Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

[torrkerry]

HIJA.

Në ditën e parë të shkollës,
në një fshat të vogël afër luginës,
herët në mëngjes,
një fëmijë shkonte drejt shkollës
i shoqëruar prej nënës së tij.
Fëmija ishte kapluar plotësisht nga hapat
e gjatë të hijes së tij shumë të madhe
e cila projektohej nga dielli i mëngjesit,
i cili e bënte që ky ta ndjente veten të madh
e të gjatë më se tridhjetë metra.
Papritur nëna u ndal.
E shikoi fëmijën drejt në sy dhe i tha:
“Biri im, mos e shiko hijen tënde në mëngjes,
por shikoje në mesditë”.

Torrkerry

[Xhenet.M.S.]

PËRSE?

“Përse ekzistojnë e keqja dhe vuajtja
në një botë të krijuar prej Zotit
të drejtë dhe të gjithëpushtetshëm?
Përse vuajtja e të pafajshmëve?
Përse këto ndjenja braktisjeje,
përse këto shkretëtira të brendshme,
përse këto netë të nxira në të cilat vdes shpresa?
Pastaj ëndërrova.
Ecja në një plazh bashkë me Zotin:
Hapat tanë nguliteshin në rërë
duke lënë dy palë gjurmë: të miat dhe të Zotit.
Më erdhi një ide - ishte një ëndërr -
se çdo gjurmë mbi rërë paraqiste një ditë të jetës sime.
Atëherë, u ndala dhe shikova të gjitha gjurmët
të cilat humbisnin në largësi.
Dhe vura re se copë-copë,
në disa momente ishte vetëm një palë gjurmë.
E shikova kështu mbarë udhën e jetës sime.
Por, me shumë befasi e vura re
se pjesët me vetëm një palë gjurmë
ishin pikërisht kohët më të vështira
dhe të trishtuara të jetës sime.
Ditët e ankthit e të padurimit;
ditët e egoizmit dhe ditët me humor të keq;
ditët e pakuptimta, ditët e vuajtjes.
Atëherë iu ktheva Zotit
dhe i tërhoqa vërejtjen:
“Ti na ke premtuar se do të jesh
me ne çdo ditë.
Përse nuk i mbete besnik premtimit tënd?
Përse më le vetëm
në çastet më të vështira të jetës sime,
në ditët në të cilat kisha
më së shumti nevojë për praninë tënde?”.
Zoti buzeqeshi:
“Biri im, vogëlushi im,
nuk kam pushuar të të dua
as edhe një çast.
Gjurmët e vetme që i sheh
në ditët më të vështira të jetës sate,
nuk janë të tuat por janë të miat...
Në ato ditë të mbaja në krah”.

Torrkerry

Ju pergezoj Trrokerry,shume domethenese.....

[torrkerry]

Një dhelpër duke vërejtur hijen e saj të madhe në mëngjes tha:
“Sot për drekë do të ha një devé”.
Gjatë gjithë paradites shkoi në kërkim të devés.
Por, në mesditë duke e parë hijen e saj tha:
“Edhe një mi i vogël do të mjaftojë”.
K. Gibran

Trimi i mirë njihet në ditët e vështira.
Mos e gjyko madhësinë e zemrës sate
kur të jesh i qetë e i gëzuar...
gjykoje në momentin e vuajtjes.
Kur vuan, atëherë mund të thuash
se ç’zemër ke e sa guximtar e trim je.

Torrkerry

[torrkerry]

Ju pergezoj Trrokerry,shume domethenese.....

Faleminderit, Sueda.
Shpresoj që këto histori të jenë një ndihmë
për të gjithë ata që duan ta njohin më mirë jetën e tyre.
Zoti të ndihmoftë dhe të bekoftë.

Torrkerry

[torrkerry]

S’KA MARRË ASGJË ME VETE.

Kur e mori lajmin e vdekjes së një miku mjaft të pasur,
një njeri e pyeti mikun e tij:
“Çfarë ka lënë?”.
Ai tjetri iu përgjigj: “I ka lënë të gjitha.
S’ka marrë asgjë me vete”.

Torrkerry

[torrkerry]

DASHURIA MES DY VËLLEZËRVE

Dy vëllezër, një beqar dhe tjetri i martuar,
kishin një fermë me tokë pjellore,
që prodhonte grurë me shumicë,
secilit prej vëllezërve i takonte gjysma e të vjelave.
Në fillim gjithçka shkoi mirë.
Pastaj, herë pas here, vëllai i martuar filloi
të zgjohej gjatë natës dhe të mendonte:
“Nuk është e drejtë kështu.
Vëllai im nuk është i martuar
dhe merr gjysmën e gjithë prodhimit.
Unë kam grua dhe pesë fëmijë,
prandaj nuk kam arsye të preokupohem për pleqërinë.
Po kush do të kujdeset
për vëllain tim të shkretë kur të plaket?
Ai duhet të vërë mënjanë më shumë se sa unë për të ardhmen,
pra është e logjikshme se ka më shumë nevojë se unë”.
E me këtë mendim u çua nga shtrati,
hyri fshehurazi në shtëpinë e të vëllait
dhe i hodhi një thes grurë në hambar.
Edhe vëllai beqar filloi të kishte këto shqetësime gjatë natës.
Herë pas here zgjohej e thoshte me vete:
“Vëllai im ka grua e pesë fëmijë
dhe merr gjysmën e asaj që toka prodhon.
Unë nuk kam asnjëri përveç vetes për të mbajtur.
Është e drejtë pra që vëllai im i shkretë,
që ka sigurisht më shumë nevojë se unë,
të marrë pjesën time”.
Kështu u çua nga shtrati
dhe shkoi ta çonte një thes grurë në hambarin e vëllait.
Por u befasuan shumë kur në mëngjes vunë re
se në hambaret e tyre gjendej po e njëjta sasi e grurit.
Dhe kështu vazhduan të veprojnë për një kohë të gjatë.
Një ditë u çuan të dy në të njëjtën orë
dhe u takuan në mes të rrugës,
secili me një thes grurë në shpinë!
Atëherë, nga qielli dëgjuan një zë:
“Ky vend, në të cilin u shfaq një dashuri vëllazërore kaq e madhe,
meriton të jetë i zgjedhur
që mbi të të ndërtohet shenjtërorja ime:
Shenjtërorja e dashurisë vëllazërore”.
E në fakt Salomoni (i biri i mbretit David që e ndërtoj tempullin e Jeruzalemit)
e zgjodhi pikërisht atë vend për ndërtimin e Tempullit të tij.

A thua sot Salomoni do ta gjente ende ndonjë vend për ndërtimin e tempullit?


Torrkerry

[torrkerry]

NGJASIMI

Një motër misionare ishte
duke i mjekuar me shumë kujdes
plagët e thella e të pështira të një gërbuluri.
Mjekimin e bënte duke qeshur
e duke biseduar me të varfërin,
sikur të ishte gjëja më e thjeshtë
dhe më e natyreshme në botë.
Dikur e pyeti të sëmurin:
“A beson në Zotin?”.
Njeriu i shkretë e shikoi
për një kohë të gjatë
e pastaj i tha: “Po, tani besoj në Zotin”.

Torrkerry

[torrkerry]

KUJT I PËRNGJAMË?

Një misionar po udhëtonte në një tren japonez shumë të shpejtë
dhe ndërkohë po lutej me breviarin* (libri i lutjeve të klerit kishtar) e hapur.
Një dridhje e lehtë e trenit bëri që nga brevijari t’i binte në dysheme një fërgure*
(mënyrë popullore për t’i quajtur figurat që paraqesin shenjtërit apo ndonjë gjë shenjte)
e vogël e Zojës së Bekuar.
Një fëmijë, që ishte i ulur pranë meshtarit
u ul dhe e ngriti fërgurën.
Kurreshtar, si të gjithë fëmijët, para se t’ia kthente pronarit,
e shikoi fërguren:
“Kush është kjo zonjë kaq e bukur?”,
e pyeti meshtarin.
“Është... është nëna ime”,
u përgjigj meshtari pas një momenti të shkurt ngurrimi.
Fëmija e shikoi mirë e pastai e shikoi prapë fërguren.
“Nuk i ngjasoni shumë” i tha fëmija
duke e lënë të befasuar misionarin që nuk e priste një fjalë të tillë.
Pas pak kohe i tha me buzëqeshje:
“E pra, të siguroj se gjatë gjithë jetës
jam duke u munduar që t’i përngjaj, së paku një grimë”.

E ti? Ti kujt i ngjason?

[torrkerry]

ANIJA LUFTARAKE

Një anije luftarake kontrollonte
një zonë shumë të rrezikshme të detit të Mesdheut.
Në ajër ndihej një shtypje, një tension i lartë.
Shikimi ishte i dobët për shkak të një mjegulle të dendur,
kështu që kapiteni kishte mbetur mbi urë
dhe shikonte se ç’bënin pjesëtarët e ekuipazhit.
Posa kishte rënë errësira, kontrolluesi që e shikonte detin mbi urë thirri:
“Dritë në anën e djathtë të anijes!”.
“Është e ndalur, apo largohet?”, bërtiti kapiteni.
“Është e ndalur, kapiten”, u përgjigj kujdestari.
Kjo gjë do të thoshte se anija luftarake
shkonte drejt një ndeshjeje shumë të rrezikshme
me atë anije, prej nga vinte drita.
Kapiteni i urdhëroi shenjëdhënësit:
“Jepi shenjë asaj anijeje: jemi në rrezik ndeshjeje,
ju këshilloj që ta ndryshoni kursin tuaj për 20 shkallë”.
Si përgjigje u erdhën këto shenja:
“Ju këshilloj që ju ta ndërroni kursin e anijes tuaj për 20 shkallë”.
Kapiteni tha: “Lajmëro: unë jam një kapiten,
ndërrojeni menjëherë kursin për 20 shkallë”.
“Unë jam një marinar i klasës së dytë
- ishte përgjigja -
Do të bënit më mirë që ju ta ndërroni kursin tuaj për 20 shkallë”.
Tashmë kapiteni ishte i tërbuar:
“Lajmëro - bërtiti -: jam një anije luftarake:
prandaj ndërrojeni menjëherë kursin për 20 shkallë”.
Përgjigja ishte e thjesht:
“Unë jam një fener mbi një kullë komandimi”.
Anija luftarake e ndërroi kursin.

[torrkerry]

LËMOSHA

Një ditë, shumë kohë më parë, në Angli
një grua e mbështjellë me një veshje të leckosur,
kalonte në mes të rrugicave të një fshati,
duke trokitur në dyer dhe duke kërkuar lëmoshë.
Nuk kishte fat të madh.
Shumë kush e fyente me fjalë,
të tjerët e nxisnin qenin
që ta largonte prej shtëpisë së tyre.
Disa i gjuajtën copa buke të prishur e patate të kalbura.
Vetëm dy pleq,
të cilët banonin në një shtëpi të vogël,
në fund të fshatit
e morën brenda gruan e shkretë:
“Ulu dhe ngrohu pak”,
i tha plaku, ndërsa gruaja e tij
po përgatiste një pjatë me qumësht të ngrohtë
dhe një copë të madhe buke.
Ndërsa gruaja e shkretë po hante,
dy pleqtë i dhuruan disa fjalë e pak ngushëllim.
Të nesërmen, në fshat,
ndodhi diçka e jashtëzakonshme.
Një shërbëtor mbretëror solli në çdo shtëpi një fletë thirrëse
me të cilën ftonte të gjitha familjet në kështjellën e mbretit.
Ftesa e papritur dhe befasuese
shkaktoi një trazim të madh në fshat
e pasdite të gjitha familjet,
të veshura me kostum feste
arritën në kështjellë.
Qenë të përcjellur në një sallë dreke madhështore
dhe çdonjërit i caktuan nga një vend.
Kur u ulën të gjithë, kamarjerët filluan të shërbejnë.
Papritmas u dëgjuan murmuritje të forta zemërimi.
Kamarjerët e zellshëm e të kujdesshëm
i mbushnin pjatat me lëvozhga patatesh,
me gur, me copa buke të mykur...
Vetëm në pjatën e dy pleqve
të cilët ishin të ulur në kënd,
viheshin me kujdes e mirësi
ushqime të përgatitura me shumë kujdes
dhe gjellë shumë të shijshme.
Papritmas në sallë hyri ajo gruaja
me veshje të leckosur. Të gjithë heshtën.
“Sot - tha gruaja -
i keni gjetur pikërisht ato që më keni dhuruar dje”.
Atëherë, e hoqi veshjen e grisur
e cila e mbulonte.
Nën veshjen e leckosur kishte një veshje të artë,
dhe të mbushur me gur të çmueshëm.
Ishte mbretëresha.

Torrkerry