Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

[torrkerry]

I BURGOSURI DHE BUBRRECI.

Një njeri ishte dënuar me 20 vjet burgim.
Problemi i tij kryesor ishte:
të gjente një mënyrë për të kaluar kohën.
Pas disa muajve, vuri re se në qelinë e tij
së bashku me të banonin edhe disa buburreca.
Njëri prej tyre dukej se kishte aftësi të veçanta
dhe i burgosuri vendosi ta ushtronte.
Kishte nevojë për shumë duresë,
por pas pesë viteve
bubrreci ishte i dëgjueshëm ndaj çdo urdhëri,
vallëzonte mbi një qime flokësh të tendosur
dhe e bënte salton mortale* të dyfishtë.
Pas pesë viteve që vijuan,
bubrreci arrinte të këndonte të gjitha këngët e Eurovizionit
dhe të fliste mirë katër gjuhë.
Ishte duke e mësuar gjuhën e pestë
kur i burgosuri u lirua.
E vuri në xhep bubrrecin e vlefshëm
me shpresë se do t’i shërbente
për të fituar shumë të holla
e të bëhej shumë i pasur
duke bërë me të spektakll televizive.
Pasi doli nga burgu,
shkoi drejt e në një restorant,
e pasi i piu “disa gota”
nuk i duroi tundimit
që të tregonte aftësitë e buburrecit të tij.
E vuri mbi tryezë buburrecin
dhe e thirri kamarjerin:
“Kamarjer, shikojeni këtë buburrec!”.
Kamarjeri, pa humbur as një çast
i ra bubrrecit me dorë
duke e shtypur atë në vend
duke thënë:
“Kërkojmë falje, zotëri.
Ju betohem se është hera e parë
që shoh bubrreca në restorantin tonë”.

Torrkerry

[torrkerry]

SHPELLA

Një njeri, duke ikur një ditë prej armiqve të tij
të cilët po e ndiqnin në çdo hap
përfundoi në një shkretëtirë,
por edhe atje armiqtë e tij e ndoqën.
Pas një ikjeje të dëshpëruar
përfundoi në një shpellë
pothuajse plotësisht të errët.
Hyri në errësirë me hapa shumë të ngadalshëm.
“Eja më afër, vëlla”
– u dëgjua një zë i qetë dhe mirëdashës.
Në gjysmë errësirë, pa një eremit i cili po lutej.
“Ti jeton këtu?”, e pyeti.
“Po”, u përgjigj eremiti.
“Po si mund të jetosh në këtë shpellë
i vetmuar, i varfër e larg prej të gjithëve?”.
“Unë nuk jam i varfër.
Kam një thesar shumë të madh”.
“Një theshar? E ku e ke?”.
“Shiko atje”,
i tha eremiti duke i treguar me gisht një vrimë të vogël
që hapej në njërën anë të shpellës
dhe e pyeti: “Çka sheh?”.
“Asgjë”, iu përgjigj ai.
“Asgjë?”, klithi erimiti i habitur.
“Me të vërtetë nuk sheh asgjë?”.
“Asgjë. Përpos një copë qielli!”, tha njeriu i habitur.
“Një copë qielli: a nuk të duket një pasuri e mrekullueshme?”.

Shën Gjon Bosko, themeluesi i rregullit salezian* (rregull ky që kujdeset për të rinj posaçërisht për ata më të varfërit), shpeshherë për t’u dhënë guxim bashkëvëllezërve të tij që vuanin në mënyrë të posaçme u thonte: “Një copë qiell, do t’i rregullojë të gjitha”.

Torrkerry

[torrkerry]

. UNË TË JAP DASHURI

Një vogëlushe pesë vjeçare
nuk e linte të qetë babain e vet
duke e pyetur se çfarë do t’i blinte
kur të shkonte në qytet.
Më në fund i ati i saj e humbi durimin.
“Më blejë këtë e më blejë atë”,
shpërtheu.
“Nuk mendon gjë tjetër përpos asaj
se çka do të të dhurojnë prindërit.
Do të dëshiroja të di
se çka na jep ti ne që na ke prindër?”.
Përgjigja e vogëlushes e thjeshtë
e la pa fjalë: “Unë ju jap dashuri!”.

Kush e di, po t’u dhuronin fëmijëve tanë më shumë dashuri ndoshta do të kërkonin më pak dhurata.

Torrkerry

[torrkerry]

. VEGIMI

Një njeri kishte humbur në shkretëtirë.
Pasi i kishte përfunduar ushqimi e uji,
zvarritej me shumë vështirësi mbi rërën e zjarrtë.
Papritmas para vetes pa disa palma
dhe e dëgjoi se si po rridhte uji.
I dëshpëruar edhe më shumë se më parë,
mendoi: “Ky është një vegim.
Fantazia ime, po më paraqet dëshirat e mia
që i kam në nënvetëdije.
Por në realitet, prej të gjitha këtyre
që më duket se i shoh,
asgjë nuk është e vërtetë.
Pa pasur më shpresë,
filloi të humbë vetëdijen
dhe u rrëzua mbi rërë.
Pas pak kohe kaluan andej pari dy kalimtarë.
I shkreti tashmë kishte vdekur.
“A kupton ndonjë gjë?”,
i tha i pari.
“Kaq afër oazës, dy metra afër ujit
dhe me fruta hurmesh mbi kokë!
Po si është e mundur?”.
Duke e tundur kokën, tjetri i tha:
“Ky ishte një njeri modern”.

Torrkerry

[torrkerry]

. PROFESORI DHE LUNDËRTARI

Një ditë, një ndër profesorët më të mëdhenj të universitetit,
kandidat për çmimin Nobel dhe i famshëm në mbarë botën,
arriti në bregun e një liqeni.
E luti një lundërtar që ta merrte në lundër
e që së bashku të bënin një shëtitje nëpër liqen me lundrën e tij.
Njeriu i mirë pranoi menjëherë.
Kur ishin larg bregut, profesori filloi ta pyeste lundërtarin.
“A e njeh historinë?”
“Jo” - u përgjigj ai.
“Atëherë, ke humbur një çerek të jetës”
Pas pak e pyeti prapë:
“A e njeh astronominë?”
“Jo” - iu përgjigj lundërtari.
“Atëherë, ke humbur dy çerekë të jetës sate”.
E pyeti edhe për të tretën herë:
“A e njeh filozofinë?”
“Jo” - ishte edhe kësaj here përgjigja e lundërtarit.
“Atëherë, ke humbur tre çerekë të jetës sate”.
Papritmas filloi një stuhi e tërbuar.
Lundra, që ishte në mes të liqenit, l
uhatej prej ujit andej e këndej si një lëvozhgë arre.
Atëherë, në mes të vurbullit të stuhisë,
duke bërtitur me sa zë që kishte,
që të mund të dëgjohej, lundërtari e pyeti profesorin:
“A di të notosh?”
“Jo” - iu përgjigj profesori i rrëmbyer nga frika.
“Atëherë, e ke humbur tërë jetën!”

Çfarë shërbejnë njohuritë e shumta nëse nuk dimë të jetojmë.
Ka shumë rrugë, që zakonisht janë të lumtura e ngashnjyese, por që të çojnë në vdekje. Ndërsa rruga e jetës është vetëm një: Rruga e Dashurisë.


Torrkerry

[torrkerry]

PEMA BUJARE

Ishte një herë një pemë të cilën e donte shumë një fëmijë.
Fëmija vinte për ta takuar çdo ditë.
I mblidhte gjethet e saja
dhe me to thurte kurora për të lozur si mbret i pyllit.
Ngjitej në trungun e saj
dhe lëkundej i varur në degët e saja.
I hante frutat e saj e pastaj së bashku loznin kukafshehtasi.
Kur lodhej, fëmija binte në gjumë nën hijen e pemës,
kurse gemat i këndonin nina-nanna.
Fëmija e donte pemën me gjithë zemrën e tij të vogël.
E pema ishte e lumtur.
Por, koha kalonte e fëmija u rrit,
kurse pema shpeshherë mbetej e vetmuar.
Një ditë fëmija erdhi për ta parë pemën e ajo i tha:
“Afrohu, o fëmija im, ngjitu në trungun tim
e bëj shilarës me gjethet e mia,
haji frutat e mi, luaj nën hijen time dhe ji i lumtur”.
“Tashmë jam tepër i madh të ngjitem nëpër trungun tënd e të luaj”,
tha fëmija.
“Unë kam dëshirë të blej gjëra e të argëtohem.
Dua të holla. A mund të më japësh ti të holla?”
“Më vjen keq”,
u përgjigj pema,
“por unë nuk kam të holla.
Kam vetëm gjethe e fruta.
Merri frutat e mi, o fëmija im,
dhe shko e shiti në qytet.
Kështu do të kesh të holla e do të jesh i lumtur.”
Atëherë fëmija u ngjit në pemë,
i mblodhi të gjitha frutat
dhe i çoi në treg të qytetit.
E pema ishte e lumtur.
Fëmija mbeti shumë kohë pa u kthyer...
Pema filloi të mërzitej.
Një ditë fëmija u kthye;
pema u drodh nga gëzimi dhe tha:
“Afrohu, o fëmija im,
ngjitu në trungun tim,
bëj shilarës me gjethet e mia dhe ji i lumtur.”
“Kam shumë punë për të kryer
e nuk kam kohë të ngjitem nëpër pemë”,
u përgjigj fëmija.
“Kam dëshirë të kem një shtëpi që të më strehojë”,
vazhdoi.
“Dëshiroj të kem grua e fëmijë,
e për këtë arsye kam nevojë për një shtëpi.
A mund të më japësh ti një shtëpi?”
“Unë nuk kam shtëpi”,
tha pema.
“Shtëpia ime është pylli,
por ti mund t’i presësh degët e mia
e me to të ndërtosh një shtëpi.
E atëherë do të jesh i lumtur.”
Fëmija i preu të gjitha degët e pemës
dhe i mori me vete që me to të ndërtonte një shtëpi.
E pema ishte e lumtur.
Shumë kohë fëmija nuk u kthye.
Kur u kthye, pema ishte aq e lumtur
saqe mezi arrinte të fliste.
“Afrohu, o fëmija im”, pëshpëriti “eja e luaj.”
“Jam plakur shumë dhe jam shumë i trishtuar
që të mund të luaj”,
tha fëmija.
“Kam dëshirë të kem një lundër
që t’mund të iki larg prej këtu.
A mund të më japësh ti një lundër?”
“Preje trungun tim e me të ndërtoje lundrën”,
tha pema.
“Kështu, me të do t’mund të largohesh e të jesh i lumtur.”
Atëherë, fëmija e preu trungun e pemës
dhe me të e ndërtoi një lundër për të ikur larg.
E pema ishte e lumtur ... por jo edhe aq.
Shumë kohë më vonë, fëmija u kthye prapë.
“Më vjen keq, o fëmija im,”,
tha pema
“por nuk kam më asgjë që t’mund të të dhuroj...
Nuk kam më fruta.”
“Dhëmbët e mi janë dobësuar për së tepërmi
që të mund të ha fruta”
tha fëmija.
“Nuk kam më degë”
vazhdoi pema,
“e nuk mund të kapesh e të lëkundesh në to.”
“Jam tepër i vjetër të lëkundem nëpër degë” tha fëmija.
“Nuk kam më trung, që të mund të ngjitesh në të”, tha pema.
“Jam tepër i lodhur që t’mund të ngjitem në trungje”, tha fëmija.
“Jam shumë e dëshpëruar”,
fshau pema.
“Kisha pasur shumë dëshirë të të dhuroja diçka ...
por nuk kam më asgjë.
Jam vetëm një cung i vjetër. Më vjen shumë keq...”
“Nuk më nevojiten më shumë gjëra”,
tha fëmija.
“Kam nevojë vetëm për një vend të qetë
ku të mund të ulem dhe të pushoj.
E ndjej veten shumë të lodhur”.
“Mirë, pra”,
tha pema
“mirë, pikërisht një cung i vjetër lypset
që të mund të ulesh e të pushosh.
Afrohu, o fëmija im, e ulu. Ulu e pusho”.
Fëmija bëri kështu.
E pema ishte e lumtur.

Shel Silverstein

Torrkerry

[torrkerry]

MË PAK SE HIÇ

“Më thuaj, sa peshon një fjollë bore?” e pyeti një ditë trishtili pëllumbin.
“Më pak se hiç”, iu përgjigj pëllumbí.
Atëherë trishtili filloi t’i tregonte këtë ndodhi:
“Një ditë isha duke pushuar mbi degëzën e një pishe, kur filloi të bjerë borë. Jo një borë me duhi, jo. Por, një nga ato borërat shumë, shumë të lehta, si një ëndërr. Pasi nuk kisha asgjë më të mirë e më të mençur të bëja, fillova t’i numëroj fjollat që binin mbi degëzën time.
Ranë 3.751.952 fjolla.
Por, kur dal-ngadalë e me lehtësi ra mbi degëz e 3.751.953-ta - “më pak se hiç”, sikurse the ti, atëherë degëza e pishës u thye...”
Pasi i tha këto trishtili u ngrit në fluturim dhe iku.

Ndoshta në botë mungon vetëm një person që...
Ndoshta mungon vetëm ti.

[torrkerry]

LUNDRA.

Një mbrëmje, dy turistë
që gjendeshin në një kamp në bregun e një liqeni,
vendosën ta kalonin liqenin me një lundër
që të shkonin e të pinin nga një gotë në restorantin
që gjendej në bregun tjetër të liqenit.
Mbetën deri natën vonë
e pasi zbrazën disa shishe me verë,
dolën nga restoranti.
Kur dolën, valëviteshin pak,
por, megjithatë arritën të zinin vend në lundër,
për t’ia filluar udhës së kthimit.
Filluan të vozitnin shumë fuqishëm.
Të djerësitur e të turfulluar
u munduan me vendosmëri për dy orë të tëra.
Më në fund njëri prej tyre iu drejtua mikut të tij:
“A nuk të duket se ishte dashur
të arrinim në bregun tjetër
që sa kohë më parë?”
“Qartë!”, u përgjigj tjetri.
“Por ndoshta nuk u kemi dhënë lopatave me mjaft energji?”
Atëherë së bashku i dyfishuan përpjekjet
e u dhanë lopatave me shumë vendosmëri
edhe për një orë të tërë.
Por vetëm kur agoi dita,
plot me habi,
zbuluan se gjendeshin ende në të njëjtin vend.
Kishin harruar të zgjidhnin litarin e fortë
i cili e lidhte lundrën e tyre me urën e bregut.

Torrkerry

[torrkerry]

. FESTA NË KËSHTJELLË

Mbarë fshati, që gjendej buzë një kështjelle mbretërore, u zgjua nga zëri i fortë i lajmëtarit të dërguar nga zotëria i kështjellës:
“Zotëria ynë, i mirëdashur, i fton të gjithë nënshtetasit e tij të mirë dhe besnikë, që të marrin pjesë në festën e përgatitur me rastin e ditëlindjes së tij. Për çdonjërin do të ketë një befasí të këndshme. Por, u kërkon të gjithëve një nder të vogël: ai që merr pjesë në festë, le të ketë mirësinë të bartë pak ujë, që kështu të mund të mbushet rezerva e kështjellës e cila pothuajse është zbrazur ...”
Lajmëtari e përsëriti shumë herë shpalljen, pastaj i përcjellur prej rojeve u kthye në kështjellë.
Në fshat filluan komentime të ndryshme.
“Beh! Tirani i zakonshëm! Ka mjaft shërbëtorë, le t’ia mbushin ata stermën me ujë... Unë do t’ia çoj vetëm një gotë me ujë e do të jetë mjaft, biles edhe tepër!”
“Po jo, ore, jo! Ai ka qenë gjithmonë i mirë dhe bujar me ne! Unë për vete do ta çoj një vozë me ujë!”
“Unë do të çoj ... një gishtëzë!”.
“Unë një voçë!”
Në mëngjesin e ditës së festës, prej së largu vërehej një procesion i çuditshëm që ngjitej drejt kështjellës. Disa shtynin me sa forcë që kishin vozët e mëdha ose bartnin kova të mëdha të mbushura plot e përplot me ujë. Të tjerët duke u tallur me ta, bartnin broka të vogla ose një gotëz të vogël të vënë në tabakà.
Procesioni hyri në oborrin e keshtjellës. Çdonjëri e zbrazte enën e vet në vaskën e madhe, e vinte atë në një kënd e pastaj shkonte i lumtur drejt sallës së gostisë.
Mish të pjekur e verë, kërcime e këngë deri rreth orëve të mbrëmjes, kur zotëria i kështjellës u çua, e pasi i falenderoi të gjithë të pranishmit për pjesëmarrjen e tyre në festë, u kthye në banesat e veta.
“E befasia e premtur?” - murmuritnin disa me dëshpërim e mospërfillje.
Të tjerët thonin plot gëzim dhe të kënaqur: “Zotëria ynë na e dhuroi festën më të –òl.8k,um7 gbjmadhërueshme.”
Çdonjëri para se të dilte jashtë kështjellës shkoi për të marrë enën e tij me të cilën e kishte sjellë ujin. Në atë moment shpërthyen klithje të fuqishme. Klithje gëzimi e brohorie, por edhe bërtima hidhërimi.
Enët ishin të mbushura plot e përplot me monedha ari!
“Ah! Po të kisha sjellë më shumë ujë...!

Torrkerry

[torrkerry]

TRI LLULLAT

Një plak i urtë indian,
u jepte këtë këshillë të rinjve të fisit të tij,
që ishin të rrëmbyer e të vrullshëm:
“Kur të jesh me të vërtetë i zemëruar me dikë
që të ka fyer ashpër
dhe vendos të shkosh e ta vrasësh
për ta shlyer turpin,
para se të nisesh,
mbushe mirë me duhan një llullë
dhe thithe deri në fund.
Pasi ta kesh përfunduar “llullën e parë”,
do të vësh re se fundi i fundit
vdekja është dënim tepër i rëndë për fyerjen
që të ka bërë.
Do të të bjerë ndër mend,
atëherë, të shkosh
e ti japësh një të rrahur solemne.
Para se të marrësh në dorë shkopin e madh,
ulu, mbushe me duhan “llulen e dytë”
dhe thithe deri në fund.
Më në fund do të mendosh
se rrahjen e shkopit
mund ta zëvendësojnë shumë mirë
disa fyerje të forta e të ashpra.
Shumë mirë! Para se të shkosh për ta fyer
e turpëruar atë që të ka fyer ty,
ulu, mbushe “llulen e tretë”
e kur ta kesh thithur deri në fund,
do të kesh vetëm një dëshirë:
të shkosh e të pajtohesh me atë njeri”.

Torrkerry