Disa poezi te tjera

[armandovranari]

Latinet

Latinet e lagjes sime, zeshkane te embel si krem karamel.
Mblidhen fundjaves ne aheng alla spanjollce dhe defrejne.
E si te mos me vloje gjaku dhe mua, mish e shpirt ballkanas puro.
Tek shoh mesoburra tek perdredhin siper kokes cupezat ngjala.
Mes gurgullitjesh dhe shkendijave te tignujve te Salzes.
I karikuar me metaksan qe Lui ma mbush me mik.
Me nje tufe shiposh qe skermisin dhembet dhe leshojne xixa.
Ndersa latinkat e vogla verviten na ajer si ne tablo te Chagallit.
Pastaj ndonjera vjen dhe behet "Koketa" sic thone.
Rrofte Merenge dhe pronari i klubit te fshatit tone!
Rrofte populli latin dhe ai grek qe ne jep metaksan!
Dhe shoket e mi qe bejne sikur jane esell,
ne shtepi me shoqerojne, Ola!

[armandovranari]

Amerika

Mes Amerikes te madhe.
Amerikes te shpifur e te pamate endem.
Me poezite e mija lineare ankohem dhe shaj.
Ato i shkojne per shtat,
ketij grumbulli gumezhites mizash ngjyre jeshile.
Sipas mundesive luftoj dhe une.
Gumezhis pra.
Qe neser te rrojme me te lumtur.
Kur une te mos jem me,
Dhe Amerike te jete bere gjithandej.
Ku miza sydala tu zene syte.
Ju fantazma te hutuara,
qe vini verdalle neper skenen time.
Te trullosura nga era e ndotjes.
Me trurin shpelare nga dimensioni i peste,
ai i Show-t,
ne tufa, si derra ne tufa.
Me aq sa mundem,
per nje bote me te mire.
Ju thurr nje poezi.
Qe tu vije turp nga vetja.
Qe te me vije turp nga vetja.
E te leshohem pikiate, te dendem me m*t
une dhe poezia ime e dhjere.
Te lindur te dy ne motin e Amerikes se madhe.

[Leila]

Me pelqeu Lendina.

Te terheq bute e te leshon forte

[kolombi]

Te gjitha
Te lumte mendja dhe dora.
Vecova ,valixhja ime e murrme .dhe Atdheut.
Kurajo dhe suksese te metejshme.

[armandovranari]

Leila faleminderit per komentin e mencur !
Kolombi faleminderit per vleresimin,
do doja te kisha me shume kohe dhe gjendje te volitshme per te krijuar, poezia eshte si nje lloj katarsisi, do doja te kisha me shume momente te tilla.
me respekt Armando!

[armandovranari]

Nje poezi e qete

Gjenialiteti per te cilin flet
pedagogu im plak dhe Shopenhaueri
gjendet tek cdo njeri.
Me kujtohet Kerouac
me choruset e tij te rrjedhshme.
Me lindin plot dyshime brilante.
Qe shkrihen ne lumin e madh te njohjes.
Te gjitha bashke, gjerat
zhyten me koke ne univers.
Dhe une perseri kenaqem.
Ketu, ne kohen tone te papuqshme.



Kozmosi im.

I ulur, i heshtur, i perthyer jam.
Nen driten e vaket te objekteve.
Balleperballe qelqit.
Duke vuajtur teorite budiste.
Duke soditur gotat shushunja.
Dhe duart e mia te telekomanduara.
Kozmosi im po pi.
Nje pije te kthjellet.
Qe derdhet qiejve.
Qiejve te vegjel, te mpleksur, te mij.

[armandovranari]

CEZAR

Bubullojne nga larg, nga historia,
beteja te Cezarit ne koken time.
Kurse une fitore si te Pirros shenoj perdite.
Me veten.
Ndersa me ju nuk kam qene i vertete.
Degjomeni, shikomeni ja ky jam une!
Besomeni qe gerthas perbrenda
pa ze deri ne shembje.
Dhe shtyhem zvarre neper transhete e erreta.
Labirinthet e heshtjes sime.
Qe oh sa te rrezikshme jane.
Pusite e mija te vogela, ordinere.
Qe si atak epileptik me shkaterrojne perdite.
Me perplasin trotuareve sa here qe s'flas.
Por askush nuk me sheh.
Nje qytetar i rregullt me dosje nen krah.
Me fshikni shkarazi me sup neper stacione.
Ma degjoni kollen neper librari.
Ne kafene une jam.
qe me zor e nxjerr zerin prej gryke,
dhe pastaj behet heshtje menjehere.
Ne kembet tuaja i padukshem shembem.
I tille jam une, i pajehone.
I padegjuar, anonim si nje perkufizim.
Duke lozur me pamundesite brenda vetes.
Gjithmone duke enderruar.
Se ndoshta nje dite Cezar do te behem.

[armandovranari]

Permbytje

Nga te kater anet vjen Gezimi.
Me shkendija si barut.
Si det kacek me dallge.
Nga kujtimet ato me diell ka marre.
Dhe femijerine te gjithen.
Perzihet rruges me vjeshten e ftohte,
rruget e lagura, bisedat e nates.
Mendimet me te mira te njerezve i merr.
Dhe aty afer, pa ardhur tek une.
I bashkohet te qeshures tende nga dhoma e gjumit.
Eh cfare gezimi qenka ky.
Per mua, i gjithi si me porosi.
Permbytje qenka, permbytje e bekuar.

[Diabolis]

Më ka ndodhur njëherë në jetën time, të dëgjoj jehonën e një epileptiku. Ka qënë ditë, e ai (mbase ajo) i ri në moshë u përplas me zhurmë në trotuarin para hotel turizmit të qytetit. Kishte në dorë një rrjetë të thurur najlon çërapesh, me tre apo katër shishe qumshti bosh brenda. Jehona për çdo vesh aty pari sigurisht ishte e shisheve, e me sa kisha dëgjuar një epileptiku në krizën dhe gulçet e tij duhet ti vije diçka të hekurt apo metaltë në dorë. Nuk kujtohem sa i vogël kam qënë, por jo aq sa të mos shquaja një çelës të madhe e të vjetër nga ata tubanët që përdoreshin për portat e drunjta, e të mos ja shtrëngoja në dorë. Habi, panik, shkumë, dridhje, njerëz që gati më hoqën zvarrë ndërkohë që ju shpjegoja se çelsat ishin të atij (asaj) dhe se ato do ta qetsonin.
Kam qënë vërtet i vogël atëhere, por të dëshmoj se epileptiku ka jehonë, e kam dëgjuar vetë.
Për hatër të shqipes të lutem që nëse atak epileptik nuk e shkruan në latinisht ta shkruash sulm (atak) përdhesi, por dhe ordinere ta shkruash të zakonshme.
Nuk më bind se përkufizimet janë anonime apo të paemra.

Më pëlqeu e para.

Tek e fundit ke një presje pa kostumin e pikës.

[armandovranari]

Plandosjet pertoke nga perdhesi jane metafore, jane plandosje te brendshme.
Nga ana tjeter kam dashur te krijoj nje lidhje ngacmuese me faktin qe Cezari vete ka qene epileptik.
"Ordinere" eshte tashme fjale shume e perdorur ne shqip qe ka nje ngarkese emocionale te ndryshme nga e "zakonshme", ka nje ngarkese pak pezhorative, prandaj dhe nuk perdora "e zakonshme" - nuk me bente pune.
Sqarime te rastit keto

D_D Faleminderit per komentin, edhe une vete jam flamurtar i shqipes se paster, por mendoj ndonjehere se poezise i lejohet tek-tuk ndonje lajthitje e vogel
Faleminderit edhe njehere per vemendjen dhe urimet e mia per poezite e tua, i kam lexuar shpesh.