Gezim Ajgeraj

[ixnpeL]

I MËRGUARI

Kafkës së tij digjet mendimi
Zjarri i shekullit bëhet hi
Fjala i mbaron harrimit
Një cop atëdhe përvëlon në gji

Një mal urimesh përtej shtatë bjeshkëve
Në krah të dallëndyshes fluturon qdo ditë
Nis kah Kosova me të ndër male
Merr këto lule dhe pakëz dritë

Digjet Kosova digjet mendimi
Lumit të jetës shafran çdo ditë
Brenda vetvetes e ndrydh zemërimin
Djeg kalendarët e ik e ik

[ixnpeL]

NGACMIMI I MUZËS

M`i duhet vargut një kohë tjetër
Koha e shkrimit me shi po tretet
Dhe rreshtin më s`e han robëria
Në lirikë rimash gjakon liria

Një zog rimash ma kërkon qiellin
Një tjetër dhembje dashurinë ma vret
Ç`ti bëj frymëzimit ta fik ndër rima
Apo ta ruaj për ditën që më pret

Kam frikë se kohës han mishi hekur
Sado po e lidh më të voglën fjalë
Më mirë të shkruhet për një kohë tjetër
Një kronikë bashkë varg edhe zjarr

[ixnpeL]

DHUNË

Shpërtheu ajo fjalë e ranë kobit kullat
Lumenj gjaku na dhuroi mesjeta
Në tragjedinë tonë fort po ndrydhen varret
Ç`diell do të na ngrohë e ç`zot do të na do
A mos zogun tonë na e shituan
Lakmitarët e fundfillimitshekullit
Njëqind mote dhunës dritë për një kohë tjetër
Nëse s`rrjedh gurra apo lumi
E bëjmë një legjendë i japim kuptimësi jetës
Në mos të paktën i ndezim kandilin vetvetes
Na i marrsh të ligat o varg

[ixnpeL]

GJAK NËPËR LIRIKË

Unë s`po mund të shkruaj më lirikë
Atë gjaku po ma mbyt
Edhe malli e brenga jan bërë prush
Ka kohë që edhe kënga buzët s`i puth

Po zemërimi shpesh më tërbon
Mëria më të fortë më bën
E gjaku rrjedh fjalëve
Atdheut tim prap do t`i shkruaj lirikë
Se brenga lirinë e mbyt
Atdheu im dashuri e dashurive

[ixnpeL]

NISJA E VULLNETARËVE

Mirë se na vjen ikje vullnetarja ime për liri
Evropë e Bashkuar vullnetarisht po t`i lirojmë
Metrot sheshet qytetet
Kështu do të të thoshte edhe i madhi Shkreli
Atje matanë Ballkanit tënd do rritur bari
Ndrit liria
Klyshmirës sate i duhet shpërblyer fajësia
Frëngjive nga një tytë në sy nga një pishtar
Po të kthehen t`u flasin shqip kullave shqip lirisë
Me nga një fjalë në gojë me nga një dashuri në zemër
Po të vijnë të të ndezin dritë,lules t`i vënë emër
Me nga një mallë lirie me nga një zjarr në gji
T`u japin ujë gurrave vrull burimeve
Këngë maleve shkëlqim shkëmbinjëve
Lule atdheut rrënjë lirisë

[ixnpeL]

FATE E NJERËZ

Milingonë e ferrit ma bloi mendimin
Kohë që u tha koka si s`u thye
Udhët e pa shkruara tej përtej harrimit
Kohë e ndarë në dysh hedh barin durimit
Agimet pa diell zënë myshk mendimit
Durim i tepruar shpaguan vonimit
Bonce e pashterruar mëshirës së kroit
Këngë e pakënduar larg mirësisë kremtimit
Dritë e vonuar ma mban peng zhgënjimin

[ixnpeL]

ENIGMË

Ku mbetën ato ikje ai plis ajo këngë
Në cilën dërrasë shkeli pranvera
Në cilin udhëkryq u përqafuan udhët ikjet
Ç`është ajo klithmë kulle
Me ato dyer të mbyllura
Prapa rrjetës së merimangave

Ku u varën mbathcat
E kthimit tim kryengritës
Në cilin tra

Ku është sekreti

[ixnpeL]

ETYD

Udhët e mallit i gjetëm
Ato kërkojnë vetëm një shkuarje
Vetëm sa të thihet floku
E varri ta ndërroj dhembjen

Në palcën e harrimit
Do të mbetet vetëm hi
E mbathcat e kthimit
Flakë në plagë.

[ixnpeL]

BALADË E LULËKUQEVE

Dalin rrënjët tona e shkruhen legjendat
Mbushen shkrepat plisa me zjarr nga zemra
Nis e skuqet toka e skuqen lulëkuqet
Shkrumb prag e votër fusha mbushet lule

Një shkëndijë shpërthen në zemër të Drenicës
E dalë nga gjiri si kumt në emër të lirisë
Është zjarr nga zemra i mbledhur ndër shekuj
Flakë që shpërthen majë fortese të trimërisë

Si një xixë prej stralli pushkë e Ademit
Shkrep e i thirr fisit kushtrim anembanë
Rrjedhës së damarëve bart amanetin
E rrënjëve tona të dheut të arbërit mbanë

Një shtizë bajraku shqipja Skënderbeut
Valim flamurit në beteja për çlirim
Bashkon zogjtë e saj drejt një qëllimi
Për ditën e pa ardhë për një bardhësi.

2.
I etur për dritë e për bardhësi
Sepse territ shekullor i duhet flijim
Për tokën mëmë me diell e dashuri
Pavdekësi lulëkuqeve deri në amshim

Zjarri i trazuar seç përvëlon në gji
Mote me dhembje ku hanë mishi hekur
Liria matanë gjakut digjet në largësi
Kërkojnë malet këngë pa zë të mekur

Dhe dora mbi vetull e me syrin pishë
Me plisin mes shkrepash me bubullimë
Për ditën e bardhë legjendë ardhmërive
Do vijë dritë me lulëkuqe dhe pa oshëtimë

Nis e del zemërimi nga etja shpërthim
Dhe kënga ndër male dhe zjarri në gji
Në netët e gjata vëngër e me drithërim
Me rrugën e nisur do të ketë bardhësi


3.
Nis shkrep shkëndija e merr xixa stralli
Del nga placë e kombit legjenda e trimërisë
Bën pritja fortesë duke zënë pritën djallit
E bën një legjendë e i prinë tërë vegjëlisë

Nis shkrepin rrufetë e merr oshëtimë mali
Mbushen shkëmbinjtë plot përplotë me gryka
Ku rritet trimëria e ku ka xixa stralli
Ku gjëllin fis i arbërit plot përplot me nipa

Vdekja për atdhe vjen e parakohshme
E bënë një legjendë vendit të altarit
Lëshon rreze drite e shkëlqen me yjet
E i ndalë rritë djallit i bën pritë barbarit

Marrin shkëlqim lulet ngritet lapidari
Rilind për së dyti legjenda jonë e gjallë
Është mars drite e diell i çdo shqiptari
Të mos harrojë atë gjak ta ndiejë me mall

4.
Shkëlqimin e moçëm e nxjerr harrimi
Damarët e fisit ku ka rrënjë shkëlqimi
Nis koha udhën me djemtë e lirisë
Shkëlqen plisi e shkëlqen trimëria

Mjaft i bën sehir pritjes dhe durimit
Etje e kalitur përvëlon akte ëndërrimi
Durimit të tepëruar e kohës së harrimit
I erdhi kohë e keqe ikën dhe zhgënjimi

Pritjes sonë fërshkëllojnë grykëhollat
Tërbohen karpatet na i kërkojnë kokat
Pritja jonë e gjatë harbohet zemërimit
Nxihet zihet qielli e përskuqet toka

Gjelbërohen malet e rriten micsokolat
Për një ditë shpresë për një këngë lirie
Të zhbëhet robëri e moçme këtyre anëve
Të zgjohen zemrat tona me ëndrra dashurie

5.
Për një liri të amshuar gatitet betimi
E shkrepin shkëndijat merr dritë atdheu
Një klithmë toke është zëri i lulëkuqeve
Zgjohet malli peshë si me Skënderbeun

Shkrep zjarri ynë me një dorë mbi vetull
Dhe zogjtë fluturojnë duke kërkuar
Zgjim të atdheut mbi flatrat kuqezi
Na prijnë në beteja trimat e amshuar

Për zogun e Vlortë ku ruhet vetimi
Japin besë kullat pushka e më trimit
E na vijnë mërgimet na e marrin mallin
U lumtë ajo dorë thërret Ismail Qemaili

Marrin oshëtimë malet e ajo shënjestër
Del zogu i Jasharëve e bart amanetin
Një kushtrim këtij dheu me duf mallëngjimi
Nis udhë Kosova udhën kah liria

6.
Na mbyti o Zot pritja na vërboi errësira
Mbushen udhët gjurmë si në shkretëtira
Mbetën pritjet varur pragje të mërgimit
Dryri titanik eshkë e në kohë të vështira

Na shitoi nata për dritë e për diell
U vërbuan udhët mbathcat dhe ky qiell
Mbetën pritjet udhëve të harrimit
Një pritje e gjatë i bën sehir pendimit

Mbetën boncë gjaku etje Satanai
Lumë e luluëkluqe plot rrodhi jeta
Dhe një plagë e moçme iu desh mallkimit
Udhët e mërgimit i shuhen Perëndimit

Dhe për pak dritë shkëmbinjtë i skuqëm
Dritë u bëmë gjithandej maleve të lirisë
Baladën e lulëkuqeve me mall e kënduam
Dritë u bënë kullave gjak i djalërisë

7.
I skuqëm gjethet në dimër dhe në verë
Nga palca e ashti i dhamë emër vetvetes
Tek ngrihen qiejtë fluturoi dhe shqiponja
Seç i dhanë dëshmorët tjetër kuptim jetës

U shfaq Satanai i zbritur nga karpatet
Nis e u skuqën fusha male e qielli
Nga majet e fisit prapë shkrepi rrufeja
Dhe i bëri pritë furtunës e dalë nga dielli

Deshi t'na i shkul rrënjët e fisit nga votra
Shkrumbit nëpër kulla dhe tokës me varrre
Oxhaqet si lisa si qëndresë përjetësie
Shtohet fisi ynë është rrënjë dashurie

Gjatë e ruajtëm palcën ashtit na rrodhi
Në fisin e arbërit ku i pari e mbolli
Damarëve të gjakut e bartëm flijimin
Kobra e zezë iku sall gjak e vrer volli

8.
Besa jonë e madhe ma e shtrenjtë se jeta
Vdekja bën sehir udhë kah e vërteta
Dhe kjo fjala jonë pengë e betimit
Magjeps dashuria për udhët e shpëtimit

Ti i bashkon dëshirat kah agon e vërteta
Kah rrezet e diellit ku zbardhëllon dita
Kah zbardhin agimet aty ku ndrydhet jeta
Larg atij mallkimi ku ka grila prita

Ti je amaneti i tij e fjala e jonë
Etje dhe ëndërr bashkë rrinë gjithmonë
Na prijë drejt fitores tok rreth më trimit
Aty ku gjen prehje dhe fjalë e betimit

Ti je ëmër betimi për liri me diell
Pyll plot me lisa dritë mes oshëtimash
Krismat iu ndien adheut të pushtuar
Dritë nëpër prita kah mbushëllojnë kullat

9.
Dalin rrënjët tona në një fushë mejdani
Siç del erë nga deti nga mali nga qielli
Rrjedh bonca e gjakut e skuqet vatani
Marrin udhë legjendat ku i ka rrënjët dielli

Ky shpërthim yni i futi ethe Satanait
Morën bishat ikën udhët kah karpatet
Eshtrat mbyllur në dhe aty i ka rrënjët krimi
Gjurmët e terrorit janë kodrat e varret

Kënga jonë ndër male liri e vatanit
Flamur përmbi shkrepa vdekje e Satanit
Ku oshëtijnë grykat aty rri dhe trimëria
Bashkë me shqipen flatroi qiellit liria

Ëndërr shekullore për një Ditë të Mirë
Errësirë murtaje seç i vërboi këto troje
Po kënga s' u shua as nami e trimëria
Metaforë gjaku rrodhi damarëve liria

[ixnpeL]

UDHËTIM ME ATDHEUN

Udhëtimin e nisa nëpër kulla
Me njerzit e mi të çmallem
Nje dashuri më shtynte
Malli shuante etjen nëper kulla

Mbi lëkurë ogiçi te oxhaku
Ku plaku më kishte bërë vend
Kafet niseshin gjithkah

Në sofër e bardha zemër
ahengu këga ***telia dridhej

Zbritnin betejat në kulla
Baca Isë maleve të Shalës
e plaku mjekërbardhë
Shpaloste flamurin

Hasan Prishtina jepte kushtrimin
Nxirrte mall nganjëherë loti
E leshrat dridheshin mbi ballë
Digjej këngëve trimëria
me terrin e asaj nate diku