Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

[ademmerovci]

QYTETI QË E KISHTE HUMBUR KUJTIMIN.

Një herë, në një qytet të vogël,
të njëjtë si shumë qytete të tjera,
filluan të ndodhin shumë gjëra të jashtëzakonshme.
Fëmijët harronin ta bënin devuarat,
të rritur harronin ta heqnin këpucet
përpara që të shkonin në krevatë
për të fjetur gjum;
në këtë qytet njerëzit nuk u përshëndesnin më njeri-tjetrin.
Dyert e Kishës rrinin të mbyllura;
këmbanat nuk binin më.
Askush nuk i dinte më lutjet.
Por një të hëne, në mëngjes,
mësuesi i pyeti nxënësit e vet:
“Pse dje s’keni ardhur në shkollë?”.
“Por dje ishte e diellë! – përgjigjën ata – të diellë nuk ka mësim”.
“E pse?” – u pyeti atyre përsëri mësuesi.
Nxënësit nuk dinin çka do të përgjigjnin.
Afrohej Krishtilindja.
“Pse e bien këtë harmoni të ëmbël?”
“Pse mbi pemën ka kandilat e ndezur?”
Askush nuk e dinte.
Dy miq u zinin: u ofenduan
më fjalë të keqija deri në të shtjerun.
“Tani nuk kam më miq”
- mendonte i dëshpëruar një prej tyre.
Dhe nuk dinte çka të bënte.
Qyteti i vogël bëhej gjithmonë
më e mjegulltë dhe e trishtuar.
Njerëzit çdo ditë ishin më shumë egoistë dhe grindës.
“Kam përshtypje që kam harruar diçka” – përsërisnin të gjithë.
Një ditë frynte një erë e fortë,
aq e fortë që i lëvizte këmbënat e Kishës.
Këmbëna më e vogël binte me forcë.
Papritmas njerëzit u ndaluan
dhe shikuan lartë.
Dhe një njeri tha me një zë të fortë:
“Ja çka kemi harruar: Hyjin!”.

Torrkerry

[torrkerry]

FUSHA

Një atë u dha në trashëgimi bijëve të vet një fushë gruri.
Dy vëllezërit e ndanë me drejtësi arën.
Njëri ishte i martuar dhe kishte shumë fëmijë;
ky ishte edhe shumë i varfër.
Tjetri ishte shumë i pasur dhe nuk ishte i martuar.
Një herë, në kohën e korrjes,
vëllau i pasur nuk mundte të flinte gjum,
dhe natën mendonte në vete:
“Unë jam i pasur,
për çka do të më shërbejë gjithë ky grurë i fushës time?
Vëllau im është i varfër,
dhe ka nevojë për shumë grurë për familjen e vet”.
U ngrit nga shtrati,
dhe shkoi në pjesën e vet të arës,
mori një sasi të madhe duajsh të grurit të vet,
dhe i çoi në fushën e vëllaut.
Të njëjtë natën, vellau i tij mendoi:
“Vellau im s’ka as grua as fëmijë.
E vetmja gjë në të cilën mund ta gjejë gëzim,
është pasuria e tij.
Unë dua ta shtoj pasurinë”.
U ngrit nga krevati,
shkoi në pjesën e vet të arës
dhe i çoj një sasi të madhe duajsh në fushën e vëllaut.
Kur të dy, heret në mëngjes,
shkuan në fushën e vet,
u habitën sepse gruri nuk u ishte pakësuar.

E përsëritën të njëjtën gjë disa herë.
Çdonjëri prej tyre e mbarte grurin e vet
në fushën e tjetrit.
E çdo mëngjes zbulonin që gruri nuk pakësohej.
Por një natë të dy vëllezërit,
të ngarkur me shumë duajë të grurit
u takuan te kufiri i arave të tyre.
Kuptuan menjëherë çka kishte ndodhur
dhe u përqafuan me njëri-tjetrin.
Në këtë moment dëgjuan një zë nga qielli:
“Ky vend, në të cilin u deftua shumë dashuri vëllazërore,
meriton të zgjedhet
për ta ndërtuar mbi të një tempull,
tempullin tim: tempullin e dashurisë.
Dhe, në fakt, mbreti Salomoni
e zgjodhi këtë vend
për ta ndërtuar tempullin e Zotit.

Sot, mbretit Salomonit do të arrinte
ta gjente akoma një vend për tempullin e vet?

Torrkerry.

[torrkerry]

LËMOSHA

Një ditë, shumë kohë përpara, në Angli,
një grua e vogël, e veshur me një palë rrobe të shqyera,
përshkonte rrugicat e një fshati,
dhe duartrokiste në dyert e shtëpive,
duke kërkuar lëmoshë.
Nuk i ecte fati, këtë ditë.
Shumë e ofendonin,
tjerët e nxitnin qenin
që ajo të largohej sa më shpejt.
Disa ia hedhnin në prehër
bukën e mykur dhe patatet e kalbura.

Vetëm dy pleq, që banonin
në një shtëpi të vogël në periferi të fshatit,
e morën në shtëpi këtë grua të varfër.

“Ulu pak, dhe ngrohu” i tha plaku,
ndërsa gruaja e tij përgatiste
një tas qumshtë të ngrohtë
dhe një rriskë të madhe buke.
Dhe ndërsa gruaja po hante,
dy pleq i shkëmbyen disa fjale me të
dhe i dhanë pak gëzim.
Të nesërmen, në këtë fshat
ndodhi diçka e jashtëzakonshme.
Një korrier mbretëror e mbarte në çdo shtëpi një ftesë
për t’i thirrur të gjithë familjet në kalanë mretëror.
Ftesa e papritur dhe e menjëhershme
krijoi shumë rrëmujen në fshat,
dhe në pasdite, të gjithë,
të veshur bukur me rrobat e festës,
shkuan në kalanë mbretërore.
Hynë në një sallë mense madhështore,
dhe çdonjëri pati vendin e vet.
Kur u ulën të gjithë,
kamarieret me livre filluan të shërbënin gjellët në piata.
Menjëherë filluan murmurimët
të inatosur dhe të acartë jo të fshehta mirë.
Kamarierët, në fakt, ia hedhin atyre
në piata patate të kalbura, grurë, dhe bukë të mykur.
Vetëm të dy pleq merrnin në piatat e tyre,
me shumë lezet gjellët shumë të shijshme.
E papritur hyri në dhomë gruaja e vogël
me rroba të shqyera.
Të gjithë heshtën dhe u shtangën.
“Sot, u tha ajo, keni gjetur pikërisht
atë që më keni ofruar dje”.
U zhveshi rrobat të grisura që e mbulonin atë.
Nën rrobat të shqyera,
vishej me një rrobë të artë, me gurë të çmueshëm.

Ishte mbretëresha.

Torrkerry.

[torrkerry]

KAPITALI YT PËR PARAJSË.

Një njeri i pasur arriti në parajsë.
Para së gjithash bëri një gjiro në treg
dhe i habitur pa se gjithçka shitej shumë lirë.
Menjëherë mori qesën dhe filloi
ta porosiste gjërat më të bukura që i shihte atje.
Kur arriti momenti për të paguar,
ia dha Engjellit, nëpunësit arkën,
një paketë kartëmonedhe të masës së madhe.
Engjelli buzëqeshi dhe tha:
“Më vjen keq, por kjo para nuk ka asnjë vlerë!”.
“Çfarë?” pyeti i habitur njeriu i pasur.
“Këtu ka vlerë vetëm paraja
që në tokë u dha falas” përgjigj Engjelli.

Sot, mos e harro kapitalin tënd për parajsë.

Torrkerry.

[torrkerry]

MËSIMI

Një fëmijë ishte zbuluar
duke e thënë një gënjeshtër
babai i tij, i butë dhe modernë,
e dinte që ajo rrenë
në veçanti nuk ishte e rëndësishme,
por e dinte mirë
që shumë i rëndësishëm
ishte koncepti moral,
i shprehur në Bibël,
me fjalët “mos bëj dëshmi në rremë...”.
Kështu ai e ndërpreu atë të gënjente ,
u ul së bashku me të Birin,
dhe filloi t’i shpjegonte atij
me fjalë të thjeshta,
pse ai duhej të thoshte gjithmonë të vërtetën,
dhe vetëm të vërtetën,
të dalë çka të dalë,
edhe sikur qielli të përmbyset...
U ra zilja e telefonit.
Fëmija, duke kërkuar ta bëntë atin për vete,
tha: “Shkoj unë!”.
Dhe me vrap shkoi për t’iu përgjigjuar telefonit.
U kthye pak më vonë:
“Është siguruesi, babi!”.
“Uh! Pikërisht në këtë moment?
Thuaj atij që nuk jam në shtëpi!”.

Është aq e thjeshtë të japesh dëshmi të rremë!

Torrkerry

[torrkerry]

PAS BOMBARDIMIT

Gjatë luftës së fundit të tmerrshme,
aeroporti i Bagdad-it dhe zonat në periferi të tij
u bënë një grumbull gërmadhash.
Ndër pllakat e mëdha dhe llamarinat
u dëgjua dikush që qante i dëshpëruar.
Shkuan për të parë kush ishte.
Ndër gërmadhat e një hangari
rrinte në këmbë një barakë e vogël.
Brenda kësaj barake
me të vërtetë
dikush qante me gashërim.
E hapën derën.
Brenda kësaj barake të prishur
ishte Zoti.
Iste Ai që qante.
Askush nuk guxonte të bëj asgjë.
Vetëm një fëmijë u afrua te Hyji.
E kapi për dore e i tha:
“Mos qaj. Unë jam me Ty, nga ana jote”.

Torrkerry

[miradia]

Pak Argjend

"Rabi, çfare mendon per parate?,
e pyeti nje i ri mesuesin".
"Shiko dritaren, tha mesuesi.
Çfare sheh nga dritarja?".
"Shoh nje grua me nje femije,
nje karroce me dy kuaj,
nje fshatar qe po shkon ne treg".
"Mire. Tani shiko veten ne pasqyre.
Çfare sheh?".
"Çfare do qe te shoh Rabi. Veten time natyrisht shoh".
"Tani mendo: dritarja eshte e bere prej xhami
por edhe pasqyra eshte prej xhami.
Mjafton nje shtrese teper e holle argjendi
mbi xham dhe njeriu sheh vetem vetveten".

Jemi te rrethuar nga njerez
qe i kane shnderruar ne pasqyra dritaret e tyre.
Mendojne se shohin "jashte" dhe
vazhdojne te kundrojne vetveten.
Mos lejo qe dritarja e zemres tende
te behet nje pasqyre.

Miradia

[miradia]

Nuk jam ne shitje

Nje çift i ri bashkeshortesh hyri ne nje dyqan te bukur
lojrash ne qender te qytetit.
Burri dhe gruaja pane per nje kohe te gjate
lojrat shumengjyreshe qe ishin te renditura
mjaft bukur neper dollape.
Kishte kukulla qe qanin dhe qe qeshnin,
lojra elektronike, kuzhina te vogla
qe gatuanin torta dhe pica.
Nuk moren asnjehere nje vendim.
U afruan prane nje shitesjeje mjaft te kendshme.
"Shiko, filloi gruaja, ne kemi nje vajze te vogel
por per arsye pune jemi shpesh larg shtepise
dhe ndodh edhe shpesh ne mbremje".
"Eshte nje femije qe qesh pak
vazhdoi burri".
"Duam t'i blejme diçka qe ta beje te lumtur,
vazhdoi gruaja, sepse kur ne nuk jemi ne shtepi
ajo ndjehet mjaft e trishtuar dhe nuk qesh kurre".
"Me vjen shume keq, u pergjigj shitesja
por ne nuk shesim prinder".

Te vendosesh te kesh nje femije
eshte si te kesh nje detyrim shume te madh
ndaj tij, aq sa mendja njerezore mund ta imagjinoje.
Te gjithe te vegjelit vijne tek ne
me nje bilete ftese per gjithe jeten qe thote:
Me ke thirrur. Jam ketu. Çfare me jep?".
Ketu fillon çdo detyre edukative.

Miradia

[miradia]

Surpriza

Kishte qene gjithmone i pasur,
mjaft i heshtur,
shume i ashper me gruan dhe femijet,
kishte qene anetar i nje levizjeje raciste
dhe gjithmone kembengulte qe
"ata qe kishin ngjyren e lekures ndryshe nga ai vete
duhet te qendronin vetem me njeri-tjetrin!".
Por, sic iu ndodh te gjitheve,
nje dite ai vdiq.
Arriti ne deren e Parajses dhe trokiti.
Nje Engjell e priti me dashamiresi
dhe i beri me shenje qe te ulej ne sallen e pritjes
dhe te priste rradhen.
Aty prane ishte nje kompjuter dhe ky njeri
u afrua prane kompjuterit dhe shkroi emrin e tij.
Ne ate moment ne ekranin e kompjuterit
ai lexoi keto fjale:
"Me vjen keq, por ju duhet
te shkoni me pare ne Ferr!".
"E pamundur - mendoi me vete.
Gjithmone kam qene nje njeri i shkelqyer
dhe shembull per te tjeret!".
"Nuk mund te bej asgje - iu pergjigj engjelli!".
"Dua te flas menjehere me Ate! - tha njeriu
dhe u ngrit ne kembe dhe u drejtua per te dale nga porta
qe ishte pas shpatullave te engjellit".
"Mund ta besh - tha engjelli.
Do te jete nje surprize e bukur".
"Perse - tha njeriu?".
"Sepse ngjyra e lekures se Tij eshte e zeze
- buzeqeshi me dashamiresi engjelli".

Kur te arrijme atje "lart"
duhet te jemi te pergatitur per surprizat qe na presin.

Miradia

[torrkerry]

SHPELLA

Shën Pakomiu donte ta njihte kuptimin e jetës
dhe i meditonte çdo ditë Fjalët e Zotit
dhe të dijetarëve për t’i zbuluar sekretet e tyre.

Një natë Zoti Hyj
ia plotësoi dëshirën dhe ia dërgoi atij një ëndërr.
Pakomiu pa që bota ishte një shpellë
shumë e madhe e zeza dhe e errët.
Në të njerëzit lëviznin me hamendje,
duke u përplasur, e ndonjë herë u plagosur,
duke i shkëlur këmba,
dhe humbur shpresën çdo ditë e më shumë,
dhe të zhgënjyer sepse nuk arrinin ta gjenin një rrugëdalje.
Pastaj, në një çast.
Papritmas një burrë ose një grua e ndriçoi një ditë,
një dritë shumë e vogël,
por nuk ekziston errësira aq e thellë
që të mos jetë e mundur edhe nga një dritë shumë e vogël.
Me një dritë mund të gjindet gjithmonë një rrugë për të dalë,
dhe kështu të gjithë fillojnë ta ndjekin personin
që e kishte atë dritë në dorë.
Në fillim fare u mblidhon,
duke u penguar me njeri-tjetrin,
pastaj kërkuan të rreshtonin njëri pas tjetrit.
Por ishin shumë,
dhe errësira ishte shumë e thellë,
dhe drita ishte mesi e duksme.
Në fund fare e gjetën zgjidhjen e përshtatshme:
u kapën të gjithë për dore.

Kapi për dorë ata që janë afër teje,
dhe shtrehgoji ata,
sepse drita është e vogël dhe errësira gjithmonë më e thellë.

Torrkerry