Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

[torrkerry]

E QESHURA E MADHE E RIMZAIT

Thuhet se çdo mbrëmje
mjeshtri i madh zen Rimzai,
si gjest të fundit para se të flinte,
shpërthente në një të qeshur
të madhe e të thekshme
që jehonte nëpër korridore
dhe dëgjohej në të gjitha ndërtesat
që rrethonin manastirin.
Dhe gjëja e parë që bënte
kur agonte dita
ishte shqyerja nga të qeshuri
me kaq zhurmë sa zgjonte
të gjithë murgjit
edhe ata që e kishin gjumin e rëndë.
Nxënësit e tij e pyetën disa herë
se cili ishte shkaku i atyre të qeshurave,
por ai nuk deshi ta thotë.
E kur vdiq mori me vete në varr
edhe sekretin e tij.

Torrkerry

[torrkerry]

NGA VEPRIMI NË TË QESHUR

Mësuesi ishte në mënyrë të veçantë i përzemërt
prandaj nxënësit e tij i kërkuan t’iu shpjegonte fazat
që kishte kaluar në kërkim të Hyjt.
“Para së gjithash Zoti më mori për dore”, tha,
“në Qytetin e VEPRIMIT, ku qëndrova për disa vite.
Pastaj Ai u kthye
dhe më çoi në Qytetin e DHIMBJES;
jetova atje derisa zemra ime u pastrua
tërësisht nga çdo lidhje e gabuar.
Atëherë u gjenda në Qytetin e DASHURISË,
flakët zhuritëse të së cilës KONSUMUAN
edhe gjurmën më të vogël të egoizmit tim
dhe keshtu arrita në Qytetin e QETËSISË
ku para syve të mi plot befasi,
u zbuluan misteret e jetës dhe të vdekjes”.
“Qe ajo faza e fundit e kërkimit tuaj?”
“Jo”, u përgjigj mjeshtri, “një ditë Zoti tha;
‘sot do të të çoj në vendin më të shenjtë të Tempullit
në vetë zemrën e Zotit’,
dhe e pashë veten në Qytetin e të QESHURËS”.

Torrkerry

[torrkerry]

VJOLISNISTI DHE MUZIKA

Thoshte një violinist
me famë botërore
në lidhje me suksesin e tij
në koncertin për violina të Bethovenit:
“Kam një muzikë të mahnitshme,
një violinë të mahnitshme
dhe një hark po aq të mahnitshëm.
S’më mbetet gjë tjetër
veçse t’i bashkoj
dhe unë të mënjanohem”.


Torrkerry

[ribaldi]

VAJZA.

Një vajzë po e priste aeroplanin në një aeroport të madh.
Me qenë se i duhej të priste gjatë ,
vendosi që të blinte një libër që ta kalonte kohën.
Bleu librin dhe një kuti me biskota.
U ul në vendin ku rrinë zakonisht persona të rëndësishëm
në mënyrën që askush të mos e pengonte.
Afër saj ishte karrigeja me biskota
dhe një karrige më tej një person tjetër i cili lexonte gazetën.
Kur ajo filloi të merrte biskota ,
edhe zotëriu nga karrigeja tjetër mori një.
Ajo u habit pa masë , por nuk tha asgjë ,
vetëm vazhdoi të lexonte librin.
Me vete po mendonte - Sikur të kisha pak guxim ,
deri më tani do ta grushtoja.
Secilën herë që ajo merrte nga një biskotë,
këtë e bënte edhe zotëriu pa u mërzitur fare.
Vazhduan kështu deri sa në kuti nuk mbeti
vetëm një biskote e vetme dhe vajza mendoi:
Më intereson të di se çfarë do të bëjë ai tani!!!
Zotëriu e mori biskotën e fundit dhe e ndau në dy pjesë .
" Kjo me të vërtetë është e tepërt ,
filloi të mendojë më nervozë vajza ,
mori sendet e veta , librin , çantën
dhe shkoi drejt daljes së vendit ku priste .
Kur u ndje më mirë ,
pasi që tejkaloi nervozën ,
u ul në një vend ku nuk ishte askush
që të mos kishte më asnjë ndodhi të tillë të papritur .
E mbylli librin dhe e hapi çantën që ta fusë brenda ,
dhe në momentin kur shikoi brenda ,
pa një kuti me biskota të pahapura fare.
U turpërua sikur të ishte një hajneshë
dhe atëherë e kuptoi se kutia me biskota kishte qenë e zotëriut
që kishte qenë ulur në karrigën pranë të sajës ,
por i cili pa asnjë shqetësim , neevozë apo brengë
e ndau edhe biskotën e fundit me të ,
krejtësisht ndryshe nga ajo ,
që ndjehej e lënduar në krenarinë personale dhe ndjenjat e veta.
PËRFUNDIMI: Sa herë në jetën tonë ne kemi ngrënë
dhe do të hamë biskotën e huaj ,
dhe këtë nuk e kemi ditur
dhe nuk do ta dimë kurrë ?
Para se të vijmë në ndonjë përfundim të shpejtë
dhe para se të fillojmë të mendojmë keq ,
shikoni me kujdes detajet ,
shpeshherë situatat nuk janë të atilla
siç na duken neve në shikimin e parë!!!

[ribaldi]

PËLLUMBI.

Pëllumbi i egër shkoi një ditë të pijë ujë në burim.
Aty në ujë pa një bletë.
Ai mori me sqep një flet lisi dhe e lëshoi në ujë.
Bleta hipi mbi fletë dhe shpëtoi.
Një gjahtar ishte fshehur aty afër.
Ai ngriti pushkën që ta vrasë pëllumbin.
Por bleta e kuptoi dhe i shkoi mu në hundë.
Gjahtari u tremb dhe lëvizi.
Pëllumbi e dëgjoi dhe fluturoi.

Ai që do të bëjë për të tjerët një gjë të mirë edhe shumë të vogël
me siguri nuk do të humbë shpërblimin e vet.

[ribaldi]

V.D.

Një burrë, vodhi një tufë delesh, por u diktua dhe u kap.
Njerëzit, i vunë një damkë ne ballë,
me qëllim që ta demaskojnë
dhe poshtërojnë para gjithë komunitetit.
Damka që i vunë në ballë përbehej nga dy shkronja
“V.D “, pra, vjedhës delesh.
Ajo që ndodhi më tej,
është se personi në fjalë vendosi të heqë dorë
nga zanati i vjetër dhe të pendohej.

Kështu, ai e mori seriozisht këtë punë,
filloi të ndihmojë hallexhinjët,
u gjendej pranë nevojtarëve,
vizitonte të sëmurët, sillej ngrohtë me jetimët,
u falte dashuri njerëzve etj…
Fillimisht njerëzit e shihnin me dyshim,
por me kalimin e viteve u mësuan...
Dikur, një fshatar sheh një burrë të moshuar
të damkosur në ballë në një qoshk të rrugës.
Kushdo që kalonte, e përshëndeste,
e përqafonte dhe i puthte duart në shenjë respekti.
I çuditur nga kjo sjellje e njerëzve,
ai pyet një djalë të ri mbi kuptimin e dy shkronjave
të damkosura në ballin e atij të moshuari të çuditshëm.
I riu ja ktheu: “Nuk e di,
pasi kjo ka ndodhur shumë kohë më parë.
Por mendoj se kuptimi i tyre është: “Vatër dashurie.”
Pasi u fal dashuri njerëzve.

MORALI:

Ajo që shpesh herë e gjykojmë si fundin e gjithçkaje,
në fakt, është thjesht fillimi i diçkaje të re dhe të bukur.
Fjalët nuk kanë asnjë kuptim, përveç kuptimit që duam ne t’u japim.
Mënyra e vetme që njerëzit të flasin mirë për ty
është t’u shërbesh me dicka të mirë

[ribaldi]

Pëllumbi i plagosur

Një pëllumb, çdo mëngjes, linte zogjtë në çerdhe
dhe fluturonte për të kërkuar ushqimin.
Një ditë, ca gjahtarë e diktuan pëllumbin
në arën me grurë dhe e qëlluan.
Pëllumbi i plagosur u fut në një shpellë.
Befas dëgjoi një hungërimë drithëruese.
Një luan qëndronte mbi kokën e tij.
Pëllumbi mendoi se i kishte ardhur fundi.
Nga larg dëgjoheshin krismat e armëve të gjahtarëve,
mbi kokë i qëndronte luani.
Luanit i erdhi keq për zogun e plagosur dhe u largua.
Kur u qetësua, pëllumbi mendoi me dhimbje
se nganjëherë njerëzit janë më të egër se egërsirat
dhe se egërsirat janë më zemërgjera se njerëzit.

[ribaldi]

Luani, dhelpra dhe gomari

Luanit nuk po i ecte më gjahu dhe thirri dhelprën ta ndihmonte.
Dhelpra e dëgjoi më vëmendje dhe doli nga shpella.
Në një lëndinë takoi një gomar
dhe i tha se mbreti i pyllit po e priste në një takim mbretëror.
Gomari nxitoi të shkonte në shpellën mbretërore.
Kur gomari shkeli në shpellë,
luani u hodh mbi të dhe e zuri nga gryka.
Luani hëngri me nxitim për të shuar urinë
dhe pas pak shkoi tek burimi për të pirë ujë.
Dhelpra përfitoi nga ikja e luanit
dhe sa hap e mbyll sytë i hëngri trutë gomarit.
-Ku janë trutë e gomarit? Nuk po i shoh, -
tha luani kur u kthye nga burimi.
-Nëqoftëse gomari do të kishte tru,
nuk do të vinte me këmbët e tij në shpellën tuaj, -
i tha dhelpra.

[ribaldi]

NJË PRINDER

Një prindër me të birin vajti në arë.
Donte ta shihte grurin e pjekur.
I biri e pyeti:
"O Atë, pse janë kërrusur kaq poshtë disa kallinj?
Pse janë ngritur përpjetë disa të tjerë?"
I Ati këputi disa kallinj e tha:
"Shih këta! Sa të mirë janë! Këta që përkulen,
janë mbushur plot me kokrra.
Shih këta të tjerët! Sa të pavlefshëm janë!
Këta që mbajnë kryet përpjetë, s'kanë kokra.

Me punë dhe me lodhje japin frytë, edhe pse përkulemi nën peshën e punës.
Ata që luhaten mbi të tjerët me kotësi, duke vrapuar nga mengjesi deri në mbremje,
duke shkatërruar sot atë që kanë bërë dje, sa të pavlefshëm janë.

[ribaldi]

I THATË NË SHI

Dikush ftoi Nastradinin të gjuanin së bashku
por i dha një kalë që ishte shumë i ngadaltë.
Nastradini nuk tha asgjë.
Shumë shpejt gjahtarët e lanë shumë pas
dhe nuk mund ta shihnin.
Ndërkaq filloi të binte shumë shi
dhe nuk ekzistonte asnjë strehë përreth.
Të gjithë ata që merrnin pjesë në gjah u bënë qull.
Por Nastradini, sapo filloi shiu,
hoqi rrobat e tij dhe i palosi.
Në vazhdim u ul mbi rrobat e palosura.
Kur shiu pushoi , u vesh
dhe u kthye në shtëpinë e atij që e kishte ftuar
dhe i kishte dhënë kalin e ngadaltë.
Asnjeri nuk mund të kuptonte se si nuk ishte aspak i lagur.
Pavarësisht shpejtësinë e kuajve të tyre ,
asnjeri nuk ishte arritur të gjente strehë në atë fushë.
Nastradini u tha, se arsyeja që ai ishte i thatë, ishte kali që i dhanë.
Ditën tjetër i dhanë një kalë të shpejtë
dhe i zoti i shtëpisë mori kalin e ngadaltë.
Përsëri ra shi.
Kali i të zotit të shtëpisë ishte kaq i ngadaltë
saqë ai u lag më shumë se cdo herë tjetër,
ndërsa kthehej në shtëpi me hap kërmiu.
Nastradini bëri të njëjtën gjë si radhën e kaluar.
Kur u kthye në shtëpi nuk ishte i lagur fare.
– I gjithë faji është i joti, i bërtiti i zoti i shtëpisë.
Më bëre ti hipja atij kali të tmerrshëm.
– Ndoshta edhe ti nuk bëre dicka nga ana jote për këtë problem,
në mënyrë që të mund të mbetesh pa u lagur, i tha Nastradini.