Katarsis shpirteror

[Pratolini]

Ndodh qe ne momente te caktuara te jetes, nje person te ndjeje te nevojshem nje "pastrim" apo ridimensionim te perjetimeve, ideve dhe mendimeve te tij. Jeta aktive urbane te rremben me vrull dhe dashje pa dashje, shpeshhere te manipulon dhe "urbanizon" edhe vete menyren e te vepruarit apo menduarit.

Duhet te largohesh pak. Fike celularin, harroje emrin e qytetit, mos i lajmero miqte dhe thjesht...prehu diku ne harmoni me natyren, per te ndjere kohen e rrjedhur te paster ne vetmi. Nuk eshte ndonje shaka propagandistike kur theksohet shpesh se edhe burgu ne vetvete, megjithe te keqijat e tij, ta jep kete mundesi. Pra te kesh kohe te ndjesh realisht vetveten.

Do te doja te diksutonim bashke per eksperienca te tilla te secilit prej jush. Si e kaloni ju nje gjendje te tille, cfare rekomandoni, cilat jane efektet...

Pratolini

[Zombi]

Momentalisht po me ngulfat nje "lemsh" shpirteror. Vetevetja me akuzon ne cdo cast. C'bejme me jeten tone, pervec se pershtatemi! Dhe nuk mbaj mend ti kem kushtuar vetevetes te pakten nje dite te vetme. Andaj dhe nuk kam per te ndare ndonje pervoje te tille.
Por, ajo qe deshiroj dhe qe ja kam borxh vetevetes, eshte nje udhetim. Pa destinacion. Une me mua!

Pershypjet dhe efeketet, kur te kthehem!

[amela1]

ky katarsis shpirteror ose pastrim i shpirtit eshte nje lloj terapie qe cdo psikolog ja keshillon pacientit te vet,eshte nje lloj monologu qe cdo kush duhet t'ja bej vetvetes ne menyre qe ai te jete i gjalle ne jeten e perditshme.

....kte metod e kam provuar shume here tek vetvetja ime,zakonish periudha e mbremjes eshte me e pershtatshmja per mua,pasi kam larguar nga mendja cdo ide te keqe ,cdo vuajtie,duke folur me veten per aq kohe sa ndihem rehat ne kte gjendje.

rezultati:gjen harmonin me vetveten dhe meson te respektosh vetveten!!

[ABSOLUTE]

Katarsis absolut perjetova ne vitin 2001 duke udhetuar me autobus Pr--- Kukes Tirane...
----Huh cfar tripi ishte.. e shihja veten 3000 metra duke u rroullisur shume here. hiq sdi a isha ne enderr a jo !
uhhh ...Aq shume isha katarsisuar (e(--- pastruar derisa mbrrimë ne Tr, sa edhe 100 tueqilla ti pija nuk vija ne vete...
--Eh Ti prato, pasi tek je zgjuar nga problemi i quajtur gjumëë ë, hypi nje mengjes autobusit dhe eja deri ne PZ pastaj kthehu prapa, se do pastrohesh deri në nën lekurë.

[mondishall]

Pjese nga libri im me shkrime e kujtime, "E megjithate... jetojme!"

“Të bëhem e njëherë nuse, pa di si të nusëroj”.
Nuk e di, por për herë të parë në jetën time po më ndodh, të mos e marr për absolute një shprehje popullore. Eshtë ky një devijim i çastit nga të vërtetat e përvojës popullore, apo mbase diçka ndonjëherë bën përjashtim nga kjo përvojë? Hë për hë merreni si të doni, se në vazhdim me siguri s’ka për t’ju ndodhur kjo dilemë.
Atë që nuk arrijnë dot praktikisht njerëzit për t’u bërë dhe njëherë “nuse”, e arrin forca e mendjes nëpërmjet të njohurës retrospektivë të kohës. Kush ndjen pishmanllëqe për veprimet e të shkuarës, rënkon cazë dhe menjëherë thotë shprehjen e mësipërme. Harron që dhe po të kishte atëhere mendjen e sotme, kur të ndodhej në mendjen e ardhshme do ndjente të njëtin pishmanllëk. C’kënaqësi e ç’kuptim do kishte jeta njerëzore me rinusërimet e saj?
Le t’ja le moshës në vazhdim, mendjen në vazhdim, ashtu sikurse moshës së shkuar, mendjen e shkuar.
Cudia më e madhe, por edhe hipokrizia më e madhe ndodh në politikë dhe fushën e letrave. Aty, të dashur miq, zor të gjesh pishmanllëkun, pendimin, rrëfimin e sinqertë, të autorëve të tjetërsuar. (vazhdon)

[Pratolini]

Vone i kam rene ne te faktit se urbanet dhe taksite, i devijojne neper unazera ndijimet e mija dhe pluhuri apo djersa e udhetimit me mbivendos vello mbi tru. E ku ka me mire miqte e mi se disa peme, nje park dhe vetmia. Do merzitesh si derri ne fillim, kjo eshte e vertete. Por pervec faktit qe kjo kalon, me duhet te theksoj ate qe e kam thene diku me pare ketu, ne fund te fundit njerezit e paragjykojne dhe largojne ne menyre te padrejte efektin e vetmise, sepse vetem prej saj pjellin mendimet dhe idete e verteta dhe brilante, ato te pastrat dhe te turpshmet.
Pa dyshim qe pemet dhe parku jane "ioni" im, nuk eshte detyrimisht te jete keshtu per te gjithe. Disa mund te preferojne nje oaz paqeje mes shkretetires prodhuese te qytetit, apo ne dritaren pamjeshume te mbremjes.
Ajo cka eshte me e rendesishme eshte se here pas here, te gjithe kemi nevoje te ridimensionohemi !

Ju falenderoj per pjesemarrjen ne teme !

PS : Mondi, me pelqeu vecanerisht postimi yt, shpresoj ta vazhdosh

[mondishall]

Në rast se mor zotni, cikli jetësor s’ta jep kënaqësinë e “rinusërimit” për të mohuar pohimet e të shkuarës, pse nuk e bën këtë lloj katharsisi të vetvetes, në atë pjesë cikli që ndodhesh? Nejse! Eshtë e kotë t’i bie kësaj këmbane, në këtë pjesë bote të shurdhëruar prej kohësh. Sepse, ose s’ka pishmanllëk, pra as dëshirë për rinusërim, ose s’ka burrëri e kurajo, pra as përpjekje për rrëfim e katharsis. Ndërsa të parët mbeten kokëfortë në fanatizmin e tyre dhe kuptohen më lehtë nga opinioni, të dytët ndonëse veprojnë, flasin e shkruajnë në përshtatje me kohën, ose shfaqen si të censuruarit apo të persekutuarit e sistemit të shkuar, ose e anashkalojnë një pjesë të veprës së asaj kohe, por kursesi ama ta hedhin poshtë atë, për nga skemat dhe idetë diametralisht të kundërta me të sotmet. Kurse sa për opinionin, mbase ju vjen në ndihmë mishmashi politik, ekonomik dhe shoqëror i krijuar, që çorodit dhe mjegullon mendjet e njerëzve.
Harrojnë, ose bëjnë sikur harrojnë këta njerëz të politikës dhe penës, që breznitë njerëzore kurdoherë rrëmojnë në të shkuarën, për të ditur nga vinë. Në rastin e breznive shqiptare, është shumë afër ajo brezni, që ka për ta kryer me objektivitet këtë akt, me të vërtetë madhor e të denjë për kombin.(vazhdon)

[mondishall]

E di që pas mendimeve të mësipërme, mund të më thoni: “Shiko më mirë veten tënde dhe mos u merr me kokat se asgjë s’ke për të arritur, bile mund ta pësosh!”
Atë po bëj, veten time po shikoj dhe zërin tim në kohë po gjurmoj, por ç’të bëj që në këtë shikim e gjurmim, pikërisht atëhere kur duhej të shikoja me gjithë mend veten time, shoh që ato koka u morrën vënçe me mua, me ty, me ju, me të gjithë ne. Na venitën shikimin dhe na dirigjuan e artikuluan zërin në notat më të larta të thirrjeve e brohoritjeve, pikërisht për vetë ato koka. Propagandë më të kompletuar, për të ashtuquajturën madhështi të socializmit shqiptar, zor të gjesh në analet e historisë botërore. Një alternim i pandalshëm politiko-artistik i propagandës, mbushte çdo çast hapësirën jetësore të njerëzve, aq sa kur njëçikë mangësi të shfaqte njera anë, menjëherë ingranohej ana tjetër dhe anasjelltas. Askush s’mund të mohojë këtë autorësi të dyfishtë të saj, të firmosur nga ish kupola politike allakomuniste dhe ish Lidhja e Shkrimtarëve dhe Artistëve.
Mos kërkoni kuturum, ju që prekeni nga këto shkrime, të gjeni diçka që stonon në rradhitjen e tyre. Do kuptoni pse-në e një vazhdimësie të tillë, nëse në ndonjë çast, qoftë dhe pak të penduar të jetës suaj, ja keni bërë vetes këtë pyetje.

“Dhe gjallë të mos jem
Të jetë Zëri tim!”
Tamam ashtu siç ka qenë, një ditë më parë, një muaj më parë, një vit më parë, dhjetë apo njëzet vjet më parë, njëzet apo tridhjet vjet më parë, mor po dhe deri atëhere, kur quhesha fatos apo pionier me shallin e kuq në qafë. Sepse ishte zëri më i padjallëzuar i botës, sa naiv aq dhe i sinqertë, sa realist aq dhe idealist.
Nuk kam guximin e hipokrizisë së hipokritëve të guximshëm të sotshëm, që të them se në rininë time, ndryshe mendoja e ndryshe veproja, ndryshe fantazoja e ndryshe flisja e shkruaja. Sepse jetoja në një realitet të ujdisur në kompleksitetin e tij, përtej të cilit nuk mund të çante dot asnjë lloj fantazie qoftë.
Nuk ndjej dobësi, nuk më vjen turp, nuk dua ta fsheh në asnjë rrokje, zërin tim, as para vetes time, as para gruas e djemve të mi, as para shoqërisë sime, as para gjithë njerëzve që me dashje apo rastësisht e kanë dëgjuar atë. Nëse ka metamorfozën e vet ky zë, nëse diku ndalet, rrëfehet dhe bën katharsis, nuk e bën për sytë e botës, por për sytë e vetvetes.
I fillova këto shkrime me 1997-n dhe fare thjesht tani mund të shënoj një “Fund”, sikur ’97-a me kataklizmonë e saj mbaroi dhe varka e Noes na nxorri në një botë të re.
Jo, miq të dashur! Kataklizmoja shqiptar nuk është një legjendë, apo një fantazi e hiperbolizuar e kohës, që mund të rrëfehet si një përrallë shtesë, e njëmijë e një netëve. Disa zëra të trembur, do ishin të lumtur me një epilogji të tillë. Për ta më mirë kataklizmoja e ’97-s me heronj dhe fajtorë “të rinj”, se kataklizmotë para saj, me gjynahe e mëkate që si lajnë dot gjithë ujrat e Tokës.
Në pafuqishmëri për t’i bindur të pabindurit e botës shqiptare për të “rinusëruar” të shkuarën e tyre, për të riakorduar sadopak zërin e çakorduar të së shkuarës së tyre, po merrem me “nusërimin’ tim të vërtetë dhe po aq me vërtetësinë e zërit tim në kohë, që siç e shpreh në vargjet e mia, “Në di se nga del, si kuptohet ta di”.
(Fund per ketu, se ne liber vazhdon...)

[Il Cavalliere]

Si e kaloni ju nje gjendje te tille, cfare rekomandoni, cilat jane efektet...

Me shlodhin festat me te panjohur,neper vende qe e di qe s'do kthehm me.I lire per te dale nga skemat,per mos ti vene shtrengime vetes,qe dhe po pive nje gote me teper te mos te te vije zor nga njeri diten tjeter.
Vendet pa njerez me deprimojne,kam nevoje te ndjej gjalleri.

[sinavere]

eshte nevoj te mos themi e domosdoshme te jesh vetvetja se paku nje here ne muaj.kur them vetvetja mendoj ti injorosh te gjitha nevojat dhe detyrimet qe ke ndaj shoqeris,te levizesh sipas ndjenjave tu thuash jo te gjith njerezve dhe te veprosh ashtu sikur te ishe ti njeriu i fundit ne planet apo sikur ajo te ishte dita e fundit per ju.
keshtu besomeni arrini ne nje katarsis shpirteror sepse ngarkes me e madhe shpirterore vjen nga dy faktore e ato jane:
kur veprojm sipas nje plani dhe rendi te pergaditur nga te tjeret apo nga vete shoqeria dhe kur nuk mund ti bejme levizjet e deshiruara per ne