Bota po kthehet drejt Islamit

[titi-a]

BOTA PO KTHEHET DREJTË ISLAMIT



Profeti sal-lallahu alejhi ve sel-lem ka thënë: ''Sdo ketë shtëpi qoftë ajo në shkretëtirë apo në qytet veçse Islami do të hyjë në të…" Kjo është një profetësi që ne e shikojmë se po vërtetohet dhe duket se është kjo koha e duhur për të cilën bëhet fjalë, do të shohim se si vërtet bota po i kthehet Islamit.

Islami, feja që sipas statistikave është feja e cila po përhapet me ritmin më të shpejtë në gjithë botën tregon pa dyshim për vërtetësinë e saj. Është feja e çdo moshe, vendi dhe në përputhje me natyrën njerëzore. Islami është feja që përputhet me të vërtetat e shkencës, kjo është dhe arsyeja përse shumë shkencëtarë janë kthyer në Islam kohët e fundit. Shumë prej fakteve shkencore që kanë qenë zbuluar dhe po zbulohen janë gjetur të përmendura qartë në Kur’anin e Shenjtë dhe në hadithet e Profetit sal-lallahu alejhi ve sel-lem, kjo patjetër që forcon besimin në All-llahun dhe ngrohë zemrat e gjithë besimtarëve. I fton në besim dhe ju tregon si të drejtohen në rrugë të drejtë jobesimtarëve.
Dikush mund të habitet përse skllevërit dhe të varfërit në kohën e Profetit sal-lallahu alejhi ve sel-lem e pranuan Islamin pavarësisht nga turturat dhe presionet e vazhdueshme të zotërinjve të tyre… Çfarë i shtyu ata drejtë Islamit? Si ikën muslimanët e parë nga Meka në Medine duke lënë çdo gjë që posedonin? Po tani çfarë po i shtyn drejtë Islamit jo vetëm të varfërit dhe njerëzit e thjeshtë, por dhe shkencëtarët?
Ja përse ndodh kjo, do tju tregojnë disa prej komenteve të shumta mbi Islamin nga njerëz të njohur të historisë botërore.
Lexoni opinionet e disa prej shkencëtarëve që u habitën nga Kur’ani.
Profesor Keith Moore, një nga shkencëtarët më të suksesshëm dhe me influencë në fushën e anatomisë dhe embriologjisë në Universitetin Toronto të Kanadasë thotë: Ka qenë një kënaqësi e madhe për mua shpjegimi i argumenteve Kur’anore që flasin për krijimin e njeriut. Mua më është bërë e qartë që këto argumente që Profetit Muhamed i kanë ardhur nga Zoti (All-llahu), sepse kjo dituri dhe faktet shkencore nuk janë zbuluar veçse shekuj më vonë. Për mua kjo është provë se Muhamedi ka qenë i dërguar nga All-llahu.
Profesor Palmer, shkencëtar Amerikan."Kemi nevojë ti kthehemi kërkimeve të historisë së Lindjes së Mesme për të marrë vesh se nga i dinë ata gjithë ato fakte historike, të cilat janë të vërteta. Nëse s’ka ndonje burim reference që i ka regjistruar ato, atëherë kjo shton besimin se Zoti ia ka transmetuar këto Muhamedit, transmetime të tilla janë zbuluar prej nesh të jenë të vërteta vetëm në kohët e fundit. Ju ftojmë për një dialog të vazhdueshëm në çështjet që kanë të bëjnë me Gjeologjinë. Shumë faleminderit.''
Profesor Armstrong, shkencëtar në NASA. ''Jam shumë i impresionuar kur shoh se si shkrime kaq të vjetra (ka për qëllim Kur’anin dhe Hadithet) janë në përputhje të plotë me zbulimet e kohëve të fundit në shkencën e Astronomisë. Patjetër që këtu fshihet diçka përtej asaj që ne kuptojmë me eksperiencë njerëzore.''
Profesor William W. Hay, është një ndër shkecëtarët më të njohur të marinës në SHBA në veçanti përsa i përket fotografive me anë të sateliteve etj, Profesor Hay thotë: ''Është shumë interesante që informacionin, të cilin e shoh gjendet në Kur’anin e Shenjtë mendoj se është tepër interesante shpjegimi i disa referencave ende të pa zbuluara nga ne. Mendoj se ekziston Një Qenije e Shenjtë, Zoti.''
Shkrimtari Gorge Bernard Show ka thënë: ''E kam vlerësur me rrespekt të madh fenë e Muhamedit për shkak të vitalitetit të mrekullueshëm që ka ajo. Për mua është e vetmja fe që ka forcën për ta ndihmuar njeriun të përballet me çdo stinë të moshës së tij. E kam studiuar këtë burrë të veçantë dhe për mendimin tim në vend se ta quajnë disa njerëz antikrisht duhet ta quajnë Shpëtimtarin e njerëzimit. Kam besim të plotë se nëse një njeri si ai do të merrej me problemet politike dhe Diktaturat e kohës së sotme do ti kishte zgjidhur ato dhe do të kishte sjellë paqe dhe lumturi në botë. Unë parashikoj se besimi i Muhamedit do të pranohet në Europën e së nesërmes siç po pranohet ne Europën e ditëve të sotme.”
Lamartine, në librin Historia e Turqisë. vol 11 faqe 276-277, shprehet kështu: ''Themeluesi i 20 empireve tokësore dhe një empiri shpirtëror, ky është Muhamedi. Kam vetëm një pyetje, përsa i përket standarteve me të cilat mund të matet madhështia e një burri kush mund të jetë më me famë se ai?''
Profesor Tagata Tagasone, themelues i departamentit të Anatomisë dhe embriologjisë në Universitetin Shiang të Tailandës, aktualisht drejtor i universitetit të mjeksisë. ''Besoj se çdo gjë e sjellë në Kur’an 1400 vjet më parë ështe e vërtetë dhe kjo vërtetohet me argumente nga shkenca. Dihet që Profeti Muhamed nuk dinte të shkruante e të lexonte ai ishte profeti që erdhi me të vërtetën, e cila iu shpall atij nga Ai që është Krijuesi, Zoti i vërtetë. Ky është All-llahu, unë mendoj se është koha për të dëshmuar Laa ilaahe il All-llah. Askush se meriton të adhurohet me të drejtë veç All-llahut, dhe se Muhamedi është i Dërguari i Tij''.
''Kam lexuar për Islamin dhe për librat tjerë fetarë dhe të gjithë librat e shenjtë të feve të mëparshme dhe mendoj se ajo që gjeta ne Kur’an ështe persosshmëria. Kur’ani në krahasim me librat që kam lexuar ështe si Dielli. Jam i bindur se kushdo që e lexon Kur’anin duke synuar gjetjen e të vërtetës në të inshallah do të bëhet musliman''. Saifudin.Dirk Walter Mosing.U.S.A.
"Islami është feja që po rritet me ritmin më të shpejtë në SHBA, një zgjedhje dhe shtyllë stabiliteti kjo për shumë shtetas Amerikan… ''Hillary Rodman Clinton, Losangelos Times, 31maj 1996 faqja 3 e kësaj gazete.
''Sa më tepër që studiojmë për Islamin dhe zhvillimin e kësaj feje, aq më madhështore shfaqet. Të gjitha fetë e mëparëshme e triumfuan me përpjekje të mëdha dhe kur udhëheqësit e tyre pranuan besimin, Islami triumfoi më lehtë dhe me ndihmën e mrekullive që dërgoi All-llahu saqë gjatë dy gjeneratave kaloi nga Pirenej në Himalaja dhe nga shkretëtirat e Afrikës deri tek ato të Azisë. A.M.L.Stoddard. Marrë nga libri: ''Islami, feja e të gjithë profetëve. faqja 56. Autori: Begum Bawai.

Marrë: nga Enciklopedia e Mrekullive të Kur’anit
Përktheu:
Ummu Uvejs
9 gusht 2008

[titi-a]

A mund të komunikoj me Zotin drejtpërdrejt?
Konvertime December 25th, 2007



Nga Hayat Anne Collins Osman
Unë jam rritur në një familje të krishterë. Në atë kohë, amerikanët kanë qenë më praktikues të fesë se sot— shumica e familjeve shkonin në kishë çdo të diel. Edhe prindërit e mi ishin aktivë në kishë. Madje motra ime jepte mësim në shkollën e së dielës dhe ndonjëherë e ndihmoja edhe unë.
Kur isha në shkollë të mesme, ndoqa një program studimi të Biblës për dy vjet. Deri në atë kohë kisha lexuar pjesë të Biblës, por nuk është se i kisha kuptuar edhe aq shumë. Ky kurs duket se do të më jepte mundësinë të mësoja më shumë, por fatkeqësisht aty studiuam shumë pasazhe të Testamentit të Ri e të Vjetër që mua më dukeshin të pashpjegueshme.

Në universitet unë vazhdoja të lutesha. Studentët shpesh diskutonin për fenë dhe unë dëgjoja ide të ndryshme. Ashtu si Jusuf Islami, edhe unë studiova fetë e ashtuquajtura të Lindjes, si Budizmi, Konfuçianizmi dhe Hinduizmi, por nuk më ndihmuan. Në atë kohë takova një musliman nga Libia i cili më foli pak për Islamin dhe Kur’anin. Ai më tha se Islami ishte feja më moderne dhe më e saktë nga fetë e shpallura. Por duke qenë se unë i shihja Afrikën dhe Lindjen e Mesme si vende të prapambetura, nuk e shihja dot Islamin si modern.

Familja ime e ftoi këtë libianin në një ceremoni kishtare. Ceremonia ishte shumë e bukur, por në fund të saj libiani pyeti: “Kush ua ka mësuar këtë ceremoni? Kush ju ka thënë të uleni e të ngriheni kështu? Kush ju ka mësuar të faleni në këtë mënyrë?” Unë i tregova atij historinë e hershme të kishës. Pyetjet e tij në fillim më nervozuan, por më pas më bënë të mendoja.
Njerëzit që kanë përcaktuar mënyrën e ceremonive të adhurimit kishtar a kanë qenë të kualifikuar ta bënin atë? Si e kanë ditur se cilën formë adhurimi të zgjedhin, a kanë pasur udhëzim hyjnor? Unë e dija se nuk besoja në shumë prej mësimeve të kishës, por megjithatë vazhdoja të shkoja në kishë. Kur të tjerët këndonin pjesë që unë i konsideroja blasfemike, unë nuk i këndoja. Tashmë ndihesha si e huaj në kishë.

Përse nevojitej njeriu për t’u lidhur me Zotin? Përse nuk mund të komunikoja me Të drejtpërdrejt?

Pa kaluar shumë kohë, unë gjeta një përkthim të kuptimeve të Kur’anit në një dyqan, e bleva dhe nisa ta lexoja. E lexova dhe e rilexova për tetë vjet me radhë. Gjatë kësaj kohe, vazhdoja të isha e interesuar e të lexoja për fetë e tjera. Shqetësimi im rreth mëkateve të mia gjithnjë shtohej. Si ta dija se Zoti do të më falte?
Unë nuk besoja më në modelin e krishterë, në mënyrën e krishterë për faljen e mëkateve. Mëkatet e mia peshonin shumë mbi shpatullat e mia dhe nuk e dija si të çlirohesha prej tyre. Kërkoja me ngulm faljen e Zotit.
Në Kur’an lexova: “…Ndërsa do të vëresh se më të afërmit si miq për besimtarët janë ata që thanë: “Ne jemi nesara- të krishterë”. Këtë ngase prej tyre (të krishterëve) ka dijetarë (ulema) dhe të devotshëm, dhe se ata nuk janë kryeneçë. Kur e dëgjojnë atë që i është zbritur të dërguarit (Kuranin), prej syve të tyre rrjedhin lot, ngase e kanë kuptuar të vërtetën dhe thonë: “Zoti ynë, ne kemi besuar, pra na regjistro ndër ata që dëshmojnë (ndër umetin e Muhamedit).(Dhe thonë) Përse të mos besojmë Allahun dhe atë të vërtetë që na erdhi, duke qenë se ne shpresojmë që Zoti ynë do të na çojë (në xhenet) së bashku me njerëzit e mirë.” (Maide 5:82-84)
Nisa të shpresoja se Islami e kishte përgjigjen. Por si të sigurohesha?
Në televizor pashë se si faleshin muslimanët. Madje gjeta edhe një libër që tregonte mënyrën e faljes së namazit (i shkruar nga një jomusliman), prandaj nisa ta praktikoja edhe vetë (por pa abdest dhe nuk falesha si duhet). Unë u fala në këtë mënyrë fshehurazi për disa vjet.

Më në fund, gati tetë vjet pasi kisha blerë Kuranin, gjeta këtë ajet në të: “Sot përsosa për ju fenë tuaj, plotësova ndaj jush dhuntinë Time, zgjodha për ju Islamin fe.” (Maide 5:3)
Qava nga gëzimi, pasi e dija se përpara krijimit të qiellit e të tokës, Allahu e kishte shkruar këtë ajet edhe për mua, se Allahu e kishte ditur se Anne Collins, në Cheektowaga, Nju-Jork, SHBA, do ta lexonte këtë ajet në maj të vitit 1986 dhe do të shpëtonte. Tani, e dija se më duhet të mësoja shumë gjëra, si për shembull si të falesha si duhet… etj. Problem tjetër ishte se nuk njihja asnjë muslimane. Muslimanët ishin më të paktë atëherë sesa tani.
Në numëratorin telefonik gjeta numrin e një shoqate islame dhe i telefonova. Por kur një burrë u përgjigj, më zuri frika dhe e mbylla telefonin. Çfarë do të thosha? Si do të më përgjigjej? Për disa muaj unë e telefonova atë xhami disa herë, por prapë nuk pata guximin të flisja.
Më në fund, gjeta një mënyrë tjetër, si një frikacake. U shkrova një letër, ku u kërkoja informacione për Islamin. Një vëlla musliman nisi të më dërgonte libra dhe broshura. Unë i tregova atij, këtë herë me telefon, se dëshiroja të bëhesha muslimane, por ai ma ktheu: “Prit derisa të jesh e sigurtë.” Kjo më mërziti pak, por e dija se ai kishte të drejtë, pasi duhet të isha e sigurtë se çfarë po bëja. E dija se pas pranimit të Islamit, asgjë nuk do të ishte si më parë.
Mendoja për Islamin ditë e natë. Në disa raste madje shkova me makinë deri te xhamia (një shtëpi e konvertuar në xhami) dhe i rashë përqark disa herë, por pa mundur të hyja brenda. Më në fund, një ditë në fillim të nëntorit të vitit 1986, teksa po bëja diçka në kuzhinë, e ndjeva se isha bërë muslimane. Por duke pasur ende frikë, i shkrova sërish xhamisë: “Unë besoj në Allah, të Vetmin Zot, dhe besoj se Muhamedi është i Dërguari. Dëshiroj të më llogarisni në mesin e besimtarëve muslimanë.
”Të nesërmen një vëlla musliman më thirri në telefon dhe unë i thashë shehadetin në telefon. Ai më tha se Allahu m’i ka falur gjynahet e kaluara dhe se unë tani isha e pastër si një fëmijë i porsalindur. Ndjeva se barra e mëkatit po largohej nga shpatullat e mia dhe nisa të qaja nga gëzimi. Fjeta fare pak atë natë, duke qarë dhe duke përmendur Allahun e Lartësuar. Tashmë isha e falur. Falënderimi i takon Allahut!

Përktheu dhe përshtati: Eglantina Muça
Marrë nga www.islamtomorrow.com

[titi-a]

Akifah Baxter, ish-krishtere, SH.B.A.
Konvertime December 25th, 2007



Duke shëtitur nëpër bibliotekë në kërkim të udhëzimit, Akifja gjeti një libër rreth Islamit.
Unë gjithmonë kam qenë e vetëdijshme për ekzistencën e Zotit. Gjithmonë e kam ndier këtë. Nganjëherë kjo ndjenjë ishte e largët dhe shpeshherë e kam injoruar atë. Por kurrë nuk e kam mohuar këtë njohuri. Sepse, gjatë tërë jetës sime unë kam qenë duke e kërkuar të vërtetën. Kam vizituar shumë kisha. Kam dëgjuar, jam lutur, kam biseduar me njerëz të besimeve të ndryshme. Dukej se gjithmonë kishte diçka që nuk ishte e drejtë; ndihej një çrregullim, sikur kishte diçka që mungonte. Kam dëgjuar shumë njerëz duke më thënë në të kaluarën: “Unë besoj në Zot, por nuk i përkas asnjë feje. Të gjithë më dukej se gabonin.” Kjo ishte pikërisht ndjenja ime, sidoqoftë, nuk dëshiroja që vetëm ta lëja apo ta pranoja. E dija se nëse Zoti ekziston atëherë Ai nuk do të na linte ashtu pa orientim ose në një version të shtrembëruar të së vërtetës. Duhej të ishte një plan, një “fe e vërtetë.” Unë vetëm duhej ta gjeja atë.
Kishat e ndryshme të krishtere ishin vendet ku unë e koncentrova kërkimin tim, thjesht sepse kjo ishte ajo në të cilën isha rritur dhe dukej të kishte diçka të vërtetë në disa prej mësimeve të tyre. Sidoqoftë, kishte shumë pikëpamje të ndryshme, shumë mësime kontradiktore në çështjet themelore si p.sh. si të falesh, kush do të shpëtojë dhe kush jo dhe çka duhej të bënte personi për të shpëtuar. Dukej shumë e ndërlikuar. Po ndjeja se isha afër dorëzimit. Sapo isha kthyer nga një kishë tjetër, pikëpamjet e të cilës për Zotin dhe qëllimin e ekzistencës sonë më irrituan plotësisht sepse e dija se ata ishin duke mësuar të pavërtetën.
Një ditë, endesha nëpër librari dhe shkova te sektori fetar. Derisa qëndroja duke vështruar koleksionin e madh të shumicës së librave të krishterë, më ra ndërmend të shoh nëse ata kishin diçka rreth Islamit. Në të vërtetë, unë nuk dija asgjë rreth Islamit dhe kur e mora librin e parë nuk më ngjalli kureshtje. Por unë u emocionova me atë që po lexoja. Njëra prej gjërave të para që më goditi mua ishte fjalia: “Nuk ka zot tjetër përveç Zotit,” Ai nuk ka ortak, dhe të gjitha lutjet dhe adhurimet i janë të drejtuara vetëm Atij. Kjo dukej shumë e thjeshtë, shumë e fuqishme, shumë e drejtpërdrejtë dhe më bëri shumë përshtypje. Kështu prej atëherë fillova të lexoj çdo gjë rreth Islamit.
Çdo gjë që e lexoja bënte përshtypje të madhe në mua. Ishte sikur papritmas të gjitha pjesët e këtij misteri ishin përshtatur në mënyrë të përsosur dhe një ide e pastër po dilte në shesh. Isha shumë e emocionuar, zemra më rrahte me shpejtësi sa herë që lexoja diçka rreth Islamit. Pastaj, kur e lexova Kur’anin, e ndjeva se isha me të vërtetë e bekuar që mund ta lexoja atë. E dija se ai kishte ardhur drejtpërdrejt nga Zoti përmes Pejgamberit të Tij (Allahu e lavdëroftë!), Kjo ishte ajo, e vërteta. Po ndjeja se gjithmonë kisha qenë muslimane por vetëm nuk e kisha ditur deri tani. Tani kur e kam filluar jetën sikur muslimane, kam ndjenjën e paqes dhe sigurisë duke e ditur se ajo çka jam duke e mësuar është e vërtetë e pastër dhe do të më afrojë te Zoti. Zoti më udhëzoftë!
Amin!

[titi-a]

Allahu ‘trokiti’ në zemrën time
Konvertime December 25th, 2007


Gjashtë muaj më parë, Elizabet L, e diplomuar për shkenca politike, me prindër britanikë të cilët ishin njerëz me ndikim, hipi në Malin Sinai gjatë një nate për të parë lindjen e diellit në shkretëtirë nga maja e këtij mali.
“Ai ishte vendi më paqësor që kam parë”, thotë ajo. “I ndieja ndjenjat e mia teksa rilindnin brenda meje dhe në një moment surreal gjithçka u duk se u bashkua në një.” Të premten e kaluar, në orën 4.45 të pasdites, Elizabeta shkoi në xhaminë Regent’s Park në Londrën qendrore dhe u konvertua në Islam.
Nuk ishte e vështirë. Së bashku me dy meshkuj muslimanë dhe nëntë miq të tjerë të saj, ajo shkoi në zyrën e imamit dhe shqiptoi në arabisht fjalët e shehadetit, të cilat i kishte mësuar një ditë më parë nga një kasetë. Këto fjalë ajo do t’i përsërisë tani pesë herë në ditë për pjesën tjetër të jetës së saj: “Nuk ka Zot tjetër përveç Allahut dhe Muhamedi është i Dërguari i Tij.”
Por përse u konvertua ajo? “Ngjan si klishe, por Allahu ‘trokiti’ në zemrën time. Kështu e kam ndier. Është përtej fjalëve, një ndjenjë e pashpjegueshme”, shprehet ajo.
Elizabeta nuk është e vetme, pasi shtimi i konvertimeve në Islam ka qenë i madh vitet e fundit, në Britani, në Evropë dhe në SHBA. Një qendër islame në Holandë pretendon se ka dhjetëfishuar numrin e besimtarëve, ndërkohë që një projekt islam, New Muslims Project, me seli në Leicester dhe që drejtohet nga një ish-murgeshë katolike, raporton një numër të vazhdueshëm të konvertuarish. Disa nga të konvertuarit më befasues në Islam e kanë zgjedhur Islamin shpesh duke ballafaquar paragjykimet e tyre dhe të familjeve të tyre në këtë proces. Ata janë shumë tolerantë dhe shumë të arsimuar. Ata janë Njerëz si Ne, “por jo si ne”. Janë muslimanë. Ata falen pesë herë në ditë, agjërojnë Ramazanin dhe shpresojnë të shkojnë në Mekë për haxh përpara se të vdesin. Kur flasin në telefon, u përgjigjen përshëndetjeve me fjalët “selam alejkum”. Ata janë njerëz si Elizabeta, si Lucy Bushill-Matthews, një 30-vjeçare e diplomuar në Newnham College, Cambridge, e cila e gjeti Islamin “kaq të thjeshtë dhe logjik, saqë nuk mund ta largonte më prej vetes”; si “Jahja”, babai i të cilit është një shtyllë e establishmentit anglez, i cili ndien se Islami i “shkon për shtat traditës britanike”; njerëz si Joe Ahmed-Dobson, djali i ish-ministrit laburist Frank Dobson, i cili beson se Islami e ka transformuar jetën e vet shpirtërore dhe e ndihmoi të shkëlqejë në universitet.
Kemi parë edhe raste të tjera të pranimit të Islamit nga njerëz të shquar britanikë të klasave të larta. T. E. Lawrence u dashurua pas romancës dhe altruizmit të Islamit, saqë i mishëroi ato për brezat e mëvonshëm, por pa e pranuar Islamin. Gai Eaton, një ish-diplomat britanik, tani në vitet 70-të të jetës së tij, u konvertua në Islam. Vepra e tij me ndikim “Islam and the Destiny of Man” është bërë ndër veprat “e detyrueshme” për t’u lexuar nga anglo-saksonë të rinj që pranojnë fenë islame, shpesh si shenjë pakënaqësie ndaj një kulture perëndimore që duket se u ka ofruar atyre gjithçka.
Matthew Wilkinson bëri bujë kur u konvertua në Islam dhe e ndërroi emrin e tij në Tarik në vitin 1993. Ai ishte nxënës në kolegjin Eton. Ai dhe Nicholas Brandt, një tjetër nxënës në këtë kolegj dhe bir i një bankieri, i shkëmbyen fatet e tyre si pasardhës të elitës drejtuese me ambiente më modeste. Djali i Lordit Birt, Jonathan, u konvertua në vitin 1997 dhe nisi një doktoraturë mbi Islamin britanik. Po kështu u konvertua edhe një djalë dhe një vajzë e Lordit Justice Scott, kryetar i hetimit për armët drejtuar Irakut. Po kështu veproi edhe Jemima Khan. “Vendimi im ishte krejtësisht zgjidhje e imja dhe nuk qe i ngutur,” u shpreh vajza 21-vjeçare e miliarderit James Goldsmith pas sugjerimeve se ajo ishte konvertuar për t’u martuar me Imran Khanin, ish-kapitenin e ekipit të Pakistanit në kriket. Ajo gjithashtu deklaroi se motrat e Imranit ishin të gjitha profesioniste të arsimuara. Fjalët e saj janë një përpjekje për të bindur jomuslimanët se konvertimi nuk do të thotë dorëzim i pavarësisë së tyre.
Për Lucy Bushill-Matthews konvertimi kishte një rrjedhë tjetër. “Kur shkova në Cambridge, iu bashkova shoqërive të krishtera dhe islame dhe të tre partive politike sepse desha të eksploroja të gjitha mundësitë dhe t’i hidhja poshtë ato”, tregon ajo. Ajo e mendon veten si një pragmatike dhe jo aq shpirtërore dhe si e tillë për të Islami ishte “i parezistueshëm”. “Islami është i thjeshtë, rruga e thjeshtë për të besuar në Zot.” Bashkëshorti i saj është me origjinë anglo-iraniane, me të cilin ajo u martua pas konvertimit në Islam. Yahja, gjithashtu, e zgjodhi Islamin në mesin e një game të gjerë fetare. Ai u rrit në një familje të klasit të lartë londinez, e cila për shkak të pozitës së babait të tij nuk mund të favorizonte publikisht njërën fe mbi të tjerat. Jahja më vonë përfundoi universitetin në degën e feve krahasimtare dhe Islami fitoi. “Është monoteizëm i kulluar,” thotë ai. “Ka një sistem moral të qartë. Asnjë Shkrim i Shenjtë nuk e shpreh mesazhin e njëshmërisë së Zotit si Kurani. ” Tani ai është 33-vjeçar dhe është në Oxford duke shkruar një doktoraturë për Islamin britanik.
Paqartësi dhe enigma të lidhura me Trinitetin dhe Mëkatin Origjinal e shtynë Batool Al-Toma, ish-katoliken që tani ofron përkrahje për të konvertuarit e rinj në New Muslims Project në Leicester, që të pranonte Islamin.
“Islami nuk është në përgjithësi një fe misionare”, shprehet ajo.
Me mbi një miliard besimtarë e gjithnjë në rritje, historia tregon se Islami nuk ka nevojë të jetë edhe aq misionar.
Përktheu dhe përshtati: Eglantina Muça

[titi-a]

Amber Akosta, ish-krishtere, SH.B.A.
Konvertime December 25th, 2007


Pse u bëra muslimane? Më kujtohet qartë dita kur zyrtarisht pranova Islamin në xhaminë El-Az’har në Kajro. Erdha drejt nga Shtetet e Bashkuara, por ajo që më bën ta kujtoj atë ditë si diçka të rëndësishme ende vazhdon, kërkimi për Zotin.Si fëmijë, gjithmonë isha e sigurt në Zotin dhe fenë, por kurrë në mënyrën që ishte e paraqitur në katolicizëm. Unë kurrë nuk mund ta kuptoja si Zoti mund të jetë tre (Trininë); si mund t’i lutemi shumë njerëzve, si: Jezusit (paqja qoftë mbi të), Marisë dhe të shenjtëve të ndryshëm; konceptin e mëkatit origjinal; si mund t’i falë prifti mëkatet tona ose pse ishin qindra bibla komplet të ndryshme.
Si pasojë, ishin vetëm disa gjëra të cilat ndokush, përfshirë priftërinjtë, mund t’i shpjegonte. Ishte e çuditshme, se unë shkoja në kishë dhe edukohesha fetarisht pa e ditur saktësisht se çfarë duhet të bëja për t’u bërë i krishterë i mirë. Mësova se duhej të isha i mirë, bujar, i kujdesshëm, i mëshirshëm dhe të kisha shumë tipare tjera të mira, por kurrë nuk kishte ndonjë udhëzim praktik për mënyrën se si duhej të veproja për t’i kryer këto.
Pa i ditur këto, unë kërkoja për mënyrën se si të lidhem me të Zotin Një që e njihja dhe i lutesha gjithnjë, ashtu që Zoti do të më mësonte mua saktësisht se si duhet ta jetoj jetën time. Por, jeta kalonte dhe kjo nxitje nga familja dhe kundërshtimi nga unë vazhdonte. Derisa mbarova kolegjin, feja nuk ishte diçka më shumë te unë sesa një shqetësim në mëngjeset e të dieleve. Zoti, mendoja ishte ende i pranishëm.
Ndodhi që unë të shkoja në një kolegj katolik dhe mendova t’i jap katolicizmit një rast të fundit. Shumë i dëshpëruar dëshiroja ta njihja Zotin. U mundova përsëri ta gjeja rrugën përmes kuptimit të vetëm të mundshëm që dija por nuk bëri punë. Më në fund braktisa katolicizmin që nënkuptonte se ishte koha të kërkoja zgjidhje të tjera.
Katolicizmi dhe besimi i krishterë ishin jashtë kërkimeve të mia për shkak të shqetësimeve të mëparshme me to dhe gjithashtu Hebraizmi për shkak të mosbesimit të tij në Jezusin. Megjithëse kisha përfunduar me Krishterimin, isha gjithmonë e sigurt se Jezusi kishte një porosi të shkëlqyeshme për njerëzimin-porosinë e adhurimit të një Zoti të Vetëm. Kurrë nuk mund ta kuptoja se si të krishterët e adhuronin vet Jezusin. Ndihesha e sigurt se ai kurrë nuk do ta kishte dëshiruar atë. Kjo më la mua një zgjidhje më tepër-Islamin.
Ndodhi që të njihem me Islamin përmes udhëtimeve të kaluara në Egjipt, kështu që isha i hapur për mundësinë e këtij besimi. Islami nuk ishte i huaj për mua edhe pse në atë kohë nuk njihja ndonjë musliman tjetër përveç dy shokëve në Egjipt.
Fillova ta lexoj Kur’anin dhe të kërkoj në internet informata për Islamin. Më kujtohet ndjenja e parë për Kur’anin që e dita instiktivisht se ai kurrë s’mund të jetë i shkruar nga dora e njeriut; se ishte thjesht përtej saj. Kjo ishte saktësisht në kontrast me leximet e mia nga Bibla, të cilat dukeshin si një mbledhje e tregimeve të shkruara nga njeriu. Dashuria e fjalëve të Kur’anit dhe fakti se ai ishte dhe është vetëm një, Kur’an i pandryshuar që prej shpalljes së tij Profetit Muhamed, Zoti e mëshiroftë, nuk ishte gjëja e vetme që më impresionoi mua.
Ndihesha mirë për çdo gjë që mësoja rreth Islamit. Kjo ndjenjë nënkuptonte shumë prandaj hulumtoja, mësoja dhe më pëlqente. Më e rëndësishmja, gjeta përgjigje për çështjet kryesore të fesë. Islami është monoteizëm dhe muslimanët i luten vetëm një Zoti pa i shoqëruar ndonjë shok, dhe Kur’ani dhe Suneti japin një mënyrë komplete të jetës për ta ndjekur. Përfundimisht, e dita saktësisht se çfarë duhet të bëja për t’u bërë i krishterë i mirë, duhej të bëhesha musliman!
Gjatë dy viteve të fundit të kolegjit, mbaja besimin islam, pa qenë i sigurt se çka të bëj me të në mjedidin e kolegjit katolik. E dija se me zemër isha musliamn, por nuk dija se si t’i njoftoja familjen dhe shoqërinë me këtë lajm.
Pas kolegjit, m’u ofrua një udhëtim në Egjipt dhe u ktheva e lumtur. Bëra shumë shokë të mirë muslimanë, përfshirë edhe burrin tim të ardhshëm, i cili më ndihmoi të konvertohem zyrtarisht dhe të mësoj shumë gjëra të reja të cilat ishin të rëndësishme në fe. Isha e lumtur.
Nuk ishte e lehtë t’iu tregoja njerëzve se isha muslimane. Megjithëse disa njerëz ishin të kënaqur që e gjeta fenë që e doja, nuk kam marrur gjithnjë urime ose madje reagime njerëzore, por u bëra e fortë për shkak të kësaj. Unë mund ta mbroj besimin tim dhe e falënderoj Zotin çdo ditë që jam muslimane. Më kujtohet kur rritesha e hutuar rreth Zotit dhe fesë. Përfundimisht, ndihem e vetëkënaqur dhe thjesht e lumtur çdo ditë që kalon, sepse tani e kuptoj të vërtetën.
Përktheu: Fexhrie Kaçiu

[titi-a]

Angel, ish krishtere, SHBA
Konvertime December 25th, 2007


E pranoi Islamin për shkak të sjelljeve të mira të muslimanëvePrej familjes dhe shoqërisë së shkatërruar, gruaja gjeti përkrahje prej disa shokëve muslimanë.Çdo musliman ka një histori për udhëtimin e tij në Islam. Secili është i interesuar dhe kurreshtar për mua. Zoti me të vërtetë udhëzon vetëm atë që Ai dëshiron. Unë ndihem shumë e lumtur që jam njëra prej të zgjedhurve. Ja historia ime.
Unë gjithmonë kam besuar në një Zot. Gjithë jetën time gjatë vuajtjeve, e kam lutur Zotin për ndihmë, madje edhe si fëmijë. Më kujtohet kur qaja në kuzhinë e ulur në gjunjë. Religjioni, në anën tjetër, kurrë nuk linte përshtypje. Njerëzit mendonin se ata ishin ndërmjetësues në mes teje dhe Zotit.
Kështu ndihesha edhe për Jezusin, Zoti e mëshiroftë. Si mundet që ky njeri të na ruajë të gjithë neve prej gabimeve tona? E refuzova biblën në të gjitha versionet, duke besuar se përshkrimi dhe përkthimi disa herë i saj nuk mund të jenë fjalët e vërteta të Zotit. Rreth viteve të pesëmbëdhjeta më lindi ideja ta gjeja Zotin.
Familja ime ishte familje mesatare amerikane. Babai ishte punëtor i dhënë pas alkoolit. Me kalimin e kohës kushtet e tij keqësoheshin, dhe ai çoroditej. Abuzimet fizike dhe frika u ngulitën në fëmijërinë time dhe u reflektuan pastaj në jetën time. Ai shkoi kur isha në klasën e gjashtë. Prindërit e mi u ndanë. Isha më e vogla prej tetë fëmijëve. Nëna ime shkonte në punë të na mbajë neve, dhe unë qëndroja vetëm në shtëpi për shumë kohë.
Ja ku isha, njëri prej këtyre fëmijëve të tërhequr të shoqërisë. Fillova të vesh rroba të zeza dhe të vë grim të zi. Dëgjoja muzikë mesjetare dhe fanatazoja rreth vdekjes. Vdekja dukej të ishte frikë më e vogël dhe zgjidhje më e mirë e problemeve të mëdha. Ndihesha e vetmuar gjatë gjithë kohës, madje edhe përreth shokëve. U mundova ta mbushi boshllëkun me cigare, pastaj alkool, drogë dhe pastaj me çdo gjë që mund të më largonte prej mendimeve të mia. Jam munduar ta mbys veten së paku pesëmbëdhjetë herë. Pa marrë parasysh se çka kam provuar dhimbja brenda meje kurrë nuk dukej se po qetësohej.
Isha në kolegj kur mbeta shtatzënë me djalin tim dhe kisha frikë për shëndetin e tij. Nuk mund të paramendoja ta largoja atë. Kam punuar shumë për t’u kujdesur për birin tim. Duke e shtrënguar gjithë dhimbjen dhe zemërimin tim, e ndryshova pak jetën time. Gjatë kësaj kohe nuk i kam besuar askujt. Pas tri vitesh, unë fillova të dal përsëri. U fejova. Vërtet, dëshiroja të kisha diçka më tepër. Me të gjitha përjetimet e kaluara, fjalët e mia ranë. Isha 25 vjeç dhe shtatzënë me vajzën time kur ndërpreva lidhjen me të fejuarin pasi ai vazhdimisht më mashtronte dhe më torturonte psiqikisht.
Gjatë kësaj kohe, isha duke punuar për një djalë nga Pakistani i cili ishte musliman. Unë nuk i përcillja kurrë lajmet e as nuk interesohesha se ç’po ndodhte. Të jesh musliman për mua nuk ishte më ndryshe se sa të kishe religjion tjetër. Me kalimin e kohës unë u shoqërova edhe me disa muslimanë të tjerë. Fillova të vërej ndryshime drastike. Ata kishin moral të padyshimtë. Devotshmëria e tyre ndaj Zotit vërehej në mënyrën që ata i faleshin pesë herë në ditë. Ta lëmë faktin se ata nuk pinin alkool as drogë. Për brezin tim kjo ishte moral i vjetër i shkollës, ndoshta gjyshërit tuaj e kanë përcjellur.
Kur lindi vajza ime, nuk mund ta paramendoni befasinë time kur njëri prej këtyre djemve erdhi dhe më solli dhurata. Isha tepër e befasuar kur ai e mbajti dhe i foli asaj. Kurrë nuk kisha parë burrat të silleshin kështu pas një foshnjeje. Mirësia vetëm sa u shtua brenda katër muajve. Nuk mund ta përshkruaj dashurinë që u tregua ndaj nesh. Dalëngadalë, u rritën interesimet e mia për fenë e tyre. Isha kurreshtare se cila fe mund të rrënjos këto lloje të vlerave brenda njerëzve.
Jetoja në një shtëpi me shtatë njerëz dhe një natë vendosa t’ia huazoj një shoqes së dhomës kompjuterin. Frikësohesha se mos po i ofendoj shokët e mi duke u bërë pyetje, kështu që iu drejtova kompjuterit. Faqja e parë që e hapa ishte http://www.islam-brief-guide.org. Mbeta tërësisht e shtangur. Sikur rrobat e mia të zeza më ishin ngjitur për trupi dhe ju betohem se kurrë nuk jam ndier më afër Zotit. Brenda njëzet e katër orëve, e thashë shehadetin.
Prej asaj dite shumicën e kohës sime e kaloj në studim. Për herë të parë në jetën time diçka e ndali zemërimin dhe dhimbjen time. Unë vërtet e ndjeva dashurinë dhe frikën ndaj Zotit. Zoti e zëvendësoi dhimbjen brenda meje me dritën e tij dhe besimin në Të. Prej pranimit të Islamit, Zoti vërtet më ka bekuar mua. Zoti më dha fuqi ta ndaloj tërësisht duhanin, pirjen e alkoolit dhe drogës qe gati dy vite. Jam martuar me një musliman të mrekullueshëm. Ai i ka marrë fëmijët e mi dhe i kemi bërë tanët. Tani kam diçka që gjithmonë e kam dëshiruar – familjen.
Gjithë falënderimi i takon Zotit.

[titi-a]

Anne Frances Beaumont: Pioniere e arsimit islam në Australi
Konvertime August 21st, 2008


Silma Ihram (e lindur Anne Frances Beaumont në vitin 1954) është një australiane që ka pranuar Islamin rreth 30 vjet më parë. Ajo ka themeluar dhe drejtuar më parë shkollën ‘Noor Al Houda Islamic College’ në Sidnei.
Ajo mbaroi fakultetin në degën e Biologjisë Marine në Universitetin James Cook.Kur u rrit ajo u bë baptiste e më pas e krishterë e rilindur (born-agian christian) në vitin 1968 dhe mori pjesë aktive në detyra misionare në fund të viteve 60-të dhe në fillim të viteve 70-të.
Në vitin 1976, gjatë një udhëtimi në Indonezi, ajo pati një frymëzim personal që i thoshte të bëhej muslimane dhe kështu ajo u konvertua në Islam. Më pas ajo ndërroi emrin në Silma Ihram. Edhe bashkëshorti i saj irlandez, edhe ai katolik, pranoi Islamin. Më pas ajo u regjistrua në universitet sërish dhe mbaroi studimet në drejtimin gjuhë indoneziane dhe histori. Në vitin 1979 ajo themeloi një qendër që u quajt Dyqani dhe Qendra e Grave Muslimane dhe themeloi shkollën «Noor Al Houda Islamic College», të cilën e drejtoi gjithashtu për një periudhë kohore. Ajo ka titullin Master për Administrim Arsimi dhe është Sekretare e Përgjithshme e Këshillit Australian për Arsimin Islam.
Ajo është autore e dy librave, Bridges of Light dhe Islamic Parenting, dhe producente e një videoje edukative në arabisht me titullin Vitet e tyre të para.
Ajo është Zëvendëspresidente e Rrjetit Kombëtar Australian të Grave Muslimane si dhe Këshilltare e Arsimit për Akademinë Australiane Ndërkombëtare. Silha Ihram, nënë e gjashtë fëmijëve, ka marrë në vitin 2002 Medaljen e Shekullit, kurse në vitin 2005 u zgjodh Gruaja Muslimane e Vitit.

[titi-a]

BISEDE E MUSLIMANIT ME TE KRISHTERIN

Bised e vertet mes nje muslimani dhe i krishteri...



Biseda e Ebu Jezidit me një kishtar

Ndodhia në qytetin e Basres në Irak.

Ndodhia e një te dashuri prej te dashureve të All-llahut.

Ai është Ebu Jezid el-Bestanij, All-llahu e mëshiroftë atë!

Ebu Jezid el-Bestani duke fjetur një natë, dëgjoi në gjumë një thirrje pas namazit të sabahut që po e thërret atë, dhe po i thotë: O Eba Jezid: Kjo natë është festë e krishterëve, merr abdes dhe shko te ata në manastirin e tyre, përcille porosinë e të dërguarit të All-llahut, Muhamedit a.s. dhe do të gjeshë prej urtësisë së All-llahut çudi dhe befasi."

U ngrit Ebu Jezidi nga gjumi që te zbatoje këtë urdhër, mori abdes dhe hyri në manastirin e krishterëve në qytetin e Basres.

U ulë në manastirin e tyre duke menduar se ata nuk do ta njohin.

Pasi u ngrit prifti {Papa} me u mbajt fjalim atyre tha: Unë nuk mundem të flas sepse në mesin tonë është një njeri Muhamedan i cili ka hyrë në manastirin tonë.

I thanë të pranishmit: O Prifti{papa} ynë e si po e dinë se ai është Muhamedan?

Iu përgjigj papa atyre: Vërtetë shokët e Muhamedit kanë shenja në fytyrat e tyre prej gjurmeve të sexhdes!

Pastaj bëri me shenjë nga Ebu Jezidi dhe i tha: Dil nga këtu!

Iu përgjigj Ebu Jezidi duke i thënë: Për Zotin nuk dal nga këtu deri sa të gjykoje All-llahu ndërmjet meje dhe juve se Ai është gjykuesi më i mirë.

I tha Prifti do ti drejtojmë disa pyetje, në qoftë se na përgjigjesh neve do të besojmë se All-llahu është një dhe Muhamedi është i dërguar i Tij, e në qoftë se nuk përgjigjesh vetëm në një pyetje nuk ke me dalë ndryshe përpos se i vdekur nga duart tona.

I tha Ebu Jezidi: Pyet çka të duash se All-llahu thotë: Frikësojuni All-llahut se All-llahu ju mëson juve, All-llahu është i njohur për çdo send!

U ngrit prifti për ta pyetur, kurse Ebu Jezidi e dëgjon.

Tha prifti:

Cili është një që se ka të dytin?

Cilat janë dy gjëra që se kanë të tretin?

Çka janë tre që se kanë të katërtin?

Çka janë katër që se kanë të pestin?

Çka janë pesë që nuk e kanë të gjashtin?

Çka janë gjashtë që se kanë të shtatin?

Çka janë shtatë që se kanë të tetin?

Çka janë tetë që se kanë të nëntin?

Cilat janë nëntë mrekullitë?

Çka është e dhjeta që pranohet shumëfishimi i saj?

Kush janë 11 vëllezërit?

Cila është mrekullia e përbërë prej 12 gjërave {sendeve}?

Kush janë trembëdhjetët?

Cilat janë 14 sendet që i kanë folur All-llahut?

Çka është një send që është fryer në të e nuk ka shpirt?

Cili është varri që ka ecur me pronarin e tij?

Cila është një gjë që e ka krijuar All-llahu dhe i ka dhene ndikim te njerezit(e ka nderuar)?

Cila është një gjë që e ka krijuar All-llahu dhe e ka urrejtur?

Kush janë ata që kanë thënë të verteten dhe kanë hyrë në zjarr?

Kush janë ata që kanë gënjyer dhe kanë hyrë në xhenet?

Cilat janë ato gjëra të cilët i krijuar All-llahu pa babë e pa nanë?

Çka është Dharijati dherva?

Çka është Hamilati vikra?

Çka është Xharijati jusra?

Çka është Mukassimati emra?

Cila është një pemë që është e përbërë prej 12 degëve, në çdo degë ka 30 fletë, në çdo fletë ka 5 frute, tri prej të cilëve janë në errësirë e 2 janë ne diell?

Përgjigju o Eba Jezid!

U ndal Ebu Jezidi duke kërkuar ndihmë nga Ai që i ka ngritur qiejtë pa shtylla pasi që All-llahu e kishte qetësuar zemren e tij, dhe tha:

Sa i perket të pares se çka është Një që se ka të dytin? Ai është All-llahu.

Thuaj: Ai, All-llahu është Një {Kur'an}!

Ndërsa dy gjëra që se kanë të treten, ato janë nata dhe dita!

I kemi bërë natën dhe ditën dy argumente {Kur'an} .

Ndërsa sa i përket atyre treve që se kanë të katërtin ato janë: Vërejtjet e Musait ndaj Hidrit. Kur kanë hipur në anije deshi ti fundos duke e hequr një dërrasë të anijes, kur e takoj fëmijen e mbyti, kur iu afruan fshatit e ndreqi murin dhe në fund tha: Ky është dallimi ndërmjet meje dhe teje!

Katër të cilët nuk e kanë të pestin janë: Tevrati, Zeburi, Inxhili dhe Kur'ani!

Pesë të cilat nuk e kanë të gjashtin janë: Pesë namazet që na ka obliguar All-llahu xh.sh. diten dhe naten.

Gjashtë të cilët nuk e kanë të shtatin janë : Ditët që i ka krijuar All-llahu qiejtë dhe token.

Ne krijuam qiejt e tokën dhe gjithë çka ka ndërmjet tyre brenda gjashtë ditesh{Kur'an} .

Iu drejtua prifti duke i thënë e pse All-llahu në fund të këtij vërseti ka thënë: dhe Ne nuk ndiem lodhje {Kur'an}?

Tha Ebu Jezidi: Sepse jehuditë kanë thënë se All-llahu i ka krijuar token dhe qiejtë për gjashtë ditë dhe e ka kapluar lodhja dhe në ditën e shtune ka pushuar, e për këtë ka thënë All-llahu se : Ne nuk ndiem lodhje! Dmth. Nuk kemi ndi lodhje që me pushuar.

Ndërsa e shtata që nuk e ka të teten është: Krijimi i shtatë qiejve.

Ai është që krijoi shtatë qiej palë mbi pale {Kur'an}.

Tetë të cilët nuk e kanë të nënten janë: {Engjëjt} Mbajtësit e arshit {fronit} të All-llahut në ditën e Kijametit.

E atë ditë, tetë (engjëj) e bartin mbi vete Arshin e Zotit tend {Kur'an}.

Ndërsa nëntë mrekullitë janë: Mrekullitë e Musait a.s., atëherë i tha prifti Ebu Jezidit: Përmendi ato mrekulli?

U përgjigj Jezidi:

1. Dora {dora e tij ka bërë dritë sikurse një pjesë e hënes}

2. Shkopi {kur e ka hedhur shkopin në tokë është shëndërruar në gjarpër}

3. Mrekullia e detit {është ndarë deti derisa ka kaluar Musai dhe shokët e tij, ndërsa kur është hyrë Faraoni me ushtrinë e tij, është bashkuar deti dhe është përmbysur Faraoni me ushtrinë e tij}

4. Skamja dhe pakësimi i frutave ndaj popullit të Faraonit.

{ All-llahu e ndihmoi Musain me këtë mrekulli dhe e sprovoi Faraonin dhe popullin e tij, saqë palma e hurmes nuk ka bë më tepër se një hurmë në tërë vitin}

5. Vërshimi i ujit {i cili ka vazhduar derisa kanë thënë populli i Faraonit: O Musa lute Zotin që të na hjek këtë vërshim, ndërsa ne do të besojmë}

6. Karcellat {All-llahu ua dërgoi karcellat të cilët ngrënen të gjitha bimët, fletët, derisa ngrënen edhe drunjët e shtëpijave ku banonin}

7. Insektet {All-llahu ua dërgoi një lloj insekti që u mbushën shtëpitë e tyre, derisa edhe ushqimin nuk mund ta hanin,e as të flenin prej këtij insekti}

8. Karkalecat {u mbushen shtëpitë, ushqimet dhe rrobat e tyre me karkaleca, saqë cdonjëri që merrte ushqim apo rroba gjente në to karkaleca}

9. Gjaku {u shëndërrua uji i popullit të Faraonit në gjak, saqë në cdo pus apo bunar që e merrnin ujin për ta pirë u shëndërrojke në gjak}

Këto ishin 9 mrekullitë e Musait që ia kishte dhënë All-llahu xh.sh.

Ndërsa sa i përket atyre të dhjetëve që u pranohet shumëfishimi janë:

Kush më vjen me një të mirë, atij ia shumëfishojmë me dhjetë te mira, All-llahu ua shumëfishon të mirat kujt të do Ai!

Kush janë 11 vëllezërit?

Ata janë vëllezërit e Jusufit a.s.

Tha Jusufi: Unë pashë në ëndërr 11 yje {Kur'an} .

Ndërsa sa i përket mrekullisë se përbërë prej 12 gjërave {sendeve} është?

Dymbëdhjetë krojet e Musait!

Dhe (përkujtoni) kur Musai kërkoi ujë për popullin e tij, e Ne i thamë: “Bjeri gurit me shkopin tënd”, atëherë nga ai gufuan dymbëdhjetë kroje {Kur'an}.

Kush janë të trembëdhjetët?

Janë 11 vëllezërit e Jusufit së bashku me babain dhe nënen e tij!

Unë i pashë 11 yje, diellin dhe hënen duke më bërë sexhde {Kur'an}.

11 vëllezërit e tij diellin dhe hënen apo babain dhe nënen, këta janë trembëdhjetët.

Cilat janë 14 sende që i kanë folur All-llahut?

I tha atij: 7 qiejt, 7 tokat, I ka krijuar 7 qiejt mbrenda 2 ditëve pastaj 7 tokat dhe i ka thënë All-llahu atyre: A po më nënshtrohuni me dhunë apo me dëshirë? Thanë të kemi ardhë të bindur {Kur’an}!

Çka është një send që është fryer në të e nuk ka shpirt?

Është: Agimi {mëngjesi} kur ia shkrep {Kur'an}.

Cili është varri që ka ecur me pronarin e tij?

Është varri i Junusit a.s.

Dhe atë e kafshoi (e gëlltiti) peshku, zatën ai ishte që e meritoi qortimin {Kur'an}.

Cila është një gjë që e ka krijuar All-llahu dhe i ka dhene ndikim te njerezit (e ka nderuar)?

Dredhia e grave!

{Ine kejdekune adhim} vërtet dredhia juaj është e madhe!{Kur'an}.

Cila është një gjë që e ka krijuar All-llahu dhe e ka urrejtur?

Zëri i gomarit!

Zëri më i egër është zëri i gomarit {Kur'an}!

Cilat janë ato gjëra të cilat i krijuar All-llahu e që nuk kanë as babë e as nanë?

Ademi a.s., Melaiket e ndershme, dashi i Ismailit dhe deveja e Salihut.

Kush janë ata të cilët kanë gënjyer dhe kanë hyrë në Xhenet?

Ata janë vëllezërit e Jusufit a.s.

E në mbrëmje erdhën duke qarë te babai i tyre.

Thanë: “O baba ynë, ne shkuam të bëjmë gara, e Jusufin e lamë te teshat tona edhe atë e kishte ngrënë ujku.

Megjithëkëtë Jakubi a.s iu tha: All-llahu ua falë juve, Ai është mëshiruesi më i madhë.

Cilët janë ata që kanë dhënë sadakë dhe kanë hyrë ne zjarr?

Iu përgjigj Jezidi: Lexo fjalën e All-llahut: Jehuditë thanë se të krishterët nuk janë të mbështetur në asgjë (nuk kanë fé të vërtetë). Edhe të krishterët thanë se jehuditë nuk janë të mbështetur në asgjë.

Dmth. janë Jehuditë dhe krishterët.

E kush kërkon fe tjetër përpos Islamit, atij kurrsesi nuk i pranohet dhe në boten tjetër është prej të humburve!

Cila është një pemë që është e përbërë prej 12 degëve, në çdo degë ka 30 fletë, në çdo fletë ka 5 frute, tri prej të cilëve janë në errësirë e 2 janë ne diell?

E para se t'i përgjigjet kësaj pyetje i tha do të përgjigjem për Dharijati dherva e që janë erërat që ngrehin dheun dhe e shpërndajnë

E Hamilati vikra janë: retë që e bartin shiun e rëndë

Xharijati jusra janë: anijet që lundrojnë lehtë në shtresa të tokes

Mukassimati emra janë : engjëjt që i ka urdhëruar All-llahu me ndarjen e shpirtrave, të punëve të mira, të këqija dhe shkrimin e tyre.

Ndërsa sa i përket pemës që më pyete ajo është viti, në të janë 12 degë, dmth 12 muaj, viti i ka 12 muaj, në çdo degë ka 30 fletë, dmth 30 ditë,në cdo muaj janë 30 dite, në çdo fletë ka 5 frute, dmth 5 namazet,në çdo ditë janë 5 namaze, tri prej të cilave janë në errësirë, dmth: Akshami, Jacia dhe Sabahu, e 2 janë në diell, dmth Dreka dhe Ikindia.

Pastaj i tha Ebu Jezidi Papes {priftit}: Unë po të pyes ty vetëm një pyetje, përgjigju asaj pyetje!

Tha prifti {papa}: Pyet o Ebu Jezid!

Tha Ebu Jezidi: Cili është çelësi i Xhenetit?

U ndal prifti {papa} duke heshtur dhe duke mos folur asgjë, ndërsa ata që ishin prezent thanë: I parashtrove gjithë këto pyetje dhe tu përgjigj, e të pyet ai vetëm për një pyetje e nuk mund t'i përgjigjesh.

Tha prifti {papa}: Pasha Zotin une e di përgjigjen e kësaj pyetjeje por kam frikë prej juve.

Thanë ata: Thuaje e mos u frikëso se ne jemi pas teje.

U ndal prifti {papa} e ngriti zërin dhe tha: Çelësi i Xhenetit është: La ilahe il-lall-llah Muhammedun resulullah.

Dmth të dëshmosh se nuk ka Zot tjetër përpos All-llahut xh.sh, dhe Muhammedi është i dërguar i All-llahut.

Atëherë u ngriten të gjithë dhe thanë: La ilahe il-lall-llah Muhammedun resulullah.
Dëshmojmë se nuk ka Zot tjetër, përpos All-llahut xh.sh. dhe Muhammedi është i dërguari i All-llahut. Pastaj këtë manastir e shndërruan në xhami që të adhurohet vetëm një Zot.

[titi-a]

Çka me solli tek Islami: Tri pikat


E pyeta veten,"Ti e konsideron veten te edukuar, pra në qoftë se Muhamedi e ka shkruar Kuranin, dhe se Kurani është një libër i mrekullueshëm, andaj pse unë mos ta pasoj ketë mendimtar të mrekullueshëm?"
E shtunë, 06 Shtator 2008 12:06
Raft pas rafti librat me përcjellnin mua dhe nuk me ofronin asnjë ndihme; ndihma ishte krejt ajo çka me duhej. Shikova një shënim ne dorën time qe e kisha shkruar si ne shpejtësi dhe disi nga paniku, "Aristoteli, falsifikim, Islam" këto ishin tri pikat e vetme te mijat.
U ktheva ne një kënd aty dhe rastësisht gjeta atë çka po kërkoja, një gjysmë rafti me libra në lidhje me filozofinë Islame. Kur arrita në shtëpi, për befasi, gati çdo libër ishte shkruar për të njëjtin person, Ibn filani, e filani. Më duhej ta bëja një prezantim javor të filozofisë Islame dhe as që nuk dija se Ibn do të thotë "djali i", kur përkthehet në Anglisht.

Udhëtimi im në Islam filloi në librarinë e filozofisë në Universitetin e Kalifornisë Veriore. Hyrja në Islam nuk ishte çka unë kisha në mendjen time. Isha e kënaqur si katolike, derisa fillova të lexoj librat e priftit të Kishës tonë në gjuhën latine. Kur lexoja për Trinitetin dhe Këshillin e Niceas, ndjehesha disi e mashtruar nga familja dhe Kisha e cila tërë kohën thoshte se Triniteti ishte shpallje hyjnore, por qe unë tani i kisha dokumentet në dorë. I thosha vetvetes,"Ti nuk do ta pranoje një falsifikim të veprave të Shekspirit, e si po e pranon falsifikimin e librit të Zotit." Nuk mund të isha katolike më e edhe më hiq muslimane.
Fillova të studioj Islamin për klasën time. E lexova "Historinë e Zotit" nga Karen Armstrong. Autorja e cila nuk është muslimane, thellësisht vërtetonte jetën e Muhamedit dhe Kuranin gjithashtu. Kjo ishte diçka e madhe, një fe historikisht e saktë. Ende nuk doja të hyja në Islam, por tani isha e interesuar. E pyeta veten,"Ti e konsideron veten te edukuar, pra në qoftë se Muhamedi e ka shkruar Kuranin, dhe se Kurani është një libër i mrekullueshëm, andaj pse unë mos ta pasoj ketë mendimtar të mrekullueshëm?"
Derisa nuk e lexova përkthimin e Kuranit nga Jusuf Ali unë nuk kisha kuptuar se njeriu nuk kishte kontroll në krijimin e tij. Isha aq e prekur aq shumë nga teksti sa që e gjeta nevojën për të hyrë në Islam. E dija që kjo ishte një marrëveshje e mire dhe se në qoftë se do ta leja të kalonte afër meje, unë do të isha për të. Unë hyra në Islam ditën e nesërme dhe tani kanë kaluar 8 vite nga ajo kohë.
Quhem Anisa Abeytia dhe jetoj në një fshat të Kalifornisë Veriore me burrin dhe 4 fëmijët dhe jam anëtare e Aleancës se Shkrimtareve Muslimane.

www.infocusnews.net

[titi-a]

Dashuri maksimale


Kam kaluar nëpër duar me dhjetëra histori personash nga Perëndimi, të cilët kanë pranuar Islamin. I konsideroj ato si një nga mënyrat më efikase për t’ua treguar të vërtetën të painformuarve. Kujt mund t’i besohet më shumë sesa bashkëqytetarëve dhe përvojave të tyre personale? Megjithatë, unë personalisht kam hezituar gjatë që ta ndaj me të tjerët historinë time.
Kjo për arsye se mendoja që historia ime nuk do të sillte asgjë të re, se nuk do të kishte ndikim apo t’i linte mbresë askujt, se nuk do t`i korrigjonte pasaktësitë e përhapura. Por, ja që u gjet edhe arsyeja për ta bërë të kundërtën!
Arsyeja ka të bëjë me mitin mjaft të përhapur, se shumicën e besimtarëve të rinj myslimanë e përbëjnë vajza dhe gra të dashuruara pas syve te shkruar të disa arabëve, të cilave nuk u mbetet asgjë tjetër veçse ta ndërrojnë fenë, në mënyrë që të martohen me ta. Kjo në fakt ka të bëjë edhe me rastin tim, pasi jam martuar me një mysliman dhe më duhej të konvertohem, ndonëse myslimani ka të drejtë të martohet me një të krishterë apo hebreje, unë nuk futesha te asnjëri prej këtyre rasteve dhe 99 për qind e njerëzve që e dinë këtë bien pre e paragjykimeve të tilla. Në fakt gjithçka ndodhi pak më ndryshe.
Fëmijëria – jeta e brendshme
Kam lindur në një familje ateiste. Shkonim në kishë vetëm për dasma e varrime. Për fenë flitej shumë rrallë – edhe atëherë kur flitej, kjo bëhej nga këndvështrimi negativ. Por, në fëmijëri janë të rëndësishme tri “fije” të cilat dallohen nga të tjerat, e të cilat u thurën më vonë në një litar të fuqishëm – në besimin tim në Islam.
Fija e parë, ishte pasioni im ndaj kulturës arabe. Në fëmijëri u dashurova në përrallat arabe, i ‘përpija’ librat si “Lulja magjike e shkretëtirës”, “Detari Sinbad” e deri te “Përrallat e një mijë e një netëve”. Përrallat televizive dhe filmike edhe më tepër më ngjallën interesimin për muzikën arabe. Në fakt, nuk bëhej fjalë vetvetiu për pasion ndaj historive, (në fakt pëlqeja edhe përrallat kombëtare, ato ruse apo të H. K. Andersenit), mua më bëri për vete romantizmi dhe atraktiviteti i pashoq i kësaj kulture të largët dhe të ndryshme.
Fija e dytë lidhej me besimin te Zoti përkundër edukimit tim ateist. Askush nuk më ka thënë se: "Zoti ekziston" apo "duhet t’i lutesh Atij kështu e ashtu". Pavarësisht nga kjo, e dija dhe e bëja këtë. Sa herë që kisha frikë, probleme, apo ndihesha e vetmuar, Ai ndodhej aty për mua dhe nuk kërkonte asgjë në shkëmbim. Lutja ndaj Tij, për mua, ishte po aq e natyrshme sa edhe frymëmarrja.
Fija e tretë, kishte të bënte me interesimin tim për fenë në përgjithësi. Isha shumë e pasionuar pas historisë dhe feve, përrallave mbi Kinën e vjetër dhe vendet tjera të lashta, njihja të gjitha perënditë e Egjiptit të lashtë, si dhe të vendeve tjera të lashta, njihja mitet dhe atributet e tyre. Që në moshë të hershme posedoja aftësi për të parë se feja është element kyç i kulturave dhe element lëvizës për njerëzimin, dhe se ateizmi është risi që nuk sjell asnjë impuls, jashtë lirisë së debatimit.
Pjekuria – realizimi praktik i spiritizmit
Në moshën 13 apo 14 vjeçe, përderisa po kaloja fazën e zhvillimit fizik, ndjeva nevojën për t’u radhitur në një komunitet të caktuar. Ateizmi formal nuk më plotësonte më. Meqë ky proces u ngjante hapave të parë, të pasigurtë, të fëmijës së vogël, shoqja ime e ngushtë, një ateiste apo një e krishterë pa bindje, ndjeu nevojën time dhe më fali një Bibël.
Bibla dhe kleri
Lexova sidomos Dhjatën e Vjetër. Aty gjeti vend si dëshira ime për spiritizëm ashtu edhe pasioni im për letërsinë. Humbesha pak te Dhiata e Re, ku edhe ngeci “puna”. Këtu pasioni im dhe njohuritë nga historia më viheshin në pikëpyetje. Si ta konsideroja personalitetin e Aleksandrit të VI-të Borgias apo atë të Gjonit të XXII-të si papë të përsosur? Apo kjo s’ka rëndësi për askënd? Pse u përzunë jetimët dhe paraplegjikët nga manastiret, thjeshtë për arsyen se ato iu kthyen kishës dhe murgjërve e murgeshave të saj pas rënies së komunizmit (a nuk ishte kisha i vetmi institucion që inicioi dhe ndërtoi jetimoret dhe spitalet e para)? Vallë nuk u mjaftonte murgeshave vetëm pak vend, thjeshtë vetëm sa për të banuar dhe punuar, për të qenë të vlefshme për shoqërinë me thjeshtësinë, modestinë dhe lutjet e tyre? Si mund të përputhen kisha dhe „babëzia“ e saj pas pasurisë nga njëra anë dhe asketizmi i Jezu Krishtit në anën tjetër?
Në qytetin tonë të vogël ndodhi një skandal me priftin, i cili abuzonte djemtë e vegjël. Po, ndoshta ky edhe nuk është faj i kishës. Por prifti në fjalë edhe më parë ishte kapur në flagrancë në një qytet tjetër, por rasti i tij u mbajt sekret dhe ai u transferua në një qytet më të vogël. Në këtë rast, po, kisha është fajtore. Si mund të mbështetesh te dikush që pranoi se toka është e rrumbullakët vetëm pasi rusët dhe amerikanët u kthyen nga hapësira me fotografi të qarta? Si mund të përputhen Gjuetia e shtrigave dhe bindjet e autorëve të saj dhe të inkuizicionit ndaj femrave, me gjithë respektin ndaj Shën Marisë dhe kultin e saj apo me dashurinë e Zotit ndaj gjithë njerëzimit – pra edhe ndaj grave? ثshtë e nevojshme të theksojmë se në këtë proces (të ekzekutimit të grave për mëkate të shpikura, në fakt edhe disa meshkuj u dënuan përfshirë këtu disa fisnikë, ndonëse në një shkallë më të vogël) protestantët janë angazhuar njëlloj si edhe katolikët. Kujt t’i bashkangjitesha pra? Përveç kësaj më nevojitej një ligj, një udhëzim se si t’i afrohesha Zotit, për të tjerat do të kujdesesha vetë. Ajo për çka më së paku kisha nevojë ishte ndonjë ndërmjetës në relacionin tim me Zotin.
Mënyrë e drejtë e jetesës, besimi i gabuar
Kurrë nuk kam pasur prirje materialiste, prandaj dhe nuk është ndonjë befasi që më tërhiqnin fetë aziatike. Por hinduizmi nuk më tërhiqte pasi femrës nuk ia jep as të drejtën për jetë të përtejme. Përkundrazi, budizmi më frymëzonte. Kam lexuar libra dhe kam grumbulluar shumë informata. Përdorja barishte, i shmangesha mishit, bleva një libër gatimesh vegjetariane dhe nëna, e cila gjithmonë më përkrahte dhe më linte hapësirë të sillem siç më vinte për mbarë, më ndihmonte të gjeja preparate e erza si kardamoni, etj. Më pëlqenin asketizmi budist, spiritizmi i tij, puna me vetveten, toleranca dhe qetësia shpirtërore.
Mirëpo, ende ndihesha e ftohtë nga pikëpamja e fesë. Nuk besoj në reinkarnacion, edhe pse kam lexuar me qindra libra dhe histori, duke përfshirë edhe atë të dalajlamës aktual. Nuk besoj se Zoti mund ose dëshiron të jetë njeri, ose se njeriu, sado i përsosur që të jetë, mund të jetë Zot. Nuk njoh ikonat. Budizmi përfaqëson pjesërisht një mençuri të bukur por me prejardhje njerëzore. Mençuria njerëzore është e vlefshme, por nuk e përbën rrugën e drejtpërdrejtë me Zotin, do të thotë, nuk përfaqëson destinimin përfundimtar të kërkimit tim.
Trupi dhe shpirti
Provova gjithçka. Lexoja, studioja dhe përpija informacione si sfungjer. Mendja ishte për mua prioritet parësor, por as trupi nuk duhej nënvlerësuar. Udhëtoja nëpër Evropë, takohesha me miqtë dhe sillesha si të gjithë adoleshentët e zakonshëm. Por, shpirti nuk gjente qetësi. Shfletoja literaturë fantastiko-shkencore, ndiqja seanca spiritizmi, studioja astrologji, fallin e dorës dhe letrave të bixhozit. Asgjë nuk më ndihmonte – edhe pse kjo vërtetonte se ajo që gjendet mbi ne, që kalon imagjinatën tonë, është realitet e jo ëndërr e të marrëve.
Zoti nuk është indiferent ndaj teje
Islami gjithmonë gjendej aty pranë. Rreth meje dhe brenda meje. Në njërën anë interesimi, në anën tjetër frika. Mos më rekomandoni librat negative mbi Islamin, të gjitha ato i kisha lexuar! Duke filluar nga “Pa vajzën nuk largohem” deri te libri i Salman Rushdiut. Atëherë nuk isha në gjendje të dalloja ndërmjet të vërtetës, gjysmë të vërtetës dhe gënjeshtrës, por arrita të zbuloj diçka. Kjo mjaftonte.
Në atë moment hyri në jetën time ai që më vonë do të bëhej bashkëshorti im. Që në fëmijëri ishte lidhur ngushtë me fenë dhe më vonë kishte zëvendësuar prindërit në “edukimin” e motrës së tij të vogël si besimtare të devotshme myslimane. Pastaj kishte njohur vitet e rebelimit në universitet dhe profesioni i tij e kishte bërë të udhëtonte shpesh nëpër Evropë dhe SHBA. Edhe përkundër faktit se nuk e hidhte kurrë poshtë Islamin, e deklaronte atë si fenë e vërtetë dhe kurrë nuk kishte deklaruar se "Allahu nuk ekziston", megjithatë nuk praktikonte fenë. Bisedat tona e preknin fenë në një masë shumë të vogël dhe pas njohjes së parë u ndamë për një kohë të gjatë. Megjithatë ky takim më la mbresa dhe gjatë kësaj periudhe zbulova edhe një fije më tepër në litarin e besimit tim. Gjeta një shembull të mirë dhe një të keq.
Një shembull i mirë
Ky ishte bashkëshorti im i ardhshëm. Për mua ai ishte myslimani i parë që takova. Pata pra nderin të takoja një person, i cili ndoshta “është mysliman i vakët„ që s’falej, por ishte vazhdimisht nën ndikimin e Islamit edhe pse s’ishte shumë i ndërgjegjshëm për këtë, dhe në çdo moment llogariste faktin se "Zoti po na vëzhgon". Për herë të parë takohesha me një djalë të ri, për të cilin seksi nuk ishte fiksim si puna e „pastrimit të dhëmbëve“. Me një burrë, i cili nuk sillej si një shovinist superior mashkullor, por si një xhentëlmen që rrallë gjendet në botën e sotme. Më një burrë, i cili njerëzit e panjohur në restorant, që uleshin në tavolinën tonë pasi s’kishte vende bosh, i konsideronte si të ftuarit e tij dhe ua paguante llogarinë edhe pse pas kësaj ndodhte t’i ngelnin shumë pak para në xhep dhe të merrte hua nga shoku i tij për t’u kthyer në hotel. Me një burrë që nuk lejonte shoqen e tij të merrte pa leje as pjatën plastike nga restoranti, pa pyetur më parë kamerierin e shastisur (nga sjellja). E kuptova që ky nuk ishte një përjashtim porse kisha të bëja me një karakter të jashtëzakonshëm. Ishte i rrethuar nga shokë që silleshin njëlloj si ai, në mos edhe më mirë. Të gjithë ishin myslimanë të lindur. Vetëm njëri prej tyre, kishte prejardhje çeke.
Një shembull negativ
Pak pas këtij takimi, u bëra „viktimë“ e një çifti jehovistësh, prej të cilëve mora me naivitet (me idenë se "po e marr që t’i heq qafe") një broshurë që më pas më detyroi të “martirizohesha” nga vizitat e tyre të pareshtura që zgjatën disa muaj dhe që më përndiqnin pasi më zinte frika të nxirrja kokën te dera. Myslimanët përkundrazi ishin më miqësor me të gjitha racat (qyteti ynë atëherë ishte shumë i larmishëm nga kjo pikëpamje), kishin aftësinë të angazhoheshin në një bisedë miqësore edhe me një skinhed dhe kurrë nuk flisnin me dikë për Islamin nëse ky nuk e dëshironte një gjë të tillë.
Konvertimi – asnjë ndryshim i jashtëm
Më në fund konvertova pas dy vjetësh në xhaminë e famshme al-Az’har, në Kajro. Ika atje me frikë por u ktheva me një ndjenjë të papërshkruar lumturie. Ishte një ndjenjë e veçantë të nënshkruhesh në një regjistër të madh më datën 20 shtator të vitit 2000 dhe ku, ndonëse ishte paradite, ishin radhitur shumë emra. Imami dhe asistenti i tij nuk dukeshin të “befasuar” nga shehadeti dhe konvertimi im, përkundrazi më dëgjuan me durim sikur të ishte diçka krejt e zakonshme. Sigurisht, ç’mund të ishte për dikë një pikë kthese në jetën e vet, për ata kjo ishte një rutinë e ditës së punës.
Ndërkohë në shtëpinë time në Moravë (اeki) po luhej një dramë klasike. Xhaxhai im konsideronte se isha e rrëmbyer ndonëse në Egjipt u nisa me vetëdashje dhe biletën e avionit e pagova nga kursimet e personale. I thoshte nënës sime: "Duhet të njoftosh Interpolin, përpara se vajza jote të përfundojë në ndonjë harem!"
Familja ime sot respekton përzgjedhjen time edhe pse ende s’arrin ta kuptojë atë. Sipas tyre, unë isha bërë myslimane që të mund të martohesha me djalin që dashuroja, e mbaja shaminë sepse më duhej t’i përshtatesha familjes së re, shkurt çdo gjë e shpjegonin ashtu si u vinte mbarë. Respektohemi reciprokisht, unë mbaj besimin tim Islam kurse ata ateizmin, për besimin flasim rrallë, ka aq shumë tema të tjera për të biseduar...
Ndoshta këtu ndikoi edhe fakti që prindërit më panë disa muaj pas konvertimit dhe nuk qenë dëshmitarë të rritjes së personalitetit tim. Vetë konvertimi nuk ndryshoi asgjë në mënyrën time të jetesës. Edhe pse thellë në shpirt besoja tek Allahu dhe isha e bindur se Muhamedi është profeti i Tij i fundit, Islamin nuk mund ta praktikoja brenda një nate. Pra vazhdoja të vishja xhinse, pija cigare, pija akoma birrë, shkoja nëpër diskoteka dhe nuk falesha. Kuptohet, bashkë me bashkëshortin. Mund të kishte vazhduar kështu edhe me tej. Sikur...
Zbuloni Islamin
Shumë persona nga Perëndimi, nga Japonia apo Australia, d.m.th. nga vendet jomyslimane, gjatë konvertimit kalojnë nëpër një fazë të gjatë ndryshimi dhe hezitojnë për një periudhë, në disa raste, ndoshta disavjeçare. Kjo është e kuptueshme, brengosen se si do të reagojë familja, miqtë, druajnë nga humbja e vendit të punës, druajnë nga përjashtimi nga komuniteti ose nga armiqësia e tij. Nga ana tjetër, druajnë nga refuzimi që mund t’ua bëjnë myslimanët. Prandaj deklarimi i shehadetit përbën, si të thuash, kulmin e përpjekjeve të tyre. Përfaqëson ngjitjen në majë të një mali të pjerrët ku na pret një peizazh mrekullues drejt nje horizonti të pafund mundësish dhe drejtimesh. Ky horizont përbën një fushë, që duhet punuar, me vullnet, sidomos duhet punuar me veten...
Besimtarët nuk e kanë aspak të lehtë. Vetedukimi është një proces shumë i ndërlikuar por i rëndësishëm. Do të kisha ngecur në një pikë të vdekur po të mos zbuloja se çfarë kënaqësie të jep falja e rregullt e namazit. Sa praktike është higjiena sipas Islamit. Sa e çmuar është veshja etike. اfarë përparësish të jep abstenimi (nga pija). اfarë lehtësie të jep ndërgjegjësimi për faktin se Zoti është këtu për secilin nga ne, pra edhe për mua dhe ashtu siç i drejtohemi Atij (me intensitet dhe sinqeritet të njëjtë) ashtu edhe Ai u përgjigjet lutjeve tona. Varësisht nga ajo se sa i zbatojmë urdhërat dhe porositë e Tij, për aq marrim edhe bekimin e Tij. Këto nuk janë vetëm fjale boshe.
Le të marrim për shembull hixhabin (shaminë). Ajo për mua përfaqëson lirinë. Lirinë e vërtetë dhe jo atë mediatike (deklarata të mëdha pa substancë), për të cilën janë aq krenare femrat e perëndimit. Ndërkohë, nga ajo pritet në çdo rast të jetë e qeshur dhe e bukur, të mos dalë pa bërë tualetin, të ketë prerjen e flokëve sipas modës së fundit, të kombinojë çantat me këpucët, etj. Shoqëria, gjithashtu, pret prej saj që të jetë produktive në punë, por të paguhet më pak se burrat, dhe se pas punës, pa bërë fjalë, t’u përvishet punëve të shtëpisë. Ah po, harrova, të shëmtuarat ndoshta mund të përparojnë në degën e biokimisë, por nuk ka shans si stjuardesë, përkthyese, menaxhere apo në degë të tjera të ngjashme. Madje as nuk duhet të pretendojë për degë të tilla, pasi mjafton që i shoqi të jetë i suksesshëm ndërsa ajo të degdiset diku në media me pamjen e qeshur para publikut për aparencë! Por mua nuk më duhet të harxhoj X orë kohë te floktorja në mënyrë që njerëzit të më respektojnë më tepër. As nuk më nevojitet të tregoj veshjen time sipas modës.
Pas relacionit personal me Zotin, te Islami dallojmë edhe përparësinë tjetër: kënaqja e kuriozitetit të natyrshëm të njeriut. Pse besoj tek Zoti kur askush nuk më ka mësuar për këtë? Ku është qendra e gjithësisë? Pse ekzistojmë? Cili është kuptimi i jetës? ا’kuptim ka e keqja në jetë? Pse secili nga ne i bën këto pyetje? Për të gjitha këto pyetje, Islami jep përgjigje mjaft të sakta dhe logjike. Dhe kjo nuk është pak.
Dashuria hyjnore
Bashkëshorti në fillim u tremb nga tendencat e mia “fundamentaliste” në rritje, por sot më kupton dhe më është mirënjohës. Zoti, pra, bëri dy ndryshime, mua më futi në Islam kurse bashkëshortin e riktheu në besim. Lavdia i qoftë Atij, Të Mençurit, Të Gjithëdijshmit.
Po, e di që shumë vetë nuk më besonin se nuk ishte bashkëshorti ai që më përpunoi apo akoma më tepër që s’më detyroi të bëhesha ajo që jam sot. Nuk më besojnë edhe sot e kësaj dite, që isha unë ajo që ndërmora iniciativën për të ndryshuar mënyrën e jetesës. Gjithashtu, familja ime nuk më beson se në fillim bashkëshorti im ishte kategorikisht kundër shamisë sime apo mbulimit tim. Shumë vetë nuk më besojnë pasi ashtu kanë paragjykuar, të mos besojnë pa më dëgjuar.
Por, për mua, në fillim ishte Zoti, i cili iu përgjigj kërkimit tim dhe më dërgoi dashurinë që ta kisha më të lehtë, dhe jo të kundërtën. Dashuria ka shumë forma: dashuri partnerësh, ajo e nënës, e vëllezërve, e të afërmve, por asnjë nga ato s’i afrohet dashurisë që ushqen besimtari i devotshëm ndaj Zotit. E vetmja dashuri më e fuqishme se kjo që thashë, është dashuria e Zotit ndaj besimtarit (krijesës së Tij). Ajo është dashuri maksimale. Këtë ua uroj të gjithëve.
Shkruan: Petra nga Republika اeke
solli në shqip: islamweb.sk
e drejta e publikimit e rezervuar për islamweb.sk
Petra,
11.5.2007