Bardhyli dhe flamuri bardhe e blu (tregim me pjese)

[desaparacidos]

Më sçaro,nuk të kuptoj Pratolini,
-Seriozisht...

Besoj se Pratolini paska antipati per Den Braunin, ashtu si edhe une ne fakt. Besoj se eshte shkrimtar i mire e historian i keq. Deri ketu s'ka ndonje gje te keqe, natyrisht, por problemi eshte se s'mund te manovrosh historine per te shitur libra. Kjo per Kodi da Vinçi, ndersa nje apo dy libra te tjere qe kam lexuar jane okej.

[desaparacidos]

Me kënaqësi e lexova këtë 1/6-ën,pjesa parë.Ky zhanër vërtetë mungon në letërsinë tonë moderne.Stili dhe narracioni janë në vijen e traditës më të mirë të tregimit shqiptar.Nuk do të ishte korrekte të krahasaoj me Kadaren,por ke elemente të formes së narrarcionit si të mjeshtrit të madh.
Ndoshta edhe ne një ditë, do të kemi një Den Braun shqiptarë!!!
Sukses dhe punë të mbarë!

Rrofsh lal.
Eeee...s'e di per çeshtjen e stilit, dhe nuk me intereson shume. Por ashtu si libri Vrasesi i qymyrit, ( www.albstudent.eu/darien ) s'me intereson shume stili. Si shume te tjere shkruaj, te tjere pastaj e klasifikojne sipas standarteve. Ky tregim apo libri mund te jete i verdhe, i zi, historik, policesk, aventure...s'e di vertet se si mund te quhet.

[Shpat Berisha]

Fml.per scarimet.Pune shijesh,apo jo...
-Vazhdo te shkruash,kjo ka rendesi.. sukses!!!

[desaparacidos]

doja me pyet pratolinin, meqe eshte edhe admin, a ke mundesi me e ndryshu titullin e kesaj teme, me e heq ate 1/6 ne fund qe ti rras te gjitha pjeset ketu pa hap tema te reja e te panevojshme?

[Pratolini]

Mund ta besh qe cke me te por duhet te kontaktosh me nje supermoderator ose me ndonje admin. Provo nje here me Lioness ose me Shigjeten.

Une sjam admin, jam moderator i thjeshte keshtu qe nuk kam akses tek forumi i letersise.

[desaparacidos]

Nëse më parë nuk e dinin se kush duhet të tërhiqtë letrën, tani e dinë. Për momentin kanë vetëm një fytyrë, fytyrën time, por s'kanë akoma emër e mbiemër. Kanë edhe një plumb më pak dhe duhet të jenë komplet të shkalluar sepse s'mund tu qëllosh njerëzve kështu, ndërsa janë duke punuar. Duhet të shkoj në Dhërmi apo në Himarë, por jo me makinën time. Ndoshta ishin aty tamam për mua e jo për letrën, kështu që dinë gjithçka, emër, mbiemër, numër këpuce. Jo me autobuz, njohin fytyrën time tashmë. Jo me makinë jo me autobuz. T'a marrë dreqi, s'dua të fus Oltin në këtë muhabet.

Mendoj këto gjëra ndërsa shikoj flokët e mi tek bjen përtoke. S'kam asnjë kontakt me ta, i njoh pak. S'mund të kem kontakt me këtë punëdhënës, i kam takuar rrallë dhe në errësirë. Kam garanci që bëjnë gjëra që nuk shkojnë kundër ndërgjegjes sime, por s'e di se kush janë. Dedektiv trapi, dedektiv i këtij timit, mendoj. Po tani, do presësh të dali gazeta nesër a pasnesër?
E shaj veten, e bëj për një lecke po nuk ndihem më mirë. Okej. As që më rref fare të shkoj në Dhërmi-Himarë. Në Dhërmi apo në Himarë pastaj, hajde merr vesh. Por nëse nuk e bëj ndoshta s'do e marr vesh kurrë për ça bëhet fjalë. Aq më mirë, bëhet fjalë për njerëz që gjuajnë e vrasin. Nëse nuk e marr vesh se ça po ndodh do jetoj shumë kohë me frikën se dikush më qëllon nga një moment në tjetrin. Diku në ndonjë lagje të errët apo ndonjë aksident. Një makinë që ecte shumë shpejt, aksident. Ndodhin përditë. Duhet të shkoj. Pikë.

<< Dymi e pesëqind lek.>> thotë berberi dhe sikur më zgjon nga gjumi.

<< Po. >>

Ora një, ndoshta po më ndjekin edhe tani. Dreqi ta marrë. Dreqi ta marrë. Duhet të vendos. Unë do shkoj, e di që do shkoj. Por duhet vetëm të jem i qartë me Oltin, në këtë histori mund të rrezikojë shumë. I telefonoj nga një kabinë afër postës, në mes skambistëve.

<< Po >> përgjigjet. << Avokat Shehu. >>

<< A kemi rënë dakord që kur përgjigjemi duhet të themi avokat e hetues? >>

<< Ti je? Ça do? >>

<< Olto, do të çoje lali jot me pushime. Sa herë ke thënë ti që do me shku në Himarë a në Sarandë? >>

<< Ë? >>

<< Erdhi edhe dita jote. >>

Mendohet pak, nuhat zërin tim pastaj pyet.

<< Ku është e futmja? >>

I shpjegoj ku është e futmja kur takohemi, pak më vonë. Ai ngadalëson dhe unë hipi në makinë afër 21-dhjetorit. Ashtu si e kam këshilluar në telefon nuk e ndal fare makinën. Kam frikë, kam vërtet frikë kësaj here.

Në fillim Olti qesh kur më sheh me flokë të qethura e me mjekërr të rruar mirë. Qesh, më shikon, qesh përsëri.

<< Ç'ne që ke fillu me e rrujt? >> më pyet.

Nuk qesh më kur i shpjegoj sa ça më ka ndodhur. J'a them të gjitha, i them edhe se kush më ka futur në këtë telash. Është sekret. Normalisht s'do ja thoja askujt por edhe ai po vë kokën në rrezik, është e drejtë që ta dijë.

<< As vetë s'jam i sigurt se kush janë Olto. Por paguajnë mirë dhe kërkojnë të bëj punë që më pëlqejnë. Si t'a them, nuk besoj se janë shërbimet sekrete, edhe pse ndonjëri prej tyre mund të jetë. Ndonjë tjetër mund të jetë profesor apo politikan. Le të themi që më thërrasin kur duhet të bëj punë që një shtet s'mund të bëjë, për arsye diplomatike, kupton? >>

<< Jo, s'po kuptoj asgje. >>

<< As unë. Nuk e di mirë, nejse. >>

Nuk i kërkoj gjë, s'është e thënë që të më ndjeki. Më duhet vetëm makina, s'dua të përdor timen e as të marr autobuzin. Thotë që do vijë me mua, unë refuzoj e ndërkohe nisemi. Dreka bëhet mbasdite pastaj mbasditja bëhet mbrëmje e ne po zihemi akoma nëse ai mund të vijë apo jo. Në fakt besoj se edhe kur më thotë që jemi në Himarë po bërtas akoma, po i them që s'duhet të vijë me mua kësaj here.

<< Edhe sikur të vije, plani im parashikonte që të mos paraqiteshim bashkë këtu. >> i them sa për të nxjerrë inatin. << Do vija unë më para e mbas një apo dy ditësh ti. Po tani...>>

<< Po unë sikur s'do vija fare. >> përgjigjet.

<< Sikur të vije pra. S'do vije fare sot, do vije nesër a pasnesër. >>

<< Nëse e njoh pak këtë vend, >> thotë ai << edhe sikur të vija mbas një jave do e merrnin vesh që jemi bashkë. Nuk është as sezon plazhi, ti e unë jemi gjëja më interesante që ndodh këtë muaj. >>

<< Jo tamam. Shiko atje. >> I bëj më dorë një shtëpi nga e cila valëvitet një flamur. Jemi në të hyrë të qytetit apo të fshatit, s'e kuptoj mirë se çfarë është. Poshtë nesh shikoj flamurin dhe më kap hidhërimi.

<< I vetmi flamur bardhë e blu që duhet të valëvitet në këtë shtet është ai i Tiranës.>> vendos unë. Mundohem të fsheh hidhërimin me këtë gjysëm batute por nuk ndryshon asgjë. Të lodhur nga rruga ulemi sipër makinës dhe në gjysëm errësirë shikojmë flamurin si të hipnotizuar. Dua të qaj, mundohem të qaj. Ndoshta lotët do zgjojnë Gjon e Gjergj Kastriotin, Azem e Shote Galicen, Mustafa Gjinishtin apo Mujo Ulqinakun. T'i sjell këtu të shohin, të më vijë turp para Ismail Qemal beut e para Bajram Currit. Të mos duroj dot vështrimin qortues të Luigj Gurakuqit, të ul sytë para gjakut të Avni Rustimeti e Adem Jasharit.

<< Sa poshtë kemi rënë? >> pyes Oltin.

<< Shumë. >> thotë.

Shikojmë flamurin. S'kam qënë kurrë patriot por në këtë moment ndihem i vogël e pa vlerë para burrave që ndërtuan këtë vënd.

<< Shumë, shumë. >> përsërit Olti.

Drita e fotografisë sime çan errësirën dhe i çon një mesazh kujtdo që po priste një mesazh. Bardhyli ka ardhur dhe po ju pret.

<< Po tani? >>pyet Olti.

<< Ki durim, >>përgjigjem << nëse kam pak talent, besoj se tani janë çuar. Kanë parë dritën dhe po na prisnin. Të paktën, shpresoj të jetë kështu. E ndjej që është kështu. Tani po vendosin. Tani po veshin pantallona, këmisha e këpucë e pas pak do jenë këtu. Nëse nuk vijnë atëherë do provojmë në qytetin tjetër. Nëse s'ndodh asgjë kthehemi në Tiranë. Po na presin, jam i sigurt. >>

Por s'është e nevojshme të ndërrojmë qytet. Jemi ndalur në një tip kodre të vogël dhe shikojmë tek na afrohet një grup. Ecin shpejt por para se të ngjiten te ne ndalin e ndahen. Arrij të dalloj se si dy fshihen mbas një shtëpije, janë vetëm hije por i shikoj shumë qartë. Ecën vetëm njëri. Ashtu si e parashikoja ka këmishë të bardhë, moshe e thyer dhe ecen me hap të shpejtë e të vendosur ashtu si ecin vetëm ata që kanë kaluar jetën nëpër ara. Arrin deri te ne dhe ndalet.

[Shpat Berisha]

-Për komentin e parë,kësaj radhe do pres pratolinin,se nuk i dihet...ka të ngjarë - mos do ndrrojë mendje...
-Ajo pjesa me emra të mdhej sikur...??!!
Do pres pjesen e tretë..definitivisht.
Shëndet e durim në këto ditë të nxehta gushti...!

[mondishall]

Edhe une pres vazhdimin. Pershkrimi si gjithmone terheqes. Je i lirshem ne cdo fraze. Tek-tuk ndonje lapsus, ku njejesi ngaterohet me shumesin, por eshte kaq anesor sa kot e thashe se ndreqet lehte. Me pelqen siguria e ecjes tende mes fjaleve, gje qe me bind per nje vazhdimesi akoma me interesante dhe te realizuar artistikisht. Ajde prit tani te merkuren.

[EDLIN]

Pergezime...
"Vrasesi i qymyrit" e lexova menjehere dhe me pelqeu, nuk di te te them jo stili, jo si e çfare..
por me pelqeu.
Pres vazhdimin per pjeset e tjera megjithese krijimet e tua eshte mire te lexohen njeheresh, ndoshta e lexoj kur ta hedhesh te gjithin.
Keshtu te ngec ne gryke, sa futesh ne teme... mbaron seria...
Thjesht, te lexoj me endje...
.

[desaparacidos]

-Për komentin e parë,kësaj radhe do pres pratolinin,se nuk i dihet...ka të ngjarë - mos do ndrrojë mendje...
-Ajo pjesa me emra të mdhej sikur...??!!
Do pres pjesen e tretë..definitivisht.
Shëndet e durim në këto ditë të nxehta gushti...!

pO. Nga pjesa e trete fillojne e ndodhin gjerat.