Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

[torrkerry]

PËRSE KENI FRIKË.

Një familje e lumtur jetonte në një shtëpi në periferi.
Por, një natë në kuzhinën e shtëpisë shpërtheu një zjarr i tmerrshëm.
Ndërsa flaka po e kaplonte mbarë shtëpinë,
prindërit dolën me vrap jashtë së bashku me fëmijët e tyre.
Në atë moment, me tmerr vunë re se mungonte djali i vogël,
një vogëlush pesë vjeçar.
Në momentin e ikjes, i tmerruar nga zjarri,
ishte frikësuar dhe ishte ngjitur në katin e sipërm.
Si t’ia bënin? Babai dhe nëna e shikuan njëri-tjetrin të dëshpruar,
dy motrat e vogla filluan të bërtasin.
Të hynin brenda në shtëpi nuk ishte e mundur...
Ndërsa zjarrëfikësit po vonoheshin.
Por, ja se atje lart në katin e dytë u hap dritarja e tavanit
dhe u duk fëmija duke bërtitur i dëshpëruar: “Babi, babi?”.
I ati i tij iu afrua me vrap
dhe i thirri me të madhe: “Hidhu poshtë!”.
Poshtë nën vete fëmija nuk shihte asgjë,
veçse zjarr dhe tym të zi,
por e dëgjoi zërin e të atit dhe iu përgjigj:
“Babi, unë nuk të shoh, nuk di se ku je...”
“Të shoh unë, mjafton që të shoh unë.
Hidhu poshtë!”, bërtiti i ati.
Vogëlushi u hodh dhe përfundoi në duart e forta të atit të tij
i cili e kapi ndërsa ai po binte.

Ti nuk e sheh Zotin. Është ai që të sheh ty. Hidhu!

Torrkerry

[torrkerry]

XHAXHA KARLI.

Xhaxha Karli më tha:
“Në letrën që i ke shkruar Plakut të vitit të ri
KE shkruar se e dëshiron paqen e botës!
Po pse, a nuk je i kënaqur me një biçikletë montambike?”.

Ludoviku, 7 vjeç.

Torrkerry

[torrkerry]

FSHATARI DHE SHQIPONJA.

Një fshatar kishte kapur një shqiponjë
dhe e kishte lidhur me një litar në lëmën e një ferme.
Shqiponja nuk ishte i krijuar të jetonte si një pulë.
Prandaj, kishte filluar të tërheqte me forcë litarin
i cili e mbante të lidhur me trarin e çatisë së pulave.
E shikonte qiellin e kaltër dhe nisej me të gjithë forcat që kishte.
Por, litari i ashpër e tërhiqte me pamëshirë
dhe e mbante të lidhur me tokë.
U mundua të lirohej me javë të tëra,
derisa lëkura e këmbës iu shqye plotësisht dhe flatrat iu copëtuan.
Më në fund u dorëzua. Pas disa muajve,
filloi të mësohej dhe t’i pëlqejë edhe ushqimi i pulave.
Ishte e kënaqur të çukiste bashkë me pulat.
Kështu nuk e vuri re
se shirat e vjeshtës e bora e dimrit
e kishin kalbur litarin që e mbante të lidhur për tokë.
Do të kishte mjaftuar vetëm edhe një tërheqje e fortë
dhe shqiponja prapë do të kthehej në liri, zotërues i qiellit.
Por nuk e tërhoqi më.

Trupi ynë vuan e lodhet shumë shpejt. Por, shpirti ynë ka flatra: Qielli është yni.

Torrkerry

[torrkerry]

DËSHMIA QË BIND.

Një ateist plak,
shkoi të takonte një meshtar të njohur.
Shpresonte se ai meshtar do t’i ndihmonte
në zgjidhjen e problemeve të tij
në lidhje me fenë.
Nuk arrinte të bindej se Jezusi prej Nazaretit
është ringjallur të tretën ditë.
Kërkonte shenja të cilat do t’ia dëshmonin këtë ringjallje...
Kur hyri në shtëpinë e meshtarit,
në zyre ishte një njeri tjetër
në bisedë me meshtarin.
Meshtari e vuri re plakun
që rrinte në këmbë në korridor
duke pritur,
dhe menjëherë, me buzëqeshje,
shkoi dhe i afroi një karrigë
që të mos rrinte e të lodhej në këmbë.
Kur ai i tjetri e përfundoi bisedën,
meshtari e mori brenda zotërinë plak.
Pasi mori vesh se ku ishte problemi,
meshtari bëri një fjalim të gjatë,
e pas një dialogu të dendur,
ateisti plak u bë besimtar
dhe dëshironte t’i kthehej Fjalës së Zotit,
sakramenteve dhe përshpirtërisë ndaj Zojës së Bekuar.
Meshtari i kënaqur,
por edhe i befasuar e pyeti:
“Më thoni, ju lutem,
prej bisedës së gjatë që bëmë së bashku,
cili nga argumentet ju bindi
se Krishti është ringjallur me të vërtet
e se Zoti ekziston?”.
“Sjellja juaj, me të cilën ju më sollët karrigen
ndërsa po prisja në korridor
që të mos rrija në këmbë”,
u përgjigj plaku.

Danilo Zanella.

Torrkerry.

[torrkerry]

FALJA

Një besimtar i mirë, por mjaft i dobët,
rrëfehej zakonisht tek famullitari i tij.
Por, rrëfimi i tij i ngjante një disku të thyer:
gjithmonë gabime të njëjta,
e mbi të gjitha gjithmonë përsëritja
e një mëkati shumë të madh.
“Mjaft më!”, i tha një ditë, famullitari
me një zë të vendosur.
Nuk duhet të tallesh me Zotin.
Është hera e fundit që të jap zgjidhjen prej këtij mëkati.
Mbaje mend mirë!”.
Por, pesëmbëdhjetë ditë më vonë,
besimtari u kthye prapë
dhe e rrëfeu mëkatin e tij të zakonshëm.
Rrëfyesi e humbi durimin:
“Të kam tërhequr vërejtjen:
nuk ta jap më zgjidhjen.
Kështu do të mësosh...”.
I dëshëpruar dhe plot me turp,
njeriu i shkretë u ngrit.
Pikërisht mbi rrëfyestore,
i varur në mur,
ishte një kryq i madh allçie.
Njeriu e shikoi.
Në atë moment, Jezusi prej allçie,
që ishte në kryq, mori jetë
dhe iu drejtuar meshtarit:
“Përse nuk e zgjidh prej mëkateve të tija,
a thua ke vdekur ti në kryq për të?”.
Atëherë e ngriti dorën nga qëndrimi i palëvizshëm,
qëndrim në të cilin e mbante prej shekujsh
dhe i bëri shenjën e zgjidhjes së mëkateve:
“Unë po të zgjidh prej mëkateve të tua...”.

Torrkerry

[greta star]

Sa mire do ishte sikur njerezit ta kuptonin se nuk kemi te drejte te gjykojme askend sepse Ai qe na dha jeten na e ben edhe gjygjin.Urime torrkerry eshte nje nder temat me te bukura te forumit.

[Matrix]

Urime Torrkerry

Jane vertet histori prej nga ke se c'te mesosh

Ati te ka bekuar permes Krishtit dhe Frymes se Shenjte!

[Dielli_ime]

Kam degjuar se kjo eshte ngjarje e vertete dhe se ky kryq ndodhet ne Itali, por nuk e di se c'baza ka. Gjithsesi, permbajtja eshte plotesisht e vertete. Lum kush rrefehet me pendese te plote, pasi e merr faljen e Atit.

Qofte levduar Jezu Krishti per amshim!

[torrkerry]

Eshte nje histori...
E verteta eshte se meshira e Zotit ndaj nesh, eshte gjithmone me e madhe se "meshira" e te tjereve ndaj nesh.
Shume fjalet e thena me gishtin padites ne forumin jane prova me e qarte per kete!

Nderime, greta, Matrix dhe Dielli.

Torrkerry.

[torrkerry]

ASKUSH NUK ERDHI

Fëmija u kthye në shtëpi duke qarë.
Gjyshi i doli përpara me vrap dhe e përqafoi.
Fëmija vazhdoi të qante.
Gjyshi e përkëdheli dhe mundohej ta qetësonte.
“Të kanë rrahur?” e pyeti.
Fëmija e mohoi duke lëkundur kokën.
“Të kanë vjedhur ndonjë gjë?”.
“Jo”, u përgjigj fëmija me lotë në sy.
“E ç’ka ndodhur, atëherë?” i tha gjyshi i brengosur.
Fëmija u mbush me frymë mirë,
u mundua t’i fshijë lotët, e tha:
“Ishim duke luajtur kukafshehtas
e unë isha fshehur shumë mirë.
Rrija aty e prisja, por koha kalonte...
Pas disa kohësh dola jashtë dhe, ...
dhe vura re se të tjerët e kishin përfunduar lojën
dhe ishin shpërndarë nëpër shtëpitë e tyre
e askush nuk erdhi të më kërkonte”.
Lemza ia tundte gjoksin e tij të vogël.
“A e kupton? Askush nuk erdhi të më kërkojë”.

Torrkerry