Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

[torrkerry]

PASURIA E VLEFSHME

Një pasanik arriti në parajsë.
Gjëja e parë që bëri ishte një kalim nëpër treg
e i befasuar vuri re se mallrat shiteshin me çmime shumë të ulta.
Menjëherë e vuri dorën në xhep,
nxori kuletën
dhe filloi të porosiste gjërat më të bukura që shihte.
Në momentin kur duhej të paguante,
i zgjati një grusht të hollash të mbushur plot e përplot engjëllit
që shërbente si shitës.
Engjëlli buzëqeshi:
“Më vjen keq, zotëri,
por këto të holla këtu nuk kanë vlerë”.
“Si është e mundur?”, u befasua pasaniku.
“Këtu vlejnë vetëm të hollat
që gjatë jetës tokësore
u keni dhuruar të tjerëve”, iu përgjigj engjëlli.

Torrkerry

[torrkerry]

HUMNERA E MADHE

Një njeri gjithmonë i pakënaqur
murmuriste kundër Zotit duke thënë:
“E kush ka thënë se çdonjëri
duhet ta bartë kryqin e vet?
A thua nuk është e mundur
që t’i shmangemi në ndonjë mënyrë?
Jam mërzitur me hapat e mi të përditshëm!”.
Zoti i mirë iu përgjigj me një ëndërr:
Kështu, ai ëndërroi se jeta e njerëzve në tokë
ishte një kortezh i pafund.
Çdonjëri ecte duke e bartur kryqin e tij mbi shpinë.
Ngadalë dhe hap pas hapi.
Edhe ai bënte pjesë në rreshtin e gjatë
dhe ecte përpara me shumë vështirësi
duke e bartur kryqin e tij.
Pas pak kohe vuri re
se kryqi i tij ishte tepër i gjatë:
për këtë arsye e kishte vështirë
të përparonte në udhëtim.
“Mjafton që ta shkurtoj pak,
e kështu do të vuaj me siguri shumë më pak”,
tha me vete.
U ul mbi një gur anësor
dhe, me një të prerë të vendosur,
e shkurtoi një copë të madhe të kryqit.
Kur vazhdoi udhën,
vuri re menjëherë
se mund të ecte shumë më shpejt e më lehtë.
Dhe pa pasur shumë vuajtje
arriti atje ku njerëzit thonin
se ishte caku i kortezhit të njerëzve.
Ishte një humnerë:
një plagë e gjërë në tokë,
një e çarë pas së cilës fillonte
“toka e lumturisë së amshuar”.
Ishte një pamje e magjishme
ajo që shihej në bregun tjetër të humnerës.
Por, nuk kishte as urë kaluese
për të kaluar në bregun tjetër.
Porse njerëzit arrinin ta kalonin me shumë lehtësi.
Çdonjëri e merrte kryqin e tij
që e kishte mbi shpinë,
e mbështeste njërin kënd në njërin breg
ndërsa këndin tjetër në bregun tjetër të humnerës
e pastaj kalonte duke ecur mbi të.
Kryqët dukeshin se ishin
të krijuar me masë të përpiktë:
arrinin pikërisht nga njërit breg në tjetrin.
Kalonin të gjithë.
Por ai jo.
E kishte shkurtuar kryqin e tij
e tani ishte tepër i shkurtër
kështu që nuk arrinte deri në bregun tjetër.
Filloi të qante i dëshpëruar:
“Ah, po ta kisha ditur...”.
Por, tashmë ishte tepër vonë
e ankimi nuk shërbente për asgjë.

Torrkerry

[VOLSIV]

>>> Te falenderoj per postimet.

[torrkerry]

PSE ZOTI KA PAK MIQ
Shën Tereza e Aviles,
pikërisht në çastin e brengosjeve më të mëdha,
qe goditur nga një dhimbje e madhe në këmbë.
Iu ankua Zotit:
“O Zot, pas gjithë atyre problemeve e vuajtjeve,
më mungonte vetëm edhe kjo gjë!”.
Zoti iu përgjigj: “Terezë, unë kështu sillem me miqtë e mi”.
E ajo: “Tash e kuptoj pse ke aq pak miq!”.

Torrkerry

[torrkerry]

>>> Te falenderoj per postimet.

Faleminderit shume.

Torrkerry

[torrkerry]

DUART E ZOTIT

Një mësues udhëtonte me një nxënës
i cili e kishte për detyrë të kujdesej për devén.
Një natë, pasi arritën në një bujtore,
nxënësi ishte aq i lodhur saqë nuk e lidhi devén.
“O Zot i dashur
- u lut ndërsa shtrihej në shtrat -,
kujdesu ti për devén, po ta lë ty në roje”.
Në mëngjes devéja ishte zhdukur.
“Ku është devéja?”, e pyeti mësuesi.
“Nuk e di”, u përgjigj nxënësi.
“Duhet ta pyesësh Zotin!
Dje isha aq i lodhur saqë ia besova Zotit devén.
Nuk është me siguri faji im nëse ka ikur
apo nëse e kanë vjedhur.
Me shumë qartësi i kam kërkuar Zotit
që ai të kujdesej për të.
Ai është përgjegjës.
Po edhe ti vet gjithmonë më ke mësuar
që të kem besim të plotë në Zotin, apo jo?”.
“Duhet ta kesh besimin më të madh në Zotin,
por më parë lidhe devén tënde”,
iu përgjigj mësuesi.
“Sepse Zoti nuk ka duar të tjera,
përpos duarve tua”.

Torrkerry

[torrkerry]

BAMBÚJA

Në një kopsht të mrekullueshëm, rritej një bambú me një qëndrim bujar.
Zotëria i kopshtit e donte më shumë se të gjitha pemët e tjera.
Vit pas viti, bambúja rritej dhe bëhej e fortë dhe e bukur.
Bambúja e dinte se Zotëria e donte dhe për këtë arsye ishte shumë e lumtur.
Një ditë Zotëria iu afrua bambúsë së tij shumë të dashur
dhe i tha: “Bambúja ime e dashur, kam shumë nevojë për ty”.
Pema e mrekullueshme e ndjeu se kishte ardhur momenti për të cilin ishte krijuar,
dhe tha, me gëzim të madh: “O Zotëria im, jam e gatshme. Bëj me mua çfarë të duash”.
Zëri i Zotërisë ishte i rëndë: “Për të të përdorur më duhet të të rrëzoj”.
Bambúja u frikësua: “Të më rrëzosh, Zotëri?
Mua që jam pema më e bukur e kopshtit tënd.
Jo, të lutem, jo! Shërbehu me mua, e më përdor për gëzimin tënd, por mos më rrëzo”.
“Bambúja ime e dashur”, vazhdoi Zotëria,
“nëse nuk të rrëzoj, nuk mund të shërbehem me ty”.
Kopshti u mbulua me një qetësi të thellë.
Edhe era u ndal e nuk fryente më.
Bambúja e uli me ngadalë kurorën e saj të mrekullueshme
dhe pëshpëriti: “Zotëri, nëse nuk mund të më përdorësh pa më rrëzuar,
atëherë më rrëzo”.
“Bambúja ime e dashur”, i tha prapë Zotëria,
“jo vetëm se më duhet të të rrëzoj,
por duhet që edhe t’i presë degët dhe gjethet e tua”.
“O Zotëria im, ki mëshirë për mua, të lutem.
Shkatërroje bukurinë time, por më le degët e gjethet!”.
“Nëse nuk i pres ato, nuk mund të shërbehem me ty”.
Dielli e fshehu fytyrën e tij pas një reje të dendur,
e një flutur e frikësuar u ngrit dhe u largua me fluturim.
Duke u dridhur, bambúja tha me zë të mekur:
“O Zotëria im, preji, preji të gjitha”.
“Bambúja ime e dashur, më duhet të bëj edhe më shumë.
Më duhet që të të çaj në mes e të ta nxjerr zemrën.
Nëse nuk e bëj këtë gjë, nuk mund të të përdor”.
Bambúja u përkul deri poshtë në tokë dhe murmuriti:
“O Zotëri, çaj e shqyej e bëj me mua atë që ti dëshiron”.
Kështu Zotëria i kopshtit e rrëzoi bambúnë e tij të dashur,
ia preu degët dhe gjethet, e çau në dy pjesë dhe ia shkuli zemrën.
Atëherë, e mori dhe e çoi afër një gurre ku buronte ujë i freskët,
afër fushave të tija të cilat po vuanin nga thatësira.
Me shumë kujdes e vuri në gurrë dhe kështu e lidhi burimin,
me anë të bambúsë së tij të dashur,
dhe e drejtoi ujin drejt fushave të tij të thara.
Uji i pastër, i freskët dhe i ëmbël filloi të rridhte nëpër trupin e bambúsë
dhe arriti në fusha.
Në ato fusha u mboll grurë, misër dhe oriz:
e kështu atë vit korrja ishte shumë e frytshme.
Kështu bambúja u shndërrua në një bekim të madh,
edhe pse ishte e rrëzuar dhe e copëtuar.
Kur ishte pemë e mrekullueshme,
jetonte për vetvete dhe shkëlqente në bukurinë e saj.
E copëtuar, e plagosur dhe e shëmtuar,
u shndërrua në një kanal,
të cilin Zotëria e përdori që ta bënte të frytshme fushën e tij.

Ne i quajmë “vuajtje”. Zoti i quan: “Kam nevojë për ty”.

Torrkerry

[Gjyka]

Valla Torrkerry nuk di chka me thane tjeter, di se vetem nje mendje e shendritur nga vete Zoti din mej ba gjith keto porosi te bukura me ane te ketyre historinave te vogla por nikosisht me domethanje te madhe. Te lumt, Zoti ta shperbleft mundin njeqind fish. Vech perpara se puna e juej ka nje vlere te pa chmueshme. Pagja e Zotit kjoft me ty.

[torrkerry]

MË DËGJO, O HYJ!

Më patën thënë se ti nuk ekziston
e unë si një idiot, u besova.
Por, një natë më parë, prej fundit të një grope
që e kishte hapur një bombë,
e pashë qiellin tënd.
Papritmas kuptova se më kishin gënjyer.
Po të isha munduar të shikoja mirë
gjërat që i ke krijuar ti,
do ta kisha kuptuar menjëherë se njerëz të tillë
nuk pranojnë ta quajnë macen mace.
Çudi që më është dashur
të vij këtu, në këtë ferr
që ta gjëj kohën për ta shikuar fytyrën tënde!
Unë të dua, në mënyrë të tmerrshme...
ja, ajo që dëshiroj dua që ti ta dish.
Pas pak ka për të filluar një betejë e tmerrshme.
Kush e di?
Është e mundur që të vij tek ti edhe sonte.
Nuk kemi qenë shokë të mirë deri tani
e unë e pyes vetën, o Zoti im,
a thua ti do të më pritësh te dera.
Shiko: ja se si po qajë!
Pikërisht unë, unë të qaravitem?
Ah, po të kisha njohur më parë...
Të shkomë! Më duhet të shkoj.
Sa gjë qesharake:
pasi të kam takuar nuk kam më frikë të vdes.
Mirupafshim!

(Lutja e gjetur në çantë shpine të një ushtari të vdekur me 1944 gjatë luftës në Montecassino).

Torrkerry

[torrkerry]

KURORA ME MARGARITARË

Posa arriti në parajsë,
një shenjt fitoi si shpërblim një kurorë të artë.
I lumtur për këtë shpërblim
filloi të shetiste nëpër udhët
e mrekullueshme të qiellit
dhe vuri re, pak i befasuar,
se pjesa e madhe e shenjtërve të tjerë
bartnin kurora të mbushura me diamantë
e me gur të çmueshëm.
Me pak dëshprim në zë, pyeti:
“Përse kurora ime nuk e ka asnjë margaritar?”.
Një engjull iu përgjigj:
“Sepse ti nuk e ke fituar asnjë.
Margaritarët janë lotët
që shenjtërit i kanë derdhë
gjatë jetës së tyre tokësore.
Ti nuk ke qajt kurrë”.
“E si kam mundur të qajë”, pyeti shenjti,
“kur isha aq i lumtur në dashurinë e Zotit?”.
“Kjo është një gjë e madhe”, i tha engjulli.
“E në fakt, kurora jote është e arit.
Por gurt e çmuar u përkasin vetëm atyre që kanë qajtur”.

Torrkerry