Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

[torrkerry]

SOKOLI I DEMBEL.

Një mbret i madh mori si dhuratë dy zogjë sokolash
që me shpejtësi ai i dha mjeshtrit të gjaut
me falkua që ti stërvisë ata.
Pas disa muajve mjeshtri ia dha lajmin mbretit
duke thënë se një prej tyre ishte i stërvitur shumë mirë.
“E tjetri?”, pyeti mbreti.
“Më vjen keq, o Mbret,
por sokoli tjetër sillet në një mënyrë jo normale,
ndoshta u kap nga një semundje e rrallë
që nuk jemi në gjendje ta kurojmë.
Askush nuk arriti që ai të lëvizë
nga dega në të cilën e vurën ditën e parë.
Një punëtorë duhet të ngritë
në pemë për ta ushqyer çdo ditë.
Mbreti i thirri veterinarët,
doktorët dhe ekspertët e çdo lloj,
por askush nuk arriti që sokoli të fluturoijë.
Ia dha detyrë obortarëve,
gjeneralëve, këshilltarëve më të urtë,
por askush nuk arriti që sokoli të lëvizste nga pema e vet.
Nga dritaria e apartamentit të tij,
mbreti e shihte sokolin e palëvishëm në pemën, ditë e natë.
Një ditë u dha një lajmërim
në të cilin ua kërkonte të gjithëve një ndihmë
për ta zgjidhur këtë problem.
Të nesërmen në mëngjes mbreti e hap dritarën
e me një habitje shumë të madhe e pa sokoli
duke fluturuar mes pemëve të kopshtit
në një mënyrë të mrekullueshme.
“Ma sillni këtu autorin e kësaj mrekullie”,
urdhëroi ai.
Pas pak kohë ia paraqitën një fshatar të ri.
“Ti bëre që sokoli të fluturojë?
Si e ke bërë? A je ndoshta një magjistar?”,
pyeti mbreti.
I frikësuar dhe i lumtur, fshatari shpjegoi:
“Nuk ka qenë një gjë e vështirë,
o Mbret. Unë kam prerë vetëm degën e pemës.
Sokoli u bë i vetëdijshëm që i kishte krahët, dhe fluturoi.

Ndonjëherë Zoti ia japë lejen dikujt që ta presë degën në të cilën gjendemi, që të kuptojmë që i kemi krahet.

Torrkerry

[mawlo]

Dyqani

Nje i ri enderroi sikur po hynte
ne nje dyqan te madh.
Ne vend te shitesit, ishte nje engjell.
"Çfare shisni ketu? - pyeti i riu".
"Çdo gje qe ti deshiron - iu pergjigj
me shume edukate engjelli".
I riu filloi te bente nje liste te gjate:
"Do te deshiroja qe te mos kishte
me lufte ne mbare boten,
te mos kishte me padrejtesi,
te kishte me shume tolerance dhe bujari,
me shume dashuri ne familje,
me shume vende pune per te varferit,
me shume lumturi dhe paqe,
me shume bashkim me Kishen...".
Engjelli e nderpreu dhe duke i buzeqeshur i tha:
"Me vjen keq zoteri.
Ju me keni keqkuptuar.
Ne nuk shesim fruta,
ne shesim vetem fara".

Nje shembelltyre e Jezusit fillon me keto fjale:
Mbreteria e Hyjit eshte si nje fare e mire
qe njeriu e hedh ne aren e tij...".
Mbreteria eshte gjithmone nje fillim.
Vete Zoti ka ardhur ne toke si nje fare,
si nje fare e vogel.
Nje fare eshte nje mrekulli.
Edhe pema me e madhe
e ka fillesen e saj nga nje fare shume e vogel.
Shpirti yt eshte nje kopesht
ne te cilin jane te mbjellura
vlerat me te medha.
A do t'i lejosh te rriten?

Mawlo

[torrkerry]

PËLLUMBESHA.

Pëllumbeshën e kishte krijuar Hyji pak kohë më parë,
por nuk bëntë gjë tjetër perveç që bënte vajë.
Hyji i mirë e pranoi në kopshtin e vet të mrekullueshëm.
“O Zot, krijuesi i gjithësisë,
ka një macë që më ndjek vazhdimisht natë e ditë,
me qëllim të qartë që të më vrasë e të më hajë.
Unë i kaloj ditët duke vrapuar e dëshpëruar
me këto shputa të pavlefshme që m’i ke bërë Ti vetë!”
Krijuesi pati dhembshuri për pëllumbeshën
dhe ia dha dy krahë të bukur, të fortë dhe të shkathët.
Pas disa ditëve pëllumbesha u rikthye me fytyrë të përlotur përpara Zotit.
“O Zot, krijuesi i gjithësisë,
macja vazhdon të më përndjek mua
e tani me këta krahë mbi shpinë
me më shumë vështirësi e vuajtje
unë mund të largohem prej tij.
Peshojnë shumë dhe i pengojnë lëvizjet e mia
dhe me këmbët e mia të shkurtra dhe të dobëta,
gjithçka është edhe më e keqe!”
Krijuesi buzëqeshi dhe i tha:
“Pëllumbesha ime e dashur,
nuk të kam dhënë krahët që t’i mbartësh ato në shpinë,
por që ato të mbartin ty në qiell”.

Torrkerry

[mawlo]

Vdekja e Famullise

Nje dite ne murin afer famullise se nje qyteti
njerezit ndalonin te çuditur duke lexuar
nje shpallje vdekjeje.
Aty shkruhej:
"Me dhimbje te madhe ju njoftojme
vdekjen e famullise tone.
Funerali do te mbahet prane famullise sone
te dielen ne oren 11.00".
Te dielen, natyrisht Kisha ishte e mbushur
plot e perplot me njerez.
Nuk kishte me vende te lira,
dhe njerezit qendronin ne kembe.
Para altarit ndodhej nje arkivol.
Famullitari filloi diskutimin me fjale te thjeshta:
"Nuk besoj qe famullia jone mund te ringjallet,
por meqenese jemi ketu te mbledhur te gjithe bashke,
do te doja te beja nje tentative te fundit.
Do te doja qe te kalonit te gjithe perpara ketij arkivoli,
te ndaleni dhe t´i jepni pershendetjen e fundit asaj
qe ndodhet ne arkivol.
Vihuni ne rradhe njeri pas tjetrit
dhe pasi te keni pare kufomen
dilni nga dera e sakristise.
Pastaj, kush te deshiroje
mund te hyje perseri nga porta e madhe
per te marre pjese ne Meshen e Shenjte".
Famullitari hapi arkivolin.
Te gjithe pyesnin ne heshtje njeri-tjetrin:
"Kush ndodhet aty brenda?
Kush ka vdekur?".
Filluan te afroheshin afer njeri pas tjetrit.
Shikonin brenda arkivolit dhe pastaj dilnin nga Kisha.
Dilnin te heshtur dhe pak konfuze.
Kjo ndodhi pasi te gjithe ata qe kishin dashur
te shihnin kete kufome,
brenda arkivolit ishte nje pasqyre
dhe kur ata afroheshin shihnin fytyren e tyre.

"Edhe ju, si gur te gjalle,
formoni tempullin e Shpirtit te Shenjte,
jeni meshtare te shuguruar te Zotit
dhe ofroni flijime shpirterore
te cilat Zoti i pranon me shume deshire,
nepermjet Jezu Krishtit". (1 Pjetri 2,5)

Ne qofte se ka pluhur ne sallat e famullise tende,
ka pluhur edhe ne shpirtin tend.

Mawlo

[torrkerry]

PLAKU I VARFËR.
Ishte një herë një familje e lumtur dhe e qetë,
që jetonte në një shtëpi të vogël në periferi të qytetit.
Në mbrëmjë uleshin
të gjitë anëtarët e familjes për darkën
kur dëgjuan dikë që trokiste te dera.
Babai shkoi te dera dhe e hapi atë.
Ishte një njeri i moshuar,
me rrobat të shqyera,
me pantallona të prishur dhe pa kopsa.
E mbarte një shportë plotë me perime.
Ai kërkoi prej kësaj familije
që t’i blenin ato perime.
Ata e bënë shumë shpejtë,
sepse dëshironin
që ai të largohet sa më shpejtë.
Me kohë, plaku dhe familja u bënë miq.
Dhe çdo jave ai u çonte perimet .
Zbuluan që ai vuante në sy për kataraktë,
dhe që ishte mezi i vërbër.
Por ishtë aq i sjellshëm
që mësuan t’i prisnin me dëshirë vizitat e tij
dhe ta çmojnë shoqërinë e tij.
Një ditë, dukë i dorëzuar perimet,
plaku tha: “Dje kam marrë një dhuratë të madhe!
Kam gjetur një shportë të madhe plotë me rroba,
që dikush ka sjellur për mua”.
Të gjithë, që e dinin mirë se ai kishte nevojë për veshje,
thanë: “Shumë mirë! Gjë e mrekullueshme!”.
Por plaku i verbër tha:
“Por gjëja më e mrekullueshme është
që kam gjetur një familje
që kishte nevojë për këto veshje”.

“Më i lum është ai që jep, se ai që merr” (Vap 20, 35).
Gëzimi i atij që jep me bujari është më i fortë së jeta.

Torrkerry

[mawlo]

Aty ku qielli dhe toka takohen

Ne faqet e nje libri te vjeter
ne nje biblioteke te nje manastiri,
dy murgj kishin lexuar se ekzistonte nje vend,
ne fund te botes, ku qielli dhe toka takohen.
Vendosen qe te shkonin te dy se bashku
dhe i premtuan njeri-tjetrit qe te mos ktheheshin
derisa ta kishin gjetur.
Pershkuan mbare boten,
kaluan rreziqe nga me te ndryshme,
duruan veshtiresi te te gjitha llojeve
ne te gjitha anet e botes.
I kaluan te gjitha, pavaresisht te gjitha veshtiresive.
E dinin qe kur u nisen qe vendin te cilin do te gjenin
ne fund te saj do te gjenin nje dere:
mjaftonte qe ata te trokisnin
dhe do te gjendeshin balle per balle me Zotin.
E gjeten deren.
Pa humbur kohe, me zemren qe i rrihte fort, trokiten.
Dale nga dale dera u hap.
Shume te habitur hyne dhe ... u gjenden
ne dhomen e tyre, ne manastirin e tyre.

Nje dite kur erdhen miq te panjohur,
Rabbi Mendel i Kozk, shume i habitur i pyeti:
"Ku banon Zoti?".
Ata qeshen me te dhe i thane:
"Po cfare ke ti? A nuk eshte bota e mbushur plot
me lavdine e tij?".
Rabbi ia dha vetvetes pergjigjen e pyetjes qe kishte bere pak me pare.
"Zoti banon aty ku e lejojne te hyje".
Ja pra, c´ka vlen me shume: ta leme Zotin te hyje.
Por mund ta leme te hyje,
vetem aty ku gjendet, aty ku gjendet me te vertete,
aty ku jeton, dhe aty ku Ai e jeton me te vertete jeten.
"Une jam ne dere dhe trokas - thote Zoti ne Bibel".
A do ta hapesh, sot, deren tende?

Mawlo

[torrkerry]

GOZHDA.

Ishte një herë një çun me një karakter shumë të ashpër.
Ndizej shumë shpejtë, ishte grindavec dhe sherrak.
Një ditë babai i tij i dha një kuti plotë me gozhda,
i urdhëroi që t’i ngulte gozhda në gardh
që e rrethonte oborrin e tyre
çdo herë që ai grindej me dikë.
Ditën e parë çuni i nguli 38 gozhda.
Me të kaluar të kohës,
ai kuptoi që do të ishte më e lehtë
ta kontrollojë zemërimin e vet
se sa të ngulë gozhda,
dhe pas disa javëve , një mbrëmje,
i tha babait se atë ditë nuk u zemërua me askënd.
Babai i tha: “Është një gjë shumë e bukur!
Por tani hiqe nga gardhi një gozhdë
çdo ditë që nuk do të hidhërohesh me askënd”.
Pas disa muaj çuni mundi t’i thoshte babait të vet,
që i kishte hequr të gjitha gozhdat.
Babai atëherë e mori për dorë,
e çoi te gardhi dhe i tha:
“Biri im, kjo është shumë e bukur,
por shikoje gardhin: është plot me vrima.
Druri nuk do të jetë kurrë si më parë.
Kur ti thuash diçka me zemërim,
ti provokon në zemrën e njerëzve që i don,
plaga të ngjashme me këto vrima.
Dhe, edhe pse kërkon falje shumë herë,
plagët rrinë në ata”.

Njerëzit janë të brishtë dhe të cenueshëm. Të gjithë e mbartin mbi vete një shkrim me këto fjalë: “Më trajtuar mirë! Më përdoret me kujdes! Sendi që prishet lehtë!

Torrkerry

[mawlo]

Karrigja bosh

Nje njeri i moshuar ishte shume i semure.
Famullitari i tij, nje dite vendosi te shkonte dhe ta vizitonte.
Sapo hyri ne dhomen e te semurit,
famullitari pa nje karrige bosh,
te vendosur ne nje pozicion te çuditshem,
prane krevatit ku shtrihej i semuri
dhe e pyeti se per çfare i sherbente.
I moshuari iu pergjigj, duke qeshur me zor:
"Imagjinoj sikur Jezusi eshte ulur ne kete karrige
dhe para se ti te vije po flisja me te...
Per shume vite me rradhe e kam
patur mjaft te veshtire te lutesha,
derisa nje dite nje miku im me shpjegoi
se lutje do te thote 'te flasesh me Jezusin'.
Keshtu qe tani imagjinoj Jezusin te ulur perballe meje,
i flas dhe degjoj ate ç´ka ai me thote.
Qe nga ky moment nuk e kam patur
me kurre te veshtire te lutem".
Pas disa ditesh, vajza e te moshuarit
shkoi ne famulli per te njoftuar se
babai i saj kishte vdekur.
Iu drejtuar famullitarit me keto fjale:
"E lashe vetem per pak ore.
Kur u ktheva e gjeta te vdekur ne dhomen e tij
me koke te mbeshtetur ne karrigen bosh
te cilen ai e mbante gjithmone prane shtratit te vet".

"Lum te pastrit ne shpirt: do ta shohin Zotin" (Mateu 5,8).

Mawlo

[torrkerry]

LISTA E PAZARIT.

Një grua, me rroba të vjetra dhe të shqyera,
hyri në një dyqan.
U afrua pronarit dhe i kërkoi
me përvujtëri me një zë të ulët
disa ushqime me borxhë.
I shpjegoi atij që burrin e kishte të sëmurë rëndë
e që nuk mundëte më të punojë.
4 fëmijë të saj kishin nevojë për ushqim.
Pronari gulçoi dhe i urdhëroi që të largohet.
Gruaja me lotë ju lut atij:
“ Ju lutem, zotëri!
Sa më shpejtë do t’ua sjell parat për të paguar borxhin”.
Pronari i dyqanit nënvizoi rreptësisht edhe një herë
që ai nuk bënte kredi
e që ajo mundëte të kërkonte një dyqan tjetër në lagje.
Një klient që e kishte dëgjuar të gjitha,
u afrua pronarit dhe e pyeti
që të kërkojë të bënte diçka për këtë grua të mjerë.
Bakalli, me një zë të ashpër, ia kërkoi gruas listën e pazarit.
Me një fije shprese dhe me një fill zëri gruaja tha: “Po, zotëri!”.
“Mirë!”, i tha ai: “Vënje listën tuaj në peshoren.
Do t’iu jap aq gjëra sa peshon lista juaj!”.

Gruaja ngurroi pak me kokën e ulur,
e mori nga një çantë një letër
dhe shkroi diçka me shpejtësi,
pastaj e vendosi letrën me kujdes
mbi një pjatë të peshores,
gjithmonë me kokën ulur.

Sytë e bakallit dhe të klientit u mrekulluan të habitur
kur panë që pjata e peshores u ul menjëherë,
dhe edhe me shumë kur panë që ajo mbetej e ulur.
Bakalli, duke e kontrolluar peshoren, tha:
“E pabesueshme!”
Klienti buzëqeshi
dhe bakalli filloi të vendosë qese plotë me ushqime në pjatën tjetër të peshores.
I vinte në pjatën kuti dhe teneqe,
por peshorja nuk lëviste fare.
Kështu vazhdoi dhe vazhdoi ta ngarkojë pjatën,
me një pakënaqësi gjithnjë e më të madhe.
Në fund fare, e mori letrën,
dhe i nguli sytë mbi të,
i zemëruar dhe i turpëruar.
Nuk ishte një listë për pazarin.
Ishte një lutje: “O Zoti im,
ti e di mjerimin tim e ti e di për çfarë unë kam nevojë:
unë i vë gjithçka në duart e tua”.
Bakalli ia dha gruas gjithçka i nevoitej,
në një heshtje të hutuar.
Gruaja falënderoi dhe doli nga dyqani.

Vetëm Zoti e njeh peshën e lutjes.

Torrkerry

[mawlo]

Te luash me Zotin

Nje dite, nje burre u ndal
perpara nje grupi me femije,
te cilet po luanin ne oborr.
Burri filloi te luante me ta dhe t´i argetonte.
Nena e njerit prej femijeve
po shikonte nga dritarja.
Pas pak zbriti ne oborr dhe iu afrua djalit te vet.
"Ah! Ky me te vertete eshte nje njeri i shenjte,
- i tha ajo djalit te saj.
Shko tek ai".
Burri mbeshteti doren e tij mbi shpatullen e djalit dhe i tha:
"I dashuri im, çfare do te besh?".
"Nuk e di - iu pergjigj djali. Çfare deshiron ti qe une te bej?".
"Duhet te jesh ti ai qe me thua mua
se çfare deshiron ti".
"Oh, mua pelqen te luaj - u pergjigj djali".
"E pra, atehere a deshiron te luash me Zotin?".
Djali mbeti i habitur dhe nuk dinte si te pergjigjej.
Ateheri burri i shenjte i tha:
"Ne qofte se ti arrin te luash me Zotin, mund te besh
te gjithe gjerat e bukura qe mund te imagjinohen.
Luaj me Zotin, biri im.
Eshte me te vertete nje shok i pazevendesueshem".

Nje Doktor Ligji po vezhgonte me kureshtje
nje feste ne sheshin e qytetit te tij.
Papritmas i shfaqet profeti Elia.
Doktori i Ligjit duke perfituar nga rasti e pyeti profetin:
"Ma ndriço paditurine time: a ka ndonje njeri valle
qe do te hyje ne Mbreterine e Hyjit?".
"Asnje, pikerisht asnje - iu pergjigj profeti".
Ne ate moment arriten ne shesh dy burra.
Filluan te luanin, te benin shaka'
duke terhequr vemendjen e njerezve.
Rreth tyre u formua nje rreth me te medhenj e te vegjel
qe argetoheshin dhe duartrokitinin duke qeshur.
Profeti Elia tha me ze te larte:
"Keta sigurisht qe do te hyjne ne Mbreterine e Hyjit!".
Doktori i Ligjit shkoi te fliste me keta dy burra.
"Çfare shisni? i pyeti".
Ata u pergjigjen nje zeri:
"Edhe pse zemra jone shpesh here eshte e trishtuar,
duam t´iu shesim te gjitheve gezimin e te jetuarit".

Mawlo