Vuajtjet e të mirëve.
Një nxënës e pyeti mësuesin e vet:
“Mësues, pse të mirët vuajnë më shumë se të këqijtë?”
Mësuesi ia dha këtë përgjigje: Më dëgjo, një fshatar
kishte dy lopë: një ishte shëndoshe dhe e forte,
Dhe e tjetra ishte shumë e dobëte: cilën ai vë në zgjedhë?”
“Sigurisht, atë që është e forte!”
Dhe përfundoi mësuesi: “Kështu bën edhe Hyji i mëshirshëm,
qoftë i bekuar emri i tij!
Që bota të përparojë, ai i vë në zgjedhë të mirët!
Dy miqtë
Shumë vjet më parë, në Kinë,
jetonin dy miq.
Njëri i binte harpës shumë mirë.
Tjetri kishte një dhunti: të dëgjuarit me shumë kënaqësi.
Kur miku i binte harpës ose i këndonte një mali
i dyti thoshte:
"E shoh kaq afër malin
sikur ta kisha pranë".
Kur miku i binte harpës ose këndonte për një përrua,
i dyti thoshte:
"Ndjej ujin që rrjedh mes gurëve".
Por një ditë,
miku që ishte aq i apasionuar pas dëgjimit
u sëmur rëndë dhe vdiq.
Miku preu telat e harpës
dhe nuk i ra më kurrë.
Ekzistojmë me të vërtetë
vetëm se dikush na dëgjon.
Dhurata më e madhe që mund t´i bëjmë një njeriu
është që ta dëgjojmë "me të vërtetë".
Kush do të fitojë?
Një Apache i moshuar ishte duke ua mësuar jetën nipave të vet.
Dhe u tha atyre: “Në mua shpërthen një luftë,
është një luftë e tmerrshme mes dy ujqve.
Një ujk përfaqëson frikën, zemërimin, smirën,
vuajtjen, brejtjen e ndërgjegjes, lakminë,
arrogancën, vetmëshirimin, ndjenjën e fajit, kompleksin e inferioritetit, inatin, mburrjen,
urrejtjen, rivalitetin, egoizmin...
Ujku tjetër i përfaqëson gëzimin, paqen, dashurinë,
shpresën, solidaritetin, qetësinë, përvujtërinë,
butësinë, miqësinë, dhembshurinë, bujarinë, sinqeritetin, dhe besimin.
Një luftë e njëjtë zhvillohet edhe ne ju dhe në të gjithë njerëz”.
Nipat medituan këto fjalë për një kohë dhe pastaj një prej tyre pyeti:
“Kush do të fitojë?”
Dhe mësuesi i urtë tha:
“Ai që ti do ta ushqësh”.
DASHURIA E TË KRYQËZUARIT.
Në një katedrale të vjetër,
i varur në një lartësi të madhe,
ka një kryq madhështor i argjendtë
që i ka dy veçanti.
Veçantia e para është kurora ferrash
në kokën e Jezusit:
është e tërë në ar, e mbushur me rubinë
dhe vlera e saj është shumë e madhe
dhe të pallogaritshme.
Veçantia e dytë është krahu i djathtë të Jezusit:
është i ndarë nga trupi i tij
dhe i zgjatur në boshllëk.
Një histori e shpjegon arsyen e kësaj gjëje.
Shumë vjet më përpara, një natë,
një vjedhës i guximshëm dhe akrobatik
bëri një plan të përsosur
që ta përvetësojë kurorën
e mrekullueshme të tërë me ar dhe rubinë.
Ai u ul nga çatinë e katedrales
nga një prej dritareve shumë të madha të saj,
i lidhur me një litarë dhe arriti te kryqi.
Por kurora ferrash ishte shtrënguar fortë me vidha
dhe vjedhësi kishte vetëm një thikë
për ta shkëputur nga koka e Jezusit.
E fut presën e thikës nën kurorën
dhe e shtypi levën me të gjitha forcat e veta.
Provoi një herë, dy herë...shumë herë,
me lodhje, djerse, duke shfryer.
Presa e thikës u kthye,
dhe litari, tepër i tendosur,
u shkëput nga dritarja.
Vjedhësi do të ishte bërë copë-copë
duke rënë në dysheme,
por krahu i të kryqëzuarit u lëviz
dhe e kapi atë menjëherë.
Në mëngjes rojet e katedrales
e gjetën atë atje lart,
shëndoshë e mirë,
të mbajtur në mënyrë të qëndrueshme
dhe me dhembshuri nga Jezusi i kryqëzuar.
BLETA, AMFORA DHE BISKOTA.
“Sa diskutime u bënë dhe bëhen çdo ditë edhe sot mbi Hyjin!
Po ti, çfarë mendon ti për këtë?”
Këtë pyetje ia bëri një ditë një nxënës mësuesit të madh të tij Sri Ramakrishna.
“E shikon atë bletë?” i përgjigj mësuesi. Ti e dëgjon gumëzhitjen e saj?
Ajo mbaron kur bleta e gjeti lulen dhe e thith nektarin e saj.
E sheh këtë amforë? Tani unë e hedh ujin në të.
Ti e dëgjon glu-glu-n e saj.
Nuk do të dëgjosh asgjë fare kur amfora do të jetë e plotë.
E tani shikoje këtë biskotë që unë e vë për ta zier në vaj.
Ti dëgjon si kërcet dhe çfarë zhurmë bën?
Kur do të jetë i pjekur, do të heshtë.
Kjo ndodh edhe për njerëzit.
Ata diskutojnë dhe bëjnë një zhurmë të madhe mbi Hyjin,
sepse nuk e kanë gjetur akoma dhe nuk e njohin.
Ata që e kanë gjetur dhe e kanë njohur, e adhurojnë në heshtje.
Ky është një mësim i bukur dhe i përshtatshëm
për të gjithë fundamentalistët...
që “flasin” në favor të Zotit edhe me kallashnikov dhe bomba!
ZGJEDHJA.
Një njeri ndihej gjithmonë i sfilitur nga vështirësitë e jetës
dhe foli për këtë me një mësues të njohur:
“Nuk arrij dot ta duroj këtë jetë! Kjo jetë është e padurueshme!”
Mësuesi mori disa hi në dorë
dhe i lëshoi të binin në një gotë plot me ujë të pastër
që e kishte mbi tavolinë,
duke thënë: “Këto janë vuajtjet e tua”.
Uji në gotë u turbullua dhe u ndot.
Mësuesi e hodhi përdhe.
Mësuesi mori edhe hi tjetër në dorë,
pikërisht si herën e parë,
ia tregoi atë njeriut,
pastaj u afrua te dritarja dhe e hodhi në detin.
Hiri u zhduk menjëherë pa lënë gjurmë.
Dhe deti ishte saktësisht si më parë.
“Dëgjo – vazhdoi mësuesi duke shpjeguar kuptimin e gjestit –
Çdo ditë duhet të zgjedhësh
çfarë dëshiron të jesh: një gotë uji apo deti”.
Gjenden shumë zemra të vogla,
shumë shpirtrat që jetojnë në frikë,
shumë mendje të kufizuar
dhe shumë krahë të mpirë.
Në këtë kohë na mungon guximi.
Jo kapadaillëku i marë,
jo guximi i çmendur dhe i papërgjegjshëm,
por guximi i vërtet që në çdo vështirësi
të bën të thuash me një qetësi shpirtërore të madhe:
“Ka sigurisht një mënyrë për të gjetur një zgjedhje dhe unë do ta gjej!”
SYRI I ZDRUKTHËTARIT.
[SIZE=3]Kishte një herë, shumë kohë më parë,
në një fshat të vogël, dyqani i një zdrukthëtarit.
Një ditë kur pronari doli për punët e veta,
të gjithë veglat pune të zdrukthëtarit
bënë një mbledhje të përgjithshme.
Mbledhja u bë e gjatë dhe e gjallë,
ndonjë herë edhe të furishme.
Ishte fjala për përjashtimin e disa pjesëtarëve
nga bashkësia e nderuara të veglave pune të zdrukthëtarit.
Një e mori fjalën dhe tha:
“Duhet ta dëbojmë nga shoqata jonë motrën tonë Sharrë
sepse kafshon dhe bën qe të kërcëllojnë dhëmbët.
Ka karakterin më thumbues të botës".
Një tjetër e mori fjalën duke thënë:
“Nuk mund ta mbajmë me ne vëllain tonë Zdrukth:
ka një karakter therës dhe pedant
për të shkulur qimet aty këtu në të gjitha gjëra që i prek”
“Vëllai Çekan – tha një tjetër – ka një karakter të rëndë dhe të vrullshëm.
Do ta përshkruaja si një boksier agresiv.
Është pikërisht antipatike mënyra
me të cilën ai godet vazhdimisht
dhe nervozon të gjithë. Le ta dëbojmë!”
“Dhe gozhdët? A mund të jetohet me qenie kaq të shpuese?
Le të largohen
dhe së bashku me ta edhe motra Limë,
sepse me të është gjithmonë një fërkim i vazhdueshëm.
Dhe duhet ta dëbojmë edhe Letrën smeriluese,
që duket të jetojë vetëm për të gërricur të afërmin!”
Kështu diskutonin gjithmonë më me dashakeqësi veglat e zdrukthëtarit.
Flitnin gjithë së bashku.
Çekani donte t’i dëbojë Limën dhe Zdrukthin,
dhe këta donin nga ana e tyre
që të dëboheshin Gozhdat dhe Çekanin,
dhe kështu me radhë.
Në fund të mbledhjes të gjithë kishin dëbuar të gjithë.
Mbledhja u ndërpre nga arritja e zdrukthëtarit.
Të gjithë vegla heshtën kur ai u afrua te banka e tij.
Zdrukthëtari mori një dërrasë
dhe e sharroi me Sharrën thumbuese.
E zdrukthoi me Zdrukthin,
që i shkul qimet aty këtu në të gjitha gjëra që i prek.
Motër Sqepar që plagos egërsisht,
motër Limë me gjuhën e saj shumë të ashpër,
motër Letër smeriluese që gërryen dhe gërric,
hynë në punë menjëherë.
Zdrukthëtari mori pastaj Gozhdët që shpojnë gjithçka
dhe Çekanin që godet dhe përplas.
I përdori të gjithë veglat e veta,
të gjithë me një karakter të keq,
për të bërë një djep druri.
Një djep shumë i bukur për një fëmijë
që ishte duke lindur. Për të pranuar Jetën!
Hyji ynë na shikon me sytë e zdrukthëtarit.
PASURIA.
Një baba e kishte vënë një stresë dylli mbi karrocerinë e veturës
dhe tani ishte duke e fërkuar me kujdes që të ishte e shkelqyeshme.
Biri i tij 11 vieçar e ndimonte
duke i fërkuar me lecka pritësit e goditjeve dhe parafangët.
“Shiko, biri im”, thoshte babai, “vetura është një pasuri e familjes:
duhet t’ia kushtojmë kujdesjet tona,
vëmendjen tonë dhe kohë”.
“Po, sigurisht, babai!”.
“Ja, shumë mirë!”.
Kaluan disa momente në heshtje.
“Atëherë, unë nuk jam një pasuri e familjes”
tha me gjysmë zëri i riu.
“Pse?”
“Ti nuk ke kurrë kohë për mua”
Cila është pasuria jote në familjen?
Një mik i im ka një djalë fanatik për basketbollin.
Miku im nuk ka pasur kurrë interes për basketbollin.
Por një verë ai i sakrifikoi pushimet verorë
për të shkuar me djalin e vet
të shikojë të gjitha ndeshje e kampinatit european të basketbollit.
Udhëtuan tri javë dhe babai shpenzoi shumë.
Disa njërës e pyetën mikun tim kur u kthye:
“Pra, me të vërtetë a të pëlqen aq shumë basketbolli?
“Nuk me pëlqen fare basdketbolli” u përgjigj ai
“Por më pëlqen shumë djali im!”
Një biskotë për ty.
Një fëmijë ia tregonte gjyshes së vet se gjithçka shkonte keq:
shkolla, probleme me familjen, sëmundjet, etj...
Në atë kohë gjyshja e tij përgatiste një biskotë.
Pasi e kishte dëgjuar atë,
gjyshja i tha: “A do të hash zemër?”
dhe fëmija u përgjigj: “Sigurisht se po!
“Merre! Ja pak vaj që ta pjekësh”
“Mmm, por nuk është e shijshme,
nëse hahet vetëm” tha fëmija.
“Çfarë do të thuaje,
nëse do të shtoheshin dy vezë të paziera?”
“Sa të neveritshme do të ishin!”
“Atëherë do të kishe preferuar pak miell,
apo ndoshta pak brumë?”
“Oj gjyshe, ndoshta u bëre e çmendur!?
Krejt këto do të ishin të pangrënshme!”
Atëherë gjyshja tha: “Po!
Gjithë këto gjëra duken të neveritshme
dhe të pangrënshme, nëse merren të ndarë.
Por nëse i bashkon të gjithë në një mënyrë të përshtatshme,
formojnë një biskotë të mrekullueshme dhe shumë të shijshme!
TRI SITA.
Në Greqinë e vjetër Sokrates ishte shumë i njohur për urtinë dhe mençurinë e tij.
Një ditë erdhi dikush ta vizitojë filozofin e madh dhe i tha:
“E di çfarë kam dëgjuar disa çaste më parë për mikun tënd?”
“Një moment, u përgjigj Sokrates, para se të më tregosh atë gjë,
do të doja të bëj një test, atë të tri sitave.
“Tri sita?”
“Po, vazhdoi Sokrates – para se të tregojmë gjithçka mbi të tjerët,
është mirë që ta marrim kohën për ta shqyrtuar me imtësi,
për ta analizuar atë që duam të themi.
Unë e quaj atë testin e tri sitave.
Sita e parë është e vërteta.
A ke vërtetuar nëse ajo që do të më thuash, është e vërtetë?”
“Jo... Kam vetëm dëgjuar që flitet për këtë...”
“Shumë mirë. Prandaj ti nuk di nëse është e vërtetë.
Vazhdojmë tani me siten e dytë, që është ai i mirësisë.
Ajo që dëshiron të më thuash mbi mikun tim, a është diçka e mirë?”
“Jo, absolutisht jo; është krejt e kundërt!”
“Prandaj, vazhdoi Sokrates,
ti dëshiron të më tregosh gjëra të këqija mbi të,
dhe nuk je fare i sigurt që ato të jenë të vërteta.
Ndoshta mund akoma të tejkalosh testin;
mbetet vetëm sita e tretë, ajo e dobisë.
A është e dobishme që unë ta di çfarë thuhet për mikun tim?”.
“Sigurisht që jo! Aspak!”
“Atëherë, kështu e mbylli bashkëbisedimin Sokrates,
ajo që doje të më tregoje,
nuk është as e vërtetë, as e mirë, as e dobishme!
Pse doje të ma tregoje?”
Regullat e Postimit
Përgjigju Duke Cituar
Krijoni Kontakt