). Amen

E përgatiti:
Mag. Don Kolë Gjergji,
Kapelan në famullitë
Vordernberg-Trofaiach-St. Peter

[toni77_toni]

Zoti me ne

E DIELA E KATËRTË E ARDHJES –A–

23. dhjetor. 20017
L 1 Is 7,10-14; Ps 24 (23);
L 2 Rom 1,1-7;
Ungjilli: Mt 1,18-24

Qe, Virgjëra do të mbesë shtatzënë e do të lindë një djalë,
Të cilët do t`ia ngjesin emrin Emanuel - Që do të thotë: Hyji me ne!


Të dashur besimtar, vëllezër e motra në Jezu Krishtin, me këto fjalë të ungjillit të dielës së sotme, dëshiroi që të gjithëvë t´ju përshëndes, duke ju dëshiruar gëzim hyjnorë në prag të festave para nesh! Qe, gjithnjë e me ngat po i afrohemi festës së madhe, Lindjes së Jezu Krishtit. Jemi duke u orvatur dhe vajtur ka përfundimi i kësaj kohe të shenjt të Ardhjes, besoj, që secili prej nesh e ka gjetur vetën në lutje e uratë, duke iu kushtuar Zotit. Jemi munduar në çdo mënyrë sa më mirë ta presim ardhjen e Birit të Zotit në botë, tek ne njerëzit për ne njerëzit. Nëse i kemi ndëgjuar me vëmendje leximet e kësaj të diele të katërtë të Ardhjes, atëherë kemi verejtur që secili lexim na e paraqiti pranishmërinë e Zotit në mesin tonë.

Leximi i parë i Isaisë profet na e paraqet temën kryesore: “Zoti me ne”. Mbreti Akazi është në një kohë shumë të vështirë prej armiqëve nga ana e jashtme. Po, Zoti, JHVH, duke e parë fenë e tij të gjallë i premton se do ta liron prej kësaj situate të vështirë. Mbreti është i pa shpresë, dhe dyshon poashtu ndoshta edhe në Zotin. “Jo, s´do të kërkoj as s´do të vë Zotin në provë”. Me këto fjalë mbreti i cili është i pa shpresë nuk donë fare as të shpreson dhe as që ta vë Zotin në provë. Por, Ai i cili do të lind prej virgjëre, ky fëmijë do të jetë Shëlbuesi i Izraelit. Dhe, Zoti me anë të kësaj foshnje do ta tregon Gjithëpushtetsinë e vet hyjnore. Njerëzit nuk shëlbojnë, por Zoti është Ai i cili shëlbon. Shëlbimi është gjithmonë këtu në mesin tonë, nëse Zoti është me ne. Fëmiu i virgjërës, Emanueli, do të jetë dëshmia e egsistencës së Zotit në ne si Shëlbues. Moisiu e përjetoi vet emrin e Zotit, “Unë jam ai që jam”. Emri Emanuel – „Zoti me ne“, i cili u paraqit në Jezusin apo atë e paralajmëron, Ai është Zoti në mesin tonë gjithmonë me botën dhe me të vetët.

Shën Pali me fjalët e veta përshëndetëse na e paraqet vetvetën si shërbëtor të Krishtit, i thirrur për të qenë apostull dhe në mënyrë të veçant i zgjedhur, i caktuar për të predikuar Fjalën e Zotit.

Ungjilli, i cili është i premtuar qysh në BV trajtohet prej Birit të Zotit, i cili me anë të inkarnimit-mishërimit lind prej gruaje dhe është pasardhës i Davidit (Biri Davidit-Davidi i ri). Me anë të Shpirtit Shenjt është i lindur si Birë i Hyjit në pushtet. Dhe ja më në fund Zoti është me ne, plotësimi i emrit JHVH është në person: “Unë jam ai që jam”.

Ungjilli i kësaj së diele të fundit të Ardhjes na e paraqet apo na e figuron lindjen e Jezu Krishtit në mënyrë historike. Zoti është në veprim. Ai u dërgon njerëzve të prekur në shpirt lajmëtarin e vetë më të madhin. Ky lajmëtar edhe do të quhet me emër: engjëlli i Zotit. Kjo tregohet për shembull në emrin e fëmiut, ku gjindet në pikën kryesore të ngjarjes. Emri Jezus interpretohet në ungjill si Shëlbues dhe Ai është Shëlbues i mbarë njerëzimit. Emri Krisht në Izrael dmth. i shuguruari prej Zotit. Engjëlli i Zotit iu dëftua Jozefit në ëndërr. Në fëmiun Jezus do të plotësohen të gjitha premtimet në shtëpin e Davidit. Lajmëtari i Zotit duket në këtë mënyrë dhe e përshkruan situatën e dëftimit të Zotit. “Jozef, biri i Davidit, mos ki frikë ta marrësh Marinë, të fejuarën tënde, sepse foshnja që është zënë në të, u zu për virtyt të Shpirtit Shenjt. Ajo do të lindë djalë e ti ngjitja emrin Jezus, sepse Ai do ta shëlbojë popullin e vet prej mëkateve të tija”.

Jozefi me gjithë këtë tronditje që pati, u zgjua me një jetë të re, pranoi gjithçka ashtu si i tha Zoti nëpërmjet lajmëtarit të vet. Jozefi tash do ta marr edhe përgjegjësinë atëror. Përgjegjësia e Jozefit nga ana e jashtme është më e madhe se e Marisë. Ai ka hyrë total në inkarnimin e Jezusit dhe kështu ai më nuk frikohet. Jozefi guxon të bëhet tash vegël e Zotit. Në këtë mënyrë mrekullibërese e takojmë familjen shenjte: Marinë, Jozefin dhe Jezusin. Jozefi për lëshimin e të fejuarës së vet kishte menduar shumë. Engjëlli i Zotit ia solli Jozefit një kjartësi ku lind ndërkohë një vendosje e vërtetë e Jozefit, që Marinë ta merr si grua në shtëpinë e vet.

Ky lajm i engjëllit i cili iu drejtua Jozefit është i drejtuar edhe në ne, në bashkësinë tonë, në këtë të dielë të katërt të Ardhjes.

Lutja apo dita fillon dhe mbaron gjithmonë me lutjen e “Engjëllin e Tenzot”. “Hirin tënd po të lutemi, o Zot mendjen sonë ndikoja që sikurse prej Engjëllit lajmërues njoftëm të mishëruemit e Krishtit tand Birë, nëpër mundim e kryqës së tij t´ia mbërrijmë lumturinë e të ngjallurit për të njëjtin Krisht, Zotin tonë”. Lutja e përditshme e engjëllit e Tenzot është si e sotmja e lajmit të gëzueshëm prej ungjillit sipas Lukës që na parashtron në kapitullin e parë dhe në të dytë. Sot e sjell engjëlli lajmin e gëzueshëm, sot që zanë për vërtytë të Shpirtit Shenjt, sot thotë Maria, qe, unë jam shërbëtorja e Zotit, sot e thotë ajo FIATIN e vetë, sot u bë fjala njeri, sot banon Zoti në ne, sot dhe gjithmonë lutet Zoja Mari për bijtë e vetë.

Ne mund ta pajisim lajmin në Jozefin poashtu me “sot”. Sot e mori Jozefi të fejuarën e vet në shtëpi. Sot gjindet familja shenjte në ikje, sot është familja shenjte në kthim. E sotmja do të nënvizohet me anë të plotësimit të kohës prej BV.

Në dielën e katërt të Ardhjes mvaret, se ne duhet vetem ta dëgjojmë zërin e Zotit dhe t´i themi „po“ të sotmës së Zotit në vetëvete dhe në botën mbarë. Maria ngjizi Jezusin në zemër të vetë prej fesë së gjallë dhe kështu pastaj në krahrorin e vet të shenjt.

Të ndalim e të mendojmë gjatë këtyre ditëve se si e kaluam këtë kohë të Ardhjes dhe si do të presim lindjen e Shëlbuesit tonë Jezu Krishtit.

E përgatiti:
Mag. Don Kolë Gjergji,
Kapelan në famullitë
Vordernberg-Trofaiach-St. Peter