Iniciacioni i Krishtere

[greta star]

Oratoria e te shkruajturit gjendet ne nivelin e duhur por fatkeqesisht une prap nuk gjeta pergjigje per pse-ne time.

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I PESTË:

GJATË KOHËS, NJË SIGURI E THELLË.

3. NJË RAST SIGURIE MORALE.

Psikologjikisht fraza e Pjetrit është zbatimi i vërejtjes që kemi bërë tashmë për sigurinë ekzistenciale dhe morale.

Në të vertetë, ai shpjegim është thellësisht i arsyeshëm.I mbeshtetur në bashkëjetesën me natyrën e jashtëzakonshme të të qenit dhe të qëndrimeve të Jezusit, ai grup i vogël nuk kishte sesi të mos ushqente besim për fjalët e tij.
Do t’u ishte dashur të mohonin diçka më evidente e bindëse në sytë e tyre: “Nëse nuk mund t’i besoj këtij njeriu, nuk mund të besoj më asgjë”.

Përsëritja e vazhdueshme që bashkëjetesa realizonte për këtë përshtypje të diçkaje të jashtëzakonshme, i jepte arsyej të plotë gjykimit të tyre për të pasur besim të pakrahasueshëm.

Sigurisht, shkëlqimet e forta të asaj natyre të jashëzakonshme, në turmën që shkonte për ta parë, e shtyrë nga kureshtja ose interes dhe pastaj largohej pa përballuar fare atë që sapo e kishte cikur, nuk mund të përcaktonte kurrfarë gjykimi të denjë për ta quajtur si të tillë.

Gjykimi kërkon që ta përballosh përvojën, duke përfshirë në të kohën e “zgjatjes” së saj (kohën sa zgjat kjo përvojë).

Pa kohën e kësaj bashkëjetese objekti real mbetet i panjohshëm, kurse siguria morale, ajo që lind nga një gatishmëri e hapur, besnike në kohë, është djepi i një ekzistence të arsyeshme.
Prandaj Jezusi, për t’iu përgjigjur pyetjes që i vinte nga miqtë dhe nga armiqtë: “Po atëherë, kush je tij?”, ka pritur që koha t’i bënte dishepujt të sigurt për lidhjet e tyre, dhe armiqtë këmbëngulës në armiqësinë e tyre.

Domethënë, Jezusi e ka shqaruar misterin e vet, atëherë kur njerëzve u ishte ngulitur përfundimisht njohja ose mosnjohja ndaj tij.Zbulimi i Tij i fundit nxorri në sheh edhe “mendimet e fshehta të zemrave”, ashtu siç kishte profetizuar Simeoni.

Përcaktimi i Tij i fundit për vetveten, përforcoi varfërinë e skajshme shpirtërore të atyre që besonin tek Ai; dhe u dha pretekstin e fundit dhe suprem atyre të cilët tashmë kishin vendosur në zemrën e tyre të mos e pranonin.
“Lum të varfërit në shpirt”, “Po të mos jeni si fëmijët,, nuk do të hyni kurrë...”.

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I GIASHTË:

PEDAGOGJIA E KRISHTIT NË ZBULESËN E VET.

Jemi përpjekur deri tani të hetojmë modalitetin psikologjik dhe çastin në të cilijn dokumentet ungjillore tregojnë sesi është shtruar problemi “Jezus”.
Mënyra e jashtëzakonshme e sjelljes së Jezusit ishte e atillë, saqë as njohja e kontekstit të tij familjar, e historisë së tij vetjake, nuk vlente më për ta përcaktuar cili ishte.
Dhe kështu nxirrte krye pyetja: “Kush është ky vallë?”.
Le të kthehemi tek ky fakt: ai që e bëri këtë pyetje i pari e njihte mirë, e takonte, e shoqëronte për në shtëpi, ishte mik i tij.
Eshte pikërisht lindja e kësaj pyetjeje brenda një familjariteti kaq njerëzor, që e bën simptomatike të një problemi tepër të madh.
“Kush është ky, vallë?”.
Dhe pyetja e dishepujve gjente jehonë në gojët e kundërshtarëve të Jezusit nga fundi i jetës së tij, kur edhe ata vetë ishin të shtrenguar nga faktet të bënin pyetjen: “Deri kur do të na mbash më frymën pezull? Thuajna nga vjen, kush je?” (Gjn 10,24).
Është e njëjtë kërkesa e dishepujve, por në çelës të kundërt: armiqësore, plot tërbim; ndërsa për të parët është shprehje mahnitjeje.

Mund të përfytyrojmë një histori të vogël që, më anë të analogjisë, na ndihmon për ta sqaruar zanafillën e pyetjes së madhe.
Le të përfytyrojmë një fshat të vogël malor, disa dhjetëvjeçarë më parë.
Një shteg malor i vetëm e lidh fshatin me qytezën më të madhe, poshtë në fund të luginës.
Fshati nuk ka mjek të përhershëm, por është komunë me një kryetar.
Të gjithë rrojnë me të ardhurat nga pylli, ndonjë pulë, ndonjë lopë, pa kurrfarë lidhjeje me botën.
Një fshat i humbur, i harruar.
Në të vetmen shtëpi, paksa më të bukur të fshatit, vjen e zë vend një familje nga qyteti.
Një zotëri dhe një zonjë shumë të dalluar, me dy fëmijë.
Janë shumë të njerëzishëm, por tërë fshati tërhiqet përpara tyre.
I hetojnë nga të çarat e grilave kur kalojnë rrugës; në të vetmin dyqan të fshatit nuk pranojnë kurrfarë bisede, askush nuk i përshendet.
Ndodh një ditë që një banor i fshatit pëson një aksident të rëndë.
Zonja është mjeke dhe përkujdeset me të gjitha mënyrat për të aksidentuarin deri sa shërohet plotësisht.
Kështu thyhet akulli, dhe pak e nga pak, fare ngadalë, krijohet një lidhje jo aq me fjalë e biseda, sesa me rrugë pratike.
Edhe ai tregohet i gatshëm për të ndihmuar në çdo nevojë: kur thyhet një oxhak, kur prishet ndonjë makinë....ai zotëria nga qyteti di kurdoherë si duhet ndërhyrë...”
“Do të jetë inxhinier” thonë njerëzit në fashat.
Mbrëmjeve ai shkonte vazhdimisht në pijetoren e vetme të fshatit, ku njerëzit luanin me letra të mbeshtjellë nga një re tymi.
Në fillim rrinte aty vetëm si shikues, pastaj, për habinë e të gjithëve, kërkon të hyjë në lojë edhe ai dhe njerëzit e fshatit zbulojnë se qenkësh edhe lojtar shumë i mirë.
Shkurt fjala, pas nja një jave ajo ishte familja më e dashur në fshat.
Një të diel, ndërsa po luani me letra, ndërpret lojën dhe nis të tregojë sesi dikur kishte udhëtuar në Tokën e Zjarrit.
Të gjithë mbeten si të ngrirë, me letra në dorë dhe me çibukët në gojë për ta dëgjuar, sepse fliste në mënyrë tërheqëse dhe dinte një mijë gjëra. Në një moment të caktuar, ai më plaku i të gjithëve heq çibukun nga goja, ul letrat në tryezë dhe thotë: “Dëgjo këtu, ti duhet t’i japësh një përgjigje kureshtjes sonë. Shumë nga ne thonë se ti je inxhinier, të tjerët thonë se je shkencëtar, disa thonë gjëra të tjera. Po ti cili je? Si ia del të jesh kaq i zoti për çdo punë?”.
Atëherë ai thotë: “O miqtë e mi, tani që njihemi mirë nga afër, mund t’jua them.
Veçse ama, nuk duhet të më tradhtoni, sepse për disa arsye, gjendem në një pozitë të vështirë përpara ligjit, dhe po të merrej vesh se ndodhem këtu do të më arrestojnë menjëherë.
Unë jam Mbreti i Portugalisë në mërgim”.
Askujt në pijetore nuk i vete mendja të dyshojë për këtë përgjigje: ishte e qartë se përgjigjet që ishin përpjekur të gërmonin ata vet e shpjegonin personazhin shumë më pak nga ato që kishte deklaruar ai.
Përgjigjia e tij, të cilën nuk ja merrte mendja askujt, i shkonte për shkak tipit të tij si person, atyre gjërave evidente që dukeshih tek ai, shumë më mirë se hipoteza e tyre.

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I GIASHTË:

PEDAGOGJIA E KRISHTIT NË ZBULESËN E VET (pjesa e dytë).

Tani pyetjes që lindte në zemrën e njerëzve që i vënin pas, të mësuar me bisedat e tij, me qëndrimin e tij, me aftësinë e tij të ndikimit dhe të pushtetit mbi njëerëzit dhe mkbi sendet, Krishti nuk i ka dhënë menjëherë një përgjigje të plotë.
Po ta kishte bërë një gjë të tillë, sigurisht që nuk do të kishte përfunduar i vdekur në kryq; nuk do ta kishin vrarë, sepse do ta kishin gjykuar thjesht si çmendur.
Ç’është e vërteta, një përgjigjë si ajo që duhej të jepte, ishte diçka absolutisht përtej konceptimit dhe aftësisë së përceptimit të atyre njerëzve.Do të kishte tingëlluar më shumë si çmendur sesa si blasfemi.

Prandaj Jezusi ka përdorur një pedagogji inteligjente për të përkufizuar vetveten.
E ka bërë më ngadalë, në mënyrë të atillë që të shkaktonte tek të tjerët një evolucion të shkallëzuar asimilimi, përmes procesesh të paracaktuara për të ndihmuar formimin e bindjes me anën e njëfarë osmoze.

Pastaj edhe në natyrë, asnjë hap i jetës nuk realizohet ndryshe veçse me kalime pafundësisht të vogla.
Forma më e mirë e edukimit është ajo e bërë në mënyrë të atillë që evolucioni të ndodhë pa e kuptuar ai që e përballon këtë dukuri.
Sa më pak ndeshje ka, aq më normal është zhvillimi.
A do të rritej i shëndetshëm ai stomak i nenshtruar dita-ditës traumës së një mostretjeje të ushqimit?
Kështu, çka nuk arrihet me anë të evolucionit, nuk asimilohet.

Edhe një përkufizim duhet të jetë rezultati i një arritjeje të ndodhur më parë, në të kundërt, do të dilte si imponimi i një skeme të gatshme.

Kështu, sikur Jezusi të ishte përkufizuar shpejt dhe haptazi në natyrën e vet hyjnore, do të kishte shkaktuar te cilido një reagimi që do ta kishte anuluar çdo mundësi për të pasur besim tek Ai.Hebrejtë ishin monoteistë tepër të paepur dhe nuk e duronin kurrsesi një pohim që cenonte idenë e tyre shumë të pastër për Zotin, pa pasur parapërgatitje të përshtatshme.

Prandaj Jezusi ndoqi një linjë edukuese, në të cilën më së pari e paraqiti me shprehje të pashtjelluara (implicite) dhe konkrete atë ide që më fund do ta shfaqte haptazi.
Konkretësia – ideja që mishërohet – dhe e pashtjelluara (implicitja) – të japësh të kuptosh pa përkufizuar në mënyrë abstrrakte – mbeten linja edukative më e natyrshme dhe më e efektshme.
As për dishepujt më të afërm nuk ekzistonte mundësia për ta kuptuar peshën, rëndësinë, e një përgjigjje të menjëhershme dhe të drejpërdrejtë pyetjes së tyre.
Në të vërtetë, ajo që do të thotë Jezusi për veten e vet, do të arrijë të imponohet vetëm e vetëm nga konteksti ilustrues që do të parcaktonte personi i tij.Siç e kemi thënë tashmë, që ai kontekst të ndriçohej nga shenja treguese, do të ishte e domosdoshme bashkëjetesa.
Kush vente për ta dëgjuar, i shtyrë nga kureshtja ose për të përfituar nga ndodnjë mrekulli, shkurt fjala, kush e përbalonte në mënyrë tangjenciale, nuk mund ta kishte atë perceptim të simptomave të afta për ta bindur dhe për të aderuar me fjalën e tij.
Dhe ja çfarë vëren Guardini: “Kjo zbulesë e natyrës hyjnore që shfaqet në ekzistencën e gjallë të Jezusit, veçse jo me manifestime të rrëmbyeshme e me veprime madhështore, porse më një kapërcim të vazhdueshëm, të heshtur, të caqeve të mundësive njerëzore, në një madhësi dhe një gjerësi që përceptohen në fillim vetëm si një karakter i natyrshëm bamirës, si një liri që duket e natyrshme, si humanitet thjesht i ndjeshëm – të shprehura nën emrine mrekullueshëm “Biri i njeriut”, që ai vetë me aq dëshirë ia vinte vetes -, më në fund zbulohet thjesh si një mrekulli...një hap i heshturr që i kapërcen caqet e shënuara për mundësitë njerëzore, por shumë më i manihtshë, se palëvishmëria e diellit dhe lëkundja e tokës!”.

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I GIASHTË:

PEDAGOGJIA E KRISHTIT NË ZBULESËN E VET

1.Linjat e qenësishme të pedagogjisë zbulesore.

a) Mjeshtri për t’u ndjekur.

Mbi të gjitha Jezusi kërkon që të ndiqet.
Mënyrat e para, me të cilat Jezusi propozon vetveten,
janë të kuptueshme dhe të pranueshme.
Përmban në vetvete një implikim shumë më të madh,
por njerëzit kujtohen për këtë.
Kur Jezusi u ka thënë Andreut, Gjonit, Simonit: “Ejani me mua”,
u ka bërë atyre një ftesë që mund ta kuptonin fare mirë.
Të provojmë tani e të hidhemi tridhjetë vjet më vonë nga ai çast i parë, kur dishepujt, të shpërndarë në tërë botën e njohur atëherë janë bërë zanafillësit e një realiteti krejtësisht të ri.
Duke e rikaluar nëmendje të shkuarën e tyre,
sa kuptim të madh merrte atëherë ajo fjala e parë që kishin dëgjuar: “Ndiqmëmi!”.
Por, në atë çast kur e kishin dëgjuar, përmbajtja e saj tokësore
dhe e thellë nuk mund të përcaktohej.

E kam bërë tashmë analogjinë me një përvojë të zakonshme të jetuar nga njerëzit.
Një përson takohet me një tjetër, i cili më vonë
do të ketë një kuptim vendimtar për jetën e tij:
në rast se, pas njëzet a tridhjetë vjetesh, do ta rimendojë atë rast të parë,
sa shumë do të preket duke kapur kuptimin e fshehtë të një farë çasti të ekzistencës,
duke njohur përmbajtjen e një çasti takimi, përmbajtjen që historia e mëtejshme do ta nxjerrë në dritë me ngadalë dhe koha do ta bëjë të dukshëm!

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I GIASHTË:

PEDAGOGJIA E KRISHTIT NË ZBULESËN E VET

1.Linjat e qenësishme të pedagogjisë zbulesore.

b) Nevoja e një heqje dorë (e një sakrifice).

Por, sa më shumë që koha kalon, Jezusi e rëndon kërkesën e vet.Thirrja për ta ndjekur nuk barazohet vetëm me gatishmërinë për ta njpohur si të drejtë, që meriton t’i besosh, por lidhet me nevojën për “të hequr dorë nga vetvetja (Mt 10,39: “Kush do ta ruajë jetën e vet, do ta humbë, e kush do ta bjerrë jetën e vet për shkakun tim, do ta rifitojë”).

Në njëfarë kuptimi është e qartë: për të ndjekur dike tjetër, duhet braktisur posizioni vetjak, “vetvetja”.
Kështu, ai kërkon nga dishepujt që ta ndjekin, edhe sikur t’u duhet të shkëputen nga ajo që është e tyre, si jeta familjare ose të mirat, pasuritë që zotërojnë.
Këtu dukej se kishte diçka “të çuditshme”, por jo në mënyrë të tepruar.
Në atë epokë kishte shumë “rabbi” (si për shembull në disa grupe Esenësh që tërhiqeshin në shkretëtirë, ose nguleshin në afërsitë e qyteteve) ithtarët e të cilave braktisnin ato që kishin.
Por, edhe kuptimi i thellë e kësaj heqje dorë – heqje dorë “nga vetvetja” si kriter – do të jetë e paracaktuar të duket më vonë në shpirtin e atyre që e ndiqnin.

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I GIASHTË:

PEDAGOGJIA E KRISHTIT NË ZBULESËN E VET

[COLOR="Red"]1.Linjat e qenësishme të pedagogjisë zbulesore.

c) Përballë të gjithëve.[/COLOR]

Porse Jezusi nuk pretendonte vetëm që ta ndiqnin duke realizuar një shkëputje nga ato që zotëronin, por që të ishin “për të” përballë shoqërisë.
Ai kërkon që njeriu ta ndjekë atë edhe nga ana e jashtme, në formën shoqërore (dëshmim) dhe bën që të varet nga kjo vlera e njeriut shpëtimi.
“Kushdo, pra, pranon para njerëzve se është imi, edhe unë do të pranoj para Atit tim që është në qiell, se jam i tij. E atij që më bie mohit para njerëzve, edhe unë do t’i bie mohit para Atit tim qiellor” (Mt 10,32).
Sidoqoftë asnjë marrëdhënje nuk është kurrë e plotë dhe e vërtetë, po të mos ketë forcën të paraqitet shoqërisht (në formë shoqërore).
Për shembull, në qoftë se një vajzë ka kohë që është lidhur me një djalë, në një farë kohe, qoftë dhe nën trysninë e babait ose të nënës, do t’i thotë: “Eja në shtëpinë time, njihu me njerëzit e mi”, dhe deri sa djali nxjerr bishta, duke thënë: “Lëre tani, të presim edhe ca”, dhe ngurron ta bëjë të njohur lidhjen e vet edhe përpara miqve të vet, vajza me të drejtë do ta ndjejë veten ngushtë dhe pasigurt.
Në të vërtetë, derisa një ndjenjë ose një marrëdhënie nuk ka guxim të përballojë shikimin e shoqërisë, të afirmohet para të gjithë të tjerëve, deri në atë pikë sa mund të thuhet ende se ndjenja ose marrëdhënia janë të vërteta me siguri.
Prandaj Zoti shpreh këtë trajektore këmbëngulëse: ta ndjekesh deri në atë pikë sa të braktisësh atë që e quan pronën tënde, të drejtën tënde; të qëndrosh me të përballë të gjithëve, përndryshe nuk do te ishte vërtet i plot aderimi me Të, edhe sikur të shkëputeshe nga çdo gjë jotja.
Të kthehemi tek ai shembulli me atë djalin: ai mund të hoqë dorë nga çdo gjë që i intereson, edhe nga marrëdhëniet me njerëzit e familjes për të qëndruar afër vajzës që dashuron, por kjo nuk do të jetë ende shenja e sigurisë së marrëdhënies së tij.
Sepse, në të njëjtën kohë, mundet që ai të mos dojë që ajo marrëdhënie të afirmohet para shoqërisë, kurse një ndjenjë njerëzore ka si shenjë të skajshme (ekstreme) vëtetësie daljen “përpara shoqërisë”, daljen “përballë të gjithëve”.

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I GIASHTË:

PEDAGOGJIA E KRISHTIT NË ZBULESËN E VET

1.Për sjhkak të tij: qendra e lirisë.

Pjesët që kemi përshkruar, përbëjnë një aspekt të marrëdhënjeve të Jezusit me të vetët.
Mund të flasim për një moment të mëvonshëm në të cilin Ai ngul këmbë më tej dhe e shtyn kërkesën e vet mu në zemër të thellësisë së saj.

Është ky një çast i paracaktuar për të lënë një përshtypje të fortë tek ata që e ndjekin nga afër.
Jezusi nis ta përdorë me këmbëngulje formulën “për shkakun tim”.
Kështu, pak nga pak, bien poshtë ata faktorë që mbaheshin si themelorë për të përcaktuar një identitet, dhe përvijohet një identitet i ri, me një fytyrë të ndryshme, falë të cilit ajo që bëhet si punë e vlefshme, është e vlefshme jo sepse ndihet ose gykohet si e tillë, por sepse kryhet për atë. “Për shkakun tim”.
Por, kryesisht duhet pasur parasysh se, duke vepruar “për shkakun tim”, rrezikon të jesh në kundërshtim me mendësinë e përgjithshme.

Në kapitullin e dhjetë të Ungjillit të Mateut, kur Jezusi i dërgon të 12 për të predikuar ndër fshatra, u jep atyre udhëzime që e shprehin mirë këtë moment të dytë të metodës së tij edukuese: “Dhe nëse ndokush nuk ju pret, as nuk i dëgjon fjalët tuaja, duke dalë nga ajo shtëpi ose nga ai qytet, shkundeni pluhurin nga këmbët tuaja. Për të vërtetë po ju them: në ditën e gjyqit vendi i Sodomës dhe i Gomorrës do të trajtohet me më pak rreptësi se ai qytet. Ja, unë po ju dërgoj në mes të ujqve, të jeni të vëmendshëm si gjarpërinjtë dhe të thjeshtë si pëllumbat. Veçse ruhuni nga njerëzit, sepse do t’ju tërheqin zvarrë para gjykatoreve dhe do t’ju kamxhikosin në sinagogat e tyre, dhe do t’ju shpien para sundimtarëve dhe mbretërve për shkakun tim, për të qenë dëshmi para tyre dhe paganëve....Tani, vëllai do ti shkaktojë vdekjen vëllait dhe babai të birit; bijtë do të ngrihen kundër prindërve dhe do t’i bëjnë të vdesin. Dhe do të urreheni nga të gjithë për shkak të emrit tim...Dishepulli nuk qëndron më lart se mjeshtri, as shërbëtori më lart se zotëria e vet. Dishepullit i mjafton të jetë si mjeshtri dhe shërbëtori si zotëria. Nëse e kanë quajtur Beelzebul kryetarin e familjes, aq më tepër do t’i quajnë ashtu pjesëtarët e familjes së tij...Atë që unë po jua them në errësirë, thuajeni në dritën e diellit; dhe atë që ua thanë në vesh, predikojeni përmbi çatitë” (Mt 10,14-27).
(do të vazhdojë).

Torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I GIASHTË:

PEDAGOGJIA E KRISHTIT NË ZBULESËN E VET

1.Për sjhkak të tij: qendra e lirisë.

(pjesa e dyte: “Për shkakun tim”.

Tani, aspekti themelor, dhe po ta shikosh hollë edhe më mbresëlënës, i kësaj shprehjeje “për shkakun tim”, nuk është gjithaq përshkrimi, sado realist dhe sigurisht i rëndë për atë që e dëgjonte, i armiqësivë të mundëshme me të cilat do të përballohej ndjekësi i Jezusit, por është fakti që nënkuptohet nga ky përshkrim: ngadalë-ngadalë Jezusi e vendos personin e vet në qendër të ndjenjave dhe të lirisë së njeriut.
Dhe kjo bëhet fshikulluese, kur Ai vihet e krahasohet me afektet më intime të vetë njeriut.

“Ndërsa po i drejtohet ende turmës, ja që Nëna dhe kushërinjtë e tij që ishin përjashta, kërkonin t’i flisnin.
Dhe atëherë dikush i tha: “Ja, jot ëmë dhe të afërmit e tu janë aty përjashta e duan të flasin me ty”.
Por Ai, duke iu përgjigjur atij që e kishte vënë në dijeni, tha: “Kush është nëna ime e kush janë të afërmit e mi?”
Pastaj, duke shtrirë dorën kah dishepujve të vet, tha: “Ja nëna ime dhe të afërmit e mi.
Sepse kush bën vullnetin e Atit tim, që është në qiej, ai është im vëlla e ime motër e ime ëmë” (Mat 12,46-50).
Ai e vë personin e vet si alternativë para ndjenjave të natyrshme, edhe nëse fjala “alternativë” është e gabuar: shpjegon vertëm përplasjen e parë me këtë qëndrim të Jezusit.
Do të duhej të thuhej: Ai e vendos personin e vet në zemër të vetë ndjenjave të natyrshme, vendoset me të drejtë të plotë si rrënjë e tyre e vërtetë:
“Mos kujtoni se kam ardhur për të sjellë paqe, por një shpatë.
Sepse kam ardhur të ndaj birin nga ati, bijën nga ëma, nusen nga vjerra: dhe armiqtë e njeriut do të jenë pjesëtarët e familjes së tij.
Ai që do babanë ose nënën më shumë se mua, nuk është i denjë për mua...
Ai që mendon ta ruajë jetën e vet, do ta humbasë, dhe ai që do ta ketë humbur jetën për dashurinë ndaj meje, do ta gjejë përsëri” (Mat 10,34-37.39).

Liria e njeriut vërtetohet shumë më tepër në përvojën e marrëdhënieve me atë që i përket, që e zotëron, sesa drejtpërdrejtë me vetveten.
Një njeri do të pranonte shumë më parë të humbiste vetveten sesa personin e dashur; sepse liria e tij stimulohet nga marrëdhëniet e zotërimit ose të parapëlqimit.
Ja, pra, Jezusi e vë veten në qendër të marrëdhënieve të tilla, si në zemrën që i përfton dhe pa të cilën nuk do të kishin jetë.

Dhe këtu është pikënisja e armiqësive të tij.
Deri sa Ai e quan veten “mjeshtër” dhe kërkon “më ndiqni”, dikush mund ta njohë dhe të vejë me të ose të mos e ndjekë, dhe ka ende hapësirë për indiferencë të plotë, por kur propozimi i tij sqarohet si një pretendim për të hyrë në zotërimin e lirisë sonë, atëherë ose pranohet, dhe bëhet dashuri, ose refuzohet, dhe bëhet armiqësi.

Historia e sajuar më parë saktëson edhe në formë analogjie armiqësinë që lind përballë dikujt që vë në veprim karakterin qendror të një pretendimi.

Pra një ditë, pasi “mbreti i Portugalisë” u ishte imponuar urtë e butë fshatarëve, arrin një automibil i policisë në fshat dhe e marrin me vete.
E kishin tradhtuar? Kush vallë? Kryetari i komunës? Po qysh vallë?
Asnjëherë më parë kryetari i komunës nuk ishte nderuar dhe respektuar si gjatë qëndrimit në fshat të atij zotërisë! Megjithatë, kryetari e ndiente dhe nuk e pranonte faktin se qendra e fshatit nuk ishte më ai, konstatonte se ishte përjashtuar si pikë referimi dhe zot i fshatit.

Një mekanizëm shumë i ngjashëm me këtë ka hyrë në veprim edhe përsa u takon reagimeve ndaj personit të Jezusit.
Pikërisht nga ajo mënyrë si e paraqet veten Ai, ka lindur ajo armiqësi ndaj tij, domethënë atëherë kur nis ta manifestojë praninë e vet si pretendim për një kuptim vendimtar dhe për një pushtet përcaktues në kuadrin e lirisë së njerëzve.

Një doktrinë që shpjegon jetën mund të shkaktojë miratim (consensus) ose mohim – thotë Romano Guardini – por ndryshe qëndron puna kur një figurë njerëzore pretendon për vete se zotëron një rëndësi absolute për jetën tonë.
Për ta njohur, për ta pranuar një pretendim kësisoj, ai që dëgjon duhet të heqë dorë nga vetvetja, duhet të flijiojë pavarësinë e kriterit të vet, në një mënyrë po aq të ndjeshme siç ndodh vetëm në dashuri.
Po të refuzohet kjo heqje dorë nga vetvetja, atëherë çohet peshë një armiqësi rrënjësore, e thellë, që do të përpiqet me të gjitha mënyrat ta përligjë veten.

Apostujt do ta thellojnë zgjedhjen e vet pikërisht në këtë moment të dytë, po ashtu si të tjerët, që në këtë moment do të largohen nga Jezusi.
Thotë Tresmontant: “Po të studiohet rasti i Jezusit të Nazaretit, shikohet se kundërshtimi që i bëhet e ka burimin te fakti se Jezusi, me veprimet e veta e me fjalët e veta, mëson një doktrinë që bie ndesh me zakonet e fituara dhe i përmbys ato, bashkë me përfytyrimet dhe paragjykimet e fituara.
Ata që përçojnë paragjykime dhe i ruajnë, ngrenë krye kundër këtij mësuesi gjërash të reja.
Është i padurueshëm për ta.
Kështu ka qenë dhe vazhdon të jetë edhe sot.
Do të jetë përgjithmonë”.

Veçse mbetet fakti se dalluesi (diskriminuesi) themelor pro ose kundër Krishtit qëndron në pretendimin e pakonceptueshëm të personit të tij, në risinë absolute të “natyrës” së tij, në përgjigjen e papërfytyrueshme (paimagjinueshme) ndaj pyetjes së Kush është ai: ky është çelësi kryesor për një kapërcim cilësor në perceptimin e vetvetes dhe në imazhin e jetës.

torrkerry

[torrkerry]

SHKOLLA E KOMUNITETIT: VËLLIM I DYTË.
NË ZANAFILLË TË PRETENDIMIT TË KRISHTERË.

KAPITULLI I GIASHTË:

PEDAGOGJIA E KRISHTIT NË ZBULESËN E VET

3. Casti i identifikimit.

Por, kryesisht në një _ast të tretë Jezusi përballon, qoftë edhe në një mënyrë të nënkuptuar (implicite), përgjigjjen për atë pyetje: “Ti kush je?”>
Një herë një profesoreshe e fesë valdeze më ka thënë: “Krishti kurrë nuk thotë në Ungjill: Unë jam Biri I Zotit.
Dhe unë iu përgjigja: “Po të gjeja në \ungjill se Krishti ka thënë: “Unë jam veta e dytë e Fort të shenjtërueshmes Trini” do të thosha aty për aty se kemi të bëjmë me një flsifikim”.
Dhe do të ishte vërtetë falsifikim, sepse duke qenë ai hebre, i lindur në atë epokë, dhe duke i përkitur asaj shtrese shoqërore, nuk mund të fliste ndryshe nga mendësia e një njeriu të asaj epoke e të asaj shtrese shoqërore. Nul mund ta përfytyrojmë duke folur me shkathtësinë e një greku të shekullit IV, dhe aq më pak sipas tipit të kërkesave që dallojnë njeriun modern.

Një hebre as që mund ta shqiptonte emrin Zot, sepse do ta quante përbaltje. Emri Zotit, çfarizejtë ngulnin këmbë në këtë pikëç shqiptohej duke i ardhur rrothull (me anë perifrazash), sepse Zoti identifikohej me fjalën e tij, me historine e popullit, domethënë me tekstet, me Biblën si histori e një kombi, me etërit e vjetër.
Atëherë perifrazat me të cilët hebreu I atyre hohëve tregonte hyjninë ishin: “Ligji, profetë dhe Moisiu” ose “etërit”, “të vjetrit”, domethënë ata që ishin njohur si ndërmjetësimi, vegla e zërit të Zotit, në atë pikë sa ato ato që thoshin ata, ishin zëri, fjalë e vetë Zotit.Ato që kishin ndodhur në jetrën e tyre, ishin bëma të Zotit. Mirabilia Dei, bëma të Zotit, ishin vëertetuar me Abrahamin, Isakun, me Jakobin, me Davidin.

Atëherë Jezusi i ktheu përgjigje pyetjes së madhe: “Ti kush je?” duke I atribuar vetres vepra dhe role të cilat tradita hebraike ia rezervonte me gjelozi Jahveçsë. Kështu ai u identifikua me Zotin. Duke i bërë gjithnjë e më vendimtare pohimet e veta, Jezus Krishti, hebre I një epoke të caktuar, i vesh vetes qëndrime që I takojnë hyjnores, përdor metodën që i njihte vetes ato që normalisht I përkisin mirëfilli Zotit.

Ky identifikim (njëjtësim) ka ndodhur kryesisht sipas tri lakimeve.

Torrkerry