Gezim Ajgeraj

[ixnpeL]

BALADE PER UDHET

Udhëtari i parë nisi e bëri udhë
Udhë bënë edhe shumë pas tij
Prej ikjeve dhe bota u tkurrë
Udhët ikën e bënë largësi

Udhëtarë me zë si ata kosovarë
Udhë mbi udhë i bënë botës mbarë
Do rrjedhin lumenjtë s'do të ndalen ujëvaret
Do të digjen largësitë e do të digjen vargjet

Dhe pollën udhët siç pjellë koha mushkë
Filiza e pipa plot ky dushkë
Udhë e kryqëzime me largësi
Na e kërkojnë harrimin në këtë prushë të zi

Dhe ikën udhëtarë të bardhë vijnë të tjerët
Të ndjerët të pa harruarit të zitë
Udhët e tyre ikën një udhe të re
Trashëgimisë së tyre gjak e rrufe

Sa kohë që udhëtarit s’i këputen gjunjëtGlobi ky fatiu kryqëzata me udhë
S'do blihen libra për kokë veç për sofër
S'do ketë dijetarë ta prishë këtë urë

[ixnpeL]

POETI I MËRGUAR

Tani ti ke ikur ke mbetur vetëm një grusht dhe
Udhëve gjeografisë me atdhe e pa të

Të ka mbytur harrimi mbathcave të pakthimit
Ti ende endesh larg vetes kërkimit

Largësitë shndërrohen në ylbere zjarreve të mallit
Motet zbardhen me ty si një kalimtar i rastit

Ti mbetesh i shkruar biografi e udhëve
Kronikan i kujdesshëm i sëmundjes së shekullit

Largësia të vërboi ujëvarave mik i pendës
Po si s`dole nga errësira që vetë e zgjodhe

Ke mbetur vetëm klithmë e mbytur harrimit
Larg mbathcave të ardhjes e të kthimit

[ixnpeL]

PORTRET I ATDHEUT NË LARGËSI

Ikjeve tona i vizatojmë udhët që na ndanë
Zhurimës së mallit kah zgjaten ato
Ngjyrave të portretit tëndë të copëtuar
Hartave të gjeografisë së gardhiqeve që duhet prishur
"Dhuratë" e Evropës fustanshqyer historisë
Që na skuqi shekullit që iku
Në kornizën e dëshirave pëllumbat e paqes për ty
Dhe lulet që mbushëllojnë shesheve qyteteve në ditët e bardha
Për Albaninë e pa bashkuar në Evropën pa kufij
Dhe diellin që rrezon mbi të e ia ngroh shpresën
Akuarelit të luleve mbi lapidarin
E atyre që e shkruan biografinë e gjakut nëpër epokën
Që i dha shkëlqim dritës mbi qiellin e atdheut
Për ditën që e priti e na priti me lule
Fundshekullin që iku e na la plot plagë
E ngjyrave të portretit e kuqja rrjedhë e s`ndalet
Për dritën e bardhë që s`po shkëlqen
Nëpër kornizën tënde të copëtuar
Që e pret riparimin e dorës së fortë
Dhe pritjes ngjyrat e portretit tënd zbehen
Klithmës së shpirtit tënd të ndarë
Nëpër kaltërsinë blu të Drinit të Bardhë
Që rënkon rrjedhës së damarëve të tu
E ne përtej shtatëdhjetë e shtatë bjeshkëve
E portretojmë lirikën e mallit
Që na dogji e na la të harrua

[ixnpeL]

FRAGMENT I UDHËVE

Ditën kur ikëm e erdhëm ikjeve
E i vumë emër udhëve që na vodhën
Na priti e ftohtë natë alpike
Pas shtatëdhjetë e shtatë bjeshkëve e lamë mallin
Ngrohtësinë e strofullës Kosovare
Merimangës i lamë krrabzat të na e thurë pragun
Vegjëlinë e rininë nën hije të lisave
Të na i bjerë malli fyellit flladishtave e blerinave
E shpresën e varëm në krah të dallëndyshes
Endrrave u dhamë udhë tejpërtej atdheut
Për kopshtin e luleve që s`na priti me tufa
Se edelveisi* është e mbrojtur me ligj
Vetëm sheshet metrotë e bodrumet u bënë tonat
Tavernave ua tymojmë pelinin e vetmisë
Dhe kur ne kujtuam se udhët mbaruan
Tek ia kishim nisur ëndrrat na mashtruan
E ne udhëtojmë shkrumit të mallit
Moteve që po ikin pa ne
Shadërvanit të lashtë të qytetit të besës
E anës së Vërrinit e mallit i freskojmë ballin
Dhe mbathcat na presin na i presin kthimet
E humbura udhëve të Evropës
Tek ia kruajmë shpinën
E ia mbushim plot sheshet e qytetet
Me filiza e pipa nga rrënja e Dardanisë

[ixnpeL]

KÉNGA E DYTÉ

Mbeti udhët tona namës së mallkimit
Dhe ky zjarri ynë vullkan i pari shuan
Ku t’i gjejmë mbathcat udhët e kthimit
T’i shkruaj këto mote në libër të harruar
Dhe ky malli ynë libër i pashkruar
Pranverat pa ne vajtën na harruan
Mbetën hudhët tona peng e pendimit
Dhe ikjet me shi na rrodhën mallkimit

Dhe kjo plaga jonë udhë nëpër shekuj
Therrë në oborr na mbetën namet
Vonë dhe shumë ikje e erdhën të tjera
Trashëguam udhsrdhjet pa pranvera

Mbeti kënga jonë e s'u rrit ndër male
Kujtimi i voglisë mbeti varur në degë
Vijnë e ranë pranverat e ikën pa ne
E kjo plaga e jonë kronikës u djegë

Si s’iu thyen dhëmbët e s’u ndez pendimiE si zu hataja malli e mallkimi
Këto udhët tona një kohë e vjetër
Një kronikë më pak në një kohë tjetër

[ixnpeL]

Monolog

Rastësi apo udhëtim i pa fund
Udhëheqin këto ikje unin tim
Duan mbathca apo duan kthim
Njëqindvjet largësi nëpër botë
Duan që unë një grusht i dheut
Të Sharerit që të çmallem me ty
Dhe që ky mishërim me jetën
Të na shpjer në dritën e fatit
Ku duan zotrat e dëshirave
Dhe të ëndrrave të pa arrira
Nënë t`u verbuan sytë sall lot
Te pragu i shkrumbuar në lagjet
E shkreta e të lisi e të hija e arrës
Deri te votra e sofra e shtruar
Nën qiellin tënd bie një tel kitare
E mallin na ngacmon së largu
E rigon shi mbi vargjet e shkruara
Me shkrumb për këngët e mbetura
Përgjysmë si kujtim i idhët i ikur
Duke fshirë lotët me shaminë qull
Duke bredhur betejave si një flamur
I një lufte të humbur me plotë skllevër
Që vejnë dikah me ëndrrat e liga
Si një udhëtim të moçëm të pa fund
Që me lotë nisi e s`u mbarua kurrë

[ixnpeL]

Ata po vonojnë

Ç`përvëluam kokë udhë motgjata
Grykën e gjërë ja qepëm trastës
Na rjepi për së gjalli plakëmadhja
Kokëbardhë i qelëm kokës lulevjeshta
Më afër harrimit gurin e afruam
Përshpejtuam rrjedhën e lumit të jetës
Tani kumti i ikjes po vonon harrimit
Udhëve të gjata me dhembje e pikëllim
Pas atyre shtatëdhjet e shtatë bjeshkëve
Pret votërshkreta e bërë blozë e hi
S`e mbaruam ende gujën e mërgimit
Digjet pritja avull ardhjes së vonimit
Bardhësit e ardhura presin padurimit
Liri e Kosovës dritë m`i bën këndimit

[ixnpeL]

Ditar i ditës

Nga dritarja e largësisë
Ikën ëndrrat e mëngjesit
Pa u çlodhur mirë amshimit
Para diellit e nisi udhëtimin malli
E u bë rrufe qielli të dallëndyshes
As lamtumir s`më dha as përqafim
Përtej shtatëdhjet e shtatë bjeshkëve
Aty ku ja thuan një këngë lirshëm
Kosova largë ëndrrave të mia gëzohet
E unë mjerani i largësive të humbura
Këtyre udhëve Evropës ja kruaj shpinën
Ndrydhi ditën kronikave bojë gjaku
Pa kujtuar se borëbardha po vjen
Me gropat e lumit të jetës mbi ballë
E me një trastë malli mbi shpinë

[ixnpeL]

Një shi për ty

Sonte më shumë se kurrë pata mall
Ylberet e sosur jan mbushur me zjarr
Vetëm shiun për vete po e ruaj
Le të shuajnë etjen udhët me plagë
Këtij qielli të mbushur me re e brengë
Unë eci eci dhe s`di kah vete o zot
Unë udhëtari ytë i humbur në këtë shi
Me ikjet që më ndjekin pas gjithnjë
Me largësitë që më verbojnë pa pra
Nga bukuria jote o engjëllusha ime
Tej meje i thura ëndrrat dhe këngët
Sot ti je dielli unë shtegtari i himbur
I harruar si Ago Ymeri kthyer pas luftës
Me ty në gji e pa ty këtu largë Kosovës.

[ixnpeL]

AKT

Dashuri që vrapojnë për ta zënë diellin
Shkëmbinj ngjyrë flamur e plisa të bardhë
Shllunga tymnajash që e vrasin qiellin
Vrapim shqiponjash për ditën që s`ka ardhë

Nëpër gjëmë tytash ku shkrihet jeta
Pëllumbat e malet dhembjen e ndajnë
Një sundimtar ka sjellë mesjeta
Këtij burgu të madh nëpër Ballkan

Në tregti kohrash Evropës së vjetër
Finale të quditshme po luan ky fundshekull
Nga një kuvend lodrash një moti të përdalë

Liria e shqipeve para aktit final