Poeti i mbytur...

[riza2008]

Pershendetje Zoti Agim!Duke lexuar poezite e tua as pak s'ngelem i habitur sepse e di qe gjithmone do gjej gjera e me te bukura.Te uroj qe i ke permbledhur ne nje liber kjo eshte nje pavdekesi e krijimtarise tende.Me gjithe ate poezite e tua nder vite duan nje arkiv te tere qe te mbahen sepse ajo eshte e bollshme dhe e larmishme.Jeni njeri i madh ne poezi te uroj gjith te mirat.Me respekt Riza Çato.

[Dorontina]

Po un isha lindur me shiun e fundit
po lexoj vergje drit sme ben abazhuri
apo iku treni e me zuni preng sherri
sido qoft gyrbetit i ka dal lezeti

vendëlijna jonê ka shum halle
ashtu po shifet vetem ne lamje
asnji ndodhi apo mirace nuk ndodhi
prej qe amerika lirin na solli

hupi puna, erdhi dhuna
hupi drita,hupi uji
me te huj prap na u stermbush trrulli
rinia jon endrron emigracionin...

[Agim Doçi]

Po vazhdoj me vargezime nfga vellimi i sapobotuar

Dy mbretëritë...

Nuk ka brenda jetës, më çaste magjije
se sa kur në zemër, futet një njeri !
Krejt si në përralla, në Kohë Dashurije
Vehten e ndjen Mbret, me dy mbretëri...

Njëra është e pasur me miljona puthje
Tjetra e pangopur, e etur nga Malli
Mbretëri e Parë, netët i shtyn tutje…
Mbretërinë e Dytë, e qeveris djalli?…

Jo nuk është e lehtë, kur e ndjen vetminë
Jo nuk është e thjeshtë mallin ta durosh
Se kur dashuron ke gjith pasurinë
Ndërsa kur je larg, shpirtin e ke bosh.

Netëve pyes hënën a mos e ka parë?
Ditëve pyes erën vallë e ka takuar!?
Orët numëroj, koha hiqet zvarrë
Vuaj me gjith shpirt se jam dashuruar.

Kush e ka provuar dashurinë e parë
Kush e ka shijuar puthjen aq të nxehtë
E kujton gjith jetën ndaj dhe digjet zjarrë
Nga dy mbretëritë që sundon në jetë.

Shtator 1998



PENDIMI

Ne s’kemi traditë!
Nuk dijmë të dashurojmë njeri tjetrin!
Sa mbrapsht jemi rritë.
Bëjmë sherr, idhnohemi!...pse dreqin?

Të vetmuar bijem në trishtim...
Pastaj as vetë nuk e dijmë se çfar kërkojmë.
Gëlltisim lotët...mallkim
Sepse vërtetë nuk dijmë të dashurojmë!

Harrojmë vështrimin e parë.
Harrojmë dhe netët e bukura plot puthje...
Bëhemi krejt si të marrë
Zbulojmë enigmat e seksit plot ngutje...

Pastaj?...Pastaj rrijmë si të dehur
Pa fjalë...të heshtur...s’dijmë nga të shkojmë
Fillojnë dyshimet... ndjenja është velur
Sepse sinqerisht nuk dijmë të dashurojmë!


Amsterdam janar 1999














ATA QË VRANË QETËSINË E NATËS…

Ata vinin shtazërisht, si hienat pas ngordhësirës
Ata vinin të armatosur, me pabesinë e errësirës.

Ata vinin forcërisht, shpërthenin dyert si ujkonjë
Ata të vinin në duar prangat dhe hiçi mbetej nëpër dhomë…

Ata të kallnin në dhè të gjallë, në baltovinat e kënetës
Ata përmirrnin mbi gjithë kombin se ishin kob i antijetës.

Ata e trembën çdo gjë njerzore, i trembën dhe pëllumbat
Se ishin Sigurimi i Shtetit, shpirt – pistolet dhe zemër – plumbat.

Ata që ishin dhe janë prap sot, mallkimi i kombit shqipëtarë
Ata pas shpine të vrasin kot, dhe si At Fishtën të lënë pa varr!


2 prill 1991


TË AKUZOJ!!!!!!!!

Të gjitha veset që djalli shpiku
I bëre pronë të shpirtit tënd
As ferri i Dantes që shkoi dhe iku
Për Enver Hoxhën s‘do kishte vënd!

As vetë s‘e di se ç‘ Kod Penal
Kish për t‘a dhënë dënimin hak.
Ti pjellë katile nga kishe dalë?
Që nuk u ngope një herë me gjak!

Ti arrestove Lirinë e Kombit!
Prishe faltoret e Perëndisë!
Nuk e marr vesht nga ç‘anë e globit
I ré mallkim ti Shqipërisë?!….

Ti që ja morre nderin shqiptarit
Ti që ia zhduke vlerat që kish
Ti që mban emrin e kryetradhtarit
Ti që Sërbia të pat kulish......

Ti i pabesi midis çakenjve
Ti frikacaku, mjeshtër – mashtrus
Ti amorali midis shkërdhenjve
Në cilin rreth vallë të të fus?

Krimet e tua nuk numërohen
Ti që i vrave muzën poetit(!)
Eshtrat e tua tokës i rëndohen
Ti diktatori i antishtetit!

Ti që ia shterre trurin Diturisë!
Ti që shfarose e s‘tu dridh dora!
Ti që ia nxive jetën Shqipërisë
Kafka dhe eshtrat të zënçin morra!

Ti që e vrave qetsinë e natës
Ti që gjithë shokët çove në varr
Ti kryedylberi i rrugëve të Francës
Cila hienë të polli vallë!?…

Ti na rrethove me tel gjëmba
Me lukuninë që të erdh‘ pas!
Ti që shkaktove vargmal me dhëmba
Në çfarë gjirizi vallë të përplas!

Persekutove në pesdhjetë vite
Sa vrerë, sa helm në zemrat tona
Ti dashurinë n‘mes njerzve fike!
Ti ishe zgjebja, ti ishe krroma!

Ndaj të mallkuan gjithë nënat tona
„Të humbtë emri o Enver bisha!“
të zuri nëma o Enver Hoxha!
Ti që shkatrrove xhamì dhe kisha!

Ti që e vrave me thikë mbas shpine
Fishtën, Konitcën, vetë Historinë!
Ti serbo – sllavi me brumë prej Kine
Të humbtë varri me gjithë Partinë!

Të akuzojnë me mijra varre!
Të akuzojnë Nënat kërcure!
Të akuzojnë burrat që vrave!
Të akuzojnë mijra qivure!

Të akuzojnë lotët e fëmijëve!
Të akuzon mjerimi tipik!
I pamëshirshëm në ç’hithra mbive?
Klysh i Stalinit pleh bolshevik!

Të akuzojnë bijt edhe bijat
Që thyen prangat me 2 korrik!
Gjithë Shqipërisë i dolën thinjat
Kur nënat klithnin: - Ik!! Vetëm ik!!

U nëpërkëmbëm, u hoqëm zvarrë
Nè, nip-stërnipat e Ilirisë!
U lemeris Evropa mbarë
Nga shtetbunkeri i Shqipërisë!

Të akuzoj në emër të të rënëve
Që rrokën pushkët e dolën Malit!
Që u zhgënjyen nga Stani i Qenëve!
Dhe i falën Jetën veç Idealit!

Çuditet Bota, dhe gjithë njerëzia
Si mbijetuan vallë shqipëtarët??….
Por jo or jo! S’vdes shqiptarija
Ndonse katili, na humbi varrët!

Pa do të ngrihej një ditë urrejtja
E do t’i mblidhte populli rrufetë!
Që komunizmit t’i vinte vdekja
Në skenë të vihej ky Akti i Tretë!

Aktin e Parë të Dymbëshjetës
Vetë e rrënuam nè shqipëtarët(!)
Aktin e dytë të dyzetekatrës
E asgjësuan tok, tradhëtarët!

Por Akti i Tretë thirri në skenë
Një REGJISOR që bën epoka!
U ngrit një popull, u kish bër’ Benë!
Dhe u rrëshqiti nën këmbë toka!

Erdhi kjo ditë ndoshta me dhëmbje
Sot Shqipëria ndrron mish e lëkurë
U befasuan deri në çmëndje
Prap ëndërrojnë për diktaturë(!!)

Por jo ore jo! Shkoj edhe vate
Koha e Turpit! Kohë e Partisë!
Vijmë të hutuar si mbas një Nate
T’i japim fund të gjith’ Tragjedisë!

Le të na rrahi era e dimrit
Le t’i kërcasin brinjët vatanit
Demokracinë KOHA e thirri
Në udhë të ZOTIT jo të shejtanit!


Gusht 1989

Pronarë psherëtimash...

U bëmë si të huaj me njëri tjetrin
ndaj mbetëm pronarë psherëtimash...
Në rradhë qëndrojmë të takojmë Shën Pjetrin
kjo kohë e maskarenjëve...morali struket vrimash...

ushtarë të idealeve..., ulogë të përjetshëm
kur kodet moralë janë në...bregun tjetër.
Ky det me ujëlotësh na gjen të pandreqshëm
arrnojm plagën e ré me plagën e ...vjetër!


Në udhë metropolesh, stacione të trenit
në portet e ndyra dhe pista avionesh
shikoj rracën time, që bën jetën e qenit
dhe trurin e atdheut në stinë menstruacionesh...

Hej zgjohuni Shenjtër dhe zbrisni nga Kishat!
Hej zgjohuni Pejgamberë e dilni nga xhamitë
se kohët që erdhën na rrënqethin mishrat
na vodhën atdheun...na vodhën poezitë!


Piazza S. Pietro 1993