Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

[torrkerry]

PROBLEMI

Një hebre i mirë erdhi një ditë me vrap tek rabbini i tij
dhe i tha: “Rabbi, ka ndodhur një gjë e tmerrshme.
Biri im dëshiron të martohet me një të krishterë!”.
“Biri yt, thua?” - iu përgjigj rabbini.
“Po a nuk e sheh birin tim.
Unë jam kryetari i bashkësisë,
të gjithë më shikojnë mua e në familjen time si shembull.
E biri im, edhe ai dëshiron të martohet me një të krishterë
e të pagëzohet”.
Hebreu i mirë heshti për një çast,
pastaj krejt i hutuar tha:
“Të gjithë vijnë tek ti me problemet e tyre,
e ti çfarë bën kur ke një problem kaq të madh sikur ky?
Ti kujt i drejtohesh?”.
“E çka mendon se duhet të bëj? I drejtohem Zotit”.
“E... e çka të tha Zoti”.
“Zoti më u përgjigj: ‘Biri yt thua? ... Po a nuk e sheh Birin tim?".

Misteri i Mishërimit është i tëri këtu:
Çkado që t’i thuash Zotit, Ai të përgjigjet: “Edhe unë!”.

Torrkerry

[torrkerry]

BETIMI.

Një perandor i vjetër kinez,
një ditë u betua:
“Do t’i pushtoj e do t’i zhduk prej mbretërisë sime
të gjithë armiqtë e mi!”.
Pas pak kohësh, nënshtetasit e tij
e panë se si perandori po shëtiste nëpër kopsht
i kapur krah për krah me armiqtë e tij
më të mëdhenj, qeshte dhe tallej
duke bërë shaka me ta.
“Po...” - tha i befasuar një oborrtar i tij,
“po ti je betuar se do t’i zhdukësh
prej mbretërisë sate
të gjithë armiqtë e tu?”.
“I kam zhdukur me të vërtetë” -
pranoi perandori,
“i kam bërë të gjithë miq”.

Torrkerry

[torrkerry]

DUART E PASTRA.

Pasi vdiq, një njeri u paraqit para Zotit
dhe me shumë mburrje i tregoi duart:
“O Zot, shiko se sa të pastra janë duart e mia!”.
Zoti i buzëqeshi,
por me një mbulojë trishtimi në fytyrë,
dhe tha: “Është e vërtetë se duart e tua janë të pastra,
por janë edhe të zbrazta”.

Torrkerry

[torrkerry]

SHPIRTI I KAPUR PËR QEPË.

Shkrimtari rus Dostojevski tregon historinë e një zonje të pasur,
por shumë koprace e cila, pasi vdiq,
u gjend pranë një djalli i cili e gjuajti në një det zjarri në ferr.
Engjëlli i saj i rojës filloi me dëshpërim të kujtohej
se rastësisht mos kishte ndonjë shkak që mund ta shpëtonte.
Më në fund iu kujtua një ndodhì shumë e largët dhe i tha Zotit:
“Kjo zonjë një herë i ka falur një qepë prej kopshtit të saj një të varfëri”.
Zoti i buzëqeshi engjëllit:
“Mirë. Për shak të asaj qepe ajo grua mund të shpëtojë.
Merre qepën, afrohu mbi detin e zjarrtë
në mënyrë që zonja të mund të kapet për qepë,
e atëherë ngrije lart.
Nëse zonja arrin të mbetet e kapur
për veprën e vetme të saj të mirë,
do të jetë e ngritur në parajsë”.
Engjëlli u afrua shumë afër detit të zjarrtë
dhe i tha gruas: “Shpejt kapu për qepë”.
Zonja bëri kështu dhe menjëherë filloi të ngritej drejt qiellit.
Porse, një i dënuar që ishte afër saj
u kap për skaj të rrobave të saj
dhe filloi të ngrihej së bashku me të.
Një mëkatar tjetër u kap për këmbë të të parit
dhe u ngrit edhe ai.
Shumë shpejt, duke u kapur njëri pas tjetrit
u formua një varg i gjatë shpirtrash
të cilët po ngriheshin drejt parajsës
të kapur për zonjën
e cila mbahej për qepën që e ngrinte lart engjëlli.
Djalli ishte shumë i brengosur
sepse ferri praktikisht po boshatisej,
për shkak të qepës që po i mbante për tu ngritur lartë.
Vargu i gjatë arriti deri tek dyert e parajsës.
Por, zonja ishte me të vërtetë koprrace e papërmirësueshme,
e në atë çast,
pasi e vuri re vargun e gjatë të mëkatarëve
që ishin ngjitur e po ngriteshin me të,
filloi të bërtasë e zemëruar:
“Qepa është e imja.
Është vetëm e imja. Më lëshoni...”.
Pikërisht në atë çast,
kur ajo po tundej
që të shkëputej nga vargu i gjatë
i atyre që po i vinin pas,
qepa u këput
e kështu gruaja së bashku me të gjithë përcjellësit e saj
ra në fund të detit të zjarrtë.
I pikëlluar para dyerve të parajsës mbeti vëtëm engjëlli i rojës.

Mbushi duart e tua me duart e të tjerëve
dhe shtrëngoje shumë; do të shpëtojmë së bashku, ose nuk do të shpëtojmë kurrsesi.

Torrkerry

[torrkerry]

JU BËNI TEPËR ZHURMË

Një mbrëmje, pas një darke
në të cilën kishin ftuar disa miq,
nëna i tha vogëlushes së vet
të thoshte lutjet e saj
e të shkonte në shtrat.
Vogëlushja e dëgjoi
dhe e gjunjëzuar pranë shtratit
mundohej të lutej.
Kur u kthye për t’i dhënë prindërve
puthjen e natës së mirë, nëna
e pyeti: “A u lute mirë?”.
“Jo, se nuk mundem!”.
“Si nuk mundesh? Kthehu menjëherë
dhe përfundoji lutjet tua!”.
Vogëlushja u kthye në dhomë.
Pas një minute, erdhi.
“Atëherë, a i bëre mirë lutjet?”.
“Jo, nënë. Nuk mundem!”.
“Si? Më shpjego menjëherë shkakun pse nuk mundesh”.
“Nuk arrij të qetësohem.
Nuk arrij të dëgjoj,
sepse ju këtu bëni tepër zhurmë”.


Ne të gjithë bëjmë tepër zhurmë.

Torrkerry

[torrkerry]

SI BJERRET SHPIRTI

Milinda, një mbret shumë i pushtetshëm,
i tha një meshtari:
“Ti thua se njeriu i cili gjatë njëqind vjetëve
ka bërë çdo të keqe që është e mundur,
e para se të vdesë nëse pendohet
dhe i kërkon falje Zotit,
do të rilindë në qiell për jetën e amshuar.
Ndërsa një tjetër nëse bën vetëm një të keqe
e nuk pendohet përfundon në ferr!”.
Meshtari plak iu përgjigj mbretit:
“Nëse marr një gur sikurse ky këtu
dhe e gjuaj mbi liqen,
a do të fundoset apo do të notojë?”.
“Do të fundoset”, u përgjigj mbreti.
“E nëse i marr njëqind gurë të kësaj madhësie
dhe i vë në një lundër
e i shtyj në mes të liqenit,
do të fundosen apo do të rrinë mbi ujë?”.
“Do të notojnë mbi ujë”.
“Atëherë, njëqind gurë e një lundër
janë më të lehtë se një gur?”.
Mbreti nuk dinte se çfarë të përgjigjej.
Atëherë meshtari i shpjegoi:
“Kështu, o mbret, ndodh edhe me njerëz.
Një njeri, edhe nëse ka mëkatuar shumë
por mbështetet në Zotin,
nuk do të fundoset në ferr.
Kurse njeriu që e bën një të keqe,
qoftë edhe një herë të vetme,
e nuk mbështetet në mëshirën e Zotit
do të bjerret* (do ta humbasë shpirtin)”.

Torrkerry

[torrkerry]

PËRSE?

“Përse ekzistojnë e keqja dhe vuajtja
në një botë të krijuar prej Zotit
të drejtë dhe të gjithëpushtetshëm?
Përse vuajtja e të pafajshmëve?
Përse këto ndjenja braktisjeje,
përse këto shkretëtira të brendshme,
përse këto netë të nxira në të cilat vdes shpresa?
Pastaj ëndërrova.
Ecja në një plazh bashkë me Zotin:
Hapat tanë nguliteshin në rërë
duke lënë dy palë gjurmë: të miat dhe të Zotit.
Më erdhi një ide - ishte një ëndërr -
se çdo gjurmë mbi rërë paraqiste një ditë të jetës sime.
Atëherë, u ndala dhe shikova të gjitha gjurmët
të cilat humbisnin në largësi.
Dhe vura re se copë-copë,
në disa momente ishte vetëm një palë gjurmë.
E shikova kështu mbarë udhën e jetës sime.
Por, me shumë befasi e vura re
se pjesët me vetëm një palë gjurmë
ishin pikërisht kohët më të vështira
dhe të trishtuara të jetës sime.
Ditët e ankthit e të padurimit;
ditët e egoizmit dhe ditët me humor të keq;
ditët e pakuptimta, ditët e vuajtjes.
Atëherë iu ktheva Zotit
dhe i tërhoqa vërejtjen:
“Ti na ke premtuar se do të jesh
me ne çdo ditë.
Përse nuk i mbete besnik premtimit tënd?
Përse më le vetëm
në çastet më të vështira të jetës sime,
në ditët në të cilat kisha
më së shumti nevojë për praninë tënde?”.
Zoti buzeqeshi:
“Biri im, vogëlushi im,
nuk kam pushuar të të dua
as edhe një çast.
Gjurmët e vetme që i sheh
në ditët më të vështira të jetës sate,
nuk janë të tuat por janë të miat...
Në ato ditë të mbaja në krah”.

Torrkerry

[torrkerry]

FTESA

Zotëria i një kështjelle bëri një festë të madhe
në të cilën ftoi të gjithë banorët e fshatit
që rrinin buzë mureve të kështjellës së tij.
Porse bodrumi i këtij njeriu zemërmirë,
sado bujar që të ishte nuk do të mund
t’i qëndronte etjes së madhe
të cilën parashikohej
se do të kishte një mori aq e madhe e të ftuarve.
Zotëria u kërkoi një nder banorëve të fshatit:
“Në mes të oborrit ku do të bëhet dreka e festës
do të vendosim një vozë të gjërë.
Çdonjëri le të sjellë verë aq sa mundet
dhe le ta zbrazë në vozë.
Atëherë të gjithë do të mund të nxjerrin verë nga kjo vozë
dhe do të ketë për të pirë për të gjithë”.
Njëri prej fshatarëve,
para se të nisej për në kështjellë,
mori një katrov dhe e mbushi me ujë,
duke menduar:
“Pak ujë në vozë të madhe
do të kalojë pa u vërejtur aspak...
askush nuk ka për ta vërejtur!”.
Kur arriti festa, e zbrazi katruven e tij
në vozën e përbashkët
e pastaj u ul në tryezë së bashku me të tjerët.
Zotëria i kështjellës
para se të fillonte dreka dëshironte
që t’i përshëndeste të pranishmit
duke i falënderuar për verën që kishin sjellë.
E mbushi gotën e vet prej vozës së madhe
dhe pasi i tha fjalët e përshëndetjes
e ngriti dollinë, por...
në vend të verës në gotë kishte ujë të pastër.
Të gjithë kishin menduar në të njëjtën mënyrë
sikurse fshatari që solli katruven e tij me ujë
dhe të gjithë kishin sjellë vetëm ujë
duke thënë me vete:
“Në mes të gjithë asaj vere pak ujë nuk do të vërehet aspak”.

Nëse jemi të pakënaqur në jetë, është pse shumë prej nesh sjellin vetëm ujë. E kështu mbarë Krijesa vuan.

Torrkerry

[torrkerry]

DORDOLECI

Një herë një gardalinë ishte plagosur
në njërën flatër nga një gjuetar.
Për një kohë arriti të jetonte
me ato që gjente nëpër tokë.
Pas pak kohësh, arriti dimri i ftohtë e i tmerrshëm.
Në një mëngjes shumë të ftohtë,
duke kërkuar diçka për të ngrënë,
gardalina u lëshua mbi një dordolec.
Ishte ky një dordalec shumë i rrallë,
mik i madh i grizhlave dhe laraskave,
i sorrave e i fluturuesve të ndryshëm.
E kishte trupin prej kashte të lidhur
e të mbështjellur me një kostum të vjetër feste;
koka e tij ishte një kungull i madh ngjyrë portokalli;
dhëmbët ishin të bërë me kokrra misri;
në hundë kishte një karrotë dhe dy arra për sy.
“Ç’të ka ndodhur, o gardalinë?”,
e pyeti dordoleci me shumë butësi si gjithmonë.
- “Punët shkojnë shumë keq”,
- fshau gardalin.
“Të ftohtit është duke më mbytur
e unë nuk kam vend ku të strehohem.
E mos të flas për ushqim.
Jam e sigurt se nuk do ta pres pranverën”.
“Mos ke frikë.
Hyr këtu nën pallton time.
Kashta ime është e tharë dhe e ngrohtë”.
Kështu gardalina e gjeti një shtëpi
në zemrën prej kashte të dordolecit.
Mbetej problemi i ushqimit.
Ishte gjithnjë e më vështirë për gardalinën
të gjënte rrushk dëllinje
apo fara për t’u ushqyer.
Një ditë në të cilën dridhej e tëra
nga shtresa e ftohtë e brymës,
dordoleci i tha me një zë shumë të ëmbël gardalinës:
“Gardalinë, merri e haji dhëmbët e mi:
janë kokrra misri të shkëlqyeshme”.
“Po ti do të mbetesh pa gojë”.
“Do të dukem shumë më i mençur”.
Dordoleci mbeti pa gojë,
porse ishte i lumtur se mikesha e tij e vogël
vazhdonte të jetonte.
Dhe i buzëqeshte me sy të tij prej arrash.
Pas disa ditësh i erdhi rendi hundës prej karrote.
“Haje sepse është plot me vitamina”,
i thoshte dordoleci gardalinës.
Ishte radha e syve prej arrash.
Do të më mjaftojnë tregimet e tua”, thoshte ai.
Më në fund dordoleci i ofroi
edhe kokën e tij që ishte prej kungulli.
Kur arriti pranvera, dordaleci nuk ishte më.
Por gardalina jetonte dhe u ngrit në fluturim në qiellin e kaltër”.

Torrkerry

[torrkerry]

DY NJERËZ TË CILËT E PANË ZOTIN.

Në një fshat polinezian jetonin dy njerëz
të cilët ishin vazhdimisht në luftë njëri kundër tjetrit.
Për çdo shkak, edhe më të voglin,
shpërthente grindja.
Jeta kishte filluar të bëhej e padurueshme
si për njërin ashtu edhe për tjetrin.
Por edhe për mbarë fshatin.
Një ditë disa pleq i thanë njërit prej tyre:
“Pasi kemi provuar çdo zgjidhje,
e vetmja gjë që të mbetet të bësh
është të shkosh e ta shohësh Zotin”.
“Në rregull, po ku mund ta shoh?”.
“S’ka gjë më të thjeshtë.
Mjafton që ti të ngjitesh atje lart mbi mal
e atje do ta shohësh Zotin".
Njeriu udhëtoi menjëherë pa përtesë
dhe shkoi ta takonte Zotin.
Pas disa ditësh ecjeje të rëndë
arriti në maje të malit.
Zoti ishte atje dhe po e priste.
Njeriu i fërkoi sytë me qëllim
që të shihte më mirë,
sepse nuk u besonte syve të tij:
Zoti e kishte fytyrën e të afërmit të tij
grindavec dhe antipatik.
Atë çfarë Zoti i tha me atë rast, askush nuk e di.
Megjithatë, kur ky njeri u kthye në fshat
nuk ishte më i njëjti person.
Por, pa marrë parasysh mirësjelljen e tij
dhe dëshirën e tij që të pajtohej me të afërmin e tij,
çdo gjë vazhdoi të shkonte keq,
sepse ai i tjetri shpikte raste e shkaqe të reja për grindje.
Pleqtë e fshatit thanë:
“Është më mirë që edhe ky tjetri të shkojë ta shohë Zotin”.
Sado që ai u mundua të kundërshtonte,
më në fund arritën ta bindin,
e kështu, edhe ky u nis për në majë të malit.
Atje lart edhe ky e zbuloi se Zoti kishte fytyrën e të afërmit të tij...
Prej asaj dite, çdo gjë ka ndryshuar
e paqja mbretëron në fshat.

Zoti e ka krijuar njeriun në shëmbëllesën e vet. Vetëm atëherë, kur ne do të arrijmë ta shohim praninë e Zotit në vëllain tonë, në të afërmin tonë... në armikun tonë, vetëm në atë çast ne do ta durojmë dhe do ta duam njëri-tjetrin, e paqja e Zotit do të mbretërojë në mesin tonë.

Torrkerry