Isha, jam dhe do të jem

[Adem Berisha]

Meqenëse ky është postimi i im i parë në këtë forum, së pari dua të shprehë knaqësinë time që tashmë ndodhem në mesin tuaj, në një shoqëri dhe miqësi të mrekullueshme anipse besoj që jam më i vjetri nga ju të gjithë.
Gjatë prezantimit tim vërejta një mirëpritje fenomenale nga një numer i konsiderueshëm anëtarësh e cila besoj se nuk ju mungon edhe shumë të tjerëve të cilët akoma nuk kishin rastin të paraqiten në temen "Ka vend edhe për pleqët" ?.
Për të mos e zgjatur, dëshiroj të shpreh admirimin tim për këtë vetëdije dhe kulturë të juajen e të ju dëshiroj gjithë të mirat me ç'rast për knaqësinë tuaj paraqitjen e parë në këtë forum po e nis me postimin e një poezie kushtuar fshatit tim të lindjës, një fshat historikë dhe me traditë kombtare, fshati i tribunit të madh popullor e heroit të lavdishëm kombtar SADIK RAMË GJURGJEVIKU.
Nuk e kam për t'u lavduar me këtë por nuk më duket e paqëlluar nëse së pari nisemi nga vetja sepse pa e dashur tuajen dhe veten, nuk mund të duash as të tjerët. Përpara thonin "poqese nuk je nacionalist, nuk mund të jesh as internacionalist".


GJYRGJEVIKU SI KALA

Kur këtij dheu iu sul armiku
për të vrarë e djegë në zjarr,
gjithëçka nis nga Gjyrgjeviku
dhe Sadik Rama në plis të bardhë.

Në gjithë etapat e historisë
ndoq traditen që i la i pari -
gjithëmonë ishte në ballë të trimërisë
si zakon që e ka shqiptari.

Qe nga koh' e osmanlisë
për këtë tokë prore luftoi,
bijtë më të mirë – vigaj të lirisë
këtij vatani ai ia dhuroi.

Dha Isuf Dushin me 20 anëtarë,
dha shumë burra, gra e fëmijë,
shumë Serbia i pat djegë në zjarr
që rrallë ndodh në histori.

Bijt e tij s'e kursyen gjakun,
atdheut të vet iu perkushtuan,
krah për krah me Marie Shllakun-
kurr nga lufta s'u larguan.

Ymer Berisha bën platformen
për çlirim – bashkim kombëtar,
promotor qe i gjithë levizjës
vdiq e shkoi me faqe të bardhë.

'I çerek shekulli pas të atit
Ukë Sadiku me shokë të vet,
prap ia këthu pushken armikut
qysh, baba Dikë i la amanet.

Kurdoherë që thërret vatani,
kur të bijt i thërret Shqipëria,
nder të parët me pushkë në dorë
shkëlqen trimi Halil Sadrija.

Pa iu tremb kurr drita e syrit
e për të mbrojtë truallin e të parit -
si rrufe që shkrepë prej qiellit
kërcet pushka e Smajl Hajdarit.

Këtu Azem Bejta me shumë shokë
e pas tij shumë trima tjerë,
solemnisht para flamurit
janë betuar të vdesin me nderë.

Porsi uji që rrjedh nder gurra
që nuk shterrë e s'ka të ndalë,
Gjyrgjeviku dha shumë burra -
si Demë Rexhen – mendimtar.

Gjithë këta trima të Shqipërisë
porsi yjet n'qiell, do të shkëlqejnë,
për të gjithë brezat që do vijnë
udhërrëfyes për ta do të jenë.

Këta ranë me nderë n'altar të lirisë,
me faqe të bardhë shkuan në përjetësi,
rruajten nderin e shqiptarisë -
zoti i madh t’i ketë shperblye.

Dhe, si kala që i pershkon shekujt,
nga stuhitë që nuk shkatrrohet
Gjyrgjeviku i fortë si hekur,
ka pse mburret dhe krenohet.

[Adem Berisha]

ISHA, JAM DHE DO TË JEM

Jam një bli i madh
dhe kam rrënjë të thella,
luleve të mia të freskëta
largë iu ndihet era.

I ruaj me fanatizëm
gjithë lulet e mia,
edhe unë do ec’ përpara
si e gjithë njerëzia.

S’erdha nga Karpatet,
jo as nga Rusia!-
po u linda në këto troje
o pika nga gjithësia.

Jam i lashtë sa bota,
rritem n’Arbëri,
kam shumë të mira tjera
të gjithë më kanë lakmi.

Por, kam do degë të prera
me sopatë të topitur,
m’i kanë prerë barbarët
përherë të uritur.

Mua më sakatosen
e veten e turpëruan,
e ne do të shkojmë përpara
dhe prapë do të jemë të bashkuem.

Gjithëçka pashë e perjetova,
tmerr e krime mbijetova,
vendit shpinen kurr s’ia këtheva
dhe as emërin nuk e ndërrova.

Ruajta gjuhen time,
traditë e kulturë,
nder sfida të kohërave
s’u perkula kurrë.

S’zhdukem kurr nga trolli,
t’a dini or barbarë,
shumëherë jam farkuar
dhe kalitur në zjarr.

E po, deshet ju a s’deshet
o të mjerët mëkatarë,
unë mbeta ai që isha
dhe gjithë do të jem shqiptar.

[xheladin]

A TË DHEMB SHPIRTI MIKU IM
(Akrostih)

A të dhemb shpirti edhe ty miku im?
Degë pjesëve të mushkërisë së mbetur
E frymojnë aromën e kësaj bote
Mbi të cilën kalbemi unë e ti...

Botë ku dhembja grithë çdo damarë
E unë të shikoj në sy dhe qaj heshtazi
Rënkojmë - unë nga infarkti e ti nga kanceri
I japi vetit kurajo për jetën në vazhdim
Shikoj fytyrën tënde aty shoh zbehjen time
A të dhemb shpirti edhe ty miku im?

13. 06. 2007.

[Adem Berisha]

Shprehja e ndjenjave në formë poetike pasqyron boten e brendshme të poetit.
Edhe në rastin konkret qe ka të bëj me vargjet e poetit dhe mikut tim të rrespektuar, Xheladinit, "A TË DHEMB SHPIRTI MIKU IM" (Akrostih), është shumë transparente ndjesia dhe bashkëndjesia e tij ndaj miqëve dhe dashamirëve kur ata gjënden në situata jo edhe të lakmueshme. Për të qenë edhe më afër tyre e me qëllim të largimit të vemëndjës nga vështirësitë me të cilat ata përballen, poeti bashkangjitet duke thënë "Rënkojmë - unë nga infarkti e ti nga kanceri" dhe kështu nuk heziton qe të identifikohet me mikun e tij i cili përballet me përbindshin e shekullit - kancerin e mushkrisë, prandaj
shprehet : "Shikoj fytyrën tënde aty shoh zbehjen time".
Unë nga zemra e falenderoj poetin dhe mikun tim të dashur, Xheladinin, për gjithë ate që theksova më parë dhe përherë do t'i jem mirënjohës duke uruar që poeti në të ardhmen të gjej motive dhe frymëzim për të shkruar në tema të ndritura e të gëzueshme qe do të përjetonte në jeten e tij.

[Agim Metbala]

Shprehja e ndjenjave në formë poetike pasqyron boten e brendshme të poetit.
Edhe në rastin konkret qe ka të bëj me vargjet e poetit dhe mikut tim të rrespektuar, Xheladinit, "A TË DHEMB SHPIRTI MIKU IM" (Akrostih), është shumë transparente ndjesia dhe bashkëndjesia e tij ndaj miqëve dhe dashamirëve kur ata gjënden në situata jo edhe të lakmueshme. Për të qenë edhe më afër tyre e me qëllim të largimit të vemëndjës nga vështirësitë me të cilat ata përballen, poeti bashkangjitet duke thënë "Rënkojmë - unë nga infarkti e ti nga kanceri" dhe kështu nuk heziton qe të identifikohet me mikun e tij i cili përballet me përbindshin e shekullit - kancerin e mushkrisë, prandaj
shprehet : "Shikoj fytyrën tënde aty shoh zbehjen time".
Unë nga zemra e falenderoj poetin dhe mikun tim të dashur, Xheladinin, për gjithë ate që theksova më parë dhe përherë do t'i jem mirënjohës duke uruar që poeti në të ardhmen të gjej motive dhe frymëzim për të shkruar në tema të ndritura e të gëzueshme qe do të përjetonte në jeten e tij.

Të nderuar miq - Adem dhe tada Xhelë, Ju përshëndesë nga zemra - një pjesë e dhëmbjes së Juaj, më pasqyrohej në fytyrë, sa herë takohemi, më ri varur mbi qepalla, që Ju pa kusht e keni "lexuar" dhe e keni vërejtur.

Mbi të gjitha, akrostik i Xheladinit dhe falenderimi i Juaj Adem, ka dal një kombinim i përkryer, një simfoni e harmonuzuar që pa kusht do t'i bëni me ndjenja secilin lexues që do t'i lexojë këto dy postime, e secili do të marrë nga një copë prej dhembjeve të Juaj.

Ju përshëndesë përzëmerësisht!

Agim METBALA

[Adem Berisha]

Shumë i nderuari Agim Mtbala, të falemnderit për komentin dhe rrespektin.
Vetëm ata të cilët janë të pajisur dhe stolisur me vlera, njohin, pranojnë dhe rrespektojnë vlerat e të tjerëve. Sigurisht që njëri ndër të tillët jeni edhe Ju z. Agim.
Për knaqësinë tuaj dhe të dashamirëve tjerë të vargut të shkruar letrar, sot po postoj edhe këtë poezi :

KUR ZOTI BËRI BOTEN

Kur zoti bëri boten
me plot mrekulli
i fali kësaj të veçanten
që quhej ILIRI.

I fali tokë e det
dhe shumë begati,
i fali edhe një kalá
që sot e quajnë SHQIPËRI.

Dhe në shqip ai porositi,
shqiptarët që ta kuptojnë,
që token dhe det’n e tyre
me çdo kusht ta mbrojnë.

Bëhuni tha të vyeshëm,
të dashur e humanë,
po e deshet ju veten,
unë gjithë me ju do të jam.

Duani tha njëri tjetrin
siç doni edhe veten,
duani gjithë çka ju fala,
ju, duhet të gëzoni jeten.

Ju fala edhe tri fé
me një zot përmbi,
kjo s’është hendikep
por është begati.

Ju dhash Gjergja e Skëndera,
Pjetër Buda e Naima,
qëndrojnë lartë këta si skyftera
dhe shkëlqejnë porsi vetëtima.

Unë ju dhash dhe shumë Azema,
shumë Adema dhe Ibrahima,
që për të mirë të jeni emblema –
vetë ju zgjodha, ju për trima.

[Adem Berisha]

Postimin e parë në këtë forum e bëra duke postuar poezinë "Gjyrgjeviku si kala" kushtuar vendlindjës sime, fshatit ku frymova së pari.
Sot, për knaqësinë e lexuesëve të forumit me shpresë se sadopak do të iu pelqejë, po postoj poezinë e mëposhtme "Prehja në qytetin tim", kushtuar qytetit të cilit i fala rininë.

PREHJA NË QYTETIN TIM

Shkova e kah nuk shkova,
gjithkah më përplasi jeta,
askund si në qytetin tim
prehje kurr nuk gjeta.

Shpesh dal fushave plot bári
e kënaqem me shumë begati,
vreshtat me rrush si qehlibari
vendit i japin imazh të ri.

Djelmoshave si tarzana
qiftat askund nuk ua gjanë,
të dijes e të punës i ka lindur nëna
një meter gjoksin e kanë.

Bukuroshet si zana të malit
veç zoti kështu ka ditur t’i falë,
si fluturat shkojnë përkrah djalit
e mua, zemra më bëhet mal.

Djem e vasha të reja
janë të penës e të pushkës,
dinin të godasnin si rrëfeja
kur hov duhej t’i jepej luftës.

Burra vigana me mustaqe
e plisa të bardhë në kokë,
më duken si lulet në bahqe
në gëzime e hidhërime janë tok.

Sabahudini kur shtërngon penen
kush mund t’i del përpara?
si lulja kur zbukuron pemen
më duket Fitore Metbala.

Laps të hollë e të mprehtë
kush mund të ketë si Agimi?
shkrime qe të kënaqin bëjnë
Besmira, Xhela, Fahredini, . . .

Këto pak virtyte të cekura
janë vetëm një minimum,
të mirat që ka Rahoveci
sikur nuk kanë fund.

[Adem Berisha]

MBIJETESË NË STUHI

Një ëndërr e trishtë shpirtin më trazon
e shpesh më sillet nëpër kokë,
diçka në gjoks më shtërngogn
e fytyren më lanë në lotë.

Një ditë mendova dhe pyeta veten
ç’po ndodhë kështu me mua?
përse si të tjerët nuk e kam jeten
vallë, me këtë duhet pajtuar?!

Jo, jo, përbindësha s'lejoj më këtupari
e kurr më s’do të jem i coptuar,
Ibri e Buna dhe Vjosa e Vardari
si vëllezër e motra kanë për të bashkëjetuar.

Pse më larguan nga rrethet e sofrave
e pa mua, së prapmi për mua flitej,
përse më bënë edhe tabu të kohërave
e flamurin më ndaluan të valvitej.

Më vranë, më dogjen, më sakatuan ...
kushdo që zgjohej më i pari,
si bishat pamëshirëshëm më coptuan
vetëm pse kisha mish e gjak shqiptari.

Edhe Zoti diti të më falte të gjymtuar
por më fali si një krijesë hyjnore
që i tëri të jetoj i bashkuar
shpinë për shpine e kapur dorë për dore.

Të jetoj në tokën e varreve të mia
ku nder shekuj prehen eshtërat e të parëve,
që mirë e njeh edhe parahistoria
ç’prej se këtu nuk vinte erë e barbarëve.

Që prap ky vend të bëhet ILIRI
e emëri kurr më të mos i ndërrohet
është më shumë se krenari
për këto troje, dhe jeta të flijohet.

Mjerë kush misionit të shenjtë i bishtron
që penën e pushkën tok t’i bashkojë
e At-Mëmëdheut kush jeten nuk i dhuron
përjetësisht kjo tokë do të mallkojë.

[Adem Berisha]

PSE ? dhe PSE ?!

Pse dy sy të një koke të ndahen
kur vetë Zoti s’i ka nda,
pse përherë të derdhin lot,
pse gjithmonë të rrijnë tue kja?

Pse në gjak ata të lahen
pa e pasë as të vetmin faj?
pse s’ka mjek t’ua sherojë plagët?-
janë shenjtorë e nuk janë djaj.

Pse një trup duhet gjymtuar,
pse t’i priten duar e këmbë?
bukurinë për t’ia shëmtuar
pse s’ka babë e pse s’ka nënë?!

Kush kësaj të keqeje i ndihmon
të vetmin trup për t’a coptuar,
edhe zotin ai mohon,
për jetë e mot qoftë i mallkuar.

Kush në jetë nuk don të pendohet
për gjithë të ligat qe ka bâ
zoti kurr këtij mos i dhashtë
vajzë as djalë, moter as vëlla.

Gjithëçka tjerëve që u ka bërë
bumerang iu këthefshin prap,
“të gjitha kthehen në këtë botë”
Zoti i madh do të merr hak.

Se ai zot që është për tânë
e askujt të keqen nuk ia don,
pjesët e trupit të coptuar
kurdoherë, do t’i bashkon.

[Palma]

Pershëndetje dhe mirëseerdhët në forumin shqiptar z. Adem Berisha!
Për të gjithë ne anëtaret që shkruajmë këtu vargjet dhe mendimet tona, është nder i veçantë të lexojmë prej penës suaj...

Ruajta gjuhen time,
traditë e kulturë,
nder sfida të kohërave
s’u perkula kurrë.

Ju dhash Gjergja e Skëndera,
Pjetër Buda e Naima,
qëndrojnë lartë këta si skyftera
dhe shkëlqejnë porsi vetëtima.

Këto pak virtyte të cekura
janë vetëm një minimum,
të mirat që ka Rahoveci
sikur nuk kanë fund.

Mjerë kush misionit të shenjtë i bishtron
që penën e pushkën tok t’i bashkojë
e At-Mëmëdheut kush jeten nuk i dhuron
përjetësisht kjo tokë do të mallkojë

Se ai zot që është për tânë
e askujt të keqen nuk ia don,
pjesët e trupit të coptuar
kurdoherë, do t’i bashkon.

Kënaqesi e veçantë të lexosh dhe të krenohesh me historinë e vëndit tënd, që pasqyrohet kaq qartë në vargjet Tuaja...pa lënë mënjanë dashurinë për të cilën ushqen çdo poet për vendlindjen, (në rastin tuaj Rahoveci).

Vazhdoni të shkruani z. Berisha, sepse të tilla vargje do ushqejnë brezat e ardhshëm, do dëshmojnë për rëndësinë që ka ruajtja e gjuhës shqipe, për të dëshmuar origjinën tonë.

Me respekt miqësor
Alma Papamihali