Dashuri për dhimbjen!!

[AuGuSt_]

Pyetja e parë:
Përse qajmë kur ndodhemi përballë një skenë prekëse, kur soditim një pjesë tragjike?
Ç’ka të bëjë me ne, me shpirtin tonë, emocionet tona, kur shikojmë një film dhe momenti na i rrëmben lotët me forcë? Ju kujtohet Pretty Woman që i “pëlcitën zorrët” nga e qara ndërsa vështronte traviatën?
Ç’ka të bëjë dhimbja që shohim në një ekran edhe pse është në ekran? Tek e fundit pse nuk mundim ta shndërojmë në një soditje të mirëfilltë e cila të shtrihet si një hapësirë ndarëse, si një largësi sigurie,(sterilitet emocionesh që mund të shprehet edhe si vrarje kohe) për t’i shpëtuar shtjellës, joshjes, ngashënjimit rrëmbyes, pasojat e të cilës aty për aty i ndiejmë thellë, aq sa për të ardhmen sigurojmë një mbresë e cila mund edhe të përkufizohet si “të shndrohesh në atë çfarë kërkon”. – Kjo, të shndërohesh në atë çfarë kërkon është një pohim që ndoshta fle diku në thellësi të qenies e që zgjohet e ngacmuar nga ndodhia, subjekti i filmit. Zbulojmë një vetvete tjetër nga një dhimbje që shohim e që nuk na përket. Mendoj se na përket nëse ripohojmë ç’ka u ha më sipër.
Sikundër thotë Agostino tek libri i tretë i rrëfimeve, tek kap i dytë, kur flet për shfaqjet teatrale dhe ku njeriu kërkon vuajtjen duke parë ngjarje tragjike e të zymta, për të realizuar kënaqësinë. Duket se shpirti njerëzor ka ndryshuar shumë pak. Mendimi ndihmon të zbulosh analogjinë e qenies njerëzore:
“Nuk ka për qëllim të të nxitë të vish në ndihmë të atij që vuan, ndërsa shikon një skenë, por të vuash edhe ti, të joshesh nga vuajtja...”
Duke u nisur nga fjalët e fundit të thënies së filozofit, pyetja e dytë i shpëton rëndomësisë.
Përse duhet të joshemi nga vuajtja, nëse kjo shkakton dhimbje?

[skender76]

Pershendetje AuGuSt....

Sa tema t'veshtira hap mor burr i dheut....S'munem me e lexu deri n'fun ca ke shkrujt se nis e m'dhem koka...teper e ngarkume

Un mund te them se dashuri per dhimbjen nuk kam, dhe jam i sigurt, teeeeeeeper i sigurt....Nje gje kam ven re, se ne momente te tilla, njeriu ndihet shum me afer me "vetveten" se ne cdo lloj tjeter gjendjeje shpirterore

Ndoshta kjo do ishte pergjigjia e pyetjes tane.(mendoj un)

[e panjohura]

Mund te ke dhembje per dashurin,por dashuri per dhembjen nuk besoj qe ka dikush!!!!!

[Erlebnisse]

Nuk ka njeri qe i do te keqen vetes e te kerkosh dhimbjen eshte si te shkaterrosh me duart e tuaja veten tende. Te gjithe mundohemi per mire e me mire, por per arsye te ndryshme, ndoshta rasti e ndoshta dicka tjeter, gjerat nuk arrijne deri ne fund ashtu sic i kerkojme... Kjo po, mosrealizimi i nje endrre, dashurie, ideali etj etj... shkakton dhimbje, ose te pakten merzitje e ndjenje deshtimi.

[eriola17]

Smund te ejt dashuria per dhembje per deri sa dshuria esht dhembja vet.....

[Xhenet.M.S.]

Ka njeres aq kembegules ne nje dashuri te deshtuar, saqe dashurin e shendrojn ne dhembje ne vend te pajtohen me fatin...

[mia@]

Fakti qe ti kur shikon film dramatik qan nuk eshte joshje nga dhimbja, por prekje, ndjeshmeri, dhembsuri. Jemi njerez me ndjenja nuk mund te rrime indiferent ndaj nje skene vuajtje, sepse dhe ne e dime c'eshte vuajtja. Te gjithe e kemi provuar ne menyra te ndryshme. Kjo na ben te prekemi. Nje fare menyre per te ndare dhimbjen me njeri tjetrin. Edhe pse i shikojme ne ekran, ne e dime qe ato lloj vuajtjesh ekzistojne ne jeten reale. Mundohemi ta lidhim personazhin me vetevten. Perfytyrojme veten tone ne ate situate. Une p.sh qaj kur ka filma ku trajtohen dramat familjare si, braktisja e femijeve, apo rrembimi i tyre, etj. Qaj se jam nene vet, dhe e di sa e tmerrshme do ishte te humbja nje femije. Ve veten time ne nje pozite te tille dhe behem keq, prekem. Nuk ka vend joshja ketu.
Eshte tjeter gje te ndjesh kenaqesi nga dhimbja e te tjereve. Ata nuk qajne, por gezohen me hidherimin, vuajtjen e tjetrit.
Nje serial killer prekej kur shikonte nje film, apo te shikonte nje buburrec te vritej, por ndjente kenaqesi me vone kur vriste femrat ne menyre c'njerezore.

[apostrof]

po ka dashuri per dhembjen .. po flas per vete