Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

[torrkerry]

FSHEHTËSIA E PARAJSËS.

Një samuraj i shëndoshë dhe i fortë
shkoi për ta takuar një murg me shtat shumë të vogël.
“Murg”, i tha “më mëso se çfarë janë parajsa e ferri”.
Murgu i ngriti sytë,
e pasi e shikoi samurajin,
iu përgjigj me përbuzje:
“Të mësoj ty se çfarë janë parajsa e ferri?
Nuk mund të të mësoj asgjë,
sepse ti je i papastër
e të vjen një erë e keqe
e tehu i briskut të rrojës të është ndryshkur.
Je çnderim për kastin* e samurajve.
Hiqmu sysh, se nuk mund ta duroj praninë tënde”.
Samuraji u tërbua.
Askush nuk kishte guxim t’i fliste
një samuraji me fjalë të tilla.
Filloi të dridhej,
fytyra iu skuq nga hidhërimi
e nuk arrinte të shqiptonte asnjë fjalë.
E nxori nga këllëfi shpatën
dhe e ngriti lart
duke u përgatitur që ta vriste murgun.
“Ja, ky është ferri”,
i murmuriti murgu.
Në atë moment samuraji u mposht.
Sa dhimbshuri, sa trimëri
kishte treguar ky burrë i vogël
për t’i dhënë këtë mësim,
për t’i treguar se ç’është ferrri!
E uli shpatën ngadalë
dhe plot me mirënjohje,
e papritmas i mbushur me paqe të brendshme.
“E ky është parajsa”,
murmuriti murgu.

Torkerry

[VOLSIV]

. GJUHA DHE DHËMBËT

Nxënësi i një filozofi
shkoi për ta vizituar mësuesin e tij
që ishte në shtratin e vdekjes.
“Më lër në trashëgim pak prej urtisë sate”, i tha.
Atëherë, plaku e hapi gojën
dhe i tha nxënësit të shikonte brenda.
“A e kam gjuhën?”, e pyeti.
“Po!” iu përgjigj nxënësi.
“E dhëmbët, a i kam ende dhembët?”
“Jo!”, iu përgjigj nxënësi.
“A e di përse gjuha zgjat më shumë se dhëmbët?
Sepse është e butë dhe e lëvizshme.
Dhëmbët bien më parë
sepse janë të ashpër.
Tash i ke kuptuar të gjitha ato
që është dashur të mësosh.
Nuk kam më asgjë për të të mësuar”.

Torrkerry

>>> Shume e bukur!

[torrkerry]

. PARAJSA DHE FERRI

Pas një jete të gjatë dhe heroike,
një samuraj i famshëm arriti në jetën tjetër
dhe qe caktuar për në parajsa.
Ishte një tip plot me kurreshtje
dhe kërkoi që të mund t’i jepte më parë një shikim ferrit.
Një engjëll ia plotësoi dëshirën
dhe së bashku shkuan për ta vizituar ferrin.
Gjindeshin në një sallon shumë të gjërë
i cili në mes kishte një tryezë
të mbushur plot e përplot me pjata ushqimi shumë të shijshëm
e që as në ëndërr nuk mund t’i shohësh.
Por, ata që ishin të ulur rreth tryezës,
ishin të zbehtë, kockë e lëkurë aq sa të futnin tmerrin.
“Si është e mundur?”
e pyeti samuraji engjëllin.
“Me të gjitha ato ushqime përpara”.
“Shiko: kur arrijnë këtu,
çdonjëri prej tyre merr dy shkopinj
të cilët shërbejnë për të ngrënë,
vetëm se janë më se një metër të gjatë
dhe duhet të kapen gjithësesi në fillim.
Vetëm kështu mund ta marrin ushqimin
e ta vënë në gojë”.
Samuraji u rrënqeth nga tmerri.
Dënimi i këtyre të shkretëve ishte i tmerrshëm
sepse, sado që mundoheshin,
prapë se prapë nuk arrinin kurrë
të vinin në gojë asnjë kafshatë.
Nuk deshi të shikonte më
dhe kërkoi të shkonte menjëherë në parajsë,
aty për ku ishte i caktuar.
Këtu e priste një befasi e madhe.
Parajsa ishte një sallon plotësisht i njëjtë me atë të ferrit.
Brenda atij salloni të gjërë ishte një tryezë,
plot me njerëz: e mbi tryezë
të njëjtat ushqime të shijshme sikurse ato të ferrit.
Jo vetëm kaq:
ata që ishin ulur rreth tryezës
ishin të pajisur me të njëjtët shkopinj
të gjatë më se një metër
e që po ashtu ishte e domosdoshme
të kapen në fillim për të futur ushqimin në gojë.
Kishte vetëm një dallim:
ata që ishin të ulur rreth tryezës këtu
ishin të shëndoshë,
me shëndet të plotë,
të gëzuar e shumë të lumtur.
“Po si është e mundur?”
pyeti samuraji.
Engjëlli buzëqeshi:
“Në ferr çdonjëri përpiqet të kapë ushqimin me shkopinj
e ta fusë në gojën e vet,
sepse kështu janë sjellur gjatë jetës së tyre tokësore.
Këtu, në të kundërtën,
çdonjëri e merr ushqimin me shkopinj
e pastaj përpiqet të ushqejë të afërmin e tij”.

Parajsa e ferri janë sot në duart tua.
Varet prej teje se si do të sillesh këtu e sot.

Torrkerry

[torrkerry]

BABA, TE DUA!

Një zonjë shkruan:
“Ka disa vjet që më ka vdekur babai
dhe ende e ndjej brejtjen e ndërgjegjes
pse nuk i kam thënë kurrë: Baba, të dua”.

Torrkerry

[torrkerry]

. MAJMUNËT DHE XIXËLLONJA

Një grup majmunësh jetonin në xhungël,
buzë një fshati të varfër.
Një gjë që u ngjallte kurreshtjen në mënyrë të posaçme ishte zjarri.
Rrinin me orë të tëra
duke shikuar flakët e kuqe
që dridheshin në shtëpitë e në oborret e fshatarëve
të cilët afroheshin rreth e rrotull për t’u nxehur,
me një kënaqësi të papërshkruar që u lexohej në fytyrë.
Një natë shumë të ftohtë,
majmunët panë një xixëllonjë
se si lëvizte në mes të gjetheve të një shkurreje.
Menduan menjëherë se do të ishte një shkëndijë
e asaj gjëje të mrekullueshme që i nxehte njerëzit,
prandaj e morën në dorë me shumë kujdes.
E mbuluan me bar të thatë e me degëza,
i zgjatën duart duke i fërkuar me kënaqësi
dhe ishin të bindur se kështu po nxeheshin.
Njëri prej tyre filloi edhe t’i fryjë xixëllonjës
sikurse shumë herë kishte parë se bënin njerëzit.
Një zog me flatra të arta
e përcillte ndodhinë lart mbi një degëz lisi.
Plot me dhimbshuri ndaj majmunëve të shkretë
fluturoi poshtë dhe u tha:
“O miq të dashur,
jeni duke gabuar,
sepse ky nuk është zjarr.
Është vetëm një xixëllonjë!”.
Por majmunët e përzunë të shqetësuar
dhe filluan t’i fryjnë xixëllonjës me më shumë zell.
“Kujdes se është një mashtrim!”,
vazhdoi të përsëriste zogu me flatra të arta
dhe fluturonte rreth majmunëve
të cilët shtyheshin njëri me tjetrin
duke iu afruar grumbullit me bar e degëza.
“Shkoni menjëherë e strehohuni ndokund!”
Një majmun i acaruar shumë
e kapi zogun me flatra të arta
dhe e mbyti.
Pastaj të gjithë së bashku vazhduan t’i fryjnë xixëllonjës.
Në mëngjes të gjithë ishin të vdekur nga të ftohtët.

Torrkerry

[torrkerry]

NE NUK SHESIM PRIND

Një çift i ri martesor hyri në dyqanin më të bukur të qytetit
që shiste lojra fëmijësh.
Burri dhe gruaja i shikuan për një kohë të gjatë
kukullat e lojrat e ndryshme me ngjyra të mrekullueshme.
Kishte kukulla që qanin e që qeshnin,
lojra elektrike, kuzhina të vogla që gatuanin torta të vogla e piza.
Nuk arrinin kurrë të vendosnin se çfarë të blenin.
Atëherë, u afrua një shitëse, që t’u ndihmonte.
“Shikoni”, i tha gruaja,
“ne kemi një vogëlushe shumë të vogël,
por jemi jashtë shtëpie pothuajse tërë ditën,
e shpesh edhe në mbrëmje”.
“Është një fëmijë që qeshet pak”, vazhdoi burri.
“Dëshirojmë t’i blejmë diçka që do ta bënte të lumtur”,
tha gruaja
“edhe atëherë kur ne nuk jemi aty...
Diçka që mund ta gëzojë edhe atëherë
kur është vetëm në shtëpi”.
“Më vjen keq”,
buzëqeshi me dashamirësi shitësja,
“por, ne nuk shesim prind”.

Torrkerry

[torrkerry]

.GJËRAT QË DËSHIROVA

Të vendosësh të kesh një fëmijë do të thotë të lidhësh marrëveshjen e borxhit më të madh që mund ta marrësh me mend. Të gjithë fëmijët vijnë tek ne me biletën thirrëse në jetë e na thonë: “Më thirre: Ja ku jam. Çfarë më jep?” Këtu fillon çdo detyrë edukative.
Një pesëmbëdhjetëvjeçari i duket se punët qëndrojnë kështu:
“Dëshirova qumësht,
e më qe dhënë biberòn* (shishe qumështi e shkallëzuar).
Dëshirova prind,
e më qenë dhënë kukulla.
Dëshirova të bisedoja,
e më qe dhënë televizori.
Dëshirova të mësoja,
e më qe dhënë dëftesa shkollore.
Dëshirova të mendoja,
e më qe dhënë diturí.
Dëshirova të kisha një shikim të përgjithshëm për gjërat,
e më qe dhënë një ide.
Dëshirova të jem i lirë,
e më qe dhënë disiplina.
Dëshirova dashurí,
e më qe dhënë moral.
Dëshirova një mjeshtri,
e më qe dhënë një vend pune.
Dëshirova lumturi,
e më qenë dhënë të holla.
Dëshirova liri,
e më qe dhënë një makinë.
Dëshirova shpresë,
e më qe dhënë frikë.
Dëshirova ta ndërroja jeten,
e më qe dhënë keqardhje.
Dëshirova të jetoj...

Torrkerry

[torrkerry]

ME HAPA TË VEGJËL

Një student i ri që kishte një dëshirë të madhe
të bënte diçka për të mirën e njerëzimit,
një ditë shkoi tek shën Françesku i Salesit dhe e pyeti:
“Çfarë duhet të bëj që paqja të mbretërojë në botë?”
Shën Françesku i Salesit iu përgjigj me butësi e buzëqeshje:
“Mos e përplas derën aq shumë...”.

Shpesh herë janë mosmarrëveshjet e vogla që shkaktojnë probleme të mëdha. Shumë thyerje kurorash fillojnë prej çorapeve të harruar nën shtrat. Por edhe dashuritë e mëdha përbëhen prej shumë gjërave të vogla.

Torrkerry

[torrkerry]

. ME RËNDËSI ËSHTË TË VRAPOSH

Një fjalë e urtë afrikane thotë kështu:
“Çdo mëngjes në Afrikë, zgjohet një luan.
Ai e di se duhet të vrapojë më shpejt se sorkadhja
ose do të vdes nga uria.
Çdo mëngjes në Afrikë zgjohet një sorkadhe.
Ajo e di se duhet të vrapojë më shpejt se luani
ose do të vdesë nën kthetrat e tij.
Çdo mëngjes, kur zgjohesh,
mos humb kohë duke u pyetur
se a je luan apo sorkadhe,
por fillo të vraposh”.

Torrkerry

[torrkerry]

E KE DITUR

Në një fis indianësh,
të rinjtë pranoheshin si të rritur
pasi kalonin një kohë në vetmi të plotë.
Gjatë kësaj kohe të vetmisë,
ata duhej ta provonin vetveten
se a janë të aftë për moshën e pjekur.
Një herë, një prej këtyre të rinjve
eci deri në buzë të një lugine të gjelbër prej pemëve
dhe rrezëllues prej luleve.
Duke shikuar bjeshkët që rrinin përreth asaj lugine,
djaloshi vuri re një maje bjeshke të rrëpirët
e të veshur me një bardhësì verbuese.
“Do të vihem në provë kundër asaj bjeshke”, mendoi.
E veshi këmishën e tij lëkurë bizonti,
e hodhi mbi supe një mbulojë
dhe e filloi ngjitjen lartë.
Kur arriti në majë, e pa nën vete botën mbarë.
Shikimi i tij endej andej e këndej pa asnjë kufi,
ndërsa zemra e tij ishte e mbushur plot me mburrje.
Pastaj, afër vetës dëgjoi një fëshfëritje,
e uli shikimin dhe pranë tij vuri re një gjarpër.
Para se djaloshi të lëvizte gjarpëri foli.
“Jam duke vdekur,” tha.
“Është tepër ftohtë për mua këtu lart
dhe nuk kam asgjë për të ngrënë.
Më vër nën këmishën tënde e më ço poshtë në fushë”.
“Jo”, iu përgjigj djaloshi.
“Unë i njoh mirë ata të llojit tënd.
Ti je një gjarpër me zile.
Nëse të marr me veti ti do të më kafshosh
dhe kafshimi yt do të më vrasë”.
“Jo, jo, kurrë s’do të bëja një gjë të tillë”,
i tha gjarpëri.
“Me ty nuk do të sillem ashtu.
Nëse më bën këtë nder të premtoj
se nuk të bëj asnjë të keqe”.
Djaloshi nuk pranoi për disa kohë,
por gjarpëri kishte një aftësi bindëse shumë të madhe.
Më në fund djaloshi e vuri brenda nën këmishë
dhe e mori me vete.
Kur arritën poshtë në luginë e nxori jashtë
dhe me shumë kujdes e vuri në tokë.
Papritmas gjarpëri u mbështoll në vetvete,
i dridhi zilet e veta,
u hodh përpara dhe e kafshoi djaloshin në njërën këmbë.
“Po ti më pate premtuar...”,
bërtiti i dëshpëruar djaloshi.
“E ke ditur mirë se çfarë po rrezikoje
kur më more me vete”, tha gjarpëri duke u larguar.

Nuk është nevoja që të provojmë helmin për t’u bindur se na vret. Janë mjaft ata të cilët kanë vdekur prej tij. Ky tregim mund t’u kushtohet të gjithë atyre që e lejojnë vetën të bien në tundim me anë të drogës, alkoolit ose të vozitjes tepër të shpejtë. “E ke ditur mirë se çka rrezikoje kur më more me vete”. Kur e bëjmë një vepër duhet të jemi të gatshëm që ta pranojmë frytin e saj.


Torrkerry