Besimtar apo jo-besimtar?

[Bizantin]

Ti quhesh besimtar sepse i ke gjetur gati të gjitha përgjigjet që dëshiron, në këtë çështje. Unë quhem ateist sepse nuk e kam të gatshme përgjigjen.

Pse i kam gjetë gati? Ti po ngatërron çështjen e përgjigjes me vetë përgjigjen. Një përgjigje në një pyetje ngelet një përgjigje e dhënë, pavarësisht vlefshmërisë së saj. Nqs unë e pranoj si të mirëfilltë një zgjidhje në një problem kjo nuk tregon se unë arrita në një mënyrë në zgjidhje.

Për cilin nga rastet?! Shpallja është e jotja, ka dhe titull kumbues - zoti -!

Duhet të përqëndrohesh tek fjala besim. Ky është thelbi i temës (ose më mirë, ky ka qënë qëllimi im). Pra, besimi në diçka të mbinatyrshme duket irracional apo besimi në një probabiltet të pamundur?

Ç'nënkupton me këtë emërtim? Çfarë është? Si mund ta njohim nqs mund ta hasim? A zotëron ndonjë karakteristikë me të cilën mund ta shquajmë? A mund ta shtjellosh më gjatë këtë emërtim? Nqs jo, a ke ndonjë përfytyrim të këtij emërtimi?

Plako, më duket se ngatërron ateizmin me agnosticizmin. Ateizmi përgjigjet JO në çështjet e Zotit [nga greqishtja a (mohuese) + theos (perëndi) = nuk ka perëndi], kurse agnosticizmi përgjigjet NUK DI {nga greqishtja a (mohuese) + gnosis (njohuri, dije) = mosnjohje, injorancë [= nga latinishtja i (mohuese) + gnosco (njohuri, dije)]}. Ti pra, nuk beson sepse nuk njeh apo njeh edhe nuk je i kënaqur nga përgjigjet? Në të parën ke mundësi të zgjedhësh një fe e të indoktrinohesh së miri (për mendimin tim zgjidh ortodoksinë se do jesh me fitimtarët), në të dytën të them se këto janë informacionet e disponueshme nga lart. Po deshe beso, po deshe mos beso (të paktën bindu ligjeve morale e shtetërore).

Më konkretisht, PËRSE mendon se Ligjet e Natyrës, të cilat bëjnë të mundur ekzistencën tonë, ekzistojnë posaçërisht për këtë qëllim?

Isha i qartë. I gjithë universi ekziston vetëm e vetëm për t'i shërbyer njeriut, i ndërtuar në mënyrë të tillë që të jetë i mundur zhvillimi i tij. Përndryshe, dmth pa njeriun, NUK KA KUPTIM eksistenca e universit (në kosmologji kjo quhet anthropic priniple).

Por megjithatë, ky probabilitet, siç e thua dhe vetë, ËSHTË.

Ti beson se ndodhi rastësisht, edhe ndodhi një probabilitet kaq i vogel. Atëherë pse quhesh jobesimtar?

Cili nga këto dy raste merr më shumë kuptim

1 : (pjestuar) me (20^103 sekonda + 2 x 10^10 vjet)


apo

1 : (pjestuar) me ???? (zero?)

Aktualisht do ishte kështu:

1 : (pjestuar) me (20^103 sekonda + 2 x 10^10 vjet)

apo

? [ku ? = Zoti, për mua, ti mund të kesh edhe ndonjë alternativë tjetër]

[darwin]

Pse i kam gjetë gati? Ti po ngatërron çështjen e përgjigjes me vetë përgjigjen. Një përgjigje në një pyetje ngelet një përgjigje e dhënë, pavarësisht vlefshmërisë së saj. Nqs unë e pranoj si të mirëfilltë një zgjidhje në një problem kjo nuk tregon se unë arrita në një mënyrë në zgjidhje.

Tema e nisur nga ty pëmban fillimisht pikërisht këto fjalë:

Unë quhem besimtar sepse besoj se Zoti ka krijuar universin

dhe unë, duke e lexuar, nisa tabula rasa:
Çfarë është pikërisht kjo gjë që ti shpall dhe për më tepër e beson? Kjo, sepse nuk është sqaruar kurrë se për çfarë po flasim, dhe duke e hedhur emërtimin poshtë e lart si pa të keq, do përfundojmë që njësia emërtim -zoti- të jetë thjesht një marrëveshje verbale, por pa karakteristika dhe identitet, pra një ide, dhe jo qënie ekzistuese, e megjithatë ti do të përpiqesh ta kalosh si një ide e sqaruar a priori me kohë, por kjo nuk do të thotë se do i heqë konfuzionin kësaj njësie. Duhet identifikuar -zoti- kjo fjalë në të cilën ti beson.

Duhet të përqëndrohesh tek fjala besim. Ky është thelbi i temës (ose më mirë, ky ka qënë qëllimi im). Pra, besimi në diçka të mbinatyrshme duket irracional apo besimi në një probabiltet të pamundur?

Sqarimi i qartë i konceptit të mësipërm, çmjegullon dhe fjalën -mbinatyrshmëri-, dhe dialogu në diskutim merr udhë.

Plako, më duket se ngatërron ateizmin me agnosticizmin. Ateizmi përgjigjet JO në çështjet e Zotit [nga greqishtja a (mohuese) + theos (perëndi) = nuk ka perëndi], kurse agnosticizmi përgjigjet NUK DI {nga greqishtja a (mohuese) + gnosis (njohuri, dije) = mosnjohje, injorancë [= nga latinishtja i (mohuese) + gnosco (njohuri, dije)]}. Ti pra, nuk beson sepse nuk njeh apo njeh edhe nuk je i kënaqur nga përgjigjet?

Unë nuk ngatërroj gjë. A-theos - pa perëndi/zot.
Nëse mundesh, tregomë ndonjë "agnostik" i cili ka ndonjë perëndi, ose e beson (bie fjala) vetëm 1.5%.

Ti do thuash që ai i lë portën hapur mundësisë së ekzistencës së asaj njësisë të sipërpërmendur zo.. - (.. u, neni 3 - agjitacion e propagandë-: Nuk do të përdorësh më kot Emrin e Zotit, Perëndisë tënd, sepse Zoti nuk ka për ta lënë të padënuar atë që përdor Emrin e Tij kot.), por agnosticizmi është thjesht një emërtim vetë-qejfbërës.

Janë po aq jo-besimtarë, sa dhe ata që filozofikisht emërtohen ateistë. Karakteristika njohëse tek të gjithë është - mungesa e besimit tek "mbinatyrshmëria".


Unë nuk besoj sepse nuk mundem ta arrij ta përcaktoj për çfarë je duke folur/janë duke folur librat.

Në të parën ke mundësi të zgjedhësh një fe e të indoktrinohesh së miri (për mendimin tim zgjidh ortodoksinë se do jesh me fitimtarët), në të dytën të them se këto janë informacionet e disponueshme nga lart. Po deshe beso, po deshe mos beso (të paktën bindu ligjeve morale e shtetërore).

Po filloj të shquaj cili është motivi i temës.. pra, -zoti- është i nevojshëm pikërisht për këto motive, apo arsye. Mbase do të mund të shtjellojmë, a vërtet morali dhe rregullat e tij të zbatueshme në shoqëri, kanë prejardhje 'hyjnore', apo ndikohen më shumë nga arsyeja njerëzore.


Në lidhje me zgjedhjen (ortodoksia) - mqs ti në tënden, je përpjekur sipas asaj që konsideron si e mirë, dhe unë po përpiqem të të jap një këshillë shoqërore - Për mendimin tim largoju ideve aziatike, në të cilat bën pjesë edhe ortodoksia jote, sepse po jeta jote do të të rrjeshtojë tek humbësit. Kurioziteti i vetëm është: Përse ortodoksia? Tingëllon më bukur intelektualisht, apo është e qëndrueshme në kohëra të stuhishme, si vetë emri që mbart?

Isha i qartë. I gjithë universi ekziston vetëm e vetëm për t'i shërbyer njeriut, i ndërtuar në mënyrë të tillë që të jetë i mundur zhvillimi i tij. Përndryshe, dmth pa njeriun, NUK KA KUPTIM eksistenca e universit (në kosmologji kjo quhet anthropic priniple).

Me thënë të drejtën unë nuk shoh të jesh i qartë. Ti je i vendosur që ky univers "është krijuar" vetëm për të bërë të mundur ekzistencën tonë, kurse unë mendoj se qënia jonë ia doli të formohej dhe të evoluojë në kushtet të cilat ekzistojnë në universim që kemi.

Tani, një pyetje - Ekziston ndonjë probabilitet për ndonjë formë jete tjetër, jashtë planetit të cilin aktualisht popullojmë? Nqs po, atëherë, do të mundej ky emërtim kozmologjik të ndryshohej në antropo-alienik principle?

Ti beson se ndodhi rastësisht, edhe ndodhi një probabilitet kaq i vogel. Atëherë pse quhesh jobesimtar?

Sepse është e vetmja formë e arsyeshme e shtruar deri më tani. Ti thua që e krijoi zoti. Kurse unë mendoj se ti, dhe jo vetëm, nuk ke/keni marrë aspak mundimin të shtjelloni këtë emërtim, për ta bërë më të kuptueshëm.

Aktualisht do ishte kështu:

1 : (pjestuar) me (20^103 sekonda + 2 x 10^10 vjet)

apo

? [ku ? = Zoti, për mua, ti mund të kesh edhe ndonjë alternativë tjetër]

Deri më tani, kam alternativën e parë.

Pikëpyetja nuk shoh se ka ndërmend të zbulohet dhe të testohet.

[Bizantin]

Çfarë është pikërisht kjo gjë që ti shpall dhe për më tepër e beson? Kjo, sepse nuk është sqaruar kurrë se për çfarë po flasim, dhe duke e hedhur emërtimin poshtë e lart si pa të keq, do përfundojmë që njësia emërtim -zoti- të jetë thjesht një marrëveshje verbale, por pa karakteristika dhe identitet, pra një ide, dhe jo qënie ekzistuese, e megjithatë ti do të përpiqesh ta kalosh si një ide e sqaruar a priori me kohë, por kjo nuk do të thotë se do i heqë konfuzionin kësaj njësie. Duhet identifikuar -zoti- kjo fjalë në të cilën ti beson.

Pse e konsideron të pa sqaruar? Ke marrë mundimin të lexosh f.v. Biblën? Nëse kërkon nga mua të rri të ta shpjegoj ta them që tani se po humbet kohën. Nëse ke paqartësi brënda tekstit, hidhe, dhe brënda njohurive të mia jo-modeste shpresoj të të ndihmoj. Unë plako nuk kam ndonjë ndriçim hyjnor e ta përkufizoj Zotin me fjalët e mia, ç'do gjë që di e kam mësuar nga Bibla edhe nga tradita interpretuese.

Unë nuk ngatërroj gjë. A-theos - pa perëndi/zot.
Nëse mundesh, tregomë ndonjë "agnostik" i cili ka ndonjë perëndi, ose e beson (bie fjala) vetëm 1.5%.

Ti do thuash që ai i lë portën hapur mundësisë së ekzistencës së asaj njësisë të sipërpërmendur zo.. - (.. u, neni 3 - agjitacion e propagandë-: Nuk do të përdorësh më kot Emrin e Zotit, Perëndisë tënd, sepse Zoti nuk ka për ta lënë të padënuar atë që përdor Emrin e Tij kot.), por agnosticizmi është thjesht një emërtim vetë-qejfbërës.

Janë po aq jo-besimtarë, sa dhe ata që filozofikisht emërtohen ateistë. Karakteristika njohëse tek të gjithë është - mungesa e besimit tek "mbinatyrshmëria".

Unë të shpjegova se ateisti është një njeri që ka njohuri për subjektin, edhe kjo njohuri për të nuk është e kënaqshme, nuk e bind, nuk i pëlqen etj. Agnostiku nuk përjashton gjasat për ekzistencën e mbinatyrshmes ose mendon se njohuritë e tij si njeri nuk do arrijnë kurrë të diktojnë të mbinatyrshmen.

Zot nuk është emri i Perëndisë, është veti e Tij, kështu mos u merakos as për mua as për vete. Prandaj them se i ke të pa qarta gjërat. Kjo ka ndodhur në DhV edhe si çështje u mbyll kur Krishti tha, ''dëgjuat se u tha tek të parët të mos zini në gojë emrin Zotit tuaj Perëndi për gjëra të vogla, por unë ju them të mos betoheni kurrë''.

Unë nuk besoj sepse nuk mundem ta arrij ta përcaktoj për çfarë je duke folur/janë duke folur librat.

Ky pohim të çon pikërisht në kategorinë e agnostikëve.

Po filloj të shquaj cili është motivi i temës.. pra, -zoti- është i nevojshëm pikërisht për këto motive, apo arsye. Mbase do të mund të shtjellojmë, a vërtet morali dhe rregullat e tij të zbatueshme në shoqëri, kanë prejardhje 'hyjnore', apo ndikohen më shumë nga arsyeja njerëzore.

Një provë të vogël mund të shikosh duke bërë një krahasim mes shoqërive që janë zhvilluar me moralin e krishterë dhe pjesës tjetër të botës (përfshirë edhe atyre fiseve të porsazbuluara të Amazonit).

Në lidhje me zgjedhjen (ortodoksia) - mqs ti në tënden, je përpjekur sipas asaj që konsideron si e mirë, dhe unë po përpiqem të të jap një këshillë shoqërore - Për mendimin tim largoju ideve aziatike, në të cilat bën pjesë edhe ortodoksia jote, sepse po jeta jote do të të rrjeshtojë tek humbësit. Kurioziteti i vetëm është: Përse ortodoksia? Tingëllon më bukur intelektualisht, apo është e qëndrueshme në kohëra të stuhishme, si vetë emri që mbart?

Cila është ideja aziatike? Çfarë aziatike ka krishterimi? Nën një perandori europiane nuk lindi? Mos e shikon gjë si herezi të judaizmit? Përse ortodoksia? Më duket se u përgjigja. Do jesh me fitimtarët. Trust me.

Me thënë të drejtën unë nuk shoh të jesh i qartë. Ti je i vendosur që ky univers "është krijuar" vetëm për të bërë të mundur ekzistencën tonë, kurse unë mendoj se qënia jonë ia doli të formohej dhe të evoluojë në kushtet të cilat ekzistojnë në universim që kemi.

Pse ekzistojnë kushte të tilla? Rastësisht? Më duket kthehesh në një besimtar fanatik të fatit.

Tani, një pyetje - Ekziston ndonjë probabilitet për ndonjë formë jete tjetër, jashtë planetit të cilin aktualisht popullojmë? Nqs po, atëherë, do të mundej ky emërtim kozmologjik të ndryshohej në antropo-alienik principle?

Ndonjë formë jete inteligjente? Jo. Ndonjë formë jete primitive? Nuk e përjashtoj probabilitetin.

Sepse është e vetmja formë e arsyeshme e shtruar deri më tani. Ti thua që e krijoi zoti. Kurse unë mendoj se ti, dhe jo vetëm, nuk ke/keni marrë aspak mundimin të shtjelloni këtë emërtim, për ta bërë më të kuptueshëm.

Pse është i arsyeshëm ai probabiliteti kaq i vogël e jo Zoti?

Deri më tani, kam alternativën e parë.

Plako, më duket nuk kuptove postimin e parë. Që të ndodhi një probabilitet kaq i vogël duhen 10^120 vjet. Mirëpo nga krijimi deri më sot kanë kaluar 2x10^10 vjet. Që don të thotë se nuk është krijuar rastësisht. Lexoje dhe njëherë me kujdes.