Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

[torrkerry]

MIUSHI DINAKË.

Një miush që ishte duke dalë nga strofulla e vet,
e pa një mace që zinte pritë atje jashtë.
U kthye me vrap në fund të strofull
dhe e ftoi një mik të dalin së bashku te një thes grurë.
“Do të kisha shkuar edhe vetëm” – i tha –
“por nuk mund të mohoj unë një shoqëri aq të dalluar!”.
“Shumë mirë” - i përgjigji miku – “do të vij me ty. Kalo përpara!”.
“Unë?” – i tha miushi – “Absolutisht jo!
Nuk do ta parakaloj një mi të famshëm dhe fisnik si ti!
Unë do të vij pas zotërisë suaj...!”.
I mashtruar nga fjalët e tij plot me shumë respekt,
miku e parakaloi atë,
dhe, duke dalë nga strofulla e vet,
u kap nga macja, që me shumë qejf
u largua me viktimën e vet në dhëmbë.
Tjetri doli pa problemë.


Ka njerëz që të hedhin poshtë mbi kokë
nga kati i pestë një saksi lulesh,
dhe pastaj thonë: “Ja, të japë si dhuratë një saksi trendafillesh”.

Torrkerry

[torrkerry]

AMAUROTO, kryeqyteti i ishullit të Utopisë.

DALLGA E PARË

Tregimtari është Raphael, protagonist i këtij tregimi, i rritur.

TREGIMTARI: Gjithçka filloi në verë në det. Isha 12 vjeç, kujtoj që isha në plazh me nënën time. Ajo lexonte një libër: historinë e ishullit Atlantide, që shekuj më parë u zhduk nga një tërmet nën ujor në mes të Oqeanit Atlantik. Ndërsa, unë kisha marrë me vete një kuti me letër magjike dhe doja të provoja ta zhysja në ujë për të parë se me të vërtetë ndryshonte ngjyrë dhe shfaqeshin sekretet siç thonin në televizor.
Ishte pikërisht që ndërsa po hyja në ujë me letrat e mia kur ndodhi një gjë e jashtëzakonshme: FORCA E UJRAVE më tërhoqi drejt thellësisë, deri në një ishull nën ujor. Unë isha i mrekulluar: arrija të merrja frymë nën ujë dhe shihja përpara meje një ishull që notonte brenda në det!
...Papritmas, ndërsa isha aty pa kuptuar se çfarë po ndodhte, u afrua një njeri me ngjyrë jeshile, pa hundë dhe me flokët e ngritur përpjetë. Me siguri që merrte frymë më flokë, sepse dilnin shumë flluska të vogla!

Quhej Zoti T.M.

ZOTI T.M.: Mirë se erdhe.
RAPHAEL: Po ti kush je?
ZOTI T.M.: Jam Zoti T.M. Jam Lordi Konsull i Utopisë.
RAPHAEL: Çfarë?
ZOTI T.M.: I ishullit ku ti je.
RAPHAEL: Atëherë Atlantide ekziston me të vërtetë.
ZOTI T.M.: Jo, ky është ishulli i Utopisë, që do të thotë “Vend më i Mirë”.
Tani të flasim, Raphael. Unë të njoh dhe të prisja, sepse ti je i Përzgjedhuri.
RAPHAEL: I Përzgjedhuri?
ZOTI T.M.: Do t’i përgjigjem të gjitha pyetjeve tua ndërsa ecim. Shoh që ke sjellë KUTINË E SË VËRTETËS: shumë mirë.
RAPHAEL: (shikon kutinë e drurit dhe qesh). Por kjo është vetëm një lojë!
ZOTI T.M.: Nuk është si mendon. Kjo kuti është vetëm një lojë. Tani për tani e rëndësishme është që ti të mos thuash absolutisht asgjë për përmbajtjen e saj.

TREGIMTARI: Kështu, ecëm drejt një rruge të madhe të quajtur: UJI MBROJTËS që të udhëheq pikërisht drejt kështjellës së quajtur MBROJTJA. Ishte kështjella më e bukur dhe më e madhe e qytetit AMAUROTO, kryeqyteti i ishullit të Utopisë.
Duhej të shkonim për të njohur PRINCIN BRENDON.

ZOTI T.M.: Tani po hyjmë dhe do të shikosh DHOMËN E IDROSVE.
RAPHAEL.: Çfarë është?
ZOTI T.M.: Është vendi nga i cili kontrollohet e gjithë Utopia, por ti nuk duhet të njohësh ekzistencën e kësaj Dhome. Të themi që e kemi dhunuar PROTOKOLLIN. Për këtë duhet të jemi tepër të kujdesshëm. Unë do të të ndihmoj, sepse ti je i Përzgjedhuri.
RAPHAEL: Do të jem i kujdesshëm.
TREGIMTARI: Hymë në një dhomë të madhe, plot me ekrane prej të cilave shihej qyteti i Utopisë. Mbeta me gojë hapur. Dukej si një video lojë.
Mbi ekranin e qytetit Amauroto ishin përfaqësuesit e të gjithë IDROS së qytetit. Idros ishte emri i të gjithë banorëve të ishullit, njerëz me ngjyrë jeshile, pa hundë, që për të marrë frymë përdornin majën e flokëve të tyre.

ZOTI T.M.: Shiko, Raphael. Këto drita tregojnë çdo Idros në vendin e saktë ku ndodhen në këtë moment.
A i sheh të gjitha këto letra të vendosura këtu poshtë nën ekran?
RAPHAEL: Po, janë shumë.
ZOTI T.M.: Ky raft quhet LIFETIME dhe çdo letër është jeta e një Idros. Nëpërmjet këtyre makinerive kontrollohet çdo banor i ishullit dhe mund të vendoset mbi vetë jetën.
Tani të shpejtojmë dhe të dalim prej këtej.

TREGIMTARI: Fsheha Kutinë e së Vërtetës dhe sapo dilja nga dhoma, kur, ndërsa ecja pas Zotit T.M., papritmas nuk arrita më të lëviz, dhe mbeta i bllokuar aty. Ndërsa, Zoti T.M. arriti të largohej. Unë pashë ekranin ku më parë ishin shënuar të gjithë Idros e Amauroto-s dhe pashë një dritë të verdhë që shënonte një furacak: isha sigurisht unë.

Toprrkerry.

[torrkerry]

AMAUROTO, kryeqyteti i ishullit të Utopisë.

DALLGA E DYTË

TREGIMTARI: Pra, sapo kisha arritur në ishullin e Utopisë dhe sapo kisha njohur Zotin T.M., Konsulli, që më kishte pritur si të Përzgjedhurin dhe i kishte shpallur sekretin e kutisë time me letra loje, që në të vërtetë ishte Kutia e së Vërtetës.

Kishim hyrë në Dhomën e Idros, nga mund të kontrollohej jeta e gjithësecilit Idros të Utopisë nëpërmjet ekranit.
Sipas Protokollit, ishte e ndaluar hyrja në atë dhomë:
në fakt unë kisha mbetur i bllokuar pikërisht ndërsa po dilja, sepse isha zbuluar.
Më kishte zbuluar ROJA MBROJTËSE, pra roja e kështjellës.
Quhej BROCK HELL dhe u paraqit si një bashkëpunëtor i besueshëm i Princit,
jo si komandanti i Rojeve.
Kur arriti aty ku unë gjendesha, iu desh të pranonte menjëherë që unë isha i Përzgjedhuri: edhe ai dinte gjithçka për mua dhe që unë kisha Kutinë e së Vërtetës.
Më vonë do të zbuloja se përse nuk më kishte thënë të gjithë të vërtetën për veten e tij,
por më kishte thënë se ishte një njeri të cilit Princi i besonte.
Pastaj Zoti T.M., para se të zhdukej, më kishte thënë se do të shkonim tek Princi Brendon, unë pyeta Brock Hell të më çonin tek ai, tek Princi, meqënëse isha i Përzgjedhuri
që ai ishte duke pritur.

Ndërsa po shkonim tek Princi, Brock Hell më tha:
BROCK HELL: Të lutem, Raphael, ki kujdes në gjithçka që Princi do të thotë. Ai në të vërtetë nuk është shumë i kënaqur për ardhjen tënde.
RAPHAEL: Përse?
BROCK HELL: Këtë do të ta thotë Princi!

(SHËNIM: hynë në skenë edhe Princi edhe Fallon Poleyn)

TREGIMTARI: Hymë dhe Princi më priti së bashku më një të re Idros.
Ma prezantoi si Princeshën e Ardhshme të Utopisë.

FALLON POLEYN: Gëzohem, Raphael.
RAPHAEL: Gëzimi është i gjithi i imi.

TREGIMTARI: Ashtu siç më kishte paralajmëruar Brock Hell, Princi e shfaqi menjëherë pakënaqësinë e tij për mbërritjen time...

PRINCI BRENDON: I dashur Raphael, duhet të të them menjëherë që ardhja jote nuk më ka mbushur me gëzim.
RAPHAEL: Përse?
PRINCI BRENDON: Sepse e dimë nga Protokolli që do të vinte i Përzgjedhuri.
Por nuk dimë përse.
Nuk arrij të kuptoj çfarë mungon në Utopi.
Në këtë ishull, gjithçka shkon për mrekulli.
Të gjithë punojnë gjashtë orë dhe pastaj kanë kohë për t’u argëtuar dhe për të mësuar.
Nuk kemi nevojë për ushtri sepse luftë nuk ka.
Gjithçka është e të gjithëve, kështu që asnjë nuk është më i pasur se tjetri.
Edhe ne Idros ishim njerëz njëherë e një kohë, por kemi vendosur ta lëmë Tokën
se ishte plot me probleme.
Për këtë arsye nuk e kuptoj misionin tënd.
FALLON POLEYN: Përse nuk pyesim Zotin T.M.?

TREGIMTARI: Në këtë pikë, unë pyeta se kush ishte Zoti T.M.,
edhe pse në realitet e dija.
E bëra këtë sepse nuk e dija kujt t’i besoja.
Doja të shihja se çfarë do të ndodhte. Pastaj thashë:

RAPHAEL: Kam këtu me vete Kutinë e së Vërtetës.
PRINCI BRENDON: Shumë mirë. Në qoftë se dëshironi, mund ta ruaj unë në FORTESË.
RAPHAEL: Jo. Për momentin preferoj ta ruaj unë.
PRINCI BRENDON: Shumë mirë.

TREGIMTARI: Në atë moment hyri Zoti T.M., Konsull i Utopisë.
Na prezantuan dhe ne u sollëm në mënyrë të tillë sikur nuk i kishim parë më parë...
Pra, Princi Brendon i kërkoi Zotit T.M. që të më shoqëronte për të njohur ishullin,
përderisa isha i Përzgjedhuri.
Pastaj i kërkoi Brock Hell që të pregatiste një skedë
edhe për mua që ta përfshinte në LIFETIME,
makina që kisha parë në Dhomën e Idrosve
dhe që kontrollon jetën e çdo banori.
Brock Hell më vendosi një simbol në krahun e djathtë
dhe pastaj afroi skedën e simbolit.
U ndje një Bip: regjistrimi kishte ndodhur.

(SHËNIM: gjatë kësaj pjese Tregimtari, personazhet e caktuar mund të bëjnë me mimikë atë që po ndodh: Raphael dhe Zoti T.M. shtrëngojnë duart si për t’u prezantuar; Brock Hell i tregon skedën publikut, pastaj bën një shenjë në krahun e Raphael dhe pastaj i afron skedën duke bërë një tingull Bip)
Në këtë pikë, Zoti T.M. më shoqëroi në dhomën time.
Sapo dolëm, më tha që kisha qenë shumë i mirë dhe shumë guximtar.
Pastaj, më bëri një shenjë tjetër mbi krah.
Këtë shenjë, që duhej ta mbaja gjithmonë të mbuluar me një fasho,
mund ta përdorja për të dalë i fshehur nga Mbrojtësja.
Edhe Zoti T.M. kishte një të ngjashme.

(SHËNIM: si më parë, gjatë tregimit personazhet nëpërmjet mimikës bëjnë veprimet.
E rëndësishme është që dy çiftet, Princi-Fallon Poleyn dhe Zoti T.M. - Raphael,
të jenë të ndarë sikur të gjendeshin në dy ambiente të ndryshme.
Për shembull, mund të qëndrojnë në të dyja anët e tregimtarit).

FALLON POLEYN (ka mbetur në dhomë me Princin, ndërsa Raphael e Zoti T.M. kanë dalë).
Nuk ka bërë asnjë pyetje kur i fola për Lifetime. Si mundi të na njihte?
PRINCI BRENDON: Nuk e di.
FALLON POLEYN: Sipas meje, nuk na e ka thënë gjithë të vërtetën.
PRINCI BRENDON: Ashtu mendoj edhe unë! Po dërgoj Brock Hell të marrë dhe Zotin T.M.
Dua të flas me të.

Torrkerry

[torrkerry]

AMAUROTO, kryeqyteti i ishullit të Utopisë.

DALLGA E TRETË

TREGIMTARI: Sapo arrita në Utopi, u gjenda në një gjendje të vështirë.
Kisha njohur Brock Hell, që më kishte çuar tek Princi Brendon
dhe tek Princesha e ardhshme Fallon Poleyn.
Menjëherë Princi kishte shfaqur dyshime mbi mua.
E dinin që isha i Përzgjedhuri dhe që do të kisha ardhur pikërisht në këtë ditë,
por nuk e dinin arsyen dhe as unë nuk e dija.
Nuk e dinin që unë kisha njohur Zotin T.M.,
por më kishin parë në Dhomën e Idros, ku ishte e ndaluar për mua të hyja.
Unë, instinktivisht, e ndjeja se duhej t’i besoja Zotit T.M.,
prandaj kisha thënë një gënjeshtër për ne të dy
dhe kisha bërë sikur nuk e njihja.
Më kishin regjistruar në Lifetime dhe tani mund të kontrollonin edhe lëvizjet e mia.
Por unë mund të lëvizja në fshehtësi me Zotin Sir T.M.
falë edhe një kodi tjetër që ai kishte vendosur në krahun tim afër simbolit zyrtar.
Në fakt, pas takimit me Princin,
Zoti T.M. më kishte thënë që do të dilnim fshehurazi nga Mbrojtësja
dhe që duhet të kaloja përmes dhomës time
dhe të dilja nga një vrimë nga pas.
Ai do të më arrinte në anën tjetër, por nuk u kthye më,
sepse ndërsa unë prisja atë
ai ishte kapur nga Brock Hell dhe ishte dërguar tek Princi.

RAPHAEL: (hyn në skenë) Po ku është Zoti T.M., përse nuk po vjen? Çfarë të bëj këtu tani?

(SHËNIM: hyn në skenë një personazh i ri)
ARAN BENNETT: Ke nevojë për ndihmë? Ah, po ti nuk je një Idros!
Je .... je... i Përzgjedhuri!
RAPHAEL: E ju kush jeni?
ARAN BENNETT: Jam Zoti Aran Bennett. Në shërbimin tënd, Raphael.

TREGIMTARI: Natyrisht, edhe ai e dinte tashmë emrin tim.
Unë fillova të kuptoj se isha i rëndësishëm, por isha akoma i trembur.
Meqënëse dridhesha i tëri, ndërsa shtrëngoja dorën e Aran Bennett,
më rrëshqiti Kutia e së Vërtetës.
Por unë nuk e kuptova menjëherë.

ARAN BENNET: Tani sapo ke arrritur?
RAPHAEL: Jam këtu prej pak kohësh. Kam njohur Princin dhe nusen e tij të ardhshme.
ARAN BENNETT: Me të vërtetë? Ah, në të vërtetë ajo nuk është shumë simpatike për Idros.
RAPHAEL: Përse?
ARAN BENNETT: Sepse do të zërë vendin e Princeshës së vërtetë.
RAPHAEL: E kush është?
ARAN BENNETT: Nuk mund ta them emrin.
Lifetime kontrollon edhe fjalët tona.
Princesha e vërtetë është zhdukur papritur
dhe është e ndaluar të flasësh me të.
Për këtë arsye Fallon Poleyn nuk është shumë e dashur.
A mund të të ftoj në shtëpinë time?
RAPHAEL: Në të vërtetë po pres një mikun tim. Quhet Zoti T.M.
ARAN BENNETT: Nuk ka problem. Ai është miku im prej shumë kohësh.
Po i dërgoj një mesazh.
E megjithatë, në qoftë se të njeh mund ta dijë menjëherë ku ndodhesh.
Mjafton të shohë P.I.R., një lloj celulari që të mundëson të kontaktosh me miqtë.
(Tregon një celular, një gjë të dukshme ose diçka të ngjashme)

RAPHAEL: Pikërisht të gjithë?
ARAN BENNETT: Jo vetëm ata me të cilët je mik.
Vetëm në Dhomën e Idros mund të shihet lëvizja e çdo Idros.
Por ne nuk mund të hyjmë.

TREGIMTARI: Në atë çast Aran Bennett u afrua pranë krahut tim me P.I.R.
për të shikuar kodin tim.
Unë nuk arrita në kohë për të fshehur simbolin tjetër sekret,
që më kishte vulosur Zoti T.M. dhe ai e pa.
Unë i shpjegova që ma kishte bërë Zoti T.M.
dhe që e dija se ishte e ndaluar nga Protokolli.
Pastaj e pranova ftesën për në shtëpinë e tij.

(SHËNIM: Raphael dhe Aran Bennett dalin së bashku nga skena
dhe hyjnë në skenë Princi dhe Zoti T.M. Jemi në Dhomën e Princit)

PRINCI BRENDON: Ka diçka që nuk shkon me këtë djalë.
ZOTI T.M.: Edhe unë kam dyshim. Në qoftë se dëshiron mund të hetoj...
PRINCI BRENDON: Sipas meje, djali është shumë budalla. Nuk është ai problemi.
Dikush tjetër po na tradhëton.
Është duke tradhëtuar Republikën e Utopisë.
Dëshiroj që ti të zbulosh kush është.

ZOTI T.M.: (i frikësuar) Do ta bëj sigurisht.

TREGIMTARI: Në realitet, Princi kishte dyshime të forta mbi besnikërinë e Zotit T.M.
Për këtë arsye, pasi e përshëndeti,
thirri Brock Hell dhe i dha urdhër për ta kontrolluar.
Për më tepër, unë shkova me Aran Bennett drejt shtëpisë së tij.
Përgjatë rrugës, u kujtova që e kisha humbur Kutinë e së Vërtetës
dhe i kërkova Aran Bennett të më shoqëronte për ta kërkuar.

(SHËNIM: në skenë është akoma Princi Brendon.
Arrin Fallon Poleyn me Kutinë e së Vërtetës)

FALLON POLEYN: Shiko se çfarë më kanë dhënë tani!
PRINCI BRENDON: Por është Kutia e së Vërtetës! Ku e kanë gjetur?
FALLON POLEYN: Jashtë nga Mbrojtësja...
PRINCI BRANDON: Raphael duhet të ndodhet tani në dhomën e vet.
Si ka mundur të dalë?
FALLON POLEYN: Ah. Besoj se ti je në rrezik, Brendon.

(SHËNIM: afrohet dhe e përqafon në shenjë dashamirësie)

PRINCI BRENDON: Përse?
FALLON POLEYN: Sepse ndjej erë tradhëtie...
PRINCI BRENDON: Po kush ta dha çantën?
FALLON POLEYN: Nuk ka rëndësi emri. Më ka porositur që mos ta them.
Por me siguri që ka qenë një Idros besnik ndaj Princit të tij.
Kjo është e rëndësishme.

TREGIMTARI: Gjërat po vështirësoheshin.
Princi dyshonte mbi Zotin T.M. kush kishte të drejtë?
Fatmirësisht, e gjeta Kutinë e së Vërtetës dhe kjo më bëri shumë të lumtur.

(SHËNIM: dalin nga skena Princi dhe Fallon Poleyn.
Rifutet në skenë Raphael me një kuti të njëjtë me Kutinë e së Vërtetës që e kishte humbur)

TREGIMTARI: ... ose së paku besoja se e kisha rigjetur Kutinë e së Vërtetës...

Torrkerry

[mawlo]

Nga t’ia filloj

Një ditë një dijetar tha:
“Do të ndjek një rregull të artë
dhe do t’i kthej të gjithë njerëzit.
Po ... nga t’ia filloj?
Bota është kaq e madhe.
Do të filloj nga Vendi që njoh më mirë,
nga Vendi im.
Por Vendi im është i zbrazët!
Po filloj nga qyteti më i afërt, qyteti im.
Por sa i madh është ky qytet!
Atëherë po filloj nga rrugica ime...
Jo, ndoshta është më mirë të filloj nga familja ime.
Jo, më në fund kuptova
se çfarë do rregulli i artë të bëj:
po filloj nga vetja ime”.

Anonimo


Do të bëhem një oqean

Pyeta një ditë një dijetar:
“Më fol për Lutjen”.
Dijetari m’u përgjigj:
“Doktrina e Lutjes është e ndarë në dhjetë kapituj.
Në qoftë se do të jesh i vëmendshëm,
do të të them diçka:
“të flasësh pak” është argumenti i parë,
“të heshtësh” janë nëntë të tjerat”.
Në qoftë se shpirti yt
do të mësojë të heshtë,
çdo atom do të të flasë.
Ti do të psherëtish me një përrua,
vetëm në qoftë se do ta mësosh oqeanin të heshtë.
Dhe kush në këtë oqean do të mbledhë
perlën që është fjala e Hyjit
duhet të zhytet dhe të mbajë frymën.

Farid ud-din Attar, Le livre des secrets

Mawlo

[diita]

Pershendetje,

Shume interesante, hyra per pak dhe mbeta ketu.

Urime per temen!

[Rroni01]

Komplimente dhe urime te perzemerta.

Vetem perpara.

[torrkerry]

NE JEMI KËTU.

Kjo është historia e një geto që mbaroi së ekzistuari
dhe të një njeriu që shërbente në Sinagogë.
Ky, çdo mengjes, përpara që ta fillonte pastrimin e Sinagogës,
ngjitej në ambon dhe bertiste me krenari:
“Erdha të të lajmëroj, o Hyji i gjithësisë, se ne jemi këtu!”.

Për banorët e getos filloi përndjekja raciste.
Filluan ditë të vështira dhe vrasje.
Megjithatë cdo mwngjes shërëtori ngjitej në ambonin e Sinagogës
dhe bertiste disa herë edhe me inat:
“Erdha të të lajmëroj që ne jemi këtu!”.

U bë masakri i parë dhe pas këtij shumë masakra tjera.
Shërbëtori arriti gjithmonë të mbijetonte
dhe gjithmonë me vrap shkonte në Sinagogë
e duke i rënë ambbonit, bertiste me gjitha forcat e veta:
“Shiko, o Hyji i Gjithësisë, ne jemi gjithmonë këtu!”.

Mbas masakrit të fundit, ai mbeti vetëm në Sinagogën e zbrazët
dhe duke qenë çifuti i fundit gjallë, hipi në ambon për herën e fundit.
E ngriti lart një shikim të pashpresë
dhe pëshperiti me një zë të ëmbël të paimagjinueshëm:
“Më shiko, o Hyji. Unë jam gjithmonë këtu”.
U ndal një çast, dhe shtoi me një zë të ngjirur dhe plot trishtimi: “Po Ti, ku je?”.

Për këtë ne lutemi.
Lutemi çdo ditë për t’i thënë Zotit:
“Le të të bie ndër mend, o Zot, se unë jam këtu!”.

Torrkerry

[torrkerry]

SHIKO SE NGA SHKON.

Shumë kohë më parë, në Japoní,
përdoreshin fenerë letre e bambusi me qirinj brenda.
Një natë, një i verbër ishte në vizitë te një njeri
i cili në dalje i dha një fener që ta çonte me vete në shtëpi.
“Mua nuk më duhet gjë feneri”, tha i verbëri.
“Errësirë apo dritë për mua është njësoj.”
“E di se për ta gjetur rrugën ty nuk të nevojitet feneri”,
iu përgjigj i tjetri, “por nëse nuk e ke fenerin,
ndokush tjetër mund përplaset me ty.
Për ketë arsye të duhet ta marrësh,
që të tjerët të mund të shohin”.
I verbëri e mori fenerin dhe u nis,
por nuk arriti larg kur dikush u përplas ashpër kundër tij.
“Shiko se nga shkon, je i marrë”,
i bërtiti i verbëri personit të panjohur.
“A nuk e sheh fenerin?”
“Feneri yt është i fikur, o vëlla”,
iu përgjigj i panjohuri.


Duhet pasur shumë kujdes
kur marrim prej të tjerëve udhëheqësinë e jetës,
sepse shumë herë mund të marrim edhe fenerin e fikur.

Torrkerry

[torrkerry]

NJË LETËR DASHURIE

Për ditëlindje një princeshë mori prej të fejuarit të saj
një kuti shumë të rënde dhe të një forme të çuditshme.
E padurueshme nga kurreshtja e hapi,
dhe gjeti ... një gjyle topi.
E dëshpruar dhe e tërbuar nga hidhërimi,
e hodhi për tokë gjylen e zezë të bronzit.
Kur ra në tokë mbuloja e jashtme u hap
e prej saj doli një top argjendi më i vogël.
Princesha e kapi menjëherë.
Duke e sjellur nëpër duar e shtypi lehtë mbi sipërfaqe.
Sfera e argjendit u hap dhe prej saj doli një kuti me mbështjellëse të artë.
Kësaj radhe princesha e hapi kutinë me shumë lehtësi.
Brenda, mbi një shtresë të butë kadifeje të zezë,
ndriçonte një unazë e mbushur plot me xhevahirë të shkëlqyeshëm,
të cilët së bashku formonin dy fjalë të thjeshta: TË DUA.

Shumë gjëra, që në shikim të parë na duken të vështira e të pakuptueshme, fshehin në brendësinë e tyre visare shumë të çmueshme.
Kur e marrim Biblë në dorë në fillim na duket si një gjyle topi e madhe dhe e rëndë, e formuar jo prej bronzi por prej letre. Nevojitet që të kërkojmë me kujdes visarin që fsheh brenda. Në fund me siguri do të mbesim të befasur me porosinë e saj: ZOTI TË DON.

Torrkerry