Histori të vogla dhe të bukura për shpirtin

[mawlo]

PËRRALLË NË SHQIP

Na ishte një herë një fshatar i moshuar që punonte tokën me një dashuri dhe angazhim të madh. E donte shumë familjen e tij dhe mbi të gjitha fëmijët, të cilëve iu kishte mësuar vlerat më të rëndësishme dhe më thelbësore të jetës. Megjithatë, ata nuk e ndihmonin dhe gjithë ditën nuk mendonin asgjë tjetër vetëm se si të argëtoheshin. I moshuari punoi për shumë vite me rradhë, derisa një ditë u sëmur rëndë. Nuk mund të jetonte akoma edhe për shumë kohë, mosha dhe sëmundja e kishin dobësuar shumë.
Pak para se të vdiste, i thirri rreth vetes të gjithë fëmijët dhe u tha atyre:
- Fëmijët e mi, në fushë, shumë kohë më parë, kam fshehur një thesar, por tani nuk më kujtohet se ku.
Kjo frazë e fundit i shtyu fëmijët që të gërmonin tokën për orë të tëra, ditë pas dite, javë pas jave po më kot. Thesari nuk po gjendej.
Njëri prej tyre, pas një lodhjeje të gjatë, kuptoi që, pa dashur, kishin punuar tërë tokën dhe iu drejtua vëllezërve të vet duke iu thënë:
- Mos të trishtohemi shumë, shikoni: toka tani është gati për t´u mbjellë, përse mos ta mbjellim?
Dhe kështu bënë.
Kur frutat u poqën i thirri edhe një herë vëllezërit e tij dhe iu drejtua me këto fjalë:
- E kemi punuar tokën dhe e kemi mbjellë. Tani, më thoni, përse të mos i mbledhim këto fruta?!
Dhe kështu, me ndihmën e të gjithëve, i mblodhën të gjitha frutat e tokës.
Vetëm në atë moment brenda zemrës së tyre ndjenë afër babain e tyre dhe e kuptuan që kishin gjetur thesarin për të cilin ai iu kishte thënë: toka!

mawlo

[torrkerry]

GJITHÇKA SHKON MIRË.

Një ditë u shtrua në spital në repartin e terapisë intensive
një i sëmurë me emrin Jak.
Ishte një burrë i lartë dhe i madh
që vuante për një kancer në eshtra.
Edhe pse kishte dhembje të thekëshme,
nuk u ankonte për këtë përpos nga një herë.
Gruaja e tij e ndiqte me shumë dashuri
dhe bënte në mënyrë që ai t’i merrte kurime më të mira.
Pas shumë shtrime në spital për kemioterapi,
ai i humbi energjitë e veta.
Herën e fundit që u shtrua në spital,
vuante aq shumë që nuk ishte e mundshme
të ketë kujdes për të.
Edhe mjekët ishin të vetëdijshëm për këtë
dhe e dinin mirë që nuk kishte asgjë çka ta bëjnë për të.
Ishte tashmë në fazën e fundit
dhe dhembjet e tij ishin aq të mëdha
sa që asnjë ilaç nuk mjaftonte më për ta qetësuar.
Gruaja e tij arrinte me shumë vështirësi
t’i kalonte e vetme me të disa minuta
çdo herë që hynte në dhomën e tij.
Një natë, në fund të turnit të saj,
infermjera e bëri gjiron e fundit në repart
dhe shkoi edhe në dhomën e Jakut.
E hapi ngadalë derën e dhomës
që të mos e zgjojë nga gjumi atë.
Një rreze drite hyri nga koridori
dhe e ndriçoi dhomën si drita e hënës.
Infermjera shikoi në drejtim të krevatit
dhe u habit së tepërmi.
Jaku ishte shtrirë në kurriz,
në pozitën që ishte më e parehatshme
dhe më e dëmbshme për të.
E shtrirë afër tij ishte gruaja e tij
që ia mbështette kokën e saj mbi shpatull,
e strukur në ije të tij si një dre të vogël afër nënës së tij.
Flinte gjumë aq të thellë që dëgjohej frymëmarja e saj
që dilte nga goja me një fërshëllimë të zgjatur.
Infermjera mbeti në këmbë tek dera,
duke e ndierë veten si një të huaj në atë vend.
Kur ajo ishte duke u larguar,
Jaku i hapi sytë dhe buzëqeshi
duke thënë me një zë të ulët,
për të mos zgjuar gruan e vet:
“Gjithçka shkon mirë!”.


Torrkerry

[torrkerry]

“PSE TI JE KËTU!”

Një vajzë u shtrua në një spital
në fill të vdekjes për një sëmundje të rëndë.
E dinte mirë që nuk ekzistonin kurime për të
dhe qe mbarimi ishte afër.
Kërkontë të ketë kurajë,
por gjithnjë i vinte në mendje ajo pyetje:
“Pse pikërisht unë...?”.
Ishte vazhdimisht më e dobtë
dhe e gatshme që t’ia nënshtrojë veten vullnetit të Zotit.
Një ditë e vizitoi një shokë i shkollës.
Ai ndiente veten të parehatshëm,
kur hynte me ngurrim në dhomën e saj,
por, duke e shikuar mirë,
e pa në sytë e saj një dritë që shprehte lumturi.
Duke e njohur situatën e saj shumë e tmerrshme ,
çuni pyeti: “Pse je aq e lumtur?”
“Sepse ti je këtu” - përgjigj vajza.

Torrkerry

[mawlo]

Gjyshi i moshuar

Ishte një herë një gjysh i moshuar që nuk shikonte mirë,
dëgjonte më vështirësi dhe duart i dridheshin.
Ndonjëherë kur hante, supa i binte nga goja mbi mbulesën e tavolinës
dhe për këtë arsye nusja dhe djali me të cilët ai jetonte
nuk dëshironin që ai të hante në një tavolinë me ta.
Kështu që i moshuari u detyrua të hante i vetëm, në një qoshe pranë oxhakut.
Një ditë me duart që i dridheshin më shumë se herët e tjera,
tasi me të cilin po hante i rrëshqiti nga duart dhe iu thye.
Nusja e qortoi rëndë dhe gjyshi i shkretë uli kokën dhe nuk foli asnjë fjalë.
Nusja i dha një tas prej druri duke i thënë:
“Këtë mos e thyej”!.
Pasi mbaroi darka nipi i vogël po mundohet të ngjiste copat e tasit të thyer.
Prindërit e panë dhe e pyetën:
“Çfarë po bën?”. Fëmija iu përgjigj:
“Po mundohem që të ngjis njëra me tjetrën copat e tasit të thyer,
që kur ju të jeni të moshuar të hani me të”.
Prindërit panë njëri tjetrin në sy dhe tepër të mallëngjyer filluan të qajnë.
Që nga ajo ditë e ftuan gjyshin e moshuar të hante me ta
duke e respektuar dhe dashur gjithnjë e më shumë.

Mawlo

[torrkerry]

VETMITARËT.

Shumë vetmitarë jetonin në afërsi të një burimi.
Çdonjëri prej tyre e kishte ndërtuar kasollën e vet
dhe i kalonte ditët,
në një heshtje më të thellë,
duke medituar dhe duke u lutur.
Çdonjëri prej tyre,
i mbyllur në vetveten,
e thërriste Zotin për të jetuar në prezencën e Tij.
Zoti kishte dëshirë të shkonte t’i vizitonte ata,
por nuk arrinte ta gjejë rrugën.
Ajo që ai shihte duke shikuar atje poshtë,
ishin vetëm pika të vogla
larg njëra prej tjetrës
në hapësirën e pakufishme të shkretëtirës.
Por, për një nevojë urgjente, një ditë,
një prej vetmitarëve shkoi te një tjetër.
Në tokë mbeti një gjurmë e vogël.
Të nesërmën vetmitari tjetër i ktheu vizitën mikut
dhe gjurma u bë më e madhe.
Edhe vetmitarët tjerë filluan
të vizitonin më njëri-tjetrin.
Kjo gjë ndodhi gjithmonë e më shpesh.
Një ditë Zoti,
gjithmonë i kërkuar dhe i thirrur në lutje të vetmitarëve,
u shfaq nga lart
dhe i pa shumë rrugica të vogla
që i bashkonin kasollët e vetmitarëve.
Shumë i lumtur, Zoti tha:
“Tani, po! Tani e kam rrugën
që të shkoj t’i vizitoj vetmitarët e mi”.

Torrkerry

[torrkerry]

MAGJISTARI I VOGËL.

Magjistari i vogël kishte qenë gjithnjë i lumtur
dhe me humor të mirë.
Por në këto kohërat e fundit,
filloi të jetë shpesh i trishtuar
dhe kishte shumë mendime shqetësuese.
Mollat janë të pjekura,
dhe unë nuk kam asnjë
që të mund ta ha
një mollë të bukur dhe të kuqe.
Kërpudhat janë rritur në pyll,
por askush nuk vjen me mua
për t’i mbledhë aso
dhe për ta bërë më to një “pizza”.
Dhe digjej duke menduar
si do të ishte një gjë e bukur
që edhe ai ta kishte një mik.
Një ditë kaloi atje një djalë.
Me shpejtësi magjistari i vogël
doli nga kasolla e vet në pyll
dhe i pyeti:
“A do të jesh ti miku im?”.
“Unë tashmë e kam një mik. Ka emrin Marioloni”
– i përgjigj djali duke vazhduar rrugën e vet.
Atëherë, i mbeti i zhgënjyer,
magjistari shkoi ta kërkojë lepurushin,
dhe i pyeti: “A do të jesh miku im?”.
Por lepurushi e tundi kokën vetëm
duke thënë “Jo! Jo”
me një ulje të thellë të veshëve,
e pastaj e ngriti bishtin
dhe iku me shpejtësi.
Kështu u sollën edhe kaproli,
derri i egër dhe roja pyllit.
“Aq më keq për ju!”
– mendoi magjistari i vogël. –
“Unë mund të më bëj për mua
një mik të përsosur
me një goditje të shkopit tim magjik”.
Ngriti në një gurë të madhe,
u mbështjoll me një veshje të bruztë
me shumë pika të ngjashme me yje të arta,
e ngriti shkopin magjik
dhe e tha formulën magjike.
Pastaj i mbylli sytë,
sepse donte t’ia bëjë vetvetës një surprizë,
dhe kur i hapi sytë,
afër tij ishte një hutë i vogël.
“Abrakadabra....!” – tha i habitur magjistari i vogël-
“me të vërtetë do ta kisha pritur një mik më të madh”.
“Një mik nuk mund të bëhet me një goditje të shkopit magjik”
– deklaroi huti, -
duke i hapur dhe i mbyllur përsëri
sytë e saj të mëdhenj dhe rrumbullakë.
“Një mik duhet të meritohet dhe të fitohet;
dhe nuk ka rëndësi nëse është i madh apo i vogël”.
Atëherë magjistari i vogël
kërkoi të fitojë miqësinë e hutit të vogël.
Këndonin së bashku,
luanin së bashku
dhe magjistari i vogël
e shoqëronte në shetitje hutin,
duke e marrë në dorën e vet.
Kështu një ditë kuptuan
që ishin dy miqtë e vërtetë,
dhe kjo ishte një gjë e mrekullueshme.
Por një ditë, duke shetitur nëpër pyll,
arritën në një çeltinë,
e ndriçuar nga rrezet e diellit
dhe e rrethuar nga çdo anë me ahët.
“Shiko” – i tha magjistarit menjëherë huti,
duke ia treguar një gropë në një pemë, -
“Atje unë dua të banoj!”
“Por” – e kundërshtoi magjistari i vogël, -
“Ti nuk mund të më braktisësh.
Ti je mikesha ime”.
“Po” – iu përgjigj hutini
që ishte tashmë në buzët të gropës –
“Por unë jam një hutinë
dhe një hutinë duhet të banojë në një pemë.
Ka qenë gjithmonë kështu!
Të lutem. Ma jep lejen!
Unë do të jem e lumtur.
Dhe ai që e don më të vërtetë një mik,
duhet ta ndihmojë atë
që ai të jetë i lumtur”.
“Ai që e don më të vërtetë një mik,
duhet ta ndihmojë atë,
që ai të jetë i lumtur”
– përsëriti ngadalëngadalë magjistari i vogël.
Dhe kështu mbetën miqtë për gjithmonë.


“Një mik nuk mund të bëhet
me një goditje të shkopit magjik.
Një mik duhet të meritohet dhe të fitohet;
dhe nuk ka rëndësi nëse është i madh apo i vogël”.

Torrkerry

[torrkerry]

PO, TANI MË KE KUPTUAR.


Ia kam pyetur Zotit
që të më çlirojë nga mendjemadhsia ime.
Dhe Zoti më tha: “JO”.
Tha që nuk ishtë një punë për të,
por për mua që të më çlironi nga mendjemadhësia.
Ja kam kërkuar Zotit
që ta shëronte djalin tim të hendikepuar.
Dhe Zoti tha: “JO”.
Tha se trupi është vetëm për një kohë.
Ia kam kërkuar Zotit duresën.
Dhe Zoti tha: “JO”.
Tha se duresa është fryti i vuajtjeve:
nuk jepet, duhet të fitohet.
Ia kam kërkuar Zotit lumturinë.
Dhe Zoti tha: “JO”.
Tha se Ai më jep dhuratat e tij.
Lumturia është një detyrë për mua.
Ia kam kërkuar Zotit
që të më çlirojë nga vuajtjet.
Dhe Ai tha: “JO”.
Tha se vuajtjet na lirojnë nga epshet tokësore
dhe na bashkojnë më shumë me të.
Ia kam pyetur Zotit
që të bëjë të rritet shpirti im.
Dhe Zoti tha: “JO”.
Tha që unë duhet të rri vetëm
dhe që ai do të më kishte krasitur
që t’i japë më shumë fryte.
Ia kam kërkuar Zotit
nëse Ai më donte mua.
Dhe Zoti tha: “PO”.
Ka dhënë Birin e tij të vetëm,
që vdiq për mua
dhe një ditë do të shkoj në qiell,
sepse unë besoj në të.
Ia kam kërkuar Zotit
që të më ndihmojë t’i duam të tjerët
si Ai më don mua.
Dhe Zoti më tha:
“Ah mirë! Tani më ke kuptuar!”.

Torrkerry

[torrkerry]

GJITHÇKA.
Leonardi, një fëmijë i vogël dhe çalaman,
dhe Toma kishin ardhur në shtëpinë për fëmijën pa familje të njëjtin ditë,
vetëm disa muaj pas lindjes së tyre.
Punëtoret e jetimores ishin shumë të sjellshme me ta,
por fëmijët e shkollës që frekuentonin disa herë ishin shumë të këqinj.

Ishin shpesh të pashpirtshëm dhe të egër me Leonardin,
që ishte shumë i druajtur,
por Toma e dinte ta rregullonte mirë çdo gjë,
sepse ishte një fëmijë i fortë dhe i zgjuar:
më i miri në shkollën dhe më i gjallë në fushën sportive.
Toma e ndihmonte Leonardin, e shoqëronte nga afër.
E ngushëllonte dhe ia jepte kurajën atij kur kishte frikë,
e priste gjatë shetitjeve,
luante me të që të mos vuante në trishtim për hendikepin e tij,
bënte që të qeshte duke i treguar histori të bukura dhe komike.
Në jetimore vinin shpeshherë çiftet
që t’i njihinin fëmijët dhe e çonin me vete për drekë apo për darkë,
për ta përgatitur për një adoptim të mundshëm.
Askush nuk kishte interes për Leonardin
e Toma kërkonte gjithmonë justifikime dhe bënte
që t’i kërcente delli që të mos dilte përjashtë më ndonjë çiftë.
E kishte bërë vetëm dy herë me doktor Palin dhe gruan e tij Ana.
Një diele doktor Pali e thirri Tomën
dhe e shikoi në sytë: “Je një djalë shumë i shkathët!
A do të pëlqente të vish të jetosh me ne?
Do të ishe si u dhënë neve për pak kohë,
por pastaj ne duam të të adoptojmë ty.
Si një fëmijë i vërtetë! A je dakord?”.
Toma mbeti pa gojë.
Kishte një babë dhe një nënë, si gjithë të tjerët:
“Oh, oh po, zotëri!” – pëshpërit me zë të ulët..
Por papritmas gëzimi u zhduk nga sytë e tij.
Nëse Toma do të kishte shkuar diku tjetër,
kush do të kishte pasur kujdes për Leonardin,
atë fëmijë të vogël dhe çalaman?
“Unë po ju falënderoj shumë, zotëri”
– tha ai – por nuk mund të vij, zotëri!”,
dhe përpara që doktori të shihte lotët e tij,
u largua më vrap.
Pak pas kësaj, doktori e kërkoi së bashku me një punetore.
Toma ishte duke e ndihmuar Leonardin për të mbathur këpucën speciale.
Doktori ia hodhi një shikim depërtues Tomës:
“Për të nuk ke pranuar që të vish tek ne, o djalë?”.
“Po..me të vërtetë...unë jam gjithçka ai ka”
– u përgjigji djali.

Sigurisht për dike ti je “gjithçka ai ka”.

Torrkerry.

[torrkerry]

DHURATA.

Për një rrugën ecnin së bashku
një nënë dhe fëmija i vet.
Fëmija kishtë në duar një embëlsirë.
Të dy kaluan përpara një gruaje të varfër
që e kërkonte lëmoshën
duke ia shtrirë dorën kalimtarëve.
Afër saj rrinte i ulur një fëmijë i papastër,
me rrobat të ndyta dhe shumë të mëdha për të.
Fëmija, gjithnjë duke ia shtrëngua dorën nënës së vet,
u ndalua dhe e shikoi i hutuar fëmijën tjetër.
Pastaj e shikoi embëlsirën
që e kishte në duar
si edhe nënën e vet,
sikundër për të kërkuar lejen e saj.
Nëna e shprehu pëlqimin e vet
me një lëvizje të thjeshtë të kokës.
Fëmija e shtriu dorën e vogël kah gabeli
dhe ia dha embëlsirën atij.
Pastaj u kthye përsëri me vrap afër nënës së vet.
Një kalimtar, që e kishte parë gjithçka , i tha nënës:
“Tani do t’ia blesh fëmijës një embëlsirë tjetër,
edhe më e madhe!?”.
Nëna i përgjigj thjeshtësisht: “Jo”.
“Jo? E pse?”
“Sepse ai që dhuron një gjw, rri pa atë gjë”.

Torrkerry

[torrkerry]

NJË KOKËRR GRURI.

Një kokërr gruri u fsheh në grunari.
Nuk donte që të mbjellej në fushë.
Nuk donte të vdiste.
Nuk donte të flijohej.
Donte ta shpëtonte vetveten.
Nuk donte të bëhej bukë.
Nuk donte të mbartej në një tryezë.
Nuk donte të bekohej as të ndahej.
Nuk do ta kishte dhënë kurrë jetën e vet.
Nuk do ta kishte dhënë kurr gëzim.
Një ditë erdhi fshatari:
me pluhurin e grunarit ai e hodhi
edhe kokrrën gruri në plehërishte.

Torrkerry