Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

[mawlo]

Porta

Ekziton nje pikture
shume e famshme qe paraqet
Jezusin ne nje kopesht
te mbuluar nga erresira.
Me doren e majte ai ngre nje llampe
per te ndricuar vendin
dhe me doren e djathte troket
ne nje dere te madhe,
te rende dhe te forte.
Kur piktura u shfaq per here te pare
ne nje ekspozite,
nje vizitor i beri me dije
piktorit nje fakt kurioz dhe te vecante.
"Ne pikturen tende ka nje gabim.
Porta nuk ka doreze".
"Nuk eshte gabim - iu pergjigj piktori.
Ajo eshte porta e nje zemre njerezore.
Hapet nga brenda".

Mawlo

[torrkerry]

mawlo,
historia jote eshte shume e bukur. Se bashku me lexuesit e temes te falemderoj.

Torrkerry

[torrkerry]

DUKA FILLUAR NGA MBARIMI.

Duke e marrë lajmërimin e vdekjes së një miku të përbashkët.
Shumë i pasur, një burrë i pyeti një tjetri:
“Sa ka lërë pasuri?”.
Dhe tjetri i përgjigj atij:
“Gjithçka!”.

Torrkerry

[mawlo]

Vendi i fundit

Ferri ishte kompletuar, dhe jashte
portes ishte nje rradhe e madhe
njerezish qe prisnin per te hyre.
Djalli ishte i detyruar te bllokonte deren
per te gjithe njerezit.
"Ka mbetur vetem nje vend i lire,
dhe me llogjike i takon
mekatarit me te madh", - tha me ze te larte djalli.
"A ka ndonje prej jush ketu?".
Per te gjetur me mekatarin,
djalli filloi t´i shikonte nje nga nje
te gjithe njerezit qe prisnin jashte.
Pas pak, pa nje burre qe nuk e
kishte dalluar me pare.
"Cfare ben ti ketu?", - e pyeti.
"Asgje. Une jam nje njeri i mire dhe jam
ketu gabim".
Patjeter qe ke bere dicka - i tha djalli, pasi
te gjithe bejne dicka".
"Ah, e di mire, - tha me bindje burri,
une gjithmone kam qendruar larg te keqes.
Kam pare se si njerezit i persekutonin
njerez te tjere,
por nuk kam marre pjese.
Kampare se si te tjeret lejonin
femijet te vdisnin nga uria
dhe i shisnin si skllever,
te vobektet qe nuk i shihnin fare me sy,
por une asnjehere nuk kam bere nje gje te tille.
Kurre".
"Asnjehere asgje? - e pyeti djalli.
Je i sigurte qe ke pare gjithcka
dhe nuk ke bere asgje?".
"Me syte e mi kam pare gjithcka".
Atehere djalli i tha:
"Hyr miku im. Vendi eshte i yti!".

Nje njeri i shenjte po ecte
ne nje rruge kur u perball
me nje vajze te vogel qe po kerkonte lemoshe.
Atehere iu drejtua Zotit dhe i tha:
"Po si ka mundesi o Zot qe
Ti qe je kaq i madh
dhe i lavdishem
e lejon nje gje te tille?
Bej dicka".
Ne mbremje ne lajmet ne televizor
pa skena te tmerrshme vdekjeje,
femije te braktisur,
nje varferi te madhe.
Edhe nje here iu drejtua Zotit dhe i tha:
"O Zot sa varferi. Bej dicka!".
Ne mbremje Zoti iu shfaq dhe i tha:
"Une kam bere dicka. Te kam bere ty!".

[torrkerry]

DUKE FILLUAR NGA MBARIMI (2).
Në një vend shumë larg
mretëronte një princ
që i pëlqente të kapadisej
me pasuritë e tia të jashtëzakonshme.
Çdo ditë vishej me rroba të qendisura me ar
dhe të mbushura me diamantë.
Pastaj, gjithmonë në mëngjes,
kur dielli i ndriçonte atij në fytyrë,
dhe bënte që të ndriteshin
me mijëra dhe mijëra shkëlqime rrobat e tija,
dilte nga pallati mbretëror
për të marrë nderimin e nënshtetasve të vet.
Kjo ishte një gjë që e mbushte plot e përplot me gëzim.
Por një ditë princi e bëri një kalërim në masditë.
Diellin e kishte mbrapa
dhe princi për herën e parë
e pa hijen e vet.
Ishte si një re e zezë
që nuk e braktiste atë
as për një çast.
I zemëruar, princi e nguci kalin e vet.
Ai nuk mundte të mbretërojë
atje ku ishte hija e vet.
Do të kishte shkuar në kërkim të një vendi
ku nuk do të kishte absolutisht asnjë hije.
Dhe për këtë vrapoi, dhe vrapoi...për shumë ditë...
Por është akoma duke e vazhduar kalërimin e tij
edhe sot e kësaj dite.

Duhet të mësojmë të jetojmë
me hijen e vdekjes afër nesh.

Torrkerry

[torrkerry]

NË TREKËMBËSH

Ditën e martesës së tij,
një princ hyri solemnisht
në kryeqytetin e mbretërisë së tij,
me nusen e vet.
Të dy bashkëshortet ecin përpara,
në një karrocë të shkëlqyeshme,
përmes turmës rreshtuar në të dyja anët e rrugës.
Por në sheshin përballë
hyrjes së pallatit mbretëror,
të gjithë heshtën.
Mbi një podium të madh
një kriminel ishte duke u varë.
I denuari me vdekje e kishte futur kokën në lak.
Princesha filloi të qante.
Princi e pyeti gjyqtarit
nëse do të ishte e mundur të anulohet ekzekutimi,
si një dhuratë martese për nusjen e vet.
Përgjigja qe: “Absolutisht jo!”
“A ka ndoshta krime që nuk mund të falen”,
pyeti princesha shumë emocionuarë.
Një prej këshilltarëve të princit
e përkujtoi që, siaps nje zakoni të vjetër të qytetit,
çdo person i denuar me vdekje mund të shpërblehet
duke paguar një mijë dukatë.
Ishte një shumë e jashtëzakonshme.
Ku mund t’i gjendej gjithë këto para?
Princi e hapi çantën e vet,
e zbrazi atë dhe gjeti 800 dukatë.
Princesha, duke kërkuar në kuletën e saj shumë elegante,
gjeti edhe 50 dukatë.
“Nuk mund të mjaftojnë 850 dukatë?” pyeti ajo.
“Jo, ligji i do 1000 dukatë!”, përgjigjën.
Princesha zbriti nga karroca
e bëri një mbledhje parash për çeshtjen.
Bëri llogari të fundit. Ishin 999 dukatë.
Askush tjetër nuk kishte para.
“Pra, për një dukat ky njeri duhet të vdesë?”, tha princesha.
“Është ligji”, përgjigj gjyqtari,
i pamëshirrshëm. Dhe i urdhëroi xhelatit që ta fillojë punën e tij.
Pikërisht në këtë moment princesha bertiti fort:
“Rrëmoni në xhepët e të denuarit, ndoshta diçka e ka edhe ai”.
Xhelati e dëgjoi princeshën dhe nga xhepët e të denuarit doli një dukat ari,
atë që mungonte për të shpëtuar jetën e tij.


Në zemrën e çdonjërit ka ajo që mjafton për shpëtimin e jetës së tij.
Mirësia, dashuria, lumturia në shumë njerëz janë si fitilët e fikur.
Mjafton një shkrepëse e vogël për t’i ndezur përsëri.

Torrkerry

[torrkerry]

PELLGU UJI DHE PATAT E EGRA.

Ishte një herë, në një kënd të një fushe të gjelbër dhe të pastër,
një liqe i vogël me ujë shumë të çiltër.
Ishte një liqe i vogël, gati një pellg uji,
por qielli pasqyrohej në ujin e tij të pastër,
dhe e ndryshonte në një diamant të ngërthyer
në qilimin e gjelbër dhe të butë të livadheve.

Dielli në ditë, hëna dhe yjet natën
takoheshin në pasqyrë të çiltër të ujit të tij.
Shelgjet buzë tij, lulet margerite dhe bari i kodrave përreth
ndryheshin nga gëzimi për këtë rrezë qielli të rënë në tokë,
që e bënte atë kënd të largët të tokës të ngjajshëm me parajsën.

Por një ditë, me poterë dhe përplasje krahesh
arriti në buzët e liqenit
një tufë patash të majme dhe prepotentë.
“kua-kua”-të të tyre, të forta dhe të pushtetshëm,
dhe sqepet e tyre të forta
e shkatërruan heshtjen dhe paqen të pasqyrimit të qiellit.

Patat e egra ishin kreatyra pratike,
nuk kujdeseshin as për përshpëritijen e ajrit
as për pasqyrimet e kaltra të ujit të kulluar.
U zhyten në pellgun me dhjetëra
dhe filluan ta lërojnë fundin e tij për ta kërkuar ushqim.
“Të gelltitnin ushqim dhe të majmeshin”
ishte qëllimi i tyre i vetëm.
Zhyteshin në ujë, bënin vendet të pista dhe bënin potere.

Pendët dhe stërkitë fluturonin gjithkund.
Gaforra, peshqit dhe të gjithë kafshet e vogla
që jetonin në liqe, në një çast ,
u zdukën në gushën e pangopur të patave të egra.
Pluhuri i hollë në fund të liqenit, i turbulluar dhe i lëvizur,
u shpërnda në ujin tani të turbullt.
Degë, gjethë dhe algë që e filtronin ujin
dhe e mbanin në liqenin, u shpartalluan.
Mbrëmje, kur heshtja u kthye përsëri nëpër kodrat,
ylli i parë e kërkoi kot shtëpinë e vet në tokë
dhe hëna nuk pati mundësi të pasqyrojë fytyrën e vet argjendi në tokë.
Liqeni u ndërrua në një pellg balte,
me një erë të keqe dhe pa jetë.
Pellgu ishtë i vdekur.
Ajri ua çoi lajmin reve, retë yjeve, hënës dhe diellit.
Në gjethet e shelgjeve çanin gushëkuqet dhe laureshët.
Në këtë vend perpara të mrekullueshëm,
qielli nuk do të pasqyrohej më.


Një mbrëmje, pas nje darke
ku morën pjesë disa miq,
një nënë i tha vajzës së vet
që t’i bëjë lutjet e që pastaj të flejë gjumë,.
Vajza e dëgjoi nënën,
dhe e gjunjëzuar afër krevatit të vet,
kërkoi të lutej.
Kthehet për të uruar natën e mirë.
Nëna i tha:
“A e ke thënë mirë lutjen?”
“Jo, nuk mundem!”
“Nuk mundem? Shko përsëri menjëherë,
dhe bëje lutjen tënde!”.
Vajza shkoi përsëri në dhomën e vet,
por pas një çasti ishte përsëri në sallën e të gjithëve.
“Atëherë, e bëre lutjen?”.
“Ah jo, o nënë, nuk mundem!”.
“Çfarë? Më shpjego pse nuk mundem!”.
“Nuk mund të jem në heshtje.
Nuk mund ta dëgjoj Atë.
Ju të gjithë bëni shumë zhurmë”.

Me të vërtetë, bëjmë gjithë shumë zhurmë.Kot!

Torrkerry.

[miradia]

Statuja


Para shume kohesh ne mes te maleve
jetonte nje burre qe kishte
ne pronesi te tij nje statuje,
veper e nje skulptori te madh.
E kishte hedhur ne nje qoshe,
te mbeshtetur per toke,
dhe as qe kujdesej fare per te.
Nje dite, takoi nje burre
qe kishte ardhur nga larg
per te vizituar qytetin.
Ky njeri i apasionuar pas veprave te artit,
filloi te kerkonte te gjitha
veprat e artit qe ndodheshin ne kete qytet.
Burri e pa dhe e ftoi ne shtepine e tij
ku i tregoi statujen
qe ai e kishte hedhur ne nje qoshe te shtepise se tij.
Sapo e pa mbeti i mrekulluar
dhe kerkoi qe ta blinte.
Pronari i saj i tha:
"E kush do ta bleje kete statuje
te mbuluar me pluhur dhe balte?".
Burri iu pergjigj:
"Po te jap nje monedhe te argjendte
dhe ti me jep statujen".
Pronari i statujes mbeti i habitur
dhe njekohesisht tej mase
i lumtur dhe ia dha menjehere ate.
Statuja u transportua mbi
shpinen e nje elefanti.
Pas shume ditesh ajo arriti ne qytet.
Njerezit kthenin koken te habitur
dhe burri i ftonte ata duke iu thene:
"Afrohuni dhe shikoni
statujen me te bukur ne bote,
veper e nje mjeshtri shume te madh".
Kjo statuje pas shume kohesh u
vendos ne muzeun e qytetit
dhe njeriu qe e kishte shitur
per nje monedhe te argjendte
para shume vitesh
pagoi para per te hyre ne muze
qe ta shikonte kete statuje.

Sa gjera te cmuara kemi,
por vleren nuk ia dime!

[torrkerry]

Sa gjera te cmuara kemi,
por vleren nuk ia dime!

Miradia, faleminderit per mesazhin!
Faleminderit sepse nuk me le vetem e bashkwpunon me mua.

Torrkerry

[torrkerry]

MOLLA.

Çdo mëngjes mbreti i fuqishëm
dhe shumë i pasur në “Bengodi”
merrte nderime të nënshtetasve të tij.
Kishte pushtuar gjithçka,
që është e mundur dhe tani mërzitej shumë.
Së bashku me të tjerët,
çdo mëngjes arrinte edhe një lypës,
që ja jepte nga një mollë mbretit.
Pastaj, gjithnjë në heshtje, largohej.
Mbreti, që zakonisht i merrte dhuratat më të vlershme,
me një gjest të shqetësuar,
e pranonte dhuratën,
por sapo lypësi e kthente shpinën,
mbreti e përqeshte,
kurse e imitonin mbretin të gjithë të pranishmit.
Lypsi nuk demoralizohej fare për këtë.
Çdo mëngjes vinte përsëri,
për ta dorëzuar mollën e vet në duart e mbretit.
Ky e pranonte dhe e linte në një shportë,
që e kishte afër fronit të vet.
Shporta i mbante të gjitha molla,
që lypësi i solli me mirësi dhe durim.
E tashmë ishte plot e përplotë.
Një ditë majmuni më i dashur i mbretit,
e mori një prej këtyre frytëve,
e kafshoi, pastaj e gjuajti tek këmbët e mbretit.
Ky, i çuditur, pa që brenda mollës ishte një perlë e ndritshme.
U dha urdhër që të hapen të gjitha molla,
e grumbulluara në shportë,
e gjeti në çdo mollë nga një perlë të çmueshme.
I mrekulluar mbreti e thirri lypësin dhe e pyeti.
Lypsi ju përgjegj:
: “Të kam sjellur këta dhurata,o mbret,
që ta kuptosh që jeta të ofron çdo mëngjes,
nga një dhuratë jashtëzakonshme,
që ti e harron dhe e prish kot dhe e hedh tutje,
sepse je rrethuar nga shumë pasuri.
Kjo dhuratë është dita e re që fillon”.


Torrkerry