Gezim Ajgeraj

[ixnpeL]

Poezi nga Gezim Ajgeraj

Gezim Ajgeraj
U lind më 6 gusht 1967 në Malësin e Vërrinit. Shkollimin e mbaroi në Prizren.



Trenat

Krimbat e zinj
Brejtësit e udhë të atdheut
Këta bashkudhtarë të ikjeve
Nëpër mallin e pashuar
Ylbere errësirash
Moteve të vetmuara
Shpresë e mbathcave
Nëpër kthimet e bardha
Dita buzë liqenit e ndonjë
Takim tjetër për nisje.

[ixnpeL]

KLITHMA E FJALËS SË PËRMALLTË

U dogj fjala
Nëpër zjarrin e përmallimit
Humbellave të udhëve

I përvëloi zjarri i ikjeve
Ditën e parë të udhëve
Që na vodhën dashurinë

U mbytën ato
Në kënetën e mallit
Pas shtatëdhjetë e shtatë bjeshkëve

Megjithatë klithma e tyre na mbeti
Fanar i pashuar
Këtij udhëtimi

Hijeve të saj
U fsheh klithma e përmalltë
Duke ruajtur harrimin


Fundi i barbarit

Vogëlushi luan hirit
Kullës së bërë plojë

Barbari shfryu zjarr
Dheut të Ilirisë
Etjes së Satanait
Rrodhi kohë e kuqe

Fundi i barbarisë
Tha dikush

[ixnpeL]

Varg me zjarmi

Klithma e shpiritit
Si mallëngjim
Vargu ngushëllim

Ndale këtë tren
O njeri
Të ta shoh
Ballin e Kosovës
Duke buzëqeshur
Vargut pa zjarmi

[ixnpeL]

Vetmi e pashuar

E një zjarr i heshtur etjes m’i djegE ma shprish largësinë ëndrrat m’i kallëS`perëndon me diellin e lind me agun
Shtrëngatë e dhembjeve të përflakta trazon
Etjen e ylbereve të zjarrta që s`këputën
Largësive te largëta e të përmallta
Nëpër shpresën e pa shpresë të ardhjeve
Të bardhë ti rend nëpër ëndrrën
E përëndërrt të agimeve të pa ardha
Me shpresën e plurosur thinjave të bardha
Për barishtet e varura largësive të largëta
Për gurin e drurin e dheun si mjalta
Fanar i ndezur shpresave të pa ardha
Nëpër metafora e vargje të përflokta
Ku frymojnë shpresat e digjen largësitë
Terapia ngushëllimi e ditëve të pa ardha
Kandil i vetmuar largësive të largta

[ixnpeL]

RISHPALOSJE E VARGUT

Kur e shpalos atë pushton etja
Malli zhurit mes rimash
Nën qiellin e zi të udhëve
Mungesës hapen plagët e ditëve pa ne
Malli i këndon këngët e pa kënduara nën lisa
Ku prehen ëndrrat e dashurive të lëna në udhë
Për një copë shpresë në largësi
Nëpër vrapin e ikjeve pa dritë
Që s`na u nda me trastën mbi shpinë
Kur i kënduam bardhësive që na munguan
Kosovës i shëruam plagë dhembjesh
E fatit i kënduam dritë ardhmërisë
Nëpër ditët e kuqe që rodhën
Nëpër kurorat e lulegjakut dhembjen shpalosëm
Për të i dhënë shkëlqim legjendarëve të dritës
Për ditët e bardha që na i dhuruan
E mallit dhembjen e shuamë
Dhe plagën që e shpalosëm në mes
Dhembje e mall rimuan
Dhe vargu mbeti në gjysmë
Për rrugën e atdheut që s`e bëmë

[ixnpeL]

Koha mes nesh

Mos shkil gjurmës sime të të zërë mallkimi
Janë udhët në mes mos të të përvelojë zjarri
Malli kam frikë se ta prishë bukurinë
Ky ylber mes nesh na kërkon harrimin
Saherë të zërë zjarmia më kërko te burimi
Freskoja ballin shpirtit
Ashtu do ta ketë më lehtë
Largësia mes nesh

Ikja e vargjeve
Ikja s`ka fole vetëm udhët këmbë
Në majë të penës ku loton një gjëmë
Dhe ndrydhet vetmia për një fije shpresë
Metafora vargje e ngriten në këmbë

Koha e kerkon e ikja një udhë
Udhëtim ka rrënja një zog e flamur
Dhe kjo penë pa dritë vërbon nga largësia
Nëpër fije shprese udhëton vetmia

Ikën metroforat e tërbohen vargjet
Ylberit e mallet e urat e harqet
As edhe një rresht s`ngjitet nëpër letër
Kohë e mallkimit kërkon kohë tjetër

[ixnpeL]

PLAGE MERGIMI

Vullkan largësive motet përvëluan
Orë e ndarë në dysh çastit i mallkuam
Marrin udhët ikën mendimi largësinë
Në krahë dallëndyshesh mat dashurinë
Mallkon koha vargun për një çast tjetër
Shkurmbin e fjalës djeg përmbi letër
Digjet koka zjarrit e digjet mendimi
Kohëmbathca e ikjeve shi i pendimit
Lirika e fjalës prehet në largësi
Qielli i Kosovuar mallit në vetmi
Motet ndarë në dysh kronik harrimit
Përvëluam pritjen udhët e largimit
Udhët e mallkimit flamurtar të skllavërisë
Dritë e hargjuar rrezja e ardhmërisë
Mallit i shkruajmë letër e grishim në pendim
&Ccedilastet e zjarmishme i përcjellim në mërgim
Ia pijmë vapës verës helmin e pelinit
Majës së zjarmisë ia shuajmë shpërthimin
I mbytim kokën helmit për një çast tjetër
Plagës së mërgimit s`harron plag e vjetër
Dhe kur vapës sonë s`i shuhet zemërimi
Atëherë çastin tonë e mbulonë shiu.

[ixnpeL]

FATE DHE UNE

Na polli koha udhë e u ndamë në dysh
Gjeografi e harta i blemë ardhmërisë
Pér grushtin me dhe nga dheu i atdheut
E luletherrën e mbollëm në oborr
Drynin e shtëpisë nën një merimangë
Të na i ruajë ëndrrat nga dyzet hajdutët
Apo nga barbari mbi kokë të atdheut
Gabimisht udhëve shpresat i thurëm
Dhe trastën e qepëm nga lëkura e jonë
Ndoshta fajin tonë s' na e kanë të tjerët
Që na marrin udhët e na mbyt lakmia
Prandaj ikjeve tona u duhet lamtumirë
A këtij udhëtimi një fund dhe largësi

[ixnpeL]

SHPRESA

Ajo s’është dritë është shkëndijë
E gjelbër ardhjes që s’ është nisur
Shkëlqim i padukshëm
Puhizë që fluturon grunajave
Që rriten gjelbrimit
Éndërr e trazuar në mes të natës
A në pikë ditë
Kandil i mendimeve të bardha
Ku nisin rritën lulet paralojmërim
I ardhjeve të bardha

[ixnpeL]

PA FJALË

Është më mirë të flasim për një kohë tjetër
Se sa të na i merr udhëtimet mendimi
Apo sa ta presim temën e kërkimit
Që heshtjen e thatë mos ta mbytë harrimin

Më mirë është t’i japim fjalës kot qiellinSe sa të mbytemi qetësisë mendimit
Dikur paqen tonë do ta mbytë harrimi
Casti që s`mori fjalë e të ikë pendimit

Më mirë ta bluajmë kohën për një kohë tjetër
Se sa kotësisë të na shuhet kohë e vjetër
Apo çaste të thata të bien harrimit
Kohë e ndarë në dysh t’i bie pendimit.