Testamenti i përkthyer nga origjinali i postuar në nder të Nënës Terezes.

[torrkerry]

LERTRA E NËNËS TEREZE DREJTUAR JEZU KRISHTIT.



Krishti im




Qysh të vogël më ke thirrur dhe më ke mbajtur si tënden, e meqë të dy jemi nisur rrugës së njejtë, tash Jezus, unë shkoj në drejtim te gabuar .

Thonë se shpirtrat në ferr vuajnë dënimin e përjetshëm për shkak të heqjes dore nga Zoti.
Gjithë atë vuajtje do ta përballonin më dëshirë, sikur të kishin vetëm pak shpresë se nuk kanë humbur Zotin.
Në shpirtin tim unë ndjej pikërisht atë dhimbje të tmerrshme të humbjes, që Zoti nuk më do, që Zoti nuk është Zot, që Zoti njëmend nuk ekziston (Jezus, të lus të m’I falësh nëmët (blasfemitë) e mia, për arsye se më është thënë të shkruaj gjithçka).
Kjo errësirë më rrethon nga të gjitha anët. Nuk ja dal ta lartësoj shpirtin tim. E kam fjalës për dashurinë e shpirtrave, për dashurinë e përmallshme ndaj Zotit.
Nga buzët e mia rrjedhin fjalë e unë gjakoj t’u besoj atyure me dëshirë të thëllë e të pamëdyshtë.
Po, për çfarë po lodhem? Nëse nuk ekziston Zoti, nuk mund të ketë shpirt, nëse s’ka shpirt, atëherë edhe Ti, o Jezus, nuk je i vërtetë. Qielli…çfarë zbrazëtirë.
As edhe një mendim i vetëm për qiellin nuk më hyn në mendje, për arsye se s’ka shpresë.
Kam frikë t’i shkruaj të gjitha gjërat e tmerrshme që ma përshkojnë shpirtin.
Duhet të të fyejnë fjalët.

Në zemrën time s,ka as besim, as dashuri, as shpresë, ka kaq shumë dhembje, dhembje të dëshirës, dhembje e të qënit e padëshiruar.
Unë e dua Zotin më gjithë fuqinë e shpirtit tim, mirëpo midis nesh është një ndarje e tmerrshme.
Më nuk lutem: i shqiptoj fjalët e lutjeve të përbashkëta me motra dhe bëj gjithçka që është e mundur të nxjerr nga çdo fjalë ëmbëlsimin që duhet të më jap, po lutje ime e njësimit nuk ekziston më.
Më nuk lutem, shpirti im nuk është i njëjtësuar me Ty, edhe pse, kur jam vetëm nëpër rrugë, flas me orë të tëra me Ty, për gjakimin tim për Ty.
Sa intime janë ato fjalë, po në të njëjtën kohë janë kaq të zbrazëta, për arsye se nuk më afrojnë tek Ti.

Puna që bëj nuk më shkakton kënaqësi, as nuk më tërheq, as s’kam zell për të.
Më kujtohet kur i kam thënë eprores krahinore se largohesha nga rendi i Loretos për shkak të shpirtrave, për një shpirt të vetëm, e ajo nuk ia dilte t’i kuptonte fjalët e mia.
Unë bëj më të mirën që mundem, venitem, po jam më se e bindur se kjo vepër nuk është e imja.
Nuk dyshoj se ke qenë Ti që më ke thirrur me aq shumë dashirë e fuqi.
Ti ke qenë, e di.
Për këtë arsye vepra është e Jotja e Ti je edhe tash, po unë s’kam besim, nuk besoj.
Jezus, mos lejo që shpirti im të mashtrohet e mos lejo që unë t’i mashtroj të tjerët.

Në thirrje më pate thënë se kam për të vuajtur shumë.
10 vjet, Krishti im, ke bërë me mua sipas vullnesës sate.
Iezus, dëgjoje lutjen time: nëse kjo të bën të lumtur, nëse dhimbja ime dhe vuajtja ime dhe ndarja ime të japin një pikë ngushëllim, Krishti im, bëj nga unë atë që dëshiron, derisa të dëshirosh, pa asnjë kursim ndaj ndjenjave të mia dhe ndaj dhimbjes time.
Jam e jotja.
Vër në shpirtin tim dhe në jetën time vuajtjet e zemrës sate.
Mos u shqetëso për ndjenjat e mia, mos u shqetëso për dhimbjen time.
Nëse ndarja ime nga Ti i shpie të tjerët tek Ti dhe nëse dashuria e tyre dhe shoqërimi me ta të shkaktojnë gëzim dhe kënaqësi, atëherë, o Krishti im, dëshiroj që e gjitha zemra ime të vuajë atë që është duke u vuajtur, jo vetëm në këtë çast, por, nëse kjo do iste e mundur, për amshim.
Kënaqësia jote është e gjitha ajo që dëshiroj. Për të tjerat, të lus, të mos brengosësh për mua, edhe pse do të më shohësh duke u venitur nga dhimbja.
E gjithë kjo është vullnesa ime.
Dua ta shuaj etjen tënde me secilën pikë të gjakut që kam në veten time.
Mos lejo të të fyej në asnjë mënyrë, shmang nga unë fuqinë që të mos të lëndoj.
Do të punoj me zemër e me shpirt për motrat për arsye se ato të përkasin Ty.
Secili dhe të gjitha janë Tuat.

Të kërkoj vetëm një gje: të lutem, mos u mundo të kthehesh shpejt.
Jam e gatshme të të pres gjithë jetën.

Vogëlushja jote

Nga letra dërguar Atit Picachy më 3 shtator 1959.

Torrkerry

[torrkerry]

DO TË KOPJOJ NJË KOMENT PËR KETO SHKRIME TË FUNDIT
NË QËLLIM QË TË GJITHË TË KENË MUNDËSI TË KUPTOJNË
ÇFARË ËSHTË SHENJTËRIA.
AUTORI ËSHTË PROFESORI ANTON NIKË BERISHA.

1).Ceshtje sa e rëndësishme, aq dhe e ndërlikuar.

Të shkruash për errësirën dhe për vuajtjen shpirtërorëe, që e cilësoi jetën e disa njerëzve të shpallur shenjtër në rrjedhën dymijë vjeçare të krishterimit, siç i ndodhi dhe Gonxhe Bojaxhiut – Nënës Tereze, Shenjtëreshës së gjallë, siç u quajt qysh gjatë jetës, është një punë sa e ndërlikuar aq dhe e rëndësishme, që ka zgjuar (e do të zgjojë) interesimin e autorëve të ndryshëm, sidomos të barinjve shpirtërorë e të teologëve.

Meqenëse Hyjin dhe besimin në të e cilëson misteri, edhe çestja e errësirës dhe e vuajtjes shpirtërore të atyre që e përjetuan këtë dukuri nuk mund të jetë tjetër pos një mister, që, përkundër elementeve të përbashkëta, u shpreh e do të shprehet në mënyrë të veçantë tek secili individ.

Dukurinë e errësirës dhe të vuajtjes shpirtërore Shën Gjoni i Kryqit e cilësoi “Natë të errët”, që sipas J. M. Velasco-s, ngërthen në vete kumtime të shumta.

Sipas të dhënave të nxjerra nga disa letra të Nënës Tereze të lëna në dorëshkrim, që u bënë të njohura ose u botuan pas lumturimit të saj, ajo e përjetoi errësirën dhe vuajtjen shpirtërore për gati dyzet vjet rresht.

I vertdijshëm për ndërliqësinë, sidomos për përparësinë që kanë barinjtë shpirtërorë, prelatët e lartë dhe teologët për ta bërë object studimi dhe për ta ndriçuar këtë dukuri nga aspekte të shumta dhe në rrjedha kohore të ndryshme të krishterimit, në këtë ndihmesë time të përvuajtur, që duhet kuptuar më shumë si gjakim dhe si nxitje për të tjerët, po e vështroj errësirën dhe dhembjen shpirtërore që Nëna Tereze i ndjeu nga viti 1937.

Natyrisht, për ta parë në dritën e saj të vërtetë dhe për t’i shpalosur përbërësit kryesorë të dukurisë në fjalë, është e donosdoshme të vështrohet, qoftë dhe shkurtazi, besimi i Nënës përballë Hyjit si Dashuri dhe Dashurisë ndaj njerëzve, përkatësisht veprimin dhe flijimin e saj për ta.

Torrkerry

[torrkerry]

2) Përligje e mëtejshme e pasurisë shpirtërore e hyjnore.

Botime e bëra për Nënën Tereze dhe për punën e saj, duke filluar nga Rregullat e rendit të Misionareve të Dashurisë, nga tekstet e lutjeve të saj, nga monografitë e autorëve të ndryshëm, disa prej të cilave (mponografi) ajo i lexoi në dorëshkrim dhe u pajtua për botimin e tyre, si edhe botimet e bëra pas ndërrimit të jetës, përligjnin dy cilësi të qenësishme të Nënës Tereze dhe të veprës së saj.

E para: Besimin e palëkundur dhe dashurinë e pafund për Hyjin krijues dhe për Birin e tij, Jezu Krishtin dhe Nënën ë tij, Shën Marinë.

E dyta: Dashurinë për njerëzit, në mënyrë të veçantë për ata të varfër, për ata që pritnin vdekjen nëpër rrugë, për fëmijët me të meta fizike e mendore, për të padëshiruarit, për të braktisurit, për të gërbulurit dhe për sëmurët nga AIDS.

Dëshmia më e pandërmjeme dhe më e rëndësishme e kësaj dashurie dhe e flijimit të Nënës Tereze për njeriun është puna që bëri, duke filluar nga viti 1929, kur mbërriti në Kalkutë të Indisë dhe deri kur u kthye në shtëpinë e Atit, siç thoshte ajo vetë, sidomos puna e rendit të Misionareve të Dashurisë e të nëndegëve, të gjitha të themeluara prej saj, të qindra shtëpive të hapura në mbi njëqind vende të botës, të ndërtimit të qytetit të të gërbulurve (në rrethinë e Kalkutës) dhe të formave të tjera të veprimit, që kushtëzuan që bota ta quante NËNË.

Bëria publike e disa letrave të Nënës Tereze, e ditarit dhe e të dhenave të tjera, që dolën në dritë gjatë procesit të lumturimit, mundësojnë njohjen më të gjerë e më të thellë të saj, të përkushtimit e të fillimit për dashurinë e Hyjit dhe nëpërmjet kësaj dashurie të fkijimit për njerëzit, për t’i afruar ata tek hiri i Hyjit në mënyrë që t’u bënte të mundur lehtësimin e vuajtjeve dhe të vëshrirësive të jetës dhe praninë e ngrohtësisë hyjnore në çastet e vdekjes.

Në këtë rrjedhë, libri i Atit Kolodiejchuk (postulator i procesit të lumturimit të Nënës Tereze) “Shkrimet më intime të ‘Shenjtëreshës së Kalkutës” Nëna Tereze: Bëju drita ime”, në të cilin u përfshin shumë nga letra më intime të saj nisur drejtuesve shpirtërorë dhe prelatëve të tjerë, dëshmon për një pasuri të jashtëzakonshme shpirtërore dhe hyjmore të Nënës dhe e bëjnë figurën e saj për shumëçka të veçantë në rrjedhën dymijëvjeçare të ekzistimit të krishterimit.

Letrat e botuara në vëllimin e përmendur, jo vetëm e ndriçojnë botën shpirtërore të Nënës në mënyrë sa të gjerë aq dhe të thellë, po dëshmojnë për një dije e aftësi të saj të pazakonshme për t’i thënë gjërat, për të dëshmuar dashurinë dhe besimin ndaj Hyjit dhe ndaj njeriut, për sinqeritetin e paskajshëm si krijesë e Hyjit si dhe për nevojën e studimit të jetës e të veprës së saj, për ta pasuruar traditën e krishterë, pikërisht me qenësinë e besimit në Hyjin dhe me dëshmimin e kësaj dashurie për njerëzit.

Letrat e Nënës Tereze të botuara në librin e atit Brian hedhin dritë dhe për dukurinë e errësirës dhe të vuajtjes shpirtërore të saj, duke filluar së pakut nga viti 1937, dhe të njësimit të saj me Hyjin nga mosha e fëmijërisë.

Natyrisht, letrat e botuara janë vetëm një pjesë e letërkembimit të saj me udhëheqësit shpirtërorë e me njerëz të tjerë, të cilëve ajo u shkroi ose u përgjigj në letrat e tyre.
Mbetet dëtyrë e atyre që i kanë letrat e tjera të Nënës që t’i botojnë.
Pa dyshim, ato do të hedhin dritë dhe do të përligjin edhe më tej botën shpirtërore jashtëzakonisht të pasur dhe aspekte të hyjnorës së saj.

Torrkerry

[torrkerry]

3) Gonxhja e zgjedhura e Hyjit qysh në fëmijëri.

Gonxhe Bojaxhiu, e njohur më vonë në gjithë botën më emrin Nëna Tereze e Kalkutës (për të bërë dallimin me motrat e tjera me të njëjtën emër), thirrjen e parë e Hyjit e përjetoi në moshën dymbëdhjetë vjeçare në Kishën e Letnicës në Kosovë.
Kjo thirrje, natyrisht, as nuk ishte e as nuk ndodhi rastësisht.
Gonxhe Bojaxhiu lindi dhe jetoi në një familje shqiptare me tradita të mëdha të besimit në Hyjin e në hirin e tij, që nënkupton dhe dashurinë ndaj njeriut në përgjithësi e sidomos ndaj të varfrit.
Njohësit e fëmijërisë dhe të rinisë së saj, japin një varg të dhënash për këtë besim të thellë në Hyjin e në Birin e tij dhe për dashurinë ndaj të varfërve.

Përkundër rrethanave të rënda që atëbotë ekzistonin në qytetin e saj të lindjes, në Shkup, Gonxhe Bojaxhiu kërkoi vijimisht mundësinë që të gjente mundësinë për t’u përkushtuar dashurisë së Hyjit dhe të njerëzve të varfër, mirëpo vetëm më 1928, gjashtë vjet mbas thirrjes, ia doli dhe nis për Rathfarnham (afër Dublinit) të Irlandës të bëhej motër e rendit të Loretos.

Fillimisht Gonxhja dëshironte të shkonte në ndonjë shtet të Afrikës për ta dëshmuar dashurinë e saj ndaj Hyjit duke u marrë me njerëzit e varfër, virtyt që e kishte mësuar në familje, sidomos nga Nëna Drane, e cila cilësohej me një përshpirtshmëri të rrallë.
Mirëpo, Hyji e kishte përcaktuar ndryshe shtegun e saj jetësor: nga Rathfarnham-i u nis në Kalkutë të Indisë, ku mberriti më 6 janar 1929.

Për këtë përiudhë të hershme të Gonxhe Bojaxhiut, ati Brian Kplodiejchuk vë në dukje:
“Kemi gjetur shkrime të rinisë së saj, në të cilat pohonte se Krishti qe dashuria e saj e parë. Flet si një vajzë e dashuruar. Zotimi i saj për më nevojtarët, për më të varfërit e të varfërve, ishte rrjedhoje (përgjigje) e një thirrjeje. Edhe në caste të errëta ishte e bindur se kishte të bëntë me një thirrje autentike të Krishtit. Ishte e bindur, gjë që e përsërite shpesh, se kishte të bënte me një vepër të Zotit”.


Torrkerry

[torrkerry]

3) Gonxhja e zgjedhura e Hyjit qysh në fëmijëri (vazhdim).

Jo vetëm që Krishti ishte dashuria e parë e Gonxhe Bojaxhiut –Nënës Tereze, po mbeti për gjithë jetën dashuria e saj e vetem, që u përligj në punën me të varfrit e me njerëzit e braktisur nga shoqëria dhe familja, jo vetëm të Kalkutës e të Indisë, po edhe të të shumë shteteve anë e kend rruzullit tokësor.
Në një takim për çështjet e ungjillizimit, pjesëtarët kërkonin një përkufizim për ta shqaruar kuptimin e kësaj fjale.
Në një cast Nëna Tereze, ndërsa mbante rruzarën në duar dhe thoshte uratë, u thotë: “Për mua, ungjillizim domethënë ta kesh Krishtin në zemër dhe ta mbartesh në zemrat e të tjerëve”.
Gonxhe Bojaxhiu, qysh më 9 dhjetor të vitit 1928, e parandjeu dhe e shprehu në mënyrë të qartë përcaktimin e saj jetësor për t’ju flijiuar për dashurinë e Hyjit, që dëshmohet nga një letër dhe nga një poezi shkruar në anijen “Marcha” gjatë udhëtimit për në Indi.

Në letrën, dërguar Revistës kroate “Lajmi i mirë”, pos të tjerash, Gonxha shkruan: “…Tasmë kanë kaluar dy muaj nga koha që e kam lënë Shkupin tim të dashur për të shkuar pas Zotit, i cili ka kohë që më ka thirrur. Tani mbërriti dita që e kam pritur me padurim. Jam e gatshme për atdheun tim të ri, Indinë legjendare”

Në poezinë e hartuar në anije, ajo vuri në dukje dy gjëra me rëndësi të dorës së parë: e cilësoi veten: shpirt kushtuar Krishtit dhe nusja e Krishtit.

Vetëm provania hyjnore kishte kushtëzuar që një vajzë e re t’i shkruante këto fjalë në fillim të përkushtimit të saj Hyjit dhe dashurisë së Tij.

Përcaktimi i Gonxhe Bojaxhiut të jetë një shpirt i Krishtit dhe nusja e Krishtit, përligjet edhe nga fjalët që ajo, si Nënë Tereze, do t’i thotë më 1947:
“Kam ardhur në Indi me të vetëm shpresë që t’i shpëtoj shumë shpirtrat dhe ta meritoj larin e martires.
Puna që e kam bërë gjatë këtyre viteve, më ka ndihmuar mjaft ta përmbush këtë dëshirë timen.
Tash, në vitin e fundit (1946 – v.ime) Zoti ka ndërhyrë me një thirrje tjetër (më 10 shtator 1946) që t’u shërbëj të varfërve nga më të varfrit. Kjo thirrje u rrit aq fort, aq qartë në çdo meshë e në çdo kungim, sa shpesh më pushtoi dëshira për rrugë të reja”.

Pra synimi i Gonxhes së re ishte i qartë: përmes dashurisë së Hyjit të flijiohej për të varfrit dhe ta fitonte larin e martires.
Natyrisht, një gjë e tillë mund ta mbërrihej vetëm me ndihmën e Hyjit dhe me flijimin e jetës vetjake.

Se Gonxhe Bojaxhiu ishte e zgjedhura e Hyjit, përligjet nga dy thirrjet, sidomos nga e dyta (u quajt “thirrja brenda thirrjes”) që ia bëri Hyji më 10 shtator të vitit 1946 në tren, duke udhëtuar për Darjeeling të Indisë, pranë Himalajve.
Kjo thirrje ishte dëshmi e re e njësimit të Nënës Tereze me dashurinë e Hyjit dhe shndërrimin e saj në “viktimë të dashurisë” së Tij.
Pas kësaj thirrje Nëna Tereze u vu krejtësisht në duart e Hyjit, në mënyrë që Ai të udhëheqë më të,, siç del dhe nga letra e saj dërguar priftit, Van Exem:
“ I thuaj (kryeipeshkvit të Kalkutës, F. Perier – v. ime) se nuk dëshiroj asgjë tjetër pos ta përfill e ta përmbush vullnetin e shenjtë të Zotit. Tash s’kam frikë. I vihem Zotit krejtësisht në duar. Ai mund të vepreojë më mua si të dojë”

Duke u shndërruar Nënën Tereze në vegël të Krishtit, Ai (Krishti) kërkoi nga ajo ta braktiste rendin e motrave të Loretos dhe të kalonte në rrugë për t’u kujdesur për të varfrit e më të varfërve, vendim që pati si rrjedhojë formimin e rendit Misionaret e Dashurisë.
Nëna e braktisi rendin e Loretos (në pajtim me përcaktimet e parapra me Kodin e Kishës) dhe doli të jetonte me të varfrit për arsye se ajo ishte kërkesë – vepër e Hyjit dhe si e tillë nuk mund të dështonte, siç i shkruan atit Van Exem-it:

“Frymëzimi që vjen nga Zoti, (e unë jam e bindur se është kështu), nuk mund të dështojë assesi!”.

Përmbushja e kësaj kërkesë të Hyjit, të jetonte në mesin e të varfërve, e ballafaqoi Nënën me vështirësi të shumta dhe kjo mënyrë e veprimit dhe e flijimit është një faqe e re e jetës së saj dhe dëshmi e përmasës hyjnore të dhuruar nga Hyji.
Pra, njësimi me të varfrit, me të braktisurit dhe me të gërbulurit, përkatësisht flijimi për ta, e njësoi Nënën edhe më shumë me dashurinë e Hyjit dhe me dashirinë e njeriut (Shih Mateu 25,31-46, dhe Vap 9,1vv).

Duke i bashkuar këto dy dashuri në çdo veprim të saj e të motrave të rendit Misionaret e Dashurisë, Nëna Tereze përligji në mënyrën e pandërmjeme cilësinë e krijesës së zgjedhur nga Krishti, duke jetuar dhe duke u flijiuar për to, pikërisht sipas Ungjillit të Gjonit (15,13): “S’ka dashiri më të madhe sesa të japesh jetën për ata që i do”.

Torrkerry

[torrkerry]

4) VEGËL E HIRIT OSE “SHENJTËESHËE GJALLË”

Njësimi i Nënës Tereze me hirin e Hyjit shkoi dhe u bë gjithnjë e më i madh sa ajo u shëndrrua në vegël të mirëfilltë të Tij. Pra, Nëna hoqi dorë nga çdo gjë të qenies e të jetës së saj në shëebim të dashurisë së Hyjit dhe të përhapjes së kësaj dashurie tëk njerëzit, sidomos tëk të varfërit e më të varfërve.
Këtë përcaktim Nëna jo vetëm e pohoi në raste të ndryshme, po e përligji nëpërmjet punës së përditshme, me çka plotësoi vullnesën e Krishtit: dashurinë e Tij ta bartë tek njerëzit dhe njerëzit t’i afrojë tek dashuria e Tij (Mt 7,21). Për këtë arsye Hyji dhuroi asaj dashurinë dhe përmasa hyjnore, siç thuhet në Ungjillin sipas Mateut (Mt 6,33) : Më parë kërkojeni Mbretërinë ë Hyjit dhe të drejtën e tij dhe çdo gjë do t’ju jepet në vijim”.

E pasuruar me dashurinë e Hyjit, Nëna Tereze u bë vegël, një laps i Tij, që ai e përdori sipas dëshirës: “Jam një laps i vogël në duart e Zotit. Ai më përdor për të shkruar atë që dëshiron. Lapsi nuk ka të bëjë asgjë me gjithë këtë. Lapsi vetëm duhet që të përdoret”.
Për t’u bërë “një laps i Zotit”, siç thoshte ajo, për ta bërë pjesë të pandashme të jetës së vet dashurinë e Hyjit, Nëna Tereze “zbrazi” nga shpirti i saj lakminë dhe egoizmin dhe i la mundësinë Krishtit ta plotësojë me të mirat e tij, sidomos me dashurinë që është e përjetshme. Nëna thoshte:
“Të jemi të varfër nënkupton të jemi të lirë, aq të lirë sat ë mos jemi të zotëruar nga pasuritë tona të mos na sundojnë… Të mbesim të zbrazët sa më shumë që është e mundur në mënyrë që Zoti mund të na mbushë (plotësojë)” dhe” As Zoti nuk mund të bëjë asgjë për atë që Ai do”.
Pra, Nëna Tereze iu dha Krishtit me gjithë zemër dhe me gjithë varfërinë hde hiçin e saj:
“Gjithë ajo që më kërkon Krishti është që t’i jepem atij me gjithë varfërinë time dhe me hiçin tim”.
Duke jetuar dhe duke vepruar Brenda dashurisë së Krishtit dhe dritës së Tij, Nëna e zbatoi në jetën e vet atë që thuhet në letrën e Shën Palit dërguar Galatasve: “… vdiqa për ligjin që të jetoj për Hyjin; jetoj, por jo më unë, në mua jeton Krishti. E këtë jetë që tani e jetoj në trup, e jetoj në fenë e Birit të Hyjit, i cili më deshi dhe flijoi veten për mua”(Gal 2,19-20).
Kjo bashkëjetesë me dashurinë e Zotit u ngrit mbi çdo gjë të qenies e të jetës së Nënës Tereze, prandaj ajo iu përbetua Atij:

“Çdo frymëmarrje imja, çdo shikim im, çdo veprim do të jetë akt i Dashurisë hyjnore e çdo gjë që do të bëj do ta bëj për dashurinë tënde, o Zot I dashur”.

Veprimi mbi bazën e këtij përcaktimi kushtëzoi që Nëna të bëhet krijesë e dashurisë së Hyjit në veprim. Natyrisht, ajo nuk synonte ta ndërronte botën dhe njerëzit: “Shihni (i tha një gazetari), unë s’kam menduar kurrë ta ndryshoj botën. Jam përpjekur vetëm të jem një pikë e pastër në të cilën mund të shkëlqehejë dashuria e Zotit. Përpiquni edhe jut ë jeni një pikë ujë e pastër dhe kështu do të bëhemi dy (pikë të pastra)…”.
Dashuria dhe njësimi me Hyjin e bënë të vetëdijshme Nënën dhe për përmasën hyjnore të saj – dhuratë e hirit të Hyjit – prandaj në Testamentin shpirtëror vuri dhe këto dy mendime, që kur analizohen në rrafshin thellësor, ndriçojnë një gjë të qenësishme të botës së saj e të përmasës hyjnore, që e cilësonte: kërkoi nga motrat dhe vëllezërit e rendeve që i kishte themeluar t’i përfillim porositë e saj, për arsye:

a) “Së pari, Shën Maria më kërkoi mua, tash jam unë , që në emër të saj, ju kërkoj, ju lus: ‘Dëgjojeni etjen e Krishtit’ “.
b) “Lejoni të bëheni aq intim në ju (Krishti me thirrjen e tij “Kam etje”- v. ime) sa është intim në mua; do të ishte gëzim më i madh që do të mund të ma dhuronit”.

Vetëdijen për përmasën hyjnore të Nënës përligjin dhe fjalët që ua tha motrave të Misionareve të Dashurisë dhe bashkëpuntorëve të saj se do t’u ndihmojë edhe pasi të kthehet në shtëpinë e Atit, pasi të ndërrojë jetë: “Kur do të vdes, mund t’ju ndihmoj më shumë…” ose siç i shkroi atit Van der Peet për ndërhyrjen që bëri në Sinodin (mbajtur në Vatikan në Tetor të vitit 1980), të cilin veprim e çmoi vepër të Krishtit e jot ë veten: “… kam kërkuar ngaAti i Shenjtë të japë (të përgatisë) prifterinjë të shenjtë nëse do(n) që familjet të jenë të shenjta. Shumë ipeshkvij më thanë ‘falëminderit”. Pra, ishte Krishti që ndërhyri edhe njëherë në mënyrën e vet”.
Nëna Tereze e ndjeu thellësisht në shpirt praninë dhe zërin e Hyjit sa ndonjëherë foli në emër të Birit të Tij, Krishtit; zëri i Tij u këmbye, u shëndrrua në zërin e saj dhe anasjelltas. Kjo dëshmohet me letrën e 13 qershorit 1947, të cilën Nëna, në emër të Krishtit, i shkroi kryeipeshkvit të Kalkutës, Ferdinand Perier-it:

“Dua rregulltare ( religjioze ) indiane, viktima të dashurisë sime, që janë Maria dhe Marta, që të jenë të bashkuara në mua për të rrezatuar dashurinë time drejt shpirtrave. Dua rregulltare të lira, të mbështjella me varfërinë time të kryqit. Dua rregulltare të bindura, të përshkuara nga bindja ime e kryqit. Dua rregulltareplot e përplot me dashuri e me mirësi të kryqit”.

Njësimi i zërit të Nënës Tereze me zërin e Birit të Hyjit dëshmohet dhe në letrën e saj të 3 dhjetorit të 1947-shit dërguar, po ashtu, kryeipeshkvit Perier në kremten e Shën Françesk Saverit, ku Krishti kërkoi që Nëna Tereze t’i prijë (Krishtit ) dhe ta shpjerë në kasollet e të varfërve nga më të varfërit, që përligj një nga njësimet më të veçanta të dashurisë e të veprimit hyjnor e tokësor të një krijese vdekatare dhe Birit të Hyjit:

“Voglushja ime, eja, afromu: më prij nëpër kasollet (sulms) të të varfërve. Eja, bëju pishtarja ime. Nuk mund të shkoj vetëm. Nuk më njohin dhe për këtë arsye nuk më dëshirojnë. Eja, shko në mesin e tyre. Bashkë me ty më drejto te ta. Të hyhet si etje në kasollet e tyre, nëpër vendbanimet e tyre të errëta e të papërshtatshme ! Eja, bëju viktima e tyre. Në flijimin tënd, në dashurinë tënde për mua do t’ia dalin të më zbulojnë, të më njohin, të më dëshirojnë. Bëj flijime të tjera, buzëqesh më shumë, lutu me afsh më të madh dhe të gjitha vështërsitë do të zhduken. Sa më plagosin druajtjet tua! S’duhet të kesh frigë. Jam unë që kërkoj ta bësh këtë për mua. Mos dysho. Edhe kur të gjithë vihen kundër teje dhe motrave tua, dhe eprorët të shikojnë me përbuzje, mos ke drojë. Unë jam me ty, në anën tënde”.

Përmasën hyjnore të Nënës Tereze e vërejtën në lutje e në veprime konkrete shumë nga njerëzit që e takuan dhe e njohën për së afërmi, motra të rendit të Misionareve të Dashurisë e bashkëpuntorë.
Papa Gjon Pali II shihte te Nëna Tereze fytyrën e Krishtit, prandaj thoshte :
“Në buzëqeshjen e Nënës Terese, në fjalët dhe në veprimet e saj, Krishti ka ecur ( kaluar) dhe njëherë nëpër rrugët e botës”.

Motra Nirmala, që u zgjodh trashëgimtare e nënës për Misionaret e Dashurisë, thotë :” Zemra e Nënës digjej nga dashuria për Krishtin – Eukaristnë ( në Kungim), të cilit ajo ia kushtoi tërësisht dhe paanësisht jetën e saj, me një besim të përzemërt në Të, e Ai e shëndrroi ( Nënën Tereze) në Veten e vet. Kështu kur njerëzit e shihnin atë, në realitet e shihnin vetëm Krishtin” dhe “Varej (Nëna tereze) krejtësisht nga provania hyjnore për të gjitha nevojat tona e për ato të të varfërve (…) Më kujtohet se sytë e Nënës tereze shikonin përtej kësaj bote ( nënvizim im- A. N. B.). Nëna Tereze i qe dorëzuar në mënyrë të thellë, absolute, vullnesës së Zotit e Zoti e përdori si vegël për dashurinë e tij”.

Ati Julien Henry, i cili e njohu Nënën Tereze në lutje dhe në veprim konkret, tha (para vitit 1977) atit E. Le Joly, autorit të monografisë së njohur për nënën Tereze, që e kishte lexuar në dorëshkrim:

“Gjëja më e jashtëzakonshme është sasia e madhe e të mirave që Zoti i gjithëfuqishëm ka vepruar nëpërmjet kësaj vegle të përvujtur. Zoti e ka shfrytëzuar këtë grua me të gjitha cilësitë dhe dobësitë e saj, me formimin e saj të kufizuar, për të përmbushur veprën e tij, për arsye se ajo i është nënshtruar dhe i është bindur krejtësisht frymëzimeve dhe drejtimeve ( përcaktimeve) të Tij pa bërë asnjë pyetje. Ajo nuk mendon për veten, po i bënë të gjitha për Të dhe i bën me një besim aq të plotë Brenda forcës së saj sa asgjë nuk i duket e pamundshme. Gjithçka bën e bën për Zotin”.

Kardinali Martini ( në një intervistë të botuar në “ La republica” më 18 tetor 2003), një ditë para se Nëna Tereze të shpallej e lumturuar nga Papa Gjon Pali II, shkroi:

“Sa herë që, në dhjetëvjetshat e shkuar, e kam takuar Nënën Tereze të Kalkutës, që do të lumturohet nesër nga Gjon Pali II, kam fituar përshtypjen e thellë, si të një krijese jashtë asaj të përditshmes, gati si vegim të një qenieje që nuk i përket kësaj toke, edhe pse me aftësinë t’i administrojë gjërat e këtij dheu. Kishte në të një të përbashkët unike të butësisë e të forcës, të shpirtshmërisë e të konkretësisë, të përvujtërisë e të vetëdijes së dinjitetit e të misionit të saj, që më bënin të më shfaqej si diçka, rrënjët e së cilës nuk dukej të ishin në këtë botë”.

Këtë veçanti të Nënës e vrejti dhe intelektuali i shquar Italian, Pier Paolo Pasolini :
“Më duhet të them se asnjëherë fryma e Krishtit nuk më është dukur kaq e gjallë dhe e ëmbël….( sesa në figurën e nënës Tereze)”.

Ati Van der Peet veçonte se kur e takonte Nënën Tereze “.. mund të them që ndihesha në praninë e Zotit, në praninë e së vërtetës dhe të dashurisë” dhe “ nuk mund të mendoj ndryshe: para meje ishte dikush, të cilin Zoti ia ka shënuar Parajsën, njëmend dora e Zotit. Megjithatë, me duhet të them të njejtën kohë, Nëna Tereze ishte njëri nga personat me ndijim (veprim) më praktik që kam njohur ndonjëherë”.
Ky bari shpirtëror vërente te Nëna Tereze krijesën njerësore që “e shihte në një mënyrë Zotin dhe e ndiente Zotin në ankthin e të varfërve, që kishte një besim të jashtëzakonshëm në dritën dhe në errësirë. Ajo e shihte vuajtjen e Krishtit, por nuk e humbiste në ekstazë ose në gjëra të tilla: kjo nuk bënte pjesë në jetën e saj, edhe psë ndokush do të jetë i prirur të mendoj (...) Unë mendoj pa mëdyshje se arsyeja për të cilën Nëna Tereze do ta ketë përjetuar errësirën aq të madhe në jetën e saj është që ajo ( errësirë) do ta ketë njësuar me shumë me të varfërit”.

Përmasën hyjnore të Nënës Tereze e shprehu dhe shkrimtari ynë, Visar Zhiti:
“Siç duket, Zoti djeu nevojën epërsëdytjes së Krishtit mbi Tokë dhe zgjodhi një grua për barazi. Caktoi një shqipëtare, s’dihet për ç’shpërblim ndaj kombit tonë të martirizuar (..), ndosha në shekullin më apokaliptik të njerëzimit…”


Ati Brian Kolodiejchuk thekson se Nëna Tereze e bënë të tillë besimi i palëkundur dhe dashuria ndaj Zotit dhe ndfaj njeriut:
“Mesazhi i saj kryesor është Dashuria: ndaj Zotit, jo vetëm ndaj tjetrit. Në kohën kur e pati thirrjen për themelimin e Kongregatës së Misionareve të Dashurisë, njohu nje ballafaqim të ashpër të brendshëm, një sprovë shpirtërore gjatë së cilës nuk ndihej e lumtur (e ngushëlluar). Megjithatë, gjatë kësaj kohe të ballafaqimit të brendshëm, qe prapë dashuria që e bëri t’i përgjigjet misionit të saj. Gjatë një rasti, në të cilin iu dha një mirënjohje publike, Indira Gandi, kryeministreshë e Indisë, përafërsishtë i tha këto fjalë:’Nëna Tereze na mëson që më e qenësishmja është dashuria’. Jeta e saj është plot e përplot me shembuj të dashurisë për të tjerët, e jo vetëm për të varfërit, po për të gjithë personat që i takonte: motrat e Misionareve të Dashurisë, personat që e vizitonin… Në të vërtet, Nëna Tereze na la si mesazh që t’i bëjmë punët e thjeshta me një dashuri të jashtëzakonshme. Kur u drejtohej njerëzve që i takonte, thoshte se kjo dashuri nuk duhej shfaqur vetëm për të varfërit: duhet dashuruar duke filluar nga anëtarët e familjes, së cilës i përkasim, që kanë nevojë për një fjalë inkurajuese, të fillohet duke i ndihmuar të afërmit, që ka nevojë t’i shkruajë një letër tjetrit, të fillohet, duke buzëqeshur, t’i ndihmohet atij që ka nevojë. Kemi mundur të e verifikojmë se për të besimi ka qenë një virtyt i veçantë”.
Pra, Nënën e bënë të tillë, të shenjtë, dashuria e përshkuara nga vuajtjet dhe nga pësimet, gjë që u përligj në çdo hap e në çdo veprim përballë Hyjit dhe njeriut.


Torrkerry

[torrkerry]

5) Nëna jetonte dhe vepronte vetëm për Hyjn dhe për përhapjen e dashurisë së Tij.

Nëna Tereze, siç u tha më parë, gjithë qenjen dhe jetën e vet ia kushtoi dashurisë së Hyjit dhe përhapjes së kësaj dashurie ndër njërëz.
Në secilën krijesë njerëzore, pa dallim feje, ngjyre e race, ajo shihte fytyrën e Krishtit dhe dashurinë e tij, sidomos tek të varfërit, prandaj donte të silltë pak dritë në ferrin e gjallë, ku përjetohet vdekja e padenjë.
Sipas Nënës, të varfërit ishin dashuria më e madhe e Birit të Hyjit të mbërthyer në kryq:

“Krishti e rijeton dashurinë e tij në njerëzit tanë të varfër. Të varfërit, realisht, kalojnë nëpërmjet dashurisë së Krishtit. Duhet të kujdesemi për ta me dinjitet. Këta të varfër janë Krishti që sot vuan. Duhet t’i gjejmë mjetet dhe mënyrat për t’u ndihmuar: të mos ua shtojmë vuajtjet. Njerëzit e varfër janë duke jetuar sot Kalvarin e Krishstit”.

Pra, Nëna Tereze jetonte dhe vepronte vetëm për Hyjin dhe për përhapjen e dashurisë së Tij: “Për 55 vjet rresht ia doli të mos i prapësojë asgjë Krishtit, duke shfrytëzuar çdo situatë si një mundësi e dëshmisë së besnikërisë së saj për dashurinë që i kishte premtuar Atij”

Ç’është e vërteta, nëna Tereze në prill të vitit 1942 i dha besën Birit të Hyjt, Krishtit, se do të jetë e tij për gjithë jetën; çdo gjë që do të bëjë, do ta bëjë për Të dhe se Ai mund ta përdorë e të bëjë me të gjithçka që dëshiron, “pa asnjë kursim”.
Së këndejmi, me vetëdije të plotë ajo hoqi dorë nga gjithçka e saj, nga çdo kënaqësi dhe e mirë dhe u bë një qenie që frymoi dhe jetoi për dashurinë e Zotit dhe për përhapjen e kësaj dashurie. Kushti i betimit qe i pazakonshëm: nëse nuk i përmbahej, do të pranonte (pësonte) dënimin “me mëkat vdekjeprurës”
Për këtë besë – besatim me Krishtin (kujto psalmin 89: “Lidha besë me të zgjedhurin tim”), që Nëna e mbajti të pandryshuar deri në frymën e fundit të jetës, e njoftoi kryeipeshkvin e Kalkutës, F. Perier, në letrën që i dërgon me 1 shtator 1959:

“I kam dhënë besën Zotit, që ka për pasojë mëkatin vdekjeprurës, t’i jap çdo gjë që Ai do të më kërkojë”.

Kjo gjë dëshmohet edhe nga letra që i shkroi (më 3 shtator të vitit 1959) drejtpërsëdrejti Krishtit, pa dyshim nga gjërat më të rralla të një vdekatari në historinë e krishterimit, të dashurisë ndaj Hyjit dhe të flijimit për njeriun.

“Në thirrje më pate thënë se ke për të vuajtur shumë.
10 vjet, Krishti im, ke bërë me mua sipas vullnesës sate.
Iezus, dëgjoje lutjen time: nëse kjo të bën të lumtur, nëse dhimbja ime dhe vuajtja ime dhe ndarja ime të japin një pikë ngushëllim, Krishti im, bëj nga unë atë që dëshiron, derisa të dëshirosh, pa asnjë kursim ndaj ndjenjave të mia dhe ndaj dhimbjes time.
Jam e jotja.
Vër në shpirtin tim dhe në jetën time vuajtjet e zemrës sate.
Mos u shqetëso për ndjenjat e mia, mos u shqetëso për dhimbjen time.
Nëse ndarja ime nga Ti I shpie të tjerët tek Ti dhe nëse dashuria e tyre dhe shoqërimi me tat ë shkaktojnë gëzim dhe kënaqësi, atëherë, o Krishti im, dëshiroj që e gjitha zemra ime të vuajë atë që është duke u vuajtur, jo vetëm në këtë cast, por, nëse kjo do iste e mundur, për amshim.
Kënaqësia jote është e gjitha aja që dëshiroj. Për të tjerat, të lus, të mos brengosësh për mua, edhe pse do të më shohësh duke u venitur nga dhimbja.
E gjithë kjo është vullnesa ime.
Dua ta shuaj etjen tënde me secilës pikë të gjakut që kam në veten time.
Mos lejo të të fyej në asnjë mënyrë, shmang nga unë fuqinë që të most ë lëndoj.
Do të punoj me zemër e me shpirt për motrat për arsye se ato të përkasin Ty.
Secili dhe të gjitha janë Tuat.

Të kërkoj vetëm një gje: të lutem, mos u mundo të kthehesh shpejt.
Jam e gatshme të të pres gjithë jetën.

Vogëlushja jote”.

Torrkerry

[torrkerry]

5) Nëna jetonte dhe vepronte vetëm për Hyjn dhe për përhapjen e dashurisë së Tij.
(në vazhdim).

Me dashurinë e saj të pafund ndaj Zotit dhe përhapjen e kësaj dashurie ndër njerëz si dhe me flijimin e saj për ta, Nëna kaloi “paradoksin themelor” të Ungjillit, duke flijiuar gjithçka të veten, siç thekson papa Gjon Pali II:

“Ungjilli përmban një paradoks themelor: për ta gjetur jetën, duhet ta humbasësh jetën: për të lindur, duhet të vdesësh; për të shpëtuar, duhet të marrës mbi supe Kryqin. Kjo është e vërteta themelore e Ungjillit, që gjithmonë dhe kudo do të hasë në protestën e njeriut”.

Nëna Tereze e shihte Hyjin dhe dashurinë e Tij në njerëz, prandaj u kushtoi çdo veprim të saj, siç i shkruan (më 8 janar 1064) Egan Eilee-it:

“Digjem nga dëshira ta ndez dritën e dashurisë në zemrën e secilës krijesë të Zotit”

Për t’u njësuar me këto dashuri dhe për t’i njësojë këto dy dashuri, Nënës i ndihmoi besimi në Hyjin, lutja e përhershme që ia kushtoi në çdo çast.
Ajo thoshte: “Sekreti im është lutja që shndërrohet në veprim. Ajo që bëjmë ne (motrat e Misionareve të Dashurisë – v.ime) është dashuria e Hyjit në veprim”.
Në të vërtetë, lutja e njësontë Nënën Tereze me Hyjin, e mbushte me dritën dhe me dashurinë e Tij dhe i shkaktonte gëzimin më të madh, duke i dhënë forcën për të vepruar pa u ndalur:

“Lutem për arsye se asgjë nuk mund të më mbush me dhembje dhe me vuajtje që më bëjë të harroj harenë e Krishtit të ngjallur”.
Së këndejmi, besimi dhe dashuria e Hyjit ia nxiten dhe ja rriten dashurinë për njerëzit, siç thuhet në psalmin 40: “Shpresova në Zotin me shpresën më të madhe/ dhe Ai m’u afrua dhe e dëgjoi lutjen time”.
Nëna Tereze ishte e vetëdijshme që lutja e njësonte me Hyjin dhe me të varfërit:

“Duke u lutur, Zoti më ka mbushur zemrën me dashuri dhe kështu kam mundur t’i dua të varfërit me dashurinë e Hyjit”

Sepse Nënës, lutja më e mirë është t’u shërbesh të varfërve për arsye se ata janë dashuria e Hyjit:

“Nëse je i mirë me ta, kjo është lutja jote”.
Nëna nuk e kuptonte lutjen si kërkesë, po si njësim me Hyjin dhe me dashurinë e tij:

“Lutja nuk është të kërkosh. Lutja është të vihesh në duart e Hyjit, të vihesh në shërbim të Tij dhe të dëgjosh zërin e Tij në thellësinë e zemrës sate”

Torrkerry

[torrkerry]

5) Nëna jetonte dhe vepronte vetëm për Hyjn dhe për përhapjen e dashurisë së Tij.
(në vazhdim).


Dashuria e Nënës për Zotin ishte e pakushte, e paskjshme dhe e përhershme dhe shkonte e rritej gjithnjë, siç rritej dhe përpjekja e saj që atë dashuri ta barte tek të tjerët:

“Unë e kam dashur Atë (Zotin) verbërisht, krejtësisht, veçanërisht.
Do të përdorë çdo forcë që kam në vete,
pa marrë parasysh ndjenjat e mia,
që ta bëj përsonalisht të dashur nga motrat dhe nga njerëzit.
Do të lejoj të bëjë çdo gjë me mua dhe në mua”.

Pikërisht njësimi thelbësor me dashurinë hyjnore kushtëzoi që Nëna t’i donte dhe motrat e rendit të saj me dashurinë që e donte vetë Krishtin, siç i shkruante Eileen Egan-it:

“Nuk e di çka provojnë njerëzit e tjerë, po unë e dua motrat e mia ashtu siç e dua Krishtin, me gjithë zemër, me shpirt e me mendje, me të gjitha forcat e mia”.

Arsyeja e vetme për një qëndrim të tillë ishte:

“Nëse dashuria ime për motrat e mia është e mirë, atëherë dashuria ime për Krishtin do të jetë e mirë. Nuk janë dy dashuri. Sa më e thellë është dashuria ime për Krishtin, aq më e thellë është dashuria për motrat e mia, aq më i madh është zelli për të shkuar drejt të varfërve”.

Dashuria e paskajshme e Nënës për njerëzit përligjet dhe nga letra dërguar atit Van der Pett, kur, ndër të tjera, shkruan:

“Sikut të dinit sa shumë dua ta ndez zjarrin e dashurisë e të paqes në gjithë botën. Lutu për mua që Ai të mund të më përdorë plotësisht (për këtë qëllim)”.

Pra, sa më shumë dashuri hyjnore ngjizej në zemrën e Nënës, aq më shumë ajo i donte njerëzit dhe ua dhuronte atë dashuri:

“Kur të mbushem krejtësisht me Zotin, atëherë mund t’u jap Zotin të tjerëve, për arsye se goja flet nga plotësia (tërësia) e zemrës”
dhe
“…Unë e di se lutja juaj (atit Der Pett) është përherë me mua: edhe e imja është për ju, për arsye se mund të jem përherë më e përvuajtur me Marinë dhe e shenjtë si Jezusi”.

Torrkerry

[torrkerry]

5) Nëna jetonte dhe vepronte vetëm për Hyjn dhe për përhapjen e dashurisë së Tij.(në vazhdim).

Njësimi me hirin e Hyjit i ndihmoi Nënës që me punën e më flijime të vijueshme ta shuajë etjen e Birit të Hyjit të kryqëzuar:

“Unë e shuaj etjen Tënde me dashurinë Time dhe me vuajtjen e zemrës time”.

Për këtë njësim, Papa Gjon Pali II thoshte:

“Përfillje e veprim, ungjillizim e nxitje njerëzore: Nëna Tereze e shpall ungjillin me jetën e saj dhuruar krejtësisht të varfërve, po në të njëjtën kohë në lutje”.

Edhe në çastet e vuajtjeve më të medha, Nëna Tereze e dëshmoi dashurinë ndaj Hyjit, prandaj u thoshte motrave të veta:

“E dini, ky është rasti për një dashuri më të madhe (ndaj Zotit – v. ime)”.

Shuarja e etjes së Krishtit – Fjalës së jetës – siç e cilësoi Papa Gjopn Pali II, ishte një nga qëllimet më të qenësishme të jetës dhe të veprimit të Nënës.

Se ç’peshë kishte shuarja e kësaj etjeje, Nëna e thotë në mënyrë thellësore në TESTAMENTI SHPIRTËROR (Krh në fillim të kësaj teme).
Këtu po kujtoj vetëm faktim se klithja “Kam etje” ngërthen në vete vuajtjen, flijimin dhe dashurinë për njerëzit.
Nëna Tereze thoshte se vuajtja është përçuese e dashurisë dhe se:

“Për mua etja e Krishtit është një gjë kaq intime , që deri më sot, më ka penguar droja t’ju flas për atë që më ndodhi më 10 shtator.
Mendova të imitoj kështu Shën Marinë, që i ruan të gjitha këto gjëra në zemër e saj. Kjo ka qenë arsyeja që s’kam folur shumë, sidomos në public, për ‘Kam etje’”.

Në një letër të 15 dhjetorit të 1991-shit dërguar atit të saj shpirtëror, Neumer, Nëna dëshmon njësimin thellësor me Birin e Hyjit dhe faktin se shuarja e etjes së tij ishte qëllimi kryesor dhe etja e saj:

“Gjatë këtij viti kam pasur shumë raste (mundësi) të shuaj etjen e Jezusit me dashuri dhe me shpirt.Ishte një vit plot e përplot me dashuri për Krishtin.
Nuk e di se cila etje ishte më e madhe: e Tij për mua ose e imja për të”.

Për flijimin e Nënës Tereze për shuarjen e etjes së Krishtit, Papa Gjon Pali i Dyti theksonte:

“Rënkimi i Krishtit në Kryq ‘Kam etje’, që shpreh thellësinë e dëshirës së Hyjit njeri, ka hyrë në shpirtin e Nënës Tereze dhe ka gjetur një truall të pëlleshëm në zemrën e saj.
Shuarja e etjes së dashurisë së Krishtit në njësim me Mrinë, Nënën e Tij, qe bërë qëllim i vetëm i jetës së Nënës Tereze dhe forcë e brendshme, që bënte të tejkalonte vetveten e të ‘shkonte ne vrap’ nga një anë e botës në tjetrën me qellim të veprimit për shpëtimin dhe shenjtërimin e të varfërve nga më të varërit”.

Për këtë njësim të thellë të Nënës me Hyjin dëshmojnë edhe këto fjalë të saj:

Krishti lutet për mua, Krishti mendon për mua, Krishti sheh përmes syve të mia, Krishti flet me anë të fjalëve të mia, Krishti punon me duart e mia, Krishti ec me këmbët e mia, Krishti dashuron me zemrën time”.

Torrkerry