Muzikantet e qytetit

[Dita]

Muzikantët e qytetit


Të ngushta rrugët e këtij qyteti, e megjithatë duket sikur dritë shpërthen prej qosheve të tyre, aty ku disa shpirtra ngulen bashkë me mikeshat e tyre, veglat muzikore e përpiqen të sjellin pak atmosferë muzikore në qytetin që po pëlcet nga vapa. Edhe kur bie shi gjejnë vend ata bashkë me mikeshat nën strehët e gjera të dyqaneve me drita që më shpejt seç duhet i mbyllin dyert për njerëzit e etur për konsum. Si lypës ngjajnë këta shpirtra muzikantë, por asgjë në fakt nuk i lejon të quhen të tillë; ata janë lypësa klasi siç ndoshta i quajnë qytetarët e këtij vendi, që i ndalojnë këmbët para dashnorëve të xhazit, ëndërronjësve të muzikës klasike, dëshiruesve të muzikës latine apo asaj evropiano-lindore. Harron se ku je tek ecën e vetëm prej ndonjë tingulli të cuditshëm që cjerr ajrin të bëhet t’i lëvizësh syte. Në këto çudi që burojnë nga ajri bëjnë pjesë ato të një violine që qan në duart e një burri të vjetër, që kapelën ka lëshuar përtokë, me rrethin e kthyer përpjetë nga duart e njerëzve. E lëviz harkun në një formë të tillë që vetëm muzika e dëshiruar i mungon ajrit e vetëm një tkurrje të timpanit të veshit iu shkakton njerëzve që kalojnë atypari, përvec mëshirës që në një mënyrë apo në një tjetër i bën të ndërgjegjshëm se ky njeri ekziston. E kam ndjerë aq herë në veshë, por përshtypjen më të madhe ma ka lënë njëherë, kur një tjetër burrë, rreth të tridhjetave, i nervozuar, nga hiçi ngriti zërin dhe i thirri: „Zotëri e kuptoni që ju nuk kini aspak vesh muzikor e asaj violine nuk dini t’i bini!“ E tha dhe u largua duke lëvizur koken në shenjë proteste, duke lënë plot habi në sytë e njerëzve që kalonin po përgjatë asaj rruge. I shkreti „violinist“, i ndali gishtat e lëvizjen e vrullshme të kokës, e heshti violinën për pak çaste në pritje të largimit të burrit tridhjetëvjecar e sikur asgjë të mos kish ndodhur vazhdoi me po të njëjtin pasion të nxirrte tinguj çjerrës dhe të levizte kokën me një buzeqeshje të lodhur në fytyren që unë i jepja më shumë se 50 vjec. Ndoshta i kish mbetur veç ajo violinë, se rrobat të jepnin përshtypjen se askush nuk kujdesej më për të.
I mjeri, i mungon rrugëve që unë shkel që prej disa muajsh. Megjithëse vera ka ardhur e është ngrohtë, ai nuk duket në asnjë qoshe, ndoshta ka nderruar vendqëndrim, ndoshta endja e ka cuar në një tjetër qytet. Tani në rruget me diell të vetëm kanë mbetur tingujt jocjerrës të muzikantëve që vetëm lypës nuk janë. E turistët kënaqen e duartrokasin, ndërkohë që në buzë shkojnë ftohtësinë e këndshme të akulloreve, dyqani shitës i të cilave është i vetmi që njerëzve ia mban dyert hapur deri natën vonë.

[Dita]

Zbrazur, me karriket rreshtuar mbi pllakat e gurta, pret plateja për muzikantët e duartrokitjeve. Me qiellin mbi krye do të mbushet oborri i brendshëm i kësaj godine, relike e rinascimento-s. Dritaret e gjera përplasin kanatet, era lëkundet mes faqeve të mureve, luan overturën e kësaj mbrëmje. Nga kisha e Françeskanëve tingujt e muzikës këmbanore e ndërkohë çapitjet e ngadalta e zërat nën zë të njerëzve që zënë karriket; frymët e tyre melodi më vete, rehatimi i tyre deri kur zëdhënësit e kësaj mbrëmje të lakmojnë veshët e etur.

Me buzëqeshje, hare vetëtitëse,
me vallëzime e ulërima nis,
me përkuljet e një bukurosheje
mbi fytyrat plot epsh të zotërinjve me cilindra,
me frymëmarrjen e kamelieve në gishtat e saj,
me vështrimet që po preken për të parën herë,
e rrahjet e dy zemrave që po
humbin në aromën e rëndë
të këtij pallati qejfesh mondane,
me muzikën e bizhuve marramendëse
mbi dekoltetë e zhveshura të dashnoreve të lehta,
e lëkundjet në shpirtin e vetëm njërës prej tyre,

Muzikon heshtja në natën që po hedh pluhurin e errët, kisha shtrëngon kambanën nën litarët e pritjes, retë e zunë qiellin për fyti e ai nis të shkëndijë e të krisë me muzikën e bubullimave. Trembur njerëzit, çapiten nën strehat e godinës së rinascimento-s, pak muzikë çoroditëse, deri kur shiu nis e lag karriket, e pllakat lëshojnë aromën e endshme të dheut në shi.

Gëzuar me natyrë, me në vesh
Fjalët e ëmbla të dashurisë,
dy sytë e ëmbël të femrës mbuluar me violetë,
pa gjurmë trishtimi i gëzohet lirisë,
dashurisë që fort e mbërthen e ia ka zhdukur
dhimbjet e fshehta të shëndetit të ligë,
i ka lënë të prehen kameliet në sallonin
e madh të pallatit të qejfeve
e vetë mbërthehet pas shpatullave të dashura
për të ndjerë përkundjen në shpirt,

Hesht shiu me qiellin që po zbraz retë, një yll lëshon një shenjë e ndrit mbi pllakat e gurta e karriket që po zhduken nën trupat e njerëzve, frikë më nga shiu nuk kanë, e me heshtje në gojë, ndiejnë,

Lotimin në shpirtin e femrës
Dërrmimin me fjalët e tradhëtimit,
gëzimin e një tjetër shpirti,
largimin nga dhimbja
e kthimin në qejfin e zbrazët të pallatit
të kokave mbuluar me cilindra,
ngjethur nën lëngimin që ka nisur
t’ia nxijë sytë, t’ia errë shikimin
e t’ia lëkundë hapin deri në rënie,
me sytë e të dashurit ngulur thellë në zemër,
që tradhëtinë e quajtën shpagim
për kthimin e femrës së dashur në
pallatin e zbrazët ku ëndrrat nuk ekzistojnë,

Heshtur trupat e njerëzve që shkatërronjësin e kësaj dashurie njohin, me cilindrin e flokët e bardhë mbi fytyrë, një mjekër që asaj të të birit i përngjan, hidhëruar për lëndimin, penduar, rënkon me të vërtetën mbi të birin, me një muzikë që shpirtin ia theri e që turp e quajti mallkimin e tij mbi trupin e femrës së dashur që pa ndjenjë mbi dyshemenë e akullt u përplas me një muzikë kallëse, shenjë e vdekjes në afrim,

Vetmuar, braktisur brenda mureve
Pa jetë, me portrete mbushur,
me duart që në ajër i vallëzojnë,
me kameliet bukuroshe që në vazot akoma lulëzojnë,
endet në lëkundje trupi i të bukurës,
mbuluar me një këmishë të hollë e flokët
që mbi të qajnë,
mbërthyer në sytë e një djaloshi portretet e saj,
në pritje për të bukurën, për shfaqjen e saj,
dobësuar si petalet e kamelies, nxirë sytë,
zbehur violeta e lëkurës së njomë,
përplaset trupi mbi gjoksin e të dashurit
që falje ka ardhur të kërkojë,
lutje, përgjërim, pendesë me lotë të vërtetë,
falje, rënkim, kollitje të gjakosura
nga trupi i saj,
mbërthyer në hekurat e shtratit,
mbuluar me duart e të dashurit,
me sytë diku nga qielli
që dhomës së ftohtë i mungon,
përhumbet shpirti e prej trupit del,
lakohet mbi natyrën që me frymë e mbështjell,
harruar flokët mbi shtratin e vdekjes,
munguar trupi mbi gëzimin e zemrës,
shtrënguar nën lotët e të dashurit
që vdekjen po jeton,
violetën në zhdukje të lëkurës së saj,
pa jetë, zbardhur si petalet e kamelieve
dikur atë natë të parë në duart e saj,
kur sytë e ngrohtë u derdhën mbi të tijtë,
e për të parën herë njohën dashurinë,
atë të thellën, me gjak mbuluar,
ndërkohë që shpirti fluturuar diku mes
yjve që ajo me sy i kërkoi,
ajrosur me aromën e natyrës,
pa kameliet që u vyshkën mbi trupin e saj,

Mbuluar me heshtje muzikantët e duartrokitjeve vetmojnë oborrin e brendshëm, shpirtrat nën zë flasin për muzikën që në rënie po shuhet nën hapat e tyre; e liruar nga zgjedha e litarëve këmbana e kishës së Françeskaneve bën përcjelljen e rastit, oborri po mbyllet nën sytë me gjumë të natës.

Prej sot qetësia e mbrëmjeve do te thyhet me butësinë muzikore të Classics in the City. Lotimi filloi me te paren e operave; Violeta qe e para qe u flijua per shijet e trishta.

[katana]

refreshingly musical!
faleminderit dita

[macia_blu]

ketu me dukesh me serioze, me e rende.
do te lexoj prap qe te mund te them me shume se sa keto qe nuk po di t'i them.
urime.... !

[Dita]

Me lexo mace e dashur!
Dhe goditme me gjykim!

Dita!

[Agim Doçi]

Dita,
Të lexova dhe më krijove një trishtim të pa matë! Nuk e di, por shpesh nën tingujt e muzikës që ambulantë të ndryshëm nga nacione të ndryshme e ndjej që lëmosha ndaj tyre nuk është lëmoshë por HONORAR!
U magjepsa dhe nga stili yt narrativ. Ti shkruan thekshëm bukur! Dita, në Metropolitanën e Romës, Milanos, e në Londër, Zütich dhe Frankfurt, kam ndënjur për orë të tëra duke shijuar dhe paguar ata artistë bohemë!
Shumë fjalë nuk duhen, por ti si një shkrimtar i madh shqiptar që "vdiq" në USA në mënyrë enigmatike shkruan! Po, po shkruan me atë stil, që të gjithë prozatorët tanë do t'a kishin zili! Urime xhan! Nuk kam më fjalë të të falënderoj! Sa më pëlqyen aq dhe u tishtova. Po sikur të shkruaj 4 vargje a më garanton që nuk më shan, apo nuk më merr inatë?!

Sa mall që ndjej unë për çdo lule
Që çel në fushë apo në male!
Në shpirt trishtim - sa rëndë m'u ule
kur pashë një lule që s'kish petale!.....
Agim

[Dita]

E si mund t'i marr inat une fjalet tuaja z. Agim! Ju falenderoj per secilen prej tyre!


E gezuar jam, e gezuar,
gezimi me petale me eshte stolisur,
i embel mjalte me ka pushtuar,
trishtimin ma ka qendisur!


Dita!

[Agim Doçi]

Ti shkruan si Bila Xhaferi i madh dhe i paharruar
Agim}

[Dita]

Z. Agim

Me lejoni te tregohem aq e varfer dhe t'ju lutem qe te tregoni pak per Bilal Xhaferrin.

Une prej tij kam lexuar para shume vitesh nje liber, apo me mire nje liberth, quhej DASHURI E PERGJAKUR. Mbaj mend se kam lotuar, e kam te lehte rrjedhjen e loteve, por mabj mend se ka qene i bukur. Zhvillohej ne kohene ilireve dhe permbante nje dashuri te pamundur.

[Agim Doçi]

Po DITA!
Do të shkruaj ty personalisht për Bilal Xhaferin - një shkrimtar virtuoz i dhimbjes dhe i realitetit, që u arratis dhe e gjeti Sigurimi i Shtetit dhe në USA ku e asgjësoi!
Agimi